Dag 811: De Relatie met Jezelf Opbouwen

Ik heb er doorheen mijn leven steeds een patroon en gewoonte van gemaakt om snel te denken dat mensen mij "niet leuk vinden" of "mij afwijzen". Ik voelde mij dan als reactie op die gedachten onzeker en emotioneel over mezelf. Vooral in mijn romantische relaties is dit patroon een probleem gaan blijken. Als je een intieme relatie aangaat met iemand is het immers de bedoeling dat je samen in die relatie staat als twee gelijken.

Als er dan een van de twee zich echter continu inferieur gaat opstellen door in onzekerheid te gaan en dan de ander subtiel gaat beschuldigen van "jij ziet me niet meer graag" of "je houdt niet meer van mij" dan ontstaat er onstabiliteit in de relatie omdat de ander dan ook in een bepaalde positie wordt geplaatst van zich schuldig te moeten gaan voelen om zaken waar hij/zij niet eens schuldig aan is bij wijze van spreken.

Deze gewoonte was zo deel gaan uitmaken van mezelf dat ik het volledig automatisch was gaan doen. Zelfs wanneer ik me er niet bewust van was, was het toch iets dat ik op de achtergrond in mijn geest aan het doen was. Het was alsof ik steeds klaar stond om mij onzeker te gaan voelen en om bepaalde acties of woorden van mijn partner of andere mensen in mijn omgeving te interpreteren als "hij/zij vindt me niet meer leuk" en "hij/zij wijst me af", om me dan onzeker, minderwaardig en droevig te gaan voelen.

Het is pas de laatste tijd dat ik me werkelijk ben gaan realiseren dat wanneer die gedachten en ervaringen in mezelf naar boven komen, het me eigenlijk laat zien wat IK ZELF in mezelf toesta te bestaan. Ik ben het met andere woorden die mezelf kwets door in die emotionele ervaringen van onzekerheid, minderwaardigheid en droefheid te gaan, niemand anders doet dat. Ik ben het die reageert op die gedachten van "ik wordt afgewezen" met die emotionele ervaringen en ik ben het zelfs die die gedachten in mijn eigen geest fabriceert als interpretaties van wat er in mijn omgeving en realiteit aan het gebeuren is.

Ik ben mezelf er vaak op aan het betrappen dat ik mezelf op die manier "kwets" en ben mijn eigen verantwoordelijkheid gaan inzien als zijnde de beslissing en de keuze die ik zelf maak om mezelf even in die gedachten en emoties te verliezen in de plaats van binnenin mezelf stabiel te blijven en mezelf onvoorwaardelijk te ondersteunen.

Wanneer ik zie dat ik mij droevig, onzeker en/of minderwaardig begin te voelen, pas ik dan ook onmiddellijk zelf-vergeving toe om mezelf er zo snel mogelijk weer uit te halen in het besef en het begrip dat niemand het mij aandoet behalve mezelf. Ik ben het die de keuze maakt om mij zo te voelen en aldoende mezelf te kwetsen, dus kan ik evengoed er niet ingaan en stabiel blijven in ondersteuning van mezelf.

Dag 741: Waarom voel je je soms Minder dan een Ander?

Vergelijking is een fascinerend iets. Ik merkte gisteren op dat ik mezelf aan het vergelijken was met iemand en dat ik me in tijdens en middels die vergelijking dan 'minder' ging voelen in mezelf. Ik kwam tot de conclusie dat ik 'minder' was dan de persoon waar ik me mee aan het vergelijken was.

Deze persoon in kwestie kwam mij namelijk vertellen wat ze die dag allemaal gedaan had, dat ze zoveel nieuwe mensen ontmoet had, zoveel netwerken heeft kunnen leggen, zoveel deuren heeft geopend en dat ze een doorbraak gemaakt had in het spreken met een groep mensen waarbij ze die hele groep mensen in één gesprek volledig verkocht had.

Terwijl ik haar aanhoorde en langs buiten aan het oppervlak wel blij was voor haar, ging er in mijn achterhoofd toch een stemmetje op dat zegde van 'wauw, ik zou dat niet kunnen', 'ik zie mezelf niet zo met mensen praten' en 'ik ben zo vaardig en zelf-zeker niet in mijn sociale omgang met mensen'. En diep vanbinnen voelde ik mezelf 'zakken' in mijn gemoed. Ik voelde me plots een beetje teneergeslagen omwille van die gedachten van vergelijking die in mijn achterhoofd opkwamen.

In de plaats van blij te zijn voor haar was ik binnenin mezelf omgeslagen naar mij slecht en teleurgesteld voelen in mezelf, gewoon omwille van die gedachten van vergelijking die in mijn geest opkwamen. Het gebeurt zo snel dat je iets persoonlijk kan opnemen terwijl het in wezen niets met jou persoonlijk te maken heeft. Wat deze persoon mij kwam vertellen had op zich niets met mij te maken, ze deelde immers gewoonweg haar verhaal en haar opgelatenheid in verband met wat ze die dag gedaan had. Maar toch vond mijn geest een manier om van het gebeuren een soort van beoordeling van mijn karakter te maken.

En dit is een 'patroon' dat ik doorheen mijn leven vaak heb ervaren, het vergelijken van mezelf met de mensen om mij heen en mij dan vaak teneergeslagen en teleurgesteld voelen in mezelf omdat ik mezelf om de één of andere reden heb beoordeeld en bestempeld als minder dan de ander. En terwijl ik dan met iemand aan het praten ben, kan ik mij soms plots 'minder' voelen, alsof ik binnenin mezelf een 'val' maak - een 'val' in emoties - en dan geef ik ook plots geen aandacht meer aan wat de persoon mij eigenlijk aan het vertellen is omdat mijn aandacht verschoven is naar de gedachten in mijn achterhoofd die mij aan het vertellen ben dat ik 'minder' ben.

Dit keer wanneer die gedachten en de ervaring van vermindering opkwamen in mezelf nam ik echter een stap achteruit en dacht ik van "wacht eens even..." en ik kwam tot een interessante vaststelling die een nieuw licht wierp op dit gedachtenpatroon van 'vergelijking'. Meer in Dag 742..

Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

 Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

Wat is het Proces van Zelf-Verandering?

Dus, ik ben in feite opgegroeid met die veronderstelling en aanvaarding dat het ok is om te liegen tegen mezelf, zolang ik maar 'goede punten' krijg en, zolang mensen mij maar leuk vinden en aanvaarden. Dus, die neiging heb ik ook doorgetrokken in mijn proces in dat ik vaak de realiteit van mezelf onderdrukte - als namelijk het feit dat ik het gereedschap van zelf-verandering vaak maar half-half toepaste en in mijn achterhoofd wel wist dat mijn toepassing niet voldoende was om daadwerkelijk mezelf veranderd te kunnen hebben, maar toch voelde ik mij positief over mijn toepassing, omdat ik kon bewijzen dat ik het gereedschap heb toegepast. Iedereen kan het zien - ik bewandel mijn proces van zelf-verandering, dus ben ik mezelf aan het veranderen.  Dag 585: Het Zelf-Veranderings Gereedschap is maar zoveel Waard als de Zelf-Eerlijkheid die ik Toepas

Dat is het gevaar dat ontstaat wanneer je kinderen opvoed  en aanleert om zichzelf aan te passen aan wat 'een ander over hen denkt', en niet enkel dat, maar meteen ook datgene wat een ander over hen denkt meer waarde te geven dan wat ze over zichzelf denken. Ik bedoel, wanneer je een kind opvoed om z'n aandacht te plaatsen in 'andere mensen', dan is dat hoe dat kind en later die volwassene in zichzelf zal bestaan - want, dingen zoals zelf-respect en zelf-aanvaarding en luisteren naar jezelf en zorg dragen voor jezelf, dat is iets dat je moet leren --- vooral in deze wereld waarin je tegelijkertijd ook nog moet rekening gaan houden met 'andere mensen'.

Het is immers zo snel gebeurt dat je een kind conditioneert om zichzelf te verwaarlozen en zelf-respect en zelf-aanvaarding te verplaatsen met een slaafse volgelings-ingesteldheid en een blindelings vertrouwen van 'andere mensen' --- het is maar waar je aandacht in plaatst en waar je de nadruk op legt en wat je herhaalt tegen je kind tijdens hun opvoeding. En als jij als ouder je aandacht plaatst in 'wat andere mensen denken', maar tegelijkertijd je kind niet het verschil aanleert tussen 'wat andere mensen over je denken' en 'wat jij van jezelf denkt' en de waarde van het hebben van respect voor jezelf en het vertrouwen op jezelf - dan zal je kind die specifieke 'kwaliteiten' ook ontbreken - omdat al wat het in z'n leven geleerd heeft, is waar de ouder de nadruk op gelegd heeft en steeds herhaald heeft, namelijk 'wat denken andere mensen over je'.

Ik wil maar zeggen dat ik bijvoorbeeld nooit de waarde geleerd heb van zelf-respect en zelf-aanvaarding en zelf-waardering - laat staan dat ik er in feite zelfs een referentie punt voor heb in mezelf. Omdat, mijn geest zit vol met uitdrukkingen zoals 'wat zullen de mensen denken' en 'je moet een goede indruk maken' en 'je moet er goed uitzien' - uitspraken die verwijzen naar 'andere mensen' en die de relatie vormen in mijn geest tussen 'wie ik ben' en 'wat andere mensen van mij denken' --- maar nergens in mezelf was er ooit iets te bespeuren dat betrekking had tot het waarderen van mijn integriteit en eerlijkheid tegenover mezelf en mijn aanvaarding van mezelf.

Dus, al wat ik was en wat ik leefde was steeds in relatie tot de stellingen en gedachten in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' - aangezien het niet eens in mezelf opkwam dat er ook werkelijk een 'ik' in mezelf bestaat die gelijk staat aan die 'andere mensen', en dat die 'ik' in mezelf evenveel waard is als de 'andere mensen'. Ik had met andere woorden mijn eigen bestaan volledig weggecijferd door mezelf enkel te definieren in en als de voorgeprogrammeerde gedachten en stellingen in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' --- stellingen en gedachten die ik als mantra's van mijn omgeving blindelings had gekopieerd tijdens mijn opgroeiingsproces in deze wereld.

Wat ik hier wil aantonen is dus in feite dat je nooit meer kan verwachten van een kind dan wat je erin steekt - de output is gelijk aan de input.  Als je graag wil dat je kind opgroeid tot een wezen dat respect en waardering heeft voor zichzelf en zichzelf vertrouwt en integriteit heeft - dan moet je dat ook benadrukken, dan moet je dat voeden en niet zomaar verwachten dat het vanzelf zal ontwikkelen, vooral niet wanneer en als dat kind tegelijkertijd beïnvloedt wordt van alle kanten om zichzelf te gaan vormen en definieren op een specifieke manier teneinde in z'n omgeving te passen.

In mijn proces van zelf-verandering is dit punt bijvoorbeeld een groot obstakel gebleken voor mij - omdat ik bijvoorbeeld mijn proces aanvankelijk bewandelde vanuit dat startpunt dat in mezelf bestond waarin ik geloofde dat ik maar zoveel ben als wat een ander over mij denkt. Dus, geloofde ik dat als ik andere mensen ervan kan overtuigen dat ik 'veranderd ben', dan is dat wie ik ben --- waarin ik dus niet eens zag of begreep dat waarachtige zelf-verandering is niet een uiterlijke vertoning, maar is een levende stelling van wie ik ben binnenin en als mezelf, die compleet los staat en absoluut niets te maken heeft met het concept van 'wat andere mensen over mij denken'.

Dag 490: Het Verlangen naar Validatie en Aanvaardde Zelf-Vernietiging

Om terug te komen op het punt van hoe Gevaarlijk het verlangen naar Validatie is dat in ons geconditioneerd is tijdens onze kindertijd door onze omgeving. Ik bedoel, het lijkt een onschuldig iets, hoe dit verlangen zich ontwikkeld - door middel van hoe ouders en leerkrachten en elke andere volwassene in de omgeving van een kind dat een persoonlijke agenda heeft in relatie tot het kind, dit kind manipuleren, bedreigen en verleiden met beloningen en straf op subtiele en onsubtiele wijzen, zonder werkelijk stil te staan bij de gevolgen die deze schijnbaar kleine handelingen hebben op het kind. Omdat, volwassenen in deze wereld zijn immers niet opgeleid om te zien en te begrijpen hoe de ontwikkeling van kind tot volwassene in zijn werk gaat en hoe het is dat we de kinderen van deze wereld opvoeden om volwassenen te worden die niet in staat zijn tot het nemen van verantwoordelijkheid voor hun daden omdat hun geest zo doordrenkt is van het systeem van energie dat hun omgeving in hun gedrild heeft door middel van een handhaving van het straf- en beloning systeem.

Ik bedoel, in en als deze specifieke mentale programmatie laten we onszelf leiden in onze handelingen door gevoelens en emoties die ons zeggen wat 'goed' en wat 'slecht' is. Maar, die gevoelens en emoties die we gebruiken als ons intern kompas in het navigeren en besturen van  onszelf in relatie tot onze wereld en realiteit, begeleiden ons in het volgen van de banen en wegen die al voor ons uitgehouwen zijn in en door het systeem in deze wereld zoals het economische, politieke en sociale systeem. Hoe anders kan je verklaren dat we allemaal zo makkelijk aanvaarden dat ons eendimensionele systeem van winnen en verliezen, waarin we allemaal nagenoeg kopiëen zijn van elkaar, is hoe 'de werkelijkheid' nu eenmaal is en dat dit is wie wij werkelijk zijn. Waarom en hoe anders gaan wij allemaal zo makkelijk akkoord met de huidige gang van zaken waarin er dingen toegestaan worden om te bestaan in onze fysieke realiteit die geen werkelijke reden hebben tot bestaan, zoals elke vorm van lijden aan de hand van mensen, als niet omwille van onze gevoelens en emoties die we vertrouwen in het maken van onze beslissingen - zonder dat we zelf eigenlijk goed en wel begrijpen hoe deze gevoelens en emoties in onszelf bestaan en hoe ze functioneren en of ze überhaupt wel degelijk te vertrouwen zijn in relatie tot wat het beste is voor onszelf als levende wezens. Omdat, armoede, hongersnood, oorlog, moord, verkrachting en al de dingen die we toestaan te bestaan in onze wereld en realiteit terwijl wij schijnbaar machteloos aan de zijlijn staan toe te kijken -- die dingen zijn toch duidelijk niet het beste voor onszelf? Hoe en waarom is het dan dat we niet zien dat het ook niet het beste is voor een ander.

Op de één of andere manier echter is dit wat elke generatie aan de volgende generatie aanleert - dat dit de gang van zaken is en dat het altijd zo zal zijn. Dat, ondanks het feit dat hoe onze wereld op dit moment bestaat niet het beste is voor onszelf, we niet mogen denken aan verandering, en we vooral niet mogen vertrouwen op dit intern inherent besef dat we als kinderen nog hadden dat er iets serieus mis is met hoe onze wereld bestaat en hoe wij met elkaar omgaan in onze 'sociale interacties'. En dat is het gevaar van gevoelens en emoties. Het gevaar van het verlangen naar validatie dat ons, door middel van het inspelen op die gevoelens en emoties, door onze omgeving werd ingebouwd in ons 'systeem' als de manier waarop mij onszelf definieren in relatie tot onze omgeving. En dat is dat, zolang we onszelf en hoe we leven en bestaan baseren op dit verlangen naar validatie, zullen we steeds de patronen uit het verleden blijven aanvaarden en zullen we de gevolgen en consequenties die duidelijk aanwezig zijn door een systeem dat niet functioneel is in relatie tot hoe het leven op aarde werkelijk bestaat ook aanvaarden als hoe het leven is, hetgeen wil zeggen dat we aanvaarden dat dingen zoals armoede en hongersnood en kindermisbruik en oorlog en lijden deel uitmaken van het leven op aarde.

Door dit verlangen naar validatie zullen we nooit verandering toelaten omdat we validatie willen van onze ouders en leerkrachten en van het systeem - we willen validatie van het verleden. En dat is waarom we nooit de toekomst in acht zullen nemen in de zin van het beseffen dat, teneinde een betere toekomst te creëren dan het verleden, zullen we het verleden eerst moeten kunnen loslaten.

Dag 486: Waarom Lopen mijn Relaties Altijd Fout Af?!

Ik heb doorheen mijn leven hier op aarde een eigenaardige relatie met relaties gehad, in de zin van dat ik, eens ik begon aan het verkennen van 'liefdesrelaties' en eens ik begon aan het proces van het 'hebben van een relatie' en het 'hebben van een partner', veranderde ik als persoon compleet. Ik was ongeveer 21 jaar toen ik voor de eerste keer een relatie had met een man, en voor de eerste keer seks had. 21 jaar is jonger dan de leeftijd waarop  mensen doorgaans beginnen aan relaties tegenwoordig - maar leeftijd speelt hoedanook geen rol omdat, mijn ervaring was niet meer of minder een testament van 'maturiteit'.

Ik bedoel, 21 jaar, maar zonder enige ware kennis van of inzicht in hoe relaties eigenlijk in z'n werk gaan. Ik zag de mensen in mijn omgeving wel relaties aangaan, en ik had een voorbeeld aan mijn ouders en grootouders en de mensen in mijn leven die ook 'relaties hadden', maar op geen enkele echte substantiele manier had ik enig begrip van waar ik eigenlijk aan begon.

Ten eerste 'viel' ik zowat in de relatie, in de zin van dat hij mij kuste, er kwam een gevoel op in mezelf, ik volgde dat gevoel, we hadden seks, en 'patat', we hebben 'een relatie'. Zo gaat dat dan. Communicatie? Nope. Elkaar leren kennen? Nope. Eerst een Vriendschap en overeenkomst opbouwen? Nope. Eerst onderzoeken om te zien of we eigenlijk wel bij elkaar zouden passen? No way! Enkel gevoelens die… zomaar van nergens en overal komen. Waar kwamen die gevoelens zelfs vandaan? Dat wist ik niet. Al wat er door mijn geest ging was voorgeprogrammeerde onderbewuste gedachtenpatronen die gingen van 'yay, ik heb een relatie nu' en 'een relatie hebben is goed' en 'ik ben om de één of andere reden op de één of andere manier speciaal en belangrijk omdat ik een relatie heb'. Dat waren de achterliggende geloofsystemen die de drijvende kracht vormden van waarom het was dat ik dat 'gevoel' had in mezelf dat ik deze relatie 'wil' en dat het 'juist' is om deze relatie met deze persoon aan te gaan.

Die eerste relatie heb ik zo'n twee jaar uitgekeken. We gingen samenwonen na één jaar. Was ik zwanger geworden ondertussen, dan had ik het kind waarschijnlijk gehouden en samen met hem proberen op te voeden, als 'moeder' en 'vader'. Dat is immers 'wat je hoort te doen' in 'een relatie', en dat is 'hoe een relatie in z'n werk gaat', volgens de voorbeelden die ik had gezien in mijn omgeving en werkelijkheid doorheen mijn kindertijd en mijn leven hier op aarde. Maar wat ik nooit heb ingezien in verband met die 'voorbeelden', is dat het in feite maar 'beelden' zijn, en die 'beelden' zijn een eendimensionele representatie van 'een werkelijkheid', maar het is niet 'de realiteit'. De realiteit is heel wat anders dan een beeld.

Wat ik heb geleerd in de twee kortstondige relaties die ik heb mogen ervaren in mijn jonge leven, is dat het heel makkelijk is om jezelf ervan te overtuigen dat alles goed gaat en dat je goed bezig bent en dat je gelukkig bent - omdat je leven veel aan het gelijken is op de 'voor-beelden' die in je onderbewuste geest gebrand staan in verband met wat 'goed' en 'positief' en 'normaal' en 'juist' is in termen van 'het hebben van een relatie' -- dus denk je van 'ja, alles is goed in mijn leven'. Maar wat je niet opmerkt is dat je, in de eigenlijke realiteit, eigenlijk niet echt 'gelukkig' bent - vanuit het perspectief dat je eigenlijk in constante angst bestaat dat je dat mooie plaatje zou verliezen. En, door die angst ben je jezelf aan het veranderen in hoe je eruit ziet, hoe je dingen doet, hoe je praat, hoe je omgaat met mensen enzovoort -- op zo'n subtiele wijze dat je het zelf niet eens merkt. Je schuift jezelf aan de kant om iemand en iets te worden dat 'goed genoeg' is om in dat mooie plaatje van 'de relatie' te passen dat je in je geest hebt omdat je denkt dat je de relatie op die manier staande zal kunnen blijven houden.

Maar, wat ik daarin ook beseft heb, is dat de relatie als een spiegel is voor wie je bent in jezelf. En dat het net zo is dat, als jij jezelf opgeeft en aan de kant schuift en als jij geen respect hebt voor jezelf omdat je de relatie en je partner boven jezelf plaatst en meer waarde geeft dan jezelf --- dan zal de relatie en je partner jou ook uiteindelijk aan de kant schuiven en geen respect hebben voor jou.

Wat is 'een relatie' immers? Een relatie zou simpelweg een overeenkomst moeten zijn tussen twee wezens om samen een leven te bewandelen en elkaar te ondersteunen in het bereiken en verwezenlijken van het eigen hoogste potentieel.  Maar, als een relatie wil zeggen dat jij gaat afbraak doen aan wie je zelf bent vanbinnen, en je wordt een emotioneel wrak, en je hebt geen oog meer voor wie je zelf bent en wat jij wil van je leven en wat jij zelf belangrijk en interessant vindt om te doen in deze wereld en realiteit --- wat is 'de relatie' dan eigenlijk? En, waarom sta je dat soort 'relatie', hetgeen eigenlijk meer lijkt op een gevangenis, toe te bestaan in jezelf en je leven?

Wat ik heb ingezien, voortgaande op hoe mijn twee relaties zijn verlopen, is dat hoe ik de relatie ervaar en hoe de relatie verloopt --- is een weerspiegeling van wie ik ben vanbinnen, van hoe ik in relatie sta tot mezelf. Ook mijn partnerkeuze en de wijze waarop deze persoon in interactie zal treden met mij en hoe ik die interactie zal interpreteren en ervaren in mezelf, is volledig bepaald door hoe ik in relatie sta met mezelf. Dus, in mijn relaties bestond ik in een constante angst om mijn partner te verliezen en om afgewezen te worden - en ik probeerde mezelf te veranderen om die angst te vermijden, en ik probeerde hem met hand en tand te behagen om te kunnen vermijden wat eigenlijk onvermijdelijk was, namelijk dat hij het zou uitmaken met mij of dat de relatie op de één of andere manier op de klippen zou lopen. En dit had nooit iets te maken met wie hij was, ook al kon ik mezelf er in mijn geest altijd wel van overtuigen dat hij het was die niet om mij gaf en dat hij het was die geen respect had voor mij -- neen, het had te maken met mijn gebrek aan respect voor mezelf. Ik gaf nooit genoeg om mezelf om mijn expressie te eren en te respecteren, ik onderdrukte mezelf, ik beoordeelde mezelf, ik dacht dat ik niet goed genoeg was, ik wees mezelf af door mijn beslissingen niet te baseren op wat meetbaar het beste zou zijn voor mezelf. Ik nam het heft van mijn eigen leven niet in handen door relaties aan te gaan met mensen die ik niet eens fatsoenlijk kende - mensen die uiteindelijk niet op dezelfde golflengte bleken te staan als ik.

En, ondanks het feit dat ik dat keer op keer inzag, dat we eigenlijk niet echt bij elkaar pasten, bleef ik mezelf forceren om de relatie staande te blijven houden. Ik bedoel, dat is regelrechte zelf-pijniging en zelf-misbruik. Dus, de vraag die ik mezelf had moeten stellen was: Waarom heb ik een relatie van misbruik met mezelf gecreëerd? Waarom houdt ik mezelf niet in ere en waarom plaats ik mezelf niet op de eerste plaats in mijn leven? Omdat, als ik een relatie zou aangaan met iemand vanuit dat startpunt van zelf-respect en zelf-waardering, dan zou mijn relatie dit ook ondersteunen en een weerspiegeling zijn van wie ik ben in mezelf en hoe ik in relatie sta met mezelf.

http://www.desteni.org

Dag 478: Wanneer Emoties Overweldigend Worden

Dit is een Verderzetting van "Dag 477: Hoe Bouw Ik Zelf een Emotionele Instorting Op?" - waarin ik had vastgesteld dat emotionele ervaringen van wanhoop, frustratie, kwaadheid en zelf-medelijden die op een bepaald punt opkomen in mezelf, een gevolg en resultaat zijn van een opbouwing van een spanning in mezelf door middel van de gedachten en gevoelens en emoties waarin ik doorgaans in participeer, die uiteindelijk tot een 'kookpunt' komen in mezelf waarop alles plots 'teveel' wordt en ik als het ware 'ineenstort' en alles opgeef.

Dus, uiteraard, om zo een emotionele ineenstorting te vermijden, moet ik in de eerste plaats mezelf ervan weerhouden om die spanning op te bouwen in mezelf --- en tot dat doel is het nodig om te onderzoeken waar, wanneer en hoe ik precies die spanning opbouw. Met andere woorden, welke gedachten zijn het die door mijn geest gaan en die gevoelens en emoties activeren in mezelf, die ik gedurende afzienbare tijd laat opbouwen in mezelf  door ze te aanvaarden als een deel van 'wie ik ben' in en als mezelf?

Als ik terugkijk naar het specifieke scenario dat ik onderzocht in mijn vorige blog, als de situatie waarin die specifieke emotionele ineenstorting naar boven kwam in mezelf - dan zie ik dat de spanning die ik aan het opbouwen was voordat die ineenstorting plaatsvond, er van de aard waren van bijvoorbeeld een angst van wat de mensen om mij heen denken van mij en meer specifiek een angst dat de mensen om mij heen om de één of andere reden 'niet tevreden zijn over mij' --- en dit, zoals ik had ingezien na nader onderzoek, was afkomstig vanuit het feit dat ik geen verantwoordelijkheid wil nemen voor mijn eigen leven en dat ik de mensen om mij heen wil manipuleren door hen 'tevreden te maken', om voor mij te zorgen en mij te ondersteunen --- omdat ik tijdens mijn kindertijd de idee en het geloof heb opgebouwd in mezelf dat als de mensen om mij heen tevreden zijn over mij, dat ze dan zullen zorgen voor mij en dat ik dan veilig ben en niet moet zorgen voor mezelf.

Ik bedoel, dit 'niet zorgen voor mezelf' is gebaseerd op een overlevingsangst en is in relatie tot het hebben en verkrijgen van voeding, onderdak en geld -- maar op andere vlakken geldt dit ook als een punt van een gebrek aan respect hebben voor mezelf en geen zorg dragen voor mezelf.

Ik zal bijvoorbeeld nooit wat ik persoonlijk leuk of aangenaam of onaangenaam vindt op de eerste plaats zetten, in de zin van dat ik vaak mijn eigen interne voorkeuren of uitdrukking zal onderdrukken om mezelf te kunnen aanpassen aan de voorkeuren of uitdrukking van anderen, teneinde die personen tevreden te maken door hen te geven wat het is dat ze willen.

Dit punt manifesteert zich ook in hoe ik in relatie sta tot mijn eigen lichaam, waarin ik bijvoorbeeld geen waarde hecht of aandacht besteed aan mijn eigen lichaam, omdat, wat in mijn geest op de eerste plaats komt, is 'andere mensen' en erachter komen wat het is dat zij willen en hoe zij zich voelen en wat zij denken over mij --- en in dat proces zie ik niet eens dat ik zelf besta, dat ik zelf Hier aanwezig ben in en als een Fysiek Lichaam -- en dus wordt dat lichaam Verwaarloosd.

Ik bedoel, ik heb al lang genoeg rond dit punt gecirkeld in mezelf - de zelf-onderdrukking, de angst om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, het manipuleren van de mensen om mij heen, en de energetische/emotionele spanning die ik daardoor opbouw in mezelf hetgeen dan uiteindelijk tot een emotionele instorting leidt. En nog steeds is dit punt niet bewogen in mezelf, het is duidelijk dat er iets is in mezelf dat ik nog niet in overweging genomen heb in relatie tot hoe dit punt bestaat in mezelf, als de oorzaak van waarom het is dat ik hierin nog niet veranderd ben en waarom het is dat ik dit patroon macht blijf geven over mijn bestaan.

Met andere woorden: Wat is het dat ik niet wil loslaten? Waarom is het dat ik blijf terugkeren naar een reactie-patroon dat duidelijk niet het beste is voor mezelf?  Waarom is het dat ik niet stabiel blijf in mezelf in relatie tot mijn interne en externe realiteit en specifiek in relatie tot de gedachten in mijn interne realiteit over hoe mijn externe realiteit op mij reageert?

Want, dit gebeurt niet zomaar in mezelf - ik Doe het gebeuren. Ik ben het startpunt van al wat er omgaat in mezelf dus ik kan niet zomaar beweren dat dit reactiepatroon macht heeft over mij of 'te sterk' is of op de één of andere manier invloed kan hebben over mij -- omdat, het is Mezelf, het bestaat in mezelf - dus, het feit dat ik het gevoel heb, en geloof dat het 'macht heeft over mij' en dat het 'mij kan beïnvloeden', duidt aan dat ik opzettelijk geen verantwoordelijkheid wil nemen voor een deel van mezelf en dat ik mezelf opzettelijk distancieer van een deel van mezelf in mezelf.


Wordt Vervolgd in Dag 479

Dag 470: Waarom Aanvaarding nooit Echt Bestaan Heeft

Dit is een Verderzetting van "Dag 469: Wat is de Oorsprong van het Verlangen om Aanvaard te Worden?" - in mijn proces van het onderzoeken en herdefiniëren van het woord 'Aanvaarding'. Herdefiniëren, omdat, in het onderzoeken van het woord 'aanvaarding' en hoe ik dit woord in mijn geest en ervaring gedefinieerd heb -- heb ik gemerkt dat 'aanvaarding' in werkelijkheid niet echt bestaat omdat het deel uitmaakt van een polariteit --- namelijk 'aanvaarding' versus 'verwerping'/'afwijzing', hetgeen wil zeggen aanvaarding afwijzing creëert en ondersteunt, en omgekeerd.

En dit houdt op zich geen steek - omdat afwijzing/verwerping niet zou moeten bestaan opdat aanvaarding kan bestaan, dat is omgekeerde logica. Hierin dus kwam ik tot de vaststelling dat ik het woord 'aanvaarding' voor mezelf moet herdefiniëren zodat ik geen consequenties creëer zoals 'afwijzing' en 'verwerping'.

En dus, wanneer ik kijk naar hoe ik het woord 'aanvaarding' geleefd heb in mijn bestaan hier op aarde, dan zie ik hoe ik eigenlijk constant probeer weg te vluchten van een angst om afgewezen te worden --- en hoe ik 'aanvaarding' gedefinieerd heb in relatie tot 'andere mensen', waarin ik 'aanvaard' wil worden door 'andere mensen' en tegelijkertijd angst heb om 'afgewezen'/'verworpen' te worden door 'andere mensen'.

Dus, omdat ik 'aanvaarding' gedefinieerd heb in relatie tot 'andere mensen', heb ik 'aanvaarding' gedefinieerd als een idee in mijn geest, een idee dat gebaseerd is op interpretaties, percepties, geloofsystemen en gedachten in verband met hoe ik denk dat 'andere mensen' denken over mij, hoe ze reageren op mijn aanwezigheid en uitdrukking en hoe ze zich voelen tegenover mij. Deze vorm van 'aanvaarding', als in het 'mij aanvaard voelen', kan niet Echt zijn, omdat het letterlijk 'gebakken lucht' is in de vorm van een gedachte in mijn geest en een gevoel in mijn lichaam. Met andere woorden, als ik mijn vertrouwen plaats in deze vorm van 'aanvaarding' en als ik dus op zoek ga naar deze 'aanvaarding' als een gedachte en een gevoel, dan ben ik op zoek naar iets dat niet eens werkelijk bestaat.

Dit wil dan zeggen dat ik constant en continu in een polariteit zal bestaan in mezelf waarin ik het ene moment denk van 'ja, mensen aanvaarden mij', en dan voel ik mij positief - en het andere moment denk ik van 'neen, ze wijzen mij af' of 'ze vinden mij niet leuk', en dan voel ik mij negatief --- en hierin voel ik mij dan de hele tijd enorm onzeker omdat ik onmogelijk kan weten of zien wat er werkelijk omgaat in mensen hun geest of hoe mensen zich werkelijk voelen, ik kan maar raden en gissen en interpreteren. Dus, zelfs wanneer ik geloof en denk en ervan overtuigd ben dat 'mensen mij aanvaarden', dan nog is er steeds die ondertoon aanwezig van Onzekerheid, waarin ik in elk moment kan 'vallen' in een gedachte en ervaringen dat 'mensen mij afwijzen', omdat ik nu eenmaal niet honderd percent kan vertrouwen op mijn eigen gedachten als mijn percepties, interpretaties, ideëen en geloofsystemen in verband met hoe en wat 'andere mensen' denken en voelen en ervaren tegenover mij.

Omwille van deze dynamiek van hoe het woord 'aanvaarding' bestaat in en als de Geest, in gedachten, gevoelens en emoties - stel ik vast dat 'aanvaarding' niet echt bestaat en nooit echt bestaan heeft en zelfs in werkelijkheid gelijk staat aan de ervaring van 'afwijzing' en 'verwerping' als wat ik in mijn geest gedefinieerd heb als het tegenovergestelde van 'aanvaarding'. Het is dus fascinerend dat dit woord bestaat in mijn geest met die specifieke definitie - omdat hoe ik dit woord altijd heb begrepen, ervaren en geleefd, is als een illusie, als iets dat niet echt bestaat. De vraag hierin is dus: Waar komt mijn definitie van het woord 'Aanvaarding' dan vandaan en hoe is het dat ik deze definitie in mijn geest heb opgebouwd?

Wordt Vervolgd in Dag 471

Dag 468: Hoe Creëert Aanvaarding in Werkelijkheid Afscheiding?

Dit is een Verderzetting van "Dag 467: Waarom kan ik een Ander Wezen niet Zien als Mezelf?" in mijn proces van het onderzoeken van wat 'zelf-aanvaarding' inhoudt en wat het woord 'aanvaarding' impliceert in praktische, realistische termen.

Omdat, wat eigenaardig is aan het woord 'aanvaarding' en het feit dat dit woord zelfs bestaat als deel van mijn woordenschat - is dat het impliceert dat er ook zoiets bestaat als 'verwerping' of het 'niet aanvaarden' van iets/iemand --- omdat, als aanvaarding echt zou zijn, dan zou ik er niet eens een woord voor nodig hebben, dan zou het gewoon deel uitmaken van mijn wezen, als een realiteit die ik Leef in elk moment van ademhaling.

Dus, in deze blog wil ik een kijkje nemen naar waarom het is dat het woord aanvaarding tegelijkertijd een gebrek of gemis aan aanvaarding impliceert.en betekent. Dit wil immers zeggen dat er iets scheelt aan mijn definitie van het woord en 'begrip' van aanvaarding - omdat, hoe kan die 'aanvaarding' nu eigenlijk echt en betrouwbaar zijn als en wanneer het in wezen niet op zichzelf bestaat, als een stabiele en constante realiteit, maar als en wanneer het bestaat als een tegenpool en balanceringspunt van de tegenovergestelde ervaring?

Want, als ik dat soort gepolariseerde en voorwaardelijke definitie van het woord 'aanvaarding' hanteer en toesta te bestaan in mijn geest en in hoe ik mijn wereld en realiteit zie en begrijp --- dan creëer en manifesteer ik die gepolariseerde definitie in mijn eigen fysieke leven en in mijn fysieke wereld en omgeving --- hetgeen praktisch gezien wil zeggen dat, terwijl ik bijvoorbeeld een ervaring van Aanvaarding zoek, verlang of probeer te manifesteren, ben ik tegelijkertijd in wezen de tegenovergestelde ervaring als verwerping/afscheiding/afwijzing en een gemis aan aanvaarding aan het manifesteren -- omdat mijn defintie van het woord 'aanvaarding' nu eenmaal inhoudt dat het bestaat met een tegenpool en dat het dus niet kan bestaan zonder zijn tegenpool.

Het is dus niet verwonderlijk dat, gezien het woord en concept van 'aanvaarding' en 'aanvaard worden' bestaat in mezelf en in mijn begrip van de werkelijkheid in en als mezelf en wat ik zie met mijn ogen, dat er ook het begrip en concept van 'afscheiding' en 'afwijzing' en 'verwerping' in mezelf en in mijn begrip van de realiteit bestaat. Hetgeen dus wil zeggen dat, om deze consequentie van het woord 'aanvaarding' op te lossen, waarin aanvaarding dus in wezen afwijzing en verwerping creëert, zal ik het concept van 'aanvaarding' moeten loslaten in mijn geest, en kan 'aanvaarding' niet meer bestaan in mezelf. Enkel dan kan ik een levende statement en ervaring zijn van 'aanvaarding' --- wanneer er geen spoor meer is van gepolariseerde woorden en begrippen en betekenissen in mijn geest in verband met wie ik ben in relatie tot mijn wereld en realiteit.

Want, zolang het begrip van 'aanvaarding' in mezelf bestaat, als een tegenpool van 'afwijzing' en 'verwerping' ---  zal afwijzing en verwerping ook in mezelf blijven bestaan als deel van dat gepolariseerde begrip van het woord 'aanvaarding'.

Wat ware 'aanvaarding' dus in wezen is en wil zeggen - is het loslaten van het begrip en concept van wat aanvaarding is in mijn geest, omdat dat begrip getint is door allerlei ideëen en verwachtingen en gedachten in verband met wat 'aanvaarding' wil zeggen, als tegengestelde van 'verwerping' en 'afwijzing'. En, aangezien het begrip 'aanvaarding' gekleurd en getint is door ideëen, verwachtingen en gedachten -- is het een voorwaardelijk begrip, hetgeen op zich dus wil zeggen dat er niet werkelijk sprake is van waarachtige Aanvaarding, omdat de aanwezigheid van gedachten, verwachtingen en ideëen in de definitie van het woord 'aanvaarding' impliceert dat er een uitsluiting plaatsvindt. Omdat, in het baseren van mijn definitie van het woord 'aanvaarding' op ideëen, verwachtingen en gedachten, zeg ik in wezen van 'aanvaarding is dit en niet dat', 'het is zus en niet zo', 'het is op die manier maar niet op deze manier', 'het houdt dit in maar niet dat' --- en, dat is niet 'aanvaarding', dat is uitsluiting.

Echte Aanvaarding zou zijn om geen definities, ideëen of gedachten te creëren omtrent wie ik ben of wat de realiteit is of wie ik ben in relatie tot mijn wereld en realiteit --- omdat, zolang er sprake is van gedachten, definities en ideëen ben ik bezig met het creëren van uitsluiting en afscheiding en afwijzing/verwerping. Vanuit dit perspectief bestaat 'aanvaarding' niet - althans toch niet op de manier waarop ik het altijd heb begrepen --- en dus is 'aanvaarding' iets dat ik nog moet leren kennen door middel van het daadwerkelijk Leven van dit woord en het onderzoeken van hoe ik dit woord kan Leven in en als mijn fysieke dagelijkse bestaan hier in mezelf, zowel als in mijn relatie tot mijn realiteit.


Wordt Vervolgd in Dag 469

Dag 467: Waarom kan ik een Ander Wezen niet Zien Als Mezelf?

Dit is een verderzetting van "Dag 466: Waarom kan Zelf-Aanvaarding niet Bestaan zolang ik een Ander Beoordeel?" in mijn proces van het onderzoeken wat zelf-aanvaarding inhoud, waarom het is dat de ervaring in mezelf kan bestaan van niet aanvaard te worden en hoe ik van zelf-aanvaarding een praktische, realistische werkelijkheid kan maken in en als mezelf en mijn fysieke bestaan hier op aarde.

Als vervolg op mijn voorgaande blog, zet ik in deze blog verder in het proces van het onderzoeken en bekijken van hoe ik op praktische wijze de realiteit die in mezelf bestaat van het beoordelen van de realiteit die ik zie met mijn ogen, kan veranderen en corrigeren --- zodat ik kan bestaan als een levende uitdrukking en ervaring van zelf-aanvaarding. Hoe kan ik dus bestaan op een manier waarin ik niet in afscheiding besta van mezelf - mezelf zijnde 'de realiteit' --- omdat, vanaf het moment dat ik ook maar één deeltje in en van de realiteit die ik zie met mijn ogen beoordeel, dan beoordeel ik dat ene deeltje tegelijkertijd ook in mezelf. Omdat, alles dat hier bestaat in en als deze fysieke werkelijkheid, bestaat ook in mezelf.

Ik bedoel maar, wanneer ik kijk in mijn eigen gedachten --- dan is het een heel universum dat zich daar afspeelt - en komen gedachten op in mijn geest die in verband staan met elk klein deeltje van deze realiteit. Over alles heb ik wel een oordeel, een mening, een gevoel en ervaring en reactie --- hetgeen dus wil zeggen dat al wat hier bestaat op de één of andere manier in mezelf bestaat in de vorm van gedachten, gevoelens en emoties en dus een deel vormt van mezelf.

En dus, vanaf het moment dat ik een mening vorm over iets dat bestaat; of een beoordeling of een reactie - dan scheidt ik datgene waar ik mijn mening of gedachte of beoordeling over vorm en/of waar ik op reageer van mezelf af en besta ik dus in een staat van het niet aanvaarden van mezelf als die delen van de realiteit die ik in mijn geest beoordeeld heb.

Om dus mezelf weer te aanvaarden als al de deeltjes in en van de werkelijkheid die ik zie met mijn ogen als wat Hier bestaat, zal ik een proces moeten afleggen en toepassen van het loslaten, veranderen en corrigeren van de beoordelingen die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan  -- omdat het in die beoordelingen is dat ik de dingen die hier bestaan in mijn wereld en omgeving niet aanvaard als hoe en wat ze zijn, omdat ik een onderscheid aan het maken ben tussen wat ik 'goed' vindt en wat ik 'slecht' vindt, en wat ik ervaar als 'positief' en 'negatief'.

Als ik de werkelijkheid immers zou aanvaarden als wat ze in werkelijkheid is, dan zou ik inzien dat ze goed noch slecht en positief noch negatief is, net zoals ik goed noch slecht en positief noch negatief ben --- ik ben wie ik ben. Dus, waarom is het dan dat, ondanks het feit dat ik van mezelf, als een manifestatie in deze wereld en realiteit, zie en besef en begrijp dat ik gewoon Hier Ben en dat ik niet zomaar beoordeeld of bestempeld kan worden als goed, slecht, positief of negatief --- waarom ga ik dan de werkelijkheid die ik zie met mijn ogen wel beoordelen volgens die parameters? Waarom kan ik bijvoorbeeld een ander levend wezen niet zien en erkennen als mezelf, in eenheid en gelijkheid, als gelijk in waarde en wezenlijkheid --- als ook gewoon HIER, net als ik?


Wordt Vervolgd in Dag 468

Dag 466: Waarom kan Zelf-Aanvaarding niet Bestaan zolang ik een Ander Beoordeel?

Dit is een Verderzetting van "Dag 465: De Praktische Realiteit van Geef en je zal Krijgen" in mijn proces van het onderzoeken hoe ik van Zelf-Aanvaarding een Praktische werkelijkheid kan maken. In de voorgaande dagen had ik in mijn schrijven onderzocht hoe Zelf-Aanvaarding en meer specifiek een gebrek aan Zelf-Aanvaarding eigenlijk functioneert in mijn geest en waarom het bijvoorbeeld is dat een gebrek aan zelf-aanvaarding zelfs kan bestaan in mezelf, waarom is het met andere woorden dat een individu in zichzelf het gevoel of de ervaring heeft van 'niet aanvaard te worden'.

In dit onderzoeks-proces had ik vastgesteld dat het concept 'aanvaarding' in en als bijvoorbeeld 'zelf-aanvaarding', niet enkel in relatie staat tot mezelf als wezen --- maar verbonden is met al wat bestaat - en dat hierin een gebrek aan zelf-aanvaarding of het gevoel dat ik niet aanvaard wordt door mezelf en/of andere mensen een gevolg is van het in feite niet aanvaarden van de realiteit zoals die hier bestaat. Dit 'niet aanvaarden van de realiteit zoals die bestaat' is wat zich bijvoorbeeld manifesteert in de vorm van beoordelingen in de Geest, beoordelingen waarin ik denk van 'die is beter/minder dan die' of 'dit is beter/minder dan dat' en waarin ik in essentie mijn waarde-oordeel plaats op wat het is dat ik zie met mijn ogen.

Dat was immers het specifieke patroon dat ik had gezien en opgemerkt in mijn gedachten van waaruit ik was vertrokken in deze blog series --- namelijk dat ik de neiging heb om naar mezelf en mijn realiteit te kijken vanuit beoordelingen en vergelijking --- waarin ik  mijn realiteit dus niet aanvaard als wat het simpelweg is, als de Realiteit, maar ik ga eerder God spelen door specifieke voorkeuren te hebben in relatie tot bepaalde manifestaties. Ik bedoel, als dit mijn definitie is van 'de realiteit', waarin sommige dingen/wezens beter of minder of superieur of inferieur zijn dan andere dingen/wezens --- hoe kan het dan anders dat ik mezelf niet aanvaard in mezelf, dat ik mij constant onzeker voel over hoe ik eruit zie, over wie ik ben in relatie tot andere mensen, over de dingen die ik doe en hoe ik mezelf uitdruk?

Dus, door beoordelingen te laten bestaan in mijn geest, laat ik afscheiding, verscheuring, buitensluiting en ongelijkheid toe te bestaan in mijn wereld en in mezelf --- en enkel wanneer ik loslaat van die beoordelingen in mijn geest en dus mijn werkelijkheid niet meer onderverdeel en opdeel, kan aanvaarding pas bestaan in mijn ervaring van mijn werkelijkheid en van mezelf, want dan zal aanvaarding de levende manifestatie zijn van 'wie ik ben' -- omdat, de fysieke werkelijkheid als hoe ze echt bestaat IS aanvaarding omdat er geen beoordelingen bestaan, die bestaan immers enkel in mijn persoonlijke geest en gedachten in de structuur van mijn identiteit.

Wordt Vervolgd in Dag 467

Dag 465: De Praktische Realiteit van Geef en je zal Krijgen

Dit is een Verderzetting van "Dag 464: Waarom kan Zelf-Aanvaarding enkel Echt zijn wanneer ik het Geef aan Anderen?" in mijn reis naar het verwezenlijken van zelf-aanvaarding als een levende realiteit van mezelf. Ik had aanvankelijk gemerkt dat er een gebrek aan zelf-aanvaarding bestaat in mezelf wanneer ik een specifiek gedachtenpatroon onderzocht in mezelf dat bestond uit zelf-beoordeling en een angst om beoordeeld te worden in sociale situaties.

Hierin ontdekte ik dat de reden waarom ik mezelf zogezegd niet aanvaard direct te maken heeft met hoe ik ook in relatie sta met andere mensen vanuit het startpunt van de beoordelende gedachten die in mijn geest bestaan. Omdat, ik voel mij op het eerste zicht beoordeeld door andere mensen, maar ik had er nooit bij stilgestaan of ik had nooit gezien dat of hoe ik zelf ook andere mensen beoordeel, want dat zou namelijk niet zo'n wenselijke persoonlijkheidseigenschap zijn, dus heb ik dat deel van mezelf nooit bewust willen erkennen of zien.

Dat is wat dus eigenaardig is aan onze Geest, namelijk dat we steeds onszelf zullen zien als slachtoffer van al wat zogezegd 'slecht' is in de wereld, maar dat we diezelfde realiteit die we om ons heen in andere mensen zien nooit in onszelf zullen erkennen of zien --- waardoor we ook nooit zien of beseffen dat de reden waarom we al die zogezegde 'slechte' of 'negatieve' eigenschappen in andere mensen zien is omdat het net in onszelf bestaat, omdat het is waar we zelf in participeren in onszelf --- we hebben het enkel naar de achtergrond van onze geest geplaatst waar we het bestaan ervan niet zien of erkennen.

De eerste stap in het veranderen van 'de wereld', namelijk het veranderen van wat we zien om ons heen --- is dus niet te klagen of aan activisme of protest te doen, of religies verspreiden en mensen proberen te overtuigen, het is niet de wereld om ons heen te veranderen --- de eerste stap is steeds het veranderen van wat we zien in anderen, in onszelf, in en als het besef en inzicht dat wat we zien in een ander is steeds wat er in onszelf bestaat en als we willen dat de relatie van onze omgeving tegenover onszelf verandert dan zullen wij eerst onze relatie tegenover onze omgeving moeten veranderen, En zo geven we aan onszelf wat we willen van een ander door aan een ander te geven wat we zouden willen voor onszelf. Omdat, ik bedoel, als wij onze omgeving niet kunnen waarderen, respecteren en erkennen in gelijke mate als wat we voor onszelf zouden willen --- verdienen we dan zelf wel die waardering, respect en erkenning?

Binnenin onszelf is er immers wel degelijk een Gewaarzijn dat elk detail ziet van wie we zijn en wat we doen in onszelf  - en in dat gewaarzijn begrijpen we goed genoeg dat we zelf onmogelijk kunnen ervaren of krijgen wat we niet bereid zijn te geven aan een ander. Omdat, het feit dat we iets niet kunnen of willen geven aan een ander, zoals liefde, respect, waardering, ondersteuning, aanvaarding, etc, impliceert dat we het niet in onszelf toelaten --- hetgeen wil zeggen dat, als we het niet willen geven, zullen we het ook niet krijgen.

Met andere woorden, als je het gevoel hebt, zoals ik, dat je niet aanvaard wordt door andere mensen - kijk dan eens goed in zelf-eerlijkheid naar wat je eigenlijk zelf doet en wie je eigenlijk zelf bent in relatie tot andere mensen in je eigen geest --- en je zal zien dat je die aanvaarding die je wil en verlangt van andere mensen niet in jezelf hebt toegestaan te bestaan omdat je zelf andere mensen niet wil aanvaarden zoals ze zijn, omdat je ze bijvoorbeeld beoordeelt op hoe ze zich uitdrukken en gedragen en hoe ze eruit zien en het zijn die beoordelingen die je nu ziet in andere mensen jegens jou.


Dit proces wordt verdergezet in Dag 466

Dag 464: Waarom kan Zelf-Aanvaarding enkel Echt zijn wanneer ik het Geef aan Anderen?

Dit is een Verderzetting van "Dag 463: Is het Aanvaarden van een Ander het Aanvaarden van Mezelf in Gelijke Mate?" - in mijn proces van het onderzoeken hoe ik van zelf-aanvaarding een praktische realiteit kan maken in en als mezelf, omdat ik had gezien en gemerkt dat er een gedachtenpatroon van zelf-beoordeling bestond in mezelf, waarin ik bijvoorbeeld in sociale situaties in een mentale toestand ga waarin ik denk dat 'de mensen om mij heen mij aan het beoordelen zijn', waarop ik dan reageer met een ervaring van angst en inferioriteit. In het bewandelen van mijn blogs had ik ondervonden dat die gedachte en idee bestaat in mezelf dat 'andere mensen mij beoordelen' omdat ik het eigenlijk ben die andere mensen beoordeelt door te reageren op die gedachte met angst.

Omdat, in die ervaring van angst plaats ik mezelf 'inferieur' en 'minder dan' de mensen in mijn omgeving en beschuldig ik andere mensen impliciet als 'dominant' en als schijnbaar de reden voor waarom ik mij inferieur en minder voel. En daardoor ligt er achter die aanvankelijke oppervlakkige ervaring van angst en inferioriteit in wezen een ervaring van kwaadheid tegenover mensen, verbonden met die achterklap in mijn geest van 'zij beoordelen mij', dus 'zij doen mij dit aan!' en 'zij zorgen ervoor dat ik mij slecht voel over mezelf met hun beoordelingen'.

En dus in die ervaring van kwaadheid en beschuldiging die onder de ervaring van angst ligt, in relatie tot de gedachte in mezelf dat ik beoordeeld wordt door andere mensen, ben ik dus in wezen degene die zich dominant, vijandig en aanvallend opstelt tegenover de mensen in mijn omgevin en niet omgekeerd.

Hoe heeft dit mentale construct dan dus te maken met het aanvaarden van mezelf? Omdat, mijn startpunt en reden van het maken van deze blog-serie, is dat ik zag en merkte dat ik patricipeerde in mijn geest in gedachtenpatronen van zelf-sabotage, zoals het vergelijken van mezelf en competeren met andere mensen en emotionele reacties op die vergelijkingen en zelf-beoordelingen die constant schommelen tussen 'inferieur' en 'superieur' en 'beter' en 'minder'. In het onderzoeken van dit patroon, zag ik in dat het hier eigenlijk ging om een gebrek aan zelf-aanvaarding in mezelf - dat ik dus eigenlijk mezelf niet aanvaard als wie ik ben Hier in en als de manier waarop ik besta.

En, wanneer ik dan onderzocht waarom of hoe het is dat ik mezelf niet aanvaard in mijn geest, dan zag ik dat ik zelf-aanvaarding zelf creëer in mijn geest door andere mensen niet te aanvaarden, en dat dus hoe ik in relatie sta met mezelf een direct gevolg is en reflectie is van hoe ik in relatie sta met andere mensen in mijn geest. En dat, als ik iets in en van mezelf wil veranderen, dan moet ik tegelijkertijd mijn relatie met andere mensen veranderen - hetgeen dus wil zeggen dat ik enkel mezelf zal kunnen aanvaarden als en wanneer ik die aanvaarding in gelijke mate geef aan andere mensen.

En het is op deze manier dat ik een realiteit zal creëren die het beste is voor zowel mezelf als alle andere mensen --- door middel van het principe van geef zoals je zelf wil krijgen, omdat dat nu eenmaal de realiteit is - wat je geeft aan een ander, met andere woorden, de realiteit die je manifesteert voor een ander, is tegelijkertijd een realiteit die je manifesteert voor jezelf omdat het is wat Hier bestaat. En, de 'Hier' realiteit van een ander is tegelijkertijd de 'Hier' realiteit van mezelf, omdat we allemaal Hier bestaan, in één en dezelfde realiteit.


In de volgende blog zal ik verderzetten in deze serie van het manifesteren en praktisch realiseren van Zelf-Aanvaarding.

Dag 462: Hoe Verwijt en Beschuldig ik Anderen op Impliciete wijze in mijn Geest?

Dit is een Verderzetting van "Dag 461: Het Proces van Praktische Zelf-Aanvaarding" waarin ik ben begonnen met het kijken naar hoe ik op een praktische manier zelf-aanvaarding kan verwezenlijken in relatie tot bijvoorbeeld gedachtenpatronen die ik in mijn bewuste geest beoordeel als 'slecht', 'negatief' --- vanuit het besef dat deze gedachtenpatronen in mezelf bestaan en vanuit mezelf komen en dus mezelf zijn en dat het beoordelen van deze patronen als iets 'slecht' of 'negatief', impliceert dat ik mezelf niet aanvaard zoals ik ben --- en dat ik niet eens eerlijk wil zijn met mezelf over wie ik eigenlijk echt ben vanbinnen.

Ik had al vastgesteld in de vorige blogs dat deze beoordelingen gebaseerd zijn op en afkomstig zijn uit een ervaring van ANGST - met name een overlevingsangst die gekoppeld is aan de gedachte van 'als andere mensen zien dat ik zo denk, dan zullen ze mij afwijzen' --- en dus 'controleer' ik mezelf in mijn gedachten via beoordelingen, om mezelf ervan te verzekeren dat andere mensen niet zullen zien wat er werkelijk omgaat in mezelf. Omdat, wat ik controleer en beoordeel is niet zozeer de gedachten op zich, maar eerder mijn fysieke expressie, namelijk dat wat andere mensen van mij kunnen zien --- en ik wil  er zeker van zijn, dat die specifieke gedachten niet tot uiting komen in mijn fysieke uitdrukking, omdat mensen dan zullen zien dat ik zo denk en dan zullen zij denken van 'oh my god, wat voor een pretentieuze trut is dat!'... bijvoorbeeld

Dus, hieruit kan ik vaststellen dat zelf-aanvaarding enkel kan bestaan wanneer er geen angst meer bestaat in mezelf -- omdat, wat in angst eigenaardig is, is dat ik bijvoorbeeld door angst te hebben van 'wat andere mensen zullen doen of zeggen jegens mij', ben ik in feite andere mensen niet aan het aanvaarden als wie zij zijn --- omdat ik hen impliciet beschuldig door middel van die ervaring van angst in mezelf en die gedachte van 'als andere mensen...'. Eigenlijk beschuldig ik 'andere mensen' ervan dat zij mij beoordelen en dat ze mij zullen afwijzen en dat ik mij nu angstig voel --- en daarin aanvaard ik hen niet als wie zij zijn omdat ik dus eigenlijk verwacht dat 'andere mensen' mij niet beoordelen en lief zijn tegen mij en mij niet afwijzen of wegduwen.

Ik heb allerlei onderliggende en stilzwijgende verwachtingen tegenover 'andere mensen', die verborgen liggen in die ervaring van angst in mezelf --- waarin ik dus kan opmaken dat ik mensen niet aanvaard als wie zij eigenlijk werkelijk zijn omdat ik hen beoordeel in hoe ik denk dat zij mij beoordelen en afwijzen.

Dus, dit is eigenaardig om in te zien omdat - als ik andere mensen niet kan aanvaarden als wie zij werkelijk zijn, door hen te beoordelen in specifieke aspecten van wie zij zijn vanbinnen die ik meen op te merken -- hoe kan ik dan verwachten dat ik zelf-aanvaarding zal kunnen ervaren. Ik zal immers maar krijgen wat ik zelf geef, en wat ik zelf geef is beoordelingen en verwerping/afwijzing/afkeuring --- dus is dat ook wat ik zal ervaren.

Dit wil dus concreet zeggen dat het bewerkstelligen van zelf-aanvaarding in mezelf een kwestie is van het veranderen van mijn relatie tot andere mensen - het veranderen en corrigeren van mijn impliciete verwijtende en beschuldigende gedachten tegenover andere mensen.

Ik zet verder in dit proces van de praktische toepassing en manifestatie van zelf-aanvaarding in mijn volgende blog, Dag 463

Dag 461: Het proces van Praktische Zelf-Aanvaarding

Dit is een Verderzeting van "Dag 460: Het Veranderen van een Competitieve Ingesteldheid - Zelf-Correctie Dimensie" in mijn proces van het corrigeren en veranderen van emotionele en mentale patronen in mezelf die niet het beste zijn voor mezelf - specifiek in verband met het mentaal/emotioneel saboteren van mezelf in mijn relaties met andere mensen door mezelf bijvoorbeeld te vergelijken en dan beoordelingen te vormen -- waarin dus de consequentie is dat ik een emotionele relatie vorm met de mensen in mijn omgeving die zich vooral enkel afspeelt in mijn eigen geest als een persoonlijke interne realiteit in de plaats van dat mijn interactie met de mensen in mijn wereld en omgeving gebaseerd is op de eigenlijke realiteit van wat er zich werkelijk afspeelt in de situatie.

In deze blog zet ik verder in het toepassen van de correctie dimensie in relatie tot een specifiek gedachtenconstruct dat ik, door te onderzoeken hoe patroon van emotionele zelf-sabotage werkt, bestaat en functioneert, heb geïdentificeert als het 'sleutelpunt' dat het patroon van emotionele zelf-sabotage in stand houdt in mijn geest --- met name een intern patroon van zelf-beoordeling, dat, elke keer er een gedachte opkomt waarin ik mij bijvoorbeeld superieur voel tegenover iemand anders omwille van welke reden dan ook, reageert met een gedachte van 'ik mag zo niet denken', 'dat soort gedachten/gevoelens zijn slecht - ik mag mij niet superieur voelen tegenover andere mensen want dan ben ik geen goed persoon'. Deze reacties waarin ik in mijn gedachten mijn eigen gedachten en reacties beoordeel, had ik dan, na nader onderzoek, kunnen identificeren als zijnde een overlevingsreactie --- waarin het er eigenlijk op neerkomt dat ik in mezelf een 'overlevings-persoonlijkheid' heb opgebouwd van het vertrouwen en steunen op andere mensen, waardoor ik steeds een imago van 'een goed persoon' hoog wil houden --- en dat zich zodanig geintegreerd heeft in mezelf, dat ik zelfs mijn eigen onderbewuste gedachten waarin ik mij bijvoorbeeld superieur voel tegenover andere mensen, ga onderdrukken en beoordelen.

Dus, zolang ik vanuit dit specifieke gedachtenpatroon blijf reageren op de onderbewuste gedachten van superioriteit die opkomen in mijn geest - zal het patroon van vergelijking/competitie als emotionele zelf-sabotage aanwezig blijven in mezelf. Mijn correctieproces bestaat bijgevolg dus uit het allereerst aanvaarden van de realiteit van mezelf, zijnde hoe mijn interne realiteit er werkelijk uitziet in relatie tot bijvoorbeeld gedachten waarin ik mezelf vergelijk met andere mensen die ik zie in mijn wereld en omgeving en waarin ik mezelf beoordeel als 'superieur' om de één of andere reden.

Dit 'aanvaarden' van mezelf in en als dit specifieke patroon doe ik bijvoorbeeld door middel van het uitschrijven en spreken van zelf-vergeving en zelf-correctie --- zelf-vergeving omdat, het patroon van het niet aanvaarden van mezelf in mijn geest houdt geen steek, het is niet wat het beste is voor mezelf omdat het duidelijk consequenties creëert in mijn relaties met andere mensen. Dus, omdat het niet het beste is voor mezelf, heeft het correctie nodig - en om correctie te kunnen laten plaatsvinden, is er eerst een loslaten nodig, hetgeen ik doe via het toepassen van zelf-vergeving.

In dag 462 zet ik verder in het correctieproces in relatie tot het aanvaarden van mezelf als hoe ik werkelijk besta in mijn geest - onder de 'overlevingspersoonlijkheid' als het imago van een 'goed persoon' dat ik in mijn geest heb gecreëerd.