Ik heb
nooit het punt begrepen van 'elkaar leren kennen' wanneer het aankwam op
relaties. Ik begreep of zag niet hoe 'een relatie' iets meer zou kunnen zijn
dan een gevoel van aantrekking als een seksueel verlangen dat in feite puur
gebaseerd is op het uiterlijk. Ik heb nooit echt tijd gespendeerd aan het
'leren kennen' van mijn seksuele partners en onze relatie begon meteen op het
moment dat we seks hadden. Alsof die daad van 'seks hebben' op de één of andere
manier iets speciaal betekent in verband met wie wij zijn in relatie tot elkaar
- alsof het feit dat wij nu seks hebben gehad en die intense gevoelens van
seksuele aantrekking 'geconsumeerd' hebben wil zeggen dat er plots één of
andere innige verbinding bestaat tussen ons.
En dat
leek ook steeds het geval te zijn, althans in de eerste paar weken van die
relatie leek het altijd alsof we voor elkaar gemaakt waren en alsof het lot ons
had samengebracht en alsof we perfect zijn samen, van nu tot in de eeuwigheid!
Maar dan, vreemd genoeg, om de één of andere reden ebde dat intense gevoel van
verbinding weg, ontstond er meer en meer conflict en wrijving tot de relatie
uiteindelijk uiteen viel.
Het is
eigenaardig wanneer ik nu kijk naar de absolute tegenstrijdigheid tussen hoe ik
mij voelde en de dingen die ik geloofde en dacht in mijn geest in verband met
de 'relatie' die ik heb met dit 'speciale individu' die mijn leven is binnen
komen wandelen - en de eigenlijke fysieke realiteit van de situatie. In de zin
van dat ik bijvoorbeeld wel een intense verbinding VOELDE in mezelf, maar in
werkelijkheid kende ik mijn 'partner' niet eens werkelijk. Wat ik van hem wist
was flarden van informatie uit gesprekken die ik af en toe met hem had - waarin
ik wat hij mij vertelde over zichzelf ronddraaide in mijn geest om in één of
ander beeld te passen van mijn 'perfecte partner'. En, omdat ik een beeld had
gecreëerd van 'wie hij is' in mijn geest, opgemaakt uit stukjes en beetjes
informatie - geloofde ik nu dat ik 'weet wie hij is' en dat hij wel degelijk
mijn 'perfecte partner' is.
De reden
waarom dit punt problematisch is in het creëren van een relatie met iemand, is
dat, wanneer de relatie/energie op z'n eind loopt, en de conflicten komen naar
boven en uiteindelijk maakt één van beide partners het uit - dan is er de
neiging om te denken dat oftewel ik oftewel mijn partner het 'probleem' was of
of de één of andere manier een fout begaan heeft. Maar, wat het eigenlijk was,
is niet dat er fouten gemaakt werden door de ene of de andere partij, maar
eerder dat er nooit voldoende communicatie geweest is tussen beide partijen,
waardoor beide partners niet begrepen waar de ander vandaan komt in zichzelf of
hoe de ander bestaat in zichzelf in relatie tot wat hij/zij doet of zegt.
Ik
bedoel, de hele relatie is in dat opzicht al gefundeerd op een wankel startpunt
omdat er vanaf het begin af aan niet actief gekeken werd door beide partners of
ze wel samen zouden passen door middel van communicatie. Wat ik heb ondervonden
in verband met hoe communicatie bestaat of ontstaat tussen twee mensen die zich
aangetrokken voelen tot elkaar of twee mensen die bewust of onbewust op zoek
zijn naar een relatie en/of seks, is dat er een vorm zal zijn van 'elkaar leren
kennen' en 'communicatie', maar dat deze vorm niet gebaseerd is op het
startpunt van daadwerkelijk mezelf ondersteunen om een relatie te creëren die
het beste zal zijn voor mezelf in mijn leven --- de communicatie is eerder een
vorm van 'flirten' waarin er aandacht besteed wordt aan het creëren van
positieve gevoelens, waardoor beide partners zich bijvoorbeeld zullen
uitdrukken in en als specifieke 'persoonlijkheden' die 'aantrekkelijk' bevonden
zullen worden door de ander persoon -- terwijl de eigenlijke realiteit van wie
we zijn binnenin onszelf onderdrukt wordt. Zo is het echter dat die realiteit
uiteindelijk toch naar boven zal komen - en er zal bijvoorbeeld wrijving
ervaren worden in de relatie uiteindelijk net omdat men zichzelf heeft
onderdrukt.
Ik
bedoel, dat is wat ik vaak heb ervaren in mijn relaties, is dat ik mij
uiteindelijk plots gefrustreerd en kwaad begin te voelen in relatie tot dingen
die mijn partner doet - waarin het lijkt alsof ik mij gefrustreerd/kwaad voel
omdat ik die delen van mijn partner niet leuk vindt, maar wat het eigenlijk is,
is dat ik mezelf in het begin van de relatie onderdrukt heb en dat ik nu kwaad
en gefrustreerd begin te worden op mezelf omdat ik mij er in mijn
onderbewustzijn van gewaar begin te worden welke de mate is waarin ik mezelf
heb 'weggegeven'/'opgegeven' voor de relatie.
Dus, wat
eigenaardig is, is dat ik mijn partner ga beginnen beschuldigen van dat hij op
de één of andere manier mij probeert te onderdrukken en dat hij geen rekening houdt met mij of
geen respect heeft voor mij in de dingen die hij doet - terwijl hij in
werkelijkheid niets te maken heeft met waarom ik mij nu plots zo voel tegenover
hem. Hij is immers min of meer hetzelfde gebleven vanaf het begin, ik ben het
die niet eerlijk was met hem en mezelf over wie ik eigenlijk ben omdat er delen
waren van mezelf die ik beoordeelde als 'negatief' en waarvan ik geloofde dat
hij mij niet zou aanvaarden of dat hij niet in een relatie zou willen zijn met
mij als hij mij zou zien zoals ik eigenlijk ben - en die ik daardoor onderdrukte
en verborgen probeerde te houden. En dus nu voel ik mij gefrustreerd omwille
van wat ik mezelf heb aangedaan. Dus, als ik op dat moment niet eerlijk kan
zijn met mezelf over het feit dat ik verantwoordelijk ben voor de ervaring van
frustratie en kwaadheid, en als ik mezelf toesta die kwaadheid naar mijn
partner toe te kanaliseren - uiteraard geef ik mezelf dan ook de kans niet om
oplossingen te vinden en om te ontdekken hoe het zou zijn om mezelf wel uit te
drukken en te aanvaarden zoals ik ben terwijl ik in een relatie ben met iemand,
ik zal eerder conflict creëeren dat uiteindelijk zal leiden tot het einde van
de relatie.
Wat ik
heb ondervonden is dat wanneer de relatie dan eindigd, dat ik oftewel de fout
zag in mijn ex oftewel in mezelf - maar ik besefte nooit dat de kwestie
eigenlijk was dat ik in en tijdens onze relatie
nooit zelfs de tijd genomen heb om zelfs in alle eerlijkheid met mezelf
te onderzoeken of en hoe wij eigenlijk bij elkaar passen. Ik heb nooit de
moeite gedaan om duidelijk te zijn met mezelf over wat ik eigenlijk wil van de
relatie, laat staan dat ik daarover duidelijk geweest ben met hem -- omdat, ik
geloofde in mijn geest dat het 'hebben van een relatie' belangrijker is dan wie
ik ben en wat eigenlijk werkelijk het beste zou zijn voor mezelf in mijn leven
op aarde.
No comments:
Post a Comment