Dag 610: Gedachten, ons Kompas voor Hoe we Onszelf Uitdrukken?

De angst om te falen is wat we ervaren in onszelf als een muur waar we continu opbotsen, vooral wanneer het aankomt op bepaalde projecten of plannen die we willen uitvoeren in fysieke realiteit - plannen die in feite afwijken van ons gewoonlijke routineuze leven en die ons zouden uitdagen om onszelf uit te breiden in onze vaardigheden en vermogens. Het is dat stemmetje van twijfel en angst dat in onze geest opkomt  waar we onze macht aan weggeven door dat stemmetje te geloven. Dag 609: Waarom Limiteren we onze Expressie?

Het is alsof we onszelf geconditioneerd hebben om te luisteren naar onze geest in de plaats van ons lichaam. Wat wil dat in feite zeggen luisteren naar onze geest en niet ons lichaam? Ik duid daarmee op het feit dat we onze geest gebruiken als compas dat ons stuurt in onze expressie. Bijvoorbeeld als we onszelf aanzetten om laat maar zeggen een blog te schrijven, ik bedoel het zou eigenlijk simpel genoeg moeten zijn om een blog of een stuk tekst te schrijven over wat dan ook omdat het een punt van zelf-uitdrukking is.

En zelf-uitdrukking wil zeggen dat je jezelf deelt in relatie tot wie je bent tegenover het punt waar je over wil schrijven. En die zelf-uitdrukking met betrekking tot dat punt is eenvoudigweg het uitdrukken van wat er in jezelf bestaat en van wat je met andere woorden te zeggen hebt en te delen hebt als een uitdrukking en levende statement van wie je bent als wezen.

Het is echter zo dat de geest die uitdrukking 'kaapt' door emotioneel te gaan reageren op allerhande gedachten die opkomen in onze geest in relatie tot hoe we onszelf best zouden uitdrukken, rekening houdend met 'andere mensen' en met wie we denken dat we moeten zijn in relatie tot de wereld om ons heen - waardoor we uiteindelijk zoveel aspecten en oprechte uitdrukkingen van onszelf gaan onderdrukken.

Ik bedoel, het is maar de vraag waarom het zo is dat we zelfs gedachten hebben die door ons hoofd gaan voor, tijdens en nadat we onszelf uitdrukken? Waarom is onze uitdrukking in elk moment niet absoluut onvoorwaardelijk - in de zin van vloeiend en natuurlijk, zonder enige gedachten van twijfel of onzekerheid in de vorm van 'zou ik dit of dat wel zeggen' of 'wat zal die of deze persoon denken over mij' - of herinneringen die door onze geest gaan die emoties opwekken die ons dan in de weg gaan staan van het onvoorwaardelijk uitdrukken van onszelf?

Wat ik heb ontdekt voor mezelf in mijn proces tot dusver is dat er wel degelijk een verschil is tussen zelf-expressie vanuit wie we denken en geloven dat we zijn in onze geest, hetgeen een expressie is van meningen, beoordelingen, interpretaties en gedachten, gedreven door reacties van gevoelens en emoties, en dat in een andere term het 'ego' genoemd kan worden -- en zelf-expressie vanuit het lichaam als wie we werkelijk zijn. 'wie we werkelijk zijn' omdat, ik bedoel, ons lichaam is wel degelijk de meest simplistische, sumiere en directe oorsprong van ons bestaan. Ons 'ego', ons 'ik' en onze geest is als het ware een deken dat daar bovenop gelegd wordt en dat die simplistische bestaansvorm van wie we zijn in en als het lichaam onderdrukt.

Meer in de volgende blog.

Dag 609: Waarom Limiteren we Onze Expressie?

Als ik terugkijk op mijn leven dan zie en besef ik dat ik in veel aspecten van mijn leven heb opgegeven in mijn proces van zelf-verbetering en dat ik steeds gekozen heb voor zelf-vermindering - en dat omdat ik de sabotage mechanismen in en van de geest vertrouwde in het sturen van mijn expressie en bestaan in deze wereld en omdat ik nooit zelf begrepen heb hoe de geest in feite bestaat als een systeem van zelf-onderdrukking en zelf-vermindering en dat het aan mij is om op te staan tegenover mijn geest en door de mechanismen van de geest te breken om te ontdekken welk mijn echte potentieel is in mijn proces van zelf-verbetering. Dag 608: Genot en de Zelf-Sabotage Mechanismen van de Geest

Een voorbeeld van zo'n zelf-sabotage mechanisme dat bestaat in de geest is de angst om te falen. De angst om te falen is de emotionele ervaring van stress, angst, onzekerheid en twijfel die opkomt in jezelf en die de macht heeft om je beslissing te bepalen en beïnvloeden in relatie tot wat je wel of niet zal doen, en die er vaak genoeg voor zorgt dat je dingen die je eigenlijk best zou doen - dingen die het beste zijn voor jezelf  en voornamelijk dingen die een positieve verandering zouden teweegbrengen in je leven - links laat liggen en 'opgeeft'.

Die angst om te falen heeft niet werkelijk macht over je maar het voelt zo wel aan omdat we onszelf er zo makkelijk door laten bewegen en beïnvloeden. Het is die twijfel die opkomt in de geest in relatie tot of je al dan niet iets zou doen, of je jezelf al dan niet zou uitdrukken op die of deze manier - en die bijgevolg ervoor zorgt dat we onze expressie onderdrukken en limiteren in en als ons fysieke bestaan - die we macht gegeven hebben over onszelf, en die er voornamelijk voor zorgt dat we gaan aanvaarden dat wie we zijn nu eenmaal gelimiteerd is in ons bestaan en expressie in deze wereld en realiteit en dat we nu eenmaal tot niets meer in staat zijn.

De angst om te falen is wat we ervaren in onszelf als een muur waar we continu opbotsen, vooral wanneer het aankomt op bepaalde projecten of plannen die we willen uitvoeren in fysieke realiteit - plannen die in feite afwijken van ons gewoonlijke routineuze leven en die ons zouden uitdagen om onszelf uit te breiden in onze vaardigheden en vermogens. Het is dat stemmetje van twijfel en angst dat in onze geest opkomt  waar we onze macht aan weggeven door dat stemmetje te geloven.

En waarom is het dat we zouden twijfelen aan onszelf? Waarom is het dat we angst zouden hebben om te 'falen'? Waarom is het dat we opzettelijk ervoor kiezen om onszelf niet uit te drukken en bepaalde dingen niet te doen gewoon omdat er een ervaring van angst opkomt in onszelf en zonder dat we eigenlijk zelf volledig weten of beseffen waar de angst vandaan komt of wat er eigenlijk achter en aan het startpunt van de angst zit?

Ik bedoel, in zoveel aspecten van onszelf en ons leven laten we angst beslissen wie we zijn. Irrationele angst, vanuit het perspectief dat we over het algemeen ons niet gewaar zijn van hoe die angst eigenlijk werkt in onszelf, hoe de angst bestaat, waarom we ons angstig voelen en wat het preciese nut is van de meeste van onze angsten.

Meer in de volgende blog...

Dag 608: Genot en de Zelf-Sabotage Mechanismen van de Geest

Dag 608: Genot en de Zelf-Sabotage Mechanismen van de Geest

 Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Een interessant punt dat mij in mijn proces in zekere zin heeft 'tegen gehouden' en dat aan het startpunt lag van veel weerstand die ik ervoer in mezelf in relatie tot het bewandelen van mijn proces - in relatie met andere woorden schrijven, bloggen, vloggen, zelf-vergeving toepassen en in feite het werken en bouwen aan mezelf - en dat punt is vreemd genoeg een gebrek aan genot en genieten van de dingen die ik doe in deze werkelijkheid.

Ik bedoel, wat ik gemerkt heb is dat wanneer het aankomt op dingen die eigenlijk goed zijn voor mezelf, zoals schoolgaan en huistaken en schrijven, bloggen, communiceren en het toepassen van zelf-vergeving -- dan is er een weerstand die opkomt in mezelf, in tegenstelling tot wanneer ik bijvoorbeeld dingen doe die eerder gedefinieerd zouden worden als 'tijdverdrijf', dingen waarin ik uiteindelijk vergeet dat ik besta en dus vergeet om voor mezelf te zorgen in en als mijn fysieke bestaan en fysieke leven.

En waarom is het dat er geen genot ondervonden wordt aan het werken aan mezelf en het ontwikkelen van mezelf en doen wat het beste is voor mezelf?  Ik bedoel, welke zijn de componenten van dit specifieke 'construct' en intern 'systeem' dat bestaat en functioneert als een vorm van zelf-sabotage in de zin van het vermoeilijken van mijn proces van zelf-ontwikkeling. En waarom is zelf-afbreking en zelf-vermindering zo veel makkelijker en genotvoller dan zelf-opbouwing en zelf-uitbreiding.

Wat ik heb ondervonden is dat er veel mechanismen in de geest aanwezig zijn  die de ervaring van weerstand creëren in relatie tot het fysiek bewandelen van het zelf-ontwikkelings en zelf-ontdekkings process - mechanismen die als het ware de 'wil' en 'motivatie' breken om meer te zijn en uit te drukken dan wat en hoe men zich doorgaans uitdrukt en ervaart in en als het dagelijkse leven en die zelf-onderdrukking en zelf-vermindering beter doet uitschijnen dan zelf-ontwikkeling en zelf-verbetering.

Als ik terugkijk op mijn leven dan zie en besef ik dat ik in veel aspecten van mijn leven heb opgegeven in mijn proces van zelf-verbetering en dat ik steeds gekozen heb voor zelf-vermindering - en dat omdat ik de sabotage mechanismen in en van de geest vertrouwde in het sturen van mijn expressie en bestaan in deze wereld en omdat ik nooit zelf begrepen heb hoe de geest in feite bestaat als een systeem van zelf-onderdrukking en zelf-vermindering en dat het aan mij is om op te staan tegenover mijn geest en door de mechanismen van de geest te breken om te ontdekken welk mijn echte potentieel is in mijn proces van zelf-verbetering.

Dag 607: Hoe Kan door de Oppervlakkigheid van het Ego Gebroken worden door te Schrijven?

 Dag 607: Hoe Kan door de Oppervlakkigheid van het Ego Gebroken worden door te Schrijven?

 Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Hierdoor assisteert het schrijven dus met het ontwikkelen van zelf-eerlijkheid. Zelf-eerlijkheid zijnde het 'lef' als je wil om daadwerkelijk te kijken naar jezelf. Het lef en de moed om dingen niet zomaar te blijven verbergen of onderdrukken of ontkennen in je geest, maar je eigen preoccupaties in gedachten, gevoelens en emoties neer te schrijven en eerlijk te zijn met jezelf in het besef dat dat is wie je bent en wat in jezelf bestaat. Geen leugens meer, geen onderdrukking, geen doen alsof. Dag 606: De Macht van het Geschreven Woord en het Ontwikkelen van Zelf-Eerlijkheid

Hoe ik het schrijven naar vrijheid voor mezelf heb toegepast is dat ik in mijn schrijven mezelf opzettelijk uitdaagde om zo eerlijk mogelijk te zijn met mezelf in het neerschrijven van de gedachten die door mijn geest gaan en de gevoelens en emoties die ik ervaar in mezelf. En om specifiek te zoeken naar waar en hoe ik opzettelijk dingen probeer te onderdrukken en verbergen in mijn geest, niet enkel van andere mensen maar van mezelf tegelijkertijd.

Want, wat ik heb beseft is dat ook al schrijf ik voor mezelf en ook al ben ik alleen en ben ik de enige die mijn schrijven zal lezen, dan nog heb ik de neiging om te schrijven met in mijn achterhoofd een personage dat zit mee te kijken als zijnde de representatie van 'andere mensen' en 'wat mensen zullen denken van mij' -- hetgeen dus wil zeggen dat ik mijn schrijven beperk en limiteer tot wat 'aanvaardbaar' zou zijn 'in de ogen van anderen', alsof ik niet alleen besta in mezelf en alsof ik het niet gewoon tegen mezelf heb in mijn schrijven over mezelf.

Wanneer ik dus die afscheiding in mezelf detecteerde, als een ervaring van controle in relatie tot mijn schrijven, verbonden met de angst van wat mensen hun mening is over mij, dan besliste ik om opzettelijk op zoek te gaan naar wat er onder die angst ligt en mezelf aan te zetten om het op te schrijven. Ik maakte dus opzettelijk de beslissing om mijn schrijven dieper te doen gaan dan het oppervlak als het imago en het beeld dat ik van mezelf doorgaans presenteer naar de buitenwereld toe, en om voor mezelf te ontdekken wat er onder dat oppervlak ligt omdat ik die oppervlakkige idee van mezelf zelf ben gaan geloven gedurende mijn leven vanuit het perspectief dat ik mij zelf niet meer gewaar ben van wat er eigenlijk werkelijk in mezelf bestaat als al de delen van mezelf die ik ben gaan zien als 'onaanvaardbaar','slecht', 'negatief' of 'fout'.

Dit omdat ik zag en besefte dat als ik mezelf toesta te schrijven vanuit die zelf-limitatie die ik in mijn dagelijkse leven ervaar binnenin mezelf en uitdruk in relatie tot mijn wereld en realiteit, dan zal ik nooit beseffen of zien welk mijn eigenlijke potentieel is om meer te worden dan wie ik ben of altijd gelooft heb te zijn. Als ik niet in de eerste plaats eerlijk kan zijn met wie ik werkelijk ben in dit moment, niet wie ik denk en geloof dat ik ben maar wat er echt bestaat in mezelf onder het oppervlakkige imago, hoe kan ik dan verwachten dat ik in staat ben om te groeien en te ontwikkelen - ik zal steeds 'gedoemd' blijven om de gelimiteerde vorm aan te nemen die ik gebruik om de realiteit van mezelf in en achter weg te steken en te verbergen.

Dag 606: De Macht van het Geschreven Woord en het Ontwikkelen van Zelf-Eerlijkheid

 Dag 606: De Macht van het Geschreven Woord en het Ontwikkelen van Zelf-Eerlijkheid

 Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Zelf-Eerlijkheid is dan het onderzoeken van die 'stemmen in ons hoofd'. Het onderzoeken van wat het eigenlijk is dat we onszelf allemaal vertellen en waar die stemmen eigenlijk vandaan komen. Omdat, ik bedoel, als we onze dag doorlopen en kijken naar wat er allemaal zoal opkomt in onze geest, dan merken we misschien op dat er een haast continue stroom is van gedachten die opkomen in verband met allerhande dingen die we van moment tot moment zien en horen en ervaren. Het ene moment komt er een mening op over iets, dan weer een beoordeling, dan rakelen we een herinnering op en het andere moment dwalen we even weg in een fantasie of verbeelding. Het ene moment voelen we ons angstig, en dan verdrietig of verlangend, hoopvol, blij of kwaad…

Waarom is het dat we die zelf-eerlijkheid enkel kunnen ontdekken en ondervinden wanneer we schrijven? Welke kracht of macht heeft het geschreven woord dat we enkel door middel van schrijven onze zelf-eerlijkheid kunnen ontdekken en ontwikkelen en niet bijvoorbeeld door te mediteren of door na te denken?

Nadenken is iets dat we zo gewoon zijn dat we, als we niet een bepaald referentiepunt hebben in de fysieke realiteit, in feite niet al te makkelijk kunnen weten of zien wanneer we in feite gewoon rondjes aan het draaien zijn in onze geest en wanneer we daadwerkelijk iets zien en onderzoeken in zelf-eerlijkheid. Daarom is schrijven een gemakkelijk en handig gereedschap om op een echte, namelijk fysiek tastbare, manier onszelf te onderzoeken en bekijken en vooral er zeker van te zijn dat we niets verborgen houden van onszelf.

Als je dingen neerzet op papier dan zet je ze als het ware neer in de fysieke werkelijkheid, en in de fysieke werkelijkheid is alles HIER. Met andere woorden, al wat je creëert en neerplaatst in de fysieke realiteit, is blijvend, en is 'echt', vanuit het perspectief dat wanneer je bijvoorbeeld dagdroomt en fantaseert en nadenkt over dingen, ben je bezig met het ontastbare en het onzichtbare. Fantasiëen, dagdromen en verbeelding gaan zo snel als ze opkomen, maar in de fysieke werkelijkheid kan je niet zomaar je ogen sluiten of openen en verwachten dat wat je gecreëerd hebt zomaar verdwenen is. Het is en blijft HIER buiten onze eigen wil om.

En het is die 'echtheid' die eigen is aan de fysieke werkelijkheid die je dwingt om geconfronteerd te worden met datgene dat je van jezelf op papier geplaatst hebt. Je kan het niet wegsteken door bijvoorbeeld even aan iets anders te denken  zoals je bijvoorbeeld met gedachten wel kan doen. Je kan niet zomaar kiezen om te negeren en te onderdrukken wat daar voor je op papier staat en je kan niet zomaar doen alsof het er niet echt is, in tegenstelling tot waar we toe in staat zijn in onze geest.

Hierdoor assisteert het schrijven dus met het ontwikkelen van zelf-eerlijkheid. Zelf-eerlijkheid zijnde het 'lef' als je wil om daadwerkelijk te kijken naar jezelf. Het lef en de moed om dingen niet zomaar te blijven verbergen of onderdrukken of ontkennen in je geest, maar je eigen preoccupaties in gedachten, gevoelens en emoties neer te schrijven en eerlijk te zijn met jezelf in het besef dat dat is wie je bent en wat in jezelf bestaat. Geen leugens meer, geen onderdrukking, geen doen alsof.

En, ik bedoel dat is zeer bevrijdend in de zin van dat de geest in wezen bestaat in en als onderdrukking, de eigenste aard van gedachten is dat ze verborgen zitten in onze 'bovenkamer' en dus nooit het licht zien. Om die verborgen aspecten in en van onszelf dan neer te schrijven en als het ware het daglicht te tonen is als een koele bries die door ons heen waait en alles even helderder maakt.

Schrijven assisteert dan ook enorm om bijvoorbeeld emotionele stormen die door ons heen woeden te kalmeren voor een moment omdat we door middel van het uitschrijven van de gedachten en emotionele reacties die de storm voeden duidelijkheid scheppen in onszelf en met meer helderheid kunnen zien wat de eigenlijke oorsprong is van die storm en wat er eigenlijk aan de hand is in en met onszelf.

Dag 605: Zijn Gedachten Onszelf of zijn het 'Stemmen in het Hoofd'?

 Dag 605: Zijn Gedachten Onszelf of zijn het 'Stemmen in het Hoofd'?

 Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Zelf-Eerlijkheid is echter al wat moeilijker om op het eerste zicht te bevatten omdat we het niet gewoon zijn omwille van de afscheiding die we in onszelf hebben aanvaard tussen onszelf en 'andere mensen' -- waarin we de neiging hebben om dingen te 'veruiterlijken' en 'externaliseren' in en als bijvoorbeeld het 'eerlijk zijn tegen andere mensen', waarin we een bepaald beeld van onszelf portretteren als 'wie we zijn' als 'persoon', zodat dat beeld een idee kan worden in onze geest waar we ons positief over kunnen voelen. Maar dat beeld en dat idee is geen 'echte' eerlijkheid, omdat het een beeld en een idee is in de geest. Het is een impressie en een indruk die we willen achterlaten op de mensen in onze wereld en realiteit en op onszelf. Dus, wat is dan het verschil tussen de impressie van eerlijkheid en zelf-eerlijkheid?  Dag 604: Weten we Eigenlijk wel wat Eerlijk zijn wil Zeggen?

Ik heb het persoonlijk in mijn proces vrij moeilijk gehad met het ondervinden van wat zelf-eerlijkheid eigenlijk wil zeggen. Ik was het immers zo gewoon geworden doorheen mijn leven om een bepaald 'personage' te zijn in mijn externe expressie, waarin ik de mensen om mij heen impliciet bepaalde dingen wilde doen geloven over wie ik ben, omdat dat voor mij genoeg was om er zelf in te geloven en om dus mezelf beter te doen lijken dan wie ik eigenlijk was en hoe ik mij eigenlijk voelde vanbinnen.

Het is fascinerend dat dat vermogen bestaat in onszelf om onszelf af te scheiden van wie we eigenlijk echt zijn als wezen en om een simulatie te creëren als een 'valse ik' in onze geest die dan onze 'echte ik' dient te onderdrukken - en hoe goed we erin zijn om uiteindelijk onszelf daadwerkelijk zover te krijgen dat we die valse ik als waar beginnen aan te nemen en al lang vergeten zijn dat er een bepaalde waarheid van onszelf diep binnenin onszelf verborgen ligt -- onder al de gedachten en interne ervaringen die onze valse ik opmaken.

Ik bedoel dat is immers wat gedachten doen en waar gedachten toe instaat zijn en als het ware het 'doel' van gedachten - is om onszelf van specifieke dingen te overtuigen. Gedachten zijn toch immers een stem in ons hoofd waarin we onszelf vanalles vertellen en tegelijkertijd niet eens volledig beseffen dat dat is waar we mee bezig zijn, dat die stem in ons hoofd letterlijk onszelf is en dus niet zomaar een stem in onze hoofd.

Ik maak die stelling dat we ons niet gewaar zijn van het feit dat de stem in ons hoofd als zijnde onze gedachten onszelf is, omdat we die stem geloven, we volgen de stem en we laten ons overtuigen door de stem. We laten ons 'bewegen' en beïnvloeden door de stem door erop te gaan reageren met emoties of gevoelens, hetgeen dus indiceert dat er een deel in onszelf gelooft dat die stem in ons hoofd niet werkelijk onszelf is. Ook al zouden we het zo uiteraard niet verwoorden dat we 'stemmen in ons hoofd hebben die tegen ons praten' omdat dat geconstitueerd zou worden als een mentale stoornis, hoewel dat in feite is waar ons bestaan in en als onze geest op neerkomt.

Zelf-Eerlijkheid is dan het onderzoeken van die 'stemmen in ons hoofd'. Het onderzoeken van wat het eigenlijk is dat we onszelf allemaal vertellen en waar die stemmen eigenlijk vandaan komen. Omdat, ik bedoel, als we onze dag doorlopen en kijken naar wat er allemaal zoal opkomt in onze geest, dan merken we misschien op dat er een haast continue stroom is van gedachten die opkomen in verband met allerhande dingen die we van moment tot moment zien en horen en ervaren. Het ene moment komt er een mening op over iets, dan weer een beoordeling, dan rakelen we een herinnering op en het andere moment dwalen we even weg in een fantasie of verbeelding. Het ene moment voelen we ons angstig, en dan verdrietig of verlangend, hoopvol, blij of kwaad…

Ik bedoel maar, het komt allemaal ergens vandaan. En het is niet voldoende om gewoon de stelling te maken van 'het komt gewoon uit mezelf en dat is al', omdat we absoluut niet zouden kunnen zeggen hoe of waar in onszelf die gedachten, gevoelens en emoties geproduceerd worden - hetgeen ons in wezen een slachtoffer maakt van onze eigen gedachten, gevoelens en emoties en ons een reden en excuus geeft om stiekem te geloven dat onze geest niet onszelf is en dat onze gedachten een 'stem in ons hoofd is die tegen ons praat'.

Dag 604: Weten we Eigenlijk wel wat Eerlijk zijn wil Zeggen?

 Dag 604: Weten we Eigenlijk wel wat Eerlijk zijn wil Zeggen?

Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Maar als je jezelf achter een masker van positiefheid verschuild en als je al je 'negatieve' en gemene en 'slechte' gedachten en emotionele reacties daarachter gaat verbergen - dan creëer je in feite relaties van leugens en bedrog met anderen en met jezelf en dan zal er nooit echt vertrouwen kunnen bestaan in die relaties  omdat je relaties op leugens gebaseerd zijn - op het feit dat jij niet eerlijk wil zijn over wie je bent vanbinnen. Je verbergt je ware gedachten en dus je ware gelaat achter een masker, gewoon omdat je angst hebt dat mensen de 'negatieve' kant van je zullen zien. Dag 603: Is het hebben van een Positieve en een Negatieve Kant een vorm van Schitzofrenie?

Ik bedoel, uiteraard zijn er bepaalde factoren die we best in overweging nemen als het aankomt op het leven in deze wereld en kan je eerlijkheid en eerlijk en open zijn over wie je bent vanbinnen niet gaan interpreteren als het rondbazuinen van al wat je werkelijk denkt over mensen en hoe je je werkelijk voelt vanbinnen ook al glimlach je misschien vanbuiten. Ik bedoel, in zekere zin is die uiterlijke glimlach en dat 'sociale masker' nog steeds noodzakelijk omwille van het soort interacties die we over tijd doorheen de menselijke geschiedenis hebben opgebouwd waarin het een 'normaal' aspect van onze cultuur en onszelf geworden is om onszelf op een specifieke voorbepaalde en voorspelbare manier uit te drukken. Het is dus niet zo simpel om zomaar plots te beslissen om absolute 'eerlijkheid' beginnen toe te passen in onze relaties met anderen en om dan te verwachten dat die 'eerlijkheid' ook gewaardeerd zal worden.

Daarom beginnen we met de toepassing van Zelf-Eerlijkheid in dit proces van het ontwikkelen van onszelf als een integer en oprecht levend wezen. We hebben vaak de neiging om dingen buiten onszelf te projecteren, bijvoorbeeld wanneer we het woord eerlijkheid of de woorden zelf-eerlijkheid horen, of zelfs oprechtheid en integriteit - en om te denken dat die eerlijkheid, oprechtheid en integriteit een uiterlijke presentatie van onszelf is, een uiterlijk gedrag, zoals bijvoorbeeld het vertellen van onze geheimen aan anderen zouden we definieren als zijnde 'eerlijkheid' of 'oprechtheid'.

Hierdoor zullen we uiteraard reageren in onszelf op het concept van absolute eerlijkheid en oprechtheid, omdat we  weten en beseffen dat als we onze diepste duisterste gedachten en reacties die we hebben over anderen, onszelf en onze wereld zouden delen met mensen, dat er dan allerlei meningen en beoordelingen over ons gevormd zullen worden en dat mensen dan zullen reageren op de dingen die we te delen hebben met dezelfde beoordelingen die wij vormen over onze eigen gedachten en die precies de reden zijn voor waarom het is dat we bepaalde gedachten en gevoelens en emotionele reacties in onszelf verborgen houden.

Zelf-Eerlijkheid is echter al wat moeilijker om op het eerste zicht te bevatten omdat we het niet gewoon zijn omwille van de afscheiding die we in onszelf hebben aanvaard tussen onszelf en 'andere mensen' -- waarin we de neiging hebben om dingen te 'veruiterlijken' en 'externaliseren' in en als bijvoorbeeld het 'eerlijk zijn tegen andere mensen', waarin we een bepaald beeld van onszelf portretteren als 'wie we zijn' als 'persoon', zodat dat beeld een idee kan worden in onze geest waar we ons positief over kunnen voelen.

Maar dat beeld en dat idee is geen 'echte' eerlijkheid, omdat het een beeld en een idee is in de geest. Het is een impressie en een indruk die we willen achterlaten op de mensen in onze wereld en realiteit en op onself. Dus, wat is dan het verschil tussen de impressie van eerlijkheid en zelf-eerlijkheid?

Dag 603: Is het hebben van een Positieve en een Negatieve Kant een vorm van Schitzofrenie?

 Dag 603: Is het hebben van een Positieve en een Negatieve Kant een vorm van Schitzofrenie?

Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Het ding is echter dat we blijken te geloven dat die ervaringen van schaamte die ons delen van onszelf doen willen onderdrukken en verbergen van anderen noodzakelijk zijn omdat er nu eenmaal dingen zijn die werkelijk 'slecht' zijn en die we dus moeten onderdrukken in onszelf door middel van zulk'n emotionele ervaringen van schaamte en schuld. Dag 602: Het Nut van Zelf-Onderdrukking

Wat ik ontdekt heb in mijn proces, bijvoorbeeld in mijn proces van het veranderen van de emotionele ervaring van onzekerheid, is dat de dingen die ik beoordeel in mezelf als 'slecht' of 'negatief' en waarvan ik met andere woorden geloof dat die dingen als delen van mezelf verborgen moeten blijven opdat ik een 'goed persoon' zal zijn - zijn op zich niet werkelijk 'slecht' vanuit het perspectief dat het 'slechte' en het meest schadelijke is eigenlijk de onderdrukking die ik toepas op die delen zelf.

Het meest schadelijke is niet de zogezegde 'slechte' dingen in onszelf, maar onze onderdrukking ervan. Bijvoorbeeld met de emotionele reacties en gedachten die ik in mezelf probeer verborgen te houden van mensen in mijn omgeving. Zeg bijvoorbeeld dat ik in een moment kwaadheid voel opkomen in relatie tot iemand in mijn omgeving omdat ik die persoon ergens van beschuldig, en samen met die kwaadheid komen er gemene gedachten op in mijn geest waarin ik in feite gewoon mijn kwaadheid wil uitstorten als het ware op die persoon. Dus in mijn gemene gedachten maakt het zelfs niet uit waar ik die persoon van beschuldig, ik denk vanalles gewoon zodat ik die kwaadheid kan voelen en die persoon in mijn geest aan de schandpaal kan binden en zodat ik mij daarin beter kan voelen over mezelf.

Ik bedoel, wanneer ik dan in het bijzijn ben van die persoon, dan ga ik mij onzeker beginnen voelen en ga ik bijvoorbeeld moeite hebben om mezelf 'natuurlijk' uit te drukken en om hen in de ogen te kijken omdat ik vanbinnen weet welke gedachten ik over hen gedacht heb en welke energie ik binnenin mezelf hun richting uitgestuurd heb -- in en als het 'demonische' deel van mezelf, het deel van mezelf dat mijn 'slechte' kant laat zien, de niet-zo-lieve kant. Maar, ik bedoel, daarin lieg ik over wie ik ben, ik zet een vals masker op omdat ik nog steeds wil dat die persoon mij ziet als een 'lief' individu, een 'goed' individu, iemand die met andere woorden nooit de dingen zou denken en voelen die ik wel degelijk in mezelf gedacht en gevoeld heb.

Wat is hierin dan eigenlijk het ergst? Het feit dat ik die gemene dingen gedacht en gevoeld heb in mijn geest, of het feit dat ik er oneerlijk over ben en dat ik het diep in mezelf verborgen probeer te houden? Omdat, als ik er eerlijk over zou zijn, tenminste met mezelf, dan zou er vergeving kunnen ontstaan - dan zou ik een echte relatie met die persoon kunnen creëren waarin zij weten wie ik ben in mezelf en waarin we bijvoorbeeld onszelf kunnen delen met elkaar zonder leugens en geheimen te achterhouden. We zouden elkaar kunnen vertrouwen omdat we weten wie we beiden zijn, we weten dat er geen geheimen bestaan.

Maar als je jezelf achter een masker van positiefheid verschuild en als je al je 'negatieve' en gemene en 'slechte' gedachten en emotionele reacties daarachter gaat verbergen - dan creëer je in feite relaties van leugens en bedrog met anderen en met jezelf en dan zal er nooit echt vertrouwen kunnen bestaan in die relaties  omdat je relaties op leugens gebaseerd zijn - op het feit dat jij niet eerlijk wil zijn over wie je bent vanbinnen. Je verbergt je ware gedachten en dus je ware gelaat achter een masker, gewoon omdat je angst hebt dat mensen de 'negatieve' kant van je zullen zien.

Vanuit dat opzicht is er dus niet werkelijk een 'negatieve' en een 'positieve' kant - omdat, het bestaat allemaal in onszelf, wat het ook is - welke gemene gedachten er ook in onszelf omgaan, het bestaat allemaal in onszelf als een deel van onszelf. En het beste dat we kunnen doen om ware integriteit en oprechtheid te verzekeren in onze relaties met onze wereld en omgeving en onszelf, is om tenminste eerlijk te zijn over wie we zijn vanbinnen en te stoppen met dingen proberen te verbergen of onderdrukken. Dat is wat het werkelijk wil zeggen om te zijn wie je werkelijk bent en om jezelf te aanvaarden - het betekent dat je stopt met het liegen over wat er bestaat in jezelf -- eerst en vooral het stoppen met liegen tegen jezelf. Stoppen met het doen alsof er een slechte kant en een goede kant aan je bestaat - omdat beide in wezen gelijk zijn, het is allemaal gewoon jezelf. Door jezelf onder te verdelen in 'kanten' en 'zijden', ben je jezelf enkel schitzofreen aan het maken.

Dag 602: Het Nut van Zelf-Onderdrukking

 Dag 602: Het Nut van Zelf-Onderdrukking

Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Dit is een verderzetting op Dag 601: Het Loslaten van Onzekerheid waarin ik zelf-vergeving uitgeschreven heb in relatie tot de emotie van onzekerheid en specifiek de eigenschap van onzekerheid als zijnde een ervaring die voortkomt uit de neiging om een 'goeie indruk' te willen maken op de mensen in mijn wereld en realiteit, hetgeen noodgedwongen een 'oneerlijkheid' en leugenachtigheid manifesteert in mezelf aangezien er delen zijn die bestaan in mezelf langs binnen en langs buiten die ik in mijn geest heb beoordeeld als 'negatief' en 'slecht' en die dus niet gezien mogen worden wil ik een 'goeie indruk' maken op de mensen in mijn omgeving.

De ervaring van onzekerheid die opkomt in sociale situaties is dan de aanwijzer voor dit specifieke 'systeem' en mijn participatie in het patroon van het onderdrukken van delen van mezelf om een specifiek beeld te kunnen presenteren en projecteren naar mijn omwereld toe. Dit omdat onzekerheid gegenereerd wordt als een gevolg van het proberen iemand te zijn die ik eigenlijk niet ben - het proberen gieten van mezelf in een bepaald idee en beeld als de 'indruk' die ik wil maken op mensen. Maar uiteraard kan ik niet passen in dat idee omdat ik nu eenmaal een levend wezen ben en geen eendimensioneel idee en dus bestaat er de constante ervaring van onzekerheid in mezelf als de angst dat de dingen die ik onderdrukt en verborgen wil houden in en van mezelf door de spleetjes in het 'beeld' gesijpeld zouden komen en dat mensen met andere woorden geen 'goeie indruk' zullen hebben van mij.

De zelf-vergeving pas ik toe zodat ik voor mezelf zou inzien dat die onzekerheid en het patroon in mijn geest waaruit het afstemt niet is wie ik eigenlijk ben en dat ik in staat ben om mezelf te veranderen om te bestaan op een manier die het beste is niet enkel voor mezelf maar ook voor de wereld en realiteit waarin ik besta. Ik bedoel, omdat ik dat concept van indirect liegen over wie Ik ben in en als het willen maken van een 'goeie indruk' ben gaan aanvaarden als 'wie ik ben' omdat ik het ben beginnen uitleven in mijn bestaan hier op aarde, noodgedwongen echter aangezien ik nooit werkelijk heb begrepen waarom het zo moet zijn en hoe het ook anders kan.

Waarom is het immers dat we zulk'n ervaringen aanvaarden in onszelf als 'normaal' en als 'het leven' - ervaringen die onze relaties met onszelf en andere wezens saboteren? Waarom is het dat we die vorm van zelf-oneerlijkheid 'normaal' vinden, terwijl het leven in feite zoveel aangenamer zou zijn als we werkelijk onszelf zouden kunnen zijn in elk moment zonder ooit iets van onszelf te hoeven verbergen -- zonder ons te hoeven schamen over onszelf of zelfs maar te overwegen dat er dingen zijn van onszelf die 'slecht' of 'negatief' zijn?

Het ding is echter dat we blijken te geloven dat die ervaringen van schaamte die ons delen van onszelf doen willen onderdrukken en verbergen van anderen noodzakelijk zijn omdat er nu eenmaal dingen zijn die werkelijk 'slecht' zijn en die we dus moeten onderdrukken in onszelf door middel van zulk'n emotionele ervaringen van schaamte en schuld. Dit is echter niet meteen hoe het werkelijk zit. Meer daarover in de volgende blog.

Dag 601: Het Loslaten van Onzekerheid

Dag 601: Het Loslaten van Onzekerheid

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

Het is de factor van de geheimzinnigheid, de geslotenheid, het 'achter gesloten deuren' aspect van onze geest - dat we onszelf op een verminderde manier kunnen laten bestaan zonder ooit de noodzaak te voelen of te beseffen om onszelf te veranderen en te corrigeren -- omdat we denken dat niemand ziet wat er in onszelf bestaat behalve wijzelf.

Dag 600: Onzekerheid is het Opzettelijk Aanvaarden van een Mindere Zelf

Het Volgende is zelf-vergeving in relatie tot het moment waarin ik in onzekerheid ga - waarin ik gebruik maak van de inzichten die ik tot zover in mijn schrijven blootgelegd heb in relatie tot het hoe en waarom ik in onzekerheid ga in specifieke situaties - hetgeen ik kan toepassen in het moment dat de emotie van onzekerheid opkomt om in dat moment de emotie te kunnen loslaten.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij onzeker te voelen in relatie tot gedachten in mijn geest waarin ik angst heb dat iemand bepaalde dingen zal zien in mij waardoor die persoon een negatieve indruk of mening over mij zou vormen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de angst dat mensen een negatieve mening of indruk van mij zouden vormen in hun geest

En ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de ervaring van onzekerheid in mezelf naar boven komt omdat ik een 'goeie indruk' wil maken op mensen en daardoor een angst heb gecreëerd in mezelf om een 'slechte indruk' te maken --- in de plaats van in te zien en te beseffen dat wie ik ben als wezen goed noch slecht is en dat als en wanneer ik een 'postieve indruk' toesta te bestaan in mezelf, dat ik tegelijkertijd ook een 'negatieve indruk' creëer in mezelf, maar dat beide creaties zijn in en van mijn geest en dus niet werkelijk bestaan in de fysieke realiteit

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik in en als het verlangen om een positief beeld en idee te zijn, eigenlijk tegen mezelf zeg in mijn geest dat ik vanbinnen als wezen 'negatief' ben, omdat ik zogezegd niet dat positieve beeld ben, en omdat het positieve beeld in en als een polariteit bestaat --- waardoor ik mij uiteindelijk negatief zal voelen binnenin mezelf zoals bijvoorbeeld in en als de emotionele ervaring van onzekerheid --- in de plaats van stabiel te bestaan binnenin en als mezelf in en als zelf-aanvaarding en het besef dat ik niet negatief ben vanbinnen en dat de negatieve ervaringen in mezelf een illusie zijn die ik zelf gecreëerd heb door positieve ervaringen te verlangen in relatie tot de 'goeie indruk' die ik zogezegd zal maken op mensen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mezelf in relatie tot mensen door mezelf te definieren in en als het verlangen om een 'goeie indruk' te maken op mensen en daarin dus te liegen over wie ik ben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te liegen over wie ik ben door een 'positief idee/beeld' te willen zijn in mensen hun geest  en volgens het principe van 'twee of meer in mijn naam en daar besta ik' te geloven dat ik dan dat beeld ben, zodat ik mij positief kan voelen over mezelf --- in de plaats van in te zien en te beseffen dat terwijl ik verlang naar een positief gevoel over mezelf, ben ik tegelijkertijd een negatieve ervaring aan het creëren binnenin mezelf en zo een vicieuze cyclus aan het manifesteren in mezelf waarin ik vanuit het negatieve gevoel in mezelf dan weer op zoek wil gaan naar een positief gevoel in en als het 'maken van een goeie indruk op mensen'

Ik vergeef mezelf dat ik een 'negatieve indruk' heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als mijn geest zowel als de geest van andere mensen door een positieve indruk toe te staan te bestaan in mijn geest zowel als andere mensen hun geest --- door mezelf te hebben gedefinieerd in en als een verlangen om een positieve indruk te maken en de angst om een negatieve indruk te maken - in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en anderen over wie ik ben als wezen als de stabiliteit van mijn bestaan en dus niet mezelf en andere mensen proberen te manipuleren voor een positief gevoel dat ik verbonden heb met een leugen in mijn geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het patroon en de gewoonte te hebben ontwikkeld in mezelf  om in het bijzijn van mensen in een persoonlijkheid te stappen binnen mezelf waarin ik een positieve indruk wil maken op die mensen en dus met andere woorden wil liegen over wie ik ben en een valse presentatie van mezelf te willen overdragen - zodat ik positieve gevoelens kan ervaren in mezelf die ik geassocieerd heb met specifieke woorden en definities waarin gedefinieerd wil worden --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als wezen in deze wereld en te bestaan op een waarachtige en oprechte manier als een levend voorbeeld van zelf-aanvaarding

Ik vergeef mezelf dat ik het concept van 'een goeie indruk maken op mensen' heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf in de plaats van in te zien en te beseffen dat dit concept impliciet leugenachtigheid en bedrog suggereert

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat terwijl ik een goeie indruk probeer te maken op een ander, ik eigenlijk bezig ben met afbraak aan mijn eigen zelf-integriteit en zelf-aanvaarding en zelf-oprechtheid door mijn expressie te onderdrukken en te compromitteren

Dag 600: Onzekerheid is het Opzettelijk Aanvaarden van een Mindere Zelf

Dag 600: Onzekerheid is het Opzettelijk Aanvaarden van een Mindere Zelf

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

Dus, in de plaats van die 'slechte eigenschappen' te veranderen en dus ervoor te zorgen dat ik besta op een manier waarin ik mezelf absoluut en volledig en compleet kan respecteren en waarderen, ga ik die delen van mezelf eerder proberen verstoppen achter een leugen, namelijk een 'positief beeld' van 'wie ik ben' - en verkies ik dus als het ware om de hele tijd rond te lopen in en als onzekerheid en angst dat ik 'gevat' en 'betrapt' zal worden op mijn leugens --- dat mensen met andere woorden zullen zien dat ik niet dat 'positieve' beeld ben dat ik probeer rond te dragen als 'wie ik ben'. Dag 599: Is Onzekerheid Eigenlijk Angst om Betrapt te worden op Leugenachtigheid?

Onzekerheid is met andere woorden het aanvaarden van een verminderde vorm van mezelf - aanvaarden dat, ondanks dat ik absoluut in staat ben om mijn leven en mezelf in mijn eigen handen te nemen en te veranderen en vorm te geven om het absolute beste te worden dat ik kan zijn, ik ervoor kies om eerder in een verminderde vorm van mezelf te bestaan, enkel en alleen omdat die verminderde vorm van mezelf is wie ik geloof dat ik ben en omdat ik angst heb om mezelf te verliezen als ik zou veranderen.

Dat is de ware natuur van onzekerheid - het is opzettelijke zelf-onderdrukking en zelf-vermindering. Het is de angst dat onze fouten en 'slechte gewoonten' en 'gebreken' blootgelegd en gezien zullen worden omdat we weten dat we in dat moment haast geen andere keus zouden hebben dan die aspecten van onszelf te veranderen omdat de hele reden waarom we onszelf op die 'verminderde' en 'gebrekkige' manier in stand hielden en konden houden was omdat het op een 'geheime' manier bestond in onszelf, het bestond in ons onderdrukt gewaarzijn.

Met andere woorden, er zijn dingen die we doen in onszelf en in onze externe wereld waarvan we ons gewaarzijn opzettelijk onderdrukt houden -- dit is bijvoorbeeld waarom en hoe het is dat we ons zogezegd 'niet gewaar zijn' van de meeste gedachten die door onze geest gaan of van de negatieve persoonlijkheidseigenschappen die in onszelf bestaan - 'negatief' in de zin van dat wie we zijn in en als die persoonlijkheidseigenschappen, in gedachte, woord en daad, niet het beste is voor onszelf en/of onze omgeving. En het is de reden waarom we bijvoorbeeld kunnen participeren in uitgebreide fantasiëen en verbeelding en projecties in onze geest waar we ons eerder over zouden schamen als diezelfde fantasiëen, verbeelding en projecties in onze geest plots op een groot scherm geprojecteerd zouden worden waar iedereen kan zien wat er in onze geest omgaat.

Het is de factor van de geheimzinnigheid, de geslotenheid, het 'achter gesloten deuren' aspect van onze geest - dat we onszelf op een verminderde manier kunnen laten bestaan zonder ooit de noodzaak te voelen of te beseffen om onszelf te veranderen en te corrigeren -- omdat we denken dat niemand ziet wat er in onszelf bestaat behalve wijzelf.

Maar is het niet eigenaardig en bizar dat we tegelijkertijd ergens wel beseffen dat moesten andere mensen zien wat er in onze gedachten omgaat, dat we die gedachten niet meer zullen of kunnen onderhouden omdat iedereen zal zien dat we niet zijn hoe we lijken of hoe we onszelf graag voordoen. Wat wil dit in feite zeggen over wie wij zijn als wezen?

Ik bedoel maar, geen wonder dat we zoveel moeite hebben met intimiteit en met het opbouwen van intieme, eerlijke en open relaties met de mensen om ons heen - gezien al de geheimen die we in onszelf houden en die achter die 'gesloten deuren' moeten blijven.