Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

 Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

Wat is het Proces van Zelf-Verandering?

Dus, ik ben in feite opgegroeid met die veronderstelling en aanvaarding dat het ok is om te liegen tegen mezelf, zolang ik maar 'goede punten' krijg en, zolang mensen mij maar leuk vinden en aanvaarden. Dus, die neiging heb ik ook doorgetrokken in mijn proces in dat ik vaak de realiteit van mezelf onderdrukte - als namelijk het feit dat ik het gereedschap van zelf-verandering vaak maar half-half toepaste en in mijn achterhoofd wel wist dat mijn toepassing niet voldoende was om daadwerkelijk mezelf veranderd te kunnen hebben, maar toch voelde ik mij positief over mijn toepassing, omdat ik kon bewijzen dat ik het gereedschap heb toegepast. Iedereen kan het zien - ik bewandel mijn proces van zelf-verandering, dus ben ik mezelf aan het veranderen.  Dag 585: Het Zelf-Veranderings Gereedschap is maar zoveel Waard als de Zelf-Eerlijkheid die ik Toepas

Dat is het gevaar dat ontstaat wanneer je kinderen opvoed  en aanleert om zichzelf aan te passen aan wat 'een ander over hen denkt', en niet enkel dat, maar meteen ook datgene wat een ander over hen denkt meer waarde te geven dan wat ze over zichzelf denken. Ik bedoel, wanneer je een kind opvoed om z'n aandacht te plaatsen in 'andere mensen', dan is dat hoe dat kind en later die volwassene in zichzelf zal bestaan - want, dingen zoals zelf-respect en zelf-aanvaarding en luisteren naar jezelf en zorg dragen voor jezelf, dat is iets dat je moet leren --- vooral in deze wereld waarin je tegelijkertijd ook nog moet rekening gaan houden met 'andere mensen'.

Het is immers zo snel gebeurt dat je een kind conditioneert om zichzelf te verwaarlozen en zelf-respect en zelf-aanvaarding te verplaatsen met een slaafse volgelings-ingesteldheid en een blindelings vertrouwen van 'andere mensen' --- het is maar waar je aandacht in plaatst en waar je de nadruk op legt en wat je herhaalt tegen je kind tijdens hun opvoeding. En als jij als ouder je aandacht plaatst in 'wat andere mensen denken', maar tegelijkertijd je kind niet het verschil aanleert tussen 'wat andere mensen over je denken' en 'wat jij van jezelf denkt' en de waarde van het hebben van respect voor jezelf en het vertrouwen op jezelf - dan zal je kind die specifieke 'kwaliteiten' ook ontbreken - omdat al wat het in z'n leven geleerd heeft, is waar de ouder de nadruk op gelegd heeft en steeds herhaald heeft, namelijk 'wat denken andere mensen over je'.

Ik wil maar zeggen dat ik bijvoorbeeld nooit de waarde geleerd heb van zelf-respect en zelf-aanvaarding en zelf-waardering - laat staan dat ik er in feite zelfs een referentie punt voor heb in mezelf. Omdat, mijn geest zit vol met uitdrukkingen zoals 'wat zullen de mensen denken' en 'je moet een goede indruk maken' en 'je moet er goed uitzien' - uitspraken die verwijzen naar 'andere mensen' en die de relatie vormen in mijn geest tussen 'wie ik ben' en 'wat andere mensen van mij denken' --- maar nergens in mezelf was er ooit iets te bespeuren dat betrekking had tot het waarderen van mijn integriteit en eerlijkheid tegenover mezelf en mijn aanvaarding van mezelf.

Dus, al wat ik was en wat ik leefde was steeds in relatie tot de stellingen en gedachten in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' - aangezien het niet eens in mezelf opkwam dat er ook werkelijk een 'ik' in mezelf bestaat die gelijk staat aan die 'andere mensen', en dat die 'ik' in mezelf evenveel waard is als de 'andere mensen'. Ik had met andere woorden mijn eigen bestaan volledig weggecijferd door mezelf enkel te definieren in en als de voorgeprogrammeerde gedachten en stellingen in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' --- stellingen en gedachten die ik als mantra's van mijn omgeving blindelings had gekopieerd tijdens mijn opgroeiingsproces in deze wereld.

Wat ik hier wil aantonen is dus in feite dat je nooit meer kan verwachten van een kind dan wat je erin steekt - de output is gelijk aan de input.  Als je graag wil dat je kind opgroeid tot een wezen dat respect en waardering heeft voor zichzelf en zichzelf vertrouwt en integriteit heeft - dan moet je dat ook benadrukken, dan moet je dat voeden en niet zomaar verwachten dat het vanzelf zal ontwikkelen, vooral niet wanneer en als dat kind tegelijkertijd beïnvloedt wordt van alle kanten om zichzelf te gaan vormen en definieren op een specifieke manier teneinde in z'n omgeving te passen.

In mijn proces van zelf-verandering is dit punt bijvoorbeeld een groot obstakel gebleken voor mij - omdat ik bijvoorbeeld mijn proces aanvankelijk bewandelde vanuit dat startpunt dat in mezelf bestond waarin ik geloofde dat ik maar zoveel ben als wat een ander over mij denkt. Dus, geloofde ik dat als ik andere mensen ervan kan overtuigen dat ik 'veranderd ben', dan is dat wie ik ben --- waarin ik dus niet eens zag of begreep dat waarachtige zelf-verandering is niet een uiterlijke vertoning, maar is een levende stelling van wie ik ben binnenin en als mezelf, die compleet los staat en absoluut niets te maken heeft met het concept van 'wat andere mensen over mij denken'.

Dag 471: Waarom is Aanvaarding iets Voorwaardelijks?

Dit is een Verderzetting van "Dag 470: Waarom Aanvaarding nooit Echt Bestaan Heeft" in mijn proces van het onderzoeken van hoe het woord 'aanvaarding' bestaat in mezelf als hoe ik het heb toegestaan te bestaan in mezelf en in hoe ik leef en besta -- waarin ik heb ingezien en beseft dat ik mij eigenlijk vaak afgewezen en alleen en weggeduwd en afgescheiden voel in relatie tot de mensen om mij heen, als een consequentie en gevolg van hoe het woord 'aanvaarding' in mezelf bestaat, als een Gevoel waar ik naar Verlang dat gedefinieerd is in en als mijn 'relaties' met andere mensen. Omdat, hoe ik 'aanvaarding' zie, begrijp en ervaar - is in het 'aanvaard worden' door 'andere mensen' - en dus als iets dat 'andere mensen' mij schijnbaar moeten Geven.

In deze blog zal ik verder gaan in dit proces van het onderzoeken hoe het woord 'aanvaarding' in mezelf bestaat - door te onderzoeken waar deze specifieke definitie precies vandaan komt. Met andere woorden: Hoe en waarom is het dat ik Aanvaarding heb gedefinieerd als iets dat ik moet krijgen van andere mensen, en niet als iets dat inherent in mezelf aanwezig is - in de vorm van Zelf-Aanvaarding? Waarom is het dat ik het woord Aanvaarding heb gedefinieerd als een voorwaardelijk iets terwijl ik het evengoed had kunnen definieren als een onvoorwaardelijk iets.

Voorwaardelijk in de zin van dat ik enkel 'aanvaarding' kan ervaren als en wanneer ik kan denken en geloven dat andere mensen het mij 'Geven'. en zelfs dit 'geven' is niet eens een absoluut iets - omdat het compleet gebaseerd is op mijn interpretaties en percepties van mensen hun gedrag en uitdrukking tegenover mij -- en die interpretaties en percepties bestaan in en als een constante onzekerheid omdat interpretaties en percepties per definitie enkel in mijn geest bestaan als een persoonlijke visie op en indruk van de realiteit die ik zie met mijn ogen, volgens de persoonlijke betekenissen die ik eraan geef, maar de interpretaties en percepties zijn niet de realiteit zelf.

Waarom dus heb ik het woord Aanvaarding gedefinieerd in mijn geest als iets dat voorwaardelijk en zelfs niet eens echt is, in de plaats van Aanvaarding te definieren en te manifesteren voor mezelf als iets dat echt is, iets dat wel in lijn staat met de werkelijkheid die zich Hier bevindt? Waar komt die definitie in mezelf Vandaan?

Als ik een kijkje neem in mijn Herinneringen, dan is het eigenaardig dat ik nergens een speciek moment terugvindt waarin iemand mij heeft gezegd wat de definitie van Aanvaarding is, maar dat mijn definitie van Aanvaarding, als zijnde iets dat mensen aan elkaar dienen te 'geven' in 'Relaties', eerder een gevolg is van een samenkomen van allerlei subtiele, impliciete en indirecte invloeden waar ik op bepaalde momenten tijdens mijn leven in contact gekomen ben --- zoals flarden van gesprekken die ik hoorde in mijn omgeving of in films of dingen die ik las in boeken. Mijn definitie van aanvaarding is eigenlijk gebaseerd op een 'conclusie' die ik in mijn onderbewustzijn getrokken heb vanuit al die willekeurige informatie die ik opgestapeld heb in mijn geest in relatie tot wat het woord 'aanvaarding' zou kunnen betekenen.

Ik bedoel, is het niet eigenaardig dat ik een Woord kan 'Leven' alsof het is 'wie ik ben' -  zoals ik bijvoorbeeld het woord 'Aanvaarding' geleefd heb in en als een 'verlangen om aanvaard te worden door andere mensen' - zonder dat ik zelfs begrijp waarom het is dat ik 'Aanvaard' wil worden door 'Andere Mensen', of wat die 'Aanvaarding' zelfs wil zeggen of betekent --- en dat ik daarin dus mijn leven volledig heb 'weggegeven' aan een voorontworpen en Voorgekauwde definitie van dit Woord, in de plaats van dat ik zelf verantwoordelijkheid genomen heb voor mijn leven en voor de definities die ik Leef van de Woorden die in mezelf bestaan door voor mezelf uit te maken en te beslissen hoe elk woord in mezelf precies zal bestaan als een levende uitdrukking van Mezelf.

Wordt Vervolgd in Dag 472

Dag 470: Waarom Aanvaarding nooit Echt Bestaan Heeft

Dit is een Verderzetting van "Dag 469: Wat is de Oorsprong van het Verlangen om Aanvaard te Worden?" - in mijn proces van het onderzoeken en herdefiniëren van het woord 'Aanvaarding'. Herdefiniëren, omdat, in het onderzoeken van het woord 'aanvaarding' en hoe ik dit woord in mijn geest en ervaring gedefinieerd heb -- heb ik gemerkt dat 'aanvaarding' in werkelijkheid niet echt bestaat omdat het deel uitmaakt van een polariteit --- namelijk 'aanvaarding' versus 'verwerping'/'afwijzing', hetgeen wil zeggen aanvaarding afwijzing creëert en ondersteunt, en omgekeerd.

En dit houdt op zich geen steek - omdat afwijzing/verwerping niet zou moeten bestaan opdat aanvaarding kan bestaan, dat is omgekeerde logica. Hierin dus kwam ik tot de vaststelling dat ik het woord 'aanvaarding' voor mezelf moet herdefiniëren zodat ik geen consequenties creëer zoals 'afwijzing' en 'verwerping'.

En dus, wanneer ik kijk naar hoe ik het woord 'aanvaarding' geleefd heb in mijn bestaan hier op aarde, dan zie ik hoe ik eigenlijk constant probeer weg te vluchten van een angst om afgewezen te worden --- en hoe ik 'aanvaarding' gedefinieerd heb in relatie tot 'andere mensen', waarin ik 'aanvaard' wil worden door 'andere mensen' en tegelijkertijd angst heb om 'afgewezen'/'verworpen' te worden door 'andere mensen'.

Dus, omdat ik 'aanvaarding' gedefinieerd heb in relatie tot 'andere mensen', heb ik 'aanvaarding' gedefinieerd als een idee in mijn geest, een idee dat gebaseerd is op interpretaties, percepties, geloofsystemen en gedachten in verband met hoe ik denk dat 'andere mensen' denken over mij, hoe ze reageren op mijn aanwezigheid en uitdrukking en hoe ze zich voelen tegenover mij. Deze vorm van 'aanvaarding', als in het 'mij aanvaard voelen', kan niet Echt zijn, omdat het letterlijk 'gebakken lucht' is in de vorm van een gedachte in mijn geest en een gevoel in mijn lichaam. Met andere woorden, als ik mijn vertrouwen plaats in deze vorm van 'aanvaarding' en als ik dus op zoek ga naar deze 'aanvaarding' als een gedachte en een gevoel, dan ben ik op zoek naar iets dat niet eens werkelijk bestaat.

Dit wil dan zeggen dat ik constant en continu in een polariteit zal bestaan in mezelf waarin ik het ene moment denk van 'ja, mensen aanvaarden mij', en dan voel ik mij positief - en het andere moment denk ik van 'neen, ze wijzen mij af' of 'ze vinden mij niet leuk', en dan voel ik mij negatief --- en hierin voel ik mij dan de hele tijd enorm onzeker omdat ik onmogelijk kan weten of zien wat er werkelijk omgaat in mensen hun geest of hoe mensen zich werkelijk voelen, ik kan maar raden en gissen en interpreteren. Dus, zelfs wanneer ik geloof en denk en ervan overtuigd ben dat 'mensen mij aanvaarden', dan nog is er steeds die ondertoon aanwezig van Onzekerheid, waarin ik in elk moment kan 'vallen' in een gedachte en ervaringen dat 'mensen mij afwijzen', omdat ik nu eenmaal niet honderd percent kan vertrouwen op mijn eigen gedachten als mijn percepties, interpretaties, ideëen en geloofsystemen in verband met hoe en wat 'andere mensen' denken en voelen en ervaren tegenover mij.

Omwille van deze dynamiek van hoe het woord 'aanvaarding' bestaat in en als de Geest, in gedachten, gevoelens en emoties - stel ik vast dat 'aanvaarding' niet echt bestaat en nooit echt bestaan heeft en zelfs in werkelijkheid gelijk staat aan de ervaring van 'afwijzing' en 'verwerping' als wat ik in mijn geest gedefinieerd heb als het tegenovergestelde van 'aanvaarding'. Het is dus fascinerend dat dit woord bestaat in mijn geest met die specifieke definitie - omdat hoe ik dit woord altijd heb begrepen, ervaren en geleefd, is als een illusie, als iets dat niet echt bestaat. De vraag hierin is dus: Waar komt mijn definitie van het woord 'Aanvaarding' dan vandaan en hoe is het dat ik deze definitie in mijn geest heb opgebouwd?

Wordt Vervolgd in Dag 471

Dag 469: Wat is de Oorsprong van het Verlangen om Aanvaard te worden?

Dit is een Verderzetting van "Dag 468: Hoe Creëert Aanvaarding in Werkelijkheid Afscheiding?", waarin ik de dimensie heb onderzocht van hoe het bestaan van het woord Aanvaarding in mezelf, tegelijkertijd impliceert dat het tegenovergestelde van aanvaarding ook bestaat, namelijk verwerping/afscheiding/afwijzing --- omdat dat de definitie is van het woord 'aanvaarding' dat ik in mijn geest heb aanvaard.

Dus, in dit proces zal ik verder gaan met het bekijken en onderzoeken hoe ik zelf, vanuit wie ik werkelijk ben, het woord 'aanvaarding' voor mezelf kan definiëren zodat het woord 'aanvaarding' bestaat op een manier die geen consequenties creëert. Consequenties zijnde bijvoorbeeld afscheiding/verwerping/afwijzing. Want, wat eigenaardig is, is dat in deze definitie, waarin 'aanvaarding' de tegenpool is van verwerping/afwijzing/afscheiding, 'aanvaarding' in feite voortkomt uit afscheiding/afwijzing/verwerping -- en eigenlijk een soort van 'vlucht' is van afscheiding/afwijzing/verwerping.

Omdat, waarom zou 'aanvaarding' anders moeten bestaan als een 'positieve' ervaring, als niet omdat er een specifieke negatieve ervaring is waar ik van wil vluchten in een positief gevoel. Ik bedoel, positieve gevoelens/ervaringen zijn vanuit dit opzicht altijd het gevolg van een negatieve ervaring die ik niet wil onder ogen komen.

Als niet voor het negatieve, zou het positieve niet hoeven te bestaan. Als ik dus opmerk dat ik in mijn geest op zoek ben en verlang naar aanvaarding van andere mensen als een positief gevoel, dan weet ik dat ik eigenlijk probeer weg te vluchten van een negatieve ervaring in mezelf van afscheiding/verwerping/afwijzing. Dus, zolang ik met andere woorden blijf zoeken en verlangen naar dat positieve gevoel - blijft het negatieve bestaan in mezelf --- omdat ik de wortel niet aanpak, ik verwijder de oorsprong niet van mijn verlangen om aanvaarding te ervaren -- dus zal ik nooit daadwerkelijk aanvaarding ervaren, ik zal altijd maar blijven bestaan in die ervaring van Verlangen.

Wat is 'aanvaarding' dus, als er geen sprake is van een tegenpool - of van gevoelens of ervaringen of verlangen?


Wordt Vervolgd in Dag 470

Dag 160: Wees mijn spiegel

Dit is een verderzetting van "Dag 159: Wie is daar in de Spiegel?"


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in de spiegel te willen kijken om 'mezelf' te zien als het beeld dat 'de samenleving' en 'mijn omgeving' van mij zal zien

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te beoordelen wanneer ik in de spiegel kijk op basis van wat ik denk dat 'de samenleving' en 'mijn omgeving' van mij zal denken door te verlangen om 'erbij te horen' en aanvaard te worden door mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'in de spiegel kijken' te associeren met de emotionele ervaring van angst om afgekeurd te worden en het verlangen om goedgekeurd te worden volgens de standaarden en waarde-oordelen die ik geleerd en gekopieerd heb van mijn omgeving en die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mijn spiegelbeeld door het te definieren in en als de energetische polariteit van angst van afkeuring/afwijzing en verlangen  naar goedkeuring, aanvaarding en erkenning - in de plaats van één en gelijk te staan met het beeld dat ik zie van mezelf in de spiegel in het besef dat het simpelweg mezelf is, niet goed noch slecht, juist noch fout, gewoon mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de waarde-oordelen die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan waarmee ik mezelf als het beeld dat ik zie in de spiegel beoordeel en waarmee ik mezelf afscheid van het beeld dat ik zie in de spiegel -- door die waarde-oordelen te associeren met energetische ervaringen van positief als opwinding en verlangen en negatief als angst en depressie - en daardoor de ervaring te creëren in mezelf dat die oordelen zijn 'wie ik ben', als het ene moment positief en het andere negatief --- in de plaats van één en gelijk te staan met die waarde-oordelen en te beseffen dat het een voogeprogrammeerd systeem is dat in elke generatie vanaf de  geboorte ingeprent wordt in het kinderbrein

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn spiegelbeeld te gebruiken in mijn zoektocht naar een positieve energetisch opwinding/oplading en aldoende de energetische polariteit van angst en opwinding te creëren rond het 'kijken in de spiegel' - in de plaats van simpelweg te bestaan als wie ik ben in het besef dat dat dit nu eenmaal de fysieke realiteit is die stabiel en constant is en dat elke energetische fluctuatie die ik ervaar in het kijken naar die realiteit altijd alleen maar gebaseerd is op beoordelingen in de geest die enkel in functie bestaan van het opwekken van positieve/negatieve energie en op zich niets te maken hebben met de realiteit, omdat de realiteit niet 'positief'/'goed' noch negatief/slecht is, maar gewoon is/bestaat in haar huidige vorm

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf niet te aanvaarden als wie ik ben als de fysieke vorm, in eenheid en gelijkheid met de fysieke realiteit, in en als het inzicht in hoe de realiteit werkelijk functionneert en werkt als hoe ze op dit moment IS, in het besef dat beoordelingen altijd maar een oppervlakkige visie zijn op de realiteit die ik zie met mijn ogen die altijd voorgeprogrammeerd is en in wezen een ontkenning en negatie zijn van wat eigenlijk echt is

en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan de realiteit te onderzoeken naar de oorsprong van al wat bestaat in dit moment door mezelf op te sluiten in de oppervlakkigheid van beoordelingen en de energetische polariteiten van positieve en negatieve energie als het voorgeprogrammeerde systeem/construct van gedachten die ik gekopieëerd heb van mijn omgeving - waarin ik altijd enkel heb gezien wat mij aangeleerd geweest is om te zien, als kennis en informatie van 'goed' en 'slecht', maar waarin ik nooit zelf inzicht heb gehad in hoe de realiteit werkelijk functionneert