Dag 470: Waarom Aanvaarding nooit Echt Bestaan Heeft

Dit is een Verderzetting van "Dag 469: Wat is de Oorsprong van het Verlangen om Aanvaard te Worden?" - in mijn proces van het onderzoeken en herdefiniëren van het woord 'Aanvaarding'. Herdefiniëren, omdat, in het onderzoeken van het woord 'aanvaarding' en hoe ik dit woord in mijn geest en ervaring gedefinieerd heb -- heb ik gemerkt dat 'aanvaarding' in werkelijkheid niet echt bestaat omdat het deel uitmaakt van een polariteit --- namelijk 'aanvaarding' versus 'verwerping'/'afwijzing', hetgeen wil zeggen aanvaarding afwijzing creëert en ondersteunt, en omgekeerd.

En dit houdt op zich geen steek - omdat afwijzing/verwerping niet zou moeten bestaan opdat aanvaarding kan bestaan, dat is omgekeerde logica. Hierin dus kwam ik tot de vaststelling dat ik het woord 'aanvaarding' voor mezelf moet herdefiniëren zodat ik geen consequenties creëer zoals 'afwijzing' en 'verwerping'.

En dus, wanneer ik kijk naar hoe ik het woord 'aanvaarding' geleefd heb in mijn bestaan hier op aarde, dan zie ik hoe ik eigenlijk constant probeer weg te vluchten van een angst om afgewezen te worden --- en hoe ik 'aanvaarding' gedefinieerd heb in relatie tot 'andere mensen', waarin ik 'aanvaard' wil worden door 'andere mensen' en tegelijkertijd angst heb om 'afgewezen'/'verworpen' te worden door 'andere mensen'.

Dus, omdat ik 'aanvaarding' gedefinieerd heb in relatie tot 'andere mensen', heb ik 'aanvaarding' gedefinieerd als een idee in mijn geest, een idee dat gebaseerd is op interpretaties, percepties, geloofsystemen en gedachten in verband met hoe ik denk dat 'andere mensen' denken over mij, hoe ze reageren op mijn aanwezigheid en uitdrukking en hoe ze zich voelen tegenover mij. Deze vorm van 'aanvaarding', als in het 'mij aanvaard voelen', kan niet Echt zijn, omdat het letterlijk 'gebakken lucht' is in de vorm van een gedachte in mijn geest en een gevoel in mijn lichaam. Met andere woorden, als ik mijn vertrouwen plaats in deze vorm van 'aanvaarding' en als ik dus op zoek ga naar deze 'aanvaarding' als een gedachte en een gevoel, dan ben ik op zoek naar iets dat niet eens werkelijk bestaat.

Dit wil dan zeggen dat ik constant en continu in een polariteit zal bestaan in mezelf waarin ik het ene moment denk van 'ja, mensen aanvaarden mij', en dan voel ik mij positief - en het andere moment denk ik van 'neen, ze wijzen mij af' of 'ze vinden mij niet leuk', en dan voel ik mij negatief --- en hierin voel ik mij dan de hele tijd enorm onzeker omdat ik onmogelijk kan weten of zien wat er werkelijk omgaat in mensen hun geest of hoe mensen zich werkelijk voelen, ik kan maar raden en gissen en interpreteren. Dus, zelfs wanneer ik geloof en denk en ervan overtuigd ben dat 'mensen mij aanvaarden', dan nog is er steeds die ondertoon aanwezig van Onzekerheid, waarin ik in elk moment kan 'vallen' in een gedachte en ervaringen dat 'mensen mij afwijzen', omdat ik nu eenmaal niet honderd percent kan vertrouwen op mijn eigen gedachten als mijn percepties, interpretaties, ideëen en geloofsystemen in verband met hoe en wat 'andere mensen' denken en voelen en ervaren tegenover mij.

Omwille van deze dynamiek van hoe het woord 'aanvaarding' bestaat in en als de Geest, in gedachten, gevoelens en emoties - stel ik vast dat 'aanvaarding' niet echt bestaat en nooit echt bestaan heeft en zelfs in werkelijkheid gelijk staat aan de ervaring van 'afwijzing' en 'verwerping' als wat ik in mijn geest gedefinieerd heb als het tegenovergestelde van 'aanvaarding'. Het is dus fascinerend dat dit woord bestaat in mijn geest met die specifieke definitie - omdat hoe ik dit woord altijd heb begrepen, ervaren en geleefd, is als een illusie, als iets dat niet echt bestaat. De vraag hierin is dus: Waar komt mijn definitie van het woord 'Aanvaarding' dan vandaan en hoe is het dat ik deze definitie in mijn geest heb opgebouwd?

Wordt Vervolgd in Dag 471