The Internal War of Manipulation

This is a continuation of my previous post "I don't Understand it, therefore it isn't Real"


If I had a 'middle name', it would probably be something like 'inner turmoil' lol. Just feeling kind of 'trapped' and 'lost' in my own inner 'experiences'. And I always assumed it must be because maybe I just 'don't love myself' or maybe even 'hate myself', because lots of these inner experiences were quite emotionally charged. Lots of despair, sadness, depression, lostness, powerlessness, resistance and so on.

And as a result I just overall didn't seem like a very 'stable' kind of person. Being prone to making decisions I'd later regret or feel ashamed about, easily feeling 'overwhelmed' by 'how I FEEL' and going into high ups and downs of feelings and emotions. I suppose you could also call it 'not having a backbone', being 'spineless', 'not having character'. But what it is, is basically living according to feelings and emotions, rather than living based on principles and common sense.

And that's something that goes back all the way to childhood. How I was 'raised' and how I learned to 'be' by example of my parents. My parents were people who didn't actually communicate much. Not with words anyways lol. They 'communicated' through emotions and feelings. And that's something that went back all the way to their childhood as well. Where, they never learned how to EXPRESS themselves. How to communicate who they are and what they want, through WORDS. Because their parents also didn't provide the space for it. It was more a type of 'be quiet and just do what you're told' kind of upbringing. So when you cannot express yourself in WORDS, you tend to find different ways of expressing yourself - of 'communicating' with your environment in a way that may more or less get you the things you want.

You learn to get what you want without being direct and straightforward about it. It's called 'manipulation' lol. And that's where your emotions and feelings come in. They come in when you realize as a child that the main motivating factor behind your parents' decisions, is their feelings and emotions. Where they place a lot of trust in how they FEEL. They don't necessarily care about 'what's best' and they don't necessarily 'feel like' investigating or asking themselves what would be the best thing to do for the child. Doesn't mean they're 'bad' either! It just means that when it comes to making decisions, there isn't much 'self-questioning' involved. More an acceptance that, 'if it feels right, it must be right'.

So you realize that your parents don't actually listen to the words that you speak. They only 'listen' to your emotions and feelings. It seems to be the only thing they really respond to. So, if you want to get anything from them, it means you need to know how to 'push the right buttons'. You need to become proficient in the art of manipulating through emotions and feelings. Emotions and feelings needs to become your 'primary language'. Becoming 'sensitive' to how people respond within their mind to whatever emotion or feeling you are displaying. And as a child, you are very good at it. It almost literally feels like you are 'pushing buttons'. Because, well, that's what you're doing and that's WHY you're doing it. Why you're using emotions and feelings.

The 'problem' comes in when you yourself grow up into 'adulthood'. Because the mind does a fascinating thing where it creates these 'layers'. That's why when you think back on your childhood, you see the memories more like you're watching a movie. There's a separation there. Why the 'adult you' feels so different and disconnected from the 'child you'. And why, if you were to look at these different 'stages' or 'phases' of your life, it's almost as though they exist in total isolation from each other. As though your 'growing up' almost happened at the flick of a switch. Like, *flicks switch*, 'oh you're in puberty now', *flicks switch*, 'oh now you're an adult'. And your memories of 'back when you were a teenager' almost feel like you're talking about a person that isn't 'you'. Let alone when you think back on 'when you were a child'.

So you tend to 'forget' that way back when you were a child, 'emotions' and 'feelings' wasn't something that 'just came naturally'. That you haven't always been this way. That these emotions and feelings inside you are more a consequence of poor 'child-rearing' that goes back generations. Where, somewhere along the line, maybe people went through something really traumatic, like war for example, which creates a real PHYSICAL instability, lostness and chaos. And something like that can have a great impact on the internal experience of a person. Of just people becoming more intensely afraid, emotional and reactive. I mean, war changes people. It causes people to become more isolated within themselves, more 'withdrawn'. They just don't feel 'safe' anymore to live and relax and express.

I mean, I can see how that can lead to a diminishment in actual verbal communication, and would cultivate a more emotionally reactive human. If I'd have to try and 'trace back' where this misalignment in raising children more based on feelings and emotions rather than principles and common sense may have occurred. And why it is perhaps that my parents, and their parents before them, are not used to communicating much and are rather more withdrawn, shy and reserved.

In a sense I guess you could even say that 'emotional manipulation' is a consequence and result of 'war', just like how FBI/CIA type operations are also a result of war. Where things become more 'covert', more 'hidden'. Within 'Central Intelligence Agencies', that are designed to essentially 'manipulate'. Because people are so traumatized by war that they become 'introverted' or 'inverted'. They hide things, cause they don't feel 'safe' anymore. There's no more openness, no more freedom and no more trust. And so we all end up manipulating each other. We all learn to hide and not trust each other. Because there's no 'open communication'.

So I mean, we were fucked from the start. We never stood a chance. Maybe at some point in this world, human beings raised their children based on principles and common sense. But war and trauma over time have eroded that. Where now, all you are born into is manipulation as emotions and feelings. And maybe there are still beings in this world who do raise their children through open communication, common sense and principles. But I'd say that war has influenced my generational lineage and has in a way 'broken' us as humans. And so I grew up knowing ONLY manipulation as emotions and feelings. And never even considered that there could be another way.

I was STILL, in my life, living out the war that my ancestors went through, as experiences of instability, lostness and chaos. Living out an 'internal war' of feeling destabilized and lost within emotions and feelings. Never realizing or seeing or understanding that this whole 'I don't accept myself' or 'I don't love myself' is more just a problem of defining myself according to emotions and feelings, than having to do with actual self-acceptance or self-love. And more importantly, it's a consequence of having FORGOTTEN that all these emotions and feelings inside of me are things I just cultivated when I was little to try and speak my parents' language so that I could get what I wanted from them. I just went into 'forgetfulness' and at some point started believing that it is 'me'. Just like my parents did I guess.

Who am I?

This is a continuation of my previous post "I'm the Best Slave"


My whole life I've been petrified of being 'wrong' in any way. It mostly started, and probably originated actually, in school. Where I would watch the 'bad kids', which were basically just the ones who didn't one hundred percent 'behave', get humiliated and scolded and punished by the 'teachers'. And I just remember feeling sorry for them and thinking, "I don't EVER want to be in that position!" "I don't ever want to be the 'wrong' one or the 'bad' one, who gets all the shit rained down on them".

I was just absolutely freaking PETRIFIED of what I saw those teachers do to those 'poor kids'. It was horrifying sometimes. Just the DELIBERATE things they would do. Like saying and doing things that were clearly intended to make the children 'feel bad'. Not just bad, feel 'horrible' actually. Feel small and insignificant and humiliated and embarrassed. And I just was really, really afraid of that. To have that 'wrath of the Gods' lol come down on me. And they did seem to be 'Gods' back then.

There are maybe one or two teachers that I can recall who didn't have that 'mean side' to them. Out of maybe the forty that I've known, growing up. And I mean, that's fucking sad. But anyways, I've basically since then I guess been living with this petrifying fear of being 'wrong' or 'bad'. Like a 'I will almost pass out' kind of fear lol.

And the thing with this fear is that, oftentimes I can't actually 'know' whether I'm 'wrong' or not. In school it was easy cause you just had to behave a certain way and do certain things. Sort of just 'keep your head down'. But like, what about on an existential level?? How can I possibly KNOW whether I'm 'doing the right thing'? Cause I got no one on the side line telling me that I'm 'doing great' or sort of saying like 'yeah this is good' or 'this is bad' or 'this is right' and 'this is wrong'. And that's where the fear of being 'wrong' can be OVERWHELMING lol. Cause, since there's no specific 'parameters' or 'markers' in terms of what exactly is 'wrong' or 'right', that fear sort of has all the freedom to just spin out into eternity.

But then this is just the 'disease' of self-interest isn't it? Of 'consciousness'. To be 'interested' in 'one-self' and the 'who', 'what' and 'how' you 'are'. Looking for those 'definitions' making up the 'who am I'. To be 'conscious' of 'oneself'. Cause that's basically what this is. Being 'self-conscious'. But, I mean at the end of the day it's all just fear. Or in my case a PETRIFICATION, programmed during childhood. So even though it's all about 'who I am', it's not actually who I really am. It's just a 'program' of 'thinking' based on FEAR.

Dag 752: De Herinneringen die Je Dacht Verwerkt en Losgelaten te hebben..

Deze blog zet voort op het onderwerp van 'herinneringen' hetgeen in voorgaande blogs - zoals Dag 750: De Onderontwikkelde Vermogens van Volwassenheid en Dag 751: Hoe Belichamen we het Verleden in ons Dagelijks Bestaan? - ter sprake gekomen is. 'Herinneringen' in termen van hoe je als mens ervaringen uit het verleden in en met je meedraagt die dan de ervaring van wie je bent in jezelf en in relatie tot je omgeving kleuren en bepalen.

Om een concreet voorbeeld te geven kwam ik oog in oog te staan met mijn eigen onderdrukte en vergeten herinneringen wanneer ik zo'n twee-tal jaren geleden hier naar de Desteni Farm verhuisde. Ik kwam van een stadsbestaan in België waar ik gedurende lange tijd alleen leefde. Ik werkte ook alleen en bevond me dus niet vaak in het bijzijn van veel mensen, en wanneer dat wel gebeurde was het steeds van korte tijd. En nu plots bevond ik mij in een vrij grote groep mensen waar ik haast in elk moment mee samen leefde en werkte.

Wat voor mij aanvankelijk, gedurende de eerste aantal maanden, naar boven kwam drijven waren allerlei emotionele ervaringen en gedachtenpatronen in mijn geest die ik nooit ervoer toen ik nog alleen leefde. Wat naar boven kwam was in feite de gedrags- en gedachtenpatronen die ik had gevormd en ontwikkeld tijdens mijn kindertijd en specifiek mijn schooltijd. Gedachtenpatronen die specifiek te maken hadden met mijn positie in de groep, met mijn zelf-beeld in relatie tot de mensen om mij heen, met of ik al dan niet in de groep pas, of ik er al dan niet bijhoor, of ik al dan niet goed genoeg bevonden word, etcetera. En gedragspatronen zoals bijvoorbeeld een neiging om mezelf te isoleren van de groep, om mijn emoties verborgen en onderdrukt te houden en om mezelf en mijn expressie opzettelijk te verminderen in interacties met de mensen om mij heen.

Al deze ervaringen kwamen in mezelf op intense wijze naar boven omdat ze onderdrukt bestonden in mezelf. Het was min of meer vanaf ik de schoolbanken had verlaten dat ik ook niet meer te maken kreeg met hoe ik mezelf zag en ervoer in relatie tot groepen en de positie en identiteit die ik mezelf gegeven had in relatie tot die groepen waarin ik mezelf eens bevond. Als je alleen woont wordt je immers niet geconfronteerd met die groepsdynamiek en zullen al die ervaringen en gedachten en persoonlijkheden vandien ook niet getriggerd of geactiveerd worden. Toen ik alleen leefde leek het dus dat ik 'stabiel' was, aangezien ik over het algemeen niet veel te maken kreeg met emotionele ervaringen, maar dit wilde absoluut niet zeggen dat de ervaringen die ik meemaakte binnenin mezelf toen ik een kind op school was zomaar verdwenen waren. Het wilde enkel zeggen dat die ervaringen afhankelijk zijn van een specifieke omgeving en opstelling en dat het dus maar een kwestie is van wat er in mijn omgeving gebeurt, hetgeen dan zal bepalen wat er in mijn interne realiteit getriggerd zal worden.

Dit is dus een voorbeeld van hoe je herinneringen kan leven en belichamen zonder dat je het zelf beseft - namelijk omdat die herinneringen als slapercellen zijn diep in de grochten van je geest, en enkel activeren wanneer je je in specifieke situaties bevind. Dan komen er bepaalde gedachtenpatronen en emoties of gevoelens naar boven waarvan je dacht dat het niet meer in jezelf bestond.

In de volgende blog deel ik hoe ik van deze situatie waarin die specifieke onderbewuste herinneringen van hoe ik me ervoer tijdens mijn kindertijd geactiveerd werden gebruik heb gemaakt om mezelf te veranderen op een manier waarop ik weet dat als ik me ooit nog in een groep van mensen bevind, dat ik niet meer beinvloed zal worden door herinneringen.

Dag 750: De Onderontwikkelde Vermogens van Volwassenheid

Zoals ik in Dag 749: Kijk niet zo Serieus! ter sprake bracht is het maar al te vreemd hoe je als volwassene bepaalde herinneringen uit je kindertijd met je kan meedragen en je interne ervaringen en beleving in relatie tot je omgeving en de mensen om je heen volledig kan vormen rond die herinneringen uit je kindertijd. Het is een vreemd fenomeen dat in ons allemaal in meer of mindere mate bestaat. En het steekt de kop op elke keer wanneer je bijvoorbeeld emotioneel reageert op iets of iemand. Elke keer wanneer jij iets persoonlijk neemt en op een persoon reageert met angst, onzekerheid, kwaadheid, frustratie, depressie, enzovoort.

Die emotionele reacties zijn als het ware een resultaat van al de lagen van bewustzijn die jij doorheen je leven hebt opgebouwd op de aanvankelijke emotionele reacties die je ervoer in bepaalde momenten tijdens je kindertijd. Dit wil dus zeggen dat je die momenten tijdens je kindertijd waarin jij je op een bepaalde manier ervoer tegenover je omgeving nog steeds de macht geeft om jouw ervaring van jezelf en van je omgeving te kleuren en te sturen. En dat is op zich absurd omwille van de simpele reden dat je geen kind meer bent. Je bent een volwassene, namelijk een individu in deze wereld die de capaciteit en het vermogen heeft om zichzelf uit te drukken, om beslissingen te maken, om op een rationele en redelijke manier om te gaan met situaties en met je eigen interne reacties op situaties, om te onderzoeken hoe deze wereld in elkaar zit en om tot oplossingen te komen voor dingen zoals je emotionele reacties op situaties.

Maar het feit dat je je nog steeds laat sturen door emoties en gevoelens, die dan je gedachtenpatronen en uiteindelijk je gedrag kleuren en dirigeren, laat in wezen zien dat je nog niet hebt losgelaten van je herinneringen en je staat van zijn waar je je in bevond toen je een kind was. Toen je een kind was, ervoer je immers jezelf en je omgeving als niets dan impulsen die op je afkwamen. Je bevondt je in een proces van leren en ontwikkelen. Je wist nog niet hoe en waarom je omgeving bestaat zoals ze bestaat, of hoe en waarom mensen zich gedragen zoals ze zich gedragen. Er waren momenten waarin je reageerde met angst op iemand maar je niet zag of wist waar die angst vandaan kwam en je ook niet in staat was om te begrijpen waarom je je angstig voelde. Je had het vermogen niet om dingen in perspectief te plaatsen en te relativeren.

Maar als volwassene heb je dat vermogen wel. Als volwassene heb jij het vermogen om terug te blikken op je eigen herinneringen die je met je meedraagt, herinneringen van momenten waarin jij iets of iemand in je omgeving bijvoorbeeld als bedreigend of aanvallend ervoer, te onderzoeken. Je bent in staat om dan in de plaats van opnieuw in de emotie te stappen die je in dat moment ervoer eerder het moment te onderzoeken door jezelf bijvoorbeeld in de schoenen te plaatsen van de betrokken individuen en gezond verstand toe te passen. Gezond verstand toepassen wil zeggen dat je leert begrijpen waarom dat moment zich afspeelde zoals het dat deed, waarom de persoon in kwestie zich gedroeg zoals die zich gedroeg en waarom jij jezelf ervoer zoals je je ervoer.

Het is inderdaad een vreemde kwestie dat wij als mens zo kunnen blijven steken in het verleden en kunnen blijven vasthouden aan een herinnering, namelijk iets dat op zich in wezen niet echt is, en dat we die herinnering zoveel macht geven over wie we zijn dat we soms in angst bestaan om de herinnering opnieuw te beleven. Ik bedoel maar, is het dan niet dat we eigenlijk angst hebben van onze eigen onwetendheid en kortzichtigheid omdat we zelf nooit de moeite gedaan hebben om het moment in de herinnering te begrijpen en zodoende de emotionele ervaringen die we eraan gekoppeld hebben los te laten?

Wordt vervolgd in Dag 750

Dag 410: Het Verleden is een Illusie

Dit is een vervolg van "Dag 409: Hoe het Verleden het Heden bepaalt"

"En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden."

Zelf Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de plotse emotionele reactie van beginnen te huilen omdat ik iets niet kan - in werkelijkheid een 'overblijfsel' is van mijn kindertijd, als herinneringen die ik heb laten integreren en programmeren in mezelf en waarin ik mezelf heb gedefinieerd - waarin ik de uitdrukking van 'huilen' gebruikte om de mensen in mijn omgeving te manipuleren in hoe zij zichzelf uitdrukken tegenover mij omdat ik angst had dat zij kwaad zouden worden op mij --- in de plaats van in te zien dat deze emotionele reactie en uitdrukking niet is wie ik werkelijk ben omdat het gebaseerd is op een specifieke interpretatie en perceptie van de realiteit tijdens mijn kindertijd, waarin ik geloofde dat de mensen om mij heen 'meer' en 'machtiger' en 'sterker' en 'groter'/'beter' waren dan ikzelf --- en dat, de realiteit van mezelf is dat ik evenwaardig en één en gelijk ben met al de zogezegde 'volwassenen' om mij heen, en dat zij dus geen macht hebben over mij met hoe ze al dan niet denken over en/of reageren op mij

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de manipulatie techniek van 'beginnen huilen' wanneer ik iets niet kan - als een reactie op de angst dat andere mensen zullen kwaad worden op mij, en dat dus specifieke herinneringen uit mijn kindertijd zich zullen herhalen --- in de plaats van in te zien dat de ervaring van mezelf tijdens mijn kindertijd, als 'inferieur' tegenover de mensen/volwassenen om mij heen, was een voorgeprogrammeerde ervaring die een gevolg/consequentie is van hoe ouders/volwassenen hun fysieke en mentale macht die ze hebben over kinderen misbruiken om slaven te kunnen hebben, in en als een persoonlijk verlangen naar een gevoel van superioriteit - en dat ik die manipulatie techniek van beginnen huilen wanneer ik iets niet kan om opzettelijk in te spelen op de medelijden van de mensen om mij heen, heb ontwikkeld als een 'overlevings-mechanisme', dat een reactie was op en een gevolg van de ervaring van inferioriteit die ik in mezelf had aanvaard als 'wie ik ben' in relatie tot en tegenover 'de volwassenen' in mijn wereld/omgeving, hetgeen in de eerste plaats een leugen was

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat manipulatie technieken zoals beginnen huilen wanneer ik iets niet kan in de hoop dat andere mensen niet kwaad zullen worden op mij maar eerder medelijden zullen hebben met mij - in mij bestaan omdat, toen ik een kind was, hielden de volwassenen in mijn omgeving die verantwoordelijk waren voor mij, geen rekening met wie ik eigenlijk ben in wat ik doe, met mijn fysieke beperkingen als kind en welke ondersteuning ik eigenlijk nodig heb als levend wezen in deze wereld --- waardoor ik allerlei 'overlevingsmechanismen' heb ontwikkeld die op zich niets te maken hebben met een fysieke overleving, maar eerder een 'mentale' overleving is, in een wereld en omgeving die niet werkelijk gaf om wie ik ben als een fysiek levend wezen en hoe ik besta in en als de fysieke realiteit van mezelf, waarin ik dus die 'mentale spelletjes' moest spelen teneinde van mijn omgeving gedaan te krijgen wat ik wilde en dus mezelf te kunnen beschermen -- en dat daardoor dus die manipulatie technieken niet zijn wie ik werkelijk ben in eenheid en gelijkheid met alle wezens om mij heen



ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat de manipulatie techniek van beginnen huilen wanneer ik als kind iets niet kon, teneinde in te spelen op de medelijden van de mensen in mijn omgeving en hun reactie van kwaadheid te vermijden/ontwijken --- een voorgeprogrammeerde reactie was in en als de geest - die gebaseerd is op een ervaring van overlevingsangst als een reactie op de kwaadheid die ik ervoer van de volwassenen/mensen in mijn omgeving --- en dus niet een expressie/uitdrukking is van mezelf als wie ik werkelijk ben als het leven zelf in eenheid en gelijkheid


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'manipulatie' te beoordelen als een 'negatieve eigenschap' - in de plaats van in te zien dat die manipulatie nodig was tijdens mijn kindertijd om mezelf veilig en beschermd te houden, in relatie tot de volwassenen om mij heen - omdat de aard van de mens en van de menselijke geest in de mens, is dat de mens een irrationeel wezen is dat handelt op basis van en vanuit persoonlijke emotionele reacties op fysieke situaties en dus niet op basis van puur fysieke berekeningen van wat het beste is voor allen - en daardoor inconsistent en onbetrouwbaar is --- waardoor die manipulatie dus een gevolg was van de specifieke omgeving waar ik mij in bevond, die ik ervoer als zeer onvoorspelbaar en irrationeel, waarin ik merkte dat ik manipulatie nodig had om te kunnen krijgen wat ik wilde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van manipulatie door manipulatie te beoordelen als een negatieve eigenschap - en door mij slecht te voelen over mezelf omdat ik mezelf heb toegestaan mijn omgeving te manipuleren - in de plaats van te kijken naar de realiteit van de situatie en in te zien dat manipulatie op zich niet 'slecht' of 'negatief' is - maar dat manipulatie noodzakelijk is in deze wereld en realiteit om een specifiek gewenst resultaat te bereiden --- en dat er een verschil is tussen manipulatie die gebaseerd is op eigenbelang en afkomstig is vanuit de ervaring van verlangen, en manipulatie die gebeurt vanuit en op basis van een inzicht in en begrip van hoe de menselijke geest functioneert en wat er nodig is om mensen te kunnen bereiken en doen inzien dat hoe wij op dit moment bestaan niet het beste is voor allen en dus ook niet voor onszelf --- waarin het dus enkel een kwestie is van de manipulatie in en als mezelf te veranderen en corrigeren zodat het bestaat in en als zelf-directie, als een zelf-bestuurde/-gestuurde uitdrukking die het beste is voor allen

 ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de herinnering die zich heeft ingeprent/geintegreerd in en als mijn fysieke cellen - van de ervaring van angst op de reactie/ervaring van kwaadheid wanneer ik iets niet kan of wanneer iets mij niet lukt - en nog steeds te bestaan in en als een herhaling van dat ene moment --- in de plaats van mezelf te ondersteunen om de herinnering te vergeven en te corrigeren zodat ik in mijn bestaan/dagelijkse leven niet meer gestuurd/bestuurd en beïnvloed wordt door emotionele momenten/ervaringen uit het verleden

En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-409-hoe-het-verleden-het-heden.html#sthash.RCxPzb3I.dpuf

En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-409-hoe-het-verleden-het-heden.html#sthash.RCxPzb3I.dpuf

En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-409-hoe-het-verleden-het-heden.html#sthash.RCxPzb3I.dpuf

En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-409-hoe-het-verleden-het-heden.html#sthash.RCxPzb3I.dpuf

En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-409-hoe-het-verleden-het-heden.html#sthash.RCxPzb3I.dpuf

Dag 308: Paranoia en Groepsverkrachting

Deze blog maakt deel uit van een Blog-Serie die handelt over het Onderzoeken en herdefinieren van de Mensenrechten, deze kan je vinden in de Reis naar Leven van de Mensenrechten - en staat in functie van de Gelijk Leven Stichting die als Doel heeft een Samen-Leving te creëren op aarde waarin de Mensenrechten GELEEFD worden in en als onze dagelijkse Realiteit.

Deze week in de Humo staat het artikel "Groepsverkrachting: een slachtoffer spreekt" te lezen, klik Hier om het artikel online te lezen. In het artikel vertelt een, nu achttien-jarig meisje, over haar ervaring van hoe ze verkracht geweest is door een groep jongens vier jaar geleden.

In deze blog gaan we dit fenomeen 'groepsverkrachting' in onze samenleving verder onderzoeken - en specifiek wat aan de oorsprong ligt van de bepaalde 'paranoide' gedachtengang die de jongens ertoe gedreven hebben om het meisje te misbruiken en verkrachten. Om context te hebben bij wat ik bedoel met het woord 'paranoia', stel ik voor om de blog "Day 395: Paranoia: the Home of Human Reason – Part One" en "Day 396: Paranoia: the Home of Human Reason – Part Two" te lezen.

"Paranoia is Gewoon een 'mooi woord', Betekenisloos ergens omdat Gemakshalve alles dat 'Abnormaal' lijkt te zijn als 'Paranoia' geclassificeerd kan worden, daarom heeft het een Woord Nodig dat Specifieker is. Paranoia komt van de 'Para-Noise', de Paranoise komt van het Paranormale, het Paranormale komt van de Parapsychologie en de Parapsychologie is de Studie van 'Vreemde Gebeurtenissen'. Maar Niet echt - het bestudeert Simpelweg dingen die je Niet Echt Fysiek kan Aanraken zoals Geesten en Gedachten, omdat Gedachten als Geesten zijn: ze zijn hier nu en dan zijn ze Verdwenen - in een Paar Uur Zul Je Niet in staat zijn de Exacte Gedachte die je had te Herinneren, je zult in staat zijn te zeggen "Ik Dacht Aan" maar Je zult Niet in Staat zijn de Exacte Gedachte Weer Terug te Roepen en het op Exact Dezelfde Manier te Hebben - ook wanneer je over Iets aan het Denken bent en Extra tijdens het stadium van Paranoia-Ontwikkeling, zal de Gedachte zichzelf Herhalen maar In Dat Proces, zal de Gedachte Ontwikkelen....." (Paranoia: het Oorsprongsgebied van de Menselijke Rede - Deel Een)

In de blogs die volgen zullen we dieper ingaan op een aantal statements die het meisje gemaakt heeft in het artikel in verband met het gedrag en de woorden van de jongens, we zullen dit benaderen vanuit 'participatorische antropologie', namelijk het bestuderen en begrijpen van menselijk gedrag door onszelf in hun schoenen te verplaatsen en de stappen te doorlopen die noodzakelijk waren als gebeurtenissen, situaties en invloeden in hun leven om de specifieke geest te vormen die hen in staat heeft gesteld om dit meisje te 'groep-verkrachten'. Door deze manier van onderzoek kunnen we niet enkel inzicht krijgen in de geest van het individu, maar ook in de omgeving die het individu gevormd heeft, en bijgevolg in onszelf als ook het product van onze specifieke omgeving --- waardoor we tot praktische oplossingen kunnen komen om de omgeving als datgene dat een individu vanaf de kindertijd op verschillende manieren 'voedt' en beïnvloedt in lichaam en geest te veranderen tot een omgeving dat het beste resultaat zal produceren in en als wie het kind uiteindelijk zal worden als volwassene in deze wereld.

Het ontwikkelen van dit inzicht en probleem-oplossend 'redeneren' is enkel mogelijk wanneer we onszelf in de vergelijking betrekken, wanneer we met andere woorden onze persoonlijke definities over 'wie wij zijn' in onze geest kunnen loslaten en onszelf zonder oordeel kunnen verplaatsen in de schoenen van een ander, om te zien hoe een specifiek wezen gecreëerd en 'geprogrammeerd' is -- enkel wanneer wij zelf eerlijk zijn met onszelf en inzien dat wie wij zijn en geworden zijn in deze wereld niets meer of minder is dan het resultaat van specifieke gebeurtenissen, invloeden en situaties waar wij op hebben gereageerd en die wij hebben gebruikt in het vormen van onze 'identiteit' en 'persoonlijkheid' in deze wereld als hoe wij in en als onze geest in relatie/reactie staan met onze omgeving.

En aldus is elk ander individueel mens in deze wereld precies hetzelfde als onszelf, het enige verschil is de omgevingsfactoren die een rol hebben gespeeld in hun ontwikkeling van kind tot volwassene.

In de blogs die volgen gaan we dus de 'persoonlijkheid' en de specifieke 'paranoia' van de 'groepsverkrachter', als een wezen dat in staat is om een meisje te drogeren en dan andere aan te sporen om deel te nemen aan het verkrachten van haar verlamde lichaam, en nadien eventueel, moest het fout aflopen, op koelbloedige wijze onmiddellijk manieren te bedenken om 'het lichaam te dumpen' tenijnde elke vorm van verantwoordelijkheid voor het gebeuren uit te wissen.

De specifieke statements uit het artikel die we tot dit doel zullen gebruiken, zijn:

"Het was verschrikkelijk eng: ik voelde hoe ze me overal aanraakten en ik hoorde alles wat ze tegen elkaar zegden, maar ik kon me niet bewegen. Toen zei de oudste van het gezelschap: ‘Komaan, we gaan die poepen. Iedereen die niet wil meedoen, moet nu naar beneden.’ De jongen die mijn vriendin zo knap vond, zei: ‘Hey, mannen, ik doe hier niet aan mee.’ Maar hij heeft ook niet gezegd: ‘Zijn jullie nu zót geworden?’"

"Vier jongens zijn gebleven, de rest is naar beneden gegaan. Drie van de vier overblijvers spraken af dat ze om beurten hun gang zouden gaan met mij, de vierde heeft in de kamer op de computer zitten prutsen – af en toe ging hij beneden op de PlayStation spelen. (Sarcastisch) Beneden stond een PlayStation om mee te spelen, boven was ík het spelletje."

"Toen ze allemaal klaar waren, kleedden ze mij weer aan – zonder mijn onderbroek – en probeerden ze me wakker te maken. Omdat het niet meteen lukte, goten ze water over mijn hoofd, spoten citroensap in mijn ogen en sloegen me hard in mijn gezicht. Toen dat nog altijd geen effect had, was er eventjes paniek: ik hoorde ze toen overleggen over waar ze me zouden dumpen. Gelukkig kon ik me na een tijdje toch weer bewegen, en ik ben toen hysterisch beginnen te wenen."

"Ze wisten héél goed wat ze hadden gedaan, want toen ik daar nog hulpeloos lag, had ik ze horen overleggen wat ze zouden doen als het uitkwam. De meerderjarige kon het niet op zich nemen, want dan zou hij zwaarder gestraft worden. Die ene minderjarige ook niet, want die stond blijkbaar al onder toezicht van de jeugdrechter. Het moest dus Jorn zijn, de jongen in wiens huis het zich had afgespeeld. Hij wilde mij koste wat het kost vergezellen naar de bushalte een paar honderd meter verderop: alweer een berekende zet, want die halte is vlak bij een politiekantoor, en ze wilden natuurlijk niet dat ik daar zou binnenwandelen."

Wordt Verdergezet in Dag 309