Dag 764: Gevoelens vs Gezond Verstand: Wat is het beste voor jezelf?

Ter verderzetting op Dag 763: Hoe Betrouwbaar zijn Gevoelens Eigenlijk?, kijk ik in deze blog naar hoe je woorden kan herdefiniëren om ervoor te zorgen dat de invulling van de woorden die je leeft in je relaties met de mensen om je heen het beste is voor jezelf. In de voorgaande blog bracht ik het voorbeeld naar voor van hoe ik woorden zoals appreciatie, fascinatie en interesse leefde op een manier die in feite schadelijk was voor mezelf omdat ik deze woorden leefde op basis van gevoelens en niet op basis van gezond verstand.

Op basis van gevoelens wil dan zeggen dat ik bijvoorbeeld appreciatie, interesse en fascinatie zal hebben voor een persoon enkel en alleen omdat als en wanneer ik die persoon zie, er een gevoel binnenin mezelf naar boven komt waarin ik om de één of andere reden de hele tijd bij die persoon wil zijn, hen wil leren kennen en mijn eigen leven in het teken wil plaatsen van het vormen van een relatie met hen. En het is net deze eigenschap van 'om de één of andere reden', dat bedenkelijk is aan deze gevoelens. Ik zie namelijk niet echt wat het precies is aan deze persoon dat mij een gevoel van interesse doet ervaren tegenover hen en dat mij het gevoel geeft dat ik in hun aanwezigheid moet zijn; de interesse, appreciatie en fascinatie is immers volledig en alleen maar gebaseerd op het feit dat ik mij zo VOEL.

Het zou dus goed kunnen zijn dat deze persoon niet echt goed zou zijn voor mij en dat ik mezelf in mijn relatie met hen zou compromitteren, ik zou het niet eens merken omdat ik mij nog steeds gefascineerd en geinteresseerd zou voelen tegenover hen enkel en alleen omwille van dat gevoel in mezelf waarvan ik niet eens weet waarom of hoe het in mezelf bestaat. Dit is dus de valstrik van gevoelens en van het blind vertrouwen van gevoelens zonder gezond verstand toe te passen.

Gezond verstand zou je bijvoorbeeld laten zien hoe en wie de ander persoon is en of ze wel bij je passen op een manier die ondersteunend is voor jezelf in tegenstelling tot afbrekend of compromitterend, ongeacht hoe je je voelt in relatie tot hen. Als je gezond verstand toepast zal je vaak merken dat je gevoelens je leugens voorhouden door bijvoorbeeld een ervaring van aantrekking te verbinden met een bepaald persoon die je dan uiteindelijk blijkt te misbruiken of wiens persoonlijkheid simpelweg niet bij de jouwe past en veel conflict veroorzaakt in jezelf en je leven.

Zo ook zag ik dat de ervaring van appreciatie, interesse en fascinatie die ik ervoer tegenover deze welbepaalde persoon simpelweg niet gebaseerd was op gezond verstand omdat de relatie die ik met deze persoon had gecreëerd nooit ondersteunend of voedzaam was voor mezelf. En dat had niets te maken met wie hij was, maar eerder met het feit dat ik mezelf in de eerste plaats nooit heb leren kennen en dat ik met andere woorden nooit vraagtekens geplaatst heb bij de gevoelens, emoties en/of gedachten die in mezelf naar boven komen. Ik aanvaardde steeds dat als ik mij verliefd of aangetrokken voel tot iemand, dan moet ik die persoon absoluut in mijn leven hebben omdat ik dat gevoel ook absoluut vertrouwde. En zo heb ik mezelf dan in veel relaties en situaties geplaatst waarin ik mezelf eigenlijk aan het onderdrukken en zelfs misbruiken was gewoon om dat gevoel in mezelf te kunnen gehoorzamen en bewaren in de plaats van te doen wat het beste is voor mezelf en gezond verstand toe te passen om te realiteit te kunnen zien van wat de eigenlijke implicaties waren van de relatie in mezelf en mijn leven.

Het was dan ook pas bij het introduceren van het proces om woorden te herdefiniëren dat ik dit verschil begon te overwegen tussen gevoelens en gezond verstand en begon te verstaan dat als ik mezelf toesta blindelings mijn gevoelens te volgen zonder gezond verstand toe te passen, ik in wezen mezelf aan het schaden ben zonder het zelfs te beseffen.

Wordt vervolgd in dag 765

Dag 488: Hoe creëer ik het Eind van mijn Relatie door Gebrekkige Communicatie?

Ik heb nooit het punt begrepen van 'elkaar leren kennen' wanneer het aankwam op relaties. Ik begreep of zag niet hoe 'een relatie' iets meer zou kunnen zijn dan een gevoel van aantrekking als een seksueel verlangen dat in feite puur gebaseerd is op het uiterlijk. Ik heb nooit echt tijd gespendeerd aan het 'leren kennen' van mijn seksuele partners en onze relatie begon meteen op het moment dat we seks hadden. Alsof die daad van 'seks hebben' op de één of andere manier iets speciaal betekent in verband met wie wij zijn in relatie tot elkaar - alsof het feit dat wij nu seks hebben gehad en die intense gevoelens van seksuele aantrekking 'geconsumeerd' hebben wil zeggen dat er plots één of andere innige verbinding bestaat tussen ons.

En dat leek ook steeds het geval te zijn, althans in de eerste paar weken van die relatie leek het altijd alsof we voor elkaar gemaakt waren en alsof het lot ons had samengebracht en alsof we perfect zijn samen, van nu tot in de eeuwigheid! Maar dan, vreemd genoeg, om de één of andere reden ebde dat intense gevoel van verbinding weg, ontstond er meer en meer conflict en wrijving tot de relatie uiteindelijk uiteen viel.

Het is eigenaardig wanneer ik nu kijk naar de absolute tegenstrijdigheid tussen hoe ik mij voelde en de dingen die ik geloofde en dacht in mijn geest in verband met de 'relatie' die ik heb met dit 'speciale individu' die mijn leven is binnen komen wandelen - en de eigenlijke fysieke realiteit van de situatie. In de zin van dat ik bijvoorbeeld wel een intense verbinding VOELDE in mezelf, maar in werkelijkheid kende ik mijn 'partner' niet eens werkelijk. Wat ik van hem wist was flarden van informatie uit gesprekken die ik af en toe met hem had - waarin ik wat hij mij vertelde over zichzelf ronddraaide in mijn geest om in één of ander beeld te passen van mijn 'perfecte partner'. En, omdat ik een beeld had gecreëerd van 'wie hij is' in mijn geest, opgemaakt uit stukjes en beetjes informatie - geloofde ik nu dat ik 'weet wie hij is' en dat hij wel degelijk mijn 'perfecte partner' is.

De reden waarom dit punt problematisch is in het creëren van een relatie met iemand, is dat, wanneer de relatie/energie op z'n eind loopt, en de conflicten komen naar boven en uiteindelijk maakt één van beide partners het uit - dan is er de neiging om te denken dat oftewel ik oftewel mijn partner het 'probleem' was of of de één of andere manier een fout begaan heeft. Maar, wat het eigenlijk was, is niet dat er fouten gemaakt werden door de ene of de andere partij, maar eerder dat er nooit voldoende communicatie geweest is tussen beide partijen, waardoor beide partners niet begrepen waar de ander vandaan komt in zichzelf of hoe de ander bestaat in zichzelf in relatie tot wat hij/zij doet of zegt.

Ik bedoel, de hele relatie is in dat opzicht al gefundeerd op een wankel startpunt omdat er vanaf het begin af aan niet actief gekeken werd door beide partners of ze wel samen zouden passen door middel van communicatie. Wat ik heb ondervonden in verband met hoe communicatie bestaat of ontstaat tussen twee mensen die zich aangetrokken voelen tot elkaar of twee mensen die bewust of onbewust op zoek zijn naar een relatie en/of seks, is dat er een vorm zal zijn van 'elkaar leren kennen' en 'communicatie', maar dat deze vorm niet gebaseerd is op het startpunt van daadwerkelijk mezelf ondersteunen om een relatie te creëren die het beste zal zijn voor mezelf in mijn leven --- de communicatie is eerder een vorm van 'flirten' waarin er aandacht besteed wordt aan het creëren van positieve gevoelens, waardoor beide partners zich bijvoorbeeld zullen uitdrukken in en als specifieke 'persoonlijkheden' die 'aantrekkelijk' bevonden zullen worden door de ander persoon -- terwijl de eigenlijke realiteit van wie we zijn binnenin onszelf onderdrukt wordt. Zo is het echter dat die realiteit uiteindelijk toch naar boven zal komen - en er zal bijvoorbeeld wrijving ervaren worden in de relatie uiteindelijk net omdat men zichzelf heeft onderdrukt.

Ik bedoel, dat is wat ik vaak heb ervaren in mijn relaties, is dat ik mij uiteindelijk plots gefrustreerd en kwaad begin te voelen in relatie tot dingen die mijn partner doet - waarin het lijkt alsof ik mij gefrustreerd/kwaad voel omdat ik die delen van mijn partner niet leuk vindt, maar wat het eigenlijk is, is dat ik mezelf in het begin van de relatie onderdrukt heb en dat ik nu kwaad en gefrustreerd begin te worden op mezelf omdat ik mij er in mijn onderbewustzijn van gewaar begin te worden welke de mate is waarin ik mezelf heb 'weggegeven'/'opgegeven' voor de relatie.

Dus, wat eigenaardig is, is dat ik mijn partner ga beginnen beschuldigen van dat hij op de één of andere manier mij probeert te onderdrukken  en dat hij geen rekening houdt met mij of geen respect heeft voor mij in de dingen die hij doet - terwijl hij in werkelijkheid niets te maken heeft met waarom ik mij nu plots zo voel tegenover hem. Hij is immers min of meer hetzelfde gebleven vanaf het begin, ik ben het die niet eerlijk was met hem en mezelf over wie ik eigenlijk ben omdat er delen waren van mezelf die ik beoordeelde als 'negatief' en waarvan ik geloofde dat hij mij niet zou aanvaarden of dat hij niet in een relatie zou willen zijn met mij als hij mij zou zien zoals ik eigenlijk ben - en die ik daardoor onderdrukte en verborgen probeerde te houden. En dus nu voel ik mij gefrustreerd omwille van wat ik mezelf heb aangedaan. Dus, als ik op dat moment niet eerlijk kan zijn met mezelf over het feit dat ik verantwoordelijk ben voor de ervaring van frustratie en kwaadheid, en als ik mezelf toesta die kwaadheid naar mijn partner toe te kanaliseren - uiteraard geef ik mezelf dan ook de kans niet om oplossingen te vinden en om te ontdekken hoe het zou zijn om mezelf wel uit te drukken en te aanvaarden zoals ik ben terwijl ik in een relatie ben met iemand, ik zal eerder conflict creëeren dat uiteindelijk zal leiden tot het einde van de relatie.

Wat ik heb ondervonden is dat wanneer de relatie dan eindigd, dat ik oftewel de fout zag in mijn ex oftewel in mezelf - maar ik besefte nooit dat de kwestie eigenlijk was dat ik in en tijdens onze relatie  nooit zelfs de tijd genomen heb om zelfs in alle eerlijkheid met mezelf te onderzoeken of en hoe wij eigenlijk bij elkaar passen. Ik heb nooit de moeite gedaan om duidelijk te zijn met mezelf over wat ik eigenlijk wil van de relatie, laat staan dat ik daarover duidelijk geweest ben met hem -- omdat, ik geloofde in mijn geest dat het 'hebben van een relatie' belangrijker is dan wie ik ben en wat eigenlijk werkelijk het beste zou zijn voor mezelf in mijn leven op aarde.

http://www.desteni.org

Dag 175: De Media in een Relatie

Voor Context lees "Dag 165: Wat is een Relatie?"


Dag 166: Zoeken naar Hulp in een Relatie
Dag 167: Enkel ik kan mezelf Redden
Dag 168: Uit de Duisternis van Mezelf naar het Licht van de Relatie
Dag 169: Een Relatie als expressie van Eenheid en Gelijkheid
Dag 170: Seksualiteit en Seks in een Relatie
Dag 171: Wat is Seks?
Dag 172: Het Kameleon Personage in een Relatie
Dag 173: Kameleon Personage in een Relatie - Zelf-vergeving
Dag 174: Kameleon Personage in een Relatie - Zelf-Correctie


Hier kijken we naar de invloed van de Media als televisie, internet, magazines en reclame op de verschillende dimensies van een 'relatie', bijvoorbeeld partnerkeuze, seksuele expressie, verwachtingen van beide partners tegenover elkaar en de relatie, zelf-expressie/gedrag in de relatie en de definitie van 'wat een relatie is' die algemeen aanvaard wordt door de meerderheid van mensen in de samenleving.

 Een eerste punt waarin ik de media mij heb laten beinvloeden in hoe ik in een relatie sta is eerst een vooral het geloof dat ik 'een relatie nodig heb', en dat het 'verlangen naar een relatie' dus 'normaal' is - en dat bijgevolg manipulatieve spelletjes die ik speel om 'een man aan de haak te slaan' dus ook 'normaal' zijn, dat hoort zogezegd nu eenmaal bij het 'vrouw zijn' in deze maatschappij/wereld. De hele media wereld en hoe die 'vrouwen' presenteert, in en als eenzelfde format, met eenzelfde expressie, in en als de definitie van wat zogezegd 'vrouwelijk' is, draait namelijk rond het vooropstellen van een ideaalbeeld, als 'de ideale vrouw' (en 'de ideale man'), en hoe je je als vrouw het beste gedraagt om een man te behagen en om dus aantrekkelijk te zijn voor mannen, of althans voor de mannen die door de media gepresenteerd worden als 'de ideale man', in en als een voorgevormde definitie van wat 'mannelijkheid' is.

Dit op zich, het feit dat er een voorgevormd 'format' van 'gedrag'/'expressie' bestaat waar je als vrouw in zou moeten passen om 'een relatie' te kunnen verkrijgen indiceert dat er al manipulatie in het spel is, waarin de vrouw zichzelf als haar expressie manipuleert om de man te manipuleren in zijn gedrag/expressie tegenover haar -- door in te spelen op zijn gevoelens, gedachten en emoties --- waarin er dus ook duidelijk verondersteld wordt dat er bepaalde specifieke gedachten, gevoelens en emoties aanwezig zijn in alle mannen, als een 'programma' in en als de geest, die aldus bespeeld/gemanipuleerd kunnen worden door vrouwen en hoe deze zich presenteren/uitdrukken.

Door middel van deze media-invloed heb ik als vrouw een hele persoonlijkheid in en als 'vrouwelijkheid' ontwikkeld in mezelf, een persoonlijkheid die VOLLEDIG in het teken staat van het 'behagen van mannen' en het 'aan de haak slaan van een man' en dus 'hoe mannen over mij denken en mij beoordelen op mijn 'vrouwelijkheids-gehalte''. In en als deze persoonlijkheid beweeg ik in mezelf constant in en als de energetische polariteit van langs de ene kant het verlangen naar erkenning (positief) en anderzijds de angst van afwijzing van mannen (negatief) -- door mezelf hierin te hebben toegestaan werkelijk te geloven dat ik deze persoonlijkheid 'ben', dat dat 'mijn identiteit' is als 'vrouw' in deze wereld --- waarin ik duidelijk nooit heb stilgestaan bij hoe ik mezelf heb laten programmeren in en als deze 'identiteit' als een beeld van mezelf in mijn geest door de media als televisie, internet en magazines.

Hierin heb ik de media mijn ervaring van communicatie/interactie met mannen laten verstoren -- door 'mannen' te zien als 'iets dat ik moet hebben' en 'iets dat mij iets moet geven/waar ik iets van nodig heb', en dus niet als levende wezens, één en gelijk met mezelf - waardoor mijn interactie met mannen er één geweest is van spanning, angst, verwachting, hoop en nervositeit in de plaats van een echte interactie in en als zelf-eerlijkheid en zelf-expressie.

ik heb ook gemerkt dat ik mezelf heb laten programmeren tot het heel snel mezelf 'opgeven' aan de verlangens van mannen, mij heel snel te laten verleiden tot sex, en dus te bestaan in en als het 'willen behagen van mannen' -- waarin het hoofddoel van de persoonlijkheid van 'een vrouw' in mezelf is om aandacht en erkenning en dus SEKS te krijgen van een man. omdat ik nooit op televisie of in magazines heb gezien of geleerd om als vrouw, eerst en vooral respect te hebben voor mezelf door bijvoorbeeld de man eerst te leren kennen alvorens er een relatie mee te creëren - ik had geleerd dat 'het hebben van een relatie' het hoofddoel is van 'het leven'/mezelf en dat zelf-compromittatie om dat doel te bereiken dus 'normaal' en 'vanzelfsprekend' is.


Wordt vervolgd in Dag 176