Hier kijk ik naar hoe ik mezelf automatisch aanpas en verander om meer te lijken op mijn partner en om 'meer bij hem te passen' in een relatie - ik neem zijn interesses over, zijn muzieksmaak, zijn meningen en opinies, zijn visie op de wereld, en onderdruk mezelf daarin compleet, uit angst om hem te verliezen, uit angst om afgewezen te worden, uit angst dat hij me niet 'leuk' zal vinden.
Deze angst is het gevolg van het positieve gevoel dat ik ervoer in het begin, wanneer hij avances maakte naar mij toe en mij daarin liet weten dat hij 'mij ziet zitten', dat hij mij leuk en knap en sexy vindt, waarbij ik mij speciaal voelde en mij goed voelde over mezelf ('energetisch opgeladen') - en het is dat positieve gevoel dat ik niet wil verliezen. Wat compleet absurd is, is dat ik in de naam van dat positieve gevoel mezelf dan compleet ga veranderen in en als het Kameleon Personage totdat ik haast niet meer besta om toch maar dat GEVOEL niet te verliezen -- over verslaving/obsessie gesproken. En wat hierin interessant is, is dat dat positieve gevoel dat ik met het 'samenzijn met hem' verbonden heb en de angst om 'hem' te verliezen, in feite niets met 'hem' te maken heeft, maar enkel met 'het gevoel dat hij mij geeft over mezelf' in en als de 'speciale aandacht' die hij mij geeft door te zeggen dat hij mij graag ziet en hoe knap, sexy en leuk ik wel niet ben.
Dus waar ik werkelijk angst van heb is om het personage van 'knap, sexy en leuk' waarin ik mezelf heb gedefinieerd in relatie met hem te verliezen - om dus 'mezelf' te verliezen als wie ik kan geloven dat ik ben wanneer ik bij hem ben. De vraag die zich hier uiteraard opdringt is 'is dat wel echt wie ik ben?', want als dat is 'wie ik ben', hoe kan ik mezelf dan zomaar 'verliezen'? Was het niet maar een illusie, een geloof waar ik mij aan vastklampte in mijn zoektocht naar en verlangen om 'meer' te zijn/hebben/ervaren dan wie ik eigenlijk ben?
En een nog belangrijkere vraag: Waar in godsnaam komt dat verlangen om 'meer' te zijn vandaan? Waarom was ik in mijn ogen niet 'goed genoeg' als wie ik ben? Hierin zie ik dat mijn startpunt in het begin van onze relatie er één was van 'minder', van 'inferioriteit', van 'angst' - als een ervaring van 'wie ik ben' die ik meedroeg uit mijn kindertijd in relatie tot mijn omgeving -- in relatie tot mijn ouders, mijn familie, mijn leerkrachten op school en de samenleving, waarin ik nooit geleerd heb om mezelf te aanvaarden, te vertrouwen en te respecteren maar om mezelf te onderdrukken, te beoordelen en te vergelijken. En het is vanuit die ervaring van 'minder' dat ik een relatie gecreëerd heb met iemand in mijn 'volwassenheid' waarin ik mij 'meer' kon voelen, waarin ik het gevoel kon hebben dat ik wel iets waard ben, dat ik wel iets te zeggen heb en dat ik een 'volwaardig iemand' ben in deze wereld.
Maar ook dat was nooit echt omdat het maar een geloof was, gebaseerd op wat iemand tegen mij zei - net zoals de ervaring van 'minderwaardigheid' een geloof was gebaseerd op wat mijn omgeving tegen mij had gezegd tijdens mijn kindertijd.
En terwijl ik dus tijdens mijn kindertijd mezelf heb laten overtuigen dat 'wie ik ben' niet goed genoeg en minderwaardig is - heb ik nu in en als het Kameleon Personage in mijn relatie, mezelf getransformeerd tot een 'personage' dat erkenning zou krijgen van mijn partner, zodat ik het GEVOEL kon hebben dat ik 'wel iets waard ben' en 'wel goed genoeg ben' -- nooit beseffend dat 'wie ik ben' in deze relatie, nog steeds bestaat op basis van en als het resultaat en product van de 'minderwaardigheid' waarin ik mezelf had gedefinieerd in en als mijn verleden, waarin ik dus geloof dat ik niet echt kan zijn 'wie ik werkelijk ben' en mezelf moet veranderen en aanpassen om 'goed genoeg' bevonden te worden. Hetgeen wil zeggen dat ik zelfs in mijn relatie, waarin ik gedefinieerd werd als 'leuk, sexy en knap' en dus 'positief' en 'waardevol', eigenlijk het personage van 'minderwaardigheid' aan het voeden/ondersteunen was door te bestaan in en als het Kameleon Personage dat gebaseerd is op het niet aanvaarden van mezelf (en wanneer mijn partner het dan uiteindelijk uitmaakte met mij, was dit voor mij enkel een bevestiging dat ik blijkbaar werkelijk 'niet goed genoeg'/'minderwaardig' ben).
En wat hierin duidelijk wordt is dat dit hele gedoe draait rond één punt, namelijk 'wie andere mensen zeggen dat ik ben' als geloofsystemen over 'wie ik ben', hoe 'andere mensen' mij definieren, beoordelen en zien/interpreteren --- waarin ik mijn hele leven heb bestaan in en als geloofsystemen en definities/beoordelingen over 'wie ik ben', nu eens 'slecht'/'negatief'/'minderwaardig' en dan weer 'goed'/'positief'/'waardevol', maar nooit werkelijk mezelf geweest ben als het levend wezen dat ik ben dat HIER bestaat.
Dit is waar het programma van de menselijke geest als het 'ik-bewustzijn' als 'identiteits-vorming' op gebaseerd is, namelijk het 'spiegelen' van onszelf aan onze omgeving - waarin we een 'zelf-beeld' als een definitie/identificatie opmaken over 'wie we zijn' als 'mens' --- en 'relaties' spelen hierbij uiteraard een cruciale rol, omdat het is door middel van Relaties dat we gedefinieerd en beoordeeld worden en dus een 'identiteit' kunnen opbouwen die geconstrueerd is op basis van en door middel van 'woorden' die dan onze 'gedachten' worden in onze geest. (Voor véééél meer gedetailleerd en specifiek perspectief in deze kwestie van hoe de menselijke geest functioneert en gecreëerd is/wordt, stel ik voor om de "Quantum Mind Self Awareness" series te beluisteren)
Wordt vervolgd in Dag 173
No comments:
Post a Comment