Dag 496:Hoe Verander Ik Mezelf in het Kopieren van de Emoties van Anderen?

In de voorgaande blog heb ik gekeken naar het punt van waarom het is dat ik de emotionele en gevoelens reacties en ervaringen van de mensen in mijn omgeving overneem en waarom het is dat ik daarop reageer. Bijvoorbeeld, ik schreef de blog naar aanleiding van een ervaring waarin iemand waar ik een hechte relatie mee heb in een depressieve staat ging, en als reactie daarop zonk ik ook weg in een depressieve staat. Dus, ik ging mij slecht en depressief voelen omdat hij zich slecht en depressief voelde.

En dat was omdat ik zijn emotionele staat persoonlijk opvatte en met een angst reageerde in mezelf dat hij de relatie misschien zou afbreken. En, het is een patroon dat ik in mezelf doorheen mijn leven ontwikkeld heb dat ik in een staat van depressie en droefheid ga en zelfs een vorm van apathie en lusteloosheid en opgeven als een reactie op die angst om verlaten te worden.

En, ik bedoel, ik heb mezelf al zo vaak in die specifieke emotionele staat zien gaan, in momenten waarin die angst opkomt in mijn geest, bijvoorbeeld wanneer mijn partner zich even afstandelijk gedraagt tegenover mij of wanneer hij iets zegt of doet dat zou kunnen insinueren dat hij zich niet meer aangetrokken voelt tot of geinteresseerd voelt in mij, en ik heb er zo vaak over geschreven en zelf-vergeving toegepast. Dus, nu dat ik deze staat dit keer zag opkomen in mezelf, dacht ik van 'het is hopeloos, dit is nu eenmaal wie ik ben, ik kan niet veranderen', 'ik ben gewoon een zielig hoopje niets en ik ben niet in staat om stabiel te blijven in mezelf'.

Maar, tegelijkertijd besefte ik dat als ik dit patroon ooit zal veranderen, dan zal het in dit moment moeten zijn, dan is het door de stappen die ik onderneem om mezelf niet toe te laten om verder en dieper weg te zinken in dit emotionele patroon. Want, het is immers zo makkelijk om de golf te volgen en mezelf te laten meevoeren in de gedachten en energie die automatisch opkomen in mezelf en die uiteindelijk zouden kunnen leiden tot bepaalde beslissingen die ik zal nemen in mijn fysieke realiteit en in mijn relatie met deze specifieke persoon waar ik later spijt van ga hebben.

Dus, met deze gevolgen en consequenties voor ogen, maakte ik de beslissing in dat moment om mezelf niet meer toe te staan dit patroon nog langer te voeden en, ondanks het feit dat het onmogelijk leek in mezelf om werkelijk te veranderen, zette ik mezelf voor mijn computer en forceerde ik mezelf om beginnen te schrijven. Ik bedoel, aanvankelijk wilde ik niet schrijven en wanneer ik dan begon te schrijven was wat ik schreef in feite enkel een uiting van de emotionele staat waarin ik mij bevond. Dan zag ik in dat dit schrijven niet helpt omdat ik in dat moment niet in staat leek te zijn om mezelf even in perspectief te plaatsen en vanuit een observatief standpunt te schrijven over wat er met mij aan de hand is - dus besliste ik om meteen over te gaan naar het schrijven van zelf-vergevende stellingen --- en met name:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij kwaad te voelen op X

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X te beschuldigen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken dat het X zijn schuld is dat ik mij nu depressief voel

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan e ngeaccepteerd te willen dat X zich schuldig voelt omdat ik mij nu depressief voel

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij depressief te voelen omdat ik het gevoel kreeg dat ik niet genoeg aandacht krijg

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd aandacht te willen van X en depressie te gebruiken om aandacht te krijgen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van depressie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken dat ik niets kan doen omdat ik te depressief ben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan depressie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd depressie te laten beslissen wie ik ben en wat ik doe

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van wat ik doe door depressie te laten bepalen wat ik doe en wie ik ben in wat ik doe

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan gedachten in mijn geest die zeggen dat ik te zwak ben om iets te doen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren met zwakheid op de gedachte dat X zich slecht voelt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegsetaan en geaccepteerd te denken dat ik X zijn positieve aandacht nodig heb om mij sterk te voelen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn kracht te definieren in en als de gedachte dat ik positieve aandacht krijg van X

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn verlangen naar aandacht op X te projecteren en dan X te beschuldigen omdat ik mij depressief voel, dat hij daar de oorzaak van is omdat hij mij niet genoeg aandacht geeft

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd depressie te gebruiken als een manier om aandacht te krijgen

Ik vergeef mezelf dat niet mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd mezelf aandacht te geven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd X te beschuldigen van dat hij negatief over mij denkt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd negatief te denken over X door hem te beschuldigen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegsetaan en geaccepteerd mijn verantwoordelijkheid in X zijn handen te leggen door te denken dat ik zijn aandacht nodig heb om kracht te kunnen ervaren

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegsetaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als hoe X zich voelt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat ik mij slecht moet voelen als en wanneer X zich slecht voelt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken dat ik verbonden ben met X en dat ik moet ervaren wat hij ervaart en dat als hij zich slecht voelt - dat ik mij dan ook slecht moet voelen

Ik vergeef mezelf dat ik beschuldiging heb toegestaan te bestaan in mezelf tegenover X door geen verantwoordelijkheid te nemen voor de reacties die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een verbinding te hebben gecreeerd tussen mezelf en X en daarin zijn emotionele ervaringen te kopieren en hem dan te beschuldigen wanneer ik mij slecht voel door te denken dat dat is omdat hij zich slecht voelt --- in de plaats van hem verantwoordelijkheid te laten nemen voor zijn reacties en zelf verantwoordleijkheid te nemen voor mijn eigen reacties

En, nadat en tijdens ik deze zelf vergeving aan het schrijven was, voelde ik de 'wolk' van emoties opklaren en mezelf meer en meer stabiel worden. Het punt waarin ik mezelf echter wel een extra duwtje in heb moeten geven is het punt van zelf-eerlijkheid, bijvoorbeeld in het eerlijk zijn met mezelf over waarom het eigenlijk is dat ik in een staat van depressie en opgeven ga en wat er eigenlijk werkelijk in mijn geest omgaat. Bijvoorbeeld in het eerlijk zijn met mezelf over het feit dat ik in depressie ga omdat ik eigenlijk aandacht wil en dat ik mezelf laat beinvloeden door de emotionele staat van andere mensen omdat ik geen verantwoordelijkheid neem voor mijn eigen leven, kon ik de emotionele staat loslaten maar ik moest wel even door een zure appel bijten omdat het namelijk niet meteen de realiteit is van mezelf die ik wilde onder ogen komen.