Een
andere dimensie van 'validatie' en het verlangen naar validatie is dat we in
het zoeken naar validatie van andere mensen onze verantwoordelijkheid voor onze
daden in hun handen leggen omdat we in
feite geloven dat 'andere mensen' en 'de samenleving' het beter weten. We vertrouwen bijvoorbeeld
in de (schijnbaar) grote structuren van onze wereld en realiteit zoals 'het
economische systeem' en al haar bedrijven en infrastructuren, de politieke
structuren, gebouwen en regel- en wetgevingen, de onderwijsstructuren, de
familiale structuren, de sociale structuren, de filosofische structuren, de
religieuze structuren, enzovoort - omdat we denken en geloven dat die
'structuren' groter en meer en superieur zijn aan onszelf. Wij voelen ons klein
tegenover die imposante en eeuwenoude structuren, dus nemen we een inferieure
positie aan in onszelf en gaan we op zoek naar validatie van die structuren,
door bijvoorbeeld de voorgaande generaties te volgen en dingen te doen op de
manier waarop onze ouders het deden of op de manier waarop we het gedaan zien
worden door onze omgeving.
We volgen
de systematische manier waarop de samenleving functioneert en waarop we ons
gedragen in relatie tot elkaar omdat we op de één of andere manier geloven dat
het systeem ons zal valideren, dat we één of andere beloning zullen krijgen
voor ons 'goed gedrag'. Maar, wat we niet zien, beseffen of begrijpen is dat
'het systeem' eigenlijk niet bestaat. Ik bedoel, we voelen ons geimponeerd en
geintimideerd door de schijnbare 'grootheid' en 'overweldigendheid' van wat we
zien om ons heen als deze wereld, en, omdat elk mens een rol heeft aangenomen
in het systeem lijkt het alsof 'het systeem' echt bestaat - maar, de realiteit
is dat 'het systeem' eigenlijk niets meer is dan een gedachte dat van generatie
op generatie is doorgegeven.
De
realiteit van 'het systeem', en 'de systemen', is dat het enige dat eigenlijk
echt is, zijn de mensen die erin participeren. De mensen die van vlees en bloed
hier aanwezig zijn op aarde in dit moment. De mensen die van baby tot
volwassenen zijn opgegroeid en die nu meedraaien in als de aanvaardde systemen
van onze wereld alsof die system ons de weg zullen wijzen. Maar, hoe kunnen die
system groter of meer zijn dan onszelf, omdat, het zijn gebouwen, het zijn
structuren, het zijn ideeen, woorden en concepten in onze geest - het is een
leeg omhulsel dat enkel bestaat en functioneert op basis van hoe wij ermee
omgaan en hoe wij onszelf erin bewegen.
Dus,
waarom is het dat wij de systemen en structuren nooit hebben bestuurd en
gestuurd op een manier die het beste is voor allen? Waarom hebben wij nooit
ingezien dat het niet de structuren en systemen in de wereld zijn die het
probleem zijn, maar wij zijn het, de levende wezens die de systemen in het
leven roepen door hoe wij erin participeren, en door wie wij zijn binnenin
onszelf - dat is immers wat substantie geeft aan de systemen en structuren van
onze wereld en samenleving.
We hebben
nooit begrepen dat wij zelf het probleem zijn - wij hebben onze macht
weggegeven aan een illusie, aan een idee en geloof dat de systemen en de
structuren in deze wereld groter zijn dan onszelf, en daardoor hebben wij nooit
verantwoordelijkheid genomen voor onze eigen daden in deze wereld -- omdat we
altijd geloofden dat 'andere mensen' in en als 'het systeem' het wel beter
zullen weten dan onszelf, niet beseffend dat 'andere mensen' in en als 'het
systeem' eigenlijk precies hetzelfde denken. Ik bedoel, iedereen heeft wel iets
of iemand waar hij of zij validatie van wil - iedereen is volgeling van iets of
iemand en niemand staat werkelijk alleen in en als deze realiteit in en als het
punt van zelf-verantwoordelijkheid, om deze wereld te sturen en te besturen op
een manier die het beste is voor allen.
Het wordt
tijd dat we onszelf zien en erkennen als de substantie van de structuren en
systemen die hier bestaan - en dat we inzien dat er niets mis is met de
structuren en systemen van deze wereld, wij zijn het die onszelf moeten
veranderen binnenin onszelf -- want wij zijn de substantie die het systeem
leven in blaast. En, op dit moment is er niet werkelijk leven in het systeem,
er is enkel dood, er is enkel oorlog en armoede en hongersnood en lijden in
vele vormen - omdat wij onszelf niet hebben erkend als substantie en als het
leven zelf. We hebben onze macht weggegeven aan illusies in de geest.
Onderzoek
Desteni.
No comments:
Post a Comment