Dag 633: Prestatiedrang en de Persoonlijkheid van Apathie

De ervaring van onzekerheid, twijfel en uiteindelijk uitstelgedrag en apathie in relatie tot zelf-beweging in de fysieke werkelijkheid is een specifiek patroon dat bestaa in bepaalde mensen, zoals mezelf, en dat in wezen vrij fascinerend is als je begint te onderzoeken hoe dat patroon ontstaat en bestaat in jezelf. En als je jezelf begint af te vragen hoe en waarom het eigenlijk is dat er zo een moeilijkheid en weerstand bestaat in jezelf rond je eigen beweging en expressie op fysiek vlak.

Ik bedoel, je kijkt naar andere mensen en je ziet hoe zij zich comfortabel lijken te voelen in het uitdrukken van zichzelf, in het maken van beslissingen en in het uitvoeren van die beslissingen zonder zich daar noodgedwongen al te onzeker of terughoudend of twijfelachtig bij te voelen - en je vraagt je af waarom het voor jou zo moeilijk lijkt en soms zelfs onmogelijk om dingen te doen of te verwezenlijken in de fysieke werkelijkheid en je blijft vaak achter met een ervaring van ontevredenheid en teleurstelling over jezelf en over de dingen die je al dan niet gedaan hebt.

Wat in de voorgaande blogs al duidelijk geworden is, is dat er verscheidene dimensies bestaan in en omtrend dit specifieke patroon dat op het eerste zicht niet voordehandliggend is wanneer we onszelf deze vraag stellen. Eén zo een punt is bijvoorbeeld dat wanneer je jezelf de vraag stelt van 'waarom voel ik me zo onzelfzeker en twijfelachtig in de dingen die ik doe?' en 'waarom is het dat ik zoveel moeite ondervindt in het maken van praktische beslissingen en het toeleggen van mezelf op het uitvoeren van die beslissingen?' - dat je dan eigenlijk bezig bent met het bevestigen en zelfs voeden van dit eigenste patroon van zelf-twijfel, zelf-onzekerheid en stagnatie.

En dit omdat het probleem eigenlijk niet ligt in het 'niet vooruit gaan' of in het stagneren in hoe je jezelf toepast in je dagelijkse leven en de dingen die je al dan niet doet, maar het probleem ligt in hoe je jezelf definieert en beoordeelt aan de hand van de dingen die je (al dan niet) doet en dus aan de hand van je 'prestaties' en 'verwezenlijkingen'. Wanneer jij dan gelooft of tot de conclusie komt dat je niet hebt gedaan wat je denkt gedaan te moeten hebben, dan ga je je daar slecht over voelen omwille van een persoonlijkheid in je geest die zichzelf identificeert aan de hand van wat je presteert in je realiteit.

En deze 'persoonlijkheid' in de geest is een probleem, omdat het een innerlijk gevecht creëert waarin je je probeert te verzetten tegen je zogezegde stagnerende, onzekere en twijfelachtige 'natuur' en 'aard' - hetgeen op zich een eerder negatief geladen ervaring manifesteert in jezelf dat je in verband legt met 'presteren' en 'beslissingen maken' en 'dingen neerzetten'. En dit negatief geladen gevoel zorgt er dan voor dat je uiteindelijk net gaat willen participeren in uitstelgedrag en stagnatie, om de negatieve ervaringen die jij zelf in feite geproduceert heb in jezelf door middel van beoordelingen te kunnen ontvluchten.

Meer in de volgende blog...

Dag 472: Het Transformeren van een Emotionele Ervaring van Opgeven - Evaluatiefase Deel 1

Dit is een Verderzetting van "Dag 471: Waarom is Aanvaarding iets Voorwaardelijks?" - hetgeen een deel uitmaakte van een serie die ik ben beginnen wandelen in "Dag 436: Het Veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie - Deel 1", naar aanleiding van een moment waarin ik merkte dat er een patroon bestond in mezelf van mentale, emotionele en fysieke reacties die leidden tot zelf-sabotage in mijn relaties met de mensen om mij heen en met mijn eigen leven en wat het is dat ik wil doen met mijn leven.

In het bewandelen van dit proces van het veranderen van dit patroon, heb ik geobserveerd hoe, elke keer wanneer ik mij opnieuw in een gelijkaardige situatie bevond die als activerings punt bestond in mijn geest, ik meer en meer stabiel werd in mezelf in relatie tot de gedachten en emotionele reacties die opkwamen in mijn geest in en als dat specifieke Patroon, tot ik uiteindelijk zelf als authoriteit kon staan in mezelf en mezelf in de situatie waarin ik mij bevond kon sturen op een manier die het beste was voor mezelf. Hierin transformeerde ik een onaangename ervaring in relatie tot het beoefenen van een sport in een groep mensen naar een ervaring van een genieten van mezelf in die situatie.

Hoe ik mezelf heb toegepast in dit proces van zelf-transformatie, is door middel van specifiek 'gereedschap', zoals zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie via schrijven en door middel van een fysieke toepassing en evaluatie -- waarin ik telkens ik mezelf in een gelijkaardige situatie bevond, onderzocht hoe het patroon dat ik er in mijn geest mee verbonden had zich activeerde, hoe het bestond, wat de componenten en de functie ervan was. Door middel van deze toepassing van het onderzoeken van hoe dit patroon in mezelf bestaat, door bijvoorbeeld te kijken naar de gedachten, gevoelens, emoties, verlangens, angsten en herinneringen die in dat moment opkomen in mijn geest, op bewust en onderbewust niveau, en mezelf in die situatie dus te observeren zowel op mentaal en emotioneel als fysiek vlak, kon ik meer en meer 'grip' krijgen op wat het is dat er eigenlijk allemaal gebeurt in mezelf dat ervoor zorgt dat ik in een patroon van emotionele zelf-sabotage treed in die specifieke situatie, en gaf ik mezelf daarin de 'macht' om te beslissen wie ik ben in relatie tot die gedachten en emotionele reacties - en dus bijvoorbeeld te beslissen om mezelf niet te laten meeslepen door emotionele reacties op welbepaalde gedachten, maar eerder stabiel te blijven in mezelf en te participeren in de fysieke werkelijkheid in relatie tot de mensen om mij heen.

De aanvankelijke intensiteit van de emotionele reacties op de gedachten die opkwamen in mijn geest terwijl ik bijvoorbeeld aan het sporten was met een ander individu hadden voor een groot deel al geweken naarmate ik de diepere lagen van mijn geest onderzocht, zo had ik bijvoorbeeld vanaf  "Dag 455: Hoe de Bewuste Persoonlijkheid de Onderbewuste Persoonlijkheid Onderdrukt" ontdekt dat wat er onder de emotionele reactie van opgeven lag die activeerde in een moment waarin ik bijvoorbeeld een squash wedstrijd aan het spelen ben met een persoon, was een gedachtenconstruct waarin ik wil winnen en waarin ik mezelf vergelijk met de ander vanuit een verlangen in mezelf om te winnen en mij superieur te voelen.

En, wanneer ik dit gedachtenconstruct in mezelf onderzocht en specifiek keek naar waarom het is dat dit gedachtenconstruct zo een impact heeft op mij dat ik in een emotionele ervaring van opgeven ga vanaf het moment dat ik zie dat ik aan het 'verliezen' ben, zag ik dat dat was omdat ik mezelf in mijn geest had afgescheiden van dit construct als het verlangen om te winnen door die gedachten die opkwamen in mijn geest waarin ik beter wil zijn dan de ander persoon en waarin ik die persoon beoordeel in vergelijking met mezelf te beoordelen als een 'negatieve eigenschap' en omdat ik in mijn onderbewustzijn de beslissing had gemaakt dat dat niet is wie ik wil zijn - dat ik eerder een 'goed persoon' wil zijn die "sociaal" is en die andere mensen waardeerd in gelijke mate -- iemand die 'lief' is, en 'aangenaam', en 'vriendelijk', en 'politiek correct'. Hierdoor had ik echter niet door dat ik dit gedachtenconstruct van het verlangen om te winnen enkel naar de achtergrond van mijn geest had gedrongen - aangezien ik het niet had 'losgelaten' door middel van het bewandelen van een proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie -- ik reageerde erop met een beoordeling en een angst om 'zo te zijn' en probeerde het dan te verdringen, onderdrukken en negeren in mezelf.

Hierdoor werd dit construct in mezelf enkel meer intens, en had het bijvoorbeeld de macht om mij in een emotionele ervaring en reactie van Opgeven te doen gaan in een moment, zonder dat ik zelf zag of besefte waar die reactie zelfs vandaan kwam. Ik bedoel, dat is in feite een vorm van Gespleten Persoonlijkheid - als er dingen in mezelf bestaan die invloed hebben op mijn gedrag zonder dat ik zelf weet, zie op besef hoe of waar of waarom het in mezelf bestaat omdat ik het zodanig verdrongen en onderdrukt heb in mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 473

Dag 436: Het veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie - Deel 1 - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2014/01/dag-436-het-veranderen-van-een-reactie.html#sthash.UFD3ojHI.dpuf

Dag 450: Het Veranderen van een reactie van Opgeven -- Zelf-Vergeving Dimensie

Dit is een verderzetting van "Dag 449: Hoe Creëer ik de Emotionele Ervaring van Verslagenheid?" - waarin ik de fysieke situatie heb uitgeschreven waarin de emotionele ervaring van Verslagenheid en Opgeven naar boven komt in en als de gedetailleerde structuur van hoe de geest deze specifieke emotionele ervaring creëert.

In deze blog deel ik het proces van zelf-vergeving dat ik heb toegepast om dit specifieke mentale en emotionele patroon dat opkomt in mijn geest als reactie op bijvoorbeeld een fysieke situatie waarin ik in de les niet kan doen wat de leerkracht van mij verwacht en ik fouten maak in de opdracht die ik moet uitvoeren.

In het toepassen van deze zelf-vergeving leg ik stap voor stap het parcours af van wat er precies in mijn geest gebeurt als reactie op die specifieke situatie en bereid ik mezelf op die manier voor om, wanneer de situatie zich herhaalt, mezelf te kunnen stabiliseren in relatie tot het patroon van interne emotionele ervaringen en reacties dat zich geïntegreerd heeft in mijn lichaam en geest -- zodat ik in dat moment de beslissing kan maken om te veranderen in mezelf in en als hoe ik in relatie sta tot de specifieke situatie.

Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd om, wanneer de leerkracht mij zegt dat ik het niet juist/correct/goed doe of dat ik een fout gemaakt heb in wat hij wilt dat ik doe - te reageren met een emotionele ervaring van angst in mezelf, verbonden met een gedachte van 'de leerkracht is kwaad op mij of zal kwaad worden op mij', en verbonden met de gedachte van 'ik heb het niet juist/correct/goed gedaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de gedachte dat ik 'een fout gemaakt heb' of dat ik 'het niet juist/goed/correct gedaan heb', te verbinden met een gedachte van 'de leerkracht zal kwaad op mij worden'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van 'de leerkracht' door een beeld van hem te projecteren in mijn geest en een emotionele ervaring/reactie van frustratie in hem te projectere en gedachten waarin hij denkt van 'waarom kan je dat niet juist/correct/goed doen?' en 'wat ben je dom' of 'zij is zo dom' --- en dan op dat beeld te reageren in mezelf met een emotionele ervaring van angst, verbonden met backchat van 'de leerkracht mag niet kwaad worden op mij' en 'het is erg/slecht wanneer en als de leerkracht kwaad wordt op mij --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor die projectie van 'de leerkracht' die ik heb gecreëerd in mijn geest gebaseerd op wat ik zie met mijn ogen, en waarin ik mijn verleden als de ervaringen in mijn herinneringen in relatie tot leerkrachten in projecteer en mee associeer --- en daarin dus in te zien dat ik aan het reageren ben met angst op mijn eigen herinneringen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mijn herinneringen en dus van mezelf door ze te projecteren in een beeld in mijn geest van 'de leerkracht' en door daar dan op te gaan reageren met een voorgeprogrammeerde emotionele ervaring van Angst, waarin ik dus in wezen met angst aan het reageren ben op mijn eigen angsten die ik geprojecteerd zie in het beeld in mijn geest van 'de leerkracht'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de emotionele reactie van angst op de gedachte dat 'de leerkracht kwaad is op mij' en mezelf daarin af te scheiden van de emotionele ervaring van kwaadheid door die emotionele reactie te projecteren in het beeld van de leerkracht in mijn geest en door daar dan op te reageren met een emotionele ervaring van angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd die emotionele ervaring van kwaadheid en frustratie te aanvaarden in mezelf door deze te projecteren in 'de leerkracht' en daarop te reageren met angst --- in de plaats van in te zien dat ik die kwaadheid heb geprojecteerd op een beeld in mijn geest en dat daarom dus die kwaadheid een deel is van mezelf dat in wezen in mezelf bestaat, als de tegenpool van de emotionele ervaring van angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd de leerkracht te aanvaarden in en als mezelf door mezelf te identificeren met de emotionele ervaring van angst als reactie op een beeld van 'de leerkracht' in mijn geest, verbonden met de gedachte dat 'de leerkracht kwaad is op mij'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de voorgeprogrammeerde emotionele ervaring van angst in relatie tot het woord 'leerkracht', als een ervaring uit mijn kindertijd - en daarin die ervaring nu te ervaren in relatie tot mijn 'leerkracht' - en daarin mijn hele ervaring in deze specifieke huidige fysieke situatie al helemaal voor te ontwerpen en bepalen op basis van een voorgeprogrammeerd patroon en programma dat bepaald is geweest door mijn geest doorheen mijn kindertijd als een geheel van emoties en gevoelens en gedachten die 'automatisch' opkwamen in mezelf als reactie op mijn omgeving --- in de plaats van in elk moment van ademhaling te staan in relatie tot mijn omgeving als het zelf-directieve principe waarin ik in elk moment bepaal en beslis wie ik ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een verbinding te maken in mijn geest tussen de gedachte dat 'de leerkracht kwaad is op mij omdat ik fouten maak' en een emotionele reactie in mezelf van angst - en daardoor, vanaf het moment dat ik denk van 'ik ben fouten aan het maken', onmiddellijk te reageren op die gedachte met 'de leerkracht is kwaad op mij en/of gefrustreerd door mij' met een emotionele ervaring van angst

en ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegesetaan en geaccepteerd te onderzoeken hoe het is dat deze energetische reactieve en emotionele relatie bestaat in mezelf tussen mezelf en 'de leerkracht' - en daardoor dus nooit te hebben ingezien, beseft of begrepen dat dit mentale/emotionele construct in mezelf in wezen bestaat in en als een polariteit die ik heb toegestaan te bestaan in mijn geest, waarin ik eigenlijk verlang om erkenning te krijgen van de leerkracht voor wat ik doe, en het positieve gevoel van superioriteit dat ik daarmee geassocieerd heb te ervaren - en daardoor dus langst de andere kant ook angst heb van het tegenovergestelde, namelijk dat de leerkracht 'op mij zou neerkijken' bijvoorbeeld door zich gefrustreerd te voelen tegenover mij omdat ik 'fouten maak'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het verlangen om erkenning te krijgen van de leerkracht en mij superieur te voelen te verbergen in mezelf achter een ervaring van angst dat hij kwaad zou worden op mij en dat hij mij in zijn geest op een negatieve manier zou beoordelen - en daarin/daardoor geen verantwoordelijkheid te nemen voor deze emotionele ervaring van angst in mezelf, omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor de positieve ervaring van verlangen

en dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik in en als mijn geest de emotionele reactie en ervaring van angst  dat de leerkracht gefrustreerd en kwaad zou worden op mij omdat ik fouten maak, opzettelijk gebruik als een excuus om te participeren in de positieve ervaring van verlangen om erkenning te krijgen van de leerkracht en om mij positief te voelen


...

In de volgende blog deel ik de zelf-correctieve statements die ik heb toegepast na deze zelf-vergeving --- waarin ik voor mezelf onderzoek en vaststel hoe ik mezelf kan veranderen en corrigeren in en als dit mentale/emotionele patroon zodat ik sta en besta als het directieve principe van mezelf in die situatie waarin ik fouten maak in het uitvoeren van een opdracht die de leerkracht mij gegeven heeft.

Dag 449: Hoe Creëer ik de Emotionele Ervaring van Verslagenheid?

Dit is een verderzetting van "Dag 448: Het Veranderen van een Emotionele Reactie van Verslagenheid - Stap 2" - waarin ik het platform heb gelegd en gecreëerd van hoe de emotionele reactie van opgeven en verslagenheid werkt en functioneert in mijn geest, in termen van hoe en wanneer het activeert en wat de componenten zijn - en dus in deze blog zet ik verder in de tweede stap in dit proces met het toepassen van geschreven en gesproken zelf-vergeving voor de specifieke patronen van gedachten, gevoelens en emoties die ik in mezelf geïdentificeerd heb -- omdat ik door middel van zelf-vergeving mezelf in de positie plaats van 'verantwoordelijkheid', van 'god' in mezelf als het ware, waarin ik als god mezelf als creatie vergeef voor mijn 'zonden'. 'zonden' niet in de zin van dat ik iets 'slecht' gedaan heb, maar eerder in de zin van dat ik nooit heb bestaan in en als een levend gewaarzijn en besef dat ik daadwerkelijk god ben van en voor en als en in mezelf en mijn wereld en realiteit en dat ik dus daarin mezelf, mijn leven en mijn realiteit 'verloochend' heb.

In dit proces van het toepassen van zelf-vergeving maak ik specifiek gebruik van een fysieke situatie en mijn interne mentale/emotionele/'bewuste' reactie op en in die situatie. De situatie zijnde waarin ik les kreeg van de leerkracht, en hij wilde mij een nieuwe opslagtechniek aanleren voor mijn squash-spel, omdat hij had opgemerkt dat mijn opslag niet deugde. En wanneer ik zijn techniek uitprobeerde kreeg ik het maar niet juist, ik bleef fouten maken - en hij bleef zeggen van 'neen, dat is het niet' en 'je moet het zus en zo doen' --- en in mezelf reageerde ik in een patroon van gedachten en emotionele reacties dat vertrok van een aanvankelijke reactie waarin ik dacht 'de leerkracht kijkt op mij neer omdat ik fouten maak', verbonden met een emotionele ervaring van angst - hetgeen dan uiteindelijk transformeerde tot een emotionele reactie van kwaadheid, gekoppeld aan een gedachte van 'ik kan dit niet', en dan sprak ik die gedachte zelfs luidop uit tegenover de leerkracht - zo van 'ik kan dit gewoon niet', 'ik weet het niet meer', in een tonaliteit van frustratie -- en terwijl ik die woorden luidop sprak tegenover de leerkracht, voelde ik een emotionele ervaring van zelf-medelijden opkomen in mezelf.

Ik bedoel, door deze hele resem van ervaringen en gedachten zo neer te schrijven en te bekijken, en daar te zien hoe het is dat de geest zichzelf continu transformeert en van vorm verandert - vindt ik het fascinerend hoe dit eigenlijk in z'n werk gaat, en hoe ik eigenlijk besta in mezelf --- in de zin van dat ik zie dat ik eigenlijk totaal niet consistent ben, omdat de ene ervaring zo overgaat in de andere, als reacties op elkaar. En hierin valt duidelijk een patroon te herkennen - waarin de emotionele ervaring van opgeven bijvoorbeeld in wezen een resultaat is en een consequentie is van dit patroon aan emotionele reacties, dat enkel voorkomt en bestaat omdat al de voorgaande emotionele reacties/ervaringen bestaan.

De zelf-vergeving statements voor dit hele patroon deel ik in Dag 450
                                                                                                                            

Dag 448: Het Veranderen van een Emotionele Reactie van Verslagenheid - Stap 2

Dit is een Verderzetting van "Dag 447: Het Veranderen van Emotionele Reacties tijdens een Wedstrijd" waarin ik de tweede fase heb besproken en doorwandeld in mijn/het proces van het Veranderen van een Voorgeprogrammeerd Patroon van Gedachten en emotionele reacties dat mij in de weg stond en saboteerde in mijn ervaring en uitdrukking van mezelf in relatie tot mijn omgeving - met name een emotionele reactie waarin ik wil 'Opgeven' waar ik mee bezig ben, dat de kop opsteekt wanneer ik voor een uitdaging sta of bijvoorbeeld, hetgeen in mijn geval inhield dat ik een Squash-wedstrijd aan het spelen was tegen iemand en ik aan het verliezen was.

Ik bewandel dit proces van het veranderen van deze emotionele reactie en ervaring omdat ik zie en mij realiseer dat dit specifieke patroon dat ik in mijn geest heb toegestaan te bestaan niet het beste is voor mezelf omdat het mij saboteert in wie ik ben zowel vanbinnen als vanbuiten, in relatie tot mijn fysieke uitdrukking en hoe ik bijgevolg mijn fysieke wereld en realiteit stuur, bepaal en vormgeef via en aan de hand van hoe ik mezelf uitdruk. Dit door bijvoorbeeld fysiek dingen 'op te geven' vanaf het moment dat de specifieke gedachten en emotionele ervaringen van 'Opgeven' komen aanzetten in mezelf .
                                                                                                                                                              
In Dag 447 had ik beschreven hoe ik in mijn proces van het praktisch toepassen van Zelf-Vergeving de gedachten en emotionele reacties die opkwamen in mezelf in een moment waarin ik voor een uitdaging stond en het even moeilijk werd voor mij heb veranderd door middel van het toepassen van gesproken zelf-vergeving - waarin dan een specifieke dimensie van dit patroon zich openbaarde --- namelijk waarin ik aanvankelijk, wanneer ik voor een uitdaging sta, kwaad wordt op mezelf wanneer ik zie dat ik 'het niet kan', bijvoorbeeld wanneer ik tijdens een squash-wedstrijd tegen iemand een slag mis of verschillende slagen na elkaar of wanneer ik les krijg en ik zie dat ik de oefening niet makkelijk onder de knie krijg. Deze gedachte van 'ik kan het niet', gekoppeld aan een emotionele reactie/ervaring van Woede, is wat uiteindelijk leidt tot een emotionele en soms zelfs gedragsmatige reactie van Opgeven --- omdat ik de reactie van 'Opgeven' in mijn geest heb geprogrammeerd als een 'coping-mechanisme' voor de emotionele ervaring van Woede/kwaadheid en frustratie.

Vandaag tijdens de Squash les kreeg ik weer eens de kans om geconfronteerd te worden met dit patroon dat ik in mezelf heb toegestaan te bestaan omdat er een moment was waarin de leerkracht mij bij hem riep om mij een specifieke opslagtechniek aan te leren waarbij de bedoeling was dat ik mij een bepaalde lijn op de muur inbeeldde waar de bal op moest landen teneinde de bal helemaal vanachter op het veld te krijgen zodat de tegenpartij de opslag moeilijk kan terugspelen - omdat, hij zag dat er fouten waren in hoe ik mijn opslag deed. En terwijl ik daar stond op te slaan naar de leerkracht, en het maar niet juist kreeg op de manier die hij bedoelde - kwam ik op een bepaald punt in mijn gedachten tot de vaststelling dat 'ik dit niet kan' en dat 'ik het nooit zal kunnen' en dat het 'gewoonweg onmogelijk is', hetgeen dan een emotionele reactie activeerde in mezelf van verslagenheid en zelf-medelijden en frustratie. En in dat moment zei ik het ook tegen hem van "ik kan het gewoon niet - ik weet niet meer wat te doen", in die energetische lading van zelf-medelijden en frustratie.

En het is dan dat ik zag van 'ow shit - dit is pure manipulatie -- wat voor onaanvaardbare bullshit!' - omdat, ik bedoel, dat is wat ik eigenlijk aan het doen ben door mij zo uit te drukken, ik probeer hem te manipuleren om te kunnen krijgen wat het dan ook is dat ik wil -- want als ik kijk naar wat er achter die statement en ervaring ligt dan zie ik dat ik eigenlijk verwacht dat hij op de één of andere manier medelijden zal hebben met mij en dat hij 'zachtaardig' en lief zal zijn tegen mij. Omdat, waar ik eigenlijk op reageerde was de leerkracht die maar bleef zeggen van 'neen, zo niet' en mij bleef corrigeren bij al wat ik deed, en daar voelde ik mij slecht bij -- dus, door dan mezelf uit te drukken in die statement van verslagenheid van 'ik kan dit niet' en 'ik weet het niet meer', plaats ik mezelf opzettelijk in een slachtofferrol in een poging om in te spelen op zijn gevoelens van medelijden zodat hij in zijn geest zou denken van 'ocharme, ik ben veel te hard voor haar' en mij eerder complimentjes zal willen geven en dus 'zachter' zal willen zijn tegenover mij. Dat is dus Manipulatie met hoofdletter M en het is Onaanvaardbaar omdat: door mezelf opzettelijk in die emotionele slachtofferrol te plaatsen tegenover mijn omgeving laat ik eigenlijk zien aan de mensen om mij heen dat ik niet stabiel in mijn schoenen sta en dan zullen mensen ook minder respect gaan hebben voor mij -- dat zijn de consequenties van wat ik toesta te bestaan in mezelf, in mijn interne ervaring zowel als mijn externe uitdrukking.

En, ik ben dankbaar dat dit patroon naar boven is gekomen op zo een duidelijke manier omdat ik nu duidelijker kon zien wat het precies is dat ik eigenlijk aan het doen ben wanneer ik die statement maak van 'ik kan dit niet' - en dit is een punt dat ik heb geleerd in mijn proces tot dusver, is om, wanneer een specifieke reactie, patroon of gedachte of interne ervaring zich herhaalt nadat ik mezelf heb toegepast in mijn schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie en ik veronderstelde van 'ik ben veranderd' of 'ik heb dit patroon veranderd', om dan niet te gaan kwaad worden op mezelf of denken van 'ik heb gefaald' of mezelf te beoordelen, maar om eerder dat moment te zien als een teken dat ik gewoon bepaalde dimensies gemist heb in mijn proces, en dat dit niet wil zeggen dat ik 'gefaald' heb, het wil enkel zeggen dat ik dieper moet graven en verder moet doen in het veranderen van dit specifieke patroon -- en op die manier wordt dit proces van zelf-verandering ook veel aangenamer en leuker om te bewandelen.

In de volgende blog zal ik dus de stap van zelf-vergeving bewandelen en delen in mijn proces van het veranderen van deze emotionele ervaring van Opgeven, en dus van de 'gedrags-stoornis' van manipulatie en zelf-medelijden - zodat ik een stap verder ben in het loslaten en veranderen van dit patroon in mezelf dat mij mijn hele leven al in zijn greep gehad heeft en waardoor ik mij vaak heb gedragen op een manier die consequenties creëerde in mijn relaties met de mensen in mijn omgeving.

Dag 447: Het Veranderen van Emotionele Reacties tijdens een Wedstrijd

Dit is een Verderzetting van "Dag 446: Het Veranderen van Interne Competitie en Zelf-Beoordeling" - waarin ik de Tweede Fase besproken heb van en in dit proces van het Veranderen van een specifieke Emotionele Reactie die ik in Dag 436 heb opgemerkt en vastgesteld en waarin ik, doorheen mijn proces van het opentrekken en  onderzoeken van deze emotionele ervaring van Opgeven die ik aanvankelijk had ervaren in één specifiek moment, uiteindelijk zag hoe deze ene emotionele ervaring in wezen geactiveerd en in stand gehouden wordt door allerlei verschillende achterliggende gedachten, gevoelens en emotionele reacties waarin ik dagelijks op haast continue basis participeer, waaronder bijvoorbeeld een mentaal/energetisch construct/programma van Competie en Vergelijking dat in mijn geest bestaat in de vorm van Beoordelingen die ik vel over zowel andere mensen die ik zie in mijn omgeving als mezelf en die gebaseerd zijn op voorgeprogrammeerde ideëen die in mijn geest bestaan in verband met wat goed/slecht, juist/fout en positief/negatief is.

De eerste fase was tot daartoe dus het vaststellen en onderzoeken van wat de emotionele reactie van Opgeven in de geest eigenlijk in feite is en hoe het functioneert - hetgeen bijvoorbeeld niet is wat ik aanvankelijk had gezien of gedacht wanneer ik aan dit proces van het veranderen van deze reactie/ervaring van Opgeven begon. In de Tweede Fase die waarover ik in Dag 446 verslag heb gegeven nam ik deze inzichten en realisaties in verband met hoe ik in mijn geest de emotionele ervaring van Opgeven Creëer mee in een Praktische Fysieke Toepassing van Zelf-Vergeving in het moment zelf (De Zelf-Vergeving statements hiervan heb ik in Dag 446 gedeeld en uitgeschreven) waarin ik de specifieke gedachten en emotionele/gevoelens reacties die bijdragen tot een emotionele reactie/ervaring van Opgeven zag opkomen in mijn Geest. In deze praktische toepassing zag ik, terwijl ik de zelf-vergeving aan het spreken was in het moment, hoe de emotionele reacties en ervaringen in mezelf langzaam maar zeker wegebden en ik stabiliseerde in mezelf in relatie tot de situatie waarin ik mij bevond.

Als deel van deze Tweede Fase - toen ik mij gisteren weer in een specifieke situatie bevond die voor mij als activeringspunt bestaat voor het mentale/emotionele construct en patroon van Competitie/Vergelijking en uiteindelijk Opgeven - had ik de kans om het proces dat ik tot dusver gewandeld heb, in mijn schrijven en toegepaste zelf-vergeving, te evalueren door in het moment zelf te zien voor mezelf welke de mate is waarin ik mij al dan niet nog laat meeslepen door de gedachten, gevoelens en emoties in dit welbepaalde mentale/emotionele construct --- met andere woorden: Hoe Effectief was mijn toepassing in dit proces eigenlijk? Omdat, gewoon omdat ik in één moment waarin ik zelf-vergeving heb toegepast, de emotionele reacties en ervaringen in mezelf heb kunnen veranderen, wil niet zeggen dat dit hele patroon nu volledig veranderd is in mezelf - het is immers een patroon waar ik mijn hele leven aan gewerkt heb en geïntegreerd heb in mijn lichaam en geest, door er keer op keer opnieuw in te participeren, in die mate dat het nu deel is gaan uitmaken van mijn 'Constitutie' als de ervaring in mijn 'bewustzijn' van 'Wie ik ben' in en als Mezelf -- het zou dus vrij arrogant zijn van mezelf om te veronderstellen, te geloven en te denken dat ik, omwille van één enkele ervaring in één moment, nu in staat ben om dit hele patroon richting te geven in mezelf - Echte Verandering Vergt Tijd (En Moeite).

Dit is wat zich ook liet blijken gisteren toen ik opnieuw ben gaan squashen in competitie-verband en ik bevond mij in precies dezelfde context waarin ik tegen iemand aan het spelen was en ik zag hoe ik aan het verliezen was en dat zij veel sterker/beter was dan mij - ik bedoel, het was echt erg, bij elke opslag die zij gaf, kreeg ik die maar niet teruggespeeld en kreeg zij punten -- ik geraakte met andere woorden niet verder dan de opslag en er was dus amper sprake van een 'spel'. En ik zag hoe ik mij negatief begon te voelen in mezelf, verbonden met gedachten van 'wat zullen de andere spelers niet van mij denken' en 'als ze zien dat ik een verliezer ben en dat ik dit niet kan, zullen ze geen respect voor mij hebben' - en hoe meer ik haar zag winnen van mij, begonnen de gedachten te transformeren naar 'waarom kan ik dit niet!' en 'Verdomme - ik moet dit kunnen!' en 'dat kan nu toch niet dat ik hier zo slecht in ben!', verbonden met een reactie van kwaadheid, waarin ik ook in mijn gedrag meer kortaf en bruusk werd en mijn hele gezichts- en lichaams-uidrukking 'resoneerde' die kwaadheid.

Toen ik dit zag - namelijk dat mijn interne emotionele reacties, ervaringen en conflicten zich begonnen te uiten op fysiek vlak - wist ik van 'ok, hier moet ik mezelf stoppen' omdat ik besefte dat ik consequenties zal creëren voor mezelf als ik mezelf laat leiden door emoties, omdat, in de realiteit zijn die emotionele reacties en ervaringen maar kortstondig en tijdelijk. Uiteindelijk zal ik mij niet meer kwaad voelen en dan zal ik moeten leven met hoe ik mezelf heb uitgedrukt tegenover mijn omgeving in het moment dat ik mij wel even kwaad voelde en met de reacties die ik hierin heb gecreëerd in andere mensen. Want, door mij zo uit te drukken, zowel intern als extern, in en als Competitie waarvan de emotionele reactie een uiting is, duw ik mensen van mij weg, door in mezelf een afscheiding te creëren tussen mezelf en andere mensen in en als de ingesteldheid van 'ik wil jou Verslaan!' -- en zo compromitteer ik mijn sociale interacties en relaties met mensen in mijn omgeving.

Ik besefte dat de emotionele ervaringen zich hadden zitten opbouwen in mezelf doorheen en tijdens mijn match en dat ik mezelf niet zou kunnen stabiliseren zonder zelf-vergeving toe te passen in het moment zelf. Met Zelf-Vergeving heeft de Geest altijd zoiets van 'neen, het is niet nodig - ik kan mezelf wel gewoon weer stabiel maken', 'ik kan deze interne ervaringen zelf wel stoppen' en 'wat zal het nu uitmaken of ik zelf-vergeving doe - hoe kan dat nu werken?' of 'ik zal het later wel doen' -- hetgeen in wezen opzettelijke zelf-sabotage gedachten zijn om er enkel en alleen voor te zorgen dat ik niet in het moment zelf mijn interne realiteit richting geef door mezelf daadwerkelijk te vergeven voor wat ik in dat moment in mezelf toesta en accepteer te bestaan.

Omdat, vanaf het moment dat ik mezelf zover kreeg om zelf-vergeving statements in mezelf te spreken in relatie tot de emotionele reacties die ik in dat moment ervoer - zag ik hoe de reacties zienderogen plaatsmaakten voor een meer ontspannen ingesteldheid, houding en ervaring waarin ik plots zag dat de dingen eigenlijk niet eens zo 'erg' zijn en dat ik in feite een drama aan het creëren was van de situatie door emotioneel te reageren op mijn gedachten en door die emotionele reactie mijn gedachten een specifieke 'lading' te geven waardoor ze 'echt' leken te zijn. Omdat, door in dat moment de beslissing te maken om zelf-vergeving toe te passen - hetgeen ik stilletjes fluisterde in mezelf -confronteerde ik mezelf met wat ik aan het doen was in mijn 'bovenkamer'/Geest/Gedachten en nam ik tegelijkertijd verantwoordelijkheid voor die gedachten waardoor het ook makkelijker wordt om in dat moment zelf te veranderen.

De zelf-vergeving statements die ik sprak waren specifiek:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij kwaad te voelen omdat ik denk dat ik dit niet kan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken dat ik het niet kan en op die gedachte te reageren met kwaadheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd mijn fysieke vaardigheden en dus mezelf in en als mijn fysieke lichaam te aanvaarden en accepteren door mij kwaad te voelen op mezelf omdat ik iets niet kan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te beoordelen omdat ik niet kan wat ik wil doen en kunnen en mij dan kwaad te voelen op mezelf omwille van die beoordeling


Dit waren maar een paar zinnen die ik sprak, maar toch was deze toepassing van gesproken-zelf vergeving zeer effectief in het diffuseren van de emoties die ik ervoer in dat moment. De emoties zullen uiteindelijk echter wel terugkomen wanneer ik mij in een gelijkaardige situatie bevindt omdat dit punt dat naar boven kwam in mijn geest een specifieke dimensie is van hoe het construct/programma van competitie in mijn geest bestaat dat ik nog niet had aangepakt en onderzocht in mijn schrijven.

Dus, wat ik hier in deze tweede fase in mijn proces van het praktisch toepassen van het veranderen van een emotionele ervaring en reactie van Opgeven heb geobserveerd is dat:

1. de toepassing van gesproken zelf-vergeving noodzakelijk is om mezelf in en als een specifieke patroon van gedachten en reacties in mijn geest daadwerkelijk te veranderen -- en dat dus, de toepassing van zelf-onderzoekend schrijven en geschreven zelf-vergeving en zelf-correctieve statements als het ware meer het 'voorbereidende werk' is waarin ik het 'platform' vormgeef waarop ik zal staan in een moment dat ik oog in oog kom te staan met de ervaringen die ik in mijn schrijven heb onderzocht -- omdat, dat fysieke moment van het 'oog in oog staan' met de realiteit van mezelf, dat is Echt, dat is 'het moment van de waarheid' waarin ik aan mezelf moet bewijzen dat al wat ik heb geschreven en voorbereid heb voor mezelf in mijn proces van zelf-verandering ook daadwerkelijk iets waard was en dus niet zomaar een beetje 'poëzie', als in 'mooie woorden zonder inhoud'
2. het praktische proces van zelf-verandering enkel mogelijk is door middel van consistentie, toewijding en doorzetting -- door bijvoorbeeld in te zien en te beseffen dat een emotionele reactie of gedachtenpatroon niet op slag zal veranderen, maar eerder gelaagd is in structuur en daardoor tijd nodig heeft, waarin ik stap voor stap de verschillende dimensies aanpak die deze structuur constitueren/opmaken en zo langzaam maar zeker een specifiek gedrags-, emotioneel en gedachten-patroon in en als mezelf volledig verander

In de volgende blog zal ik verderzetten in dit proces door de dimensie die zich heeft aangeboden in de situatie die ik hier in deze blog omschreven heb, verder te onderzoeken en uit elkaar te halen door middel van geschreven zelf-vergeving - zodat ik, de volgende keer dat dit patroon de kop opsteekt, het directieve, beslissende en sturende principe zal zijn in mezelf in relatie tot dit patroon en daadwerkelijk in het moment zelf de levende verandering en oplossing kan zijn van en voor mezelf.

Dag 444: Als ik in Competitie sta met Anderen - Geef Ik dan Eigenlijk Mezelf Op?

Dit is een verderzetting van "Dag 443: Waarom heb Ik Angst om de Verliezer te Zijn?" - waarin ik het onderliggende gedachten-construct/systeem heb onderzocht en omlijnd dat aan het startpunt en de bron ligt van waarom er een emotionele ervaring van 'Opgeven' in mezelf naar boven komt wanneer ik mij in een situatie bevindt waarin ik oog in oog sta met een uitdaging -- bijvoorbeeld wanneer ik een nieuwe techniek aan het leren ben tijdens de Squash-les.

Dit construct in mijn geest die een specifieke 'energetische ervaring' produceert in mezelf van een constant schommelen tussen positieve gevoelens van superioriteit en negatieve emoties van inferioriteit -- is een 'construct' van Vergelijking en Competitie, waarin ik het ene moment mezelf 'beter'/'superieur' waan aan een specifieke persoon waarmee ik mezelf in Vergelijking en Competitie plaats en het andere moment geloof ik dat ik minder en inferieur ben in vergelijking met een specifieke persoon die ik observeer in mijn omgeving. Deze continue energetische schommeling in mijn geest zorgt voor een 'instabiliteit' in mezelf, omdat ik niet HIER ben of besta, in de simpliciteit en de eenvoud van 'wie ik ben' als een uniek individu, constant, stabiel en consistent in elk moment -- neen, ik ben het ene moment positief en het andere moment negatief, nu eens goed dan weer slecht, nu eens beter dan weer minder - volgens de gedachten van Vergelijking en Competitie die in mijn geest bestaan en die mij allerhande beoordelingen in het oor fluisteren in relatie tot mezelf en andere mensen die ik zie om mij heen.

En het is door deze constante schommeling tussen energetische polariteiten van positieve en negatieve energie in mezelf, van gevoelens en emoties, dat ik niet stevig in mijn schoenen sta en dat ik bijvoorbeeld vanaf het moment dat ik voor een uitdaging sta, het gevoel heb dat ik geen 'macht' of 'kracht' heb om erdoor te gaan op een stabiele manier, en dat ik niet werkelijk op mezelf kan berusten, vertrouwen of steunen --- en dus ga ik in een gedragspatroon van 'Opgeven'. Omdat, ik bedoel, zolang ik niet stabiel sta in mezelf, als een levende statement en zekerheid van 'Ik ben HIER' en als het ware sta als een pilaar van consistentie en stabiliteit, dan kan ik er onmogelijk op vertrouwen dat ik er voor mezelf zal zijn terwijl ik door de uitdaging heen wandel. Opgeven lijkt dan dus, vanuit het perspectief van de Geest, de meest 'veilige' optie -- omdat, wat ik doe in de emotionele ervaring van Opgeven, is in feite uitreiken naar de mensen om mij heen in de verwachting dat zij er zullen zijn voor mij, dat zij mij zullen opvangen en dat zij zullen staan als mijn zekerheid en stabiliteit.

Dat is immers een specifiek verwachtingspatroon dat ik heb opgebouwd in mijn geest doorheen mijn kindertijd - omdat, mijn gezinsleven en de mensen in mijn onmiddellijke omgeving, was allemaal zeer stabiel, ik kon erop vertrouwen dat ze er altijd voor mij zouden zijn. Ik bevond mij in een zeer stabiele en hechte familiale structuur waarin het voor mij steeds leek alsof ik kan vertrouwen op de mensen in mijn omgeving, op die schijnbare 'stabiele structuur' -- en dat het met andere woorden geoorloofd is om mijn zelf-vertrouwen en zelf-zekerheid compleet te verloochenen en mezelf te laten vallen, want 'er zullen altijd wel andere mensen zijn die mij opvangen'.

De consequenties van dit gedragspatroon van opgeven dat ik heb geconditioneerd in mezelf doorheen mijn leven - laten zich nu echter zien - en wat ik nu besef is dat ik mezelf enorm gelimiteerd heb in mijn leven in verband met het ontwikkelen en ontdekken van nieuwe vaardigheden, en het maken van beslissingen en het kiezen van een 'levenspad', enzovoort, omdat ik de gewoonte had gecreëerd in mezelf om steeds op te geven vanaf het moment dat dingen een beetje moeilijk werden. En, ik had dus nooit beseft of ingezien dat het net dat moment is waarop dingen moeilijk worden, dat het 'doorbraak' moment is, het moment waarop je jezelf verandert en je daadwerkelijk jezelf uitbreidt. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld tijdens het sporten -- het is dat punt waarop je lichaam pijn doet en het aanvoelt alsof je gaat sterven en je niet meer kan, dat je weet van, als je hier doorzet en niet opgeeft, dat je een 'grens' in jezelf overschrijdt en dat je de volgende keer met veel minder moeite hetzelfde punt zal kunnen bereiken - en je zo langzaam maar zeker jezelf in die specifieke vaardigheid uitbreidt en ontwikkelt.

Het patroon van 'Opgeven' is dus, zoals ik al had aangekaard, in relatie tot het gedachten-construct van 'competitie' en 'vergelijking' -- niet zomaar een 'opgeven' tegenover wat het dan ook is waar ik mee bezig ben, maar eerder een Opgeven van mezelf, tegenover mezelf. Omdat, terwijl ik mezelf in mijn geest aan het vergelijken ben met andere mensen, en ik zit te schommelen tussen gevoelens en emotionele ervaringen van superioriteit en inferioriteit - zeg ik eigenlijk in mezelf van 'ik aanvaard mezelf niet zoals ik ben' en 'ik vind mezelf niet goed genoeg - en dus wil ik erkenning krijgen van andere mensen dat ik beter ben dan hen, zodat ik mij ten minste positief kan voelen over mezelf' --- waarin ik dus niet sta als een punt van ondersteuning en stabiliteit voor mezelf, hetgeen dan uiteindelijk onvermijdelijk zal leiden tot een punt waarin ik 'Opgeef' in een moment waarin het even moeilijk wordt voor mezelf.

In de volgende blog zal ik verderzetten in dit proces van het praktisch en realistisch veranderen van een ervaring/reactie van Opgeven, met de volgende stap in dit proces, namelijk het toepassen van Zelf-Vergeving waarin ik dit construct van Vergelijking en Competitie dat ik heb gedefinieerd in deze blog zal verlossen en loslaten in mezelf door te staan als het punt van verantwoordelijkheid in relatie tot de creatie van dit specifieke construct.

Dag 443: Waarom heb ik Angst om de Verliezer te Zijn?

Dit is een Verderzetting van "Dag 442: Hoe is de Emotionele Reactie van Opgeven een Gevolg van het Weggeven van mijn Macht?" - waarin ik heb vastgesteld dat de Emotionele Reactie van Opgeven in een specifieke situatie, bijvoorbeeld wanneer ik aan het sporten ben en ik ben aan het verliezen, niet 'op zichzelf bestaat', maar dat de reactie/ervaring van 'opgeven' eerder een gevolg is van een opbouwing van allerlei reacties en ervaringen in mezelf waarin ik mijn macht heb weggegeven aan emotionele en gevoelens reacties gedurende een langere periode. En hierin heb ik dan ingezien dat, om een emotionele reactie/ervaring van Opgeven te kunnen veranderen in mezelf - zal ik eerst die specifieke emotionele en gevoelens reacties moeten veranderen die aan de grondslag liggen van de creatie van de reactie van 'Opgeven'.

Dit patroon van Opgeven speelde zich opnieuw af in precies dezelfde situatie waarover ik ben beginnen schrijven in Dag 436 - namelijk wanneer ik in de Squash Academie aan het oefenen was en op een bepaald punt keek ik naar de andere studenten en dacht ik van 'damn, ik ben zoveel slechter dan hen', omdat ik merkte dat ik vaak ballen missloeg en dat de leerkracht mij wees op bepaalde fouten die ik maakte in mijn houding. En dit keer ging ik in mijn zelf-introspectie niet kijken naar de emotionele reactie van opgeven op zich -- maar eerder naar het patroon van gedachten en emotionele reacties dat zich daarvoor afspeelde en dat uiteindelijk een reactie van opgeven activeerde. Zodat ik dat patroon kan veranderen en daardoor automatisch en tegelijkertijd de ervaring van opgeven verander.

De eerste stap in deze zelf-introspectie is om in zelf-eerlijkheid te kijken naar de specifieke gedachten die door mijn geest gingen waar ik dan emotioneel op reageerde en die dan uiteindelijk leidden tot een sneeuwbal-effect dat uitmondde in een reactie van Opgeven. Het triggerpunt van de gedachten was het moment waarop ik mij bij de andere studenten en de leerkracht voegde terwijl ze een oefening aan het doen waren. In dat moment waren er al subtiele gedachten die door mijn geest gingen waarin ik mij de dag voordien herinnerde waarin ik mij vrij positief had gevoeld tijdens de les en nu bestond er een achterliggende verwachting in mijn geest dat die positieve ervaring opnieuw aanwezig zou zijn.

Dan was het mijn beurt om de bal terug te spelen naar de leerkracht en ik sloeg meteen mis, waarop de leerkracht mij bij hem riep en aan de klas vroeg zei van "vertel mij eens wat Kim hier fout heeft gedaan" -- en het was in dat moment waarop er gedachten in mijn geest geactiveerd werden van 'oh neen, niet opnieuw', 'waarom ben ik het altijd die fouten maakt?', 'waarom krijg ik altijd commentaar?' - en 'de anderen zullen vast op mij neerkijken omdat ik het maar niet juist doe' en 'ze zullen mij uit de groep willen duwen omdat ik de slechtste ben'. En op deze gedachten reageerde ik met een emotionele ervaring van angst in mezelf.

Wat hier in deze gedachten duidelijk werd, is dat er een bepaalde specifieke persoonlijkheidsstructuur bestaat in mijn geest van 'neerkijken op de verliezer' - omdat, dat is wat ik zie in de mensen om mij heen, dus, dit wil zeggen dat het een gedachtenpatroon is dat eigenlijk in mezelf bestaat --- dat het eigenlijk iets is dat ik zelf doe, maar waar ik nooit eerlijk over heb willen zijn tegenover mezelf en/of andere mensen. In mijn gedachten ben ik immers zogezegd een 'goed persoon', iemand die een ander nooit zou beoordelen of discrimineren of wegpesten of afwijzen. Maar, wanneer ik echter eerlijk ben met mezelf over het soort gedachten dat er werkelijk bestaat in mijn geest - en dingen die ik tijdens mijn leven op een bepaald punt heb gedaan -- dan besef ik dat hoe ik werkelijk denk en wat er werkelijk omgaat in mijn geest, is dat wanneer ik iemand zie sukkelen met iets en wanneer ik zie dat iemand iets niet kan of dat iemand iets minder goed kan of minder snel onder de knie krijgt dan andere mensen, dan komen er allerlei haatvolle gedachten op in mijn geest, van 'oh my god, kan die dat nu echt niet, dat is zo simpel', en 'is die nu echt zo dom?!',  'wat een idioot', 'je moet echt supersimpel zijn om dat niet te kunnen' --- gedachten waarop ik dan in mezelf reageer met een emotionele ervaring van frustratie, kwaadheid en waarin ik mij superieur voel tegenover die specifieke individu.

Dus, omdat dat is hoe ik eigenlijk besta in en als mijn onderbewustzijn, in mijn 'geheime gedachten' - is dat hoe ik mijn wereld ervaar, en is dat wat ik ook zie in andere mensen. Ik ga dan geloven en denken dat bijvoorbeeld de andere studenten in mijn les mij op dezelfde haatvolle en neerkijkende manier zullen beoordelen in hun gedachten wanneer ze zien dat ik ergens mee sukkel en dat ik moeite heb om iets te leren en onder de knie te krijgen - waarop ik dan reageer met een ervaring van inferioriteit op de superioriteit die ik geprojecteerd zie in hun gedachten naar mij toe --- omdat ik dit energetische machtsspel immers heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf. Daardoor zal ik mij dan ook soms superieur voelen en soms inferieur - dat is hoe het werkt - soms win ik, soms verlies ik. En dit is fascinerend omdat het laat zien dat dit hele construct in mijn geest van 'willen winnen' en van mij positief en opgeladen voelen wanneer ik geloof en denk dat ik 'de beste' of 'beter ben' en mij negatief en leeggelopen voelen wanneer ik geloof en denk dat ik 'de slechtste' of 'minder' ben, in wezen niet echt is, het is gewoon een systeem van energie in mijn geest, dat, zoals een batterij, van een positieve naar een negatieve pool gaat, en weer terug --- altijd en opnieuw, van hoog naar laag en van laag naar hoog. Dus, wanneer ik denk dat ik de winnaar ben dan ben ik eigenlijk tegelijkertijd de verliezer omdat het maar een kwestie is van tijd eer dat die energie van een positieve naar een negatieve lading zal gaan..

Dus, het is door dit construct in mijn geest dat ik heb kunnen definieren - van specifieke gedachten, verbonden met specifieke emoties, die geactiveerd worden in mijn geest in een specifieke situatie - dat ik in een emotionele 'episode' terechtkom terwijl ik in de les zit, en dat ik uiteindelijk in een emotionele ervaring en reactie ga van Opgeven. Dit wil zeggen dat als ik dit construct van 'competitie' en specifiek de haatvolheid en het beoordelen, wegduwen en onderdrukken van de zogezegde 'verliezer' in mezelf verander - dat ik dan ook  tegelijkertijd de reactie/ervaring van opgeven verander.

In mijn volgende blogs zal ik verderzetten in dit proces om de emotionele reactie van angst en inferioriteit en uiteindelijk opgeven praktisch en realistisch te veranderen in mezelf -- zodat ik bijvoorbeeld kan participeren in de squash les zonder in emotionele reacties te gaan en zodat ik daadwerkelijk kan genieten van het spel.

Dag 442: Hoe is de Emotionele Reactie van Opgeven een Gevolg van het Weggeven van mijn Macht?

Dit is een verderzetting van "Dag 441: Als ik zo Makkelijk kan Opgeven - Besta ik dan wel Echt?" - waarin ik de Zelf-Vergeving Dimensie in het proces dat ik aan het wandelen ben van het veranderen van een reactie van Opgeven heb uitgeschreven. En in deze blog was ik van plan om de Zelf-Correctie Dimensie toe te passen, gebruik makend van de inzichten en realisaties die zich openbaarden in de vorige stap/blog.

Wat echter fascinerend was, is dat, een dag nadat ik de zelf-vergeving dimensie had toegepast in verband met de ervaring van opgeven - kwam er een moment waarin ik in mijn reactiepatroon op een situatie in mijn omgeving emotioneel reageerde -- en daar kwam dan de ervaring van opgeven naar boven, waarin ik zag hoe ik het hele patroon uitspeelde dat ik had onderzocht en uitgelegd voor mezelf in mijn blogs.

Ik zag hoe de gedachten van 'ik kan dit niet meer' en 'ik geef gewoon op' geactiveerd werden, en dan een emotionele ervaring van zelf-medelijden, depressie en opgeven -- hetgeen dan overging naar een huilbui. En, ik bedoel, ik ging er echt volledig in -- in die absolute emotionele beslissing van "ik wil opgeven!" en "ik kan niet meer". En ik dacht van "maar allez nu, ik dacht dat ik dit had gestopt?!".

Dit was echter een coole gebeurtenis omdat het mij dimensies laat zien van hoe het programma van 'opgeven' in de geest bestaat en hoe ik mezelf gedefinieerd heb in relatie tot de reactie/ervaring van opgeven die ik nog niet had overwogen in het proces van zelf-onderzoekend schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie dat ik tot zover gewandeld heb. Het veranderen van patronen die ik gedurende mijn hele leven hier op aarde heb opgebouwd en herhaald, gebeurt namelijk niet op één, twee, drie -- het is een proces van het voortdurend onderzoeken, vergeven en corrigeren van mezelf tot de correctie een levende consistentie wordt van wie ik ben in elk moment.

Dus, de reactie van 'opgeven' is duidelijk een teken dat ik dit besef en begrip nog niet geïntegreerd heb in mezelf - dat, gewoon omdat een emotionele ervaring en een gedachtepatroon weer opkomt in mezelf nadat ik het heb doorwandeld in mijn proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie - wil niet zeggen dat ik 'gefaald' heb in mijn proces -- het is net zoals met elk nieuw punt dat ik wil integreren in mijn leven --- het vergt tijd en moeite en herhaling eer ik mezelf daadwerkelijk in lijn geplaatst heb in mijn leven met dit nieuwe punt. Dus, om te gaan opgeven vanaf het moment dat de specifieke gedachtenpatronen en emotionele reacties weer opkomen in mezelf, is mezelf saboteren in dit natuurlijke leerproces.

Wat ik ook heb ingezien, nadat ik weer oog in oog kwam te staan met hoe de ervaring/reactie van 'opgeven' mij nog steeds overweldigd en meesleept - is dat de reactie van opgeven op zich in wezen een gevolg en consequentie is van een opbouwing van heel veel reacties en energie in een specifiek patroon/programma in mijn geest --- en dat, de reactie van opgeven is in feite een teken dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan dit specifieke patroon/programma van energie in mijn geest -- en dat, elke keer ik dit programma 'wil stoppen', zie ik hoeveel macht het heeft over mij en dat ik het niet lijk te kunnen stoppen en dan geef ik op. In de plaats van vast te stellen van 'ok, ergens in mezelf heb ik mijn macht weggegeven aan dit programma -- laat mij het onderzoeken een proces bewandelen van zelf-verandering -- waarin ik mijn macht kan hernemen en als een punt van autoriteit staan tegenover dit patroon/prgramma in mijn geest.

Dus, teneinde de ervaring/reactie van opgeven te kunnen veranderen ---  zal ik eerst die emotionele overweldiging moeten veranderen --- en dus onderzoeken waar en hoe het is dat ik mijn macht weggeef aan specifieke patronen van gedachten en energie in mijn geest. Daarom zal ik niet verderzetten in dit proces van het veranderen van een emotionele reactie van opgeven --- omdat ik dan enkel een vicieuze cyclus van opgeven zal creëren voor mezelf, zolang ik de eigenlijke oorsprong/oorzaak van waarom ik mezelf laat overweldigen door energie in de eerste plaats niet aanpak.

Dag 440: Hoe is de Reactie van Opgeven een Zelf-Beschermings Mechanisme van de Geest?

Dit is een verderzetting van "Dag 439: Hoe is de Reactie van Opgeven, een Consequentie van de Competitie die in Mezelf Bestaat?" - waarin ik, via mijn zelf-onderzoekend Schrijven een nieuwe Dimensie van het punt van 'Opgeven' als een Emotionele ervaring in mezelf heb vastgesteld, namelijk dat Opgeven een vernuftigd manoever van het Ego in/van de Geest is om macht en controle te behouden in een situatie waarin het Ego vaststelt dat het niet zal kunnen winnen (voor meer context en perspectief, lees Dag 439).

In Dag 436 ben ik dit proces van het Veranderen van een Reactie van Opgeven verstrokken vanuit het startpunt van mijn ervaring tijdens het Squashen, waarin ik opmerkte dat er momenten zijn dat ik zeer emotioneel wordt in mezelf tot op het punt dat ik wil 'opgeven' - dit in relatie tot niet enkel wedstrijden spelen maar ook tijdens de les met mijn medestudenten. En in de vorige blogs heb ik het proces van zelf-onderzoekend schrijven toegepast, teneinde zo goed mogelijk voor mezelf te kunnen begrijpen wat er precies in mijn geest omgaat en geactiveerd wordt in bepaalde momenten tijdens het squashen dat uiteindelijk leidt tot een emotionele ervaring van 'willen Opgeven' in mezelf.

Vandaag gingen Esteni en ik opnieuw naar de Squash Academie, waar we samen met verschillende jongens en meisjes les krijgen - en ik kreeg dus de kans om de reactie/ervaring van Opgeven te heronderzoeken en voor mezelf te evalueren of ik in mijn schrijven al de dimensies en aspecten/factoren van deze ervaring heb gevonden of punten op te merken die ik gemist heb.

En dan kwam er een moment, net zoals de vorige keren, dat ik een oefening doe en de leerkracht keert zich naar mij en zegt dat ik het fout doe, en dat ik de oefening opnieuw moest doen, en opnieuw, en opnieuw, omdat ik het maar niet juist leek te kunnen krijgen -- er was iets mis met mijn houding dat ik maar niet gecorrigeerd leek te krijgen. En daar kwam het systeem van 'Opgeven' aanzetten, van specifieke gedachten, backchat en emotionele reacties die opkwamen in mijn geest en die uiteindelijk een fysieke ervaring en een mentale/emotionele staat creëerden van 'Opgeven', waarin, wat ik ervoer in mijn lichaam was een 'zwakheid'/'machteloosheid', gepaard met een gedachte van 'ik kan dit toch niet, ik geef maar beter gewoon op'.

Wat ik nu echter zag wanneer ik dieper in de reactie/ervaring keek die omging in mijn geest, was een dimensie die ik in mijn schrijven niet had overwogen - ik zag dat, elke keer wanneer deze overweldigende emotionele ervaring van Opgeven opkomt in mezelf, is het in feite in een moment waarin ik de kans heb om iets bij te leren. Bijvoorbeeld wanneer ik een oefening uitvoer die ik niet vanaf het eerste moment correct kan uitvoeren en die ik zelfs na de tweede of derde keer niet correct krijg, dan is dat een teken dat wat ik in die oefening aan het leren ben, iets 'nieuw' is voor mijn 'systeem' - iets dat mijn lichaam met andere woorden tijdens mijn leven nog niet geïntegreerd heeft in zichzelf en dus nog niet 'kent'. Hierdoor is er in mezelf nog geen 'programma' of 'script' aanwezig dat ik kan volgen om de oefening correct uit te voeren - het 'programma'/'script' moet nog 'gecreëerd' worden, door middel van bijvoorbeeld herhaling --- net zoals al wat ik doorheen mijn leven heb geleerd zoals lezen, schrijven, lopen, praten, enzovoort, zich geïntegreerd heeft in mijn lichaam door middel van extensieve herhaling en het nu gemakkelijk is voor mij om die taken uit te voeren.

Wat is dan echter het verschil tussen mijn kindertijd en nu? Waarom is het dat ik tijdens mijn kindertijd geen moeite had om nieuwe dingen te leren kennen en te integreren in mezelf, en nu ga ik in een emotionele reactie van 'opgeven' vanaf het moment dat er iets nieuw mijn leven binnenstapt en ik de kans krijg om mezelf in mijn vaardigheden uit te breiden?

Om inzicht te kunnen krijgen in deze vraag, is het noodzakelijk om vooreerst te zien en begrijpen hoe de Geest werkt in relatie tot het Lichaam. De Geest op zich is een systeem van 'Identiteit' - deze 'identiteit' heb ik vanaf mijn kindertijd opgebouwd en is nu een specifieke 'structuur' van definities waarvan ik denk 'dat is wie IK ben'. Dus, teneinde een 'identiteit' te hebben, heb je een Structuur nodig - deze Structuur is opgebouwd uit al wat ik vanaf mijn kindertijd, en vooral tijdens de eerste pakweg zeven jaren van mijn leven heb geleerd door middel van mijn interactie met mijn omgeving, in verband met niet enkel fysieke vaardigheden, maar ook specifieke denk-beelden in mijn geest die ik heb aanvaard in mezelf als representatief staande voor 'wie ik ben' in mijn wereld en omgeving.

Omwille van deze 'structuur' waarin 'IK' besta - heeft de geest allerlei zelf-beschermings en overlevings- mechanismen gecreëerd om die structuur intact te houden, en om er met andere woorden voor te zorgen dat ik gedurende mijn leven hier op aarde min of meer dezelfde 'ik' zal blijven, dezelfde 'identiteit' als wie ik geloof dat ik ben in mijn geest.

Eén van deze zelf-beschermings mechanismen is bijvoorbeeld de emotionele reactie/ervaring van 'Opgeven' in het moment dat ik op het punt sta iets nieuw bij te leren en te integreren in mezelf - zoals bijvoorbeeld wanneer ik een nieuwe houding aan het leren ben in de squash-les.

En, in die emotionele reactie/ervaring van Opgeven, gebruikt mijn geest bijvoorbeeld het punt van 'de leerkracht is niet tevreden over mij' of 'ik ben niet zo goed als de andere studenten', verbonden met emotionele ervaringen zoals angst, minderwaardigheid, zelf-medelijden en kwaadheid als excuses en rechtvaardigingen voor waarom ik wil 'opgeven' --- en om mijn aandacht dus af te leiden van het feit dat het punt van 'opgeven' niet werkelijk mijn eigen beslissing is, het is een mechanisme dat ingebouwd is in de geest en dat enkel bestaat om mij gelimiteerd te houden in de 'identiteits-structuur' die ik heb aanvaard in en als mezelf, door ervoor te zorgen dat ik nooit zelfs zal overwegen om mezelf voldoende open te stellen om werkelijk iets nieuw bij te leren.

In Dag 441 zal ik verderzetten in dit proces van het Veranderen van een reactie/ervaring van Opgeven, door de Zelf-Vergeving Dimensie toe te passen, gebruik makend van wat ik nu zie en begrijp in verband met hoe de geest functioneert met betrekking tot de ervaring van Opgeven.

Dag 438: Het Veranderen van Een Reactie van Opgeven - Deel 3

Dit is een verderzetting van "Dag 437: Het Veranderen van een reactie van Opgeven in een Sportprestatie - Het In Kaart brengen van de Reactie" - waarin ik tot de vaststelling gekomen ben, door te onderzoeken wat het is in mezelf dat de reactie/ervaring van Opgeven in één specifiek moment constitueert en onderbouwd, dat die reactie van Opgeven gebaseerd is op een 'ingesteldheid' van 'competitie' in mijn geest, waarin ik mezelf vergelijk met de mensen die ik zie om mij heen, vanuit een verlangen om beter/superieur te zijn en erkenning te krijgen voor hoe goed en fantastisch ik speel. De ervaring van opgeven is dan een manifestatie die het gevolg is van hoe ik mijn expressie/handelingen in functie stel van een doel buiten mezelf, namelijk 'erkenning krijgen van andere mensen', in de plaats van mezelf uit te drukken en te handelen in functie van mezelf en van het doel om simpelweg te genieten van wat ik doe.

Indien ik deze ervaring in mezelf van opgeven werkelijk wil veranderen, zodat ik, wanneer ik mezelf in een gelijkaardige situatie bevindt, dan niet meer emotioneel zal reageren met een verlangen om 'gewoon alles los te laten en op te geven' - dan zal ik in alle eerlijkheid elke gedachte, backchat, verbeelding en emotionele en/of gevoelsreactie moeten neerschrijven, zodat ik voor mezelf duidelijk kan zien hoe deze emotionele reactie geactiveerd wordt in mijn geest -- opdat ik in staat zal zijn, wanneer het opnieuw de kop opsteekt, om in het moment zelf 'preventief' te handelen doordat ik authoriteit zal hebben in relatie tot die specifieke emotionele ervaring omdat ik zal begrijpen en inzien hoe het werkt en functioneert.

Dus - de specifieke situatie waarin het punt van 'opgeven' zich afspeelt, is tijdens mijn squash-les, wanneer ik naar Esteni kijk, naar hoe zij zich beweegt op het veld en hoe zij vaak de bal kan terugspelen die de leraar haar toespeelt. En dan zegt de leraar van 'ja zeer goed Esteni' en dan draait hij zich naar mij en zegt van 'jij heb nog wat werk nodig' of 'jij hebt het nog niet helemaal beet, maar Esteni, jij bent een natuurtalent'. Of wanneer ik een match speel tegen Esteni en ik merk dat zij meer ballen kan terugslaan dan ik en dat ik meer moeite heb om mezelf op het veld te bewegen en te manoevreren. Dan komt er een gedachte op in mijn geest, als een beeld van de leerkracht die naar Esteni kijkt en haar meer aandacht geeft dan mij, of een beeld van Esteni die op een podium staat, in de schijnwerpers, en aandacht en erkenning krijgt van iedereen omdat ze zo'n goede squash-speler is. En mijn backchat gaat dan van 'niemand ziet mij staan', 'ik krijg geen aandacht' en 'als ik geen aandacht krijg van mensen dan kan ik niet bestaan' waar ik op reageer met een ervaring van angst in mezelf.

Dan gaat de backchat over naar 'ik krijg minder aandacht van mensen dan Esteni, dus ik ben minderwaardig tegenover Esteni', waarop ik dan reageer met een ervaring van inferioriteit in mezelf. En dan van die ervaring van inferioriteit, ga ik over naar een energie van kwaadheid en wrok/rancune en jaloezie, met gedachten zoals 'het is niet eerlijk', 'ik doe evenveel mijn best en ik krijg niet hetzelfde resultaat, hoe onrechtvaardig/oneerlijk'. En dan van een ervaring/reactie van kwaadheid, gaat de energie over tot een ervaring van zelf-medelijden, met gedachten zoals 'waarom kan ik niet beter zijn' en 'waarom kan ik niet sneller leren' en 'wat is er toch mis met mij?' en 'waarom kan ik niet zo goed zijn als Esteni?'.

Hier is dan het punt waarop de ervaring/gedachte/reactie van 'opgeven' zijn intrede doet - omdat ik van deze gedachten van zelf-medelijden, overga naar gedachten zoals 'misschien geef ik maar beter gewoon helemaal op' en 'wat maakt het nog uit, ik zal nooit goed genoeg zijn' en 'ik ga toch niet vooruit', 'wie houdt ik voor de gek', 'wat sta ik hier eigenlijk te doen', etcetera, hetgeen gepaard gaat met een depressie-achtige ervaring -- het is niet werkelijk depressie op zich, maar wel een ervaring van 'zwaarte' in mezelf die mij naar beneden trekt, waarin ik bijna fysiek mijn armen naast mijn lichaam laat neerhangen en met mijn gezicht meer naar de grond getild sta, en mijn ogen die zwaar in hun kassen wegen.


In mijn volgende blog zal ik verderzetten in dit proces - en specifiek kijken naar wat de meest praktische en effectieve aanpak is in mijn proces van het veranderen van een reactie van Opgeven.

Dag 436: Het veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie - Deel 1

Nadat ik mijn proces heb bewandeld van het Veranderen van een Angst Reactie op het Krijgen van Kritiek,  vanaf "Dag 423: Tegen Wie Denk je wel dat je het Hebt?" - en tevreden ben over het resultaat - zal ik de structuur en het platform dat ik gedurende dat proces heb opgebouwd in relatie tot het praktisch veranderen op fysiek vlak van een specifieke innerlijke reactie, vanaf deze blog gebruiken voor een nieuw punt dat zich geïntroduceerd heeft in mezelf in relatie tot mijn wereld en realiteit.

Ik ga sinds een paar maand Squashen met Esteni  - en een intern punt dat ik gemerkt heb in mezelf dat mijn squash ervaring saboteert, in termen van bijvoorbeeld wanneer ik een nieuwe techniek aan het leren ben of wanneer ik een wedstrijd speel tegen Esteni en ik zie dat ik vaak de bal mis --- is dat ik in een zelf-beoordeling ga in mijn gedachten, hetgeen uiteindelijk een hele reeks emotionele ervaringen activeert in mezelf, soms tot op het punt dat ik mijn racket gewoon wil laten vallen en opgeven en zeggen van 'fuck het, squash is niks voor mij'.

En dus, net zoals ik in mijn vorige proces heb gedaan - zal ik deze ervaring in mezelf onderwerpen aan een gestructureerd 'stappenprogramma' van het onderzoeken, vergeven en veranderen/corrigeren van de specifieke reacties die opkomen in die specifieke momenten en die mij saboteren in wie ik ben in relatie tot het 'squashen'. Omdat, ik bedoel, eigenlijk vindt ik squash heel leuk, ik heb altijd een voorliefde gehad voor squash. Ik heb steeds enorm genoten van de snelheid waarin squash gespeeld wordt en van hoe ik gebruik maak van mijn reflexen tijdens het squashen - het was mijn 'lievelingssport'. Maar nu, gewoon omwille van specifieke gedachten die plots opkomen in mijn geest terwijl ik aan het spelen ben, wordt ik meegezogen in een emotionele storm in mezelf en geniet ik uiteindelijk niet meer van wat ik eigenlijk aan het doen ben.

Werken rond mijn reacties en ervaringen in mezelf in relatie tot en tijdens het squashen zal een zeer interessant proces zijn - omdat ik verscheidene keren per week ga spelen - en dus, terwijl ik mijn proces wandel in mijn schrijven van zelf-introspectie, zelf-vergeving en zelf-correctie -- heb ik steeds in de fysieke werkelijkheid de mogelijkheid om mezelf te evalueren in de effectiviteit van mijn proces en om dus op een praktische manier mezelf te testen en ook te experimenteren met dit punt van hoe ik het concept van 'zelf-verandering' op de meest efficiente manier kan structureren - zodat het werkbaar is voor elk individu --- en zodat 'zelf-verandering' niet zomaar een idee of concept is dat open staat voor persoonlijke interpretatie en inkleuring door middel van persoonlijke geloofsystemen en ervaringen - maar eerder een fysieke meetbare, zichtbare en onomstootbare werkelijkheid die één en gelijk is voor elk mens.


In de volgende blog zet ik verder in dit proces en ga ik specifiek verder in op het onderzoeken van wat het is dat precies geactiveerd wordt in mijn geest tijdens het squashen - teneinde de 'blauwdruk' van wie ik ben in en als mijn geest voor mezelf te kunnen 'uittekenen' en zo een referentiepunt te hebben voor mezelf in het corrigeren en veranderen van mezelf in en als mijn geest.