Dag 363: Cognitieve Dissociatie - de Ziekte die huist in en als de Menselijke Geest

Dit is een verderzetting van "Dag 362: Hoe Rechtvaardigen we Misbruik door Cognitieve Dissociatie?", waarin we een eigenaardig en fascinerend fenomeen in en als de menselijke geest hebben blootgelegd dat aan de oorzaak/reden ligt van hoe en waarom het mogelijk is dat wij mensen niet leren uit het verleden maar eerder het verleden zullen herhalen ondanks de schadelijke patronen die we onszelf hebben toegestaan te leven in en als het verleden, en daardoor consequenties creëren en toestaan in en als onze wereld en realiteit - en onszelf daarin op/in een pad van zelf-vernietiging geplaatst hebben. Door een proces van 'Cognitieve Dissociatie', als het afscheiden van onszelf van al de delen in en van onszelf die we, door aanvaardde beïnvloeding en 'brainwashing' door onze omgeving, hebben beoordeeld in onszelf als 'negatief' en 'slecht' --- en door het fenomeen 'taboe' dat we hebben aanvaard in en als onszelf en onze realiteit, hebben we de eigenaardige capaciteit ontwikkeld in onszelf om bepaalde delen van ons bestaan/leven/onszelf gewoon te 'vergeten', 'negeren' en 'onderdrukken'. Lees de voorgaande blogs voor context in verband met wat taboe is en hoe taboe werkt in en als de Geest, en bijgevolg onze 'ingesteldheid' vormgeeft in relatie tot onszelf en onze wereld/realiteit.

Cognitieve dissociatie is overduidelijk een ziekte die huist in elke geest van elk mens omdat we allemaal, elk van ons, die eigenaardige capaciteit hebben ontwikkeld om ons leven te schikken en te leven op een manier die in compleet contrast staat met gezond verstand - alsof geen van ons ooit echt geleerd heeft uit het verleden. Geen enkel mens heeft ooit werkelijk verantwoordelijkheid genomen voor het verleden, voor onze 'fouten', voor al wat we ooit gedaan hebben hier in ons leven en op deze aarde - en daadwerkelijk zichzelf verandert heeft, op specifieke en substantiele wijze, om te bestaan in en als een absolute correctie van de schadelijke patronen van het verleden.

Want, uiteindelijk, bevindt het verleden, al onze fouten, al het misbruik dat we hebben toegestaan te bestaan in onszelf, in anderen en in deze wereld, al de consequenties, al de nefaste beslissingen die we ooit gemaakt hebben - die bevinden zich HIER, vlak voor onze neus in elk moment, elke dag, op elke manier, en toch lijken we dat op geen enkele manier op te merken en rekenschap te geven, we zien het gewoon niet -- hoe eigenaardig. Ik bedoel, er moet toch iets 'mis' zijn in de mens, in en als de menselijke geest, want, een 'normaal' levend wezen zou de simpele berekening maken, in het kijken naar de consequenties van gemaakte beslissingen en uitgevoerde handelingen, en zeggen van 'ok, dit werkt niet, laat ik het anders proberen zodat mijn handelingen en beslissingen een resultaat produceren dat het beste is voor het leven op aarde en bijgevolg mezelf'. Maar de mens, nope - we leven alsof we onze fouten niet opmerken, we leven in een wolk van 'positiefheid', van 'energie', van 'fantasie', van 'positieve gedachten en van schijnbare onschuld. Maar, kijk naar onze wereld -- hoe wij leven in en als onszelf, wie we zijn in onze geest komt niet overeen met de realiteit van onszelf. Ik bedoel, dat is pas 'cognitieve dissociatie'.

Dus: waar komt die Cognitieve Dissonantie vandaan, die Schitzofrenie in onszelf, hoe bestaat het dat wij onszelf zodanig afgescheiden hebben van de realiteit van wie we zijn --- wat is het dat ons 'over het randje' geduwd heeft om die complete afscheiding te aanvaarden in onszelf - en daarin dus de levende statement te worden van absolute onverantwoordelijkheid, van infantiliteit, van 'niet-bestaan'? En, hoe kunnen we weer eerlijk zijn met onszelf en onszelf 'corrigeren' door rekenschap te geven van al wat bestaat? ik bedoel, hoe ga je met andere woorden van iets dat niet bestaat, naar iets dat bestaat - vooral wanneer je zelf datgene bent dat 'niet-bestaat'?


Wordt vervolgd in Dag 364