Dag 730: Zonder zelf-verantwoordelijkheid is een Conflict nooit Echt Opgelost

Deze blog is een verderzetting op Dag 729: Hoe Communicatie Helpt met het Loslaten van een Reactie op een Ander. In het onderzoeken en verkennen van communicatie als oplossing van conflicten is het belangrijk om tegelijkertijd in te zien en te begrijpen  dat communicatie op zich niet genoeg is. Communicatie - uiteraard vanuit oprechtheid en openheid - is een gereedschap dat je kan gebruiken om conflicten binnenin jezelf in relatie tot een persoon of tot jezelf op te lossen.

Maar als jij daarnaast niet met je eigen reacties werkt die zich afspelen in je geest tegenover de ander, dan zal je merken dat de communicatie uiteindelijk enkel meer conflict met zich zal meebrengen.  Open durven praten en je innerlijke wereld delen met een ander kan een therapeutisch effect hebben, maar niet zozeer omwille van het open en eerlijk zijn met een ander persoon. Het therapeutisch effect is wat je zelf creëert doordat jij de stap gezet hebt om de dingen die je vaak onderdrukt en verborgen zou houden in jezelf te openbaren en bloot te leggen. Het is die stap die jij in dat moment voor jezelf zet om het conflict dat jij in jezelf ervaart op te lossen en de nederigheid die in die stap geborgen ligt, die de verlossing van het conflict teweeg brengt.

De echte sleutel tot het oplossen van een conflict ligt in het toepassen van nederigheid en verantwoordelijkheid nemen voor je eigen ervaringen in relatie tot het conflict en de betrokken personen. Het is immers pas wanneer je jezelf in die positie van verantwoordelijkheid plaatst dat je een zekere stabiliteit in jezelf creëert die ervoor zorgt dat, wanneer je dan over het conflict gaat communiceren met een ander, dat je niet opnieuw in conflict gaat wanneer de ander niet reageert op jouw openheid als jij had verwacht of gewild.

Wanneer we zelf niet eerst onszelf in zelf-verantwoordelijkheid plaatsen, zullen we bijvoorbeeld verwachten dat wanneer we gaan communiceren met de persoon waar we conflict tegenover ervoeren, dat die persoon ook openstaat tot communicatie of dat ze onze eerlijkheid, openheid en oprechtheid zullen apprecieren en zelf ook zichzelf zullen delen in kwetsbaarheid en oprechtheid.

Als dan blijkt dat dit niet het geval is en dat ze bijvoorbeeld eerder in beschuldiging en reactie gaan, dan zullen we zelf ook in reactie schieten omdat we die verantwoordelijkheid nog niet genomen hebben voor onze eigen ervaring van en bijdrage tot het conflict. Achter onze aanvankelijke externe  'openheid' en 'oprechtheid' en 'kalmte' schuilt dus in wezen nog beschuldiging en victimisatie in relatie tot de situatie en persoon die we als conflictueus ervoeren.

Wanneer wij echter zelf staan in het punt van zelf-verantwoordelijkheid zal het niet uitmaken hoe de ander op ons reageert en zal onze stap van het blootleggen en delen van onszelf meer symbool staan voor onszelf, als een stelling die we maken waarin we zeggen tegen onszelf 'ik ben hier en ik heb geen angst om eerlijk en open te zijn over wie ik ben', zonder daarin verwachtingen te hebben in relatie tot hoe de ander op ons zou moeten reageren.

Als je ziet of merkt dat wanneer jij met iemand wil communiceren of iets wil uitpraten en je bepaalde verwachtingen hebt  van de persoon zoals de verwachting dat zij je op dezelfde manier zullen toetreden, dan zou dat een teken moeten zijn dat jij diep vanbinnen nog niet werkelijk verantwoordelijkheid genomen hebt voor de situatie, dat je in verborgen beschuldiging verkeert tegenover de persoon  en dat je niet stabiel staat in jezelf.