Dag 491: Waarom Onderdrukken we Wie We Zijn in Onze Zoektocht Naar Validatie?

Dus, hoe is het dat we onszelf verliezen naarmate we opgroeien en leren om op zoek te gaan naar en waarde te plaatsen in het krijgen van validatie van de mensen in onze omgeving? En, nog belangrijker, waarom is het dat we dit niet merken, dat we onszelf aan het verliezen zijn in een verlangen dat in ons geprogrammeerd wordt doorheen onze kindertijd in onze interactie met ouders, leerkrachten en de maatschappij?

Is het omdat we onze Gevoelens niet in vraag stellen? Onze gevoelens die ons zeggen wat 'goed' en wat 'slecht' is? Onze gevoelens die ons vertellen dat het 'goed' is om in de voetstappen te treden van hen die ons zijn voorgegaan, en dat het 'goed' is om de wetten en regels die we collectief aanvaard hebben in onze samenleving niet in vraag te stellen? Onze gevoelens die er met andere woorden voor zorgen dat deze wereld en realiteit blijft bestaan in haar huidige hoedanigheid.

En wat is dit 'zelf' dat we aan het verliezen zijn door hoe we onze macht weggeven aan de gevoelens die we het leidinggevend principe laten zijn van onszelf en onze levensbeslissingen? Bestaat dit 'zelf' wel als we zelfs nooit in de gaten hebben gehad dat we niet meer werkelijk bestaan als een individueel wezen en levensvorm wanneer we een voorgeprogrammeerde en voorontworpen ervaring laten beslissen wie wij zijn in elk gegeven moment terwijl we onszelf bewegen in onze wereld en realiteit? Ik bedoel, als er ooit sprake geweest is van een 'zelf', zouden we dan niet tenminste op een bepaald punt in ons leven opgestaan zijn in het besef dat de gedachten en gevoelens en voorgekauwde ervaringen van liefde en haat, hoop en wanhoop, haat en vrede, enzovoort die onze omgeving aan ons opleggen, en gezegd hebben van "neen! Dit is niet wie ik ben!".

Ik bedoel, hoe kunnen we onszelf zomaar verliezen in het wereld-systeem van collectief gecreëerde 'bubbels' en 'illusies'  gecreëerd door zoveel verschillende aspecten in en van onze samenleving zoals bijvoorbeeld al de meningen en opinies en geloofsystemen die we van onze familiale structuur leren, dan zijn er de persoonlijkheidskenmerken en manieren en vormen van zelf-uitdrukking die we van andere kinderen kopiëren op school, de religieuze hersenspoeling van 'schuld' en 'boete' en 'straf', 'hemel' en 'hel' en dan zijn er al de verschillende commerciële begrippen die de ronde doen zoals 'liefde', 'romantiek', 'vrijheid', 'democratie' en, godbetert, 'spiritualiteit' - die we zomaar aanvaard hebben in onszelf alsof ze delen zijn van wie we werkelijk zijn en alsof we zelfs begrijpen wat deze begrippen willen zeggen. Terwijl we in alle eerlijkheid met onszelf niet eens zouden kunnen zeggen waar deze begrippen en concepten vandaan komen of hoe ze bestaan in onze werkelijkheid en onszelf.

Ik bedoel, we hoeven onszelf enkel de vraag te stellen: Op welk punt, waar en wanneer hebben wij zelf de bewuste beslissing genomen dat dit de begrippen zijn die wij zelf willen leven omdat het een statement en uitdrukking is van wie wij zijn binnenin onszelf? Het antwoord is dat we dat nooit gedaan hebben en dat we zelfs nooit enig gewaarzijn gehad hebben van 'onszelf' als het feit dat wij hier bestaan en aanwezig zijn als levend wezen op aarde en dat wij zelf verantwoordelijk zijn  voor deze wereld en dat wij daardoor de macht hebben om op te staan en een statement te maken in verband met wie wij zijn. Maar, in de plaats daarvan hebben we onszelf laten bepalen door gevoelens en emoties die we geleerd en gekopieerd hebben van onze omgeving omdat wij onszelf gedefinieerd hebben in en als het verlangen naar Validatie. Dat is het punt waar het allemaal begon - het feit dat wij enige waarde plaatsten in het krijgen van erkenning en goedkeuring en 'positieve aandacht' van 'andere mensen' --- dat is het punt waarop we onszelf verloren zijn, onze ware expressie en uitdrukking die uniek en individueel is.