Dag 446: Het Veranderen van interne Competitie en Zelf-Beoordeling

Dit is een Verderzetting van "Dag 445: Kan ik Vergelijking en Competitie in Mezelf Veranderen door Mezelf te Vergeven?" waarin ik de weg heb voorbereid voor mezelf om de tweede fase van mijn proces van het Veranderen van een intern gedachten-patroon van Vergelijking en Competitie en een emotionele reactie en ervaring van Opgeven te bewandelen.

In de Eerste Fase, die ik ben Begonnen in Dag 436, heb ik voor mezelf onderzocht hoe de emotionele reactie en ervaring in mijn/de Geest bestaat en functioneert en wat er met andere woorden daadwerkelijk gebeurt tijdens het moment dat die specifieke ervaring/reactie opkomt in mezelf - met name onderzocht ik vragen zoals 'wat is het activeringspunt?', 'welke zijn de gedachten die opkomen?', 'wat is de backchat die zich afspeelt in mijn geheime gedachten?', 'welke zijn de emotionele ervaringen?' en 'wat is de fysieke houding en gedrag waarin ik mezelf uitdruk en ervaar ten gevolge van de emotionele toestand die ik in mijn geest toesta te bestaan?' -- teneinde een zo welgevormd en specifiek mogelijk inzicht te krijgen in wie ik ben in relatie tot de situatie waarin/waarop ik reageer met allerhande emoties en gedachten die uiteindelijk leiden tot een moment waarin ik in een mentale, emotionele en fysieke staat van 'Opgeven' ga, zodat ik in staat ben om in het moment zelf wanneer het nog eens opkomt, ik een specifiek 'plan' en 'structuur' heb om mijn zelf-vergeving op te baseren.

Een paar dagen geleden bevond ik mij bijvoorbeeld opnieuw in de Squash Academie, in  een situatie waarin ik de gedachten, backchat en emotionele ervaringen zag opkomen die ik had geïdentificeerd in mijn blogs - en in dat moment zag en besefte ik van 'ok, als ik dit hier en nu niet stop, zal de hele cyclus die zich al zoveel keer heeft afgespeelt, zich gewoon opnieuw herhalen en zal ik mij uiteindelijk op precies hetzelfde punt bevinden waarin de emotionele ervaringen en reacties in mezelf zich tot een punt drijven waarin ik wil Opgeven' -- en, wanneer deze ervaringen en gedachten opkomen in mijn geest, dan lijkt het 'echt', ook al weet en besef ik in mijn achterhoofd dat ik mij al zoveel keren in precies dezelfde toestand bevonden heb, en ook al heb ik het helemaal 'ontrafeld' in mijn schrijven, ook al weet ik cognitief dat het een patroon is in mijn geest dat zich automatisch afspeelt en dat dus niet 'echt' is -- toch 'lijkt' het zo 'Echt'. In het moment dat de gedachten opkomen en de emotionele reacties daarop, lijkt het alsof dit is 'wie ik ben' in dat moment, en het lijkt alsof die gedachten en emotionele ervaringen 'juist' zijn, omdat het een onmiddellijke reactie is die opkomt in mezelf in en op het moment dat zich afspeelt in mijn wereld en realiteit.

Dus, in dat moment zag en begreep ik dat als ik hier en nu dit patroon/programma van gedachten en emotionele reacties niet aanpak met zelf-vergeving, zal het gewoon blijven opkomen in mezelf en zal ik het niet kunnen veranderen - omdat, het 'cognitief weten' wat het is dat in mijn geest bestaat niet genoeg is om die reacties en ervaringen ook daadwerkelijk te veranderen. De verandering moet gebeuren op fysiek vlak, in het moment zelf -- door bijvoorbeeld zelf-vergeving te spreken.

Dus, wat ik deed in dat moment is dat ik in stilte in mezelf, op mega-fluistertoon (omdat ik in een groep van mensen stond en ze waarschijnlijk zouden denken dat ik gek ben als ik zelf-vergeving luidop zou beginnen spreken), de volgende specifieke zelf-vergeving sprak - hierin gebruik makend van de gedachten en reacties die ik in het moment zelf kon identificeren in mezelf en de specifieke achterliggende gedachtenpatronen die ik heb kunnen identificeren in mijn schrijven:

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te vergelijken met de andere mensen om mij heen en mezelf te beoordelen als minderwaardig en inferieur omdat ik zie dat zij beter spelen dan ik

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf minderwaardig en inferieur te voelen in mezelf als reactie op de gedachte dat ik minderwaardig en inferieur ben tegenover de andere mensen die ik zie omdat zij betere spelers zijn dan ik

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de mensen die ik zie te beoordelen als superieur en beter dan mij en daarin hen te beschuldigen van de emotionele ervaring van minderwaardigheid en inferioriteit die ik ervaar in mezelf -- in de plaats van in te zien dat hoe ik hen zie en hoe ik op hen reageer in mezelf, mijn creatie is omdat ik mezelf heb toegestaan mezelf te definieren in mijn geest in en als een gedachten-programma van Competitie, waarin ik mezelf vergelijk met de mensen om mij heen vanuit voorgeprogrammeerde beoordelingen in mijn geest waar ik emotionele en gevoelens ervaringen mee verbonden heb

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor het gedachten-systeem/-programma van competitie dat ik in mijn geest heb toegestaan te bestaan en waarin ik mezelf heb gedefinieerd, waarin ik mezelf continu vergelijk met al de mensen die ik zie met mijn ogen in mijn omgeving - door emotioneel te reageren op de beoordelingen die ik plaats op al wat ik zie met mijn ogen, en daarin mezelf af te scheiden van die beoordelingen en mezelf op te stellen als een 'slachtoffer' van die beoordelingen en dus een slachtoffer van iets wat ik zelf in mijn geest heb laten bestaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor het gedachten-construct van competitie en beoordelingen dat in mijn geest bestaat door emotioneel te reageren op de beoordeling en vergelijking in mijn geest waarin ik denk dat 'de anderen beter zijn dan ikzelf' -- door niet in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik enkel beinvloed kan worden door beoordelingen over mezelf en beoordelingen over andere mensen, als en wanneer ik mezelf niet aanvaard als wie ik ben in mezelf en als en wanneer ik 'meer' en 'beter' en 'superieur' wil zijn dan wie ik ben in dit moment

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf niet te aanvaarden als de realiteit van wie ik ben in dit moment door mezelf te vergelijken met andere mensen en door beter te willen zijn dan hen en dus beter te willen zijn dan mezelf als wie ik ben en hoe ik besta in dit moment -- en daarin dus mijn specifieke vaardigheden en fysieke beperkingen en limitaties niet te aanvaarden als wat het is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de andere mensen die ik zie om mij heen te beschuldigen van dat zij zich superieur voelen en dat zij mij beoordelen als minder dan hen en hen dus te beschuldigen van de negatieve emotionele ervaring van inferioriteit die ik ervaar in mezelf tegenover hen -- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik mij enkel inferieur en negatief voel omdat ik het gedachtenconstruct van 'competitie' heb toegestaan te bestaan in mezelf waarin ik mij superieur en positief wil voelen tegenover andere mensen, waarin ik andere mensen in mijn geest dus in precies dezelfde inferieure en negatieve positie plaats als waar ik mij nu in ervaar

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij kwaad te voelen op de mensen om mij heen door hen te beschuldigen van mij te beoordelen op mijn expressie, gedrag en uitdrukking - en hen daarin dus te beschuldigen van de emotionele ervaring van inferioriteit die ik ervaar in mezelf-- in de plaats van in te zien en te beseffen dat ik enkel beinvloed kan worden door beoordelingen en waarde-oordelen over wat 'goed' en 'slecht', 'juist' en 'fout' en 'positief' en 'negatief' als en wanneer ik niet HIER ben, en wanneer ik mezelf niet aanvaard als wie ik ben HIER in dit moment -- waarin ik positief noch negatief, goed noch slecht en juist noch fout ben --- ik ben wie ik ben als hoe ik HIER in dit moment besta, als de fysieke hoedanigheid en realiteit van mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf niet heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen en te begrijpen dat terwijl ik andere mensen ervan beschuldig dat zij mij beoordelen op mijn expressie, gedrag en uitdrukking, vanuit een gedachtenconstruct van Competitie en Vergelijking en dat zij mij daarin dus blijkbaar niet aanvaarden als wie ik ben --- waarin ik mij dan minderwaardig voel --- dat ik daarin eigenlijk zelf bezig ben met hen te beoordelen en dat ik dus andere mensen zelf niet aanvaard als wie zijn, in en als de hoedanigheid van hun fysieke bestaan, omdat ik in mijn geest hen beoordeel als oftewel positief of negatief, superieur of inferieur --- in de plaats van één en gelijk te staan met hen en hen zowel als mezelf te erkennen en aanvaarden als unieke levende wezens, als HIER - evenwaardig en gelijk

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor de beoordelingen die ik in mijn geest heb laten bestaan, waarin ik mezelf noch andere mensen aanvaard als wie ik werkelijk ben en wie zij werkelijk zijn - door dan emotioneel te gaan reageren op die beoordelingen wanneer ik mezelf, in vergelijking met andere mensen, beoordeel als negatief en minderwaardig -- en dan in die emotionele reactie als het ware een statement te maken dat ik het slachtoffer ben van deze beoordelingen --- in de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en in te zien dat die beoordelingen in mijn geest bestaan, en gebaseerd zijn op het verlangen om te Winnen en om mij superieur te voelen tegenover andere mensen dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf


Naarmate ik zelf-vergeving bleef toepassen, zag ik hoe de reacties in mezelf minder werden en hoe ik mezelf stabiliseerde en uiteindelijk zo een emotionele episode kon vermijden - waarin ik duidelijk zag dat, als ik geen zelf-vergeving had toegepast in deze situatie, dat ik dan weer zou zijn 'gevallen' in het gedachten- en reactie-patroon dat uiteindelijk zou hebben geleid tot een emotionele staat in mezelf waarin ik 'Opgeef' en mezelf laat vallen in een diepe innerlijke put van zelf-medelijden --- om dan uiteindelijk weer recht te komen en de volgende keer precies hetzelfde mee te maken vanaf het moment dat ik mij in een gelijkaardige situatie bevindt. Dit keer had ik echter zoiets van 'het is er genoeg mee geweest, dit stopt hier Nu!' en dus dwong ik mezelf om zelf-vergeving te spreken en toe te passen in dat moment --- hetgeen uiterst effectief bleek te zijn.

Dit was dus de tweede fase in dit proces van het praktisch en realistisch veranderen van een emotionele ervaring van Opgeven en een gedachtenpatroon van Competitie - en in de derde fase zal ik wederom mezelf onderzoeken en evalueren, met name in een moment waarin ik mij in een fysieke situatie bevindt dat meestal een activeringspunt is voor de emotionele reactie en het gedachtenpatroon van Competitie en Opgeven --- om te zien voor mezelf waar ik sta in mezelf in relatie tot het Veranderen van dit patroon, en wat er dus nog nodig is en waar ik mezelf nog moet toepassen teneinde van deze Zelf-Verandering een fysieke Realiteit te maken.


Wordt Vervolgd in Dag 447

Dag 444: Als ik in Competitie sta met Anderen - Geef Ik dan Eigenlijk Mezelf Op?

Dit is een verderzetting van "Dag 443: Waarom heb Ik Angst om de Verliezer te Zijn?" - waarin ik het onderliggende gedachten-construct/systeem heb onderzocht en omlijnd dat aan het startpunt en de bron ligt van waarom er een emotionele ervaring van 'Opgeven' in mezelf naar boven komt wanneer ik mij in een situatie bevindt waarin ik oog in oog sta met een uitdaging -- bijvoorbeeld wanneer ik een nieuwe techniek aan het leren ben tijdens de Squash-les.

Dit construct in mijn geest die een specifieke 'energetische ervaring' produceert in mezelf van een constant schommelen tussen positieve gevoelens van superioriteit en negatieve emoties van inferioriteit -- is een 'construct' van Vergelijking en Competitie, waarin ik het ene moment mezelf 'beter'/'superieur' waan aan een specifieke persoon waarmee ik mezelf in Vergelijking en Competitie plaats en het andere moment geloof ik dat ik minder en inferieur ben in vergelijking met een specifieke persoon die ik observeer in mijn omgeving. Deze continue energetische schommeling in mijn geest zorgt voor een 'instabiliteit' in mezelf, omdat ik niet HIER ben of besta, in de simpliciteit en de eenvoud van 'wie ik ben' als een uniek individu, constant, stabiel en consistent in elk moment -- neen, ik ben het ene moment positief en het andere moment negatief, nu eens goed dan weer slecht, nu eens beter dan weer minder - volgens de gedachten van Vergelijking en Competitie die in mijn geest bestaan en die mij allerhande beoordelingen in het oor fluisteren in relatie tot mezelf en andere mensen die ik zie om mij heen.

En het is door deze constante schommeling tussen energetische polariteiten van positieve en negatieve energie in mezelf, van gevoelens en emoties, dat ik niet stevig in mijn schoenen sta en dat ik bijvoorbeeld vanaf het moment dat ik voor een uitdaging sta, het gevoel heb dat ik geen 'macht' of 'kracht' heb om erdoor te gaan op een stabiele manier, en dat ik niet werkelijk op mezelf kan berusten, vertrouwen of steunen --- en dus ga ik in een gedragspatroon van 'Opgeven'. Omdat, ik bedoel, zolang ik niet stabiel sta in mezelf, als een levende statement en zekerheid van 'Ik ben HIER' en als het ware sta als een pilaar van consistentie en stabiliteit, dan kan ik er onmogelijk op vertrouwen dat ik er voor mezelf zal zijn terwijl ik door de uitdaging heen wandel. Opgeven lijkt dan dus, vanuit het perspectief van de Geest, de meest 'veilige' optie -- omdat, wat ik doe in de emotionele ervaring van Opgeven, is in feite uitreiken naar de mensen om mij heen in de verwachting dat zij er zullen zijn voor mij, dat zij mij zullen opvangen en dat zij zullen staan als mijn zekerheid en stabiliteit.

Dat is immers een specifiek verwachtingspatroon dat ik heb opgebouwd in mijn geest doorheen mijn kindertijd - omdat, mijn gezinsleven en de mensen in mijn onmiddellijke omgeving, was allemaal zeer stabiel, ik kon erop vertrouwen dat ze er altijd voor mij zouden zijn. Ik bevond mij in een zeer stabiele en hechte familiale structuur waarin het voor mij steeds leek alsof ik kan vertrouwen op de mensen in mijn omgeving, op die schijnbare 'stabiele structuur' -- en dat het met andere woorden geoorloofd is om mijn zelf-vertrouwen en zelf-zekerheid compleet te verloochenen en mezelf te laten vallen, want 'er zullen altijd wel andere mensen zijn die mij opvangen'.

De consequenties van dit gedragspatroon van opgeven dat ik heb geconditioneerd in mezelf doorheen mijn leven - laten zich nu echter zien - en wat ik nu besef is dat ik mezelf enorm gelimiteerd heb in mijn leven in verband met het ontwikkelen en ontdekken van nieuwe vaardigheden, en het maken van beslissingen en het kiezen van een 'levenspad', enzovoort, omdat ik de gewoonte had gecreëerd in mezelf om steeds op te geven vanaf het moment dat dingen een beetje moeilijk werden. En, ik had dus nooit beseft of ingezien dat het net dat moment is waarop dingen moeilijk worden, dat het 'doorbraak' moment is, het moment waarop je jezelf verandert en je daadwerkelijk jezelf uitbreidt. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld tijdens het sporten -- het is dat punt waarop je lichaam pijn doet en het aanvoelt alsof je gaat sterven en je niet meer kan, dat je weet van, als je hier doorzet en niet opgeeft, dat je een 'grens' in jezelf overschrijdt en dat je de volgende keer met veel minder moeite hetzelfde punt zal kunnen bereiken - en je zo langzaam maar zeker jezelf in die specifieke vaardigheid uitbreidt en ontwikkelt.

Het patroon van 'Opgeven' is dus, zoals ik al had aangekaard, in relatie tot het gedachten-construct van 'competitie' en 'vergelijking' -- niet zomaar een 'opgeven' tegenover wat het dan ook is waar ik mee bezig ben, maar eerder een Opgeven van mezelf, tegenover mezelf. Omdat, terwijl ik mezelf in mijn geest aan het vergelijken ben met andere mensen, en ik zit te schommelen tussen gevoelens en emotionele ervaringen van superioriteit en inferioriteit - zeg ik eigenlijk in mezelf van 'ik aanvaard mezelf niet zoals ik ben' en 'ik vind mezelf niet goed genoeg - en dus wil ik erkenning krijgen van andere mensen dat ik beter ben dan hen, zodat ik mij ten minste positief kan voelen over mezelf' --- waarin ik dus niet sta als een punt van ondersteuning en stabiliteit voor mezelf, hetgeen dan uiteindelijk onvermijdelijk zal leiden tot een punt waarin ik 'Opgeef' in een moment waarin het even moeilijk wordt voor mezelf.

In de volgende blog zal ik verderzetten in dit proces van het praktisch en realistisch veranderen van een ervaring/reactie van Opgeven, met de volgende stap in dit proces, namelijk het toepassen van Zelf-Vergeving waarin ik dit construct van Vergelijking en Competitie dat ik heb gedefinieerd in deze blog zal verlossen en loslaten in mezelf door te staan als het punt van verantwoordelijkheid in relatie tot de creatie van dit specifieke construct.

Dag 443: Waarom heb ik Angst om de Verliezer te Zijn?

Dit is een Verderzetting van "Dag 442: Hoe is de Emotionele Reactie van Opgeven een Gevolg van het Weggeven van mijn Macht?" - waarin ik heb vastgesteld dat de Emotionele Reactie van Opgeven in een specifieke situatie, bijvoorbeeld wanneer ik aan het sporten ben en ik ben aan het verliezen, niet 'op zichzelf bestaat', maar dat de reactie/ervaring van 'opgeven' eerder een gevolg is van een opbouwing van allerlei reacties en ervaringen in mezelf waarin ik mijn macht heb weggegeven aan emotionele en gevoelens reacties gedurende een langere periode. En hierin heb ik dan ingezien dat, om een emotionele reactie/ervaring van Opgeven te kunnen veranderen in mezelf - zal ik eerst die specifieke emotionele en gevoelens reacties moeten veranderen die aan de grondslag liggen van de creatie van de reactie van 'Opgeven'.

Dit patroon van Opgeven speelde zich opnieuw af in precies dezelfde situatie waarover ik ben beginnen schrijven in Dag 436 - namelijk wanneer ik in de Squash Academie aan het oefenen was en op een bepaald punt keek ik naar de andere studenten en dacht ik van 'damn, ik ben zoveel slechter dan hen', omdat ik merkte dat ik vaak ballen missloeg en dat de leerkracht mij wees op bepaalde fouten die ik maakte in mijn houding. En dit keer ging ik in mijn zelf-introspectie niet kijken naar de emotionele reactie van opgeven op zich -- maar eerder naar het patroon van gedachten en emotionele reacties dat zich daarvoor afspeelde en dat uiteindelijk een reactie van opgeven activeerde. Zodat ik dat patroon kan veranderen en daardoor automatisch en tegelijkertijd de ervaring van opgeven verander.

De eerste stap in deze zelf-introspectie is om in zelf-eerlijkheid te kijken naar de specifieke gedachten die door mijn geest gingen waar ik dan emotioneel op reageerde en die dan uiteindelijk leidden tot een sneeuwbal-effect dat uitmondde in een reactie van Opgeven. Het triggerpunt van de gedachten was het moment waarop ik mij bij de andere studenten en de leerkracht voegde terwijl ze een oefening aan het doen waren. In dat moment waren er al subtiele gedachten die door mijn geest gingen waarin ik mij de dag voordien herinnerde waarin ik mij vrij positief had gevoeld tijdens de les en nu bestond er een achterliggende verwachting in mijn geest dat die positieve ervaring opnieuw aanwezig zou zijn.

Dan was het mijn beurt om de bal terug te spelen naar de leerkracht en ik sloeg meteen mis, waarop de leerkracht mij bij hem riep en aan de klas vroeg zei van "vertel mij eens wat Kim hier fout heeft gedaan" -- en het was in dat moment waarop er gedachten in mijn geest geactiveerd werden van 'oh neen, niet opnieuw', 'waarom ben ik het altijd die fouten maakt?', 'waarom krijg ik altijd commentaar?' - en 'de anderen zullen vast op mij neerkijken omdat ik het maar niet juist doe' en 'ze zullen mij uit de groep willen duwen omdat ik de slechtste ben'. En op deze gedachten reageerde ik met een emotionele ervaring van angst in mezelf.

Wat hier in deze gedachten duidelijk werd, is dat er een bepaalde specifieke persoonlijkheidsstructuur bestaat in mijn geest van 'neerkijken op de verliezer' - omdat, dat is wat ik zie in de mensen om mij heen, dus, dit wil zeggen dat het een gedachtenpatroon is dat eigenlijk in mezelf bestaat --- dat het eigenlijk iets is dat ik zelf doe, maar waar ik nooit eerlijk over heb willen zijn tegenover mezelf en/of andere mensen. In mijn gedachten ben ik immers zogezegd een 'goed persoon', iemand die een ander nooit zou beoordelen of discrimineren of wegpesten of afwijzen. Maar, wanneer ik echter eerlijk ben met mezelf over het soort gedachten dat er werkelijk bestaat in mijn geest - en dingen die ik tijdens mijn leven op een bepaald punt heb gedaan -- dan besef ik dat hoe ik werkelijk denk en wat er werkelijk omgaat in mijn geest, is dat wanneer ik iemand zie sukkelen met iets en wanneer ik zie dat iemand iets niet kan of dat iemand iets minder goed kan of minder snel onder de knie krijgt dan andere mensen, dan komen er allerlei haatvolle gedachten op in mijn geest, van 'oh my god, kan die dat nu echt niet, dat is zo simpel', en 'is die nu echt zo dom?!',  'wat een idioot', 'je moet echt supersimpel zijn om dat niet te kunnen' --- gedachten waarop ik dan in mezelf reageer met een emotionele ervaring van frustratie, kwaadheid en waarin ik mij superieur voel tegenover die specifieke individu.

Dus, omdat dat is hoe ik eigenlijk besta in en als mijn onderbewustzijn, in mijn 'geheime gedachten' - is dat hoe ik mijn wereld ervaar, en is dat wat ik ook zie in andere mensen. Ik ga dan geloven en denken dat bijvoorbeeld de andere studenten in mijn les mij op dezelfde haatvolle en neerkijkende manier zullen beoordelen in hun gedachten wanneer ze zien dat ik ergens mee sukkel en dat ik moeite heb om iets te leren en onder de knie te krijgen - waarop ik dan reageer met een ervaring van inferioriteit op de superioriteit die ik geprojecteerd zie in hun gedachten naar mij toe --- omdat ik dit energetische machtsspel immers heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in mezelf. Daardoor zal ik mij dan ook soms superieur voelen en soms inferieur - dat is hoe het werkt - soms win ik, soms verlies ik. En dit is fascinerend omdat het laat zien dat dit hele construct in mijn geest van 'willen winnen' en van mij positief en opgeladen voelen wanneer ik geloof en denk dat ik 'de beste' of 'beter ben' en mij negatief en leeggelopen voelen wanneer ik geloof en denk dat ik 'de slechtste' of 'minder' ben, in wezen niet echt is, het is gewoon een systeem van energie in mijn geest, dat, zoals een batterij, van een positieve naar een negatieve pool gaat, en weer terug --- altijd en opnieuw, van hoog naar laag en van laag naar hoog. Dus, wanneer ik denk dat ik de winnaar ben dan ben ik eigenlijk tegelijkertijd de verliezer omdat het maar een kwestie is van tijd eer dat die energie van een positieve naar een negatieve lading zal gaan..

Dus, het is door dit construct in mijn geest dat ik heb kunnen definieren - van specifieke gedachten, verbonden met specifieke emoties, die geactiveerd worden in mijn geest in een specifieke situatie - dat ik in een emotionele 'episode' terechtkom terwijl ik in de les zit, en dat ik uiteindelijk in een emotionele ervaring en reactie ga van Opgeven. Dit wil zeggen dat als ik dit construct van 'competitie' en specifiek de haatvolheid en het beoordelen, wegduwen en onderdrukken van de zogezegde 'verliezer' in mezelf verander - dat ik dan ook  tegelijkertijd de reactie/ervaring van opgeven verander.

In mijn volgende blogs zal ik verderzetten in dit proces om de emotionele reactie van angst en inferioriteit en uiteindelijk opgeven praktisch en realistisch te veranderen in mezelf -- zodat ik bijvoorbeeld kan participeren in de squash les zonder in emotionele reacties te gaan en zodat ik daadwerkelijk kan genieten van het spel.

Dag 365: Cognitieve dissociatie en de Verbloeming van Geschiedenis

Dit is een verderzetting van "Dag 363: Cognitieve Dissociatie - de Ziekte die huist in en als de Menselijke Geest" en "Dag 364: Hoe bestaat Cognitieve Dissociatie in en als het Collectieve Bewustzijn?"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik merk dat ik een positief gevoel ervaar in mezelf, verbonden met een 'beeld' dat ik heb van mezelf in mijn geest - dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf heb toegestaan mezelf 'cognitief te dissocieren' in, als en van mezelf -- waarin dat 'positieve beeld' in en van mezelf in mijn geest in wezen rust op en een gevolg is van een onderdrukking en ontkenning van specifieke delen van mezelf die ik mezelf heb toegestaan van mezelf af te scheiden door middel van beoordeling, die ik heb toegestaan plaats te vinden in en als mezelf - waarin het 'positieve gevoel' eigenlijk gebaseerd is op een ervaring van Schuld, Spijt en Schaamte over en in verband met herinneringen als 'mijn verleden' die ik mezelf heb toegestaan te verdringen naar mijn onderbewuste geest

Waarin, ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf heb toegestaan te liegen tegen mezelf en andere wezens als mezelf over wie ik ben, omdat ik niet wilde aanvaarden wat ik gedaan heb, wie ik mezelf heb toegestaan te worden en hoe ik mezelf heb toegestaan te bestaan en mezelf uit te drukken in en als 'mijn verleden' - en daardoor 'wie ik ben' in en als specifieke herinneringen in mezelf te hebben onderdrukt, weggedrongen en te verwerpen in en als mezelf, door gebruik te maken van het 'cognitieve dissociatie-mechanisme' van de geest als gedachten, gevoelens en emoties, waarin ik mezelf heb toegestaan mezelf af te scheiden in mezelf in en als verschillende energetische entiteiten, en mezelf zodanig heb 'gecompartimentaliseerd' in en als mijn geest en mezelf dus zodanig heb afgescheiden van mezelf als mijn fysieke bestaan in en als deze realiteit, dat ik niet eens meer besef/zie/begrijp wie ik werkelijk ben, waar ik vandaan kom, hoe ik besta in en als mezelf en hoe de geest en het lichaam werkelijk functioneert - waardoor ik in wezen niet eens meer echt Besta, omdat ik op geen enkele manier rekenschap geef/heb of verantwoordelijkheid neem voor wie ik ben Hier in en als het bestaan

waarin ik zie, besef en begrijp dat ik mezelf hierin heb toegestaan bij te dragen aan en te rechtvaardigen en valideren hoe de gehele mensheid bestaat in en als het 'collectieve bewustzijn', waarin bepaalde delen uit onze geschiedenis hier op aarde systematisch onderdrukt, ontkent, verdraaid en verbloemd worden teneinde een positief beeld dat we hebben over onszelf in en als onze geest bij te staven en te onderbouwen - door hoe ik in en als mezelf mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te leven en bestaan als een levende statement dat het 'ok' is om absoluut geen verantwoordelijkheid te nemen voor ons verleden en dus bijgevolg voor de 'fouten'/'misstappen' die begaan zijn en/of die we hebben laten begaan in onze naam doorheen de geschiedenis

waarin, ik zie, besef en begrijp dat die fouten/misstappen zich zullen blijven herhalen omdat we onszelf nooit de kans gegeven hebben om te leren uit die fouten, door in ontkenning te bestaan van ons verleden als de realiteit van onszelf die we hebben toegestaan te bestaan in en als onszelf, waar de huidige toestand van onze fysieke werkelijkheid een consequentie en levend bewijs van is, en daardoor dus ook nooit onszelf de kans te hebben gegeven om onszelf en onze realiteit te corrigeren

En daarin, stel ik mezelf tot doel om het proces te bewandelen van zelf-eerlijkheid, waarin ik mezelf de kans geef en mezelf aanspoor, in elk moment, om eerlijk te zijn met mezelf over wie ik werkelijk ben, over de realiteit van mezelf, over wie ik mezelf heb toegestaan te worden door middel en omwille van  een accumulatie van toegestane zelf-onderdrukking en zelf-ontkenning - zodat ik mezelf de kans kan geven om voor de eerste keer in mijn bestaan, daadwerkelijk te leren uit mijn fouten en uit de fouten van de mensheid als mezelf, vanuit het startpunt van het corrigeren van mezelf en de mensheid als mezelf - zodat ik op elk vlak, op elke manier, vanbinnen en vanbuiten, in elke vezel en cel van mijn lichaam en bestaan, sta en besta op een manier die het beste is voor al het leven op aarde als mezelf --- en daarin op te staan als het levende voorbeeld van wie ik werkelijk ben als mens en als het potentieel van de Mensheid, als een wezen dat verantwoordelijkheid neemt voor zichzelf

Dag 200: Zij is zoveel knapper dan ik

Wanneer ik een andere vrouw zie, dan kijk ik automatisch naar hoe haar lichaam vergelijkt met het mijne, volgens de 'parameters' van wat gezien wordt als 'vrouwelijk' en 'sexy' door de 'samenleving' in en als de media. Ik zie de vrouw, en bijgevolg mezelf als 'vrouw', dus als niet meer dan een beeld, waarvan de 'waarde' bepaald wordt op basis van hoe 'aantrekkelijk' dat beeld geacht wordt door mannen.

Dit proces van mezelf vergelijken met andere vrouwen/meisjes, begon al in de lagere school, wanneer er koppeltjes begonnen te vormen tussen de jongens en de meisjes, en het duidelijk werd wie het 'mooiste meisje' was -- wie dus het meeste aandacht kreeg van de jongens -- en wie de volgenden waren in de 'pikorde', op basis van de hoeveelheid aandacht elk meisje toebedeeld kreeg van/door de jongens. De jongens hingen letterlijk rond haar op de speelplaats, ze achtervolgden haar tijdens spelletjes, ze praatten met haar, ze maakten grapjes om haar te doen lachen. En ik dacht maar 'ik wou dat ik haar was', 'ik wou dat ik ook zoveel aandacht kreeg, dan kon ik mij speciaal voelen -- zoals de prinses in de films'. Ik voelde mij jaloers op haar, en ik voelde me klein en onbeduidend.

Ik zag haar als een lichtgevend beeld, een 'engel', want zij kreeg al de aandacht van haast al de jongens -- dus er 'moest' wel iets 'speciaals' zijn aan haar. Mijn aandacht ging ook uit naar haar, omdat de aandacht van alle anderen naar haar uitging - fascinerend hoe dat in z'n werk gaat --- en bijgevolg voelde ik mij aan de kant geschoven, 'niet goed genoeg', 'minderwaardig', omdat ik al mijn 'aandacht' als het ware 'weggaf' aan een ander, in en als de ervaring van 'jaloezie'. Ik liet me verleiden en 'mis-leiden' door 'de anderen', door 'de meute', de 'grote hoop', door mezelf te laten leiden door hun reacties/acties en daar automatisch in mee te gaan, zonder vragen te stellen, zonder enig inzicht te hebben in wat het precies is waar ik mij in laat meevoeren en hoe dat hele proces in z'n werk gaat en wie ik ben daarin -- of hoe ik op dat moment een persoonlijkheid in mezelf aan het creëren/voeden was in en als de energetische ervaringen/reacties waarin ik mezelf toestond te participeren, die ik voor de rest van mijn leven zou aanvaarden/ervaren als 'wie ik ben'.

Eén enkele ervaring van minderwaardigheid, van 'niet goed genoeg' te zijn in vergelijking met andere meisjes op de speelplaats, die mijn hele levens-ervaring zou bepalen en vormgeven, als het beeld dat ik heb van mezelf als mijn 'plaats/bestaan in de samenleving' -- omdat ik nooit vragen stelde. Ik vroeg me niet af waarom ik mezelf zo plots ben gaan beginnen vergelijken met de andere meisjes, of waarom en hoe het is dat ik plots zoveel waarde begon te hechten aan wat jongens al dan niet dachten over mij --- het gebeurde gewoon, die ervaringen/gevoelens/gedachten kwamen gewoon in mij op en ik volgde ze, in en als het geloof dat het 'is wie ik ben' ---- omdat ik me nooit vragen stelde...

Waardoor ik uiteraard ook nooit enig inzicht heb verworven in hoe dat hele spel van relaties en competitie tussen vrouwen onderling op basis van het uiterlijk, een voorbepaald, voorgevormd, voorontworpen programma is --- waarin zoiets als 'gelijke kansen' in wezen niet echt bestaat -- niet iedereen kan de 'winnaar' zijn. Het 'spel' is zodanig ontworpen, dat er maar één de winnaar kan zijn, er kan maar één de 'beste' zijn, volgens de voorbepaalde en algemeen aanvaardde parameters/waarden.

Een interessante vraag om naar te kijken hier is dan - wat zijn die 'parameters' waar wij ons in en als de menselijke samenleving, min of meer allemaal mee identificeren en hebben aanvaard als 'de spelregels' in de 'human race'? Ik bedoel, je groeit op en je ontwikkelt een bepaalde 'persoonlijkheid', je hebt bepaalde vrienden en een bepaalde 'sociale kring' en 'sociaal leven', waarin je uiteindelijk het gevoel creëert dat je 'speciaal' en 'uniek' bent in deze wereld, omwille van jouw specifieke, speciale en unieke levensstijl en omgeving, vaardigheden, talenten en ervaringen --- maar wat fascinerend is, is dat het duidelijk is dat er desondanks een 'basis-waarde'/'basis-parameter' bestaat, die aan de basis ligt van hoe wij onszelf in en als de werkelijkheid zien en ervaren en afmeten, hetgeen geobserveerd kan worden in hoe dat ene meisje op de speelplaats al de aandacht krijgt van al de jongens -- waarin er maar één parameter geldt, waarin iedereen over dezelfde kam geschoren wordt. Het spel/concept van 'overleving van de sterksten', kan het best gezien worden in hoe kinderen met elkaar omgaan op school, waar ze allemaal op één hoop gegooid worden.

Is het niet fascinerend hoe kinderen, in de plaats van samen te werken en van elkaar te leren en elkaar te ondersteunen, eerder zullen gaan competeren, uitsluiten, uitbuiten, vechten en onderlinge rangordes gaan creëren?

Dus, wat is die ene parameter die de 'samenleving'/'speelplaats' onderverdeelt in de 'winnaars' en 'verliezers' en waar komt die vandaan? En hoe en waarom is het dat wij die allen collectief blindelings hebben aanvaard als 'echt'/'de realiteit'?


Wordt vervolgd in Dag 201