In de vorige blog heb ik gezien/beseft hoe deze reactie een directe herafspeling was van mijn kindertijd - dezelfde emotionele reactie in een moment dat specifieke gedachten oprakelde in mijn bewustzijn en onderbewustzijn - die dan op hun beurt specifieke emoties activeerden. Ik bedoel, hoe is het mogelijk dat iets zo simpel als gordijnen ophangen zo een intense emotionele ervaring/reactie kan oproepen in mezelf - als niet omdat ik ergens in mijn geest een relatie/verbinding heb gemaakt tussen dat specifieke moment en een emotioneel geladen herinnering in mijn geest.
In termen van wat er precies omging in mijn geest dat die reactie activeerde van de emotionele toestand van wanhoop, machteloosheid en hulpeloosheid en frustratie - heb ik in de vorige blog al kunnen omschrijven en inzien dat het een gevolg is van hoe ik mezelf als kind ervoer tegenover specifieke volwassenen in mijn omgeving. Waarin, het punt van 'iets niet kunnen', zoals bvb gordijnen ophangen, een rol speelde in verschillende momenten waarin ik geconfronteerd werd met reacties van die volwassenen in mijn omgeving. En die reacties ervoer ik als zeer intens, als een vorm van frustratie en kwaadheid, dat een gevolg was van het feit dat ik iets niet 'kon' of dat iets me niet 'lukte' - waarin ik dan reageerde met angst in mezelf omdat ik niet wist waar die kwaadheid/frustratie in die volwassenen vandaan kwam --- 'waarom reageerden ze zo intens op mij? Wat heb ik gedaan? Ik zal wel iets verschrikkelijk gedaan hebben om zo een reactie te krijgen' - waren de gedachten die dan door mijn hoofd gingen.
En dus bijgevolg, elke keer wanneer ik nu geconfronteerd wordt met 'iets niet kunnen' of iets dat ik wil en probeer te doen, maar dat mij niet 'lukt' - komt diezelfde ervaring van angst op en diezelfde ervaring van wanhoop, machteloosheid en hulpeloosheid waarin ik me net een klein kind voel, compleet verloren, net zoals toen --- zo klein en machteloos en verloren tegenover de 'toorn' van de volwassenen om mij heen die zal opkomen en naar mij gericht zal worden wanneer/omdat ik iets niet kan en omdat mij iets niet lukt, omdat dat immers zo was in die paar specifieke herinneringen die in mijn onderbewuste geheugen gebrand zijn - dat al wat ik in dat moment wil of kan doen, is huilen. Omdat, in dat moment voelt het alsof ik geen stabiliteit meer onder mijn voeten heb, en dat ik niet weet wat er met mij zal gebeuren --- net zoals in die momenten in mijn herinneringen, dat ik niet wist wat er met mij ging gebeuren als en wanneer die volwassenen kwaad werden op mij zonder dat ik precies wist waarom of hoe ik het kon goedmaken -- ik deed immers mijn best in de taak die ik moest uitvoeren
En dus, het is in de ervaring van angst dat de 'volwassenen' zouden kwaad worden omdat ik niet snel genoeg werk of niet slim of vaardig of efficient genoeg ben -- dat ik mezelf ga beginnen 'opjagen' in mijn geest, dat ik mezelf probeer te 'pushen' in wat ik doe, dat ik het 'nu' gedaan wil krijgen, zo snel en zo goed mogelijk, in dit moment - en dat ik dus geen geduld heb met mezelf.
In het geval met de gordijnen was het namelijk zo dat ik mezelf tijd moest gunnen om de techniek onder de knie te krijgen waardoor ik uiteindelijk wel sneller zou gaan. Maar, door die voorgeprogrammeerde ervaringn van angst in mezelf, verbonden met de gedachte dat mensen kwaad zullen worden op mij en zullen reageren op mij als en wanneer ik het niet 'kan' - kon ik mezelf het geduld niet gunnen om die vaardigheid te ontwikkelen -- waardoor ik dus uiteindelijk onvermijdelijk op de realiteit van mezelf aanbotste, als de fysieke beperkingen van mijn vaardigheden en het feit dat ik nu eenmaal niet zo snel kan gaan - waar dan de ervaring van frustratie naar boven kwam --- frustratie met mezelf omdat ik eigenlijk angst heb dat, als ik niet kan wat ik aan het doen ben, dat mensen dan zullen kwaad worden op mij en zullen reageren op mij.
En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden.
ik bedoel, dat was immers een techniek die leek te werken tijdens mijn kindertijd. Die reactie en uitdrukking van hulpeloosheid, machteloosheid en verlorenheid in/van mezelf, in de vorm van 'huilen' - leek volwassenen altijd milder en zachter te maken in hun uitdrukking tegenover mij - waardoor ik mij dan uiteindelijk veiliger voelde, zogezegd 'beschermd' tegen hun kwaadheid.
Maar - was ik wel werkelijk 'beschermd' tegen kwaadheid --- of is het dat ik kwaadheid in feite net macht gegeven heb over mij door mezelf in mijn expressie te compromitteren teneinde kwaadheid te kunnen ontvluchten? Want, uiteindelijk, wat ik mezelf nooit heb toegestaan te beseffen en begrijpen is dat 'kwaadheid' op zich niet werkelijk zo 'erg' of zelfs 'echt' is - 'kwaadheid' is maar een emotionele ervaring/reactie die op zich niet zo erg is. Maar het is omdat ik op een welbepaald punt gereageerd heb met een intense ervaring van angst in mezelf, op die kwaadheid die ik zag in bepaalde mensen in mijn omgeving - dat ik die 'kwaadheid' een bepaalde aandacht en betekenis gegeven heb. En dus, heb ik steeds die angst vertrouwd in mezelf - en niet de eigenlijke fysieke realiteit, waarin 'kwaadheid' een emotionele ervaring is in de mens, die komt en gaat, en die dus niet werkelijk zo impactvol is als hoe ik het interpreteerde, vanuit mijn reactie en ervaring van angst. Want, gezien en ervaringen vanuit angst, leek de reactie van kwaadheid in 'de volwassenen' als het einde van de wereld --- omdat het die ervaring van angst was waarin ik mij verloren voelde, die als het ware de grond van onder mijn voeten leek te halen. Het was de ervaring van angst die de illusie schiep dat dat moment waar ik op reageerde met angst, werkelijk het eind van de wereld was, het ergste dat mij kon overkomen --- hetgeen in de werkelijkheid eignelijk niet echt zo was.
En dus, in de volgende blog zal ik overgaan naar de toepassing van zelf-vergeving --- om mezelf te ondersteunen en assisteren om mezelf te corrigeren in hoe ik mezelf ervaar in relatie tot mijn omgeving en mijn werkelijkheid --- zodat ik niet meer kijk vanuit de ogen van angst en emotionele reacties, maar eerder de realiteit zie als wat ze eigenlijk werkelijk is.
No comments:
Post a Comment