Een paar
dagen geleden heb ik een beet gekregen van een paard. Het paard heet Tyson, en
ik kreeg de verantwoordelijkheid toegewezen om elke namiddag zijn hoeven te
kuisen en zijn lichaam te onderzoeken voor teken. Ik heb niet echt ervaring met het werken met
paarden voordat ik hier naar de Farm kwam en sinds ik hier ben ga ik met de
paarden die hier zijn en waar ik mee werk om alsof het honden zijn. In de zin
van dat ik hen knuffel en kusjes geef en ik heb geleerd om strikt te zijn met
hen wanneer ze ondeugend zijn.
Maar,
omdat ik nooit een onderwijzing gekregen heb in verband met hoe een paard
eigenlijk functioneert, ben ik mij nooit gewaar geweest van het feit dat je aan
de lichaamstaal van een paard kan zien in welk humeur het zich bevindt. Ik
bedoel, met honden is dit ook zo, en met alle dieren in feite -- ze
communiceren via lichaamstaal. Maar ik heb dit nooit ingezien omdat ik het
nooit heb moeten inzien. In de zin van dat ik altijd met honden en katten heb
omgegaan vanuit een persoonlijk verlangen om hen affectie te geven en om zelf affectie terug te krijgen - waarin
ik hen behandel alsof ze knuffeldieren zijn.
Het is
pas nu dat ik hier op de Farm te maken krijg met groepen van dieren, er zitten
bijvoorbeeld 7 honden samen in één huis of met andere dieren dan ik gewoon ben,
zoals paarden - dat ik begin in te zien dat er meer is aan een dier en aan de
mens-dier communicatie en dier-dier communicatie dan ik ooit heb begrepen of
gezien. En het eigenaardige is dat hoe dieren omgaan met elkaar en hoe ze
reageren op menselijk contact niet zoveel verschillend is van hoe mensen in
elkaar zitten. Als mens zijn we ons echter niet gewaar van de onderbewuste en
onbewuste patronen die aan de basis liggen van ons gedrag en sociale
interactie, waardoor we er ons ook niet zo makkelijk van gewaar kunnen zijn in
dieren.
Bijvoorbeeld,
wat ik heb ingezien is dat een dier, zoals bijvoorbeeld honden en paarden,
dingen niet 'zomaar' doet. Dieren weten heel goed wat ze doen en hoe ze
bijvoorbeeld de mens kunnen manipuleren om te krijgen wat ze willen. Ik bedoel,
dat is precies wat de mens zelf ook doet met zijn omgeving - en net daarom zien
we het niet in andere wezens. Er is ook een specifieke sociale code en omgang
die speelt in een roedel honden of een groep paarden. En dan is er nog de
lichamelijke tekenen en verschijnselen die aanduiden hoe een dier zich voelt en
die dienen als waarschuwingstekenen of indicators die aanduiden hoe je je als
mens het best handhaaft tegenover hen.
Ik hield
absoluut geen rekening met al deze factoren in het moment dat Tyson mij in mijn
rechterarm beet. Ik was in mijn 'troetel-modus' en ik ging ervan uit dat Tyson
gewoon een 'schattig paard' is en dat hij genoot van mijn vertroetelingen en
mijn aanrakingen. Ik keek niet naar zijn gezicht en ik zag al de tekenen niet
die mij hadden kunnen laten weten dat hij iets van plan was en dat hij zich
eigenlijk in een ondeugende bui bevond.
Ik
bedoel, nadat hij mij had gebeten, ging ik in een reactie van kwaadheid en
beschuldiging omdat ik dacht van 'hoe durft hij!', 'ik was gewoon lief tegen
hem en hij doet mij zomaar pijn!' - en vanuit die reactie van beschuldiging
ging ik dan in een ervraing van het slachtoffer spelen door mij dan
bijvoorbeeld angtig te gaan voelen tegenover al de andere paarden, en ook
tegenover al de honden. En, elke keer ik een hond aai of dicht bij een paard
sta, ga ik nu in een korte intense reactie van angst dat het dier mij zal pijn
doen, 'net zoals Tyson', 'zonder reden'.
Maar, wat
ik hierin uiteindelijk heb ingezien is dat deze reactie in mezelf van kwaadheid
en de gedachte van 'hij deed mij pijn zonder reden' eigenlijk aantoont hoe ik
absoluut niet in lijn sta met de realiteit - in de zin van dat ik bijvoorbeeld
de moeite niet doe om mij gewaar te zijn van het feit dat Tyson geen
troeteldier is. En dat ik de moeite niet doe om mezelf in zijn schoenen te
verplaatsen en te begrijpen wat het wil zeggen om een paard te zijn en hoe het
is dat een paard eigenlijk functioneert, of wie Tyson eigenlijk is, wat zijn
verleden is en hoe hij in zichzelf functioneert - omdat, het enige wat ik wilde
zien en overwegen, is mijn eigen verlangen om hem te benaderen vanuit het
eendimensionele idee in mijn geest dat Tyson gewoon een 'lief klein paard' is
--- waarin mijn omgang met hem dus gebaseerd is op een persoonlijk idee over
wie Tyson is, maar niet op een waarachtig inzicht in en begrip van wie hij
werkelijk is en hoe hij werkelijk functioneert.
Omdat,
als ik de moeite had gedaan om mezelf te onderwijzen en om mijn relatie met
paarden te onderzoeken en om te begrijpen hoe het precies is dat een paard
bestaat en functioneert, dan had ik waarschijnlijk het gebeurde kunnen
vermijden. En, dan had ik tenminste inzicht gehad in waarom het is dat hij
gedaan heeft wat hij heeft gedaan. Het feit dat ik nu reageer met kwaadheid en
beschuldigingen laat enkel mijn machteloosheid zien in relatie tot mijn
realiteit omdat ik niet begrijp en versta waarom of hoe dingen gebeuren.
No comments:
Post a Comment