Dag 546: Hoe Saboteer Ik Mijn Zelf-Ontwikkeling - Het Proces van Praktische Zelf-Verandering -- Deel 1

Dag 546: Hoe Saboteer Ik Mijn Zelf-Ontwikkeling 

Het Proces van Praktische Zelf-Verandering -- Deel 1

 waar is het dus in mijn wereld en dagelijkse bestaan waar ik kan zien dat ik in het patroon stap van zelf-sabotage in verband met het leren van nieuwe dingen of het uitbreiden van mijn vaardigheden of het ontwikkelen van nieuwe talenten?  Het onderzoeken van deze praktische dagelijkse voorbeelden van hoe ik dit patroon zelf leef in en als mijn dagelijkse fysieke werkelijkheid, is de eerste stap in mijn proces van het veranderen van dit patroon op praktische en realistische wijze - en op een manier waarin ik zal bewijzen aan mezelf dat ik in staat ben om mezelf te veranderen in en als wie ik ben vanbinnen via zelf-onderzoek en zelf-vergeving, zowel als wie ik ben vanbuiten door middel van zelf-correctieve acties  -- en dat ik dus het creatieve en sturende principe ben van mijn eigen leven en de mogelijkheid heb om te bepalen wie ik ben en zal zijn in en als deze fysieke realiteit.

Ik kijk hier dus dan specifiek naar drie situaties die ik kan detecteren waarin ik in mijn dagelijkse realiteit in dat patroon stap van het emotioneel reageren op en dus het saboteren van mezelf in en als een leerproces en daarin dus het saboteren van mijn eigen toekomst en bestaan in relatie tot mijn wereld en realiteit door het gelimiteerd houden van mezelf in en als mijn capaciteiten, vermogen en vaardigheden. Deze drie situaties zal ik dan gebruiken als mijn praktisch platform waarin ik het proces van praktische zelf-verandering zal toepassen en die ik kan gebruiken als mijn referentiepunt en maatstaf om te meten hoe efficient mijn toepassing van zelf-verandering is en ook te onderzoeken welke oplossingen er bestaan voor en in die drie situaties om dit specifieke patroon van zelf-sabotage daadwerkelijk te kunnen veranderen voor eens en voor altijd.

1. Wanneer ik denk aan mijn toekomst en specifiek aan wat ik wil doen in en met mijn leven en het specifieke 'beroep' dat ik wil uitvoeren en uitbouwen - dan komt er een angst op in mezelf verbonden met de gedachten in mijn geest in relatie tot het niet weten hoe ik het zal moeten aanpakken, wat ik zal moeten doen om dat plan uit te werken in de fysieke realiteit - en tesamen met die ervaring van angst komt er zelfs een soort van 'opgeven' ervaring naar boven waarin ik als het ware in mijn achterhoofd de overtuiging heb gecreëerd dat 'het mij niet zal lukken' en 'dat ik er niet toe in staat ben' en dat 'ik zal falen', etcetera.

2. Wanneer iemand mij voorstelt om iets te doen dat ik nog nooit eerder heb gedaan, waar ik een specifieke fysieke of mentale vaardigheid voor zal moeten gebruiken, zoals bijvoorbeeld vorige maand stelde iemand mij voor om te gaan go-carten en in een andere situatie stelde iemand mij voor om uit eten te gaan met een groep mensen die ik niet kende, dan reageer ik met een angst en onzekerheid in mezelf en gedachten in de zin van 'zal ik kunnen go-carten', 'zal ik kunnen socialiseren met die mensen', 'zal ik de mentale en fysiek capaciteit hebben om te begrijpen hoe ik met die go-cart moet rondrijden zonder ongevallen te maken en om te begrijpen hoe ik met die mensen moet praten en omgaan zonder over te komen als een wereldvreemd individu' -- en op de achtergrond speelt er dan ook die subtiele ervaring van opgeven waarin ik in feite al van mening ben dat ik niet in staat ben om die specifieke situaties te kunnen aanpakken op een 'correcte' manier en om mezelf te kunnen manoevreren en bewegen in die situaties op een manier die alles 'goed' doet verlopen

3. Wanneer iemand iets aan het uitleggen is aan mij in verband met hoe ik iets moet doen dan lijk ik vaak moeite te hebben met het volgen van wat die persoon aan het zeggen is en het werkelijk begrijpen en in mij opnemen van wat er aan mij gezegd wordt omdat, terwijl deze persoon de zaak in kwestie aan het uitleggen is, speelt er een angst in mijn achterhoofd in relatie tot het niet begrijpen van wat die persoon aan het zeggen is en een angst om 'dom' te zijn als ik het niet zou begrijpen wat er mij gezegd geweest is --- en die angst zorgt er vaak voor dat ik mij net niet fatsoenlijk kan concentreren op wat er in dat moment aan mij gezegd wordt en dat mijn aandacht snel afgeleid wordt door ongerelateerde gedachten die door mijn geest drijven

In de volgende blog zal ik verderzetten in dit proces door deze drie situaties verder te onderzoeken vanuit het startpunt van het zoeken naar oplossingen voor hoe ik mezelf kan veranderen opdat het patroon van emotionele zelf-sabotage in relatie tot het uitbreiden van mijn vaardigheden en het ontwikkelen van mezelf in en als het leren van nieuwe dingen niet meer in de weg staat van mijn uitdrukking en ervaring als mens in deze wereld.