Dag 486: Waarom Lopen mijn Relaties Altijd Fout Af?!

Ik heb doorheen mijn leven hier op aarde een eigenaardige relatie met relaties gehad, in de zin van dat ik, eens ik begon aan het verkennen van 'liefdesrelaties' en eens ik begon aan het proces van het 'hebben van een relatie' en het 'hebben van een partner', veranderde ik als persoon compleet. Ik was ongeveer 21 jaar toen ik voor de eerste keer een relatie had met een man, en voor de eerste keer seks had. 21 jaar is jonger dan de leeftijd waarop  mensen doorgaans beginnen aan relaties tegenwoordig - maar leeftijd speelt hoedanook geen rol omdat, mijn ervaring was niet meer of minder een testament van 'maturiteit'.

Ik bedoel, 21 jaar, maar zonder enige ware kennis van of inzicht in hoe relaties eigenlijk in z'n werk gaan. Ik zag de mensen in mijn omgeving wel relaties aangaan, en ik had een voorbeeld aan mijn ouders en grootouders en de mensen in mijn leven die ook 'relaties hadden', maar op geen enkele echte substantiele manier had ik enig begrip van waar ik eigenlijk aan begon.

Ten eerste 'viel' ik zowat in de relatie, in de zin van dat hij mij kuste, er kwam een gevoel op in mezelf, ik volgde dat gevoel, we hadden seks, en 'patat', we hebben 'een relatie'. Zo gaat dat dan. Communicatie? Nope. Elkaar leren kennen? Nope. Eerst een Vriendschap en overeenkomst opbouwen? Nope. Eerst onderzoeken om te zien of we eigenlijk wel bij elkaar zouden passen? No way! Enkel gevoelens die… zomaar van nergens en overal komen. Waar kwamen die gevoelens zelfs vandaan? Dat wist ik niet. Al wat er door mijn geest ging was voorgeprogrammeerde onderbewuste gedachtenpatronen die gingen van 'yay, ik heb een relatie nu' en 'een relatie hebben is goed' en 'ik ben om de één of andere reden op de één of andere manier speciaal en belangrijk omdat ik een relatie heb'. Dat waren de achterliggende geloofsystemen die de drijvende kracht vormden van waarom het was dat ik dat 'gevoel' had in mezelf dat ik deze relatie 'wil' en dat het 'juist' is om deze relatie met deze persoon aan te gaan.

Die eerste relatie heb ik zo'n twee jaar uitgekeken. We gingen samenwonen na één jaar. Was ik zwanger geworden ondertussen, dan had ik het kind waarschijnlijk gehouden en samen met hem proberen op te voeden, als 'moeder' en 'vader'. Dat is immers 'wat je hoort te doen' in 'een relatie', en dat is 'hoe een relatie in z'n werk gaat', volgens de voorbeelden die ik had gezien in mijn omgeving en werkelijkheid doorheen mijn kindertijd en mijn leven hier op aarde. Maar wat ik nooit heb ingezien in verband met die 'voorbeelden', is dat het in feite maar 'beelden' zijn, en die 'beelden' zijn een eendimensionele representatie van 'een werkelijkheid', maar het is niet 'de realiteit'. De realiteit is heel wat anders dan een beeld.

Wat ik heb geleerd in de twee kortstondige relaties die ik heb mogen ervaren in mijn jonge leven, is dat het heel makkelijk is om jezelf ervan te overtuigen dat alles goed gaat en dat je goed bezig bent en dat je gelukkig bent - omdat je leven veel aan het gelijken is op de 'voor-beelden' die in je onderbewuste geest gebrand staan in verband met wat 'goed' en 'positief' en 'normaal' en 'juist' is in termen van 'het hebben van een relatie' -- dus denk je van 'ja, alles is goed in mijn leven'. Maar wat je niet opmerkt is dat je, in de eigenlijke realiteit, eigenlijk niet echt 'gelukkig' bent - vanuit het perspectief dat je eigenlijk in constante angst bestaat dat je dat mooie plaatje zou verliezen. En, door die angst ben je jezelf aan het veranderen in hoe je eruit ziet, hoe je dingen doet, hoe je praat, hoe je omgaat met mensen enzovoort -- op zo'n subtiele wijze dat je het zelf niet eens merkt. Je schuift jezelf aan de kant om iemand en iets te worden dat 'goed genoeg' is om in dat mooie plaatje van 'de relatie' te passen dat je in je geest hebt omdat je denkt dat je de relatie op die manier staande zal kunnen blijven houden.

Maar, wat ik daarin ook beseft heb, is dat de relatie als een spiegel is voor wie je bent in jezelf. En dat het net zo is dat, als jij jezelf opgeeft en aan de kant schuift en als jij geen respect hebt voor jezelf omdat je de relatie en je partner boven jezelf plaatst en meer waarde geeft dan jezelf --- dan zal de relatie en je partner jou ook uiteindelijk aan de kant schuiven en geen respect hebben voor jou.

Wat is 'een relatie' immers? Een relatie zou simpelweg een overeenkomst moeten zijn tussen twee wezens om samen een leven te bewandelen en elkaar te ondersteunen in het bereiken en verwezenlijken van het eigen hoogste potentieel.  Maar, als een relatie wil zeggen dat jij gaat afbraak doen aan wie je zelf bent vanbinnen, en je wordt een emotioneel wrak, en je hebt geen oog meer voor wie je zelf bent en wat jij wil van je leven en wat jij zelf belangrijk en interessant vindt om te doen in deze wereld en realiteit --- wat is 'de relatie' dan eigenlijk? En, waarom sta je dat soort 'relatie', hetgeen eigenlijk meer lijkt op een gevangenis, toe te bestaan in jezelf en je leven?

Wat ik heb ingezien, voortgaande op hoe mijn twee relaties zijn verlopen, is dat hoe ik de relatie ervaar en hoe de relatie verloopt --- is een weerspiegeling van wie ik ben vanbinnen, van hoe ik in relatie sta tot mezelf. Ook mijn partnerkeuze en de wijze waarop deze persoon in interactie zal treden met mij en hoe ik die interactie zal interpreteren en ervaren in mezelf, is volledig bepaald door hoe ik in relatie sta met mezelf. Dus, in mijn relaties bestond ik in een constante angst om mijn partner te verliezen en om afgewezen te worden - en ik probeerde mezelf te veranderen om die angst te vermijden, en ik probeerde hem met hand en tand te behagen om te kunnen vermijden wat eigenlijk onvermijdelijk was, namelijk dat hij het zou uitmaken met mij of dat de relatie op de één of andere manier op de klippen zou lopen. En dit had nooit iets te maken met wie hij was, ook al kon ik mezelf er in mijn geest altijd wel van overtuigen dat hij het was die niet om mij gaf en dat hij het was die geen respect had voor mij -- neen, het had te maken met mijn gebrek aan respect voor mezelf. Ik gaf nooit genoeg om mezelf om mijn expressie te eren en te respecteren, ik onderdrukte mezelf, ik beoordeelde mezelf, ik dacht dat ik niet goed genoeg was, ik wees mezelf af door mijn beslissingen niet te baseren op wat meetbaar het beste zou zijn voor mezelf. Ik nam het heft van mijn eigen leven niet in handen door relaties aan te gaan met mensen die ik niet eens fatsoenlijk kende - mensen die uiteindelijk niet op dezelfde golflengte bleken te staan als ik.

En, ondanks het feit dat ik dat keer op keer inzag, dat we eigenlijk niet echt bij elkaar pasten, bleef ik mezelf forceren om de relatie staande te blijven houden. Ik bedoel, dat is regelrechte zelf-pijniging en zelf-misbruik. Dus, de vraag die ik mezelf had moeten stellen was: Waarom heb ik een relatie van misbruik met mezelf gecreëerd? Waarom houdt ik mezelf niet in ere en waarom plaats ik mezelf niet op de eerste plaats in mijn leven? Omdat, als ik een relatie zou aangaan met iemand vanuit dat startpunt van zelf-respect en zelf-waardering, dan zou mijn relatie dit ook ondersteunen en een weerspiegeling zijn van wie ik ben in mezelf en hoe ik in relatie sta met mezelf.

http://www.desteni.org

Dag 479: Is Opgeven een Vorm van Liegen tegen Mezelf?

Dit is een Verderzetting van "Dag 478: Wanneer Emoties Overweldigend Worden" - en in deze blog zet ik verder in het transformeren van een ervaring van een 'emotionele instorting'. Tot zover had ik vastgesteld dat, nadat ik een specifiek proces had bewandeld van het veranderen van deze emotionele ervaring - een proces van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctieve applicatie (hetgeen je kan lezen vanaf "Dag 436: Het Veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie - Deel 1") - en ik geloofde dat deze ervaring niet meer bestond in mezelf omdat ik veel stabieler was geworden in de situaties waarin die emotionele ervaring doorgaans opkwam, werd het duidelijk dat dit patroon nog wel in mezelf bestond omdat het een paar dagen geleden toch opkwam in mezelf in een specifieke situatie.

Nu, aanvankelijk ging ik in een reactie van 'oh neen, ik heb gefaald!!!', waarin ik het hele proces dat ik tot dusver gewandeld heb in het water gooide alsof het niets waard geweest is en ik niets veranderd ben -- ik reageerde emotioneel op het emotionele patroon dat opkwam in mijn geest, waarin ik het dus erger maakte dan het in feite in werkelijkheid was.

Wat ik echter ondertussen heb vastgesteld, wanneer ik kijk naar wie ik ben nu in relatie tot mijn interne en externe realiteit in vergelijking met wie/hoe ik was voordat ik dit proces ben beginnen wandelen - is dat ik wel degelijk veranderd ben, ik ben op verschillende manieren veel stabieler geworden in mezelf en Ik geniet meer in de situaties waarin ik mij voorheen heel oncomfortabel voelde. Dus, het feit dat er in één moment een emotionele ervaring weer naar boven komt, wil absoluut niet zeggen dat er 'niets veranderd is' of dat 'al wat ik gedaan heb voor niets geweest is', neen, het is zelfs zo dat die reactie in mijn geest waarin ik onmiddellijk reageer met een gedachte van 'er is NIETS veranderd!' en 'het is allemaal voor niets geweest!' en 'ik heb gefaald!' -- dat is eerder een opzettelijke zelf-sabotage, waarin ik mezelf blindstaar op een eendimensionele gedachte en reactie in mezelf in relatie tot Wie ik Ben, maar dat is niet de realiteit.

De realiteit is dat ik zelf uitmaak precies hoe effectief mijn proces is en zal zijn - het feit dat ik die gedachten van 'ik heb gefaald' en 'het zal mij nooit lukken' en 'het maakt niets uit' geloof en vertrouw, wil enkel zeggen dat ik dit punt nog niet heb gerealiseerd voor mezelf --- namelijk dat IK dit proces bewandel. IK heb de beslissing gemaakt voor mezelf om mezelf te veranderen, dus IK zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat ik daadwerkelijk verander, vanbinnen en vanbuiten --- omdat IK mijn eigen leven in mijn handen heb.

Die emotionele reactie van 'ik heb gefaald!!' laat mij dus eerder een aspect zien van mezelf dat in mezelf bestaat waarin ik niet eerlijk ben met mezelf over waar ik eigenlijk mee bezig ben. Omdat, als ik werkelijk de absolute beslissing had gemaakt voor mezelf om te veranderen, en als ik werkelijk in en als die beslissing zou staan in mezelf, dan zou ik niet zo gereageerd hebben, dan zou ik in het moment zelf, wanneer ik het specifieke patroon zag opkomen in mezelf en ik mezelf in een reactie zag gaan, onmiddellijk gedacht hebben van 'ok, ik zie dat ik hier nog steeds op reageer, laat mij onderzoeken wat het is in mezelf dat ik nog niet heb overwogen, zodat ik dit patroon voor eens en voor altijd kan veranderen' --- omdat ik zou staan en bestaan in en als de levende beslissing die ik heb gemaakt voor mezelf om mezelf te veranderen.

Dus, uiteraard, als ik niet eerlijk ben met mezelf over waar ik eigenlijk mee bezig ben en waarom ik het doe, dan zal mijn proces ook niet zo effectief zijn als het zou kunnen zijn, omdat ik het niet ten volle uit doe --- ik doe het half-half en met verdeelde aandacht en focus. Net zoals ik doorheen mijn leven alles maar half-half gedaan heb - omdat ik nooit verantwoordelijkheid genomen heb voor wat ik doe in en met mijn leven.

Ik bedoel, mijn ervaring tijdens mijn kindertijd en mijn pubertijd en zelfs jong-volwassenheid, in relatie tot hoe ik mijn leven leidde en de dingen die ik deed, zoals schoolwerk, studies, hobbies en zelfs de relaties die ik opbouwde met mensen - was dat ik het allemaal deed omdat ik het gevoel had dat ik dat 'moest'. Ik deed het omdat ik dacht dat ik het moest doen om mijn ouders en familie tevreden te maken over mij. Ik deed het uit angst dat als ik het niet doe, ik niet zal kunnen overleven. En het is die ervaring van angst om te sterven en meer speciek angst om te verliezen wat ik 'heb' als datgene waar ik mezelf mee gedefinieerd heb in mijn leven, mijn geld, mijn spullen, mijn positieve gevoelens, die mijn hele leven bepaald en overheersd heeft --- waardoor ik, als ik terugkijk op wie of waar ik eigenlijk werkelijk was in mezelf doorheen mijn leven in relatie tot hoe ik mijn eigen leven leidde, vaststel dat ik nooit eigenlijk werkelijk geleefd heb - ik heb nooit werkelijk mezelf uitgedrukt in deze wereld, aangezien al wat ik deed aangedreven was door een ervaring van angst in de plaats van dat ik mezelf aandreef in het uitdrukken van mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 480

Dag 436: Het veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie - Deel 1 - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2014/01/dag-436-het-veranderen-van-een-reactie.html#sthash.eldmFqQq.dpuf

Dag 442: Hoe is de Emotionele Reactie van Opgeven een Gevolg van het Weggeven van mijn Macht?

Dit is een verderzetting van "Dag 441: Als ik zo Makkelijk kan Opgeven - Besta ik dan wel Echt?" - waarin ik de Zelf-Vergeving Dimensie in het proces dat ik aan het wandelen ben van het veranderen van een reactie van Opgeven heb uitgeschreven. En in deze blog was ik van plan om de Zelf-Correctie Dimensie toe te passen, gebruik makend van de inzichten en realisaties die zich openbaarden in de vorige stap/blog.

Wat echter fascinerend was, is dat, een dag nadat ik de zelf-vergeving dimensie had toegepast in verband met de ervaring van opgeven - kwam er een moment waarin ik in mijn reactiepatroon op een situatie in mijn omgeving emotioneel reageerde -- en daar kwam dan de ervaring van opgeven naar boven, waarin ik zag hoe ik het hele patroon uitspeelde dat ik had onderzocht en uitgelegd voor mezelf in mijn blogs.

Ik zag hoe de gedachten van 'ik kan dit niet meer' en 'ik geef gewoon op' geactiveerd werden, en dan een emotionele ervaring van zelf-medelijden, depressie en opgeven -- hetgeen dan overging naar een huilbui. En, ik bedoel, ik ging er echt volledig in -- in die absolute emotionele beslissing van "ik wil opgeven!" en "ik kan niet meer". En ik dacht van "maar allez nu, ik dacht dat ik dit had gestopt?!".

Dit was echter een coole gebeurtenis omdat het mij dimensies laat zien van hoe het programma van 'opgeven' in de geest bestaat en hoe ik mezelf gedefinieerd heb in relatie tot de reactie/ervaring van opgeven die ik nog niet had overwogen in het proces van zelf-onderzoekend schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie dat ik tot zover gewandeld heb. Het veranderen van patronen die ik gedurende mijn hele leven hier op aarde heb opgebouwd en herhaald, gebeurt namelijk niet op één, twee, drie -- het is een proces van het voortdurend onderzoeken, vergeven en corrigeren van mezelf tot de correctie een levende consistentie wordt van wie ik ben in elk moment.

Dus, de reactie van 'opgeven' is duidelijk een teken dat ik dit besef en begrip nog niet geïntegreerd heb in mezelf - dat, gewoon omdat een emotionele ervaring en een gedachtepatroon weer opkomt in mezelf nadat ik het heb doorwandeld in mijn proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie - wil niet zeggen dat ik 'gefaald' heb in mijn proces -- het is net zoals met elk nieuw punt dat ik wil integreren in mijn leven --- het vergt tijd en moeite en herhaling eer ik mezelf daadwerkelijk in lijn geplaatst heb in mijn leven met dit nieuwe punt. Dus, om te gaan opgeven vanaf het moment dat de specifieke gedachtenpatronen en emotionele reacties weer opkomen in mezelf, is mezelf saboteren in dit natuurlijke leerproces.

Wat ik ook heb ingezien, nadat ik weer oog in oog kwam te staan met hoe de ervaring/reactie van 'opgeven' mij nog steeds overweldigd en meesleept - is dat de reactie van opgeven op zich in wezen een gevolg en consequentie is van een opbouwing van heel veel reacties en energie in een specifiek patroon/programma in mijn geest --- en dat, de reactie van opgeven is in feite een teken dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan dit specifieke patroon/programma van energie in mijn geest -- en dat, elke keer ik dit programma 'wil stoppen', zie ik hoeveel macht het heeft over mij en dat ik het niet lijk te kunnen stoppen en dan geef ik op. In de plaats van vast te stellen van 'ok, ergens in mezelf heb ik mijn macht weggegeven aan dit programma -- laat mij het onderzoeken een proces bewandelen van zelf-verandering -- waarin ik mijn macht kan hernemen en als een punt van autoriteit staan tegenover dit patroon/prgramma in mijn geest.

Dus, teneinde de ervaring/reactie van opgeven te kunnen veranderen ---  zal ik eerst die emotionele overweldiging moeten veranderen --- en dus onderzoeken waar en hoe het is dat ik mijn macht weggeef aan specifieke patronen van gedachten en energie in mijn geest. Daarom zal ik niet verderzetten in dit proces van het veranderen van een emotionele reactie van opgeven --- omdat ik dan enkel een vicieuze cyclus van opgeven zal creëren voor mezelf, zolang ik de eigenlijke oorsprong/oorzaak van waarom ik mezelf laat overweldigen door energie in de eerste plaats niet aanpak.

Dag 441: Als ik zo Makkelijk kan Opgeven - Besta Ik dan wel Echt?

Dit is een Verderzetting van "Dag 440: Hoe is de Reactie van Opgeven een Zelf Beschermings Mechanisme van de Geest", in mijn proces van het veranderen van een reactie van Opgeven - waarin, de reactie van Opgeven die ik hier specifiek aan het aanpakken ben, is in relatie tot wat ik in mezelf opmerkte tijdens mijn Squash lessen in de Squash Academie waar ik les krijg samen met verschillende andere mensen.

In de voorgaande blogs, vanaf Dag 436 ben ik dit proces begonnen met de 'eerste fase', namelijk het onderzoeken van hoe de ervaring/reactie van 'Opgeven' precies bestaat in mijn geest - met andere woorden: hoe wordt deze ervaring geactiveerd? Welke zijn de 'triggerpunten' die specifieke gedachten, backchat en emotionele reacties opwekken in mijn geest die uiteindelijk de ervaring/reactie van 'Opgeven' manifesteren in mezelf? En Welke zijn de componenten die de Ervaring/Reactie van 'Opgeven' in mijn geest constitueren? En hierin vond ik dat de meest fascinerende dimensie van hoe de emotionele ervaring/reactie van 'Opgeven' in mijn/de geest bestaat, is dat het een zelf-sabotage mechanisme is dat specifiek in functie staat van het limiteren van mezelf in hoe ik mezelf definieer in mijn geest door ervoor te zorgen dat ik zal opgeven alvorens een nieuwe vaardigheid te ontwikkelen/leren en wel specifiek net op het moment dat er een 'doorbraak' zou plaatsvinden - 'doorbraak', met andere woorden het moment waarop ik plots iets onder de knie krijg en mijn perspectief verandert van 'ik kan dit niet' naar 'hey, ik kan dit', en bijgevolg ook mijn idee van 'wie ik ben' in mijn geest zich 'uitbreidt' -- omdat die idee gebaseerd is op het geloof dat 'wie ik ben' gelimiteerd en afgebakend is door de specifieke vaardigheden die ik gedurende mijn leven ontwikkeld heb in mezelf en dat ik dus nooit werkelijk 'meer' of 'beter' zou kunnen zijn dan die gelimiteerde en afgebakende 'identiteits-structuur'.

In deze blog begin ik aan de volgende fase, namelijk het toepassen van geschreven en gesproken Zelf-Vergeving - waarin ik het patroon van de emotionele reactie/ervaring van 'Opgeven' uiteenhaal  en 'afbreek'/Vergeef/loslaat -- om dan in de volgende blog over te gaan naar de zelf-correctieve stellingen, waarin ik mezelf als het ware weer 'opbouw', door een script/programma uit te schrijven voor mezelf dat mijn nieuwe 'patroon' zal worden in het omgaan met de specifieke situaties waarin ik anders zou reageren met een emotionele ervaring van Opgeven, zodat ik mezelf niet meer zal laten compromitteren, limiteren en beperken in mijn vaardigheden door een emotionele ervaring.

Na deze fasen, test en evalueer ik mijn toepassing van dit proces in de fysieke werkelijkheid, met name in een moment waarin ik 'normaal gezien' in een emotionele reactie van opgeven zou gaan in mezelf --- en zo kan ik zien of er nog andere te onderzoeken dimensies verborgen liggen onder de eerste laag die ik tot dusver heb kunnen identificeren. Deze stappen/fasen - van Zelf-Onderzoek, Zelf-Vergeving en Zelf-Correctie en fysieke evaluatie - zal ik dan blijven herhalen tot de ervaring/reactie van Opgeven in mijn geest geen macht meer heeft over mij en ik als het punt van autoriteit sta in mezelf tegenover de ervaring/reactie van Opgeven.


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in een ervaring/reactie van Opgeven te gaan in mijn geest wanneer ik zie dat ik iets niet kan

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de emotionele ervaring/reactie van Opgeven wanneer ik vaststel dat ik iets niet kan, verbonden met een gedachte in mijn geest dat 'ik het nooit zal kunnen - ik geef maar beter gewoon op'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten beïnvloeden in wie ik ben in relatie tot wat ik aan het doen ben, zoals squash spelen en oefeningen uitvoeren, door emotionele ervaringen, verbonden met backchat en gedachten van 'ik zou maar beter opgeven' en 'ik zal het toch nooit kunnen' die opkomen in mezelf --- in de plaats van in te zien dat deze emotionele ervaringen van 'opgeven' en de gedachten van 'ik geef maar beter op' afkomstig zijn vanuit het systeem van de geest waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren, als een gelimiteerd systeem dat enkel geïnteresseerd is in de eigen overleving en mij dus opzettelijk zal saboteren in relatie tot het leren kennen van nieuwe dingen en het ontwikkelen van nieuwe vaardigheden en het uitbreiden van mijn gewaarzijn van mijn wereld en mezelf, zodat het zijn structuur kan behouden van gelimiteerde zelf-definities

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de ervaring van zwakheid in mijn fysieke lichaam wanneer de emotionele ervaring van opgeven opkomt in mezelf, verbonden met de gedachten van 'ik geef maar beter op' en 'het zal mij nooit lukken', als reactie op een gedachte in mijn geest waarin ik vaststel dat ik een specifieke oefening of handeling of beweging niet kan - en die energetische ervaring in mijn lichaam te definieren in en als de backchat van 'ik kan niet meer' en 'ik wil niet meer verder doen' en 'het heeft geen zin' en 'wat maakt het uit' -- en daarin mezelf te laten sturen door deze energetische ervaring door dan uiteindelijk geen moeite meer te doen in de oefening en fysiek mijn schouders te laten zakken en mezelf aan de kant te willen gaan zetten of mijn racket de grond op gooien of de les uit te wandelen --- in de plaats van in te zien dat energie altijd werkt in polariteiten en dat, als ik een negatieve energie macht laat hebben over mijn fysieke handelingen en over wie ik ben vanbinnen en de beslissingen die ik maak, dan is dat een teken dat ik mijn macht heb weggegeven aan positieve energieëen en dat ik positieve energie laat bepalen wie ik ben vanbinnen en welke beslissingen ik maak in mijn leven --- in de plaats van stabiel te blijven in mezelf en wie ik ben vanbinnen en de handelingen die ik uitvoer en de beslissingen die ik maak te baseren op wat het beste is voor mezelf --- namelijk bijvoorbeeld verderzetten met de oefening en mezelf de kans te geven om door mijn denkbeeldige limitaties te breken en mijn vaardigheden en gewaarzijn in deze wereld en realiteit uit te breiden - en dus niet zomaar mijn vertrouwen te plaatsen in een Energie die 'positief aanvoelt' door te denken van 'het is Positief, dus het zal wel het beste zijn voor mezelf'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat als ik zo makkelijk onderuit gehaald kan worden door een energetische/emotionele ervaring, verbonden met gedachten in mijn geest die mij in het oor fluisteren dat ik moet opgeven waar ik mee bezig ben en dat ik het niet kan en nooit zal kunnen en dat het niet uitmaakt enzovoort - dat dat een teken is dat ik niet stevig en stabiel in mijn schoenen sta en dat ik niet duidelijk en rechtuit ben met mezelf in verband met wie ik ben in en als wat ik doe en dat ik bijvoorbeeld mijn beslissingen laat maken door gevoelens en emoties en energetische ervaringen in mezelf zonder zelf werkelijk verantwoordelijk te staan voor de consequenties van die beslissingen --- waardoor ik dan ook zeer makkelijk te beïnvloeden ben in mijn beslissingen en heel makkelijk bestuurbaar ben door gedachten, gevoelens en emoties zonder zelfs op welke manier dan ook te zien of die gedachten, gevoelens en emoties en de beslissingen die ik maak op basis van die gedachten, gevoelens en emoties, al dan niet het beste is voor mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat wat het beste is voor de geest, in en als positieve gevoelens/energie, niet noodzakelijk het beste is voor mezelf in en als het fysieke lichaam --- omdat de geest een systeem is dat in afscheiding bestaat van het fysieke lichaam en niet geïnteresseerd is in mijn bestaan als fysiek levend wezen, maar enkel bekommerd is om haar eigen voortbestaan als Energie - en dat als ik dus gevoelens vertrouw en macht geef over mijn fysieke handelingen en beslissingen - dat ik dan beslissingen zal maken die consequentieel zijn voor mijn fysieke lichaam en voortbestaan

en dus ik vergeef mezelf dat ik mezelf bijgevolg ook niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat negatieve energie ook niet te vertrouwen is en dat - gewoon omdat ik mij ergens negatief over voel, zoals het uitvoeren van een oefening of doorzetten in een les, dat dat niet wil zeggen dat ik dat dan ook niet moet doen --- het wil enkel zeggen dat deze specifieke handeling/situatie consequentieel zal zijn voor de geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mijn fysieke handelingen en beslissingen te zien op basis van gezond verstand en op basis van wat het beste is voor mezelf in en als mijn fysieke bestaan hier op aarde - en dan gewoon te doen wat duidelijk het beste is voor mezelf, zoals bijvoorbeeld verderzetten in een oefening/les en nieuwe vaardigheden bijleren, zonder mezelf daarin te laten beïnvloeden door gedachten en emotionele reacties/ervaringen --- omdat die gedachten en emoties mij enkel zullen saboteren in het maken van beslissingen die eigenlijk het beste zijn voor mezelf als fysiek levend wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met gedachten die opkomen in mijn geest van 'ik kan dit niet' en 'het zal mij nooit lukken' en 'ik geef maar beter gewoon op' door daar dan op te gaan reageren met een emotionele ervaring van zwakheid en machteloosheid en door dan te willen opgeven wat ik aan het doen ben - in de plaats van in te zien dat die gedachten opzettelijk opkomen in mijn geest om een emotionele reactie los te krijgen van/in mezelf en op zich eigenlijk niets te maken hebben met mijn eigenlijke fysieke handelingen of realiteit omdat de gedachte van 'ik kan dit niet' en 'ik zal dit nooit kunnen' is geen eigenlijke vaststelling die gebaseerd is op de realiteit van de situatie - omdat ik in de leerfase zit van het integreren van nieuwe informatie of een nieuwe beweging en ik dus nog niet eens de kans heb gekregen om aan mezelf te laten zien dat ik het wel kan --- en dus zijn die gedachten opzettelijke stellingen van zelf-limitatie in mezelf waarin ik mezelf aan een zeer korte leiband houdt in mezelf door, terwijl ik iets nieuw aan het leren ben, al te gaan vaststellen van 'ik kan dit niet' en 'ik zal dit nooit kunnen' en 'ik geef maar beter gewoon op'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat als en wanneer ik mezelf identificeer met de gedachten in verband met opgeven, verbonden met een emotionele ervaring van zwakheid en machteloosheid en het verlangen om op te geven - dit een teken is dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het gelimiteerde systeem van de geest en dat ik dus nooit werkelijk heb bestaan als wie ik werklijk ben, namelijk als het potentieel van het fysieke lichaam in deze fysieke werkelijkheid, waarin de mogelijkheden van wat ik kan en wie ik ben niet zomaar beperkt kunnen worden tot gedachten en ideëen in mijn geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat als en wanneer ik beïnvloed kan worden in mijn fysieke handelingen door negatieve energie die opkomt in mezelf, zoals een negatieve ervaring van opgeven, verbonden met specifieke negatieve gedachten - dat dat dan een teken is dat het startpunt van waar ik mee bezig ben in mijn fysieke handelingen in wezen positieve energie is - en dat ik dus in mijn geest zit te participeren in allerlei positieve gedachten en energie en dus niet werkelijk mezelf uitdruk in en als wie ik werkelijk ben als de stabiliteit van het fysieke lichaam --- omdat, als ik mezelf zou uitdrukken vanuit en als wie ik werkelijk ben als de stabiliteit en simpliciteit van het fysieke lichaam, dan zou ik mezelf gewoon bewegen in de fysieke werkelijkheid volgens en op basis van wat ik kan zien dat het beste is voor mezelf - en dan zou ik niet bestuurbaar of beïnvloedbaar kunnen zijn door gevoelens of emoties

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd, wanneer de emotionele ervaring van opgeven opkomt in mezelf, in dat moment te beseffen dat deze negatieve ervaring als reactie op de vaststelling in mijn geest dat ik iets niet kan - impliceert dat ik in mijn geest een positieve ervaring heb geassocieerd met het 'kunnen' van wat ik probeer te doen --- en dat ik daarin dus de negatieve ervaring in mezelf heb gemanifesteerd die dan uiteindelijk opkomt wanneer ik merk dat ik het 'niet kan' --- in de plaats van stabiel te blijven in mezelf en één en gelijk te staan met wat ik doe in het besef dat wat ik doe, en wat ik al dan niet 'kan' niet bepaalt 'wie ik ben', in termen van of ik al dan niet 'positief' of 'negatief' in waarde ben --- ik blijf nog steeds mezelf, wat ik ook doe of kan of niet kan



Tot hier ga ik in deze reeks zelf-vergeving statements en ik ga in Dag 442 verder met de zelf-correctieve statements

Dag 439: Hoe is de Reactie van Opgeven, een Consequentie van de Competitie die in Mezelf Bestaat?

Dit is een verderzetting van "Dag 438: Het Veranderen van een Reactie van Opgeven - Deel 3" - waarin ik de stap heb bewandeld van het onderzoek doen naar hoe de ervaring/reactie van Opgeven werkt, functioneert en in elkaar zit - welke met andere woorden de specifieke gedachten, backchat en verbeelding zijn die in mijn geest naar boven komen en die mij uiteindelijk tot een punt in mezelf drijven waarin ik wil 'Opgeven'.

 Ook heb ik in Dag 437 vastgesteld dat het punt van 'Opgeven' niet zou bestaan in mezelf indien het punt van Competitie en Vergelijking niet bestond in mezelf - en dat ik dus enkel in een ervaring van 'Opgeven' zal gaan omdat ik in mijn geest mezelf in competitie plaatste met de mensen of met één specifieke persoon om mij heen en daarin mezelf definiëerde in een polariteitservaring van het verlangen om te Winnen en mij superieur te voelen langs de ene kant, en de Angst om te Verliezen en mij Inferieur te voelen langs de andere kant. De reactie van Opgeven komt dan specifiek naar boven wanneer ik vaststel in en vanuit hoe ik de situatie beoordeel in mijn gedachten, dat ik niet zal kunnen winnen - omdat ik denk en geloof van, 'als ik opgeef dan zal ik mij tenminste geen Verliezer moeten voelen', omdat, door op te geven, zeg ik eigenlijk in mezelf van 'ik doe niet meer mee', 'ik speel dit spel niet meer'. En, in die reactie kan ik mij nog steeds machtig en superieur voelen in mezelf, omdat ik de 'macht' heb om 'uit het spel te stappen' en om te zeggen van 'Fuck You spel, ik geef niet meer om jou!'.

Maar, ik bedoel, dat zogezegde 'opgeven van het spel' en 'uit het spel stappen' geldt enkel voor dat ene moment waarin ik zie of vaststel in mijn geest dat ik niet zal kunnen winnen van de mensen in mijn omgeving of van de specifieke persoon waarmee ik mezelf in competitie heb geplaatst in mijn geest -- het is maar één moment waarin ik zeg van 'ik wil niet competeren/wedijveren', omdat ik in dat ene moment zie dat dat mijn enige optie is om toch nog een gevoel van macht en superioriteit in mezelf te kunnen behouden, door in feite te zeggen van 'fuck you'. Daarna gaat alles echter weer zijn gewone gang, tot het volgende moment waarin ik mezelf in dezelfde situatie bevindt waarin ik in mijn geest aan het competeren/wedijveren ben met iemand in mijn omgeving en ik de indruk krijg dat ik niet aan het 'winnen' ben, en ik in precies dezelfde reactie van 'opgeven' zal gaan. Dus, ik heb nooit werkelijk 'het spel opgegeven', dat was in wezen maar een schijnmanoever dat in werkelijkheid ook gewoon deel uitmaakte van het 'spel' waarin het doel is dat ik krijg wat ik wil en dat ik mij belangrijk, speciaal, superieur, machtig en positief kan voelen.

Dus, in dit proces dat ik hier bewandel, van het veranderen en corrigeren van de Emotionele Reactie van Opgeven, is mijn doel om voor mezelf te onderzoeken en bepalen wat het werkelijk wil zeggen om 'het spel op te geven', om met andere woorden te leven en te bestaan op een manier waarin ik niet in elke beweging die ik maak in competitie sta met andere mensen, waarin ik niet streef naar persoonlijke overwinning, macht, controle of superioriteit en waarin ik dus mezelf de vrijheid, de kans en de mogelijkheid geef om niet enkel mezelf maar ook andere mensen te leren kennen als wie ze eigenlijk zijn. Omdat, zolang ik in competitie besta, zie, erken of apprecieer ik de eigenlijke uniekheid van elk wezen niet, al wat ik zie is beoordelingen van 'superieur' of 'inferieur', 'beter' of 'minder' en 'positief' of 'negatief' - en mijn eigen persoonlijke interne emotionele en gevoelens- reacties op die beoordelingen.


Ik zet dit proces verder in Dag 440

Dag 437: Het Veranderen van een Reactie van Opgeven in een Sportprestatie - Het in Kaart Brengen van de Reactie

Dit is een verderzetting van "Dag 436: Het Veranderen van een Reactie van Opgeven tegenover een Sportprestatie" - waarin ik mijn proces begonnen ben van het veranderen van een specifieke emotionele reactie die ik heb opgemerkt en vastgesteld die steeds terugkomt tijdens ik aan het squashen ben  - en die mij saboteert in het ervaren van plezier in wat ik doe.

In de vorige reeks blogs heb ik een proces bewandeld van het veranderen van een angst reactie op het krijgen van kritiek - en dat proces was gemakkelijk vanuit het opzicht dat het een heel specifieke reactie was - angst - op een specifiek iets - kritiek krijgen. Maar deze reactie van 'opgeven' die ik ervaar tijdens mijn squash-spel, is bijlange niet specifiek, het is een ervaring die eerder het resultaat is van een extensieve opbouwing van allerlei gedachten, backchat, emotionele reacties en ervaringen in mezelf, gedurende een lange periode - die uiteindelijk tot een 'kookpunt' komen en een specifieke ervaring van 'willen Opgeven' manifesteren in mezelf, in één moment. Er is dus veel te onderzoeken in verband met hoe die ervaring van 'opgeven' in feite bestaat en functioneert, hoe ik het gecreëerd heb, en hoe ik het kan voorkomen/corrigeren/veranderen.

Wanneer ik kijk naar wat er precies omgaat in mijn geest op dat moment waarin het 'kookpunt' bereikt wordt - is een eerste dimensie van deze ervaring die ik kan vaststellen, dat deze ervaring van 'willen opgeven' in één moment, een enorm intense ervaring is die niet enkel een mentale en emotionele instabiliteit in mezelf creëert, maar tegelijkertijd ook een fysieke instabiliteit -- waarin het op fysiek vlak aanvoelt alsof ik mezelf gewoon wil laten vallen, alsof ik niet verder kan, en mijn lichaam geen kracht of motivatie meer heeft om te blijven staan. Maar, ik bedoel, de ervaring speelt zich in feite af in mijn geest, het bouwt zich op in mijn geest door middel van allerhande gedachten, backchat en emotionele en gevoels- reacties - en het drukt zich uiteindelijk uit als een emotionele overweldiging. Het is dus fascinerend hoe deze emotionele ervaring van 'willen opgeven' zoveel kracht heeft dat het mijn fysieke ervaring in/van mijn lichaam kan bepalen.

Dus, in het specifiëren van het startpunt en de oorsprong van deze ervaring/reactie van 'willen opgeven', kijk ik naar welke het 'activeringspunt' is, als een gebeurtenis/handeling/situatie die plaatvindt in mijn fysieke realiteit/omgeving die een specifieke gedachte in mijn geest activeert, waar dan een backchat en een emotionele reactie op volgt, en eventueel verbeelding en allerlei verschillende muterende emotionele ervaringen --- hetgeen mij dan uiteindelijk katapulteert in een interne staat van 'willen opgeven'?

In essentie is het punt waarop ik zie dat ik emotioneel reageer, het moment waarin ik opmerk dat de mensen om mij heen de oefeningen sneller integreren en sneller vooruit gaan in hun squash-spel dan ikzelf en waarin ik zie of denk/geloof dat ik 'de laatste', 'de slechtste' ben en dus mezelf definieer als 'de verliezer' in mijn geest.

Het systeem/programma van 'opgeven' in mijn geest, is dus een gevolg van een 'ingesteldheid' in mijn geest waarin ik mezelf vergelijk en in competitie sta met andere mensen in mijn omgeving - en dus in werkelijkheid wil ik 'de beste' en 'de winnaar' zijn, en mij positief/superieur voelen, waarvan dan de consequentie is dat ik soms zal denken dat ik 'de verliezer' ben en mij negatief/inferieur zal voelen. Dit systeem van 'competitie' in mijn geest, is dus het 'basisplatform' waarin ik de ervaring van 'opgeven' genereer - maar nu, teneinde deze ervaring daadwerkelijk te kunnen veranderen, is het belangrijk om de specifieke gedachten, backchat en reacties die de ervaring van 'opgeven' constitueren en vormgeven in kaart te brengen --- zodat ik deze gedachten, backchat en reacties uiteindelijk kan detecteren en veranderen/corrigeren in het moment dat ik ze zie opkomen in mijn geest. Hoe specifieker ik ben in mijn proces van het vaststellen van dit systeem van gedachten, backchat en reacties - hoe effectiever ik zal zijn in het correctie-proces.


In dag 438 zet ik verder in dit proces