De eerste fase was tot daartoe dus het vaststellen en onderzoeken van wat de emotionele reactie van Opgeven in de geest eigenlijk in feite is en hoe het functioneert - hetgeen bijvoorbeeld niet is wat ik aanvankelijk had gezien of gedacht wanneer ik aan dit proces van het veranderen van deze reactie/ervaring van Opgeven begon. In de Tweede Fase die waarover ik in Dag 446 verslag heb gegeven nam ik deze inzichten en realisaties in verband met hoe ik in mijn geest de emotionele ervaring van Opgeven Creëer mee in een Praktische Fysieke Toepassing van Zelf-Vergeving in het moment zelf (De Zelf-Vergeving statements hiervan heb ik in Dag 446 gedeeld en uitgeschreven) waarin ik de specifieke gedachten en emotionele/gevoelens reacties die bijdragen tot een emotionele reactie/ervaring van Opgeven zag opkomen in mijn Geest. In deze praktische toepassing zag ik, terwijl ik de zelf-vergeving aan het spreken was in het moment, hoe de emotionele reacties en ervaringen in mezelf langzaam maar zeker wegebden en ik stabiliseerde in mezelf in relatie tot de situatie waarin ik mij bevond.
Als deel van deze Tweede Fase - toen ik mij gisteren weer in een specifieke situatie bevond die voor mij als activeringspunt bestaat voor het mentale/emotionele construct en patroon van Competitie/Vergelijking en uiteindelijk Opgeven - had ik de kans om het proces dat ik tot dusver gewandeld heb, in mijn schrijven en toegepaste zelf-vergeving, te evalueren door in het moment zelf te zien voor mezelf welke de mate is waarin ik mij al dan niet nog laat meeslepen door de gedachten, gevoelens en emoties in dit welbepaalde mentale/emotionele construct --- met andere woorden: Hoe Effectief was mijn toepassing in dit proces eigenlijk? Omdat, gewoon omdat ik in één moment waarin ik zelf-vergeving heb toegepast, de emotionele reacties en ervaringen in mezelf heb kunnen veranderen, wil niet zeggen dat dit hele patroon nu volledig veranderd is in mezelf - het is immers een patroon waar ik mijn hele leven aan gewerkt heb en geïntegreerd heb in mijn lichaam en geest, door er keer op keer opnieuw in te participeren, in die mate dat het nu deel is gaan uitmaken van mijn 'Constitutie' als de ervaring in mijn 'bewustzijn' van 'Wie ik ben' in en als Mezelf -- het zou dus vrij arrogant zijn van mezelf om te veronderstellen, te geloven en te denken dat ik, omwille van één enkele ervaring in één moment, nu in staat ben om dit hele patroon richting te geven in mezelf - Echte Verandering Vergt Tijd (En Moeite).
Dit is wat zich ook liet blijken gisteren toen ik opnieuw ben gaan squashen in competitie-verband en ik bevond mij in precies dezelfde context waarin ik tegen iemand aan het spelen was en ik zag hoe ik aan het verliezen was en dat zij veel sterker/beter was dan mij - ik bedoel, het was echt erg, bij elke opslag die zij gaf, kreeg ik die maar niet teruggespeeld en kreeg zij punten -- ik geraakte met andere woorden niet verder dan de opslag en er was dus amper sprake van een 'spel'. En ik zag hoe ik mij negatief begon te voelen in mezelf, verbonden met gedachten van 'wat zullen de andere spelers niet van mij denken' en 'als ze zien dat ik een verliezer ben en dat ik dit niet kan, zullen ze geen respect voor mij hebben' - en hoe meer ik haar zag winnen van mij, begonnen de gedachten te transformeren naar 'waarom kan ik dit niet!' en 'Verdomme - ik moet dit kunnen!' en 'dat kan nu toch niet dat ik hier zo slecht in ben!', verbonden met een reactie van kwaadheid, waarin ik ook in mijn gedrag meer kortaf en bruusk werd en mijn hele gezichts- en lichaams-uidrukking 'resoneerde' die kwaadheid.
Toen ik dit zag - namelijk dat mijn interne emotionele reacties, ervaringen en conflicten zich begonnen te uiten op fysiek vlak - wist ik van 'ok, hier moet ik mezelf stoppen' omdat ik besefte dat ik consequenties zal creëren voor mezelf als ik mezelf laat leiden door emoties, omdat, in de realiteit zijn die emotionele reacties en ervaringen maar kortstondig en tijdelijk. Uiteindelijk zal ik mij niet meer kwaad voelen en dan zal ik moeten leven met hoe ik mezelf heb uitgedrukt tegenover mijn omgeving in het moment dat ik mij wel even kwaad voelde en met de reacties die ik hierin heb gecreëerd in andere mensen. Want, door mij zo uit te drukken, zowel intern als extern, in en als Competitie waarvan de emotionele reactie een uiting is, duw ik mensen van mij weg, door in mezelf een afscheiding te creëren tussen mezelf en andere mensen in en als de ingesteldheid van 'ik wil jou Verslaan!' -- en zo compromitteer ik mijn sociale interacties en relaties met mensen in mijn omgeving.
Ik besefte dat de emotionele ervaringen zich hadden zitten opbouwen in mezelf doorheen en tijdens mijn match en dat ik mezelf niet zou kunnen stabiliseren zonder zelf-vergeving toe te passen in het moment zelf. Met Zelf-Vergeving heeft de Geest altijd zoiets van 'neen, het is niet nodig - ik kan mezelf wel gewoon weer stabiel maken', 'ik kan deze interne ervaringen zelf wel stoppen' en 'wat zal het nu uitmaken of ik zelf-vergeving doe - hoe kan dat nu werken?' of 'ik zal het later wel doen' -- hetgeen in wezen opzettelijke zelf-sabotage gedachten zijn om er enkel en alleen voor te zorgen dat ik niet in het moment zelf mijn interne realiteit richting geef door mezelf daadwerkelijk te vergeven voor wat ik in dat moment in mezelf toesta en accepteer te bestaan.
Omdat, vanaf het moment dat ik mezelf zover kreeg om zelf-vergeving statements in mezelf te spreken in relatie tot de emotionele reacties die ik in dat moment ervoer - zag ik hoe de reacties zienderogen plaatsmaakten voor een meer ontspannen ingesteldheid, houding en ervaring waarin ik plots zag dat de dingen eigenlijk niet eens zo 'erg' zijn en dat ik in feite een drama aan het creëren was van de situatie door emotioneel te reageren op mijn gedachten en door die emotionele reactie mijn gedachten een specifieke 'lading' te geven waardoor ze 'echt' leken te zijn. Omdat, door in dat moment de beslissing te maken om zelf-vergeving toe te passen - hetgeen ik stilletjes fluisterde in mezelf -confronteerde ik mezelf met wat ik aan het doen was in mijn 'bovenkamer'/Geest/Gedachten en nam ik tegelijkertijd verantwoordelijkheid voor die gedachten waardoor het ook makkelijker wordt om in dat moment zelf te veranderen.
De zelf-vergeving statements die ik sprak waren specifiek:
Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij kwaad te voelen omdat ik denk dat ik dit niet kan
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken dat ik het niet kan en op die gedachte te reageren met kwaadheid
ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd mijn fysieke vaardigheden en dus mezelf in en als mijn fysieke lichaam te aanvaarden en accepteren door mij kwaad te voelen op mezelf omdat ik iets niet kan
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te beoordelen omdat ik niet kan wat ik wil doen en kunnen en mij dan kwaad te voelen op mezelf omwille van die beoordeling
Dit waren maar een paar zinnen die ik sprak, maar toch was deze toepassing van gesproken-zelf vergeving zeer effectief in het diffuseren van de emoties die ik ervoer in dat moment. De emoties zullen uiteindelijk echter wel terugkomen wanneer ik mij in een gelijkaardige situatie bevindt omdat dit punt dat naar boven kwam in mijn geest een specifieke dimensie is van hoe het construct/programma van competitie in mijn geest bestaat dat ik nog niet had aangepakt en onderzocht in mijn schrijven.
Dus, wat ik hier in deze tweede fase in mijn proces van het praktisch toepassen van het veranderen van een emotionele ervaring en reactie van Opgeven heb geobserveerd is dat:
- de toepassing van gesproken zelf-vergeving noodzakelijk is om mezelf in en als een specifieke patroon van gedachten en reacties in mijn geest daadwerkelijk te veranderen -- en dat dus, de toepassing van zelf-onderzoekend schrijven en geschreven zelf-vergeving en zelf-correctieve statements als het ware meer het 'voorbereidende werk' is waarin ik het 'platform' vormgeef waarop ik zal staan in een moment dat ik oog in oog kom te staan met de ervaringen die ik in mijn schrijven heb onderzocht -- omdat, dat fysieke moment van het 'oog in oog staan' met de realiteit van mezelf, dat is Echt, dat is 'het moment van de waarheid' waarin ik aan mezelf moet bewijzen dat al wat ik heb geschreven en voorbereid heb voor mezelf in mijn proces van zelf-verandering ook daadwerkelijk iets waard was en dus niet zomaar een beetje 'poëzie', als in 'mooie woorden zonder inhoud'
- het praktische proces van zelf-verandering enkel mogelijk is door middel van consistentie, toewijding en doorzetting -- door bijvoorbeeld in te zien en te beseffen dat een emotionele reactie of gedachtenpatroon niet op slag zal veranderen, maar eerder gelaagd is in structuur en daardoor tijd nodig heeft, waarin ik stap voor stap de verschillende dimensies aanpak die deze structuur constitueren/opmaken en zo langzaam maar zeker een specifiek gedrags-, emotioneel en gedachten-patroon in en als mezelf volledig verander
No comments:
Post a Comment