Dag 813: Wat is Koopverslaafd zijn werkelijk?

Een patroon dat de laatste tijd de kop heeft opgestoken bij mij - en dat ik niet noodzakelijk aan mezelf heb willen toegeven - is een neiging en een verlangen om te browsen op online handelszaken en te "kopen met mijn ogen". Ik kan wel uren doorbrengen met enkel te scrollen door foto's van kleding, make-up en andere zaken en te flirten met de idee om het al dan niet te kopen.

Het begon heel "onschuldig" wanneer ik iets waar ik al lang naar op zoek was aan een heel lage prijs vond op een website. Dan ging het over naar "onschuldig" en "uit nieuwsgierigheid" kijken naar wat ik misschien nog kan vinden en eventueel kan kopen op die website. Nu bevind ik mezelf in elk vrij moment op mijn smartphone, door lange lijsten van producten scrollend en compleet verzwolgen door het verlangen om dingen te kopen en nieuwe spullen te hebben.

Wat ik echter besef in verband met hoe de geest functioneert, is dat een goed gevoel - zoals het gevoel dat je krijgt wanneer je iets nieuws koopt of krijgt, en vooral dan wanneer de zoektocht naar dat gevoel een compulsief kantje begint te krijgen - eerder negatieve ervaringen dient te verbergen die je dan onderdrukt en waar je jezelf van afleidt door dat positieve gevoel achterna te gaan en jezelf als het ware te verliezen in het gevoel.

Ik realiseerde me hier dus ook dat dit gedragspatroon van het willen verliezen van mezelf in een bepaald gevoel dat ik verbonden heb met dingen kopen mij in feite laat weten dat ik een kijkje moet nemen binnenin mezelf  naar welke negatieve/emotionele ervaring ik van mezelf probeer te verbergen en waarvan ik mezelf probeer af te leiden. Waarom wil ik met andere woorden mezelf "troosten" middels het positieve gevoel dat ik ervaar wanneer ik dingen koop?

Dit was echter niet een vraag die ik mezelf wilde stellen. Ik bedoel, wanneer je in dat gevoel zit is het gemakkelijk om het "goed te praten" aan jezelf zodat je gewoon verder kan blijven doen. Je hebt immers iets van "als het goed voelt, waarom zou het dan slecht zijn?". Iets dat ik echter ook al geleerd heb over hoe de geest werkt, is dat als je niet aan preventie doet -- door bijvoorbeeld stil te gaan staan bij waar je werkelijk mee bezig bent terwijl je nog volop in het positieve zit -- het positieve gevoel uiteindelijk vanzelf zal overgaan naar een negatieve ervaring, zoals spijt, schuld, schaamte, wroeging, enzovoort. Energie is immers iets dat maar een bepaalde levensloop heeft. Het gaat van positief en opgewonden, naar negatief en afgelaten en wisselt zo steeds af over een bepaalde tijdsperiode om die "balans" te creeren die het nodig heeft om voort te blijven bestaan.

Wanneer je echter op dat punt zit waarin de positieve opgewonden gevoelens uitgeblust beginnen te geraken en eerder naar het negatieve neigen, dan is het als het ware al te laat. De energie heeft z'n cyclus bewandeld van positief naar negatief en jij hebt jezelf er gewoon door laten meevoeren in de plaats van dat jij verantwoordelijkheid nam voor jezelf, voor wie je bent in je gedachten, gevoelens/emoties en handelingen. Verantwoordelijkheid nemen wil immers zeggen dat je aan preventie doet, door aan introspectie te doen wanneer je nog in de positieve ervaring zit en dus niet een oogje dichtknijpen zolang het nog allemaal "goed voelt" en dan enkel pas vragen beginnen te stellen of naar oplossingen beginnen te zoeken wanneer het hele patroon z'n koers belopen heeft en je in het diepe dal zit waar de positieve gevoelens uiteindelijk onvermijdelijk naar leiden.

In Dag 814 deel ik wat ik ontdekte in verband met wat er schuilde onder die positieve ervaringen verbonden met het patroon van koopverslaafdheid en wat het dus is dat ik eronder aan het verbergen was.

Een aan te raden interview dat met dit patroon van koopverslaving - alsook verslaving in het algemeen - ondersteunt is het onderstaande:

 

Dag 812: Zelf-limiterende gedachtenpatronen - Van Zelf-Sabotage naar Zelf-Ondersteuning

Een gedachten- en energetisch patroon dat ik vaker heb opgemerkt in mezelf alsook de laatste dagen specifiek gezien, is een patroon van twijfelen aan mezelf en twijfelen of ik al dan niet mijn leven "goed" of "correct" leef. Hiermee gepaard gaat op onderbewust niveau emoties van schuldgevoel, schaamte, angst, wroeging, spijt en zelf-beoordeling.

Dit gaat dan soms bijvoorbeeld over hoe ik mijn proces van zelf-verandering bewandel en over mijn inzet en zelf-beweging in verband met het process van niet enkel zelf-verandering maar vooral van het maken van een afdruk in deze wereld en mijn uiterste potentieel neerzetten in dit ene leven dat ik heb in deze wereld.

Wat ik mezelf al gerealiseerd heb in verband met dit patroon en een toepassing die ik al heb ontwikkeld om dit patroon richting te geven in mezelf en dus niet in de emoties en gedachten te blijven steken of ze erger maken, is dat ik heb beseft dat als dit patroon opkomt in mijn geest het mij misschien in zekere zin wel een "waarheid" laat zien over mezelf.

Deze "waarheid" zijnde dat ik op bepaalde vlakken in mezelf beter kan doen en zijn en dat mezelf toesta om gelimiteerd te blijven in bepaalde dimensies van mijn bestaan, in de plaats van mezelf te motiveren en vooruit te duwen om in elk moment van elke dag te zoeken en te kijken naar hoe ik mezelf kan uitbreiden, hoe ik beter kan worden als persoon en hoe ik zelf-limiterende patronen kan aanpakken en veranderen om te leren, te groeien en mezelf te ontwikkelen.

Het heeft dus geen nut en geen zin om "bij de pakken neer te zitten" en mezelf toe te staan die emoties van schuld, schaamte, spijt en wroeging te belichamen, denkend in mezelf dat dat is "wie ik ben", om dan in een staat van opgeven en zelfs depressie te zinken. Het is gewoon een kwestie om te leren uit de "boodschap" en de "waarheid" die mijn geest mij aan het tonen en aan het vertellen is middels die gedachten en emoties.

De oplossing is dus om, in de plaats van weg te zinken in de emoties en gedachten, eerder te luisteren naar de boodschap en dus te kijken naar waar en hoe het is dat ik mezelf nog aan het limiteren ben. Het gaat er dus om dat ik kijk binnenin mezelf naar wat ik kan leren, hoe ik mezelf kan uitdagen om te groeien en op welke manieren ik ervoor kan zorgen dat ik in elk moment blijf groeien, leren en in beweging blijf.

Het is zeker eigenaardig hoe er echter de neiging bestaat om eerder in die emoties te blijven zitten en om die emotionele apatische staat te gaan aanvaarden als onze realiteit, in de plaats van dat we onze eigen emoties en gedachten gebruiken om te leren en te groeien en om een dieper begrip te ontwikkelen van onszelf. Het is dus zeker een uitdaging om die dingen die we aanvankelijk ervaren als problematisch en waarin we onszelf saboteren, zoals bijvoorbeeld dit soort zelf-beoordelende en -limiterende patronen, te gebruiken als ondersteuning in ons proces van zelf-ontwikkeling.

In de volgende blog, Dag 813, deel ik wat ik verder nog heb ingezien in verband met dit patroon, waar het vandaan kom en waarom en hoe het bestaat en naar boven komt in de geest.

Dag 811: De Relatie met Jezelf Opbouwen

Ik heb er doorheen mijn leven steeds een patroon en gewoonte van gemaakt om snel te denken dat mensen mij "niet leuk vinden" of "mij afwijzen". Ik voelde mij dan als reactie op die gedachten onzeker en emotioneel over mezelf. Vooral in mijn romantische relaties is dit patroon een probleem gaan blijken. Als je een intieme relatie aangaat met iemand is het immers de bedoeling dat je samen in die relatie staat als twee gelijken.

Als er dan een van de twee zich echter continu inferieur gaat opstellen door in onzekerheid te gaan en dan de ander subtiel gaat beschuldigen van "jij ziet me niet meer graag" of "je houdt niet meer van mij" dan ontstaat er onstabiliteit in de relatie omdat de ander dan ook in een bepaalde positie wordt geplaatst van zich schuldig te moeten gaan voelen om zaken waar hij/zij niet eens schuldig aan is bij wijze van spreken.

Deze gewoonte was zo deel gaan uitmaken van mezelf dat ik het volledig automatisch was gaan doen. Zelfs wanneer ik me er niet bewust van was, was het toch iets dat ik op de achtergrond in mijn geest aan het doen was. Het was alsof ik steeds klaar stond om mij onzeker te gaan voelen en om bepaalde acties of woorden van mijn partner of andere mensen in mijn omgeving te interpreteren als "hij/zij vindt me niet meer leuk" en "hij/zij wijst me af", om me dan onzeker, minderwaardig en droevig te gaan voelen.

Het is pas de laatste tijd dat ik me werkelijk ben gaan realiseren dat wanneer die gedachten en ervaringen in mezelf naar boven komen, het me eigenlijk laat zien wat IK ZELF in mezelf toesta te bestaan. Ik ben het met andere woorden die mezelf kwets door in die emotionele ervaringen van onzekerheid, minderwaardigheid en droefheid te gaan, niemand anders doet dat. Ik ben het die reageert op die gedachten van "ik wordt afgewezen" met die emotionele ervaringen en ik ben het zelfs die die gedachten in mijn eigen geest fabriceert als interpretaties van wat er in mijn omgeving en realiteit aan het gebeuren is.

Ik ben mezelf er vaak op aan het betrappen dat ik mezelf op die manier "kwets" en ben mijn eigen verantwoordelijkheid gaan inzien als zijnde de beslissing en de keuze die ik zelf maak om mezelf even in die gedachten en emoties te verliezen in de plaats van binnenin mezelf stabiel te blijven en mezelf onvoorwaardelijk te ondersteunen.

Wanneer ik zie dat ik mij droevig, onzeker en/of minderwaardig begin te voelen, pas ik dan ook onmiddellijk zelf-vergeving toe om mezelf er zo snel mogelijk weer uit te halen in het besef en het begrip dat niemand het mij aandoet behalve mezelf. Ik ben het die de keuze maakt om mij zo te voelen en aldoende mezelf te kwetsen, dus kan ik evengoed er niet ingaan en stabiel blijven in ondersteuning van mezelf.

Dag 810: Hoe definieer jij jezelf? Aan de hand van je fouten of je vermogen om eruit te leren?

Een diepgeworteld patroon waar ik me meer en meer van gewaar wordt, is een haast automatische reflex om in reacties zoals beoordeling, onderdrukking, ontkenning en frustratie te gaan in relatie tot "fouten" die ik mezelf zie maken of gemaakt heb. "Fouten" in de zin van dingen die ik deed en uitdrukte op extern zowel als intern niveau waarvan ik diep vanbinnen wist dat het niet mijn "potentieel" was en niet overeen kwam met wie en hoe ik weet dat ik zou kunnen zijn, met de beste versie van mezelf.

Bijvoorbeeld momenten waarin ik reageer met kwaadheid op iemand, waarin ik meedoe aan roddel, manipulatie, onoprechtheid, jaloezie, haatvolheid maar ook onzekerheid, angst, minderwaardigheid -- allemaal uitdrukkingen en ervaringen waarin ik mijn potentieel als het ware verminder en onderdruk. Mijn potentieel zijnde mijn vermogen om stabiel, kalm, zelfzeker, oprecht, authentiek, medelievend en begripvol - in de plaats van emotioneel en reactief - te zijn.

Het is voor mij steeds een "natuurlijke" reactie en gewoonte geweest om angst te hebben om fouten te maken en om mezelf te beoordelen wanneer ik dacht dat ik een fout gemaakt had. Vooral wanneer die "fout" in relatie tot andere mensen was, was ik ook steeds zeer hard tegen mezelf en wikkelde ik mezelf in ervaringen van schaamte en schuldgevoel om mezelf als het ware te "straffen" voor de "fout" die ik gemaakt had.

Het is in feite pas recentelijk dat ik ben gaan inzien dat het zo helemaal niet hoeft te zijn en dat het zelfs steeds zo is dat als en wanneer ik een "fout" maak, het eigenlijk een teken is dat er iets was dat ik nog niet wist, dat ik nog iets moest leren en dat ik als het ware mijn gewaarzijn van mezelf en mijn realiteit moest uitbreiden.

Jezelf beoordelen voor de fouten die je begaat duidt er immers op dat je ergens van jezelf verwacht dat je "perfect" bent en dat je als het ware alwetend bent. De realiteit is echter dat het leven een leerproces is in de zin van dat perfectie iets is dat je maar bereikt door te leren uit "fouten". En wat ik tot dusver geleerd en begrepen heb is dat jezelf beoordelen voor je fouten zelf-sabotage is omdat je meer tijd spendeert aan je schuldig voelen dan onderzoeken wat je kan leren uit de "fout" en hoe je jezelf kan veranderen.

Zelf-beoordeling is zelfs op bepaald vlak een teken dat je niet wil leren uit je fouten - een teken dat je angst hebt van verandering. Diep vanbinnen weet je immers dat als je je fouten gaat aanzien als een leerproces, dat je dan zal veranderen, terwijl als je jezelf voor je fouten beoordeelt zet je jezelf vast in emotionele reacties en sta je jezelf niet toe om te leren, om inzicht te ontwikkelen en te veranderen.

Wat ik dus nu doe als eerste stap in het veranderen van dit patroon van het definieren van mezelf aan de hand van mijn fouten is zelf-vergeving toepassen wanneer ik merk dat ik diep vanbinnen hard ben tegen mezelf omwille van een of andere "fout" die ik denk gemaakt te hebben. Zo assisteer ik mezelf om in dat moment mijn benadering en bijgevolg ook ervaring te veranderen in relatie tot die "fout" en geef ik mezelf de ruimte om te ademen, om te leren en te groeien.

In de volgende blog deel ik de zelf-vergeving statements die ik toepas om dit patroon voor mezelf te veranderen.

Dag 809: Een Decennia met Desteni

Wanneer ik terugkijk op de voorbije tien jaar en het proces van verandering dat ik bewandeld heb, een process waarin ik geleerd heb op een meer constructieve manier om te gaan met mijn emoties, mezelf en mijn omgeving, dan besef ik maar al te goed dat ik het zonder Desteni nooit had kunnen doen.

En dit dan wel specifiek omwille van het platform van ondersteuning dat Desteni steeds geboden heeft, een platform waar ik steeds mezelf kon toetsen aan het proces van anderen en waarin ik kon leren van en putten uit hoe anderen zichzelf veranderd hebben.

Als je dit proces alleen probeert te bewandelen of tracht te beweren dat je alleen op jezelf werkelijk kan veranderen dan is dat in feite het ego dat spreekt - het ego dat steeds individualistisch wil zijn en zich steeds wil afscheiden van anderen. Het ego dat niet wil en niet kan leren van anderen maar steeds denkt van "ik weet wat ik doe".

Als je immers jezelf niet openstelt om te leren van anderen en om uit te proberen wat anderen ook uitgetest hebben, zal je nooit iets nieuws kunnen inzien. Het is pas door jezelf te delen met anderen dat je buiten je eigen persoonlijke grenzen kan stappen en nieuwe perspectieven kan krijgen op wat jij steeds als waar hebt aangenomen.

Dit is steeds ook een maatstaf geweest in het proces van zelf-verandering. Als je denkt en gelooft dat het je 'alleen' zal lukken en dat je geen ondersteuning van anderen nodig hebt, dan zou je moeten weten dat je in wezen je ego aan het beschermen bent. Hoe kan je immers werkelijk jezelf en de wereld om je heen leren kennen als je niet in communicatie, openheid en gelijkheid wil stappen met andere mensen? Hoe kan je verwachten dat je je eigen geest zal overstijgen wanneer al wat je ziet en kent je eigen geest is?

Je hebt anderen nodig als klankbord om jezelf aan te toetsen en dit in de zin van het uitdagen van je ego. Dit was ook steeds wat Desteni een unieke groep maakte. Je bent nog steeds alleen in je eigen proces en het is nog steeds aan jezelf om jezelf uit te dagen, jezelf te onderzoeken en de nodige stappen te ondernemen om jezelf te veranderen, maar tegelijkertijd heb je een groep mensen die hetzelfde proces bewandelen, elk voor zichzelf, en die elk hun eigen perspectief kunnen bieden. Zo leer je niet enkel van jezelf maar ook van elkaar  en zo ontstaat er een platform van ondersteuning voor elk individu dat zich aangaat dit proces te bewandelen

Dag 808: De Oplossing voor Faalangst

Dit is een verderzetting op Dag 807: Hoe Faalangst je Zelf en Lichaam kan Verzieken waarin ik deelde hoe het patroon van angst om te falen, een patroon dat ik doorheen mijn leven heb geleeft, de kop opstak nu ik aan de aanvang van een groot project stond en welke de invloed was die dit patroon had op niet enkel mijn denken en ervaring van mezelf maar ook mijn fysieke lichaam en gezondheid.

In deze blog deel ik tot welke inzichten en realizaties ik ben gekomen middels het toepassen van het gereedschap van schrijven en zelf-vergeving, hetgeen mij heeft ondersteund om in een quantum moment het patroon van de angst om te falen te veranderen in mezelf en wel zo dat het me nu niet meer beinvloedt.

Wat ik me realiseerde is dat wat er gebeurt en wat ik doe in mijn eigen geest wanneer ik me in de angst om te falen bevindt, is dat ik als het ware een beeld heb van wat ik wil bereiken en hoe het project dat ik aan het opstarten ben er uiteindelijk moet uitzien en dat ik dan dat beeld aan mezelf probeer op te dringen vanuit een ervaring van dringendheid. Ik overlaad mezelf met gedachten over al de taken die ik nog moet volbrengen en al de dingen die ik nog moet doen om dat beeld te kunnen manifesteren en verwacht van mezelf dat ik die taken 'hier en nu' volbreng, zo snel mogelijk.

Uiteraard is het simpelweg onmogelijk voor mij om dit te doen en het is zelfs zo dat mij uiteindelijk geimmobiliseerd voel. Ik voel me zo overspoeld door de druk om het allemaal zo snel mogelijk gedaan te krijgen en door de chaos van veelvoud aan taken, dat ik niet eens weet of zie waar aan te beginnen. Deze hele ervaring van chaos, overspoeldheid en druk leidt dan er dan uiteindelijk toe dat ik het hele project gewoon wil opgeven omdat ik er een onaangename ervaring van aan het maken ben.

Wat ik besefte is dat ik realistisch gezien, hoeveel druk ik ook op mezelf leg en hoeveel ik me ook probeer op te jagen om sneller te zijn en meer te doen, eigenlijk maar zoveel kan doen als fysiek mogelijk is van moment tot moment. In mijn geest bestaat namelijk geen tijd of ruimte en lijkt het dus allemaal redelijk om van mezelf te verwachten dat ik alles 'hier en nu' klaarspeel, maar wanneer het aankomt op de fysieke werkelijkheid heb je te maken met factoren zoals tijd en ruimte waardoor je maar zoveel kan doen in een moment van ademhaling.

Ik kwam tot het begrip dat de ervaring van angst om te falen eigenlijk niet echt of relevant is omdat het simpelweg geen rekening houdt met de fysieke realiteit en met wat realistisch gezien mogelijk is. Welk project ik ook probeer uit te voeren en te manifesteren, ik zal immers altijd maar kunnen bewegen volgens het ritme van de fysieke werkelijkheid, ongeacht hoeveel ik mezelf probeer op te jagen in mijn geest. Uiteindelijk moet ik mezelf erbij neerleggen dat ik mezelf de nodige tijd en ruimte zal moeten geven om het project stap voor stap uit te voeren.

Dit begrip assisteerde mij om de ervaring van angst om te falen te laten vallen in mezelf en mezelf eerder naar een rust en stabiliteit te brengen, gepaard gaande met de wetenschap dat ik zowieso doe wat fysiek en realistisch gezien mogelijk is om mijn visie ter manifestatie te brengen en dat is al wat ik kan doen.

Nadat ik dit proces had bewandeld en de ervaring van angst in mezelf had kunnen veranderen, herstelde mijn lichaam ook meteen. De dag erop voelde ik me al niet meer zwak of ziek als hoe ik me voordien had gevoeld, hetgeen maar weer bevestiging was van de invloed die emoties kunnen hebben op je gezondheid en de macht en het vermogen dat je zelf hebt om jezelf te genezen door jezelf vanbinnen te veranderen.

Dag 807: Hoe Faalangst je Zelf en Lichaam kan Verzieken

Een van mijn grootste valkuilen, in de zin van patronen die ik doorheen mijn leven op al dan niet bewuste wijze geleeft heb, is steeds een angst om te falen geweest. Dit is steeds een grote 'valkuil' geweest voor mij omdat het een programma is in mijn geest dat opgebouwd is uit specifieke gedachten en ervaringen die geactiveerd worden in situaties waarin ik iets nieuws ga uitproberen of wanneer ik een bepaald plan in gedachten heb dat ik wil uitvoeren en waar ik tijd en moeite wil gaan insteken om het uit te voeren.

Deze gedachten en ervaringen komen dan, wanneer ik begin aan de uitvoering van dit plan, langzaam maar zeker naar boven en voor ik het weet begin ik zin te krijgen om te stoppen waar ik aan begonnen was en dus toch maar niet dit nieuwe project aan te vangen. Het is altijd zo geweest dat ik ook steeds daadwerkelijk stopte en als het ware mezelf opgaf door mijn plannen, dromen, wensen, verlangens en visies op te geven als datgene wat ik wilde verwezenlijken. Dit patroon noem ik de 'angst om te falen' omdat de ervaring ervan grotendeels bestaat uit een angst om uiteindelijk mijn plan toch niet te kunnen verwezenlijken en dan door al de emoties te moeten gaan die gepaard gaan met 'falen' en 'mislukken'.

Sinds een tijd ben ik ook bezig geweest met het voorbereiden van een onderneming waarin ik als zelfstandige zou kunnen beginnen - iets dat ik als het ware van de grond heb opgebouwd op basis van een visie dat ik voor ogen had en wilde manifesteren. Mezelf en dit patroon van 'angst om te falen' in mezelf kennende, trad ik zeer voorzichtig en langzaam en bouwde ik zeer langzaam maar zeker aan het manifesteren van mijn visie. Hoe meer ik zo verderging en consistent bleef in dit opbouwen, des te meer ik me ook zelf-verzekerd begon te voelen in wat ik aan het doen was en in mijn vaardigheden om deze visie te verwezenlijken.

Het was pas recentelijk, wanneer ik een meer definitieve beslissing moest gaan maken om van al wat ik tot nu toe heb opgebouwd mijn 'onderneming' en 'beroep' te maken, dat de angst om te falen weer in volle glorie naar voren trad. Aanvankelijk leek het kleine gedachten en reacties te zijn die zich op de achtergrond in mijn geest afspeelden. Subtiele ervaringen van onzekerheid over de toekomst en korstondige reacties van angst  op de gedachte of ik wel de vaardigheden bezit om hiervan mijn beroep te maken en een onderneming in stand te houden.

Na een aantal dagen voelde ik me ziek worden. Ik voelde me moe, mijn lichaam voelde zwak aan en ik ervoer die pijn achterin mijn keel dat steeds voor mij het voorteken is van ziekte. Het was dan dat ik besefte welke de mate is waarin deze angst om te falen eigenlijk invloed aan het hebben was op mezelf en bijgevolg mijn lichaam. Ik zag hoe ik me op verschillende vlakken in mezelf gelimiteerd en beperkt voelde en hoe ik me aan het laten onderdrukken was door deze angst, op vlak van mijn zelf-ervaring en -uitdrukking maar duidelijk ook op fysiek vlak.

 Ik besefte dat ik erover moest gaan schrijven teneinde mezelf te ondersteunen om tot een oplossing te komen en eens en voor altijd richting te geven aan dit patroon. Ik weet immers maar al te goed dat als ik de angst om te falen zomaar op de achtergrond in mijn geest laat verderdoen, dat ik dan langzaam maar zeker meer en meer twijfel en onzekerheid over mezelf en mijn beslissing zal gaan opbouwen en mezelf er zo uiteindelijk van zal overtuigen dat het beter is om op te geven, en dus te luisteren naar wat de angst me aan het influisteren is.

In de Dag 808 deel ik wat ik middels mijn schrijven heb gerealiseerd met betrekking tot welke oplossing ik kan toepassen om de angst om te falen te overstijgen en hoe ik mezelf heb kunnen versterken in mezelf en mijn lichaam en zodoende de op de loer liggende ziekte heb kunnen ontwijken.

Dag 806: Omarm je Emoties

Dit interview Embrace your Mind op Eqafe gaat over hoe je jezelf kan ondersteunen om beter te kunnen omgaan met de negatieve ervaringen die opkomen in jezelf. Wanneer het aankomt op positieve ervaringen - op gevoelens - lijken we zonder weerstand onszelf volledig over te geven aan deze gevoelens. We laten ons meevoeren door de stroom en omarmen de ervaringen, gedachten, verbeeldingen en al wat eraan gekoppeld is volhartig.

Wanneer het echter aankomt op de negatieve ervaringen in onze geest - onze emoties - dan is onze ervaring heel anders. We vechten ertegen, we willen dat het weggaat en stopt en we ervaren onze emoties meer als een last en als iets dat we niet willen in onszelf. Terwijl positieve zowel als negatieve ervaringen eigenlijk hetzelfde zijn in de zin van dat het maar energetische ervaringen zijn binnenin onszelf, gekoppeld aan gedachten in onze geest. Waarom is het dus dat we de voorkeursbehandeling geven aan gevoelens terwijl we onszelf dissocieren van emoties? Waarom erkennen we emoties niet als evenveel deel van onszelf als gevoelens en hebben we niet dezelfde houding tegenover emoties?

Dit interview en het erop volgende interview, Embrace your Mind(Part 2), heeft mij ondersteund om een kijkje te nemen in mezelf naar die emotionele ervaringen die ik verwerp en naar hoe ik reageer binnenin mezelf op de emotionele ervaringen die ik zie in mezelf. In Deel 2 wordt een oefening gedeeld die je kan toepassen om deze relatie met gevoelens en emoties beginnen te zien.

Ik zag en besefte dat het mijn houding was tegenover emotionele ervaringen die opkomen in mijn geest, zoals kwaadheid, onzekerheid of angst, dat er voor een groot deel voor zorgde dat ik de ervaringen als het ware erger maakte dan het op zich eigenlijk is. Het is doordat ik me verzet en reageer met weerstand, beoordelingen en angst wanneer ik die emoties zie in mezelf, dat ik bovenop de emoties nog een extra laag van innerlijk conflict creeer.

Als je probeert te vechten tegen je emoties alsof ze een soort slechte entiteit zijn, dan worden je emoties de boeman in jezelf waar je van probeert weg te vluchten, maar hoe meer je probeert te vluchten des te groter en enger ze lijken te worden. Het is wanneer je even stilstaat in jezelf en de negatieve ervaringen die in jezelf bestaan omarmt, dat je pas beseft dat ze nooit werkelijk zo erg waren als je dacht.

Dag 805: De Ingebouwde Ontevredenheid met onze Realiteit

Een fascinerend patroon dat zich steeds in mijn onderbewustzijn bevonden heeft en waarvan ik ervan uitga dat het zich bevind in het onderbewuste van elk mens heeft zich onlangs voor me geopenbaard. Ik werd me er plots bewust van dat er in hoe ik mijn realiteit zie - als een soort film die zich in of achter mijn fysieke ogen bevindt - een haast constante ervaring van ontevredenheid en ongenoegen aanwezig is.

Ongenoegen verbonden met beelden in mijn geest van beroemdheden en hun luxueuze levensstijlen en allerlei beelden die ik ooit gezien heb in magazines of televisie waarin je soms een kijkje krijgt in de levens van de rijken in deze wereld. Dit vormt deel van een systeem in mijn geest dat verbonden is met mijn ogen en met mijn perceptie van de realiteit die ik zie met mijn ogen. Langs de bovenkant in mijn geest bevinden zich die beelden hetgeen zich 'boven' mijn ogen bevindt omdat het gedefinieerd is in mijn geest als 'meer', als meerwaardig en superieur.

De fysieke realiteit die ik gadeslaag met mijn ogen lijkt daardoor dan 'minder' in vergelijking met die beelden daar bovenin mijn geest. Dit is in feite altijd aanwezig geweest als een systeem in mijn geest, maar ik heb het nooit werkelijk gezien zoals nu. Die ervaring dat de realiteit die ik zie met mijn ogen 'minder' is dan wat het zou kunnen of moeten zijn ervoer en zag ik steeds als het ware als een deel van mezelf - ik stelde het nooit in vraag.

Wat ik nu deed wanneer ik dit systeem opmerkte was onmiddellijk zelf-vergeving toepassen, omdat ik tegelijkertijd ook zag wat ik eigenlijk aan het doen was in en als dat systeem. Ik besefte dat ik mezelf en mijn realiteit aan het verminderen was door te geloven dat die beelden in mijn geest 'echt' zijn.

Ik besefte dat het niet zozeer is dat de levens van beroemdheden en mensen met veel geld 'beter' of 'meer' zijn en dat mijn leven in vergelijking 'minder' is, maar dat het meer gaat om de idee die erachter zit. En dit idee is dat van 'zekerheid' en 'veiligheid'. Hoe meer geld je hebt, hoe meer die idee immers bevestigd lijkt te zijn dat je ook meer zekerheid en veiligheid hebt in je leven, terwijl de idee aan minder geld hebben ook meer onzekerheid, angst en onveiligheid opwekt.

Wat ik hierbij echter inzag is dat het verlangen naar 'meer' als in meer geld, meer rijkdom, beroemdheid, luxe, enzovoort, eigenlijk niet te maken heeft met de roem en glorie en geld op zich maar meer een gevolg is van hoe ik wie ik ben vanbinnen als wezen gedefinieerd heb in het gelimiteerde construct van 'overleving', van angst, zorgen en stress in relatie tot geld, de toekomst en overleving. Het verlangen naar 'meer' is dus eigenlijk een verlangen naar mezelf, naar het 'meer' aan wie ik ben dat ik heb onderdrukt onder dat overlevingscontruct in de geest. Het is een verlangen naar het realizeren van mezelf als zijnde zoveel meer dan overleving, zoveel meer dan de geest -- het realizeren van mezelf als het ongedefinieerde potentieel en uitdrukking van het leven zelf.

Dag 804: Van Externe naar Interne Zelf-Beweging

Wat ik geleerd heb doorheen mijn leven in verband met zelf-beweging, is dat zelf-beweging draait rond dingen 'doen' in de zin van fysieke handelingen. Wat ik echter gemerkt heb is dat dit perspectief op zelf-beweging kan leiden tot het creeren van en participeren in een polariteit in de geest.

Een polariteit die welbepaalde nefaste gedragspatronen met zich meebrengt. Als je immers gelooft dat zelf-beweging louter wil zeggen dat je of fysiek vlak allerlei dingen doet en je 'voortbeweegt' in je leven, in de vorm van success creeren, dan hecht je een negatieve connotatie aan de idee van 'niets doen', 'geen success hebben' of 'geen meetbare resultaten behalen'. Hieruit komt dan een angst voort in verband met dit 'niets doen', of althans een angst van hoe je je zal voelen wanneer je de indruk krijgt dat je niet aan het voortbewegen bent in je leven, dat je niets aan het bereiken of behalen bent.

De polariteit hier bestaat er dan uit dat je je oftewel negatief gaat voelen wanneer je de indruk hebt dat je op fysiek vlak niet echt veel doelen bereikt, mijlpalen behaalt of ondernemingen neerzet, hetgeen dan kan resulteren in een neerwaardse spiraal van teleurstelling in jezelf, depressie en apathie omwille van je beoordelingen over dit schijnbare 'niets doen'. Oftewel ga je in een gedragspatroon van je net zoveel mogelijk bezig te willen houden, tenijnde die negatieve ervaringen van teleurstelling en zelf-beoordeling te vermijden. Je gebruikt de bezigheid om je angst van die emotionele ervaringen te onderdrukken.

Beide gedragspatronen zijn een gevolg van het externaliseren van zelf-beweging en geen van beide is zelf-ondersteunend. In het ene geval saboteer je jezelf door jezelf als het ware de grond in te boren via je emoties en gedachten van zelf-beoordeling en in het andere geval werk je jezelf naar een burn-out en/of een uiteindelijke zenuwinzinking toe door niet te durven vertragen en werkelijk tot jezelf te komen.

De oplossing is hier om zelf-beweging eerder te zien als interne beweging in de plaats van externe beweging. Dit wil zeggen dat zelf-beweging eerst en vooral uit bestaat uit zelf-verandering. Het gaat om het onder ogen komen en het veranderen van wie je bent vanbinnen - van je emotionele reacties en je gedachtenpatronen. Dat zijn immers net die dingen die deze polariteit in stand houden waarin je niet gewoon jezelf kan zijn en waarin je steeds dat gevoel hebt dat je niet werkelijk kan ontspannen en loslaten - dat je steeds vanalles moet 'doen' in je externe realiteit.

Interne beweging is gebaseerd op zelf-ondersteuning, op het creeren van een realiteit die het beste is voor jezelf -- een realiteit waarin jouw handelingen niet gebaseerd zijn op het onderdrukken van of je ten prooi voelen van emoties en gedachtenpatronen, maar op natuurlijke wijze voortvloeien van wij jij bent vanbinnen.

Dag 803: Daag jezelf uit om te Veranderen

Ik werd samen met mijn echtgenoot uitgenodigd op een familiereunie, een twee dagen lang durende kampeertocht. Mijn eerste reactie die in mezelf opkwam wannneer ik erover werd aangesproken was er een van weerstand. Gedachten die in mijn geest naar boven kwamen waren er van 'ik zal er niet van genieten', 'ik zal me ongemakkelijk voelen', 'ik voel me altijd ongemakkelijk rond mensen die ik niet goed ken'.

Mijn partner heeft dezelfde soort persoonlijkheid, hij doet meestal niet graag dingen die betrekking hebben tot socialiseren en uitgaan enzo. Ik heb dan de neiging om zijn houding van 'ik heb geen zin om te gaan' te gebruiken om mijn eigen houding te rechtvaardigen en om me als het ware goed en comfortabel te voelen bij mijn beslissing om niet te gaan en mijn persoonlijkheid van 'niet graag te socialiseren'.

Dit keer echter had ik door waar ik mee bezig was in mijn geest, dat ik in een bepaalde persoonlijkheid aan het stappen was. Een persoonlijkheid waarin ik mezelf aan het limiteren was tot die eigenschappen van 'me ongemakkelijk/onzeker voelen rond mensen' en 'niet genieten van socialiseren met mensen'. Ik besefte ook dat ik tegelijkertijd mijn partner zijn gebrek aan 'zin' om naar de reunie te gaan aan het gebruiken was om mezelf te ondersteunen in mijn eigen ervaring van 'geen zin te hebben'.

Ik zag tevens dat als ik mezelf zou toestaan om de beslissing te maken om niet naar de reunie te gaan op basis van die gedachten en de ervaring van weerstand, dan zou ik mezelf meer verankeren in die persoonlijkheid en zou ik met andere woorden enkel mijn eigen zwakheden ondersteunen. In dat moment maakte ik de beslissing dat ik mezelf niet zou laten bepalen door die projectie en voorspelling in mijn geest en in die persoonlijkheid die er dus vanuit ging dat ik 'me toch niet zou amuseren' en dat ik 'me toch maar ongemakkelijk zou voelen'.

Ik maakte de beslissing dat ik ondanks de weerstand en de gedachten in mijn geest toch zou gaan naar de reunie en dit ter ondersteuning van mezelf, van mijn potentieel om te veranderen en om specifiek die 'zwakheden' in mezelf zoals zelf-onzekerheid te veranderen. Ik zou naar de reunie gaan om mezelf uit te dagen om niet die voorspellingen in mijn geest uit te leven, maar eerder een manier te vinden om me wel te amuseren en om wel te genieten van het socialiseren met familie en met 'mensen die ik niet goed ken'. Dat is immers waar het proces van zelf-creatie om draait, het bewijzen aan mezelf dat ik niet bepaald ben door die voorspelbare gedachten en emotionele patronen in mijn geest en dat ik de macht heb om zelf te bepalen wie ik ben in bepaalde situaties.

Dag 802: "Ik heb niets te zeggen..."

In het lezen van de blog Day 513: Nothing to Say alsook de daarop volgende blogs realiseerde ik me dat hetzelfde patroon als waar de auteur over schrijft ook in mezelf bestaat. Namelijk het patroon van vaak het gevoel te hebben in conversaties dat ik 'niets te zeggen heb' en over het algemeen de neiging te hebben om stilzwijgend te zijn en eerder te observeren of te wachten op wat anderen te vertellen hebben dan me zelf uit te drukken.

En de dimensie die voor mij specifiek naar voren kwam in dit patroon is de gewoonte om, in een conversatie met iemand terwijl de ander aan het praten is, in mijn geest te gedachten te entertainen in verband met wat ik zal zeggen als antwoord op de persoon. Dit is meestal wat ik doe binnenin mezelf wanneer ik in een gesprek ben met een ander, is namelijk dat ik mij zorgen ga maken over wat ik zal zeggen, vanuit een angst dat het gesprek zal stilvallen, angst dat ik niets te zeggen zal hebben en angst dat het 'vreemd' zal aanvoelen als/wanneer ik niets te vertellen heb.

Wat ik echter beseft heb is dat ik zo in een vicieuze cyclus terecht geraak aangezien ik door mij zorgen te maken over wat ik zelf zal zeggen, vergeet te luisteren naar wat de persoon in feite aan het vertellen is hetgeen dan op zich weer die angst voedt van zelf niet te weten hoe ik zal antwoorden eenmaal hij/zij gestopt is met praten.

Wat ik in dit patroon ook zie is dat het een enorm oppervlakkige manier is om conversatie te hebben met mensen. Ik bekommer me immers enkel om die oppervlakkige 'sociale manieren' en gebruiken en denk enkel aan mezelf, aan wat de ander over mij zal denken, hoe ik mij zal uitdrukken en gedragen en wie/hoe ik ben in het gesprek. Zo leer ik de ander echter niet kennen, noch sta ik hen toe mij te leren kennen aangezien ik mezelf alsook het gesprek zelf en de ander persoon verschuil achter dat 'sociale gedrag' en die 'sociale codes' die ik belangrijker schijn te vinden dan de eigenlijke inhoud van het gesprek zelf.

Wat het beste zou zijn voor mezelf alsook de ander is om onvoorwaardelijk te luisteren, zonder dat er gedachten op de achtergrond van mijn geest bewegen en zonder dat ik door allerlei zorgen en angsten in mezelf gepreoccupeerd ben. Het gaat erom dat ik luister en aanwezig ben in en als een oprecht geven om de ander, zodat ik niet enkel luister maar vooral ook HOOR wie de persoon eigenlijk is vanbinnen. Willen we immers niet allemaal een luisterend oor. Niet enkel in de zin van iemand waar we onze problemen aan kunnen vertellen maar vooral iemand die werkelijk om ons geeft. Iemand die ons ziet voor wie we zijn. Dit is wat ik voor mezelf wil dus is het vanzelfsprekend dat het dan ook mijn verantwoordelijkheid is om te geven aan anderen wat ik wil voor mezelf.

Dag 801: "De een z'n dood..."

"..is de ander z'n brood." Zo gaat het gezegde. En dit gezegde is niet ver af van hoe onze geest doorgaans werkt, op manieren die we niet eens opmerken. Hier heb ik het over het patroon van je beter voelen over jezelf wanneer een ander ongelukkig is of ongeluk ervaart in hun leven, of je jaloers voelen wanneer een ander geluk ervaart of bepaalde dingen heeft die je zelf ook wil hebben.

Dit is een gedachtenpatroon dat als het ware een bouwsteen is van de geest zelf, maar het is tevens een van de meest onderdrukte, verborgen en ontkende patronen. Wie wil er immers toegeven zo te denken? We denken echter allemaal zo, het gebeurt enkel op de achtergrond van onze geest, in die verborgen krochten die nooit het dachtlicht zien, zelfs niet voor onze eigen ogen.

Wat ik echter bij mezelf gemerkt heb is dat de neiging om dat soort gedachten en reacties te beoordelen of onderdrukken me niet assisteert om het te veranderen en om ervoor te zorgen dat ik zo niet denk in de eerste plaats. Het zorgt er enkel voor dat ik uiteindelijk in ontkenning ga bestaan van wat er werkelijk in mijn geest allemaal bestaat in verband met hoe ik eigenlijk werkelijk reageer op mijn omgeving in mijn gedachten, gevoelens en emoties.

Hoe kan ik mezelf ooit echt leren kennen als ik in ontkenning besta van bepaalde gedachten en reactiepatronen in mijn eigen geest? Het proces van zelf-verandering gaat niet om het onderdrukken van dit soort patronen in de geest, het gaat net om het onderzoeken van hoe het bestaat en wie ik eigenlijk ben in relatie tot de patronen.

Dit soort patronen laat ons immers een deel van onszelf zien -- een deel dat we misschien niet willen zien of onder ogen komen - maar een deel van onszelf niettemin. En het proces van zelf-realisatie gaat om het leren kennen van vooral die delen die we over het algemeen proberen te verbergen in de achterkamers van onze geest.

Het gaat in de eerste plaats om het erkennen van dat soort gedachten en ervaringen die soms in onze geest naar boven komen, zoals jaloezie en venijnigheid wanneer we zien dat iemand gelukkiger is dan onszelf of een soort van tevredenheid wanneer een ander slechter af is dan onszelf. Dan pas kunnen we kijken naar hoe we het kunnen veranderen. We zijn immers pas in staat om oplossingen te vinden wanneer we de problemen ten eerste verstaan.

Dag 800: Wat je Zegt ben je Zelf: Hoe Oprecht ben je Werkelijk?

Onlangs heb ik tot het besef moeten komen dat een bepaald beeld en idee dat ik had van mezelf eigenlijk niet overeenkomt met de realiteit van wie ik over het algemeen ben. En tot dit besef kwam ik maar door het toepassen van het gereedschap van zelf-vergeving en zelf-eerlijkheid.

Ik heb mezelf altijd gezien als een zeer eerlijk en oprecht iemand. Op diep niveau was dit hoe ik mezelf zag, als iemand die steeds open, oprecht en eerlijk is. Dit was een idee dat ik ook steeds hoog hield in mijn relatie. Ik zag mezelf als eerlijk en oprecht omdat ik nooit aarzelde om alles te delen met mijn partner, in verband met hoe ik me voelde vanbinnen, welke gedachten er door mijn geest gingen, welke mijn angsten zijn, enzovoort.

Ik droeg het ideaal en principe van 'eerlijkheid' steeds hoog in het vaandel en was er dan ook van overtuigd dat ik die eerlijkheid belichaamde omdat ik doelbewust ervoor zorgde dat ik geen geheimen droeg en dat ik onvoorwaardelijk alles van mezelf deelde met mijn partner.

Wanneer dan soms bleek dat mijn partner niet alles van zichzelf deelde met mij op dezelfde manier, kwam een reactie van mij gekwetst en zelfs bedrogen voelen naar boven. Ik voelde me kwaad worden omdat ik mezelf met hem vergeleek en in de vergelijking de conclusie trok dat ik steeds eerlijk en oprecht geweest ben en hij niet - en dat ik daarin als het ware het slachtoffer was van de situatie.

Onlangs kwam deze reactie nog eens in mij naar boven, maar in de plaats van automatisch de reactie te vertrouwen en me erin te laten meevoeren en in beschuldiging te gaan tegenover mijn partner, keerde ik mijn blik eerder naar binnen toe. In de plaats van in dat moment die idee in mijn geest die zegde dat "ik altijd zo eerlijk en oprecht ben" en waarin ik de vinger wees naar mijn partner en hem beschuldigde van "onoprecht te zijn" te geloven, stelde ik die idee in vraag en vroeg ik me tegelijkertijd af of ik eigenlijk werkelijk zo compleet en absoluut 'eerlijk en oprecht' ben als hoe ik mezelf doe uitschijnen in mijn geest. Wat ik immers ondertussen al geleerd heb in verband met de geest is dat de ideeen die ik heb over mezelf in mijn geest vaak als doel hebben om de realiteit van mezelf te verbergen.

En het was maar omdat ik merkte dat de stelling in mezelf van "ik ben zo eerlijk en oprecht" geladen was met reacties - waarin ik mezelf zag als positief en mijn partner als negatief - dat ik besefte dat ik eigenlijk te maken had met een IDEE in mijn geest en dus niet noodzakelijk met een realistische representatie van wie ik in werkelijkheid ben.

In het onderzoeken van dit idee en door mezelf de vraag te stellen of ik wel daadwerkelijk de belichaming ben van eerlijkheid en oprechtheid realiseerde ik me dat de eerlijkheid die ik steeds toepaste nooit echte eerlijkheid was, maar in feite een schijn-eerlijkheid en valse eerlijkheid was. Mijn idee van eerlijkheid was het ongefilterd en automatisch delen van wat er allemaal omging in mijn geest met mijn partner en vaak was ik eigenlijk in een reactie terwijl ik mezelf aan het delen was.

Ik was bijvoorbeeld 'eerlijk' met mijn partner over bepaalde angsten die ik had, terwijl ik tegelijkertijd nog steeds die angst ervoer en het delen een vorm van manipulatie was waarin ik eigenlijk stiekem hoopte op een bepaald antwoord van mijn partner dat mij op mijn gemak zou stellen. Echte eerlijkheid zou niet bestaan in het zomaar delen van mijn reacties met mijn partner, maar eerder in het kijken naar en onderzoeken van wie ik eigenlijk ben in en als die reacties. Echte eerlijkheid bestaat met andere woorden op de eerste plaats in relatie tot mezelf.

Echte eerlijkheid wil zeggen dat ik een gewaarzijn ontwikkel in verband met hoe mijn reacties, mijn angsten, mijn gedachten en al wat er in mijn geest omgaat bestaan en wat er werkelijk gaande is 'achter de schermen in mijn geest'. En dit kan enkel wanneer ik niet automatisch mijn reacties volg en vertrouw en deel met mijn partner alsof het is 'wie ik ben', maar wanneer ik eerder een stap terug neem en vertraag in mezelf om voor mezelf eerst te onderzoeken wie ik eigenlijk werkelijk ben in en als de reacties die in mijn geest naar boven komen.

In deze situatie besefte ik dus dat de oneerlijkheid en onoprechtheid waar ik mijn partner van aan het beschuldigen was in feite in mezelf bestond, gewoon op een andere manier die ik niet zag of besefte tot ik mezelf ging onderzoeken.

Dag 799: Wat is het Verruimen van je Zelf?

We kennen waarschijnlijk allen wel de uitdrukking "Verruim je geest", hetgeen duidt op het 'outside the box' denken en bepaalde vastgeroeste denkpatronen overstijgen zodat je tot nieuwe en verhelderende inzichten en realizaties kan komen. Wat wil het echter zeggen om je Zelf te verruimen? En wat is het verschil tussen het verruimen van je geest en het verruimen van je zelf?

Het primaire verschil ligt erin dat je in het verruimen van je geest louter je perceptie op je realiteit verandert. Je gaat een ander zicht hebben op dingen, maar het gebeurt nog steeds in JOUW geest. Zelf-verruiming gaat om het overstijgen van de afscheidingen en limitaties die we onszelf middels onze geest hebben opgelegd. Afscheidingen en limitaties die voornamelijk bestaan in hoe we ons Zelf in en als onze geest hebben gedefinieerd als een bepaalde 'identiteit' in deze wereld.

Zelf-verruiming houdt niet in dat we onze perceptie op de realiteit veranderen, maar dat we het concept 'perceptie' op zich overstijgen en onszelf realiseren ALS de realiteit, vanuit het inzicht en begrip dat we enkel werkelijk kunnen leren en dus onszelf kunnen verruimen als en wanneer we werkelijk in de schoenen van een ander kunnen zijn. En we kunnen pas werkelijk onvoorwaardelijk in de schoenen van een ander staan wanneer we onze 'zelf-definities' loslaten. Wanneer we onze persoonlijke gedachten, opinies, oordelen en percepties loslaten, namelijk die dingen die ons 'ik-bewustzijn' opmaken.

Het lijkt een beetje paradoxaal dat het verruimen van je Zelf in zekere zin wil zeggen dat je je 'Zelf' opgeeft. Het is echter niet zozeer een 'opgeven' als eerder een beseffen en begrijpen dat het 'ik' in en als je bewustzijn zeer gelimiteerd is aangezien het een geheel is aan gedachten en ervaringen die zich beperken tot jouw persoonlijke interne en externe omgeving en beleving.

Wat ik voor mezelf tot zover heb ontdekt in het leven en verkennen van het woord zelf-verruiming, is dat ik pas werkelijk kan veranderen en verruimen als en wanneer ik bereid ben om mijn bewustzijn, als mijn persoonlijke Zelf-beleving, op te geven. Het is immers mijn bewustzijn - mijn gedachten, gevoelens en emoties - die mij zo vaak belemmeren in mijn zelf-ontwikkeling. Het zijn mijn gedachten en reacties die middels beoordelingen, vergelijking, competitie, etc voor een afscheiding zorgen tussen 'anderen' en 'mezelf' waardoor ik nooit echt uitbreid en verruim in mijn zelf-expressie en -ervaring. Het is in het één worden met de wezens en de realiteit om mij heen, dat ik me kan realizeren dat ik zoveel meer en zoveel uitgebreider ben dan het 'ik' in mijn geest.