In deze blog brei ik verder op de vraag van 'Waarom is het dat ik in mijn geest automatisch reageer op factoren in mijn omgeving met doemscenario's en het ergste vrees?' in de plaats van te werken met wat praktisch en realistisch is --- in de zin van dat die reactie van angst en het uistpelen van doemscenarios in mijn geest waarin ik mezelf nog meer angst aanjaag in wezen contraproductief is omdat ik mezelf in en met die angst letterlijk verblind en verlam in relatie tot praktische beslissingen nemen. Ik zal bijvoorbeeld, omwille van die angst uiteindelijk de beslissing nemen om het moedervlekje op mijn arm waar ik mij angstig over voel, te negeren om gewoon niet meer die angst te voelen in mezelf --- waardoor ik de kans verhoog dat er uiteindelijk wel iets kan mislopen in en met mijn lichaam door het niet onmiddellijk bijvoorbeeld bij de dokter te gaan laten onderzoeken.
Ik bedoel, ik heb dat zo vaak gedaan in mijn leven - het negeren van dingen gewoon omdat ik mij er angstig over voel en zodat ik de angst niet onder ogen moet komen omdat, vreemd genoeg, had ik angst van die ervaring van angst, waardoor er uiteindelijk consequenties volgen omdat ik de problemen of dringende punten niet onmiddellijk had aangesproken.
Het praktisch aanpakken van de situatie zou bijvoorbeeld zijn om ten eerste niet emotioneel te reageren op een nieuw moedervlekje dat ik opmerk op mijn huid -- en niet te reageren met allerlei veronderstellingen en ideëen die allemaal gebaseerd zijn op angst --- in de zin van dat, wat er opkomt in mijn gedachten zijn woorden en zinnen en uitspraken die ik ooit had gehoord of gelezen in/van mijn omgeving en waar ik in dat moment op reageerde met angst.
Bijvoorbeeld, mijn moeder die een verhaal vertelde over een vriendin van haar waar kanker bij was vastgesteld toen ze naar het ziekenhuis ging om een klein schijnbaar onschuldig moedervlekje te laten verwijderen.
Of elke keer wanneer ik in een dokterspraktijk kom en ik zie in de wachtzaal dat groot bord ophangen met foto's van kwaadaardige moedervlekken - of wanneer ik in de krant lees dat huidkanker aan een opmars bezig is en dat je ervoor moet opletten. Enzovoort.
Al die momenten zijn als stukjes informatie die opgeslagen liggen in mijn geest, en dat komt allemaal in een stortvloed naar boven in zo een moment waarin ik een moedervlekje zie dat ik niet onmiddellijk kan plaatsen, of dat een rare vorm heeft of dat er een paar dagen geleden niet was. Er komen dan associatieve gedachten op in mijn geest zoals een moment waarin iemand mij zei van 'pas op voor nieuwe moedervlekjes, die kunnen gevaarlijk zijn', en dat is dan verbonden met allemaal beelden van wat er zou kunnen gebeuren als ik naar de dokter zou gaan - bijvoorbeeld een beeld van de dokter die zegt van 'mevrouw, de resultaten zeggen dat het kwaadaardig is', en dan een beeld van mezelf in een ziekenhuisbed met een kaal hoofd, vermagerd, een bleke kleur in mijn gezicht en buisjes in mijn armen - verbonden met allerlei woorden zoals 'pijn', 'misselijkhid', 'overgeven', 'kankercellen', 'kwaadaardig', 'woekering', 'dood', enzovoort --- die allemaal verbonden zijn met een ervaring van angst in mezelf. En dus, voor ik het weet, voel ik mij volledig radeloos, angstig en in absolute blinde paniek --- enkel en alleen bij het zien van een moedervlekje dat ik nog niet eerder had opgemerkt.
Ik bedoel, hoe absurd -- hoe al de films en krantenartikels en verhalen die ik gezien, gelezen en gehoord heb in verband met kanker en ziekte en dood -- zich allemaal in mijn onderbewustzijn hebben opgeslagen als stukjes informatie en dat die allemaal in één moment geactiveerd worden als een kettingreactie, simpelweg op basis van één enkele gedachte - zoals bijvoorbeeld "tiens, dat moedervlekje heb ik nog nooit eerder opgemerkt" -- en dan gaat het van "oh neen, wat als ... ?!"
Want, sterven zal ik toch, en er zal waarschijnlijk pijn bij zijn, dat is onvermijdelijk - dat is hoe deze fysieke realiteit werkt, bijna alles is pijn --- ik ben met pijn deze wereld ingekomen, met pijn ben ik opgegroeid en met pijn zal ik sterven. Maar dat wil niet zeggen dat er ook emotionele pijn bij moet komen kijken - waar is dat in godsnaam voor nodig --- dat is de zaak enkel erger maken dan het al is.
In de volgende blog ga ik verder op deze automatische voorgeprogrammeerde reactie van angst om kanker te krijgen en ziek te worden en te sterven - teneinde dat hele punt uit te spitten, open te trekken en los te laten zodat ik in mijn leven mezelf niet meer saboteer door emotioneel te reageren op situaties -- maar zodat ik stabiel kan blijven in elke gegeven situatie en nuchtere beslissingen kan maken die het beste zijn voor mezelf.
No comments:
Post a Comment