Dag 705: De illusie van het zoeken naar aanvaarding

Ter verderzetting van Dag 704: Van Zelf-Inzicht tot Praktische Zelf-Verandering, Hoe Werkt Dat? deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik toepaste in het moment waarin ik zag dat de pijn die ik in mijn linkerbovenarm ervoer in verband stond met het gedachten en reactiepatroon van het mij constant zorgen maken over hoe de mensen om mij heen mij zien.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een patroon van mij constant zorgen te maken over hoe de mensen in mijn omgeving mij zien

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een constante ervaring van gespannenheid en zorgen in mijn achterhoofd, verbonden met gedachten over wat de mensen in mijn omgeving over mij denken en hoe ze gereageerd kunnen hebben op dingen die ik gezegd of gedaan heb, teneinde een ervaring van veiligheid te genereren in mezelf verbonden met de gedachte dat niemand kwaad is op mij, niemand mij in een negatief daglicht ziet en iedereen mij aanvaard en accepteerd als een deel van hun omgeving en wereld

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om verworpen te worden door de mensen in mijn omgeving, als een angst dat ik mij verworpen zal voelen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik in en als het verlangen naar het aanvaard en geaccepteerd worden als een volwaardig deel van de wereld en omgeving van andere mensen en de angst om verworpen te worden door andere mensen in wezen mezelf al verworpen heb omdat ik mezelf niet onvoorwaardelijk in elk moment van ademhaling aanvaard en accepteer en erken als een volwaardig deel in en van mijn wereld en realiteit en omdat ik mezelf niet zie en erken als centraal in mijn wereld en omgeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het gevoel en geloof dat ik in andere mensen hun omgeving en wereld besta en daarin de wereld die ik zie met mijn ogen niet te zien of erkennen als 'mijn wereld' en 'mijn omgeving'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van het patroon van mij constant zorgen te maken over hoe andere mensen mij zien in en als een verlangen om aanvaard te worden door de mensen in mijn omgeving als een deel van hun wereld, door te geloven dat dit patroon definieert 'wie ik ben' in en als mezelf en in en als deze wereld en realiteit, in de plaats van in te zien en te beseffen dat het een systeem is van energie als gedachten, gevoelens en emoties, hetgeen ik doorheen mijn leven gecreëerd heb binnenin mezelf op basis van de relaties die ik vormde met de mensen in mijn wereld en hoe ik binnenin mezelf reageerde op die mensen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf om zelf-aanvaarding en zelf-acceptatie te creëren binnenin en als mezelf door aanvaarding en acceptatie te definieren als een ervaring/gevoel in mezelf verbonden met de idee en gedachte dat 'andere mensen' mij aanvaarden in 'hun wereld'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik besta in andere mensen hun wereld en dat ik een indringer ben en daardoor ervoor moet zorgen dat andere mensen mijn bestaan en aanwezigheid aanvaarden en goedkeuren zodat ik een positief gevoel kan ervaren binnenin mezelf verbonden met de gedachte en idee dat ik 'hier thuishoor', 'erbij hoor' en 'pas' in mijn omgeving - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat dat positieve gevoel in wezen een expressie is van het geloof dat ik hier niet thuishoor, dat ik hier niet 'pas' en dat dit niet 'mijn' bestaan of realiteit is, en dat dus dat gevoel in wezen het tegenovergestelde representeert

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een verlangen naar een gevoel van erbij horen en in deze realiteit passen en 'thuis' zijn en geaccepteerd zijn, verbonden met gedachten over wat andere mensen over mij denken en hoe andere mensen mij zien - in de plaats van die acceptatie waar ik naar op zoek ben te leven en te creëren in mezelf als een levende statement van wie ik ben in elk moment van ademhaling

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat ik, door constant na te denken over hoe mensen mij zien en er constant voor te willen zorgen dat mensen mij aanvaarden, zodat ik mij aanvaard kan voelen, dat ik daardoor een continue stress en spanning aan het creëren ben in mezelf waarin ik constant het gevoel heb dat ik op mijn tenen aan het lopen ben teneinde zeker niemand tegen de borst te stoten of negatieve feedback te krijgen en dat ik dus in feite constant het gevoel heb dat ik niet onvoorwaardelijk mezelf kan zijn en dat ik mezelf niet kan ontspannen

Dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat het aanvaard worden door andere mensen een illusie is en dat echte aanvaarding enkel kan bestaan in en als mezelf, in en als ik die mezelf erkent in mijn bestaan als een volwaardig deel van deze realiteit en als centraal in en als het bestaan dat HIER is

Dag 632: Luiheid en Apathie en de Creërende Kracht van Beoordelingen

Als we zouden onderzoeken waar het gedragspatroon van apathie vandaan komt en hoe het bestaat en waarom het precies is dat men het gevoel kan hebben dat men 'niets doet' of een ervaring van ontevredenheid in relatie tot wat men doet, neerzet of produceert in de fysieke wereld door middel van fysieke daden, dan zouden we wel eens tot een fascinerende ontdekking komen.

Omdat, deze 'apathie' en de ervaring van weerstand, 'luiheid', 'laksheid' en 'loomheid' in relatie tot 'zelf-beweging' en in relatie tot het 'doen' van dingen, heeft eigenlijk niet werkelijk een 'reden' - en dus, dit is ook heel lang mijn 'fout' geweest in het willen aanpakken en veranderen van dit patroon van weerstand in relatie tot zelf-beweging en de ervaring in mezelf dat ik niet efficient genoeg ben in mijn 'doen', namelijk dat ik dit patroon steeds heb benaderd vanuit de veronderstelling en het geloof dat er een bepaalde 'reden' is waarom ik de neiging heb om 'lui' en 'laks' te zijn en weerstand te ervaren.

Terwijl, wat ik nooit heb overwogen is dat het eigenlijke probleem ligt in de manier waarop ik het woord 'apathie', 'luiheid' of 'laksheid' gebruik in mijn geest, hetgeen namelijk is als een beoordeling en gebaseerd op een angst om 'niet genoeg te doen' en 'lui' en 'laks' te zijn.  Er bestaat met andere woorden een polariteit in mijn geest waarin ik de idee en het geloof gevormd heb dat het 'goed' is om productief te zijn en om veel te 'doen' en veel bezig te zijn en mijn tijd te spenderen aan het verwezenlijken van allerhande plannen en dat het langs de andere kant 'slecht' is om niet productief te zijn en niet al te veel te verwezenlijken of neer te zetten.

En dus, vanaf het moment dat ik naar mijn beweging en mijn uitdrukking kijk en de conclusie vorm dat ik 'niet al te veel doe' of dat ik mezelf niet genoeg inzet, ga ik dat zien als iets 'slecht' en iets 'negatief', waardoor ik er een 'probleem' van ga maken --- en aldus het patroon van 'apathie' creëer in en als mijn geest, waarin ik mezelf definieer volgens mijn eigen beoordelingen over wat het is dat ik al dan niet doe en mijn bewegin in de fysieke realiteit.

Het 'probleem' is dus niet dat ik werkelijk 'apathisch' ben, of dat ik werkelijk 'niet genoeg doe' of niet efficient genoeg ben - het probleem is dat ik een polariteit gecreëerd heb in mijn geest in relatie tot hoe ik mijn eigen uitdrukking en beweging beoordeel en dat ik dus mijn zelf-beweging niet onvoorwaardelijk aanvaard als een uitdrukking van wie ik ben.

Ik ga eerder mijn zelf-beweging beginnen beoordelen en denken van 'dit is goed' en 'dat is slecht' --- bijvoorbeeld wanneer ik bepaalde dingen gedaan krijg, beoordeel ik dat als 'goed' en ga ik mij daar goed over voelen, en wanneer ik de indruk krijg dat ik wat trager vooruitga in andere zaken, dan ga ik dat beoordelen als 'slecht' en ga ik mij er slecht over voelen. 

Zo creëer ik dus echter een soort gevecht binnenin mezelf omdat ik ga beginnen vechten tegen de zogezegde 'slechte' kant van mezelf, de kant waarin ik geloof en denk dat ik 'niet snel genoeg ben' of 'niet voldoende vooruit ga' of 'niet genoeg verwezenlijk'. Wat ik in dat gevecht echter nooit heb beseft is dat hoe meer ik mij verzet tegen iets dat in mezelf bestaat, hoe meer ik het net aandacht geef en hoe meer ik het in wezen creëer en 'echt' maak. Dus, hoe meer ik mij verzet tegen dat deel van mezelf dat ik heb beoordeeld als 'negatief' en 'slecht', hoe meer ik uiteindelijk net het gevoel begin te krijgen dat dat deel de bovenhand begint te halen en dat wat ik ook doe, ik gedoemd ben om die specifieke zogezegde slechte en negatieve gedragspatronen uit te leven.

De oplossing is dus om die beoordelingen te stoppen en om de polariteit in de geest te stoppen waarin ik mezelf en mijn zelf-expressie en -beweging onderverdeel in 'slecht' en 'goed', en om in de plaats daarvan elke expressie van mezelf onvoorwaardelijk te aanvaarden en te zien als evenwaardig en gelijk. En om dus met andere woorden mij goed noch slecht te voelen over hoe ik mezelf uitdruk en de dingen die ik al dan niet doe in de fysieke werkelijkheid, maar om gewoon te staan in het besef dat wat ik ook doe, hoe ik mezelf ook beweeg of inzet, het is een uitdrukking van mezelf, niet 'meer' of 'minder' dan simpelweg 'mezelf'.

Dag 609: Waarom Limiteren we Onze Expressie?

Als ik terugkijk op mijn leven dan zie en besef ik dat ik in veel aspecten van mijn leven heb opgegeven in mijn proces van zelf-verbetering en dat ik steeds gekozen heb voor zelf-vermindering - en dat omdat ik de sabotage mechanismen in en van de geest vertrouwde in het sturen van mijn expressie en bestaan in deze wereld en omdat ik nooit zelf begrepen heb hoe de geest in feite bestaat als een systeem van zelf-onderdrukking en zelf-vermindering en dat het aan mij is om op te staan tegenover mijn geest en door de mechanismen van de geest te breken om te ontdekken welk mijn echte potentieel is in mijn proces van zelf-verbetering. Dag 608: Genot en de Zelf-Sabotage Mechanismen van de Geest

Een voorbeeld van zo'n zelf-sabotage mechanisme dat bestaat in de geest is de angst om te falen. De angst om te falen is de emotionele ervaring van stress, angst, onzekerheid en twijfel die opkomt in jezelf en die de macht heeft om je beslissing te bepalen en beïnvloeden in relatie tot wat je wel of niet zal doen, en die er vaak genoeg voor zorgt dat je dingen die je eigenlijk best zou doen - dingen die het beste zijn voor jezelf  en voornamelijk dingen die een positieve verandering zouden teweegbrengen in je leven - links laat liggen en 'opgeeft'.

Die angst om te falen heeft niet werkelijk macht over je maar het voelt zo wel aan omdat we onszelf er zo makkelijk door laten bewegen en beïnvloeden. Het is die twijfel die opkomt in de geest in relatie tot of je al dan niet iets zou doen, of je jezelf al dan niet zou uitdrukken op die of deze manier - en die bijgevolg ervoor zorgt dat we onze expressie onderdrukken en limiteren in en als ons fysieke bestaan - die we macht gegeven hebben over onszelf, en die er voornamelijk voor zorgt dat we gaan aanvaarden dat wie we zijn nu eenmaal gelimiteerd is in ons bestaan en expressie in deze wereld en realiteit en dat we nu eenmaal tot niets meer in staat zijn.

De angst om te falen is wat we ervaren in onszelf als een muur waar we continu opbotsen, vooral wanneer het aankomt op bepaalde projecten of plannen die we willen uitvoeren in fysieke realiteit - plannen die in feite afwijken van ons gewoonlijke routineuze leven en die ons zouden uitdagen om onszelf uit te breiden in onze vaardigheden en vermogens. Het is dat stemmetje van twijfel en angst dat in onze geest opkomt  waar we onze macht aan weggeven door dat stemmetje te geloven.

En waarom is het dat we zouden twijfelen aan onszelf? Waarom is het dat we angst zouden hebben om te 'falen'? Waarom is het dat we opzettelijk ervoor kiezen om onszelf niet uit te drukken en bepaalde dingen niet te doen gewoon omdat er een ervaring van angst opkomt in onszelf en zonder dat we eigenlijk zelf volledig weten of beseffen waar de angst vandaan komt of wat er eigenlijk achter en aan het startpunt van de angst zit?

Ik bedoel, in zoveel aspecten van onszelf en ons leven laten we angst beslissen wie we zijn. Irrationele angst, vanuit het perspectief dat we over het algemeen ons niet gewaar zijn van hoe die angst eigenlijk werkt in onszelf, hoe de angst bestaat, waarom we ons angstig voelen en wat het preciese nut is van de meeste van onze angsten.

Meer in de volgende blog...

Dag 600: Onzekerheid is het Opzettelijk Aanvaarden van een Mindere Zelf

Dag 600: Onzekerheid is het Opzettelijk Aanvaarden van een Mindere Zelf

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

Dus, in de plaats van die 'slechte eigenschappen' te veranderen en dus ervoor te zorgen dat ik besta op een manier waarin ik mezelf absoluut en volledig en compleet kan respecteren en waarderen, ga ik die delen van mezelf eerder proberen verstoppen achter een leugen, namelijk een 'positief beeld' van 'wie ik ben' - en verkies ik dus als het ware om de hele tijd rond te lopen in en als onzekerheid en angst dat ik 'gevat' en 'betrapt' zal worden op mijn leugens --- dat mensen met andere woorden zullen zien dat ik niet dat 'positieve' beeld ben dat ik probeer rond te dragen als 'wie ik ben'. Dag 599: Is Onzekerheid Eigenlijk Angst om Betrapt te worden op Leugenachtigheid?

Onzekerheid is met andere woorden het aanvaarden van een verminderde vorm van mezelf - aanvaarden dat, ondanks dat ik absoluut in staat ben om mijn leven en mezelf in mijn eigen handen te nemen en te veranderen en vorm te geven om het absolute beste te worden dat ik kan zijn, ik ervoor kies om eerder in een verminderde vorm van mezelf te bestaan, enkel en alleen omdat die verminderde vorm van mezelf is wie ik geloof dat ik ben en omdat ik angst heb om mezelf te verliezen als ik zou veranderen.

Dat is de ware natuur van onzekerheid - het is opzettelijke zelf-onderdrukking en zelf-vermindering. Het is de angst dat onze fouten en 'slechte gewoonten' en 'gebreken' blootgelegd en gezien zullen worden omdat we weten dat we in dat moment haast geen andere keus zouden hebben dan die aspecten van onszelf te veranderen omdat de hele reden waarom we onszelf op die 'verminderde' en 'gebrekkige' manier in stand hielden en konden houden was omdat het op een 'geheime' manier bestond in onszelf, het bestond in ons onderdrukt gewaarzijn.

Met andere woorden, er zijn dingen die we doen in onszelf en in onze externe wereld waarvan we ons gewaarzijn opzettelijk onderdrukt houden -- dit is bijvoorbeeld waarom en hoe het is dat we ons zogezegd 'niet gewaar zijn' van de meeste gedachten die door onze geest gaan of van de negatieve persoonlijkheidseigenschappen die in onszelf bestaan - 'negatief' in de zin van dat wie we zijn in en als die persoonlijkheidseigenschappen, in gedachte, woord en daad, niet het beste is voor onszelf en/of onze omgeving. En het is de reden waarom we bijvoorbeeld kunnen participeren in uitgebreide fantasiëen en verbeelding en projecties in onze geest waar we ons eerder over zouden schamen als diezelfde fantasiëen, verbeelding en projecties in onze geest plots op een groot scherm geprojecteerd zouden worden waar iedereen kan zien wat er in onze geest omgaat.

Het is de factor van de geheimzinnigheid, de geslotenheid, het 'achter gesloten deuren' aspect van onze geest - dat we onszelf op een verminderde manier kunnen laten bestaan zonder ooit de noodzaak te voelen of te beseffen om onszelf te veranderen en te corrigeren -- omdat we denken dat niemand ziet wat er in onszelf bestaat behalve wijzelf.

Maar is het niet eigenaardig en bizar dat we tegelijkertijd ergens wel beseffen dat moesten andere mensen zien wat er in onze gedachten omgaat, dat we die gedachten niet meer zullen of kunnen onderhouden omdat iedereen zal zien dat we niet zijn hoe we lijken of hoe we onszelf graag voordoen. Wat wil dit in feite zeggen over wie wij zijn als wezen?

Ik bedoel maar, geen wonder dat we zoveel moeite hebben met intimiteit en met het opbouwen van intieme, eerlijke en open relaties met de mensen om ons heen - gezien al de geheimen die we in onszelf houden en die achter die 'gesloten deuren' moeten blijven.

Dag 579: Eenheid en Gelijkheid met het Lichaam - een Gereedschap in het Stoppen van Verslaving

 Dag 579: Eenheid en Gelijkheid met het Lichaam - een Gereedschap in het Stoppen van Verslaving

Het Proces van Zelf-Verandering

Deze blog is een verderzetting op de voorgaande blog Dag 578: Hoe Fysieke Substantie een Schaakstuk wordt in de Relatie met Onszelf:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat wanneer en als ik eet vanuit gevoel en verlangen en gedachten, dat ik dan mijn lichaam aan het misbruiken en aan het schaden ben omdat ik geen rekening houdt met wat mijn lichaam wil, nodig heeft of zelfs aankan wanneer ik eet op basis van gevoel en energie - en wanneer ik gevoel gebruik als mijn maatstaf om mij te laten weten wanneer, hoe, wat en hoeveel ik zal eten

In de vorige blogs heb ik het precieze probleem aangekaart in relatie tot het uitleven van en participeren in een 'eetverslaving' - en dus met andere woorden het gebruiken en misbruiken van fysieke substantie, met name het lichaam,  etenswaren en de relatie tussen lichamelijke chemische reacties en het voedsel dat ik consumeer. Het probleem zijnde specifiek dat ik een absolute onderdrukking gecreëerd heb in mezelf in relatie tot mijn lichaam door voedsel en eten louter te benaderen vanuit mijn geest in en als en op basis van een conflict en polariteit van emoties en gevoelens in mezelf --- en dat ik door die onderdrukking dus absoluut niet zie of besef wat het voedsel dat ik eet en de kwantiteit ervan eigenlijk doet met mijn lichaam en welke consequenties is eigenlijk creëer op fysiek niveau door mijn fysieke realiteit te benaderen vanuit gevoelens en niet vanuit eenheid en gelijkheid met het fysieke lichaam.

Eenheid en gelijkheid - met andere woorden: een constante en consistente erkenning en overweging van mezelf als een puur fysiek organisme en van dus de fysieke benodigdheden en noden van mezelf in en als het fysieke lichaam - in tegenstelling tot hoe ik besta en wie ik ben in en als de geest, als een soort parasiet van het lichaam, gebruik makend van de natuurlijke chemische processen en reacties van het lichaam om mezelf te entertainen in gevoelens en emoties in mijn geest - en mijn eigen zelf-oneerlijkheid en gebrek aan zelf-verantwoordelijkheid te onderhouden.

Door middel van zelf-vergeving heb in in de voorgaande blog dit zelf-misbruikende patroon opengetrokken voor mezelf  en heb ik de relatie die ik had aanvaard in mezelf tussen mezelf en dat patroon 'losgemaakt', zodat ik nu kan beginnen aan het formuleren van correctieve stellingen om een 'script' te formuleren waarin ik het patroon kan veranderen en dus mijn relatie met voedsel en met mijn lichaam kan corrigeren en veranderen tot een zelf-ondersteunende en voedende relatie die werkelijk het beste is voor mezelf in termen van dat het niet enkel het beste is voor mezelf als een gevoel en gedachte in mijn geest dat gebaseerd is op een 'positief gevoel' van verlangen - maar het beste voor mezelf op vlak van dat het gebaseerd is op een zorg, erkenning en ontzag voor mijn lichaam en een oprechte consideratie voor wat mijn lichaam wil en nodig heeft.

Dag 471: Waarom is Aanvaarding iets Voorwaardelijks?

Dit is een Verderzetting van "Dag 470: Waarom Aanvaarding nooit Echt Bestaan Heeft" in mijn proces van het onderzoeken van hoe het woord 'aanvaarding' bestaat in mezelf als hoe ik het heb toegestaan te bestaan in mezelf en in hoe ik leef en besta -- waarin ik heb ingezien en beseft dat ik mij eigenlijk vaak afgewezen en alleen en weggeduwd en afgescheiden voel in relatie tot de mensen om mij heen, als een consequentie en gevolg van hoe het woord 'aanvaarding' in mezelf bestaat, als een Gevoel waar ik naar Verlang dat gedefinieerd is in en als mijn 'relaties' met andere mensen. Omdat, hoe ik 'aanvaarding' zie, begrijp en ervaar - is in het 'aanvaard worden' door 'andere mensen' - en dus als iets dat 'andere mensen' mij schijnbaar moeten Geven.

In deze blog zal ik verder gaan in dit proces van het onderzoeken hoe het woord 'aanvaarding' in mezelf bestaat - door te onderzoeken waar deze specifieke definitie precies vandaan komt. Met andere woorden: Hoe en waarom is het dat ik Aanvaarding heb gedefinieerd als iets dat ik moet krijgen van andere mensen, en niet als iets dat inherent in mezelf aanwezig is - in de vorm van Zelf-Aanvaarding? Waarom is het dat ik het woord Aanvaarding heb gedefinieerd als een voorwaardelijk iets terwijl ik het evengoed had kunnen definieren als een onvoorwaardelijk iets.

Voorwaardelijk in de zin van dat ik enkel 'aanvaarding' kan ervaren als en wanneer ik kan denken en geloven dat andere mensen het mij 'Geven'. en zelfs dit 'geven' is niet eens een absoluut iets - omdat het compleet gebaseerd is op mijn interpretaties en percepties van mensen hun gedrag en uitdrukking tegenover mij -- en die interpretaties en percepties bestaan in en als een constante onzekerheid omdat interpretaties en percepties per definitie enkel in mijn geest bestaan als een persoonlijke visie op en indruk van de realiteit die ik zie met mijn ogen, volgens de persoonlijke betekenissen die ik eraan geef, maar de interpretaties en percepties zijn niet de realiteit zelf.

Waarom dus heb ik het woord Aanvaarding gedefinieerd in mijn geest als iets dat voorwaardelijk en zelfs niet eens echt is, in de plaats van Aanvaarding te definieren en te manifesteren voor mezelf als iets dat echt is, iets dat wel in lijn staat met de werkelijkheid die zich Hier bevindt? Waar komt die definitie in mezelf Vandaan?

Als ik een kijkje neem in mijn Herinneringen, dan is het eigenaardig dat ik nergens een speciek moment terugvindt waarin iemand mij heeft gezegd wat de definitie van Aanvaarding is, maar dat mijn definitie van Aanvaarding, als zijnde iets dat mensen aan elkaar dienen te 'geven' in 'Relaties', eerder een gevolg is van een samenkomen van allerlei subtiele, impliciete en indirecte invloeden waar ik op bepaalde momenten tijdens mijn leven in contact gekomen ben --- zoals flarden van gesprekken die ik hoorde in mijn omgeving of in films of dingen die ik las in boeken. Mijn definitie van aanvaarding is eigenlijk gebaseerd op een 'conclusie' die ik in mijn onderbewustzijn getrokken heb vanuit al die willekeurige informatie die ik opgestapeld heb in mijn geest in relatie tot wat het woord 'aanvaarding' zou kunnen betekenen.

Ik bedoel, is het niet eigenaardig dat ik een Woord kan 'Leven' alsof het is 'wie ik ben' -  zoals ik bijvoorbeeld het woord 'Aanvaarding' geleefd heb in en als een 'verlangen om aanvaard te worden door andere mensen' - zonder dat ik zelfs begrijp waarom het is dat ik 'Aanvaard' wil worden door 'Andere Mensen', of wat die 'Aanvaarding' zelfs wil zeggen of betekent --- en dat ik daarin dus mijn leven volledig heb 'weggegeven' aan een voorontworpen en Voorgekauwde definitie van dit Woord, in de plaats van dat ik zelf verantwoordelijkheid genomen heb voor mijn leven en voor de definities die ik Leef van de Woorden die in mezelf bestaan door voor mezelf uit te maken en te beslissen hoe elk woord in mezelf precies zal bestaan als een levende uitdrukking van Mezelf.

Wordt Vervolgd in Dag 472

Dag 470: Waarom Aanvaarding nooit Echt Bestaan Heeft

Dit is een Verderzetting van "Dag 469: Wat is de Oorsprong van het Verlangen om Aanvaard te Worden?" - in mijn proces van het onderzoeken en herdefiniëren van het woord 'Aanvaarding'. Herdefiniëren, omdat, in het onderzoeken van het woord 'aanvaarding' en hoe ik dit woord in mijn geest en ervaring gedefinieerd heb -- heb ik gemerkt dat 'aanvaarding' in werkelijkheid niet echt bestaat omdat het deel uitmaakt van een polariteit --- namelijk 'aanvaarding' versus 'verwerping'/'afwijzing', hetgeen wil zeggen aanvaarding afwijzing creëert en ondersteunt, en omgekeerd.

En dit houdt op zich geen steek - omdat afwijzing/verwerping niet zou moeten bestaan opdat aanvaarding kan bestaan, dat is omgekeerde logica. Hierin dus kwam ik tot de vaststelling dat ik het woord 'aanvaarding' voor mezelf moet herdefiniëren zodat ik geen consequenties creëer zoals 'afwijzing' en 'verwerping'.

En dus, wanneer ik kijk naar hoe ik het woord 'aanvaarding' geleefd heb in mijn bestaan hier op aarde, dan zie ik hoe ik eigenlijk constant probeer weg te vluchten van een angst om afgewezen te worden --- en hoe ik 'aanvaarding' gedefinieerd heb in relatie tot 'andere mensen', waarin ik 'aanvaard' wil worden door 'andere mensen' en tegelijkertijd angst heb om 'afgewezen'/'verworpen' te worden door 'andere mensen'.

Dus, omdat ik 'aanvaarding' gedefinieerd heb in relatie tot 'andere mensen', heb ik 'aanvaarding' gedefinieerd als een idee in mijn geest, een idee dat gebaseerd is op interpretaties, percepties, geloofsystemen en gedachten in verband met hoe ik denk dat 'andere mensen' denken over mij, hoe ze reageren op mijn aanwezigheid en uitdrukking en hoe ze zich voelen tegenover mij. Deze vorm van 'aanvaarding', als in het 'mij aanvaard voelen', kan niet Echt zijn, omdat het letterlijk 'gebakken lucht' is in de vorm van een gedachte in mijn geest en een gevoel in mijn lichaam. Met andere woorden, als ik mijn vertrouwen plaats in deze vorm van 'aanvaarding' en als ik dus op zoek ga naar deze 'aanvaarding' als een gedachte en een gevoel, dan ben ik op zoek naar iets dat niet eens werkelijk bestaat.

Dit wil dan zeggen dat ik constant en continu in een polariteit zal bestaan in mezelf waarin ik het ene moment denk van 'ja, mensen aanvaarden mij', en dan voel ik mij positief - en het andere moment denk ik van 'neen, ze wijzen mij af' of 'ze vinden mij niet leuk', en dan voel ik mij negatief --- en hierin voel ik mij dan de hele tijd enorm onzeker omdat ik onmogelijk kan weten of zien wat er werkelijk omgaat in mensen hun geest of hoe mensen zich werkelijk voelen, ik kan maar raden en gissen en interpreteren. Dus, zelfs wanneer ik geloof en denk en ervan overtuigd ben dat 'mensen mij aanvaarden', dan nog is er steeds die ondertoon aanwezig van Onzekerheid, waarin ik in elk moment kan 'vallen' in een gedachte en ervaringen dat 'mensen mij afwijzen', omdat ik nu eenmaal niet honderd percent kan vertrouwen op mijn eigen gedachten als mijn percepties, interpretaties, ideëen en geloofsystemen in verband met hoe en wat 'andere mensen' denken en voelen en ervaren tegenover mij.

Omwille van deze dynamiek van hoe het woord 'aanvaarding' bestaat in en als de Geest, in gedachten, gevoelens en emoties - stel ik vast dat 'aanvaarding' niet echt bestaat en nooit echt bestaan heeft en zelfs in werkelijkheid gelijk staat aan de ervaring van 'afwijzing' en 'verwerping' als wat ik in mijn geest gedefinieerd heb als het tegenovergestelde van 'aanvaarding'. Het is dus fascinerend dat dit woord bestaat in mijn geest met die specifieke definitie - omdat hoe ik dit woord altijd heb begrepen, ervaren en geleefd, is als een illusie, als iets dat niet echt bestaat. De vraag hierin is dus: Waar komt mijn definitie van het woord 'Aanvaarding' dan vandaan en hoe is het dat ik deze definitie in mijn geest heb opgebouwd?

Wordt Vervolgd in Dag 471

Dag 469: Wat is de Oorsprong van het Verlangen om Aanvaard te worden?

Dit is een Verderzetting van "Dag 468: Hoe Creëert Aanvaarding in Werkelijkheid Afscheiding?", waarin ik de dimensie heb onderzocht van hoe het bestaan van het woord Aanvaarding in mezelf, tegelijkertijd impliceert dat het tegenovergestelde van aanvaarding ook bestaat, namelijk verwerping/afscheiding/afwijzing --- omdat dat de definitie is van het woord 'aanvaarding' dat ik in mijn geest heb aanvaard.

Dus, in dit proces zal ik verder gaan met het bekijken en onderzoeken hoe ik zelf, vanuit wie ik werkelijk ben, het woord 'aanvaarding' voor mezelf kan definiëren zodat het woord 'aanvaarding' bestaat op een manier die geen consequenties creëert. Consequenties zijnde bijvoorbeeld afscheiding/verwerping/afwijzing. Want, wat eigenaardig is, is dat in deze definitie, waarin 'aanvaarding' de tegenpool is van verwerping/afwijzing/afscheiding, 'aanvaarding' in feite voortkomt uit afscheiding/afwijzing/verwerping -- en eigenlijk een soort van 'vlucht' is van afscheiding/afwijzing/verwerping.

Omdat, waarom zou 'aanvaarding' anders moeten bestaan als een 'positieve' ervaring, als niet omdat er een specifieke negatieve ervaring is waar ik van wil vluchten in een positief gevoel. Ik bedoel, positieve gevoelens/ervaringen zijn vanuit dit opzicht altijd het gevolg van een negatieve ervaring die ik niet wil onder ogen komen.

Als niet voor het negatieve, zou het positieve niet hoeven te bestaan. Als ik dus opmerk dat ik in mijn geest op zoek ben en verlang naar aanvaarding van andere mensen als een positief gevoel, dan weet ik dat ik eigenlijk probeer weg te vluchten van een negatieve ervaring in mezelf van afscheiding/verwerping/afwijzing. Dus, zolang ik met andere woorden blijf zoeken en verlangen naar dat positieve gevoel - blijft het negatieve bestaan in mezelf --- omdat ik de wortel niet aanpak, ik verwijder de oorsprong niet van mijn verlangen om aanvaarding te ervaren -- dus zal ik nooit daadwerkelijk aanvaarding ervaren, ik zal altijd maar blijven bestaan in die ervaring van Verlangen.

Wat is 'aanvaarding' dus, als er geen sprake is van een tegenpool - of van gevoelens of ervaringen of verlangen?


Wordt Vervolgd in Dag 470

Dag 468: Hoe Creëert Aanvaarding in Werkelijkheid Afscheiding?

Dit is een Verderzetting van "Dag 467: Waarom kan ik een Ander Wezen niet Zien als Mezelf?" in mijn proces van het onderzoeken van wat 'zelf-aanvaarding' inhoudt en wat het woord 'aanvaarding' impliceert in praktische, realistische termen.

Omdat, wat eigenaardig is aan het woord 'aanvaarding' en het feit dat dit woord zelfs bestaat als deel van mijn woordenschat - is dat het impliceert dat er ook zoiets bestaat als 'verwerping' of het 'niet aanvaarden' van iets/iemand --- omdat, als aanvaarding echt zou zijn, dan zou ik er niet eens een woord voor nodig hebben, dan zou het gewoon deel uitmaken van mijn wezen, als een realiteit die ik Leef in elk moment van ademhaling.

Dus, in deze blog wil ik een kijkje nemen naar waarom het is dat het woord aanvaarding tegelijkertijd een gebrek of gemis aan aanvaarding impliceert.en betekent. Dit wil immers zeggen dat er iets scheelt aan mijn definitie van het woord en 'begrip' van aanvaarding - omdat, hoe kan die 'aanvaarding' nu eigenlijk echt en betrouwbaar zijn als en wanneer het in wezen niet op zichzelf bestaat, als een stabiele en constante realiteit, maar als en wanneer het bestaat als een tegenpool en balanceringspunt van de tegenovergestelde ervaring?

Want, als ik dat soort gepolariseerde en voorwaardelijke definitie van het woord 'aanvaarding' hanteer en toesta te bestaan in mijn geest en in hoe ik mijn wereld en realiteit zie en begrijp --- dan creëer en manifesteer ik die gepolariseerde definitie in mijn eigen fysieke leven en in mijn fysieke wereld en omgeving --- hetgeen praktisch gezien wil zeggen dat, terwijl ik bijvoorbeeld een ervaring van Aanvaarding zoek, verlang of probeer te manifesteren, ben ik tegelijkertijd in wezen de tegenovergestelde ervaring als verwerping/afscheiding/afwijzing en een gemis aan aanvaarding aan het manifesteren -- omdat mijn defintie van het woord 'aanvaarding' nu eenmaal inhoudt dat het bestaat met een tegenpool en dat het dus niet kan bestaan zonder zijn tegenpool.

Het is dus niet verwonderlijk dat, gezien het woord en concept van 'aanvaarding' en 'aanvaard worden' bestaat in mezelf en in mijn begrip van de werkelijkheid in en als mezelf en wat ik zie met mijn ogen, dat er ook het begrip en concept van 'afscheiding' en 'afwijzing' en 'verwerping' in mezelf en in mijn begrip van de realiteit bestaat. Hetgeen dus wil zeggen dat, om deze consequentie van het woord 'aanvaarding' op te lossen, waarin aanvaarding dus in wezen afwijzing en verwerping creëert, zal ik het concept van 'aanvaarding' moeten loslaten in mijn geest, en kan 'aanvaarding' niet meer bestaan in mezelf. Enkel dan kan ik een levende statement en ervaring zijn van 'aanvaarding' --- wanneer er geen spoor meer is van gepolariseerde woorden en begrippen en betekenissen in mijn geest in verband met wie ik ben in relatie tot mijn wereld en realiteit.

Want, zolang het begrip van 'aanvaarding' in mezelf bestaat, als een tegenpool van 'afwijzing' en 'verwerping' ---  zal afwijzing en verwerping ook in mezelf blijven bestaan als deel van dat gepolariseerde begrip van het woord 'aanvaarding'.

Wat ware 'aanvaarding' dus in wezen is en wil zeggen - is het loslaten van het begrip en concept van wat aanvaarding is in mijn geest, omdat dat begrip getint is door allerlei ideëen en verwachtingen en gedachten in verband met wat 'aanvaarding' wil zeggen, als tegengestelde van 'verwerping' en 'afwijzing'. En, aangezien het begrip 'aanvaarding' gekleurd en getint is door ideëen, verwachtingen en gedachten -- is het een voorwaardelijk begrip, hetgeen op zich dus wil zeggen dat er niet werkelijk sprake is van waarachtige Aanvaarding, omdat de aanwezigheid van gedachten, verwachtingen en ideëen in de definitie van het woord 'aanvaarding' impliceert dat er een uitsluiting plaatsvindt. Omdat, in het baseren van mijn definitie van het woord 'aanvaarding' op ideëen, verwachtingen en gedachten, zeg ik in wezen van 'aanvaarding is dit en niet dat', 'het is zus en niet zo', 'het is op die manier maar niet op deze manier', 'het houdt dit in maar niet dat' --- en, dat is niet 'aanvaarding', dat is uitsluiting.

Echte Aanvaarding zou zijn om geen definities, ideëen of gedachten te creëren omtrent wie ik ben of wat de realiteit is of wie ik ben in relatie tot mijn wereld en realiteit --- omdat, zolang er sprake is van gedachten, definities en ideëen ben ik bezig met het creëren van uitsluiting en afscheiding en afwijzing/verwerping. Vanuit dit perspectief bestaat 'aanvaarding' niet - althans toch niet op de manier waarop ik het altijd heb begrepen --- en dus is 'aanvaarding' iets dat ik nog moet leren kennen door middel van het daadwerkelijk Leven van dit woord en het onderzoeken van hoe ik dit woord kan Leven in en als mijn fysieke dagelijkse bestaan hier in mezelf, zowel als in mijn relatie tot mijn realiteit.


Wordt Vervolgd in Dag 469

Dag 466: Waarom kan Zelf-Aanvaarding niet Bestaan zolang ik een Ander Beoordeel?

Dit is een Verderzetting van "Dag 465: De Praktische Realiteit van Geef en je zal Krijgen" in mijn proces van het onderzoeken hoe ik van Zelf-Aanvaarding een Praktische werkelijkheid kan maken. In de voorgaande dagen had ik in mijn schrijven onderzocht hoe Zelf-Aanvaarding en meer specifiek een gebrek aan Zelf-Aanvaarding eigenlijk functioneert in mijn geest en waarom het bijvoorbeeld is dat een gebrek aan zelf-aanvaarding zelfs kan bestaan in mezelf, waarom is het met andere woorden dat een individu in zichzelf het gevoel of de ervaring heeft van 'niet aanvaard te worden'.

In dit onderzoeks-proces had ik vastgesteld dat het concept 'aanvaarding' in en als bijvoorbeeld 'zelf-aanvaarding', niet enkel in relatie staat tot mezelf als wezen --- maar verbonden is met al wat bestaat - en dat hierin een gebrek aan zelf-aanvaarding of het gevoel dat ik niet aanvaard wordt door mezelf en/of andere mensen een gevolg is van het in feite niet aanvaarden van de realiteit zoals die hier bestaat. Dit 'niet aanvaarden van de realiteit zoals die bestaat' is wat zich bijvoorbeeld manifesteert in de vorm van beoordelingen in de Geest, beoordelingen waarin ik denk van 'die is beter/minder dan die' of 'dit is beter/minder dan dat' en waarin ik in essentie mijn waarde-oordeel plaats op wat het is dat ik zie met mijn ogen.

Dat was immers het specifieke patroon dat ik had gezien en opgemerkt in mijn gedachten van waaruit ik was vertrokken in deze blog series --- namelijk dat ik de neiging heb om naar mezelf en mijn realiteit te kijken vanuit beoordelingen en vergelijking --- waarin ik  mijn realiteit dus niet aanvaard als wat het simpelweg is, als de Realiteit, maar ik ga eerder God spelen door specifieke voorkeuren te hebben in relatie tot bepaalde manifestaties. Ik bedoel, als dit mijn definitie is van 'de realiteit', waarin sommige dingen/wezens beter of minder of superieur of inferieur zijn dan andere dingen/wezens --- hoe kan het dan anders dat ik mezelf niet aanvaard in mezelf, dat ik mij constant onzeker voel over hoe ik eruit zie, over wie ik ben in relatie tot andere mensen, over de dingen die ik doe en hoe ik mezelf uitdruk?

Dus, door beoordelingen te laten bestaan in mijn geest, laat ik afscheiding, verscheuring, buitensluiting en ongelijkheid toe te bestaan in mijn wereld en in mezelf --- en enkel wanneer ik loslaat van die beoordelingen in mijn geest en dus mijn werkelijkheid niet meer onderverdeel en opdeel, kan aanvaarding pas bestaan in mijn ervaring van mijn werkelijkheid en van mezelf, want dan zal aanvaarding de levende manifestatie zijn van 'wie ik ben' -- omdat, de fysieke werkelijkheid als hoe ze echt bestaat IS aanvaarding omdat er geen beoordelingen bestaan, die bestaan immers enkel in mijn persoonlijke geest en gedachten in de structuur van mijn identiteit.

Wordt Vervolgd in Dag 467

Dag 465: De Praktische Realiteit van Geef en je zal Krijgen

Dit is een Verderzetting van "Dag 464: Waarom kan Zelf-Aanvaarding enkel Echt zijn wanneer ik het Geef aan Anderen?" in mijn reis naar het verwezenlijken van zelf-aanvaarding als een levende realiteit van mezelf. Ik had aanvankelijk gemerkt dat er een gebrek aan zelf-aanvaarding bestaat in mezelf wanneer ik een specifiek gedachtenpatroon onderzocht in mezelf dat bestond uit zelf-beoordeling en een angst om beoordeeld te worden in sociale situaties.

Hierin ontdekte ik dat de reden waarom ik mezelf zogezegd niet aanvaard direct te maken heeft met hoe ik ook in relatie sta met andere mensen vanuit het startpunt van de beoordelende gedachten die in mijn geest bestaan. Omdat, ik voel mij op het eerste zicht beoordeeld door andere mensen, maar ik had er nooit bij stilgestaan of ik had nooit gezien dat of hoe ik zelf ook andere mensen beoordeel, want dat zou namelijk niet zo'n wenselijke persoonlijkheidseigenschap zijn, dus heb ik dat deel van mezelf nooit bewust willen erkennen of zien.

Dat is wat dus eigenaardig is aan onze Geest, namelijk dat we steeds onszelf zullen zien als slachtoffer van al wat zogezegd 'slecht' is in de wereld, maar dat we diezelfde realiteit die we om ons heen in andere mensen zien nooit in onszelf zullen erkennen of zien --- waardoor we ook nooit zien of beseffen dat de reden waarom we al die zogezegde 'slechte' of 'negatieve' eigenschappen in andere mensen zien is omdat het net in onszelf bestaat, omdat het is waar we zelf in participeren in onszelf --- we hebben het enkel naar de achtergrond van onze geest geplaatst waar we het bestaan ervan niet zien of erkennen.

De eerste stap in het veranderen van 'de wereld', namelijk het veranderen van wat we zien om ons heen --- is dus niet te klagen of aan activisme of protest te doen, of religies verspreiden en mensen proberen te overtuigen, het is niet de wereld om ons heen te veranderen --- de eerste stap is steeds het veranderen van wat we zien in anderen, in onszelf, in en als het besef en inzicht dat wat we zien in een ander is steeds wat er in onszelf bestaat en als we willen dat de relatie van onze omgeving tegenover onszelf verandert dan zullen wij eerst onze relatie tegenover onze omgeving moeten veranderen, En zo geven we aan onszelf wat we willen van een ander door aan een ander te geven wat we zouden willen voor onszelf. Omdat, ik bedoel, als wij onze omgeving niet kunnen waarderen, respecteren en erkennen in gelijke mate als wat we voor onszelf zouden willen --- verdienen we dan zelf wel die waardering, respect en erkenning?

Binnenin onszelf is er immers wel degelijk een Gewaarzijn dat elk detail ziet van wie we zijn en wat we doen in onszelf  - en in dat gewaarzijn begrijpen we goed genoeg dat we zelf onmogelijk kunnen ervaren of krijgen wat we niet bereid zijn te geven aan een ander. Omdat, het feit dat we iets niet kunnen of willen geven aan een ander, zoals liefde, respect, waardering, ondersteuning, aanvaarding, etc, impliceert dat we het niet in onszelf toelaten --- hetgeen wil zeggen dat, als we het niet willen geven, zullen we het ook niet krijgen.

Met andere woorden, als je het gevoel hebt, zoals ik, dat je niet aanvaard wordt door andere mensen - kijk dan eens goed in zelf-eerlijkheid naar wat je eigenlijk zelf doet en wie je eigenlijk zelf bent in relatie tot andere mensen in je eigen geest --- en je zal zien dat je die aanvaarding die je wil en verlangt van andere mensen niet in jezelf hebt toegestaan te bestaan omdat je zelf andere mensen niet wil aanvaarden zoals ze zijn, omdat je ze bijvoorbeeld beoordeelt op hoe ze zich uitdrukken en gedragen en hoe ze eruit zien en het zijn die beoordelingen die je nu ziet in andere mensen jegens jou.


Dit proces wordt verdergezet in Dag 466

Dag 463: Is het Aanvaarden van een Ander het Aanvaarden van Mezelf in Gelijke Mate?

Dit is een verderzetting op "Dag 462: Hoe Verwijt en Beschuldig ik Anderen op Impliciete wijze in mijn Geest?" en "Dag 461: Het Proces van Praktische Zelf-Aanvaarding?" in mijn proces van het onderzoeken hoe zelf-aanvaarding een gemanifesteerde realiteit kan worden in en als mezelf.

Wat ik had ondervonden is dat ik specifieke delen van mezelf in mijn geest niet aanvaard, omdat dat ook is hoe ik in relatie sta tot andere mensen. Ik heb bijvoorbeeld angst om 'beoordeeld te worden door andere mensen', maar wat zich eigenlijk verschuilt in en achter die ervaring van angst is beschuldiging en beoordeling jegens de mensen waarvan ik denk dat ze mij beoordelen.

Omdat, de onderliggende gedachte die gepaard gaat met deze ervaring van de 'angst dat mensen mij zullen beoordelen' is dat mensen mij eigenlijk aan het aanvallen zijn in hun gedachten en dat dat de reden is dat ik mij angstig voel - en dat het  dus hun schuld is dat ik mij voel en ervaar zoals ik mij voel en ervaar. Dus, in deze gedachte aanvaard ik andere mensen niet zoals ze zijn omdat ik een deel van hen beoordeel als iets slecht en negatief - omwille van die beschuldigende gedachte van 'wat doen ze mij aan!'. Met andere woorden, als ik onderzoek wat ik hierin eigenlijk aan het doen ben, dan kan ik zien en observeren dat ik precies hetzelfde doe tegenover andere mensen als waar ik hen van beschuldig --- namelijk hen niet aanvaarden als wie ze zijn, door specifieke delen van hen te beoordelen als 'negatief'/'slecht'.

En daardoor sta ik ook zo in relatie tot mezelf en veronderstel en geloof ik dat andere mensen zo in relatie staan met mij - namelijk op een beoordelende/veroordelende manier --- waarin ik het gevoel heb dat 'mensen mij niet aanvaarden' en dat ik mezelf niet aanvaard - enkel en alleen dus omdat ik het eigenlijk ben die andere mensen niet aanvaard.

Dus, nu dat ik deze tendens heb vastgesteld in mezelf in verband met de realiteit van mijn interne ervaringen - namelijk dat, waar ik andere mensen van beschuldig is eigenlijk wat ik zelf doe tegenover hen, hetgeen dan terug naar mezelf gekaatst wordt -- zoals beoordelingen --- nu komt het erop aan dat ik deze tendens in mezelf verander omdat het overduidelijk niet waarachtig is, het staat niet in lijn of komt niet overeen met de eigenlijke realiteit.

Omdat, de beoordelingen en het beoordelende personage die ik zogezegd zie in andere mensen tegenover mij, waar ik mij door 'aangevallen' voel, en dat ik impliciet beoordeel als negatief en slecht, bestaat eigenlijk in mezelf --- omdat het dit personage is dat ik beoordeel in mezelf, precies dat personage dat ik zie in andere mensen, namelijk het personage van het beoordelen van andere mensen --- omdat ik mij bijvoorbeeld vaak superieur voel tegenover andere mensen, en dat is het soort achterklap dat soms opkomt in mijn gedachten, waarin ik mezelf op de één of andere manier vergelijk met andere mensen en daarin hen en mezelf beoordeel in die vergelijking als superieur of inferieur. Ik bedoel, dat is het beoordelingspersonage - en dat heb ik nooit in mezelf gezien of erkent.

Ik heb het wel altijd gezien in andere mensen, en dan was het van 'wat zijn mensen slecht - ze beoordelen mij!', maar ik heb nooit die tendens of dat personage gezien of erkend in mezelf want ik was zogezegd altijd het slachtoffer - altijd het goede personage dat alles maar ondergaat en gadeslaat en die het zo goed bedoelt.

Dus, nadat ik het probleem heb uitgeschreven voor mezelf, zie ik meteen de oplossing - namelijk ik zie dat als ik andere mensen aanvaard zoals ze zien en zoals ik ze zie, door hen dus geen beschuldigingen toe te werpen in mijn geest, dan kan ik ook meteen zelf aanvaarding ervaren vanuit het principe dat wat ik geef is wat ik zal krijgen.

In de volgende blog zal ik verder gaan op dit punt van hoe ik zelf-aanvaarding kan realiseren in mezelf door andere mensen te aanvaarden op gelijke wijze en in gelijke mate als wat ik voor mezelf zou willen.

Dag 370: Bestaat 'Zonde' in het Lichaam of in de Geest? - Seksuele Paranoia Series

Dit is een verderzetting van "Dag 366: Hoe is Seksualiteit een Programma?", "Dag 367: Hoe Evolueert het Seks-Systeem in de Menselijke Geest?" en "Dag 369: Is De Geest werkelijk Superieur aan het Lichaam?".


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik onduidelijkheid heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf  in verband met Seks en Seksualiteit door mezelf te hebben laten programmeren door mijn omgeving in en als het stilzwijgend aanvaarden van 'Seks' en 'het lichaam' als 'taboe' - en dat ik daarin mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe 'onduidelijkheid' in de geest ruimte vrijmaakt voor interpretatie, ideëen en gedachten in verband met 'Seks' en 'het lichaam' waarin ik mezelf verlies in allerlei energetische reacties op die interpretaties, geloofsystemen, ideëen en gedachten, in en als een 'alternatieve realiteit' van energie in mezelf --- in de plaats van in te zien dat die 'onduidelijkheid' als 'taboe' in verband met 'seks' en 'het lichaam' opzettelijk tot dit doel gecreëerd is in en als de menselijke samenleving - om de mens op een eindeloos pad te zetten van het 'zoeken' naar 'seks' als het 'zoeken naar duidelijkheid' in en als de menselijke geest, als een afleidings-mechanisme zodat de mens nooit zijn verantwoordelijkheid zal inzien en opnemen in en als het bestaan hier op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de onderdrukking en beoordeling/veroordeling van 'het fysieke/lichaam' in en als 'seks' en 'seksualiteit' in en als de menselijke samenleving en bijgevolg de menselijke geest opzettelijk gecreëerd is om ervoor te zorgen dat de mens zichzelf zo ver mogelijk afscheid van zichzelf ALS het fysieke lichaam, zodat de mens zich nooit realiseert wie hij werkelijk is als HIER, als het leven zelf - omwille van hoe de mens zichzelf heeft verloren in en als kennis en informatie in de geest, als interpretaties, ideëen, geloofsystemen en gedachten in verband met 'seks' en 'seksualiteit', in en als de 'zoektocht' naar het 'missende deel' in zichzelf, zonder ooit te beseffen dat dat 'missende deel' in wezen voorgeprogrammeerd en gefabriceerd was door middel van allerhande sociale manipulatie en indoctrinatie mechanismen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren in en als het geloof dat het Lichaam Slecht/Negatief/Fout/Zondig is, door middel van impliciete en subtiele signalen die ik heb opgepikt van mijn omgeving als 'andere mensen' - en dat ik daarin nooit heb ingezien hoe dit een opzettelijk 'programma'/'Construct' is dat van generatie op generatie is doorgegeven in en als de mensheid dat als doel heeft ervoor te zorgen dat ik nooit de Sleutel zal ontdekken tot het leven als wie ik werkelijk ben in en als het Fysieke lichaam - dat ik nooit mezelf als het Lichaam zal ontdekken, onderzoeken en verkennen en dat ik dus nooit zou realiseren wie ik werkelijk ben als Levend wezen, als God

ik vergeef mezelf dat ik afscheiding heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als mezelf tussen mijn 'geest' en mijn 'lichaam', door mezelf te hebben toegestaan het lichaam te beoordelen als 'inferieur' en 'zondig', en door mezelf nooit te hebben toegestaan hoe deze beoordeling een voorgeprogrammeerd systeem is van kennis en informatie dat ik heb gekopieerd van het Collectieve Bewustzijn in en als de mensheid, en dat deze beoordeling opzettelijk bestaat in mezelf opdat ik mezelf zou afscheiden van wie ik werkelijk ben als het lichaam, en daarin het Consumeren van het lichaam voor Energie in en als de Geest zou Rechtvaardigen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd daarin een wereld te hebben toegestaan te bestaan waarin er zoiets bestaat als Porno, waarin het misbruik van het lichaam gerechtvaardigd wordt in functie van de Energie in en als de menselijke geest als Verlangens en Opwinding, gefaciliteerd door een economisch systeem dat Geld boven het Leven plaatst - omwille van hoe ik in mezelf de Geest als Energie, boven het Lichaam als het leven in en als mezelf geplaatst heb --- en dat ik mezelf daarin nooit heb toegestaan en geaccepteerd mijn verantwoordelijkheid in te zien in en als het bestaan van Porno als het Verhandelen/Verkopen van Vlees/Lichamen/Leven voor Geld/Energie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te onderzoeken in en als wie ik werkelijk ben als het fysieke lichaam, als wie ik ben als HIER - door mezelf te hebben toegestaan mezelf te definieren in en als voorgeprogrammeerde Beoordelingen en geloofsystemen over 'Het Lichaam' als zogezegd 'zondig' of 'negatief' --- en dat ik daarin mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe het fysieke lichaam op zich niet zondig, slecht, fout of negatief is, aangezien het 'zondige', 'slechte', 'negatieve' en 'foute' enkel bestaat in en als gedachten in en als de Geest, als een voorgeprogrammeerd systeem van kennis en informatie --- en dat 'het lichaam' enkel 'zondig' werd, vanaf het moment dat ik mezelf had toegestaan 'in de appel te bijten van de boom van Kennis van Goed en Kwaad', van het moment dat ik mezelf ben gaan identificeren met Gedachten als Voorgeprogrammeerde Kennis en informatie



Wordt Vervolgd in Dag 371