Dag 681: Het Valse Innerlijke Kompas van Emoties en Gevoelens

Ter verderzetting op Dag 680: Hoe zit het Conflict tussen wie we zijn in onze Verbeelding en wie we zijn in de Realiteit in Elkaar?

Uiteindelijk komen dus de negatieve ervaringen en gedachten aanzetten wanneer je begint aan het praktisch uitvoeren van het nieuwe project in je fysieke realiteit en je beseft dat de fysieke uitvoering ervan in feite helemaal niet overeenkomt met het ideale beeld dat je in je geest al gecreëerd had van hoe het zal verlopen en hoe het zal voelen en hoe het eruit zal zien wanneer je het zal hebben afgewerkt.

Op dat punt ervaar je een desillusie, je voelt je gedesillusioneerd door jezelf en de verwachtingen die je had van jezelf en door je realiteit en hoe je dacht dat dingen zouden verlopen. Want, je lijkt helemaal niet zo makkelijk of vakkundig om te kunnen gaan met de details en de bijzonderheden van dit project als hoe je het in je geest had zien afspelen. Nu dat de fysieke werkelijkheid intreed en je laat zien dat al wat je in je geest had geprojecteerd in je verbeelding en al de verwachtingen die je gevormd had in je geest een illusie was, voel je je gedesillusioneerd.

En die ervaring van desillusie is een emotionele ervaring van ontmoediging, machteloosheid en verslagenheid. En het zijn die ervaringen die uiteindelijk kunnen leiden tot het denken van jezelf dat je 'niets kan' en dat je 'er niet toe in staat bent' en dat je 'dom bent' of 'geen vaardigheden hebt', als gedachten van zelf-vermindering en verslagenheid, hetgeen dan uiteindelijk kan leiden tot het opgeven van het project.

Maar wat we hier misschien niet erkennen of beseffen is dat deze ervaring van desillusie eigenlijk ook deel uitmaakt van de werkelijke illusie die zich hier aan het afspelen is. En dat is namelijk de illusie van gevoelens en emoties, en meer specifiek die schommelbeweging en gepolariseerde wisselwerking die gebeurt in je eigen geest in relatie tot en omtrend het uitvoeren van en beginnen aan een nieuw project.

Omdat je aanvankelijk positieve gedachten en ervaringen had gecreëerd en opgewekt in je geest in relatie tot het project waarin je jezelf succesvol zag zijn en je al zag hoe andere mensen zouden reageren op dat success, ervaar je daar nu de omgekeerde en tegengestelde kant van, namelijk de negatieve gedachten en emotionele ervaringen waarin je jezelf in het compleet tegenovergestelde daglicht ziet.

En aangezien je over het algemeen vertrouwen plaatst in hoe je je voelt als je kompas in het maken van beslissingen, vertrouw je erop dat die negatieve gedachten die je uiteindelijk komen zeggen dat 'het je niet zal lukken' en dat je 'er niet toe in staat bent' en 'maar beter zou opgeven' de waarheid vertellen en je zeggen wat je zou moeten doen in die situatie.

In de volgende blog zullen we onderzoeken en kijken naar hoe het is dat deze soort gedachten in feite bijlange geen representatie zijn van de realiteit en hoe je kan beginnen aan het zien hoe de realiteit echt in elkaar steekt buiten je eigen gedachten om.

Dag 474: Het Transformeren van een Emotionele Ervaring van Opgeven - Evaluatiefase Deel 3

Dit is een verderzetting van "Dag 473: Het Transformeren van een Emotionele Ervaring van Opgeven - Evaluatiefase Deel 2" - waarin ik had vastgesteld dat een patroon dat ik had bewandeld in de voorgaande blogs, in relatie tot het reageren met een emotionele ervaring van verslagenheid wanneer ik aan het verliezen ben tijdens een wedstrijd, opnieuw de kop opstak en dat ik automatisch in een reactie ging in mezelf van 'opgeven' omdat ik geloofde en dacht dat dat niet zou mogen omdat ik ergens in mijn geest de idee had gecreëerd dat ik 'veranderd' ben en dat dit specifieke patroon niet meer bestond in mezelf. En dus wanneer ik dan geconfronteerd werd met het patroon dat opkwam, geloofde ik dat ik 'gefaald' had in mijn applicatie van zelf-verandering.

Bij nader onderzoek echter besefte ik dat het feit dat dit patroon opnieuw opkomt in mezelf niet zozeer een teken is dat ik 'gefaald' heb, maar eerder een teken dat er dimensies zijn in en van mezelf in relatie tot dit patroon die ik nog niet had onderzocht of opgemerkt in het bewandelen van mijn proces van het veranderen van de emotionele reactie van verslagenheid - en dat mijn proces dus nog niet gedaan is.

Het probleem in deze situatie was dat ik een idee in mijn geest had gecreëerd over 'wie ik ben' in relatie tot dit patroon in mijn geest waarin ik geloofde dat 'dit patroon niet meer in mezelf bestaat' -- waar ik dan een positieve ervaring mee had verbonden. En dus nu dat ik in dit moment zag dat dat idee over mezelf in mijn geest als zijnde 'veranderd' niet echt was, reageerde ik met een negatieve ervaring.

En, wanneer ik onderzoek wat hier eigenlijk gaande was, dan zie ik dat ik mezelf had afgescheiden van dit specifieke patroon in mijn geest en dat ik mezelf superieur waande, door te denken en te geloven dat ik beter ben omdat dit patroon nu schijnbaar niet meer bestaat in mezelf --- nu ben ik op de één of andere manier een beter persoon dan wanneer ik nog wel participeerde in dit patroon.

Ik bedoel, hierin had ik in mijn geest in essentie een ego-construct gemaakt, waarin ik mij superieur wilde voelen en tot dat doel de idee had gecreëerd dat het inferieur en minderwaardig is om emotioneel te reageren op situaties en dat het superieur is om stabiel te zijn in mezelf. En door dit ego-construct te maken in mezelf en mezelf daarin af te scheiden van een deel van mijn eigen interne realiteit, heb ik in wezen mezelf inferieur geplaatst in relatie tot dit deel van mijn 'persoonlijkheid' --- omdat ik niet zag dat, zolang ik reageer op en mezelf afscheid van wat dan ook, dan bestaat het in mezelf en definieert het Wie Ik Ben.

Dit was dus de reden of een dimensie van waarom het is dat dit patroon mij weer bezocht en waarom het is dat ik niet stabiel stond in mezelf in relatie tot dit patroon, maar mij in de plaats daarvan 'liet overmeesteren' en liet meeslepen --- omdat, vanaf het moment dat het patroon opkwam in mezelf, reageerde ik erop vanuit de afscheiding die ik in mezelf had gecreëerd als die polariteit van 'ik ben superieur en dit patroon is inferieur' - en daarin definieerde ik mezelf in relatie tot dit patroon. In de plaats van één en gelijk te staan met dit patroon, in en als het besef dat het niet beter of minder is dan mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 475

Dag 449: Hoe Creëer ik de Emotionele Ervaring van Verslagenheid?

Dit is een verderzetting van "Dag 448: Het Veranderen van een Emotionele Reactie van Verslagenheid - Stap 2" - waarin ik het platform heb gelegd en gecreëerd van hoe de emotionele reactie van opgeven en verslagenheid werkt en functioneert in mijn geest, in termen van hoe en wanneer het activeert en wat de componenten zijn - en dus in deze blog zet ik verder in de tweede stap in dit proces met het toepassen van geschreven en gesproken zelf-vergeving voor de specifieke patronen van gedachten, gevoelens en emoties die ik in mezelf geïdentificeerd heb -- omdat ik door middel van zelf-vergeving mezelf in de positie plaats van 'verantwoordelijkheid', van 'god' in mezelf als het ware, waarin ik als god mezelf als creatie vergeef voor mijn 'zonden'. 'zonden' niet in de zin van dat ik iets 'slecht' gedaan heb, maar eerder in de zin van dat ik nooit heb bestaan in en als een levend gewaarzijn en besef dat ik daadwerkelijk god ben van en voor en als en in mezelf en mijn wereld en realiteit en dat ik dus daarin mezelf, mijn leven en mijn realiteit 'verloochend' heb.

In dit proces van het toepassen van zelf-vergeving maak ik specifiek gebruik van een fysieke situatie en mijn interne mentale/emotionele/'bewuste' reactie op en in die situatie. De situatie zijnde waarin ik les kreeg van de leerkracht, en hij wilde mij een nieuwe opslagtechniek aanleren voor mijn squash-spel, omdat hij had opgemerkt dat mijn opslag niet deugde. En wanneer ik zijn techniek uitprobeerde kreeg ik het maar niet juist, ik bleef fouten maken - en hij bleef zeggen van 'neen, dat is het niet' en 'je moet het zus en zo doen' --- en in mezelf reageerde ik in een patroon van gedachten en emotionele reacties dat vertrok van een aanvankelijke reactie waarin ik dacht 'de leerkracht kijkt op mij neer omdat ik fouten maak', verbonden met een emotionele ervaring van angst - hetgeen dan uiteindelijk transformeerde tot een emotionele reactie van kwaadheid, gekoppeld aan een gedachte van 'ik kan dit niet', en dan sprak ik die gedachte zelfs luidop uit tegenover de leerkracht - zo van 'ik kan dit gewoon niet', 'ik weet het niet meer', in een tonaliteit van frustratie -- en terwijl ik die woorden luidop sprak tegenover de leerkracht, voelde ik een emotionele ervaring van zelf-medelijden opkomen in mezelf.

Ik bedoel, door deze hele resem van ervaringen en gedachten zo neer te schrijven en te bekijken, en daar te zien hoe het is dat de geest zichzelf continu transformeert en van vorm verandert - vindt ik het fascinerend hoe dit eigenlijk in z'n werk gaat, en hoe ik eigenlijk besta in mezelf --- in de zin van dat ik zie dat ik eigenlijk totaal niet consistent ben, omdat de ene ervaring zo overgaat in de andere, als reacties op elkaar. En hierin valt duidelijk een patroon te herkennen - waarin de emotionele ervaring van opgeven bijvoorbeeld in wezen een resultaat is en een consequentie is van dit patroon aan emotionele reacties, dat enkel voorkomt en bestaat omdat al de voorgaande emotionele reacties/ervaringen bestaan.

De zelf-vergeving statements voor dit hele patroon deel ik in Dag 450
                                                                                                                            

Dag 448: Het Veranderen van een Emotionele Reactie van Verslagenheid - Stap 2

Dit is een Verderzetting van "Dag 447: Het Veranderen van Emotionele Reacties tijdens een Wedstrijd" waarin ik de tweede fase heb besproken en doorwandeld in mijn/het proces van het Veranderen van een Voorgeprogrammeerd Patroon van Gedachten en emotionele reacties dat mij in de weg stond en saboteerde in mijn ervaring en uitdrukking van mezelf in relatie tot mijn omgeving - met name een emotionele reactie waarin ik wil 'Opgeven' waar ik mee bezig ben, dat de kop opsteekt wanneer ik voor een uitdaging sta of bijvoorbeeld, hetgeen in mijn geval inhield dat ik een Squash-wedstrijd aan het spelen was tegen iemand en ik aan het verliezen was.

Ik bewandel dit proces van het veranderen van deze emotionele reactie en ervaring omdat ik zie en mij realiseer dat dit specifieke patroon dat ik in mijn geest heb toegestaan te bestaan niet het beste is voor mezelf omdat het mij saboteert in wie ik ben zowel vanbinnen als vanbuiten, in relatie tot mijn fysieke uitdrukking en hoe ik bijgevolg mijn fysieke wereld en realiteit stuur, bepaal en vormgeef via en aan de hand van hoe ik mezelf uitdruk. Dit door bijvoorbeeld fysiek dingen 'op te geven' vanaf het moment dat de specifieke gedachten en emotionele ervaringen van 'Opgeven' komen aanzetten in mezelf .
                                                                                                                                                              
In Dag 447 had ik beschreven hoe ik in mijn proces van het praktisch toepassen van Zelf-Vergeving de gedachten en emotionele reacties die opkwamen in mezelf in een moment waarin ik voor een uitdaging stond en het even moeilijk werd voor mij heb veranderd door middel van het toepassen van gesproken zelf-vergeving - waarin dan een specifieke dimensie van dit patroon zich openbaarde --- namelijk waarin ik aanvankelijk, wanneer ik voor een uitdaging sta, kwaad wordt op mezelf wanneer ik zie dat ik 'het niet kan', bijvoorbeeld wanneer ik tijdens een squash-wedstrijd tegen iemand een slag mis of verschillende slagen na elkaar of wanneer ik les krijg en ik zie dat ik de oefening niet makkelijk onder de knie krijg. Deze gedachte van 'ik kan het niet', gekoppeld aan een emotionele reactie/ervaring van Woede, is wat uiteindelijk leidt tot een emotionele en soms zelfs gedragsmatige reactie van Opgeven --- omdat ik de reactie van 'Opgeven' in mijn geest heb geprogrammeerd als een 'coping-mechanisme' voor de emotionele ervaring van Woede/kwaadheid en frustratie.

Vandaag tijdens de Squash les kreeg ik weer eens de kans om geconfronteerd te worden met dit patroon dat ik in mezelf heb toegestaan te bestaan omdat er een moment was waarin de leerkracht mij bij hem riep om mij een specifieke opslagtechniek aan te leren waarbij de bedoeling was dat ik mij een bepaalde lijn op de muur inbeeldde waar de bal op moest landen teneinde de bal helemaal vanachter op het veld te krijgen zodat de tegenpartij de opslag moeilijk kan terugspelen - omdat, hij zag dat er fouten waren in hoe ik mijn opslag deed. En terwijl ik daar stond op te slaan naar de leerkracht, en het maar niet juist kreeg op de manier die hij bedoelde - kwam ik op een bepaald punt in mijn gedachten tot de vaststelling dat 'ik dit niet kan' en dat 'ik het nooit zal kunnen' en dat het 'gewoonweg onmogelijk is', hetgeen dan een emotionele reactie activeerde in mezelf van verslagenheid en zelf-medelijden en frustratie. En in dat moment zei ik het ook tegen hem van "ik kan het gewoon niet - ik weet niet meer wat te doen", in die energetische lading van zelf-medelijden en frustratie.

En het is dan dat ik zag van 'ow shit - dit is pure manipulatie -- wat voor onaanvaardbare bullshit!' - omdat, ik bedoel, dat is wat ik eigenlijk aan het doen ben door mij zo uit te drukken, ik probeer hem te manipuleren om te kunnen krijgen wat het dan ook is dat ik wil -- want als ik kijk naar wat er achter die statement en ervaring ligt dan zie ik dat ik eigenlijk verwacht dat hij op de één of andere manier medelijden zal hebben met mij en dat hij 'zachtaardig' en lief zal zijn tegen mij. Omdat, waar ik eigenlijk op reageerde was de leerkracht die maar bleef zeggen van 'neen, zo niet' en mij bleef corrigeren bij al wat ik deed, en daar voelde ik mij slecht bij -- dus, door dan mezelf uit te drukken in die statement van verslagenheid van 'ik kan dit niet' en 'ik weet het niet meer', plaats ik mezelf opzettelijk in een slachtofferrol in een poging om in te spelen op zijn gevoelens van medelijden zodat hij in zijn geest zou denken van 'ocharme, ik ben veel te hard voor haar' en mij eerder complimentjes zal willen geven en dus 'zachter' zal willen zijn tegenover mij. Dat is dus Manipulatie met hoofdletter M en het is Onaanvaardbaar omdat: door mezelf opzettelijk in die emotionele slachtofferrol te plaatsen tegenover mijn omgeving laat ik eigenlijk zien aan de mensen om mij heen dat ik niet stabiel in mijn schoenen sta en dan zullen mensen ook minder respect gaan hebben voor mij -- dat zijn de consequenties van wat ik toesta te bestaan in mezelf, in mijn interne ervaring zowel als mijn externe uitdrukking.

En, ik ben dankbaar dat dit patroon naar boven is gekomen op zo een duidelijke manier omdat ik nu duidelijker kon zien wat het precies is dat ik eigenlijk aan het doen ben wanneer ik die statement maak van 'ik kan dit niet' - en dit is een punt dat ik heb geleerd in mijn proces tot dusver, is om, wanneer een specifieke reactie, patroon of gedachte of interne ervaring zich herhaalt nadat ik mezelf heb toegepast in mijn schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie en ik veronderstelde van 'ik ben veranderd' of 'ik heb dit patroon veranderd', om dan niet te gaan kwaad worden op mezelf of denken van 'ik heb gefaald' of mezelf te beoordelen, maar om eerder dat moment te zien als een teken dat ik gewoon bepaalde dimensies gemist heb in mijn proces, en dat dit niet wil zeggen dat ik 'gefaald' heb, het wil enkel zeggen dat ik dieper moet graven en verder moet doen in het veranderen van dit specifieke patroon -- en op die manier wordt dit proces van zelf-verandering ook veel aangenamer en leuker om te bewandelen.

In de volgende blog zal ik dus de stap van zelf-vergeving bewandelen en delen in mijn proces van het veranderen van deze emotionele ervaring van Opgeven, en dus van de 'gedrags-stoornis' van manipulatie en zelf-medelijden - zodat ik een stap verder ben in het loslaten en veranderen van dit patroon in mezelf dat mij mijn hele leven al in zijn greep gehad heeft en waardoor ik mij vaak heb gedragen op een manier die consequenties creëerde in mijn relaties met de mensen in mijn omgeving.

Dag 442: Hoe is de Emotionele Reactie van Opgeven een Gevolg van het Weggeven van mijn Macht?

Dit is een verderzetting van "Dag 441: Als ik zo Makkelijk kan Opgeven - Besta ik dan wel Echt?" - waarin ik de Zelf-Vergeving Dimensie in het proces dat ik aan het wandelen ben van het veranderen van een reactie van Opgeven heb uitgeschreven. En in deze blog was ik van plan om de Zelf-Correctie Dimensie toe te passen, gebruik makend van de inzichten en realisaties die zich openbaarden in de vorige stap/blog.

Wat echter fascinerend was, is dat, een dag nadat ik de zelf-vergeving dimensie had toegepast in verband met de ervaring van opgeven - kwam er een moment waarin ik in mijn reactiepatroon op een situatie in mijn omgeving emotioneel reageerde -- en daar kwam dan de ervaring van opgeven naar boven, waarin ik zag hoe ik het hele patroon uitspeelde dat ik had onderzocht en uitgelegd voor mezelf in mijn blogs.

Ik zag hoe de gedachten van 'ik kan dit niet meer' en 'ik geef gewoon op' geactiveerd werden, en dan een emotionele ervaring van zelf-medelijden, depressie en opgeven -- hetgeen dan overging naar een huilbui. En, ik bedoel, ik ging er echt volledig in -- in die absolute emotionele beslissing van "ik wil opgeven!" en "ik kan niet meer". En ik dacht van "maar allez nu, ik dacht dat ik dit had gestopt?!".

Dit was echter een coole gebeurtenis omdat het mij dimensies laat zien van hoe het programma van 'opgeven' in de geest bestaat en hoe ik mezelf gedefinieerd heb in relatie tot de reactie/ervaring van opgeven die ik nog niet had overwogen in het proces van zelf-onderzoekend schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie dat ik tot zover gewandeld heb. Het veranderen van patronen die ik gedurende mijn hele leven hier op aarde heb opgebouwd en herhaald, gebeurt namelijk niet op één, twee, drie -- het is een proces van het voortdurend onderzoeken, vergeven en corrigeren van mezelf tot de correctie een levende consistentie wordt van wie ik ben in elk moment.

Dus, de reactie van 'opgeven' is duidelijk een teken dat ik dit besef en begrip nog niet geïntegreerd heb in mezelf - dat, gewoon omdat een emotionele ervaring en een gedachtepatroon weer opkomt in mezelf nadat ik het heb doorwandeld in mijn proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie - wil niet zeggen dat ik 'gefaald' heb in mijn proces -- het is net zoals met elk nieuw punt dat ik wil integreren in mijn leven --- het vergt tijd en moeite en herhaling eer ik mezelf daadwerkelijk in lijn geplaatst heb in mijn leven met dit nieuwe punt. Dus, om te gaan opgeven vanaf het moment dat de specifieke gedachtenpatronen en emotionele reacties weer opkomen in mezelf, is mezelf saboteren in dit natuurlijke leerproces.

Wat ik ook heb ingezien, nadat ik weer oog in oog kwam te staan met hoe de ervaring/reactie van 'opgeven' mij nog steeds overweldigd en meesleept - is dat de reactie van opgeven op zich in wezen een gevolg en consequentie is van een opbouwing van heel veel reacties en energie in een specifiek patroon/programma in mijn geest --- en dat, de reactie van opgeven is in feite een teken dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan dit specifieke patroon/programma van energie in mijn geest -- en dat, elke keer ik dit programma 'wil stoppen', zie ik hoeveel macht het heeft over mij en dat ik het niet lijk te kunnen stoppen en dan geef ik op. In de plaats van vast te stellen van 'ok, ergens in mezelf heb ik mijn macht weggegeven aan dit programma -- laat mij het onderzoeken een proces bewandelen van zelf-verandering -- waarin ik mijn macht kan hernemen en als een punt van autoriteit staan tegenover dit patroon/prgramma in mijn geest.

Dus, teneinde de ervaring/reactie van opgeven te kunnen veranderen ---  zal ik eerst die emotionele overweldiging moeten veranderen --- en dus onderzoeken waar en hoe het is dat ik mijn macht weggeef aan specifieke patronen van gedachten en energie in mijn geest. Daarom zal ik niet verderzetten in dit proces van het veranderen van een emotionele reactie van opgeven --- omdat ik dan enkel een vicieuze cyclus van opgeven zal creëren voor mezelf, zolang ik de eigenlijke oorsprong/oorzaak van waarom ik mezelf laat overweldigen door energie in de eerste plaats niet aanpak.