Dag 812: Zelf-limiterende gedachtenpatronen - Van Zelf-Sabotage naar Zelf-Ondersteuning

Een gedachten- en energetisch patroon dat ik vaker heb opgemerkt in mezelf alsook de laatste dagen specifiek gezien, is een patroon van twijfelen aan mezelf en twijfelen of ik al dan niet mijn leven "goed" of "correct" leef. Hiermee gepaard gaat op onderbewust niveau emoties van schuldgevoel, schaamte, angst, wroeging, spijt en zelf-beoordeling.

Dit gaat dan soms bijvoorbeeld over hoe ik mijn proces van zelf-verandering bewandel en over mijn inzet en zelf-beweging in verband met het process van niet enkel zelf-verandering maar vooral van het maken van een afdruk in deze wereld en mijn uiterste potentieel neerzetten in dit ene leven dat ik heb in deze wereld.

Wat ik mezelf al gerealiseerd heb in verband met dit patroon en een toepassing die ik al heb ontwikkeld om dit patroon richting te geven in mezelf en dus niet in de emoties en gedachten te blijven steken of ze erger maken, is dat ik heb beseft dat als dit patroon opkomt in mijn geest het mij misschien in zekere zin wel een "waarheid" laat zien over mezelf.

Deze "waarheid" zijnde dat ik op bepaalde vlakken in mezelf beter kan doen en zijn en dat mezelf toesta om gelimiteerd te blijven in bepaalde dimensies van mijn bestaan, in de plaats van mezelf te motiveren en vooruit te duwen om in elk moment van elke dag te zoeken en te kijken naar hoe ik mezelf kan uitbreiden, hoe ik beter kan worden als persoon en hoe ik zelf-limiterende patronen kan aanpakken en veranderen om te leren, te groeien en mezelf te ontwikkelen.

Het heeft dus geen nut en geen zin om "bij de pakken neer te zitten" en mezelf toe te staan die emoties van schuld, schaamte, spijt en wroeging te belichamen, denkend in mezelf dat dat is "wie ik ben", om dan in een staat van opgeven en zelfs depressie te zinken. Het is gewoon een kwestie om te leren uit de "boodschap" en de "waarheid" die mijn geest mij aan het tonen en aan het vertellen is middels die gedachten en emoties.

De oplossing is dus om, in de plaats van weg te zinken in de emoties en gedachten, eerder te luisteren naar de boodschap en dus te kijken naar waar en hoe het is dat ik mezelf nog aan het limiteren ben. Het gaat er dus om dat ik kijk binnenin mezelf naar wat ik kan leren, hoe ik mezelf kan uitdagen om te groeien en op welke manieren ik ervoor kan zorgen dat ik in elk moment blijf groeien, leren en in beweging blijf.

Het is zeker eigenaardig hoe er echter de neiging bestaat om eerder in die emoties te blijven zitten en om die emotionele apatische staat te gaan aanvaarden als onze realiteit, in de plaats van dat we onze eigen emoties en gedachten gebruiken om te leren en te groeien en om een dieper begrip te ontwikkelen van onszelf. Het is dus zeker een uitdaging om die dingen die we aanvankelijk ervaren als problematisch en waarin we onszelf saboteren, zoals bijvoorbeeld dit soort zelf-beoordelende en -limiterende patronen, te gebruiken als ondersteuning in ons proces van zelf-ontwikkeling.

In de volgende blog, Dag 813, deel ik wat ik verder nog heb ingezien in verband met dit patroon, waar het vandaan kom en waarom en hoe het bestaat en naar boven komt in de geest.

Dag 666: Hoe de ervaring van Buitengesloten Worden zich Vormt in de Geest

Een moment en opportuniteit van zelf-verandering opende zich vandaag wanneer ik een groepje meiden iets hoorde bediscussiëren dat ook met mij betrekking had. Dus in het moment dat ik hen erover zag praatte, maakte ik in mijn geest de verbinding  van 'zij praten daarover zonder mij', 'dus, ik word er niet bij betrokken'.

Op deze gedachten in mijn geest in relatie tot wat er in mijn omgeving aan het gebeuren was en hoe dat in relatie stond met mij en mijn plaats in mijn omgeving, reageerde ik binnenin mezelf met een emotie van aanvankelijk angst, verbonden met de gedachte aan ergens niet bij te horen, en alleen te staan, hetgeen een soort oer-angst is die gebaseerd is op een overlevings-instinct.

Dan veranderd die angst echter in iets anders, naarmate er gedachten begonnen opkomen in de trand van 'waarom gebeurt dit altijd met mij, dat ik ergens niet bij betrokken wordt?', 'wat is er mis met mij dat mensen mij niet betrekken in dit soort gesprekken?' en 'waarom duw ik toch altijd mensen weg?'. Dit wekte dan eerder een soort van zelf-medelijden en droefheid binnenin mezelf op.

En wat ik in de verte ook al zag aankomen in mijn geest was een kwaadheid als een vorm van zelf-verdediging tegen mijn omgeving die ik in mijn geest nu al heb beschuldigd van mij nergens bij te betrekken en geen rekening met mij te houden.

In dit moment werd ik mij echter gewaar dat er vanalles in mezelf aan het roeren was. Ik zag en ervoer dat er emoties aan het kolken waren in mijn lichaam. En hier herinnerde ik mij dat ik dit patroon waar ik in aan het stappen was eigenlijk herkende. Ik heb dit patroon eerder ontmaskerd in mezelf, ik heb er zelf-vergeving en zelf-correctie voor toegepast, dus nu is het een kwestie om in dit moment die zelf-correctie in de actuele tijd toe te passen en uit te voeren.

In dit gewaarzijn dat ik te maken heb met een emotioneel patroon verbonden met specifieke gedachten in mijn geest, maakte ik in het moment de beslissing om onvoorwaardelijk los te laten van wat er binnenin mezelf aan het gebeuren was, omdat ik al zag en besefte waar die emotionele toestand mij naar zou leiden indien ik mezelf zou toestaan er volledig in te stappen. Ik zou uiteindelijk mijn kwaadheid vanbinnen laten opbouwen tot het punt dat ik de mensen om mij heen zou beginnen weg te duwen door mezelf te beginnen isoleren, in en als de idee en de gedachte dat het andere mensen zijn die mij wegduwen en die mij nergens bij betrekken.

Dus omdat ik kon zien wat de uitkomst zou zijn van dit emotionele patroon, kon ik de keuze maken om niet in het patroon te stappen en om eerder stabiel te blijven in het moment, zodat ik met meer helderheid kan kijken naar waarom en hoe het eigenlijk is dat ik op deze situatie aan het reageren ben en zodat ik ook een helderdere blik zou hebben op wat er zich werkelijk aan het afspelen is in mijn omgeving.

Wat ik in dat moment zag in termen van hoe de situatie werkelijk ineen zat, deel ik in de volgende blog.

Dag 636: Hoe is Luiheid het Leven van de Zonden van de Vaders?

Het gedragspatroon van luiheid is iets dat ik doorheen mijn leven heb ervaren in mezelf en iets waar ik mij steeds beschaamd heb over gevoeld omwille van de negatief geladen connotatie die ik gegeven heb aan het woord 'luiheid' in mijn geest - en dit mede dankzij hoe ik het woord heb horen gebruiken tijdens mijn leven wanneer het woord uitgesproken werd als een definitie en omschrijving van iemands gedrag, van mij of een ander persoon.

En het is deze beschaamdheid in relatie tot de zelf-definitie van 'luiheid' dat in wezen het probleem is en zelfs de reden is van waarom 'luiheid' bestaat, waarom het is dat we 'luiheid' ervaren in onszelf en waarom de ervaring en uitdrukking van luiheid een persoonlijkheidsstoornis kan worden.

Hoe en waar luiheid immers ontstaat is door zelf-beoordeling, hetgeen dan ervaringen produceert van zelf-twijfel, zelf-onzekerheid en zelf-onderdrukking. En, omdat we het woord 'luiheid' in onze geest gebruiken als een zelf-beoordeling, wordt het gedragspatroon van luiheid een zichzelf instandhoudend en creërend fenomeen. Om dit patroon te kunnen doorbreken is het van belang dat we onszelf gaan onderzoeken en specifiek kijken naar hoe het patroon zich op dit moment in ons leven afspeelt maar ook hoe we het hebben opgebouwd in onszelf door middel van onze herinneringen.

Waar dit patroon begon bij mij was wanneer mijn vader mij bestempelde als 'lui' wanneer hij mij televisie zag kijken in het midden van de dag wanneer ik geen school had. Hij had net de hele ochtend in de tuin gewerkt en kwam binnen om mij daar te zien zitten te 'niksen'. Wanneer hij toen tegen mij zei dat ik 'lui' ben, reageerde ik daarop met angst, omdat ik de toon in zijn stem ervoer als aanvallend en reageerde met een angst in mezelf om gestraft te worden.

Door mezelf te hebben toegepast in een proces van zelf-onderzoek en zelf-verandering middels het gebruiken van het Desteni gereedschap, heb ik nu echter meer inzicht in wat er zich werkelijk afspeelde in dat moment. Ik zie bijvoorbeeld nu in, wanneer ik mezelf in zijn schoenen verplaats, dat hij tijdens zijn opvoeding zeer vaak dezelfde uitdrukkingen van zijn vader te verduren heeft gekregen. Vaak wanneer hij zijn tijd spendeerde aan dingen die hem persoonlijk interesseerde, aanvaardde zijn vader dit niet en werd hij hoogstwaarschijnlijk ook een aantal keren beschuldigd van 'lui' te zijn, of een 'nietsnut' te zijn en van 'nooit te doen wat hij moet doen'.

Wanneer hij dus mij daar voor de televisie zag zitten, werden in zijn onderbewustzijn al die herinneringen geactiveerd van toen hij zich gedwongen voelde door zijn vader om zijn eigen interesses te onderdrukken en eerder te gaan doen wat zijn vader wilde dat hij deed, hetgeen bijvoorbeeld inhield in de tuin te gaan werken. In naam van het uitleven van de 'zonden van de vaders', hetgeen in wezen wil zeggen dat we uiteindelijk worden zoals onze ouders, drukte hij zich in dat moment op precies dezelfde manier uit tegenover mij als hoe zijn vader zich tegenover hem had uitgedrukt en reageerde ik waarschijnlijk ook in mezelf op dezelfde manier als hoe hij reageerde op zijn vader.

Wat dus interessant is om te bemerken, is hoe het woord 'lui' in deze context werd gebruikt en uitgedrukt, omdat de tonaliteit en de manier waarop het woord werd gebruikt, een bepaald 'patroon' indiceert dat wordt doorgegeven van ouder op kind. Omdat, de manier waarop mijn vader het woord uitsprak in dat moment verankerde zich als het ware in mijn geest en werd vanaf dat moment dan ook de manier waarop ik dat woord zelf zou gaan gebruiken in mijn eigen geest en in mijn fysieke uitdrukking. Dit is dus een voorbeeld van een 'voorgeprogrammeerd' patroon en construct in de geest dat van generatie op generatie blindelings wordt doorgegeven door middel van hoe wij onszelf overgeven aan hoe de geest zich in momenten wil uitdrukken, zonder onszelf te onderzoeken of te leren kennen en dus zonder ooit te overwegen dat we in staat zijn onszelf en de patronen uit het verleden ten goede te veranderen.

Meer in de volgende blog...

Dag 603: Is het hebben van een Positieve en een Negatieve Kant een vorm van Schitzofrenie?

 Dag 603: Is het hebben van een Positieve en een Negatieve Kant een vorm van Schitzofrenie?

Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Het ding is echter dat we blijken te geloven dat die ervaringen van schaamte die ons delen van onszelf doen willen onderdrukken en verbergen van anderen noodzakelijk zijn omdat er nu eenmaal dingen zijn die werkelijk 'slecht' zijn en die we dus moeten onderdrukken in onszelf door middel van zulk'n emotionele ervaringen van schaamte en schuld. Dag 602: Het Nut van Zelf-Onderdrukking

Wat ik ontdekt heb in mijn proces, bijvoorbeeld in mijn proces van het veranderen van de emotionele ervaring van onzekerheid, is dat de dingen die ik beoordeel in mezelf als 'slecht' of 'negatief' en waarvan ik met andere woorden geloof dat die dingen als delen van mezelf verborgen moeten blijven opdat ik een 'goed persoon' zal zijn - zijn op zich niet werkelijk 'slecht' vanuit het perspectief dat het 'slechte' en het meest schadelijke is eigenlijk de onderdrukking die ik toepas op die delen zelf.

Het meest schadelijke is niet de zogezegde 'slechte' dingen in onszelf, maar onze onderdrukking ervan. Bijvoorbeeld met de emotionele reacties en gedachten die ik in mezelf probeer verborgen te houden van mensen in mijn omgeving. Zeg bijvoorbeeld dat ik in een moment kwaadheid voel opkomen in relatie tot iemand in mijn omgeving omdat ik die persoon ergens van beschuldig, en samen met die kwaadheid komen er gemene gedachten op in mijn geest waarin ik in feite gewoon mijn kwaadheid wil uitstorten als het ware op die persoon. Dus in mijn gemene gedachten maakt het zelfs niet uit waar ik die persoon van beschuldig, ik denk vanalles gewoon zodat ik die kwaadheid kan voelen en die persoon in mijn geest aan de schandpaal kan binden en zodat ik mij daarin beter kan voelen over mezelf.

Ik bedoel, wanneer ik dan in het bijzijn ben van die persoon, dan ga ik mij onzeker beginnen voelen en ga ik bijvoorbeeld moeite hebben om mezelf 'natuurlijk' uit te drukken en om hen in de ogen te kijken omdat ik vanbinnen weet welke gedachten ik over hen gedacht heb en welke energie ik binnenin mezelf hun richting uitgestuurd heb -- in en als het 'demonische' deel van mezelf, het deel van mezelf dat mijn 'slechte' kant laat zien, de niet-zo-lieve kant. Maar, ik bedoel, daarin lieg ik over wie ik ben, ik zet een vals masker op omdat ik nog steeds wil dat die persoon mij ziet als een 'lief' individu, een 'goed' individu, iemand die met andere woorden nooit de dingen zou denken en voelen die ik wel degelijk in mezelf gedacht en gevoeld heb.

Wat is hierin dan eigenlijk het ergst? Het feit dat ik die gemene dingen gedacht en gevoeld heb in mijn geest, of het feit dat ik er oneerlijk over ben en dat ik het diep in mezelf verborgen probeer te houden? Omdat, als ik er eerlijk over zou zijn, tenminste met mezelf, dan zou er vergeving kunnen ontstaan - dan zou ik een echte relatie met die persoon kunnen creëren waarin zij weten wie ik ben in mezelf en waarin we bijvoorbeeld onszelf kunnen delen met elkaar zonder leugens en geheimen te achterhouden. We zouden elkaar kunnen vertrouwen omdat we weten wie we beiden zijn, we weten dat er geen geheimen bestaan.

Maar als je jezelf achter een masker van positiefheid verschuild en als je al je 'negatieve' en gemene en 'slechte' gedachten en emotionele reacties daarachter gaat verbergen - dan creëer je in feite relaties van leugens en bedrog met anderen en met jezelf en dan zal er nooit echt vertrouwen kunnen bestaan in die relaties  omdat je relaties op leugens gebaseerd zijn - op het feit dat jij niet eerlijk wil zijn over wie je bent vanbinnen. Je verbergt je ware gedachten en dus je ware gelaat achter een masker, gewoon omdat je angst hebt dat mensen de 'negatieve' kant van je zullen zien.

Vanuit dat opzicht is er dus niet werkelijk een 'negatieve' en een 'positieve' kant - omdat, het bestaat allemaal in onszelf, wat het ook is - welke gemene gedachten er ook in onszelf omgaan, het bestaat allemaal in onszelf als een deel van onszelf. En het beste dat we kunnen doen om ware integriteit en oprechtheid te verzekeren in onze relaties met onze wereld en omgeving en onszelf, is om tenminste eerlijk te zijn over wie we zijn vanbinnen en te stoppen met dingen proberen te verbergen of onderdrukken. Dat is wat het werkelijk wil zeggen om te zijn wie je werkelijk bent en om jezelf te aanvaarden - het betekent dat je stopt met het liegen over wat er bestaat in jezelf -- eerst en vooral het stoppen met liegen tegen jezelf. Stoppen met het doen alsof er een slechte kant en een goede kant aan je bestaat - omdat beide in wezen gelijk zijn, het is allemaal gewoon jezelf. Door jezelf onder te verdelen in 'kanten' en 'zijden', ben je jezelf enkel schitzofreen aan het maken.

Dag 602: Het Nut van Zelf-Onderdrukking

 Dag 602: Het Nut van Zelf-Onderdrukking

Het Veranderingsproces van Onzekerheid

Dit is een verderzetting op Dag 601: Het Loslaten van Onzekerheid waarin ik zelf-vergeving uitgeschreven heb in relatie tot de emotie van onzekerheid en specifiek de eigenschap van onzekerheid als zijnde een ervaring die voortkomt uit de neiging om een 'goeie indruk' te willen maken op de mensen in mijn wereld en realiteit, hetgeen noodgedwongen een 'oneerlijkheid' en leugenachtigheid manifesteert in mezelf aangezien er delen zijn die bestaan in mezelf langs binnen en langs buiten die ik in mijn geest heb beoordeeld als 'negatief' en 'slecht' en die dus niet gezien mogen worden wil ik een 'goeie indruk' maken op de mensen in mijn omgeving.

De ervaring van onzekerheid die opkomt in sociale situaties is dan de aanwijzer voor dit specifieke 'systeem' en mijn participatie in het patroon van het onderdrukken van delen van mezelf om een specifiek beeld te kunnen presenteren en projecteren naar mijn omwereld toe. Dit omdat onzekerheid gegenereerd wordt als een gevolg van het proberen iemand te zijn die ik eigenlijk niet ben - het proberen gieten van mezelf in een bepaald idee en beeld als de 'indruk' die ik wil maken op mensen. Maar uiteraard kan ik niet passen in dat idee omdat ik nu eenmaal een levend wezen ben en geen eendimensioneel idee en dus bestaat er de constante ervaring van onzekerheid in mezelf als de angst dat de dingen die ik onderdrukt en verborgen wil houden in en van mezelf door de spleetjes in het 'beeld' gesijpeld zouden komen en dat mensen met andere woorden geen 'goeie indruk' zullen hebben van mij.

De zelf-vergeving pas ik toe zodat ik voor mezelf zou inzien dat die onzekerheid en het patroon in mijn geest waaruit het afstemt niet is wie ik eigenlijk ben en dat ik in staat ben om mezelf te veranderen om te bestaan op een manier die het beste is niet enkel voor mezelf maar ook voor de wereld en realiteit waarin ik besta. Ik bedoel, omdat ik dat concept van indirect liegen over wie Ik ben in en als het willen maken van een 'goeie indruk' ben gaan aanvaarden als 'wie ik ben' omdat ik het ben beginnen uitleven in mijn bestaan hier op aarde, noodgedwongen echter aangezien ik nooit werkelijk heb begrepen waarom het zo moet zijn en hoe het ook anders kan.

Waarom is het immers dat we zulk'n ervaringen aanvaarden in onszelf als 'normaal' en als 'het leven' - ervaringen die onze relaties met onszelf en andere wezens saboteren? Waarom is het dat we die vorm van zelf-oneerlijkheid 'normaal' vinden, terwijl het leven in feite zoveel aangenamer zou zijn als we werkelijk onszelf zouden kunnen zijn in elk moment zonder ooit iets van onszelf te hoeven verbergen -- zonder ons te hoeven schamen over onszelf of zelfs maar te overwegen dat er dingen zijn van onszelf die 'slecht' of 'negatief' zijn?

Het ding is echter dat we blijken te geloven dat die ervaringen van schaamte die ons delen van onszelf doen willen onderdrukken en verbergen van anderen noodzakelijk zijn omdat er nu eenmaal dingen zijn die werkelijk 'slecht' zijn en die we dus moeten onderdrukken in onszelf door middel van zulk'n emotionele ervaringen van schaamte en schuld. Dit is echter niet meteen hoe het werkelijk zit. Meer daarover in de volgende blog.

Dag 567: Hoe Vormen de Ideëen in onze Geest de Basis voor Faalangst?

Dag 567: Hoe Vormen de Ideëen in onze Geest de Basis voor Faalangst?

Het Transformatie proces van Emotionele Zelf-Sabotage

In de voorgaande blog Dag 566: Ligt de Sleutel om Faalangst te Veranderen in het Veranderen van ons Zelf-Beeld? Had ik, in het onderzoeken hoe Faalangst bestaat in en als de geest vanuit het startpunt van het Veranderen en Corrigeren van het mentale en emotionele patroon van Faalangst, ingezien, beseft en begrepen dat het in feite de 'faalangst' op zich niet is dat het probleem is. De eigenlijk oorzaak en oorsprong van waarom het is dat faalangst in de eerste plaats in onze geest bestaat en kan bestaan, ligt in het Zelf-Beeld.

In Dag 564: De Angst die Zichzelf als Doel Heeft was ik vertrokken vanuit volgend scenario:

Wanneer iemand mij voorstelt om iets te doen dat ik nog nooit eerder heb gedaan, waar ik een specifieke fysieke of mentale vaardigheid voor zal moeten gebruiken, zoals bijvoorbeeld vorige maand stelde iemand mij voor om te gaan go-carten en in een andere situatie stelde iemand mij voor om uit eten te gaan met een groep mensen die ik niet kende, dan reageer ik met een angst en onzekerheid in mezelf en gedachten in de zin van 'zal ik kunnen go-carten', 'zal ik kunnen socialiseren met die mensen', 'zal ik de mentale en fysiek capaciteit hebben om te begrijpen hoe ik met die go-cart moet rondrijden zonder ongevallen te maken en om te begrijpen hoe ik met die mensen moet praten en omgaan zonder over te komen als een wereldvreemd individu' -- en op de achtergrond speelt er dan ook die subtiele ervaring van opgeven waarin ik in feite al van mening ben dat ik niet in staat ben om die specifieke situaties te kunnen aanpakken op een 'correcte' manier en om mezelf te kunnen manoevreren en bewegen in die situaties op een manier die alles 'goed' doet verlopen

En in de twee fysieke situaties die zich hierin afspeelden, reageerde ik in mezelf met faalangst in de vorm van specifieke gedachten zoals 'zal ik dat wel kunnen',  'zal mij dat wel lukken' en 'heb ik daar wel de capaciteiten voor' - en in elk van die gedachten, als ik kijk naar de diepere onderliggende ideeen die eigenlijk aan het startpunt liggen van zo'n gedachten,  ligt een idee dat ik in mijn geest al gevormd heb over mezelf en over mijn vaardigheden en capaciteiten. Een idee dat mijn vaardigheden en capaciteiten en vermogens bijvoorbeeld gelimiteerd zijn en dat ik mij daarom zorgen moet gaan maken over of ik specifieke dingen al dan niet zou kunnen -- dingen waar op zich geen reden tot twijfel zou over mogen bestaan dat ik in staat ben om 'het te kunnen'. Zoals sociale omgang of go-karten bijvoorbeeld - ik bedoel, dat zijn simpele dingen die oftewel een natuurlijke eigenschap zijn waar ik niet eens een echte 'vaardigheid' voor nodig heb, oftewel kan ik leren om het te doen. Maar in beide gevallen is het zo dat ik het uiteindelijk zal kunnen, mits eventuele oefening.

Dus, ergens in mijn geest bestaat er een idee dat ik niet bij kan leren - dat er niet zoiets bestaat In mijn wereld als 'bijleren' en 'mijn kennis en vaardigheden uitbreiden'. Op de één of andere manier heb ik de idee gevormd in mijn geest dat ik mijn limiet bereikt heb in verband met mijn 'kunnen' en dat ik met andere woorden iets ofwel kan ofwel niet. Van een 'leerproces' is er geen sprake in mijn geest. Dit startpunt genereerd dan uiteraard allerlei zorgen en onzekerheden en twijfels in verband met of ik iets wel zal kunnen - en het fascinerende daaraan is dat het in feite die onzekerheden en twijfels en zorgen zijn die in mezelf de illusie en het gevoel creëren dat ik het eigenlijk 'niet kan'.

Nu dat ik dan dit idee heb vastgelegd en vastgesteld als zijnde de 'boosdoener' die aan het startpunt ligt van de angst om te falen in mezelf - kan ik beginnen met het proces van het loslaten van dit idee door middel van de toepassing van zelf-vergeving, zelf-correctie en praktische fysieke zelf-verandering -- en eventueel, als dat relevant zou zijn, kan ik ook kijken naar welke herinneringen er in mijn geest bestaan die de fundatie vormen van het hoe en waarom van het bestaan van dat zelf-saboterende idee in mezelf.

Kunst door Karol Bak

Dag 554: Van Mezelf Verliezen in Angst van de Toekomst Naar Zelf-Creatie

 Dag 554: Van Mezelf Verliezen in Angst van de Toekomst Naar Zelf-Creatie

Het Transformatieproces van het Patroon van Zelf-Sabotage

In de voorgaande blog heb ik uiteengezet hoe en waarom het van grote waarde is om, na de eerste stap te zetten in het loslaten en veranderen van het zelf-saboterende patroon van het participeren in toekomstprojecties - die eerste stap zijnde het toepassen van zelf-onderzoekend schrijven in zelf-eerlijkheid waarin ik dit specifieke patroon voor mezelf grondig bekeken heb in relatie tot hoe het bestaat in mijn eigen geest en 'wie ik ben' in en als dit patroon en daarop volgend het toepassen van zelf-vergeving en zelf-correctie - om daarna niet te verwachten en veronderstellen dat dit patroon nu volledig uitgewerkt en gecorrigeerd en veranderd is, maar om eerder open te staan voor 'nieuwe ontwikkelingen' in de zin van het inzien dat dit patroon weer zal naar boven komen zodat jij jezelf kan testen en zodat je kan zien hoe effectief je toepassing in het veranderen en corrigeren van het patroon eigenlijk geweest is.

En, wat ik bij mezelf gemerkt heb nadat ik deze eerste stap heb toegepast in het veranderen en corrigeren van specifieke patronen in mijn geest - is dat deze patronen daadwerkelijk na een tijdje weer naar boven komen en dat ik mezelf erop betrapte dat ik erin participeerde --- waarna ik mij dan verslagen en teleurgesteld ging voelen in mezelf omdat ik onmiddellijk reageerde met de gedachte dat ik gefaald had in mijn toepassing en dat alles voor niets geweest was. Maar dat was omdat ik niet specifiek genoeg was in mijn observatie van mezelf in en als mijn participatie in het patroon - in de zin van dat, wanneer ik dan nogmaals het gereedschap van zelf-onderzoekend schrijven in zelf-eerlijkheid toepaste in relatie tot het wederom onderzoeken welke gedachten, gevoelens en emoties er opkwamen in mijn geest terwijl ik in het patroon zat en wat er in mezelf omging terwijl het patroon zich uitspeelde in mezelf --- dan zag ik en kwam ik tot de vaststelling dat ik andere aspecten en dimensies kon zien van hetzelfde patroon dat ik aanvankelijk had opgemerkt in mijn geest.

Ik kwam dus op een nieuwe laag die verborgen lag onder de eerste laag die ik had 'ontrafeld' en 'afgepeld' in de eerste stap - een nieuwe laag die dus ook uitgeschreven en onderzocht diende te worden opdat ik het patroon dat ik aan het veranderen was beter kon begrijpen in relatie tot hoe het precies bestaat in mezelf. Ik bedoel, de dingen die ik zag na het toepassen van de eerste stap wanneer ik het gereedschap van schrijven nogmaals toepaste, waren verbindingen in mijn geest die ik daarvoor niet zag omdat die eerste laag van gedachten, gevoelens en emotionele reacties in de weg zat,  waarin ik dus maar één dimensie kon zien van hoe dat patroon in mezelf bestond.

Het patroon van het participeren in toekomstprojecties en de neiging om mezelf te verliezen in gevoelens en emotionele reacties op toekomstprojecties in mijn geest zal ik dus nog nader bekijken en verder onderzoeken in en als mijn proces van het daadwerkelijk veranderen van dit patroon en systeem in en als mezelf - omdat ik vastberaden ben om mezelf hierin absoluut te veranderen - omdat ik zie, begrijp en besef welke de consequenties zijn, geweest zijn en zullen zijn van mijn participatie in dit gedachten-construct. Ik zie, besef en begrijp de mate waarin ik mijn eigen leven en bestaan en potentieel in deze wereld en in mijn leven heb gesaboteerd door te participeren in dit patroon en door mezelf te definieren in en als dit patroon zonder ooit de moeite te hebben gedaan om mijn interne wereld en realiteit te begrijpen en te onderzoeken. En ik zie, besef en begrijp dat mijn bestaan, mijn leven en ik zelf van grote waarde is omdat ik, door het simpele feit dat ik hier besta als een fysieke levensvorm in en als deze fysieke realiteit, een enorme kans en potentieel en mogelijkheid heb om iets te 'creëren', om 'mezelf' als het ware te creëren en vorm te geven en om mijn omgeving en omwereld te creëren en vorm te geven --- iets dat ik nog nooit in mijn leven werkelijk heb overwogen of ingezien, dat ik het vermogen heb om op te staan in deze wereld en daadwerkelijk een sturende, creërende en beslissende kracht te zijn, dat ik met andere woorden het vermogen, de kans en de mogelijkheid heb om de wereld te veranderen --- en al wat ik daarvoor moet doen, is mezelf eerst veranderen zodat ik in de eerste plaats mijn eigen potentieel en vermogen realiseer en ontwikkel en dan over kan gaan tot het realiseren en ontwikkelen van het potentieel van deze fysieke wereld en realiteit om een wereld te worden die het beste is voor al het leven.

Dag 498:De Macht om een Emotionele Ervaring van Depressie te Stoppen Ligt in Onszelf

In de voorgaande blog heb ik geschreven over hoe een emotionele reactie in een moment veranderd kan worden door de toepassing van zelf-vergeving in het moment zelf waarin de emotie opkomt - en waarom het is dat die toepassing in het moment zelf noodzakelijk is in het daadwerkelijk veranderen van een specifiek mentaal/emotioneel patroon dat zichzelf blijft herhalen in de geest in en als mijn reacties op mijn omgeving, wereld en realiteit.

Wat ik merkte door deze praktische toepassing van zelf-vergeving in het moment zelf, is dat ik de emotionele ervaring verminderde in dat moment en dat ik het ook makkelijker maakte voor mezelf om, in andere momenten waarin de ervaring van depressie opkomt in mezelf, mezelf ervan te weerhouden om erin te gaan, maar in dat moment eerder simpelweg te ademen en te zeggen van 'neen, ik sta mezelf niet toe om mezelf hierin te verliezen - ik blijf stabiel'.

Omdat, er was een moment waarin deze reactie nog eens opkwam in mezelf, omdat dat nu eenmaal is hoe ik mijn geest getraind heb om te reageren op specifieke situaties die zich afspelen in mijn wereld --- als hoe ik reageer op situaties die niet verlopen volgens mijn wil. En dus, in dit moment waarin er allerlei dingen gebeurden waardoor ik iets wat ik wilde doen maar niet gedaan kreeg, kwam er een ervaring in mezelf op waarin ik mij kwaad begon te voelen omdat ik dacht van 'waarom is het altijd hetzelfde - waarom krijg ik nooit wat ik wil', en van die reactie en gedachten begon ik langzaam maar zeker in een depressieve staat te zinken des te meer ik de ervaring van kwaadheid bleef vasthouden in mezelf.

De ervaring van kwaadheid transformeerde dus naar andere emotionele ervaringen zoals zelf-medelijden en depressie, waarin ik mezelf langzaamaan neerhaalde in mezelf in een onderbewuste poging om aandacht te krijgen van mijn omgeving en 'geholpen' te worden door mijn omgeving. 'Geholpen', omdat dat was hoe mijn familie en vrienden en omgeving reageerden op mijn gedrag wanneer ik tijdens mijn kindertijd in die specifieke emotionele ervaring ging - dan kon ik mijn omgeving in beweging krijgen om mij aandacht te geven en mij er dus van te verzekeren dat ik een vorm van controle heb over die omgeving en dan voelde ik mij bijgevolg 'veilig', verbonden met de gedachte en de idee dat mijn omgeving 'om mij geeft' omdat ze reageren met medelijden wanneer ik in een depressieve staat ga.

Dus, ik bedoel, wanneer ik deze specifieke emotionele ervaring zie opkomen, is het erg 'verleidelijk' voor mezelf om mezelf erin te laten meevoeren omdat het lijkt alsof ik die ervaring moet voelen en alsof ik moet in die depressie gaan om te krijgen wat ik wil, wat dat dan ook is. Omdat ik die idee gevormd heb in mijn geest van 'enkel als ik mij depressief voel zullen mensen aandacht hebben voor mij', als een causale redenering die ik gevormd heb in mijn geest op basis van een aantal ervaringen in mijn verleden.

Maar, wat ik echter nooit had ingezien zijn de ware gevolgen van dit mentale en emotionele systeem, zijnde dat als ik mezelf toesta steeds in die emotie van depressie te gaan, dan ben ik als de jongen die Wolf riep in de Bijbel, namelijk dat mensen mij gaan wegduwen en uiteindelijk net geen aandacht meer zullen willen geven aan mij omdat ik mij zo 'asociaal' gedraag - en, ik bedoel, wie wil er nu samen zijn met een depressief geval? Dat is nu eenmaal de realiteit van hoe de wereld werkt. Het was misschien zo dat in een aantal kleine situaties die hele depressie toestand werkte in relatie tot het kortstondig krijgen van aandacht van iemand die naar mij toe kwam en vroeg van 'gaat het wel' en 'ben je ok?', maar dat was het dan. Ik heb nooit beseft en ingezien dat dat niet is hoe de echte wereld werkt. In de echte wereld ben ik niet 'speciaal', en zal ik geen speciale aandacht krijgen van mijn omgeving gewoon omdat ik mij even slecht voel. Het zal eerder net anders om zijn.

Wat ik bijvoorbeeld in mijn relaties heb ondervonden doorheen mijn leven is dat mensen mij net wegduwen en zich niet meer aangetrokken voelen tot mij wanneer en als ik mezelf toesta in die emotionele toestand te gaan - en dat die ervaring van depressie dus eigenlijk net het tegenovergestelde creëert in mijn relaties met andere mensen dan wat eigenlijk aan het startpunt ervan ligt.

Dus, wat ik na mijn praktische toepassing van Zelf-Verandering in het toepassen van zelf-vergeving in een moment waarin ik de emotie van depressie zag opkomen in mezelf, heb vastgesteld dat als ik eenmaal mezelf een duwtje gegeven heb en heb doorgezet in mijn beslissing om te veranderen, dat het daarna veel makkelijker is om te blijven doorzetten in het stoppen van mezelf om in een specifieke reactie/emotie te gaan, omdat ik aan mezelf bewezen heb dat ik wel degelijk kan veranderen en dat ik mezelf wel degelijk kan stoppen. En dat ik met andere woorden niet machteloos ben tegenover emotionele ervaringen, maar dat ik de macht heb om te beslissen en te bepalen wie ik ben in relatie tot een emotionele ervaring en in relatie tot gedachten die opkomen in mijn geest.

http://www.desteni.org

Dag 486: Waarom Lopen mijn Relaties Altijd Fout Af?!

Ik heb doorheen mijn leven hier op aarde een eigenaardige relatie met relaties gehad, in de zin van dat ik, eens ik begon aan het verkennen van 'liefdesrelaties' en eens ik begon aan het proces van het 'hebben van een relatie' en het 'hebben van een partner', veranderde ik als persoon compleet. Ik was ongeveer 21 jaar toen ik voor de eerste keer een relatie had met een man, en voor de eerste keer seks had. 21 jaar is jonger dan de leeftijd waarop  mensen doorgaans beginnen aan relaties tegenwoordig - maar leeftijd speelt hoedanook geen rol omdat, mijn ervaring was niet meer of minder een testament van 'maturiteit'.

Ik bedoel, 21 jaar, maar zonder enige ware kennis van of inzicht in hoe relaties eigenlijk in z'n werk gaan. Ik zag de mensen in mijn omgeving wel relaties aangaan, en ik had een voorbeeld aan mijn ouders en grootouders en de mensen in mijn leven die ook 'relaties hadden', maar op geen enkele echte substantiele manier had ik enig begrip van waar ik eigenlijk aan begon.

Ten eerste 'viel' ik zowat in de relatie, in de zin van dat hij mij kuste, er kwam een gevoel op in mezelf, ik volgde dat gevoel, we hadden seks, en 'patat', we hebben 'een relatie'. Zo gaat dat dan. Communicatie? Nope. Elkaar leren kennen? Nope. Eerst een Vriendschap en overeenkomst opbouwen? Nope. Eerst onderzoeken om te zien of we eigenlijk wel bij elkaar zouden passen? No way! Enkel gevoelens die… zomaar van nergens en overal komen. Waar kwamen die gevoelens zelfs vandaan? Dat wist ik niet. Al wat er door mijn geest ging was voorgeprogrammeerde onderbewuste gedachtenpatronen die gingen van 'yay, ik heb een relatie nu' en 'een relatie hebben is goed' en 'ik ben om de één of andere reden op de één of andere manier speciaal en belangrijk omdat ik een relatie heb'. Dat waren de achterliggende geloofsystemen die de drijvende kracht vormden van waarom het was dat ik dat 'gevoel' had in mezelf dat ik deze relatie 'wil' en dat het 'juist' is om deze relatie met deze persoon aan te gaan.

Die eerste relatie heb ik zo'n twee jaar uitgekeken. We gingen samenwonen na één jaar. Was ik zwanger geworden ondertussen, dan had ik het kind waarschijnlijk gehouden en samen met hem proberen op te voeden, als 'moeder' en 'vader'. Dat is immers 'wat je hoort te doen' in 'een relatie', en dat is 'hoe een relatie in z'n werk gaat', volgens de voorbeelden die ik had gezien in mijn omgeving en werkelijkheid doorheen mijn kindertijd en mijn leven hier op aarde. Maar wat ik nooit heb ingezien in verband met die 'voorbeelden', is dat het in feite maar 'beelden' zijn, en die 'beelden' zijn een eendimensionele representatie van 'een werkelijkheid', maar het is niet 'de realiteit'. De realiteit is heel wat anders dan een beeld.

Wat ik heb geleerd in de twee kortstondige relaties die ik heb mogen ervaren in mijn jonge leven, is dat het heel makkelijk is om jezelf ervan te overtuigen dat alles goed gaat en dat je goed bezig bent en dat je gelukkig bent - omdat je leven veel aan het gelijken is op de 'voor-beelden' die in je onderbewuste geest gebrand staan in verband met wat 'goed' en 'positief' en 'normaal' en 'juist' is in termen van 'het hebben van een relatie' -- dus denk je van 'ja, alles is goed in mijn leven'. Maar wat je niet opmerkt is dat je, in de eigenlijke realiteit, eigenlijk niet echt 'gelukkig' bent - vanuit het perspectief dat je eigenlijk in constante angst bestaat dat je dat mooie plaatje zou verliezen. En, door die angst ben je jezelf aan het veranderen in hoe je eruit ziet, hoe je dingen doet, hoe je praat, hoe je omgaat met mensen enzovoort -- op zo'n subtiele wijze dat je het zelf niet eens merkt. Je schuift jezelf aan de kant om iemand en iets te worden dat 'goed genoeg' is om in dat mooie plaatje van 'de relatie' te passen dat je in je geest hebt omdat je denkt dat je de relatie op die manier staande zal kunnen blijven houden.

Maar, wat ik daarin ook beseft heb, is dat de relatie als een spiegel is voor wie je bent in jezelf. En dat het net zo is dat, als jij jezelf opgeeft en aan de kant schuift en als jij geen respect hebt voor jezelf omdat je de relatie en je partner boven jezelf plaatst en meer waarde geeft dan jezelf --- dan zal de relatie en je partner jou ook uiteindelijk aan de kant schuiven en geen respect hebben voor jou.

Wat is 'een relatie' immers? Een relatie zou simpelweg een overeenkomst moeten zijn tussen twee wezens om samen een leven te bewandelen en elkaar te ondersteunen in het bereiken en verwezenlijken van het eigen hoogste potentieel.  Maar, als een relatie wil zeggen dat jij gaat afbraak doen aan wie je zelf bent vanbinnen, en je wordt een emotioneel wrak, en je hebt geen oog meer voor wie je zelf bent en wat jij wil van je leven en wat jij zelf belangrijk en interessant vindt om te doen in deze wereld en realiteit --- wat is 'de relatie' dan eigenlijk? En, waarom sta je dat soort 'relatie', hetgeen eigenlijk meer lijkt op een gevangenis, toe te bestaan in jezelf en je leven?

Wat ik heb ingezien, voortgaande op hoe mijn twee relaties zijn verlopen, is dat hoe ik de relatie ervaar en hoe de relatie verloopt --- is een weerspiegeling van wie ik ben vanbinnen, van hoe ik in relatie sta tot mezelf. Ook mijn partnerkeuze en de wijze waarop deze persoon in interactie zal treden met mij en hoe ik die interactie zal interpreteren en ervaren in mezelf, is volledig bepaald door hoe ik in relatie sta met mezelf. Dus, in mijn relaties bestond ik in een constante angst om mijn partner te verliezen en om afgewezen te worden - en ik probeerde mezelf te veranderen om die angst te vermijden, en ik probeerde hem met hand en tand te behagen om te kunnen vermijden wat eigenlijk onvermijdelijk was, namelijk dat hij het zou uitmaken met mij of dat de relatie op de één of andere manier op de klippen zou lopen. En dit had nooit iets te maken met wie hij was, ook al kon ik mezelf er in mijn geest altijd wel van overtuigen dat hij het was die niet om mij gaf en dat hij het was die geen respect had voor mij -- neen, het had te maken met mijn gebrek aan respect voor mezelf. Ik gaf nooit genoeg om mezelf om mijn expressie te eren en te respecteren, ik onderdrukte mezelf, ik beoordeelde mezelf, ik dacht dat ik niet goed genoeg was, ik wees mezelf af door mijn beslissingen niet te baseren op wat meetbaar het beste zou zijn voor mezelf. Ik nam het heft van mijn eigen leven niet in handen door relaties aan te gaan met mensen die ik niet eens fatsoenlijk kende - mensen die uiteindelijk niet op dezelfde golflengte bleken te staan als ik.

En, ondanks het feit dat ik dat keer op keer inzag, dat we eigenlijk niet echt bij elkaar pasten, bleef ik mezelf forceren om de relatie staande te blijven houden. Ik bedoel, dat is regelrechte zelf-pijniging en zelf-misbruik. Dus, de vraag die ik mezelf had moeten stellen was: Waarom heb ik een relatie van misbruik met mezelf gecreëerd? Waarom houdt ik mezelf niet in ere en waarom plaats ik mezelf niet op de eerste plaats in mijn leven? Omdat, als ik een relatie zou aangaan met iemand vanuit dat startpunt van zelf-respect en zelf-waardering, dan zou mijn relatie dit ook ondersteunen en een weerspiegeling zijn van wie ik ben in mezelf en hoe ik in relatie sta met mezelf.

http://www.desteni.org

Dag 471: Waarom is Aanvaarding iets Voorwaardelijks?

Dit is een Verderzetting van "Dag 470: Waarom Aanvaarding nooit Echt Bestaan Heeft" in mijn proces van het onderzoeken van hoe het woord 'aanvaarding' bestaat in mezelf als hoe ik het heb toegestaan te bestaan in mezelf en in hoe ik leef en besta -- waarin ik heb ingezien en beseft dat ik mij eigenlijk vaak afgewezen en alleen en weggeduwd en afgescheiden voel in relatie tot de mensen om mij heen, als een consequentie en gevolg van hoe het woord 'aanvaarding' in mezelf bestaat, als een Gevoel waar ik naar Verlang dat gedefinieerd is in en als mijn 'relaties' met andere mensen. Omdat, hoe ik 'aanvaarding' zie, begrijp en ervaar - is in het 'aanvaard worden' door 'andere mensen' - en dus als iets dat 'andere mensen' mij schijnbaar moeten Geven.

In deze blog zal ik verder gaan in dit proces van het onderzoeken hoe het woord 'aanvaarding' in mezelf bestaat - door te onderzoeken waar deze specifieke definitie precies vandaan komt. Met andere woorden: Hoe en waarom is het dat ik Aanvaarding heb gedefinieerd als iets dat ik moet krijgen van andere mensen, en niet als iets dat inherent in mezelf aanwezig is - in de vorm van Zelf-Aanvaarding? Waarom is het dat ik het woord Aanvaarding heb gedefinieerd als een voorwaardelijk iets terwijl ik het evengoed had kunnen definieren als een onvoorwaardelijk iets.

Voorwaardelijk in de zin van dat ik enkel 'aanvaarding' kan ervaren als en wanneer ik kan denken en geloven dat andere mensen het mij 'Geven'. en zelfs dit 'geven' is niet eens een absoluut iets - omdat het compleet gebaseerd is op mijn interpretaties en percepties van mensen hun gedrag en uitdrukking tegenover mij -- en die interpretaties en percepties bestaan in en als een constante onzekerheid omdat interpretaties en percepties per definitie enkel in mijn geest bestaan als een persoonlijke visie op en indruk van de realiteit die ik zie met mijn ogen, volgens de persoonlijke betekenissen die ik eraan geef, maar de interpretaties en percepties zijn niet de realiteit zelf.

Waarom dus heb ik het woord Aanvaarding gedefinieerd in mijn geest als iets dat voorwaardelijk en zelfs niet eens echt is, in de plaats van Aanvaarding te definieren en te manifesteren voor mezelf als iets dat echt is, iets dat wel in lijn staat met de werkelijkheid die zich Hier bevindt? Waar komt die definitie in mezelf Vandaan?

Als ik een kijkje neem in mijn Herinneringen, dan is het eigenaardig dat ik nergens een speciek moment terugvindt waarin iemand mij heeft gezegd wat de definitie van Aanvaarding is, maar dat mijn definitie van Aanvaarding, als zijnde iets dat mensen aan elkaar dienen te 'geven' in 'Relaties', eerder een gevolg is van een samenkomen van allerlei subtiele, impliciete en indirecte invloeden waar ik op bepaalde momenten tijdens mijn leven in contact gekomen ben --- zoals flarden van gesprekken die ik hoorde in mijn omgeving of in films of dingen die ik las in boeken. Mijn definitie van aanvaarding is eigenlijk gebaseerd op een 'conclusie' die ik in mijn onderbewustzijn getrokken heb vanuit al die willekeurige informatie die ik opgestapeld heb in mijn geest in relatie tot wat het woord 'aanvaarding' zou kunnen betekenen.

Ik bedoel, is het niet eigenaardig dat ik een Woord kan 'Leven' alsof het is 'wie ik ben' -  zoals ik bijvoorbeeld het woord 'Aanvaarding' geleefd heb in en als een 'verlangen om aanvaard te worden door andere mensen' - zonder dat ik zelfs begrijp waarom het is dat ik 'Aanvaard' wil worden door 'Andere Mensen', of wat die 'Aanvaarding' zelfs wil zeggen of betekent --- en dat ik daarin dus mijn leven volledig heb 'weggegeven' aan een voorontworpen en Voorgekauwde definitie van dit Woord, in de plaats van dat ik zelf verantwoordelijkheid genomen heb voor mijn leven en voor de definities die ik Leef van de Woorden die in mezelf bestaan door voor mezelf uit te maken en te beslissen hoe elk woord in mezelf precies zal bestaan als een levende uitdrukking van Mezelf.

Wordt Vervolgd in Dag 472