Dag 497: Het Veranderen van een Emotionele Ervaring van Depressie

In de voorgaande blog had ik het punt geopend van hoe het reageren met emoties van bijvoorbeeld depressie op het zien van mijn partner die in een emotie van depressie gaat, en ik had gezien en beseft hoe deze reactie in wezen een punt van emotionele manipulatie is als een reactie op een angst om mijn partner te verliezen omdat ik doorheen mijn leven depressie heb ontwikkeld in mezelf als een manier om aandacht proberen te krijgen wanneer ik het gevoel heb en geloof  dat ik verlaten zal worden of dat ik iets zal verliezen waar ik waarde aan gehecht heb.

En, wat ik had gemerkt door mijn praktische toepassing van het veranderen van dit patroon, is dat ik wel degelijk in staat ben om dit patroon te veranderen door, in het moment dat dit patroon opkomt in mezelf mezelf te forceren om zelf-vergeving toe te passen in de plaats van toe te geven aan de verleiding en het verlangen om het patroon gewoon te volgen en laten uitspelen zoals ik het doorheen heel mijn leven heb laten uitspelen in en als mezelf in mijn relatie tot andere mensen.

Ik bedoel, ik heb zo vaak mezelf laten vallen en meevoeren in de ervaring van depressie als reactie op situaties waarin ik de angst ervoer in mezelf dat ik iets aan het verliezen ben in mijn wereld en realiteit en wanneer ik de mensen in mijn omgeving wilde manipuleren om ervoor te zorgen dat ik krijg wat ik wil en dat mijn realiteit verloopt zoals ik het verlang -- waardoor deze reactie nu een automatisch gegeven geworden is in mezelf. Maar, wanneer ik kijk naar wat de gevolgen en consequenties waren van deze emotionele reactie en ervaring van depressie in mezelf en hoe ik mij gedroeg en uitdrukte ten gevolge van de emotie van depressie in relatie tot mijn omgeving, dan zie en besef ik dat ik eigenlijk net de mensen om mij heen steeds van mezelf heb weggeduwd door in die depressieve/droevige staat te gaan.

Omdat, eigenlijk is die depressie een vorm van zelf-sabotage, omdat de gedachten die op dat moment door mijn geest gaan, er zijn van een opzettelijke zelf-verminderende aard. Omdat, als ik de emotie van depressie laat escaleren in mezelf, dan sta ik mezelf toe om verder en verder en dieper en dieper weg te zinken in een put van negatieve emotionele ervaringen -- en in mijn gedachten contempleer ik om alles op te geven, om mezelf op te geven en om dus steeds dieper de depressie in te zinken tot ik mezelf vernietig.

Ik bedoel, dit is vreemd en eigenaardig aan een depressie, hoe het zo kan escaleren tot een punt van zelf-vernietiging waarin ik mezelf volledig en absoluut saboteer in mijn leven - terwijl het startpunt van de depressie eigenlijk net het tegenovergestelde was, namelijk het willen beschermen en behoeden van een persoonlijk belang en verlangen en mezelf beschermen tegen een angst in mezelf. Maar, omdat ik nooit mijn eigen geest heb begrepen in hoe het eigenlijk werkt en functioneert, heb ik ook nooit ingezien dat de gedachten die opkomen in en als de emotionele ervaring van depressie eigenlijk niet 'echt' zijn, in de zin van dat de zelf-verminderende en zelf-saboterende depressieve gedachten eigenlijk een opzettelijke creatie zijn waarin ik mezelf opzettelijk neerhaal om een vorm van medelijden en dus aandacht te kunnen krijgen van andere mensen. Maar, ik was me gewoon nooit gewaar van wat ik eigenlijk werkelijk aan het creëren was in termen van wat de eigenlijke gevolgen zouden zijn van mijn creatie en van het feit dat ik mezelf niet werkelijk aan het beschermen was, maar dat ik eerder net afbraak aan het maken was aan mezelf en mijn leven.