Dag 733: Het Ontwikkelen van je Expressie gebeurt in de Kleine Momenten

Vandaag deed er zich een moment voor waarin iemand mij uitnodigde om 'charades' te spelen. Dat is een spel waarbij je een onderwerp moet uitbeelden en je team moet dan raden wat je aan het uitbeelden bent om punten te verdienen. En in dat moment waarin er gevraagd werd van 'wie niet wil meespelen steekt z'n hand op'  stak ik uiteindelijk mijn hand op  omdat er een weerstand in mij opkwam om dat spel te spelen en ik die weerstand volgde en vertrouwde en aldus mijn hand opstak.

Maar toen drong iemand aan en spoorde mij aan om toch mee te spelen en ik werd in dat moment als het ware geconfronteerd met mijn eigenlijke reden om aanvankelijk niet te willen meespelen. Die 'weerstand' die ik ervoer om dat spel te spelen, was niet 'zomaar' weerstand, het was niet zomaar 'geen goesting hebben', hoewel het dat op het eerste zicht misschien mag lijken te zijn.

In mijn geest zag ik mezelf voor de groep staan om iets uit te beelden en op dat beeld in mijn geest reageerde ik dan met een gedachte van 'oei neen, dat wil ik niet doen, want dan ga ik mij ongemakkelijk en beschaamd en gegeneerd voelen'. Dus eigenlijk was er een ervaring van angst die opkwam in mezelf in relatie tot het spelen van 'charades', waardoor ik dan eerder verkoos om toch niet mee te spelen.

En het is deze ervaring van angst en die toekomstprojectie waarin ik mezelf het spel al zag spelen en ervan uitging dat ik mij zus en zo zou voelen die interessant is om te onderzoeken omdat het mij in wezen aantoont hoe en waar ik mezelf aan het limiteren ben in mijn expressie en in mijn uitdrukking. Als ik namelijk zomaar die ervaring van angst en weerstand aanneem als vanzelfsprekend en daardoor steeds mezelf laat beïnvloeden in mijn beslissingen, dan zal ik mezelf ervan weerhouden om mezelf te leren kennen in het spelen van charades.

Het kan misschien maar een 'kleine' kwestie lijken, want 'het is maar een spel', maar het representeert eigenlijk een groter patroon in mezelf waarin ik mezelf steeds ervan weerhouden heb om mezelf uit te drukken. Het is namelijk niet enkel dit soort spellen waarin ik mezelf tegenhoud en ervoor kies om toch maar niet mee te spelen, maar het zijn ook andere activiteiten waarin ik er steeds voor kies om mezelf niet uit te drukken. Bijvoorbeeld wanneer het aankomt op het doen van iets dat betrekking heeft tot een grotere groep mensen, zoals een publieke toespraak houden of iets bespreken met een groep of zingen in het bijzijn van andere mensen, enzovoort.

Ik realiseerde mij dat ik door steeds in die schijnbaar 'kleine' momenten ervoor te kiezen om mij toch maar liever niet uit te drukken, dat ik telkens opnieuw mezelf eigenlijk tegenhield en mezelf in feite saboteerde in het ontwikkelen van mijn expressie, en dat enkel en alleen door die ervaring van angst die naar boven komt in mezelf, angst om mij gegeneerd en beschaamd te voelen in zo'n situaties waarin ik mij zou uitdrukken.

Het is echter zo dat ik mij enkel gegeneerd of beschaamd zou voelen als en wanneer mijn expressie niet voldoende ontwikkeld is en wanneer ik dus geen zelf-zekerheid ontwikkeld heb om mezelf uit te drukken. En die zelf-zekerheid is iets wat ik enkel maar kan ontwikkelen als en wanneer ik mezelf durf uit te drukken in zulk 'n momenten waarin ik de kans heb, zoals een moment waarin iemand mij vraagt om charades te spelen.

Wordt vervolgd in Dag 734