Dag 704: Van Zelf-Inzicht tot Praktische Zelf-Verandering, Hoe Werkt Dat?

Ter verderzetting op Dag 703: Onderzoek de zwakke plek in je Lichaam en Vindt de zwakke plek in je Geest, deel ik in deze blog de zelf-vergeving die mij heeft ondersteund en geholpen in het moment waarin ik de zwakke plek voelde in mijn linker bovenarm en het gedachten/reactie-patroon ontdekte dat aan de oorsprong van die zwakke plek lag. Door in dat moment gesproken zelf-vergeving toe te passen, kon ik dat gedachten/reactie-patroon naar de voorgrond van mijn bewustzijn schuiven zodat ik mij meer gewaar werd van wat het is dat ik op de achtergrond in mijn geest over het algemeen maar laat draaien.

Je kan in een moment wel tot inzicht komen over iets wat in je geest bestaat, bijvoorbeeld het feit dat in in de achtergrond van mijn geest eigenlijk constant bezig ben met mij zorgen en druk te maken over hoe de mensen om mij heen denken en dat ik daardoor in een constante onderliggende ervaring van spanning en stress verkeer, maar om die ervaring en dat gedachtenpatroon in je geest dan ook werkelijk praktisch gezien te veranderen zodat het niet meer in je bestaat, dat is een ander paar mouwen.

En dat is waar zelf-vergeving dan van pas komt. Het helpt je met het:

• Ten eerste naar de voorgrond halen van het patroon dat je gezien en gerealiseerd hebt en waar je over 'tot inzicht' gekomen bent, zodat je al de dimensies van hoe dat patroon in jezelf bestaat kan onderzoeken en bekijken en zo tot een begrip kan komen van de totaliteit van hoe het patroon in jezelf functioneert.
• Ten tweede loslaten van de connecties en verbanden die in je geest bestaan tussen je gedachten en je gevoelens en emoties en tussen je gedachten, gevoelens/emoties en jezelf en je lichaam

Dan is het een kwestie van tijdens de dagen die volgen je gewaar te zijn van waar en wanneer en hoe dat patroon naar boven komt in jezelf. Want, het zal naar boven komen, je hebt er je hele leven in geparticipeert, dus één zelf-vergeving sessie is zeker niet voldoende om het volledig in jezelf te kunnen veranderen. Maar nu dat je die zelf-vergeving hebt toegepast en daardoor meer bewust geworden bent van het patroon in kwestie, ben je veel beter in staat om:

1. Het patroon op te merken als en wanneer het in jezelf naar boven komt omdat je dankzij je zelf-vergeving nu begrijpt hoe het patroon bestaat, wanneer en waarom het activeert en waar het vandaan komt
2. Richting te geven aan jezelf in dat moment in de zin van dat je de keuze hebt om in het patroon te stappen of eerder stabiel te blijven in jezelf en het patroon aan je voorbij te laten gaan. En die keuze zie en heb je nu omdat je  jezelf via je zelf-vergeving authoriteit gegeven hebt in relatie tot het patroon. Je ziet nu in dat het patroon een bepaalde uitdrukking is van jezelf, dat jij verantwoordelijk bent voor het bestaan en de creatie van het patroon en dat jij daardoor tegelijkertijd ook de macht en het potentieel hebt om het patroon te veranderen tot iets dat constructief is voor jou.

Dag 703: Onderzoek de zwakke plek in je Lichaam en Vindt de zwakke plek in je Geest

In deze blog deel ik een punt dat ik zelf gezien en ervaren heb dat betrekking heeft tot de Structurele Resonantie en met andere woorden hoe je het lichaam kan gebruiken om patronen, ervaringen en constructen in je eigen geest te ontdekken die jou in de weg staan om een optimale interactie met jezelf en je omgeving te bewerkstelligen.

Het specifieke punt waar ik het hier over zal hebben is een punt in mijn linker bovenarm. En dit punt noem ik een 'zwak punt' of een 'zwakke plek', omdat ik op die plek vaak op fysiek vlak oftewel een subtiele stekende pijn ervaar of een gevoel dat die plek zwakker is dan dezelfde plek op mijn andere arm. Deze ervaring werd voor mij steeds meer merkbaar naarmate ik gevoeliger werd voor mijn lichaam en wat er op fysiek vlak aan het gebeuren is binnenin mezelf doorheen het bewandelen van mijn proces.

Gisteren was er bijvoorbeeld zo een moment waarop ik een subtiele pijn voelde op dat punt in mijn linker bovenarm. Wat ik dan deed was het vastnemen van dat punt en drukken met mijn duim en wijsvinger langs beide kanten van mijn bovenarm, zodat ik kan 'zien' wat het is dat dat punt mij op dat moment aan het laten zien was. Het feit dat er daar iets aan het gebeuren was, was immers een teken dat ik op dat moment in mijn geest aan het participeren was in een bepaald construct, patroon en/of ervaring dat in direct verband stond met dat punt in mijn lichaam.

Door dan dat punt in het lichaam aan te raken of erop te duwen, en tegelijkertijd jezelf stil te maken binnenin jezelf, komt het patroon/construct/ervaring in kwestie in jezelf naar boven en kan je het beter zien. Dan weet je meteen wat het is dat er gaande is in jezelf en wat een 'zwakke plek' in je geest en je lichaam aan het creëren is.

In mijn geval, terwijl ik duwde op mijn bovenarm, zag ik dat het punt dat ermee in verband stond een punt is dat op onderbewust niveau in mijn geest in feite haast constant aanwezig is. Een bepaalde ervaring en gedachten-patroon dat de hele tijd in mijn geest op de achtergrond aan het werken is. En dat is specifiek een ervaring binnenin mezelf van spanning en een subtiele angst, verbonden met gedachten waarin ik terugblik op momenten doorheen mijn dag waarin ik met mensen heb gepraat en heb omgegaan met mensen vanuit het startpunt van mezelf ervan te willen verzekeren dat al de mensen waar ik mee in contact gekomen ben nog een 'positieve' mening over mij hebben.

Ik wil er als het ware de hele tijd zeker van zijn dat iedereen in mijn omgeving mij aanvaard, mij leuk of goed vindt en zeker niet kwaad is op mij of op de één of andere manier iets tegen mij heeft. Het is dus een vorm van het willen controleren van mijn 'positie' in mijn omgeving, gebaseerd op een angst van wat mensen over mij denken en specifiek een angst dat mensen mij 'niet goed' vinden op de één of andere manier.

En dat is dus een specifiek gedachtenpatroon dat in feite constant, in zo goed als elk moment op de achtergrond in mijn geest aanwezig is. Iets dat zo in mezelf geïntegreerd is en zo een deel uitmaakt van mezelf dat ik het nooit echt opmerkt en dat ik het aanvaard heb als 'normaal', als een normale staat van zijn. Een staat van zijn die dus een constante gespannenheid en subtiele angst in mezelf betekent.

Dit is het punt dat ik zag en mij realiseerde wanneer ik de pijn in mijn linker boven arm nader onderzocht. En om dit punt te verlossen en verwerken in mezelf, teneinde die zwakke plek in mijn lichaam en geest te genezen, bewandel ik een proces van zelf-vergeving en zelf-correctie.

Wordt vervolgd in de volgende blog.

Dag 702: Wat is het Nut en Doel van Zelf-Vergeving?

Ter verderzetting van Dag 701: Wat is het Nut of Doel van Dagelijks Schrijven?, beschrijf ik in deze blog de toepassing 'zelf-vergeving', hetgeen ik naast schrijven 's avonds ook toepas. Wat ik doorheen mijn proces van zelf-verandering en het leren kennen van mezelf immers heb opgemerkt, is dat schrijven op zich goed werkt om even te ontstressen door de ervaringen en dingen die je in je geest bezig houden open te trekken en als het ware aan de lucht bloot te stellen.

Maar schrijven alleen, en dat momentaire loslaten van de stress die je ervaart is niet voldoende om die stress of die emotionele of gevoelsmatige ervaring ook te verwerken op een manier die jou de kracht geeft ervoor te zorgen dat dezelfde ervaring je geen tweede of derde keer overrompelt op dezefde manier en dat je je uiteindelijk niet in hetzelfde schuitje bevindt. Wat schrijven over je ervaringen en over wat je meegemaakt hebt tijdens je dag vanuit het perspectief van het onderzoeken wat er in je eigen geest naar boven kwam in gedachten, gevoelens en emoties doet is dat het je even een inzicht geeft in wat er precies gebeurt is.

Schrijven helpt je om tot een realisatie of inzicht te komen in relatie tot het gebeurde. En het is dat inzicht dat je in het moment waarin je aan het schrijven bent opdoet dat je even een ervaring geeft dat er iets in jezelf losgeweekt wordt en dat de ervaring die je nu meer begrijpt en waar je over tot inzicht gekomen bent opgelost of verdwenen is.

Wat ik echter heb ondervonden in mijn proces is dat zolang je geen zelf-vergeving toepast en gebruikt, de ervaringen steeds opnieuw zullen terugkomen en je je in precies dezelfde positie zal bevinden, ondanks het feit dat je misschien wel inziet en begrijpt hoe het allemaal werkt. Wat zelf-vergeving doet en waar het je mee helpt, is om je eigen kracht en je eigen 'standpunt' - waar je 'staat' - te vinden in relatie tot de specifieke ervaring waar je over geschreven hebt en waar je binnenin jezelf mee worstelt.

Wanneer je zelf-vergeving doet, en dus 'jezelf vergeeft' voor de ervaring en voor de gedachten en reactiepatronen die verbonden zijn aan de ervaring en de ervaring in stand houden, dan neem je 'verantwoordelijkheid' voor die ervaringen en gedachten in jezelf. En 'verantwoordelijkheid' is hier het magische woord. In de woorden 'ik vergeef mezelf', ligt de stelling verborgen dat 'ik zie, besef en begrijp dat geen God of mens of ander wezen de macht heeft om mij vergeving te schenken en mij te verlossen van hoe ik mij nu voel en van deze worsteling in mezelf' en dat 'ik als de verantwoordelijke macht/kracht/entiteit van hoe ik mij voel vanbinnen, vergeef/verlos mezelf van deze last die ik ervaar'.

En dit is zeer effectief wanneer het aankomt op je interne ervaringen, omdat wanneer je even stilstaat bij waarom het in de eerste plaats is dat je je bijvoorbeeld gestresseerd voelt, of angstig, gespannen, kwaad, gefrustreerd, depressief, enzovoort...  Dan kom je tot een eigenaardige bemerking. En dat is dat die interne ervaringen die op zich aanvoelen als een last en zelfs als een soort van pijniging of straf omdat het erg onaangenaam is om je bijvoorbeeld angstig of gestresseerd of depressief of kwaad te voelen. Dus, stel je dan eens de vraag, wie heeft die last gecreëerd? Wie zorgt ervoor dat jij die last ervaart?

Het feit dat we zo gemakkelijk die 'last' ervaren binnenin onszelf en dat we eronder gebukt gaan alsof het 'normaal' is dat we ons vaak zo voelen, toont aan dat we ergens in onze geest geloven dat wij onszelf niet zo doen voelen. Het ziet ernaar uit dat er ergens in onszelf de overtuiging bestaat dat hoe we onszelf ervaren, dat de stress en de last en de zorgen die we voelen vanbinnen van ergens anders komen en op ons gelegd geweest zijn door... Wie weet door wie. God misschien? Of andere mensen? De samenleving? Onze ouders? ...

En het is dit subtiele geloof dat in de achterliggende dimensies van je geest bestaat dat bijdraagt tot waarom je vaak het gevoel hebt dat je je eigen interne ervaringen niet zomaar kunt veranderen, en dat je 'hulp' nodig hebt, zoals therapie of medicatie of affirmaties om de ervaringen oftewel te onderdrukken, of te 'kaderen' of om er op de één of andere manier mee te kunnen 'omgaan'.

Hier brengt zelf-vergeving, het schrijven en spreken van zelf-vergevings stellingen, verandering in, omdat jij in het toepassen van zelf-vergeving de stelling maakt, en in feite zegt tegen jezelf, tegen je eigen geest, dat jij nu verantwoordelijkheid neemt voor wat er binnenin jezelf bestaat en dat jij in de positie staat als de authoriteit over jezelf, over je eigen geest en lichaam.

Om te zien en ervaren hoe dit werkt en de kracht van zelf-vergeving te ondervinden, daag ik je uit om het uit te proberen. Het kost niets behalve tijd en moeite. Je bent aan niets of niemand iets verplicht behalve aan jezelf om jezelf te bewijzen dat jij de macht en het potentieel hebt om je eigen interne ervaringen in handen te nemen en vorm te geven op een manier die het beste is voor jezelf.

Leer over de praktische toepassing van schrijven en zelf-vergeving in de DIP Lite cursus.

Dag 701: Wat is het Nut of Doel van Dagelijks Schrijven?

Wat ik heb ontdekt met dagelijks schrijven is dat het assisteert in het verwerken en loslaten van al de of althans de meest prominente ervaringen die je tijdens de dag hebt ervaren. Zeg bijvoorbeeld dat je doorheen de dag het heel druk gehad hebt en je loopt van hot naar her. Zonder dat je het merkt ben je in je gedachten bezig met te denken aan al de dingen die je nog moet doen, je maakt je zorgen dat het allemaal op tijd zal afgeraken.

Je maakt je daarbij ook nog zorgen over wat je baas van je zou denken als je niet op tijd klaar bent. Dan denk je aan wat je moet doen wanneer je klaar bent met werken, je moet nog naar de winkel wand als je dit of dat vandaag niet koopt, dan zal je niet voorzien zijn voor het feest waar je tijdens het weekend naartoe gaat. En dan begin je te denken aan wat je zal aantrekken voor dat feest waarna je je dan gestresseerd begint te voelen omdat je, terwijl je in je geest door je garderobe gaat, beseft dat je eigenlijk niets gepast hebt. Of je begint te denken aan wat de eigenlijke kleding code is voor het feest en je krijgt angst dat wat je zal aantrekken heel anders zal zijn dan wat de andere mensen op het feest zullen aanhebben. Enzoverder, enzovoort.

Al deze gedachten en zoveel meer gaan door je geest terwijl je overdag bezig bent, terwijl je aan het werken bent, terwijl je aan het praten bent met mensen en terwijl je van het ene naar het andere overgaat.  En naar het eind van de avond toe voel je je moe, overwerkt, gespannen en uitgeput. Of misschien voel je je ongemakkelijk maar je weet niet goed waarom.

Schrijven heeft als doel een gewaarzijn te crëeren en te ontwikkelen in jezelf in relatie tot wat er eigenlijk allemaal door je geest gaat tijdens de dag. En dit zodat jij meer bewust kan worden van jezelf terwijl je in die gedachten en de emoties en gevoelens gaat die in je opkomen. Wat er immers in je gebeurt tijdens de dag, blijft nazinderen gedurende de hele dag en soms zelfs een aantal dagen op rij. Er gebeuren soms dingen die grote emotionele reacties in je losweken tijdens de dag (en dit hoeven geen reacties te zijn op zichtbaar en extern vlak, maar eerder ervaringen die je voelt vanbinnen). En het zijn die reacties die in je na blijven spelen omdat ze niet verwerkt of losgelaten worden. Ze zinken als het ware weg in jezelf en vaak lijken ze te verdwijnen na een poos zonder dat je zelf goed weet waar naartoe, en dus denk je dat ze zomaar weg zijn.

In de realiteit bouwt alles wat je ervaart in jezelf, al je gedachten en vooral je emotionele reacties en gevoels reacties op die gedachten, zich op. Het is pas door het leren kennen van jezelf, maar niet enkel dat, ook door het toepassen van specifiek gereedschap dat jou toelaat werkelijk los te laten van je emoties en interne ervaringen, dat je pas je interne ervaringen kan beginnen verwerken. Dat is spijtig genoeg echter iets wat je maar leert en inziet wanneer je het proces begint te bewandelen van het gewaar worden van jezelf en het doelbewust veranderen van wie je bent in momenten  doorheen je dag, door middel van het dagelijks schrijven.

Wordt vervolgd in de volgende blog

Dag 700: Het Nut en Doel van de Reis naar Leven

Vandaag schrijf ik mijn 700ste reis naar leven blog. Alweer 100 dagen voorbij en tijd om een reflectie te doen op het nut, het doel en het voordeel van het schrijven van deze 'reis naar leven'. Voor mij persoonlijk is het feit dat ik nog steeds verzet en dat ik nog niet heb 'opgegeven' op zich al een success en een bewijs dat ik mezelf op een substantiele wijze heb kunnen veranderen in mijn oude patronen. Een hardnekkig patroon dat ik, en zeer waarschijnlijk veel andere mensen zoals ik, doorheen mijn leven steeds heb ervaren en geleeft, is het patroon van opgeven.

Met het bewandelen van de reis naar leven is er echter een fascinerend iets dat ontwikkelt.  De reis naar leven is zowel een project dat je onderneemt voor jezelf, omdat je dagelijks schrijft over hoe je je persoonlijke proces van zelf-verandering bewandelt, en tegelijkertijd is het een bewijs dat aan de wereld laat zien hoe jij dat proces bewandelt. En deze tweeledige functie is wat de reis naar leven iets substantieel maakt. Subtantieel in de zin van dat iedereen kan zien dat het 'echt' is, dat dit is wat jij met en in je leven doet en hebt gedaan. En daardoor ook staat het als bewijs dat het iets is dat jij nooit hebt opgegeven, dat het een uitdrukking is van wie jij bent.

De reis naar leven, en vooral het blijven doorzetten in de reis naar leven is jouw afdruk in de wereld, jouw eigen statement die jij leeft waarin je jouw individualiteit en het feit dat jij bestaat als individu ontwikkelt, vormgeeft en creëert. De reis naar leven is specifiek op een publieke manier opgesteld, als een publieke blog, om jezelf ervan te kunnen verzekeren dat de verandering waar jij verslag van geeft en de stelling die jij leeft via het bloggen, echt is in de zin van dat het niet gebeurt in je gedachten in de vorm van ideëen, gevoelens, ervaringen of intenties, maar dat het gebeurt in de fysieke realiteit waarin 'jij' bestaat als mens en als individu in de echte, tastbare wereld.

Het is zeer bekrachtigend wanneer je jezelf iets ziet creëren in de fysieke werkelijkheid en wanneer je ziet dat je niet opgeeft. Wanneer je blijft doorzetten in iets, wat het ook is, dan wordt het als het ware een levende statement van wie jij bent. Een statement die door niets of niemand weerlegd kan worden. Je kan misschien commentaar, kritiek of negative feedback krijgen van anderen, maar je blijft verderzetten omdat jij jezelf tot doel gesteld hebt dat jij aan jezelf zal bewijzen dat je door kan zetten in iets, hoe schijnbaar klein dat ook mag zijn.

Dit heeft mij specifiek een zekere kracht en vertrouwen gegeven in mezelf, het feit dat ik deze reis naar leven heb kunnen bewandelen als een levend bewijs dat ik ondanks alles mijn proces van zelf-verandering nooit heb opgegeven. En daarom is het iets dat ik aanraad voor eenieder om dezelfde kracht te kunnen ontwikkelen en realiseren in jezelf. Met name de kracht om op te staan in deze wereld als een individu, als iemand met een stem. Iemand die geen angst heeft om zichzelf uit te drukken en te delen met de wereld. Al wat je nodig hebt is een computer, een blogspot en je woorden.

Neem een kijkje op de Reis naar Leven Facebook pagina om voorbeelden te zien van anderen die hun reis aan het bewandelen zijn.

Dag 699: Wanneer je reactietijd trager is in sociale situaties

In navolging van Dag 698: De Reacties die we zien in anderen, misschien toch niet wat we denken? ga ik in deze blog verder op de kwantum reacties die ik zag afspelen in een situatie waarin iemand een grapje maakte of commentaar gaf en dan onmiddellijk mijn gedrag of blik van neutraliteit en non-responsiviteit persoonlijk opnam als een vorm van 'afkeuring' van het grapje of de commentaar die deze persoon gemaakt had.

Het was dus interessant om gade te slaan hoe dit allemaal gebeurde in haast een fractie van een seconde en vooral omdat het vaak eerder is voorgevallen dat mensen op die manier reageerden op mij, maar ik was in zulk'n momenten vaak  nooit gewaar genoeg of stabiel genoeg binnenin mezelf om te kunnen zien wat er werkelijk aan het gebeuren was in die momenten. Ik nam dan eerder het moment zelf persoonlijk op en voelde mij dan slecht over mezelf en dacht dat ik 'verkeerd' gereageerd had of dat mijn gedrag op de één of andere manier 'niet goed genoeg' was.

Dit keer reageerde ik echter niet emotioneel, of althans niet in de mate waarop ik vroeger gereageerd zou hebben, waardoor ik met meer duidelijkheid kon zien wat er zich aan het afspelen was in het moment binnenin mezelf maar ook binnenin de persoon die op mij aan het reageren was in die kwantum-seconde. Ik besefte in dat moment ook dat dit een specifiek patroon was dat zich doorheen mijn leven vaak heeft afgespeeld.

Vaak heb ik mij in zo'n situaties bevonden waarin er iets aan het gebeuren was in mijn externe realiteit, bijvoorbeeld iemand maakt een commentaar of maakt een grapje en verwacht dat ik daar op een bepaalde manier op reageer, en ik neem te lang met het proberen uit te vissen hoe ik moet reageren op die commentaar of dat grapje, en in die tijd waarin nog bezig ben met het uitvissen hoe ik moet reageren, is die persoon al aan het reageren op mijn 'non-reactie' door de 'non-reactie' en wat voor mij een eerder 'neutraal' moment is te interpreteren als een teken dat ik zijn of haar grapje of commentaar 'niet te pruimen vindt' of 'niet grappig/leuk vindt'. En uiteindelijk heb ik dan steeds het gevoel dat ik in mijn geest niet erg 'sociaal' ingesteld ben, in de zin van dat mijn 'sociale' responsen op de mensen om mij heen en op wat er gezegd word niet automatisch en onmiddellijk zijn. Ik denk vaak even na voordat ik reageer.

Het is dus interessant om te onderzoeken wat er eigenlijk precies gebeurt in dat moment van 'nadenken' en waarom het precies is dat niet enkel ik maar ook veel mensen net als ik, niet 'sociaal' ingesteld zijn of eerder 'afgestemd' zijn op onze externe realiteit. Het zou maar al te makkelijk zijn uiteraard om te denken van 'ja, dat is nu eenmaal wie ik ben' omdat ik altijd zo geweest ben. Maar in de realiteit toont dit patroon mij een aspect van mezelf waarin er iets binnenin mezelf aan het gebeuren is in mijn gedachten en emotionele ervaringen dat mij aan het saboteren is in 'wie ik ben' en hoe ik mij ervaar in 'sociale situaties'.

Dit specifieke patroon is namelijk duidelijk niet het beste voor mezelf en voor mensen zoals mezelf, omdat ik uiteindelijk steeds achter blijf met de ervaring en de indruk in mezelf dat er iets 'mis' is met mij, dat ik niet 'normaal ben', omdat ik trager lijk te functioneren in mijn geest dan andere mensen en omdat ik doorgaans niet hetzelfde lijk te reageren of mij niet hetzelfde lijk te gedragen dan de meeste mensen in zo'n situaties.

Wat ik echter nooit heb begrepen is dat in deze stelling juist het probleem loert. Wordt verdergezet in de volgende blog.

Dag 698: De Reacties die we zien in anderen, misschien toch niet wat we denken?

Vandaag ontvouwde zich een interessant moment wanneer ik een coaching seminarie bijwoonde. Ik zat buiten met een paar vrienden voordat de seminarie van start ging en een man wandelde ons voorbij die een grapje maakte. Hij maakte een commentaar op een plagerige manier maar ik besefte niet meteen wat hij ermee bedoelde dus ik reageerde er niet meteen op met wederwoord.

Hij keek even naar mij en zegde dan nog iets maar ik wist niet meteen wat ik van zijn blik moest maken dus reageerde ik ook niet meteen op zijn commentaar. En daarop zegde hij dan iets zoals 'ze kan er precies niet mee lachen'. Hier besefte ik dat hij in dat moment in een reactie gegaan was op mijn blik en op het feit dat ik hem niet automatisch en onmiddellijk van weerwoord voorzag, omdat uit zijn woorden bleek dat hij mijn blik en mijn houding in dat moment opvatte als een afkeuren van zijn gedrag of een reactie op zijn gedrag waarin hij dus ervan uitging dat ik zijn commentaar of grapje 'niet amusant' vond.

En hier zag ik hoe mensen soms zo snel kunnen reageren in hun geest op hun eigen perceptie van de realiteit. Omdat, in mijn geest en mijn gedachten was ik nog bezig met het verwerken van wat hij had gezegd en het zoeken naar de gepaste reactie daarop. Ik wist niet goed of hij een grapje aan het maken was of commentaar aan het geven was en ik wist dus niet goed hoe ik erop moest reageren. En in dat moment stond mijn blik als het ware op 'neutraal'. Maar wat voor mij 'neutraal' was, was voor hem 'negatief'. Hij vatte mijn blik op als eerder negatief van aard, als kwaad of geïrriteerd. En daar reageerde hij dan op met de opmerking 'ze vindt het precies niet om te lachen', op zijn eigen perceptie van hoe ik mezelf uitdrukte, waar ik me in dat moment niet eens van gewaar was.

Ik was me in dat ene moment even niet gewaar van hoe mijn uitdrukking eruit zag, omdat ik bezig was in mijn eigen geest wat er om mij heen ging te verwerken. En dit is interessant omdat ik dit patroon eerder in mijn leven heb zien opkomen. Het patroon waarin iemand in mijn omgeving iets zegt tegen mij en ik niet goed weet wat die persoon bedoelt of welke reactie ze eigenlijk van mij verwachten, en terwijl ik het gezegde nog aan het verwerken ben in mezelf, is die persoon al aan het reageren op hoe mijn blik er in dat moment uitziet en op het feit dat ik niet meteen automatisch reageer.

Dit is iets dat ik vaak heb opgemerkt in mijn interacties met mensen, is dat ik soms wat trager ben in hoe ik dingen verwerk dan de meeste mensen, en omwille van die traagheid ben ik me soms niet gewaar van hoe mensen de blik op mijn gezicht interpreteren. Terwijl ik dan nog aan het nadenken ben over hoe ik moet reageren op iets wat iemand zegt, is die persoon al aan het reageren op de - voor mij - neutrale blik op mijn gezicht omdat zij die neutraliteit eerder opvatten en zien als een boze of kwade blik en dat dan meteen volledig persoonlijk gaan opnemen.

Voordat ik het dus weet voelt iemand zich persoonlijk aangevallen door mij, zonder dat ik zelfs de kans had om werkelijk iets te zeggen of goed te begrijpen wat er aan het gebeuren was of wat er gezegd werd.  Wat zich dus afspeelt in zulk'n momenten is niet enkel dat patroon in mijn geest waarin ik in een staat van verwarring ga in verband met het niet weten hoe te reageren op iets dat zich afspeelt in mijn omgeving, maar ook het patroon in die andere mensen die een bepaalde blik onmiddellijk 'persoonlijk' gaan opnemen en onmiddellijk gaan denken dat ik 'kwaad' ben op hen, hetgeen ook iets zegt over hun geest en de invulling die zij geven aan de realiteit die zij zien met hun ogen.

Omdat, ze zien duidelijk niet wat er zich werkelijk aan het afspelen is in mij, ze zien niet dat wat zij interpreteren als kwaadheid, in wezen verwarring is. En dat is omdat zij misschien al snel in die reactie van kwaadheid schieten in relatie tot dingen die andere mensen zeggen of doen, en dan dus ook die reactie gaan zien in anderen omdat het iets is wat ze zelf doen. Maar dat wil dan niet zeggen dat wanneer ze die reactie zien in een ander, ook werkelijk is wat er in die ander afspeelt.

Dit is dus de 'les' van vandaag, dat we namelijk maar al te snel veronderstellen dat hoe we denken dat een ander reageert op ons werkelijk is wat er zich in die persoon aan het afspelen is. We zien echter niet verder dan onze neus lang is, met andere woorden wat we niet zien is dat wat we zien in een ander in termen van hun reacties op ons zich enkel limiteert tot hoe we zelf in elkaar zitten. Hoe we anderen dus zien reageren op ons is hoe we zelf vaak reageren op anderen.

Dag 697: Wat je Zegt ben je Zelf! - De realiteit achter Beoordelingen

Ter verderzetting op Dag 696: Je Geest, een Politieke Arena? ga ik in deze blog verder op hoe en waarom het is dat wanneer je iemand ergens van beschuldigd, je vaak tegelijkertijd in feite precies hetzelfde aan het doen bent als waar je die ander van aan het beschuldigen bent.

In de voorgaande blog heb ik het voorbeeld aangehaald van het beoordelen en veroordelen van een groepje mensen omdat ze aan het roddelen zijn. Terwijl je hun roddelgedrag aan het veroordelen bent door meningen in je gedachten te creëren zoals 'dat doe je toch niet', 'roddelen is kinderachtig' en 'je bent arrogant en achterbaks als je roddelt', ben je dus - zoals ook besproken in Dag 696 - bezig met het zoeken naar ondersteuning voor je meningen van andere mensen, oftewel in je geest of in je fysieke realiteit.

Meningen is iets in onszelf waar we doorgaans erkenning of ondersteuning voor zoeken van anderen. Bijvoorbeeld deze meningen in relatie tot en over 'roddelgedrag', zoals de mening 'roddelen is kinderachtig', dat is een mening die veel mensen houden over roddelgedrag omdat het een collectief aanvaarde beoordeling is over een specifiek gedrag. En het zijn dit soort beoordelingen die een soort van sociale orde houden in de samenleving, wanneer de meeste mensen dezelfde meningen delen in verband met wat goed en slecht en juist en fout is.

Uiteraard zijn er ook veel verschillen van meningen, en dat is waarom we ons vaak maar met een specifiek aantal mensen gaan identificeren, mensen die dan onze 'vrienden' zijn, namelijk zij die onze meningen delen en ondersteunen en ons met andere woorden het gevoel geven dat onze persoonlijke mening ertoe doet, belangrijk is en vooral ook 'juist' is.

En als je dan eens goed kijkt naar wat je dan eigenlijk aan het doen bent wanneer je ondersteuning zoekt bij andere mensen voor jou mening over iemand, dan zal je misschien opmerken en beseffen dat dit precies hetzelfde is als roddelen. Dat is immers wat er gebeurt wanneer iemand roddelt, hij of zij is namelijk in dat moment ondersteuning aan het zoeken voor zijn/haar mening over de persoon waarover hij/zij aan het 'roddelen' is, teneinde die ene persoon te kunnen op de één of andere manier in het nauw drijven of buitensluiten of viseren.

En wanneer je de 'roddelaar' in jouw mening gaat beoordelen, dan doe je het hetzelfde omdat je dan ook die persoon in feite in het nauw probeert te drijven met je beoordelingen en beschuldigingen, je probeert hen te viseren en op de één of andere manier buiten te sluiten doordat jij je vinger naar hen wijst en zegt van 'JIJ hebt geroddelt' en 'JIJ gedraagt je kinderachtig'. En die mening kan onschuldig aanvoelen omdat je zelf het gevoel hebt dat jij de goede persoon bent in deze situatie omdat jij een ander wijst op hun onheus  en ongepast gedrag, dus jij bent zogezegt degene die het goede voorheeft want jij wil gewoon dat die persoon stopt met roddelen en stopt met het kwetsen van anderen door dat roddelgedrag.

Maar je ziet niet dat de manier waarop je dat doet eigenlijk juist hetzelfde is als 'roddelen', het is gewoon anders verpakt. En daarin ligt vaak het gevaar, in hoe we dingen verpakken voor onszelf, omdat we dan vaak niet zien dat wij net hetzelfde doen als waar we anderen soms van beschuldigen, het ziet er aan het oppervlak gewoon anders uit.

Dag 696: Je Geest, een Politieke Arena?

Als verderzetting op:

Die beoordelingen, als je er werkelijk naar kijkt, zijn als het ware manipulatie technieken die je gebruikt om de persoon wiens gedrag je beoordeelt en veroordeelt zich schuldig te doen voelen over hun gedrag, zodat ze hopelijk hun 'fout' inzien en zodat jij je niet meer angstig hoeft te voelen. Maar door dat te doen, plaats je jezelf eigenlijk net in een slachtoffer positie tegenover die persoon en tegenover het gedrag dat zij uitten.  (Dag 695: Hoe we onze Kwaardheid rechtvaardigen met Beoordelingen)

Hoe is het dus dat je jezelf in een slachtoffer positie plaatst tegenover de mensen wiens gedrag je beoordeelt/veroordeelt, zoals in het voorbeeld van het beoordelen en veroordelen van het zien van roddelgedrag? In de vorige blogs heb je al kunnen zien en realiseren hoe het is dat beoordelingen en specifiek de reacties van kwaadheid eraan verbonden, welbepaalde angsten in jezelf herbergen en dat je die beoordelingen en reacties van kwaadheid en verontwaardiging in feite gebruikt als een middel om jezelf te trachten beschermen tegen datgene waar je eigenlijk angst van hebt.

Zoals in het voorbeeld waarin je eigenlijk angst hebt dat mensen over jou zouden roddelen, en dus om jezelf proberen te beschermen tegen het roddelgedrag dat je bepaalde mensen ziet uiten, ga je je kwaad maken op die mensen en ga je dingen denken en zeggen zoals 'doe eens volwassen! Roddelen is geen teken van volwassenheid', of 'hoe arrogant moet je zijn om zo aan achterklap te doen!'. Omdat, wanneer je zo'n dingen zegt of denkt, voel je je gerechtvaardigd in je kwaadheid omdat je het gevoel hebt dat andere mensen er ook zo over zouden denken en de meeste mensen zouden die 'roddelaars' ook op die manier beoordelen en veroordelen op hun gedrag.

En, gebaseerd op het principe van 'samen sta je sterk', kan je die idee dat je in je mening ondersteund zou worden door 'de meeste mensen' en dat de meesten met jou akkoort zouden gaan en achter je zouden staan in wat je zegt  dan gebruiken als een soort 'groepsdruk' om de mensen die je aan het beoordelen bent in een positie te plaatsen van de 'minderheid' waardoor zij zich dan op hun beurt angstig en minderwaardig voelen. En dit zodat zij dan uiteindelijk zouden stoppen met het gedrag waar jij aanvankelijk op had gereageerd met angst.

Dit lijkt nogal een uitgebreidt en complex gedoe maar dat is hoe de geest in z'n werk gaat en hoe je jezelf in je eigen geest probeert te beschermen van je eigen angsten, door middel van het vormen van meningen en beoordelingen en het krijgen van ondersteuning van andere mensen zodat je drukkingskracht hebt. Je geest en de manier waarop je vanuit je geest je omgeving als andere mensen benaderd lijkt dus heel veel op een politieke arena.

En nog interessanter is dat, wanneer je eigenlijk kijkt naar wat je zelf dan doet door zo'n beoordelingen te vormen en door het gedrag te veroordelen van de 'roddelaars' en dan ondersteuning te zoeken voor die meningen van anderen om de kleine groep roddelaars als het ware in het nauw te drijven, is dat je eigenlijk bezig bent precies hetzelfde te doen als waar je mensen van beschuldigd hebt.

Meer hierover in de volgende blog...

Dag 695: Hoe we onze Kwaardheid rechtvaardigen met Beoordelingen

Ter verderzetting op Dag 694: Het Ware Gelaat van Kwaadheid:

Dit is dus hoe persoonlijke angsten zich kunnen verbergen achter reacties van verontwaardigheid, waarin je soms gelooft dat je je verontwaardigd en kwaad voelt om een situatie omdat je gelooft dat bepaalde mensen in die situatie zich nu eenmaal onheus gedragen hebben. Terwijl de kwaadheid is in wezen enkel een reactie op de angst die je voelt in jezelf.

Ik werd bijvoorbeeld enkel kwaad op en beoordeelde enkel die mensen en situaties die een bepaalde angst in mezelf activeerden. Zoals een angst om gepest te worden of een angst om buitengesloten te worden of een angst dat er over mij geroddeld zou worden. Dit was wat ik andere mensen zag doen in die serie Naked and Afraid XL, en dus was dat specifiek hetgeen ik beoordeelde als 'slecht' en 'gemeen' en waarop ik specifiek reageerde met gedachten van 'dat doe je toch niet!' en 'wat voor een rotmens ben jij nu!', enzovoort.... Beoordelingen die op zich fungeren als rechtvaardigingen voor mijn reactie van kwaadheid.

En dankzij die rechtvaardigingen, namelijk 'ik ben gerechtvaardigd in mijn reactie van kwaadheid op dit individu omdat hoe zij zich heeft gedragen in die situatie gewoon onjuist en compleet gemeen was', hoef ik niet naar binnen te kijken in mezelf en hoef ik ook niet te zien dat er eigenlijk angsten in mezelf bestaan in relatie tot behandeld worden op die manier.

Ik bedoel, in wezen beoordeel ik die persoon enkel omdat ik persoonlijk angst heb van hun gedrag. Ik heb zelf angst om te moeten omgaan met zulk'n gedrag in mijn omgeving en om mij in zo'n groepssituatie te bevinden waarin er over mij geroddeld wordt of waarin ik mij in een positie bevindt waarin ik het gevoel heb dat de groep tegen mij gekant is of dat ik op de één of andere manier geviseerd aan het worden ben. En daardoor val ik nu die persoon aan door hen te beoordelen in mijn gedachten als 'gemeen' en 'slecht' en hun gedrag te veroordelen, om mezelf als het ware tegen mijn eigen angsten te verdedigen.

Die beoordelingen, als je er werkelijk naar kijkt, zijn als het ware manipulatie technieken die ik gebruik om de persoon wiens gedrag ik beoordeel en veroordeel zich schuldig te doen voelen over hun gedrag, zodat ze hopelijk hun 'fout' inzien en zodat ik mij niet meer angstig hoef te voelen.

Maar door dat te doen, plaats ik me eigenlijk net in een slachtoffer positie tegenover die persoon en tegenover het gedrag dat zij uitten. Hoe dit werkt bespreek ik in de volgende blog...

Dag 694: Het Ware Gelaat van Kwaadheid

Ter verderzetting op Dag 693: De aanvaardde 'normaliteit' van Verontwaardiging open ik in deze blog het eigenlijke punt dat zich verschuilt achter de reactie van verontwaardiging en de reactie van kwaadheid op het zien van bepaald 'gedrag' van andere mensen dat over het algemeen bestempeld wordt als 'slecht' of 'gemeen' of op de één of andere manier ondermaats gedrag.

Toen ik mij dus gewaar werd van die emotionele reactie van verontwaardiging in mezelf elke keer ik een individu op de één of andere wijze verstoten zag worden uit de groep of onheus behandeld zag worden door de groep, hield ik even halt in mezelf om te onderzoeken wat er eigenlijk werkelijk gaande is.

Omdat, in het bewandelen van mijn proces ben ik er al achter gekomen dat wanneer ik reageer met kwaadheid en wanneer ik me 'kwaad maak' om iets, dan is dat over het algemeen een teken dat ik mij ergens in mezelf angstig voel en dat de kwaadheid in feite een soort van zelf-verdedigings of -beschermings reactie is voortvloeiende uit mijn angst.

Wanneer ik dus vanuit dit perspectief keek naar die kwaadheid in de vorm van 'verontwaardiging' die opkwam in mezelf, merkte ik op dat ik me eigenlijk enkel kwaad maakte om één welbepaald punt en dat mijn kwaadheid eigenlijk een bepaald 'thema' had.

En dat thema was namelijk dat ik enkel reageerde op het zien van 'buitensluiting' of 'uitstoting' van één individu door een groep van mensen. Dat was specifiek waar ik op aan het reageren was. En wanneer ik mijn blik dan verschoof naar de angst die zich daarachter verschool, begreep ik dat ik aan het reageren was vanuit een angst die in mezelf bestond om zelf buitengesloten te worden door een groep.

Dit is in feite een angst die ik doorheen het grootste gedeelte van mijn leven heb ervaren, namelijk een grote angst en onzekerheid over mezelf in relatie tot groepen van mensen. Telkens wanneer ik me in groepen van mensen bevond, ervoer ik mij over het algemeen als onzeker, ongemakkelijk en angstig, voornamelijk in verband met een angst om door de groep op de één of andere manier buitengesloten te worden.

Dit is dus hoe persoonlijke angsten zich kunnen verbergen achter reacties van verontwaardigheid, waarin je soms gelooft dat je je verontwaardigd en kwaad voelt om een situatie omdat je gelooft dat bepaalde mensen in die situatie zich nu eenmaal onheus gedragen hebben. Terwijl de kwaadheid is in wezen enkel een reactie op de angst die je voelt in jezelf.

Meer hierover in de volgende blog...

Dag 693: De aanvaardde 'normaliteit' van Verontwaardiging

Ter verderzetting op Dag 692: Reageren op wat je mensen ziet doen op TV - Wat zegt dat over Jezelf? breidt ik in deze blog verder uit over wat het eigenlijk werkelijk was waar ik op aan het reageren was elke keer wanneer ik mezelf zag kwaad worden op het zien van hoe een groep mensen een individu in de groep 'onterecht' behandelden, of althans zo ervoer en zag ik het vanuit mijn ogen en ervaring.

Dus, aan het oppervlak leek het 'normaal' dat ik reageerde met verontwaardiging en kwaadheid omdat ik er in mijn geest van overtuigd was - een overtuiging die gebaseerd is op de idee dat andere mensen op dezelfde manier zouden reageren - dat wat ik die individuen zag doen 'onterecht' en 'onrechtvaardig' en 'onjuist' was. En dit was uiteraard gebaseerd op de ideëen en overtuigingen die in mijn geest bestaan in relatie tot wat 'juist' en 'fout' gedrag is.

Bijvoorbeeld, wanneer ik een groepje dames zag roddelen over een andere dame, reageerde ik met kwaadheid op dat groepje, verbonden met een gedachte van 'komaan, je roddelt toch niet over iemand, gedraag je eens volwassen!'. Of toen ik één vrouw zag praten tegen een andere vrouw over een ander lid van de groep, waarin ze bezig was de mening van die andere vrouw te veranderen en vorm te geven in relatie tot de persoon waar ze het over had, reageerde ik ook met ontzetting verbonden met een gedachte van 'hoe arrogant ben je om zo achter iemand z'n rug te praten?! Iemand die in de eerste plaats niet eens echt iets verkeerd heeft gedaan!'.

Roddelen wordt over het algemeen in een negatief daglicht gezet en wordt doorgaans erkend door vrijwel iedereen als een negatieve eigenschap, waardoor ik mij ook 'gerechtvaardigd' voelde in mijn emotionele reactie van verontwaardiging en kwaadheid wanneer ik die mensen zag roddelen. En daardoor stelde ik mij ook aanvankelijk geen vragen over mijn eigen reacties.

Wanneer ik echter in zelf-eerlijkheid binnenin mezelf keek naar het eigenlijke startpunt en de eigenlijke oorsprong van mijn reacties, zag ik een ander verhaal...

Wordt vervolgd in de volgende blog...

Dag 692: Reageren op wat je mensen ziet doen op TV - Wat zegt dat over Jezelf?

In het kijken naar een televisieserie genaamd 'Naked and Afraid XL', is er een interessant punt in mezelf naar het oppervlak gekomen. Naked and Afraid XL is een reality show die een groep mensen naakt en met maar een paar praktische instrumenten in een jungle plaatst om dan gedurende 40 dagen te moeten overleven.  En aangezien ze zo dicht op elkaar zitten en elkaar en de groep nodig hebben om te overleven, komen er veel patronen naar boven en wordt veel gedrag zichtbaar dat zich over het algemeen in groepen in onze samenleving ook afspeelt.

Ik heb in mijn Reis naar Leven al een wezenlijk proces bewandeld van het onder ogen komen, verkennen, stabiliseren en veranderen van wie ik ben in groepen van mensen en specifiek van de emotionele ervaringen die ik doorheen mijn leven steeds ervaren heb binnenin mezelf wanneer ik me in groepen van mensen bevond.

De reacties die echter in mezelf naar boven kwamen terwijl ik dit televisieprogramma aan het bekijken was lieten mij echter zien dat er nog bepaalde ervaringen in mezelf bestaan en specifiek bepaalde angsten met betrekking tot groepen en mijn aanvaardde 'identiteit' wanneer het groepen betreft, die ik nog niet heb doorwandeld en veranderd.

En de desbetreffende reacties kwamen dus voornamelijk in mezelf naar boven elke keer wanneer ik zag hoe de groep één enkel individu viseerde of uit de groep stootte of wegduwde op de één of andere manier. Ik werd soms kwaad op het gedrag van sommige individuen in die mate dat ik mezelf erop betrapte tegen het scherm luidop te praten vanuit die reactie van 'zie je nu niet waar je mee bezig bent?!' of 'wat voor een mens moet je zijn om zoiets nu te doen?!'.

En dit omdat ik soms het gedrag van mensen in het programma bestempelde en zag als enorm kwetsend en zonder scrupules, moraliteit of zelfs rede, waardoor ik het aanvankelijk ook zag als 'normaal' of vanzelfsprekend dat ik er kwaad op wordt.

Wanneer ik mij er echter van bewust werd dat ik wel degelijk in een emotionele reactie zat in mezelf in relatie tot wat ik aan het zien was in dit programma, besefte ik dat mijn reacties niet werkelijk 'gegrond' waren, in de zin van dat ik niet 'zomaar' reageerde gewoon omdat mensen dingen aan het doen en zeggen waren die niet 'correct' zijn. Ik was aan het reageren omdat er ergens iets in mezelf is dat getriggerd wordt, een bepaalde angst binnenin mezelf die naar boven komt als reactie op iets dat ik zie in het gedrag van deze mensen, en het is vanuit die angst dat ik dan aan het reageren ben met kwaadheid.

In de volgende blog kijk ik dus naar wat mijn reacties op dit programma en hoe ik de mensen in het programma zie vanuit mijn ogen te zeggen hebben over wie ik ben vanbinnen en mij een punt laten zien van en in mezelf waarin ik mezelf aan het verminderen ben.

Dag 691: De Relevantie van Overlevingsangst als Basis voor de dingen die je Doet

Ter verderzetting op Dag 690: Hoe Stabiliseer je Overspoelende Stress? schrijf ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen uit die ik in het moment waarin ik de emotioneel overweldigende ervaring in mezelf opmerkte in relatie tot het project waar ik aan het werken was.

Zelf-Correctie

Wanneer ik de ervaring zie opkomen in mezelf van stress en gejaagdheid wanneer ik iets aan het doen ben zie opkomen in mezelf - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat ik bezig ben mezelf af te scheiden van wat ik aan het doen ben en van mijn uitdrukking en expressie in het moment, door te denken aan het eindresultaat van wat ik aan het 'maken' ben, op zoek naar een gevoel van veiligheid en zekerheid dat ik verbonden heb met het kunnen maken of hebben van een product of iets waar ik potentieel geld mee zou kunnen verdienen en mee zou kunnen overleven

En dus ik zie, besef en begrijp dat ik mijn uitdrukking en expressie in en als het moment gedefinieerd heb in en als overleving en emotionele ervaringen en reacties zoals stress, angst, frustratie en spanning en dat ik daarin wie ik werkelijk ben als het leven zelf, heb onderdrukt door mezelf niet toe te staan te ontspannen en comfortabel en stabiel te zijn in en als elk moment van ademhaling

En ik zie, besef en begrijp dat het mijn verantwoordelijkheid is tegenover mezelf en al het leven als mezelf om te leven en te staan als het levende voorbeeld van wat het beste is voor allen en om dus te leven op een manier die als voorbeeld staat voor een wereld waarin elk levend wezen kan en mag leven in en als stabiliteit en comfortabiliteit, waarin niemand dingen hoeft te doen vanuit die ervaring van overlevingsangst en vanuit emotionele ervaringen en reacties en waarin niemand zich zorgen hoeft te maken over de toekomst en zichzelf hoeft te onderdrukken in en als die toekomstzorgen

Dus ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen  voor wie ik ben in en als deze wereld als een creatieve kracht en macht en als een deel van deze wereld en realiteit, in en als het besef dat het mijn verantwoordelijkheid is om een voorbeeld te zijn van hoe het ook anders kan, een voorbeeld van verandering, van verbetering van deze realiteit vanbinnen en vanbuiten - en om dit levende voorbeeld te leven op elk vlak, door mezelf niet toe te staan mezelf te laten sturen, begeleiden of bepalen in de dingen die ik doe door emotionele ervaringen en reacties en zelf onderdrukking

Ik stel mezelf tot doel om mezelf als het leven zelf als ademhaling, als onvoorwaardelijke zelf-expressie en zelf-aanvaarding als wat het beste is voor elk levend wezen op de eerste plaats te zetten en te ontdekken wat het is om te leven en te bestaan als een onvoorwaardelijke uitdrukking van het leven zelf in en als wie ik werkelijk ben en om mezelf dus niet te limiteren of onderdrukken in functie en naam van overlevingsangst en het systeem van de geest als gedachten, emoties en gevoelens gebaseerd op die overlevingsangst

Dag 690: Hoe Stabiliseer je Overspoelende Stress?

Als vervolg op Dag 689: Hoe Stress kan leiden tot een Slachtoffersmentaliteit, deel ik in deze blog de zelf-vergeving die ik heb toegepast in het moment waarin ik merkte en ervoer dat de stress die ik in de achtergrond in mijn geest had toegestaan te bestaan in relatie tot het nieuwe project dat ik bezig was uit te voeren 'te veel' werd voor mij en ik mij in een slachtofferrol aan het plaatsen was in relatie tot mijn eigen ervaringen van stress. En in de volgende blog deel ik dan de zelf-correctie waarin ik het script creëer om dit patroon op een praktische manier te veranderen.

Zelf-Vergeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te zien, ervaren en definieren als slachtoffer van de stress die ik voel en ervaar binnenin mezelf en mij zodanig overspoeld te voelen door die ervaring dat ik zelfs wil opgeven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor de stress die ik in mezelf in de eerste plaats heb laten opbouwen door mezelf in de slachtofferrol te plaatsen in relatie tot de overspoelende opgebouwde ervaring van stress

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd stress te laten opbouwen in mezelf tot op het punt dat het 'overspoelend' wordt in de plaats van mezelf te stabiliseren vanaf het moment dat ik die ervaring van gehaastheid en opgejaagdheid zie opkomen in mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf op te jagen in het project waar ik mee bezig ben door de hele tijd terwijl ik bezig ben enkel te denken aan het eindproduct dat ik in handen wil hebben, hetgeen ik in mijn geest verbonden heb met 'success' en dus 'geld' en 'overleving' - en daardoor dan stress te creëren in mezelf en emotionele reacties die opkomen elke keer ik een fout maak of elke keer er iets gebeurt dat het proces anders doet verlopen dan ik aanvankelijk in gedachten had

Ik vergeef mezelf  dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als angst van de toekomst en de dingen die ik doe te doen vanuit het startpunt van die toekomstangst - in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat waar ik eigenlijk mee bezig ben is mezelf aan het saboteren in het bewegen en uitdrukken van mezelf in en als deze fysieke werkelijkheid omdat ik enkel stress, spanning, angst en emotionele reacties aan het produceren en opwekken ben in mezelf in reactie op mezelf en mijn eigen uitdrukking in momenten, waarin ik de dingen die ik doe enkel moeilijker aan het maken ben voor mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd ervoor te zorgen dat ik in elk moment van ademhaling vrij ben van reacties en emotionele of gevoelens ervaringen binnenin mezelf  wanneer en terwijl ik dingen doe en mezelf uitdruk in en als de fysieke realiteit, om er zo voor te zorgen dat ik mezelf niet uiteindelijk saboteer door  middel van het opbouwen en accumuleren van energie en stress

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn expressie en uitdrukking en bestaan van wie ik ben als het leven in en als mezelf te compromitteren, saboteren en onderdrukken door mezelf te laten sturen, leiden en dirigeren door een emotionele ervaring van gehaastheid, gejaagdheid, angst en stress - in de plaats van in elk moment van ademhaling in te zien, te beseffen en te begrijpen dat wie ik werkelijk ben als het leven zelf is HIER, en het is mijn verantwoordelijkheid als het leven in en als mezelf om te bestaan en te staan als het levende voorbeeld van wat het beste is voor allen en dus mijn sturing en macht en creatieve vermogen niet weg te geven aan de geest als overlevingsangst en emotionele reacties in en als het besef dat dat soort overlevingsmentaliteit niet gebaseerd is op een bestaan en een realiteit die het beste is voor het leven in en als elk wezen

Dag 689: Hoe Stress kan leiden tot een Slachtoffersmentaliteit

Als verderzetting op de voorgaande blogs waarin ik ben beginnen schrijven over de ervaring van stress in verband met het beginnen aan iets nieuws, deel ik in deze blog een ervaring die ik gisteren doormaakte wanneer ik de hele dag gespendeerd had met het hard en gemotiveerd werken aan mijn project. En na een hele dag ploeteren had ik naar de avond toe nog steeds niet het product gecreëerd dat ik van zinnens was te creëren.

Op dit punt begon ik te reageren met frustratie elke keer ik mezelf haast dezelfde fout zag maken en het ging zelfs zover dat ik uiteindelijk wilde beginnen wenen en aan het denken was aan opgeven. Hier besefte ik onmiddellijk dat deze ervaringen een gevolg waren van het feit dat ik de hele dag mijn project aan het uitvoeren was vanuit het startpunt van stress en mezelf opjagen en gedachten in mijn geest van 'ik moet dat hier zo snel mogelijk gedaan krijgen'  en 'ik wil zoveel mogelijk gedaan krijgen vandaag', met mijn oog al op het eindproduct dat ik in mijn handen wilde hebben.

En ik was niet van plan om deze energetische achtbaan nog verder te laten gaan en mij bijvoorbeeld zover te drijven dat ik uiteindelijk ook daadwerkelijk zou opgeven. Dus begon ik zelf-vergeving te spreken om mijn emotionele energetische ervaringen te stabiliseren en mezelf een inzicht te geven in mijn eigen geest en wat het eigenlijk is dat ik de hele dag aan het doen was in mijn geest dat ik uiteindelijk deze energie in mezelf gecreëerd heb waar ik mij zo overspoeld door voel dat ik bijna begin te huilen als een soort van aanvaarden van mezelf als het slachtoffer van de energie.

En deze energetische overweldigende ervaring heb ik al eerder meegemaakt, en het heeft me vaak in tranen doen uitbarsten. Maar het is na een bewandelen van mijn proces waarin ik mezelf in relatie tot die ervaring en de gedachten die ermee gepaard gaan een heel deel heb gestabiliseerd, dat ik nu eigenlijk inzag dat die daad van het willen huilen een soort van statement is die ik maak voor en als mezelf in dat moment waarin ik in feite zeg dat ik geloof dat wat ik vanbinnen in mezelf aan het voelen 'echt' is, en macht heeft over mij en dat ik 'ocharme' het slachtoffer ervan ben.

In de volgende blog deel ik de zelf vergeving die ik dan gebruikte om mezelf uit die ervaring te halen en mezelf niet in die slachtofferrol te laten zitten.

Dag 688: Hoe kan Trichotillomania een ondersteuning zijn in het Proces van zelf-verandering?

Ter verderzetting op Dag 687: Wat is het verband tussen Trichotillomania en Stress?

Waarin ik het had over het uittrekken van mijn haar als een vreemde 'neiging' die de laatste tijd is opgekomen en die ik ben beginnen merken in mijn gedrag, en de relatie die ik heb ondervonden tussen dat 'haar uittrekken' en de stress die ik de laatste tijd heb ervaren.

Ik ben begonnen aan een nieuw project, iets wat ik nog nooit eerder gedaan heb en dat een zekere motivatie en drijfkracht nodig heeft van mij om dit project successvol te maken. En ik heb gemerkt dat er die bepaalde 'drijfkracht' en 'motivatie' een bepaalde stress produceerde in mijn geest. En daarbij zag ik dan ook dat ik dat haar uittrekken aan het doen was, iets wat ik ooit eens gedaan heb lang geleden tijdens mijn kindertijd toen ik mij ongetwijfeld ook zeer gestresseerd voelde in mijn schoolomgeving.

Wat ik in de vorige blog al omschreven heb is dat het haaruittrekken veel te maken heeft met een ervaring in mezelf waarin ik de 'imperfecties' wil wegwerken, omdat ik immers terwijl ik aan mijn haren voel, enkel die haren wil uittrekken die kapot aanvoelen of op de één of andere manier niet als de rest van mijn haar zijn, zoals gekrulde of zeer donkere haren.

En dit punt van het mij fixeren op mijn 'imperfecties' en het willen 'uitroeien'/'verwijderen' van mijn imperfecties zie ik ook als iets dat ik binnenin mezelf doe en wat ik bijvoorbeeld aan het doen ben in relatie tot dit project.

Ik creëer stress omdat ik het 'perfect' wil doen, en de stress is in feite de angst om niet 'perfect' te zijn of om fouten te maken en om met andere woorden de dingen niet te doen zoals ik denk en geloof dat ik ze moet doen.

Deze fysieke uitdrukking van het uittrekken van mijn haar is dus in feite een mooie hulp en ondersteuning voor mezelf om erachter te komen en beter te kunnen zien wat ik eigenlijk binnenin mezelf aan het doen ben en hoe het is dat ik mijn eigen stress aan het creëren ben, zodat ik ook kan beginnen aan het corrigeren van mezelf opdat ik dit project kan afwerken zonder er emotioneel op te reageren en zonder me erin op te jagen met stress.

Dag 687: Wat is het verband tussen Trichotillomania en Stress?

Een fysiek gedrag dat ik de laatste tijd bij mezelf gemerkt heb en dat duidelijk verband houdt met de stress die ik in mezelf gecreëerd heb rondom het nieuwe project dat ik onlangs ben aangegaan, is het compulsief voelen aan en soms zelfs het uittrekken van mijn haar. In de psychologie zou dit waarschijnlijk trichotillomania genoemd worden.

Het wordt gedefinieerd als een 'aandoening' waarbij een persoon compulsief zijn of haar haar uittrekt zonder zichzelf te kunnen tegenhouden. Het wordt over het algemeen aangespoord door een ervaring van spanning en het uittrekken van het haar wordt ervaren als een verlossing van die spanning of tenminste een vorm van opluchting.

Ik ervoer deze 'aandoening' zo'n 17 jaar geleden, wanneer ik 11 jaar was. Ik had toen zelfs een kaal plekje bovenaan mijn voorhoofd. Dit duurde echter maar een aantal maanden, en dan was het voorbij en sinds toen is het niet meer teruggekomen. En ik heb er nooit echt bij stilgestaan waarom ik dat deed en wat het in feite representeerde, dat vreemde gedrag van het uittrekken van mijn eigen haar.

Het was niet zomaar eender welk haar, het was specifiek dikke zwarte haren. Haren die 'niet bij de rest pasten' en die, als ware het onkruid, uitgewied moesten worden. Het probleem was dan echter dat de nieuwe haren die teruggroeiden vaak net donkerder en dikker waren, en dat zorgde er dan voor dat ik bezig bleef.

Dit keer is het ook een obsessie en een compulsieve neiging om met mijn handen over mijn haar te gaan en te voelen welke haren gebroken of gekruld aanvoelen, om die dan uit te trekken omdat ze niet glad en golvend zijn als de rest. Het punt waar ik me dus op concentreer is dus de idee van 'alles moet perfect zijn', en de factoren die er zogezegd 'niet bijhoren', zoals de gekrulde en gebroken haren, die moeten verwijderd worden.

In de volgende blog ga ik verder op dit punt van het willen vernietigen en verwijderen van 'imperfectie' en wat dit mij eigenlijk laat zien over hoe ik dit nieuwe project waar ik aan begonnen ben heb benaderd in mijn geest en waarom het is dat ik stress heb geproduceerd in mezelf in verband met dit project, zoals ik in Dag 686: Waarom Jaag je jezelf Op om Sneller te gaan dan Fysiek Mogelijk is? omschreven heb.

Dag 686: Waarom Jaag je jezelf Op om Sneller te gaan dan Fysiek Mogelijk is?

Herken je dat gevoel van stress en gejaagdheid wanneer je aan het werken bent aan een project, en je het gevoel hebt dat er zoveel te doen is maar je veel te weinig doet in de tijd die je hebt ook al werk je de hele tijd en doe je wat je kan om het zo snel mogelijk vooruit te doen gaan?

In de voorgaande blogs heb ik de cyclus omschreven die zich kan afspelen in relatie tot het beginnen aan een project en al snel het gevoel krijgen dat 'niets lukt' en dat je wil opgeven, en ik heb daarbij ook gedeeld hoe je jezelf kan ondersteunen om die cyclus te doorbreken en overstijgen zodat je je eigen geest jouw potentieel niet laat saboteren.

En in deze blog open ik een nieuwe/andere ervaring die kan ontstaan wanneer je dan bezig bent met het uitwerken van en het vormgeven aan een bepaald project en je bent gemotiveerd en je weet dat je het kan. Deze ervaring is iets wat ik zelf heb ondervonden nadat ik mezelf heb toegepast in het doorzetten en het doorbreken van de cyclus van opgeven.

Ik merkte dat ik mij opgejaagd en gehaast begon te ervaren en gedragen in relatie tot het project waaraan ik aan het werken was en dat ik stress aan het produceren was in mezelf. En toen ik via schrijven onderzocht wat die stress was en wat er dus in mijn geest aan het gebeuren was, ondervondt ik dat ik mezelf aan het opjagen was door allerlei beelden naar mijn hoofd te slingeren in verband met wat ik allemaal gedaan moet krijgen.

Ik dacht de hele tijd aan al de dingen die ik nog moest doen om dit project te kunnen afronden en daarin was ik mezelf stress aan het aanjagen, omdat ik in feite van mezelf verwachtte dat ik al die dingen onmiddellijk gedaan zou krijgen, ook al is dat fysiek gewoon onmogelijk.

Mijn geest was geen rekening aan het houden met de fysieke realiteit die zich maar stap voor stap en adem voor adem kan ontvouwen, en was eerder bezig met constant te zeggen van 'komaan, kijk naar al de dingen die je nog moet doen!', en was me zelfs bijna een schuldgevoel aan het aanpraten over mijn onvermogen om alles onmiddellijk gedaan te krijgen.

Deze ervaring is problematisch, omdat ik mij uiteindelijk gestresseerd voel en niet enkel dat, maar ik ben soms meer bezig met het denken aan al de dingen die ik gedaan moet krijgen dan dat ik mij concentreer op waar ik praktisch gezien mee bezig ben in het moment zelf. Die stress is dus niet enkel onaangenaam maar ook afleidend en zelf-saboterend.

In de volgende blog bekijk ik hoe het is dat de geest zo'n ervaring creëert, hoe het functioneert en wat er eigenlijk werkelijk gebeurt in die ervaring van opgejaagdheid en stress.