Dag 498:De Macht om een Emotionele Ervaring van Depressie te Stoppen Ligt in Onszelf

In de voorgaande blog heb ik geschreven over hoe een emotionele reactie in een moment veranderd kan worden door de toepassing van zelf-vergeving in het moment zelf waarin de emotie opkomt - en waarom het is dat die toepassing in het moment zelf noodzakelijk is in het daadwerkelijk veranderen van een specifiek mentaal/emotioneel patroon dat zichzelf blijft herhalen in de geest in en als mijn reacties op mijn omgeving, wereld en realiteit.

Wat ik merkte door deze praktische toepassing van zelf-vergeving in het moment zelf, is dat ik de emotionele ervaring verminderde in dat moment en dat ik het ook makkelijker maakte voor mezelf om, in andere momenten waarin de ervaring van depressie opkomt in mezelf, mezelf ervan te weerhouden om erin te gaan, maar in dat moment eerder simpelweg te ademen en te zeggen van 'neen, ik sta mezelf niet toe om mezelf hierin te verliezen - ik blijf stabiel'.

Omdat, er was een moment waarin deze reactie nog eens opkwam in mezelf, omdat dat nu eenmaal is hoe ik mijn geest getraind heb om te reageren op specifieke situaties die zich afspelen in mijn wereld --- als hoe ik reageer op situaties die niet verlopen volgens mijn wil. En dus, in dit moment waarin er allerlei dingen gebeurden waardoor ik iets wat ik wilde doen maar niet gedaan kreeg, kwam er een ervaring in mezelf op waarin ik mij kwaad begon te voelen omdat ik dacht van 'waarom is het altijd hetzelfde - waarom krijg ik nooit wat ik wil', en van die reactie en gedachten begon ik langzaam maar zeker in een depressieve staat te zinken des te meer ik de ervaring van kwaadheid bleef vasthouden in mezelf.

De ervaring van kwaadheid transformeerde dus naar andere emotionele ervaringen zoals zelf-medelijden en depressie, waarin ik mezelf langzaamaan neerhaalde in mezelf in een onderbewuste poging om aandacht te krijgen van mijn omgeving en 'geholpen' te worden door mijn omgeving. 'Geholpen', omdat dat was hoe mijn familie en vrienden en omgeving reageerden op mijn gedrag wanneer ik tijdens mijn kindertijd in die specifieke emotionele ervaring ging - dan kon ik mijn omgeving in beweging krijgen om mij aandacht te geven en mij er dus van te verzekeren dat ik een vorm van controle heb over die omgeving en dan voelde ik mij bijgevolg 'veilig', verbonden met de gedachte en de idee dat mijn omgeving 'om mij geeft' omdat ze reageren met medelijden wanneer ik in een depressieve staat ga.

Dus, ik bedoel, wanneer ik deze specifieke emotionele ervaring zie opkomen, is het erg 'verleidelijk' voor mezelf om mezelf erin te laten meevoeren omdat het lijkt alsof ik die ervaring moet voelen en alsof ik moet in die depressie gaan om te krijgen wat ik wil, wat dat dan ook is. Omdat ik die idee gevormd heb in mijn geest van 'enkel als ik mij depressief voel zullen mensen aandacht hebben voor mij', als een causale redenering die ik gevormd heb in mijn geest op basis van een aantal ervaringen in mijn verleden.

Maar, wat ik echter nooit had ingezien zijn de ware gevolgen van dit mentale en emotionele systeem, zijnde dat als ik mezelf toesta steeds in die emotie van depressie te gaan, dan ben ik als de jongen die Wolf riep in de Bijbel, namelijk dat mensen mij gaan wegduwen en uiteindelijk net geen aandacht meer zullen willen geven aan mij omdat ik mij zo 'asociaal' gedraag - en, ik bedoel, wie wil er nu samen zijn met een depressief geval? Dat is nu eenmaal de realiteit van hoe de wereld werkt. Het was misschien zo dat in een aantal kleine situaties die hele depressie toestand werkte in relatie tot het kortstondig krijgen van aandacht van iemand die naar mij toe kwam en vroeg van 'gaat het wel' en 'ben je ok?', maar dat was het dan. Ik heb nooit beseft en ingezien dat dat niet is hoe de echte wereld werkt. In de echte wereld ben ik niet 'speciaal', en zal ik geen speciale aandacht krijgen van mijn omgeving gewoon omdat ik mij even slecht voel. Het zal eerder net anders om zijn.

Wat ik bijvoorbeeld in mijn relaties heb ondervonden doorheen mijn leven is dat mensen mij net wegduwen en zich niet meer aangetrokken voelen tot mij wanneer en als ik mezelf toesta in die emotionele toestand te gaan - en dat die ervaring van depressie dus eigenlijk net het tegenovergestelde creëert in mijn relaties met andere mensen dan wat eigenlijk aan het startpunt ervan ligt.

Dus, wat ik na mijn praktische toepassing van Zelf-Verandering in het toepassen van zelf-vergeving in een moment waarin ik de emotie van depressie zag opkomen in mezelf, heb vastgesteld dat als ik eenmaal mezelf een duwtje gegeven heb en heb doorgezet in mijn beslissing om te veranderen, dat het daarna veel makkelijker is om te blijven doorzetten in het stoppen van mezelf om in een specifieke reactie/emotie te gaan, omdat ik aan mezelf bewezen heb dat ik wel degelijk kan veranderen en dat ik mezelf wel degelijk kan stoppen. En dat ik met andere woorden niet machteloos ben tegenover emotionele ervaringen, maar dat ik de macht heb om te beslissen en te bepalen wie ik ben in relatie tot een emotionele ervaring en in relatie tot gedachten die opkomen in mijn geest.

http://www.desteni.org