Dag 153: Leven betekent Verantwoordelijkheid

Dit is een verderzetting van "Dag 151: Wat zijn  mijn prioriteiten?" en "Dag 152: Het Leven of de Dood"


wanneer en als ik de gedachte zie opkomen in mezelf waarin ik mezelf vergelijk met 'andere mensen' in en als het verlangen naar het valideren van een verlangen, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat 'andere mensen' geen excuus of validatie zijn voor mijn daden en mijn bestaan, omdat ik geen systeem ben dat bepaald is door haar omgeving, ik ben een levend wezen, en dus compleet zelf-verantwoordelijk, compleet zelf-standig

wanneer en als ik de ervaring van jaloezie zie opkomen in mezelf, als reactie op de gedachte aan 'andere mensen' en de backchat 'dat het niet eerlijk is' dat zij de verlangens mogen/kunnen uitoefenen die ik wil uitoefenen en ik niet, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat dit een voorgeprogrammeerd construct is waarin ik mijn verantwoordelijkheid als levend wezen weggeef aan een systeem als 'de mensheid' - en op die manier enkel het gebrek aan verantwoordelijkheid in en als de mensheid als het leven op aarde ondersteun en voedt

hierin stel ik mij tot doel het proces van het stoppen van alle verlangens die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf te bewandelen omdat ik besef dat deze verlangens enkel het resultaat zijn van het gebrek aan inzicht in hoe het lichaam en de fysieke realiteit waarin ik besta functioneert, hetgeen enkel in stand gehouden wordt door het principe van 'twee of meer in mijn naam en ik ben daar', hetgeen in wezen opzettelijke domheid en blindheid is voor de waarheid van wie ik werkelijk ben als het leven zelf

ik stel mij tot doel te staan als het punt van verantwoordelijkheid, als het levende voorbeeld - omdat ik besef dat de huidige staat van zaken op aarde als het misbruik van het menselijk systeem, het resultaat is van de participatie van elk mens in het construct van 'eerlijkheid' als het wegschuiven/verschuiven van verantwoordelijkheid naar 'andere mensen' door te bestaan in en als het principe van 'twee of meer in mijn naam en ik ben daar' als één of ander Heilig Godgegeven Gebod, waarin elk mens maar 'de grote hoop' volgt en dat gebruikt als excuus en rechtvaardiging voor al zijn eigen daden

ik stel mij tot doel uit het systeem van onwetendheid, domheid en blindheid van het menselijk systeem als de voorgeprogrammeerde geest te breken, in en als het besef dat dit geheel mogelijk is door middel van toewijding, geduld en consistentie in het toepassen van schrijven, zelf vergeving en zelf correctie - omdat ik besef dat wij mensen hier alleen zijn, er is geen god die ons zal of kan redden of helpen, wij zijn hier op dit punt geraakt door onze eigen gewillige/vrijwillige domheid, onwetendheid en blindheid terwijl we diep vanbinnen eigenlijk wel altijd geweten hebben waar we mee bezig waren en dat we ooit zouden moeten stoppen - omdat het in wezen zeer makkelijk te begrijpen en bevatten is wat er moet gebeuren om een betere wereld te creëren voor elk levend wezen op aarde, en dus is de enige verklaring voor waarom wij mensen dit nooit verwerkelijkt hebben dat we opzettelijk kiezen voor egoisme, ondanks wat we zien gebeuren in de levens van andere wezens als de directe consequenties van onze laksheid en onverschilligheid, wat maakt dat we in wezen compleet kwaadaardig zijn en dat onze zogezegde 'onwetendheid' tegenover de waarheid van onszelf en wat er gebeurt in deze wereld als de consequenties van onze daden niets is dan een zelf-gecreëerd excuus om ons egoïsme te rechtvaardigen en valideren

Dag 152: Het Leven of de Dood

Dit is een verderzetting van "Dag 151: Wat zijn mijn Prioriteiten?"


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'eerlijkheid' als wat ik geleerd heb van mijn omgeving, in en als het mezelf vergelijken met 'andere mensen', te gebruiken als validatie en rechtvaardiging en excuus voor het uitvoeren van mijn verlangens

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik verantwoordelijk ben voor mijn leven, mijn bestaan, als mezelf, en dat 'de mensheid' als wat ik zie met mijn ogen als een beeld, de illusie is, als het systeem van rechtvaardiging en validatie voor eigenbelang -- maar dat het nog steeds ik is in mezelf die de beslissing maakt of ik al dan niet mezelf zal laten sturen en beïnvloeden door dat systeem of zal ik blijven staan, stabiel en zelfzeker in en als mezelf als het leven zelf als zelf-verantwoordelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet duidelijk te zijn met mezelf over wat mijn prioriteiten zijn, waardoor ik een deur oplaat voor mezelf om mij te laten sturen door energie als verlangens, door te bestaan in en als twijfelachtigheid en onzekerheid - omdat ik eigenlijk niet wil loslaten van bepaalde verlangens en omdat ik weet dat als ik duidelijk en eerlijk zou zijn met mezelf over wie ik ben in mezelf, dat ik mezelf dan niet meer op die manier voor de gek zou kunnen houden, omdat ik dan werkelijk geconfronteerd zou worden/zijn met de waarheid van mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd zelf-oneerlijk te zijn door niet duidelijk te zijn met mezelf in het geschreven en gesproken woord over wie ik ben als de BESLISSING die ik maak voor mezelf in elk moment van ademhaling die bepaalt wie ik ben in deze wereld, in en als mezelf als levend wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat een gebrek aan duidelijkheid met mezelf in verband met wie ik ben als de beslissing die ik LEEF, in termen van of ik sta als wat het beste is voor allen of als eigenbelang en ego, in wezen zelf-oneerlijkheid is en dat ik daarin dus zowieso de beslissing heb gemaakt dat ik besta in en als ego - en dat het opstaan als het leven zelf als wat het beste is voor allen, een duidelijke beslissing is die ik maak voor mezelf in elk moment van ademhaling, waarin ik in elk moment aan mezelf bewijs wie ik ben, en dat ik te betrouwen ben met het leven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'het leven' van mezelf af te scheiden door te hopen en te geloven dat 'het leven' mij wel zal toelaten en aanvaarden en vergeven, waarin ik de statement heb gemaakt in en voor mezelf dat ik een 'nietige slaaf' ben van één of andere 'God'/'entiteit' en dus zelf niet eens besta omdat ik geen verantwoordelijkheid neem voor mezelf in en als mijn bestaan -- in de plaats van te beseffen dat 'opstaan als het leven zelf' en 'zelf-realisatie' wil zeggen dat ik opsta als MEZELF als het leven dat ik ben, het bestaan dat ik ben, de wezenlijkheid die ik ben, niet als één of andere kracht/macht afgescheiden van mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de mensheid de manifestatie is van mijn verlangen om iets te ervaren in afscheiding van mezelf, het verlangen om zelf-oneerlijk te zijn, als het excuus dat ik schijnbaar kan gebruiken om dat verlangen te valideren - door mezelf ervan te overtuigen dat ik 'niet alleen ben' en dat omdat 'andere mensen ook zo zijn/doen, ik dat ook mag' --- waarin ik mijn hele bestaan in de handen van een 'hogere macht'/'kracht' heb gelegd en totaal geen verantwoordelijkheid heb genomen voor mijn bestaan en mijn daden in en als het bestaan

ik vergeef mezelf dat ik de stelling/het geloof dat 'het niet eerlijk is', in en als het mezelf vergelijken met 'andere mensen', te gebruiken om mijn verlangens te valideren -- door mezelf te identificeren met het principe van 'eerlijkheid' als hoe het mij aangeleerd geweest is door mijn ouders/omgeving tijdens mijn kindertijd


wordt vervolgd in Dag 153

Dag 151: Wat zijn mijn Prioriteiten?

Prioriteiten stellen. Het is eigenaardig hoe we continu leven alsof we iets aan het missen zijn en nog moeten bereiken, maar tegelijkertijd leven we alsof we al duizenden jaren hetzelfde doen en er dus gewoon mee verder doen 'omdat het altijd al zo geweest is'.

En het is net dit dat in de weg staat van de beslissing te maken om ons leven toe te wijden aan het leven als wat het beste is voor allen - omdat er steeds wel één of ander verlangen staat te schreeuwen 'En IK dan?!!', waarvan we geloven dat als we datgene waar we naar verlangen niet 'hebben' in 'ons leven', we iets enorms zullen missen.

Gedachten die deze manier van leven valideren/rechtvaardigen zijn bvb 'het is niet eerlijk, waarom zou ik mijn leven moeten opgeven, ik wil ook doen wat IK WIL DOEN', 'waarom andere mensen wel en ik niet?'. Hier zijn we weer uitgekomen bij het 'eerlijkheids'-principe dat we doorheen onze kinderjaren hebben leren gebruiken als rechtvaardiging voor het uitvoeren van onze verlangens, hetgeen op zich ook functioneert in het 'twee of meer in mijn naam en ik ben daar'-principe, waarin we onszelf definieren in en als 'andere mensen' en de illusie/het beeld van 'de mensheid' waarin het LIJKT alsof we niet alleen zijn, maar met velen van 'eenzelfde soort' in een 'groep', en de verantwoordelijkheid voor het leven op aarde en de groep en onszelf dus gedeeld lijkt te zijn onder de leden van die groep, althans wij verdelen de verantwoordelijkheid en schuiven ze door naar 'andere mensen' omdat dat geoorloofd lijkt, omdat 'iedereen het doet'... precies.

Terwijl we onszelf hierin enkel in opzettelijke onwetendheid, blindheid en domheid vastzetten, blindheid voor de vormeloze leegte die eigenlijk IN ONSZELF bestaat, blind voor het besef dat we eigenlijk wel alleen zijn in onszelf, en dat 'de mensheid' als het beeld, een ILLUSIE is die wij zelf doorheen de tijd gemanifesteerd hebben met als doel om te fungeren als het punt van rechtvaardiging en validatie voor onze zelf-oneerlijkheid, ons onaanvaardbare gebrek aan zelf-gewaarzijn, onze onwil om verantwoordelijkheid te nemen voor ons bestaan en onze daden.

En hoe hebben we het zover laten komen? VERLANGENS
Het zijn onze VERLANGENS die ons in elk leven zeggen dat er nog iets 'meer' te rapen valt, dat er nog iets onontgonnen is van/in 'het leven', dat er nog iets te ERVAREN valt en dat we dus onze zelf-oneerlijkheid niet zomaar kunnen stoppen, dat we dus niet zomaar alles kunnen loslaten en bestaan/staan als eenheid en gelijkheid als wat het beste is voor allen.

Dus, het proces van zelf-realisatie heeft zeker en vast lef nodig, en je zal zeker en vast getest worden tot het uiterste, om aan jezelf te bewijzen wie je bent en wat je prioriteiten zijn - is het eigenbelang of het leven als het beste voor allen? Zal je ook dit leven verspillen aan het najagen van loze beloftes als de verlangens die beloven dat er nog 'meer' ligt achter de horizon, hetgeen uiteindelijk altijd zuur uitdraait, of zal je eindelijk de waanzin stoppen, de consequenties stoppen en beseffen dat er nooit 'meer' geweest is, en dat het net andersom was, 'meer' was altijd 'minder'. En nu zitten we op het 'minste', het 'laagste punt' van onze creatie als de Aarde - zullen we staan of zullen we naarstig voortzetten in onze onvermijdelijke zelf-vernietiging gewoon omdat we 'dat altijd al gedaan hebben' en omdat 'andere mensen het ook doen'?



Wordt vervolgd in Dag 152

Dag 150: Wat is Angst?

Dit is een verderzetting van "Dag 148: Ik beslis Mijn Leven"
en "Dag 149: Het Systeem Dat ben Ik"



Wanneer en als ik angst zie opkomen in mezelf van 'het systeem' als 'mijn omgeving', 'mijn familie', 'de samenleving' of 'de mensen', dan stop ik en ik adem, en ik besef dat ik niet afgescheiden besta van deze angst, maar dat ik deze angst zelf gecreëerd heb als een excuus om geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn bestaan

ik stel mij hierin tot doel om op te staan in en als mezelf en verantwoordelijkheid te nemen voor mijn bestaan, door één en gelijk te staan met de energetische ervaring van ANGST, omdat ik besef dat deze ervaring in mezelf bestaat en dus mijn creatie is

ik sta mezelf niet toe mijn macht weg te geven aan de ervaring van angst omdat ik besef dat elke
 ERVARING in mezelf mijn creatie is en dat ik een misbruikende creator ben als ik geen verantwoordelijkheid zou nemen voor die creaties

ik stel mij tot doel mij niet te laten sturen/leiden door angst omdat ik besef dat 'mijn omgeving', 'mijn familie', 'andere mensen' niet eens echt bestaan en niet echt macht hebben of kunnen hebben over mij, maar dat het altijd ik is die mijn macht heb weggegeven aan de overlevingsreactie van angst en nooit verantwoordelijkheid heb genomen voor mijn innerlijke realiteit

ik vertrouw op mezelf in elke situatie en ik besef dat angst geen betrouwbare ervaring is en dus stel ik mij tot doel om niet te vertrouwen op angst, maar op gezond verstand in en als het besef dat gewoon omdat de ervaring van angst in mezelf bestaat, betekent niet dat ik erop moet vertrouwen en dat het bepaald wie ik ben

ik ben het zelf-bepalende principe als het leven zelf, en ik maak de beslissing om angst mijn leven als mezelf niet te laten bepalen -- ik besef dat angst een slechte raadgever is, omdat het niet gebaseerd is op inzicht en begrip, maar net op onwetendheid, twijfel, onzekerheid en kortzichtigheid

dus ik stel mij tot doel om, in de plaats van blindelings te reageren met angst in situaties, te stoppen en te ademen, en mezelf te vertragen in mezelf -- en tot inzicht en begrip te komen om de situatie met gezond verstand aan te pakken, door mezelf te vertrouwen en te beseffen dat de ervaring van angst letterlijk MAAR een ERVARING is, en de situatie enkel erger zal maken


ik ben niet angst en ik stel mij tot doel aan te tonen dat angst net datgene manifesteerd waar ik angst van heb, en dat angst hetgene is dat ervoor zorgt dat de mens van het leven op aarde een hel gemaakt heeft -- door, vanuit die angst het leven aan te vallen, en nooit tot inzicht of begrip te komen van wie wij zijn als levende wezens in eenheid en gelijkheid en hoe het leven functionneert

Dag 149: Het Systeem dat ben Ik

Dit is een verderzetting van "Dag 148: Ik beslis mijn Leven"


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van het systeem als wat ik zie met mijn ogen als 'de mensheid', 'mijn omgeving', 'mijn familie' - door mezelf te hebben toegestaan mezelf af te scheiden van het innerlijke systeem van ANGST, door mezelf te definieren en ervaren als het slachtoffer van angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat het systeem als beeld en geluid dat ik zie met mijn ogen en hoor met mijn oren als 'de mensheid', 'mijn omgeving', 'de samenleving' en 'mijn familie', buiten mezelf bestaat en mij dus kan beinvloeden en programmeren en besturen -- en nooit te hebben beseft dat het het innerlijke systeem is van gedachten, gevoelens en emoties die het zogezegde uiterlijke systeem van beeld en klank 'echt' doet lijken voor mezelf, en dat daarom 'het systeem' dus in mezelf bestaat en niet buiten mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen hoe ongelooflijk makkelijk ik mij heb laten misleiden door beeld en klank als 'smoke and mirrors', hetgeen op zich letterlijk maar zoals een televisie is en dus niet echt -- door mezelf te hebben toegestaan te reageren met ANGST op die beeld en klank, en dan te blijven vasthouden aan dat moment van angst als een 'herinnering' in mezelf, waardoor ik uiteindelijk alles wat ik zie met mijn ogen en hoor met mijn oren ben gaan associeren met de herinnering aan ANGST --- waarin ik mij dus continu laat beïnvloeden, besturen en bewegen door 'het systeem'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd werkelijk te geloven dat er een systeem bestaat buiten mezelf dat macht heeft over mij, in de plaats van te beseffen dat 'het systeem' waar ik angst van heb, zijn in wezen enkel mijn eigen gedachten, gevoelens en emoties waar ik nooit verantwoordelijkheid voor heb genomen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd verloren te geraken in mezelf, in en als het systeem van gedachten, gevoelens en emoties, dat ik in mezelf heb laten 'loslopen' als een kip zonder kop en totale macht heb gegeven over mij, door te geloven dat dit innerlijke systeem van buiten mezelf afkomstig is en ik er dus niets mee te maken heb en er dus ook niet voor verantwoordelijk ben -- door het feit dat ik nooit werkelijk iets heb begrepen of ingezien van hoe, wat of waarom deze realiteit bestaat of waar alles en ikzelf vandaan komt, te hebben gebruikt als mijn excuus en rechtvaardiging om te geloven dat ik niet verantwoordelijk ben voor hoe ik in mezelf heb gereageerd op deze realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn onwetendheid in verband met waar alles in deze wereld vandaan komt, hetgeen ik ervoer tijdens mijn kindertijd, in de vorm van 'onschuld', te hebben gebruikt als rechtvaardiging, validatie en excuus voor mijn gebrek aan verantwoordelijkheid in mijn daden en wie ik ben in deze wereld, door te geloven dat al wat hier bestaat zogezegd 'niet mijn creatie is', want ik kan het mij niet herinneren en 'ik ben hier pas' als een 'pasgeboren kind', zogezegd 'de onschuld zelve', in de plaats van te beseffen dat het feit dat ik ook nooit de beslissing genomen heb om mezelf in en als deze realiteit te leren kennen zodat ik wel kan opstaan en deze wereld kan veranderen tot een wereld die het waard is voor elk levend wezen om in te bestaan, bepaalt wie ik ben als de statement die ik van/voor mezelf gemaakt heb --- omdat ik, als een levend wezen, mijn leven gewillig heb weggegeven, waarin het niet uitmaakt welke excuses en rechtvaardigingen er bestaan daarvoor

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd onwetendheid en onschuld te hebben gebruikt als een excuus en rechtvaardiging voor het geloof dat ik het slachtoffer ben van 'de wereld' als 'het systeem' -- waarin ik mezelf opzettelijk dom en blind heb gehouden voor de waarheid van mezelf, namelijk het feit dat 'het systeem' niet eens bestaat buiten mezelf en dat mijn complete ervaring van 'wie ik ben' hier in en als het bestaan altijd enkel in mezelf bestaan heeft in en als het energetische systeem van gedachten, gevoelens en emoties dat ik, in mijn 'onwetendheid' en 'onschuld' zomaar heb ervaren, gezien en aanvaard als 'God'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat de 'onschuld van het kind' dat zo hoog opgehemeld wordt alsof het iets 'heilig' is dat nooit in vraag gesteld mag worden, in wezen gebruikt wordt door de mensheid als een excuus om de aarde als het leven te misbruiken en 'misdaden' te begaan --- omdat we het zogezegd allemaal 'niet wisten', omdat we te naief waren, te dom, te blind, te onwetend - en zo is er altijd wel een excuus voor waarom wij mensen doen wat we doen --- terwijl het punt gemist wordt van onszelf als levend wezen, onszelf als het startpunt van het bestaan als onszelf, en het feit dat wij nu eenmaal compleet alleen bestaan in onszelf en dus volledig verantwoordelijk zijn voor de wereld in en als onszelf

Dag 148: Ik beslis Mijn Leven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat mijn omgeving beslist wie ik ben in mezelf door geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn innerlijke reacties op de gedachten als beoordelingen die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf over mijn omgeving die IK zie met MIJN ogen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor de gedachten als beoordelingen die IK vorm over wat IK zie met MIJN ogen, waar ik dan op reageer met gevoelens en emoties in mezelf - als hoe ik mijn leven/wereld/zelf compleet zelf creëer en bepaal

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de beoordelingen die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf waarmee ik mijn wereld zie en interpreteer in termen van 'goed' en 'slecht' en positief en negatief, als de instigators van de gevoelens en emoties in mezelf waarmee ik mijn wereld ervaar - door mij het slachtoffer te wanen van die gedachten, gevoelens en emoties en dus mijn omgeving te beschuldigen van hoe ik mij voel, door nooit mijn innerlijke wereld te hebben onderzocht en nooit te hebben beseft dat ik werkelijk de creator ben van mezelf in en als mijn wereld door middel van gedachten, gevoelens en emoties waarin en waarmee ik ERVAAR wat ik ZIE met mijn ogen, en dat het nooit wat ik zie met mijn ogen geweest is dat verantwoordelijk was voor hoe ik mezelf ervoer omdat ELKE ervaring steeds ofwel positief ofwel negatief is hetgeen zowieso afkomstig is van en bepaald is door beoordelingen die in mijn geest bestaan die ik vel over de realiteit die ik zie met mijn ogen, waarin ik alles opdeel in hokjes van goed en slecht, juist en fout en positief en negatief aan de hand van wat ik heb geleerd en gekopieerd van mijn ouders

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij angstig te voelen van al de 'slechte/negatieve dingen' die mij zogezegd 'kunnen overkomen' aan de hand van mijn persoonlijke herinneringen, ervaringen en geloofsystemen in verband met wat 'goed' en 'slecht' en 'negatief' en 'positief' is, door te geloven dat die 'negatieve ervaringen' buiten mezelf bestaan, in mijn omgeving, als wat mij zogezegd 'kan overkomen', waar ik dan zogezegd 'het slachtoffer' van ben --- in de plaats van te beseffend at ik alleen besta in mezelf als het startpunt van mijn wereld, van mezelf, van mijn ervaring en dat ik op elke manier mijn ervaring in mijn wereld bepaal en creëer aan de hand van wat ik toesta te bestaan in mezelf --- hetgeen betekent dat als ik angst toesta te bestaan in mezelf, dat ik in wezen creëer waar ik angst van heb, door het toe te staan te bestaan in mezelf in de vorm van angst als een gedachte en een emotionele reactie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit het heft van mijn leven in eigen handen te nemen en te beseffen dat ik in elk moment de macht heb om te beslissen wie ik ben in die situatie, dat ik in elk moment de macht heb om te stoppen met mijn leven uit handen te geven en mij te laten sturen en bepalen door het energetisch systeem van gedachten, gevoelens en emoties en in de plaats daarvan te beslissen wie ik ben als een levend wezen, in het besef dat ik zowieso alleen ben in mijn ervaring in mezelf in elk moment, waar ik ook ben en wat ik ook doe

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd relaties te creëren met mensen waarin ik mijn verantwoordelijkheid tegenover mezelf uit handen geef, door te geloven dat die persoon mij 'een gevoel geeft' en 'mij doet reageren', door totaal geen verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als het startpunt van mijn interpretatie en ervaring van mijn wereld en mezelf in en als het besef dat al wat ik zie en ervaar in mezlef bestaat en er letterlijk niets buiten mezelf bestaat, want IK ben degene die ziet, hoort, voelt, interpreteert, begrijpt en ervaart, niemand of niets anders, er heeft nooit niets of niemand anders bestaan dan ikzelf in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de ervaring van angst een excuus is dat ik gecreëerd en gebruikt heb om het geloof dat ik niet verantwoordelijk ben voor mijn wereld en mezelf als de ervaring van mezelf te valideren en rechtvaardigen - door te ontkennen dat die angst ook in mezelf bestaat en dus onmogelijk 'macht' kan hebben over mij en dat ik dus gewoon aan het liegen ben tegen mezelf door mezelf te laten sturen/bewegen door die ervaring van angst alsof het een monster is dat buiten mezelf bestaat



wordt vervolgd in Dag 149

Dag 147: Verbondenheid is Afwijzing

Dit zijn de Zelf-Correctieve Statements voor "Dag 145: Wat Passen we zo goed Samen!" en "Dag 146: Wij horen bij elkaar!"



Wanneer en als ik de gedachte zie opkomen in mijn geest waarin ik de expressie van mijn partner beoordeel en dan vergelijk met hoe ik mijn expressie gedefinieerd heb in mijn geest als 'mijn persoonlijkheid', dan stop ik en ik adem, en ik sta mezelf niet toe een 'bel' te creëren in mijn geest waarin wij tweëen bestaan als de ankerpunten voor het gelimiteerde systeem van persoonlijkheid - omdat ik besef dat dit een construct is dat als enige functie heeft om mij in een systeem te plaatsen van zelf-comprommitering, zelf-onderdrukking en zelf-limitering, omdat ik in dit relatie-construct steeds het geloof heb toegestaan te bestaan in mezelf dat ik mijn partner nodig heb als 'mijn wederhelft' die zogezegd 'bij mij past' omdat ik mijn wezen/expressie in wezen opzettelijk heb aangepast aan hem OM 'bij hem te passen' ZODAT ik kon participeren in de gedachten en gevoelens van het relatie-construct waarin ik mij speciaal kan voelen

ik besef dat ik verantwoordelijk ben voor de 'verbondenheid' die ik ervaar tegenover mijn partner wanneer ik hem zie, omdat IK hem zie, interpreteer en ervaar vanuit MIJN geest

ik stel mij tot doel een relatie te ontwikkelen met mijn partner waarin ik besta en sta als een 'alleenstaand' wezen, en niet in en als het constante gevoel dat ik hem nodig heb 'aan mijn zijde' en dat ik bij hem moet zijn om 'mezelf te kunnen zijn' -- door verantwoordelijkheid te nemen voor de gedachten en gevoelens die ik ervaar in mezelf tegenover hem in en als het relatie-construct waarin ik mezelf heb afgescheiden van
hem als mezelf door zijn expressie te beoordelen en mijn expressie te beoordelen en mezelf te vergelijken met hem, waarin ik hem en mij heb gemanifesteerd als twee beelden in mijn geest in complete afscheiding van mezelf

wanneer en als ik het gevoel van 'liefde' zie opkomen in mezelf als reactie op het beeld dat ik heb gecreëerd in mijn gedachten van mezelf en mijn partner, waarin ik in mijn backchat denk dat wij 'toch zo goed bij elkaar passen' en 'bij elkaar horen', en 'voor elkaar gemaakt zijn', dan stop ik en ik adem en ik besef dat ik volledig verantwoordelijk ben voor dit gevoel en de gedachte dat wij 'samenhoren', gebaseerd op het beeld dat ik zelf heb gecreëerd in mijn geest van hem en ik  omdat ik wilde en verlangde om een partner te hebben waar ik 'bij hoor', om het gevoel van 'verbondenheid' in mezelf te kunnen ervaren

hierin besef ik dat het gevoel van 'verbondenheid' niet echt is omdat het gebaseerd is op de afscheiding die ik opzettelijk zelf gecreëerd heb tussen mezelf en mijn partner of mezelf en mijn vrienden door mezelf opzettelijk aan te passen en te veranderen om meer te passen bij de expressie van mijn vrienden/partner in mijn zoektocht naar het gevoel van verbondenheid

wanneer en als ik het gevoel van liefde als verbondenheid als reactie op de gedachte dat mijn partner en ik samen horen en bij elkaar passen, dan stop ik en ik adem en ik besef dat de consequenties van mijn participatie in dit positief gevoel uiteindelijk de ervaring van afscheid, afwijzing en verstoting zal zijn, die ik in mezelf aan het creëren ben door te participeren in energie, hetgeen ALTIJD werkt met een positieve en een negatieve pool, met op een neer, nu eens positief, dan weer negatief

hierin stel ik mij tot doel de energetische wisselstroom van verbondenheid en afwijzing te stoppen in mezelf, en op te staan als een alleenstaand wezen, in en als zelf-liefde, zelf-vertrouwen en zelf-aanvaarding - waarin ik met mijn partner omga als hoe ik zou willen dat er met mij omgegaan wordt, namelijk in eenheid en gelijkheid, constant en stabiel

Dag 146: Wij horen bij elkaar!

Dit is een verderzetting van "Dag 145: Wat passen we zo goed Samen!"

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mijn partner en van mijn relatie met mijn partner, door te geloven dat wij 'zielsverwanten' zijn, omdat we 'overeenkomstige' persoonlijkheidskenmerken hebben, hetgeen zogezegd door een mysterieuze kracht/macht gestuurd en geplaatst geweest is - en waarin ik maar de 'onschuldige' mens ben, zich van niets gewaar, waarin ik mij speciaal kan voelen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn wereld door te geloven dat mijn relatie met mijn partner 'door de hand van God gestuurd wordt/werd' en door mij 'verleid', 'in zweem' en 'bedwemeld' te voelen door de gedachte en het geloof dat ik 'de ware jacob' gevonden heb - zonder ooit te hebben beseft dat dit 'magisch' en 'overweldigend' positief gevoel in mij geprogrammeerd geweest is door televisie door middel van Hollywood films waarin de idee en het concept van 'de ware jacob' en 'horen bij elkaar' en 'geboren zijn voor elkaar' geromantiseerd en opgehemeld werd

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren door Hollywood films en televisie om mijn relatie met mijn partner te romantiseren door te geloven dat wij 'voor elkaar gemaakt zijn', om een gevoel in mezelf op te wekken dat ik ervoer wanneer ik naar die films/sprookjes keek - waardoor ik mijn relatie met mijn partner ophemel als een beeld in mezelf/mijn geest als iets dat ik zogezegd nodig heb om een vervuld leven te leiden, volgens wat ik gezien heb op televisie --- zonder ooit te hebben beseft dat de televisie letterlijk  maar vertelsels en verhaaltjes zijn die op zich niets te maken hebben met de realiteit maar die opzettelijk een verdraaid beeld geven van de realiteit en dat 'het leven' niet zomaar een 'programma'/'film'/'beeld' is, maar het leven dat ben ik als een levend wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat ik als een fysiek menselijk lichaam vanaf mijn kindertijd geprogrammeerd geweest ben door de sprookjes en verhaaltjes die mij voorgelezen of getoond werden in boeken en op televisie - en dat ik nu in mijn volwassen jaren enkel die sprookjes en verhaaltjes uitleef alsof het is wie ik ben --- omdat ik noch mijn omgeving nooit heb beseft hoe programmeerbaar en beinvloedbaar de menselijke geest is in de eerste levensjaren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken in mijn geheime backchat in mijn geest, wanneer ik naar mijn partner kijk, dat wij 'bij elkaar horen', door in mezelf bepaalde uitdrukkingen als 'karaktertrekken' die ik zie in hem te vergelijken met de 'karaktertrekken' waarmee ik mezelf altijd bewust heb geidentificeerd en die ik ervaar als 'positief' - waarin ik mij dan goed voel over mijn relatie met mijn partner omdat ik mijn partner hierin kan gebruiken om die 'positieve' karaktertrekken van en in mezelf te voeden en te ondersteunen, zodat ik mij steeds positief en 'opgeladen' kan voelen in mijn 'identiteit' als 'wie ik denk dat ik ben'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als het startpunt van hoe ik mijn partner zie, interpreteer en ervaar, door nooit de oorsprong van mijn gedachten te onderzoeken, en dus mijn gedachten te hebben aanvaard en gezien als 'God' zonder zelfs ooit te hebben opgemerkt dat mijn gedachten in mezelf bestaan en dus vanuit mezelf komen - en dat het feitelijk compleet onaanvaardbaar is om mij niet absoluut gewaar te zijn van het waarom en hoe en wat van mijn gedachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het geloof en de idee dat mijn partner en ik 'bij elkaar horen' zich enkel limiteert tot het uiterlijk als 'persoonlijkheidskenmerken' als definities en omschrijvingen - en dat ik, door mezelf te definieren in en als het geloof dat ik bij mijn partner hoor op basis van die gelimiteerde persoonlijkheidskenmerken, mezelf in een gevangenis plaats van afscheiding in mezelf, door 'wie ik ben' te definieren in en als een eendimensioneel gevoel dat überhaupt dan nog geprogrammeerd geweest is in mij via de films en sprookjes die ik heb gezien en gelezen en gehoord tijdens mijn kindertijd --- waarin ik in wezen zelfs niet eens echt besta omdat ik mijn hele wezen/leven heb laten bepalen door mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij nooit vragen te hebben gesteld bij de gedachten die ik steeds mijn leven heb laten inrichten en bepalen, en waardoor ik mezelf steeds heb laten bespelen door te reageren op die gedachten met gevoelens - en door dus ook nooit die gevoelens te hebben bevraagd of onderzocht en dus nooit te hebben beseft dat gedachten, gevoelens en emoties niet zijn wie ik werkelijk ben als het leven zelf


wordt vervolgd in Dag 147

Dag 145: Wat Passen we zo goed Samen!

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn relatie met mijn partner te definieren in en te baseren op het geloof dat we 'zo goed samen passen' en dus blijkbaar 'samen horen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij nooit af te vragen waar de 'eigenschappen' die wij 'gemeen' hebben, waardoor wij 'zo goed bij elkaar passen' en elkaar blijkbaar 'aanvullen', vadaan komen, hetgeen betekent dat ik blindelings een programma aan het uitleven ben en zelf niet echt besta omdat ik nooit verantwoordelijkheid genomen heb voor het programma dat ik uitleef door gelukzalig onwetend te blijven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wanneer en als ik denk en geloof dat mijn partner bij mij past en vice versa, dat dat betekent dat ik in afscheiding besta van mijn partner en dus van mezelf als het leven zelf, en dat ik in en als een systeem besta, als een radartje dat in een ander radartje past - zonder ooit zelfs te beseffen wat de machine is waarin ik maar een radartje ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen dat ik bij mijn partner pas en daarom opzettelijk eigenschappen te ontwikkelen in mezelf waarin ik lijk op mijn partner, zodat ik kan denken dat we bijeenhoren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de overeenkomstige eigenschappen die ik in mijn partner van mezelf herken, aan te klampen als schijnbaar 'het bewijs' dat wij samenhoren omdat we 'hetzelfde zijn' - zonder ooit naar mezelf te kijken en te beseffen dat ik enkel zie in mijn partner wat ik wil zien, en dat ik de 'overeenkomstigheden' gebruik om mijn verlangens te valideren, waardoor ik het totaalbeeld van wie mijn partner is als wezen compleet mis en mijn partner dus nooit werkelijk leer kennen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd naar mijn partner te kijken in vergelijking met mezelf en opzettelijk op zoek te gaan naar aspecten van zijn expressie waarin ik mezelf kan herkennen zodat ik kan denken en geloven in mezelf dat wij 'samen horen' en 'hetzelfde zijn' , om op die manier mijn verlangen naar een relatie te valdideren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat ik het startpunt ben van mijn ervaring in mijn relatie met mijn partner en dat ik enkel zie en ervaar en geloof dat ik 'bij mijn partner pas' en 'dat mijn partner is zoals ik' omdat ik dat WIL zien, zodat ik een excuus en rechtvaardiging heb om mijn verantwoordelijkheid weg te geven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat vanaf het moment dat ik mijn partner heb leren kennen, ik automatisch mezelf heb geprojecteerd op hem, en gezocht naar 'aanknopingspunten' van 'gelijkvormigheid' als 'overeenkomsten' waar ik mezelf mee kon vergelijken, zodat ik het gevoel kon creëren in mezelf dat wij 'samen horen' omdat wij 'hetzelfde zijn', om de relatie die ik met hem gecreëerd heb te valdideren voor mezelf - in de plaats van te beseffen dat ik altijd alleen maar zijn expressie/gedrag heb GEINTERPRETEERD vanuit mijn geest/gedachten als herinneringen en persoonlijke ervaringen en dat ik hem dus nooit werkelijk heb gezien als hoe en wie hij is als levend wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat liefde het resultaat is van mijn zoektocht naar mezelf in een ander waarin ik mij enkel aangetrokken voel tot eigenschappen die ik herken van mezelf in een ander en die ik beoordeel als 'positief' - en dat liefde daarom de grootste zelf-oneerlijkheid is omdat ik letterlijk enkel een relatie heb met mezelf


wordt vervolgd in Dag 146

Dag 144: Angst om te Sterven

Wanneer en als ik de angst om te sterven zie opkomen in mezelf als een blinde paniek die ik ervaar in mijn lichaam alsof ik helemaal verstijf en versteen van absolute angst, als reactie op de gedachten die opkomen in mijn geest waarin ik mij inbeeld hoe ik op dat moment zou kunnen sterven op alle verschillende mogelijke manieren - dan stop ik en ik adem en ik besef dat deze ervaring een teken is dat ik niet zelf-eerlijk ben en niet één en gelijk sta met en als de fysieke realiteit in en als het besef en het feit dat ik nu eenmaal zal sterven als een fysiek lichaam, omdat ik besef dat de geest altijd bestaat in een alternatieve innerlijke 'geloof-wereld' van irrationele verwachtingen, verlangens, gevoelens en gedachten --- waarin de angst om te sterven het ultieme bewijs is dat die alternatieve innerlijke wereld niet echt is

wanneer en als ik gedachten als beelden in mijn geest als alle mogelijke manieren waarop ik zou kunnen sterven zie opkomen in mezelf, dan stop ik en ik adem - en ik sta mezelf niet toe mezelf te verliezen in een energetische ervaring van angst, maar in de plaats daarvan adem ik en breng ik mezelf tot de fysieke realiteit van mezelf als een fysiek wezen, in het besef dat ALLE gedachten zowieso ontworpen zijn om mij weg te halen van de fysieke realiteit in functie van het genereren van energie en dat de fysieke realiteit als het lichaam als wie ik werkelijk ben, simpelweg functioneert aan de hand van en op basis van de simpele feiten zoals het FEIT dat de cellen van het lichaam omwille van voorbepaalde redenen uiteindelijk niet meer zullen hernieuwen en beschadigd raken door de slijting van de tijd en het lichaam langzaam maar zeker niet meer zal functioneren als 'bio-machine', waardoor het uiteindelijk zal terugkeren naar de aarde als voeding voor de aarde, hetgeen simpelweg de natuurlijke processen zijn van het leven als de aarde/natuur - en dat het feit dat ik geloof dat er iets 'meer' is aan mij dat kan 'sterven' wanneer het lichaam aftakelt en terugkeert naar de aarde, bewijst dat ik mezelf heb afgescheiden van het leven en dat ik dus nooit zelfs echt geleefd heb, en dat dat wat schijnbaar 'meer' was/is, in wezen 'minder' is

ik besef hierin dat de angst om te sterven in mezelf indiceert dat ik afgescheiden besta van het fysieke lichaam, in afscheiding van mezelf als het fysieke lichaam - en ik besef dat het fysieke lichaam is wie ik werkelijk ben, en dat het 'meer' dat ik altijd heb ervaren als 'wie ik ben', als energetische ervaringen in het lichaam - in wezen de afscheiding is die ik heb gecreëerd in het lichaam, via het systeem van gedachten, gevoelens en emoties, waarin ik de 'heelheid'/'volmaaktheid'/'eenheid' van het fysieke lichaam gebruik om de illusie van afscheiding te creëren --- en dat het lichaam dus in wezen alles is, eenheid en gelijkheid, en dat het systeem van  gedachten, gevoelens en emoties niet is wie ik werkelijk ben omdat de enige functie ervan is het creëren van energie als afscheiding in mezelf als het geheel en de eenheid van het menselijk lichaam

Dag 143: Angst om te Sterven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in angst om te sterven ondanks het feit dat ik weet dat mijn tijd ooit zal komen en dat ik onvermijdelijk zal sterven, door deze angst doorheen de generaties te hebben laten bestaan in mezelf, waarin ik zelf dan ook gegenereerd werd als het product van de voorgaande generaties - niet beseffend dat ik enkel een wereld van angst zal creëren door te bestaan in angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik een realiteit van angst heb gecreëerd door te bestaan/leven in angst van de dood - en dat ik evengoed een realiteit kan creëren van leven, door te bestaan als het leven, in en als respect voor het leven en respect voor de dood als een natuurlijk proces

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat zolang de angst om te sterven bestaat in mezelf, er geen plaats is voor het leven, en ik dus enkel de dood manifesteer in en als de realiteit als mezelf -- en mezelf dus nooit werkelijk leer kennen als het leven

hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik deze realiteit als de dood en verderf en vernieling en verwaarlozing van het fysieke heb gemanifesteerd door te bestaan in angst om te sterven en daarin totaal geen oog te hebben voor het leven - en zo de fysieke realiteit op te consumeren in mijn race om te 'overleven' hetgeen in wezen een compleet irrationele poging tot vluchten is van de dood, waarin ik nooit zelfs geleefd heb

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken aan de dood als beelden in mijn geest waarin ik mezelf 'zie' sterven - waarop ik dan reageer met een doodsangst als pure blinde paniek in mezelf -- en daarin alle contact met de fysieke realiteit verlies door mezelf te verliezen in een energetische ervaring in mezelf getriggerd door een irrationele gedachte van 'wat er zou kunnen gebeuren met mij' --- in de plaats van te beseffen dat die gedachte en de ervaring van paniek op geen enkele manier relevant is in mijn leven, omdat dit construct mij op geen enkele manier beschermt van de realiteit van de dood die uiteindelijk toch zal gebeuren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf opzettelijk angst aan te jagen door opzettelijk in mijn verbeelding te stappen en na te denken over al de manieren waarop ik kan sterven, waarin ik mezelf opzettelijk afscheid van de fysieke realiteit in mijn zoektocht naar een excuus om energie te ervaren in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de angst om te sterven in wezen de angst is om iets los te laten waarvan ik weet dat de onvermijdelijkheid van de dood er uiteindelijk een eind aan zal maken -- en dus gewoon los te laten in en als het besef dat ik uiteindelijk toch alles zal moeten loslaten bij de dood

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat de angst om te sterven in wezen de angst is om te veranderen, omdat ik eigenlijk niet wil veranderen ondanks het feit dat ik weet dat datgene waar ik aan blijf vasthouden in mijn geest toch niet eens echt is omdat ik het allemaal kan en zal verliezen bij de dood

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf als het leven als onvoorwaardelijke zelf-expressie te saboteren door angst te hebben om te sterven


wordt vervolgd in Dag 144

Dag 142: Hoe bouw ik een efficiente zelf-relatie?

Dit zijn de zelf-correctieve statements voor "Dag 141: Het Vrouwelijke Monster"



ik stel mij tot doel een fysieke relatie en communicatie te ontwikkelen met mijn partner - door hem te leren kennen als  wie hij is in eenheid en gelijkheid met mezelf, en door mezelf te stoppen in het creëren van verwachtingen als beelden in mijn geest van hoe de relatie moet verlopen, omdat ik besef dat die verwachtingen een voorgeprogrammeerd systeem is van waarden en betekenissen die ik gekopieerd heb van de televisie en automatisch heb geïntegreerd in mezelf als hoe ik 'ook wil zijn'

ik stel mij tot doel zelf-expressie te ontwikkelen in relatie met mijn partner, en dus niet te bestaan in het spel van 'geven en nemen' van het ego waarin we beiden elkaars verwachtingen inlossen en akkoord gaan om een personage te spelen in elkaars innerlijke speelfilm van eigen-belang maar elkaar nooit zelfs werkelijk leren kennen omdat we dus ook niet echt onszelf zijn als fysieke levende wezens

ik stel mij tot doel om zelf-communicatie te ontwikkelen in mijn relatie met mijn partner, in en als het besef dat mijn partner één en gelijk is met mezelf, en dat de relatie in functie bestaat van het realiseren van wie ik ben als het leven zelf als eenheid en gelijkheid - en om daarin de filmwereld in mijn geest te stoppen als fantasiëen en verbeelding als waarden en betekenissen, omdat ik besef dat die 'wereld' niet eens echt is, maar als enige doel heeft om afscheiding te creëren in mezelf en ervoor te zorgen dat ik mijn partner nooit zal zien/realiseren als mezelf, in eenheid en gelijkheid

ik stel mij tot doel zelf-waardering te ontwikkelen in mijn expressie en relatie met mijn partner - en mezelf niet toe te staan mezelf als het leven te laten onderdrukken door voorgeprogrammeerde angsten en verwachtingen in en als de geest

ik stel mij tot doel absolute zelf-intimiteit als zelf-comfortabiliteit en zelf-ontspanning en zelf-genot te ontwikkelen in mijn relatie met mijn partner - om in elke aanraking, elke kus, elke blik, te beseffen dat ik mezelf  aanraak, mezelf kus en mezelf in de ogen kijk -- en op deze manier te bestaan als het levende voorbeeld van hoe de relatie zou moeten zijn als wat het beste is voor allen als één als gelijk

ik stel mij tot doel een relatie te ontwikkelen die gebaseerd is op wie ik werkelijk ben in en als zelf-eerlijkheid en het lef te hebben om mij niet te laten sturen, beïnvloeden en bepalen in mijn expressie door de angst om de relatie te verliezen --- omdat ik besef dat als mijn partner mij niet wil aanvaarden of ondersteunen als wie ik ben als het leven in en als mezelf, hij enkel zichzelf afwijst als wie hij werkelijk is als het leven zelf en de relatie dus toch zowieso enkel zelf-misbruik, zelf-onderdrukking en zelf-compromitatie voor beide partijen zou ondersteunen

ik stel mij tot doel een relatie te ontwikkelen met mijn partner die gebaseerd is op het stoppen van angst, stress en spanning als zelf-onderdrukking en zelf-compromitatie - in de plaats van het ondersteunen van angst als afscheiding --- door, wanneer en als ik angst van afwijzing zie opkomen in mezelf, te stoppen en te ademen - en in dat moment de beslissing te maken om mezelf te eren in en als het besef dat de enige relatie die iets waard is, een relatie is in zelf-eerlijkheid en dat elke andere relatie zowieso enkel een leugen is

ik stel mij tot doel in mijn relatie met mijn partner, in elk moment te beseffen dat angst enkel bestaat in de geest, en dat de fysieke expressie van mezelf absolute simpliciteit is - en dus, wanneer en als ik angst van wat mijn partner van mij denkt, angst van afwijzing, zie opkomen in mezelf in mijn samenzijn met mijn partner, te stoppen en te ademen, en te beseffen dat ik in de geest zat, als een interne realiteit van beelden die niets te maken heeft met wie ik ben als de fysieke realiteit als eenheid en gelijkheid


ik stel mij tot doel alle beelden, fantasiëen en gedachten over mijn partner in mezelf te stoppen en los te laten - en mezelf de kans te geven om mezelf te leren kennen in mijn relatie met mijn partner - door te beseffen dat ik enkel zal krijgen wat ik zelf geef en dat ik mezelf in mijn relatie met mijn partner enkel zal ervaren naargelang van wie ik ben in mezelf, in relatie met mezelf

ik sta mezelf toe mezelf in en als fysieke communicatie en fysieke expressie te ontwikkelen en ondersteunen in relatie met mijn partner - in en als het besef dat ik altijd alleen besta in mezelf en dat ik bepaal hoe ik mezelf ervaar

hierin stel ik mij tot doel om, wanneer en als ik gedachten van twijfel, angst of onzekerheid in verband met de angst om hem te verliezen, zie opkomen in mezelf, te stoppen en te ademen -- en te beseffen dat ik enkel zoek naar zekerheid, aanvaarding en liefde van mijn partner, omdat ik mezelf geen zekerheid, aanvaarding en liefde geef --- en aldus stel ik mij tot doel om mezelf de vrijheid te geven in mijn relatie met mijn partner om mezelf te zijn als wie ik werkelijk ben, zonder verwachtingen tov mijn partner

Dag 141: Het Vrouwelijke Monster

Dit is een verderzetting van "Dag 140: Ik heb de totale controle over mijn Omgeving en ik zal altijd krijgen wat ik wil! "


In mijn blog van gisteren ben ik beginnen schrijven over het 'controle' en 'manipulatie' personage dat ik had 'ontdekt' in mezelf, door een pijn in mijn buik op te merken en een onbewuste gedachten/gevoelens laag van 'controle' willen hebben over mijn omgeving om te krijgen wat ik wil, maar uiteindelijk terwijl ik zelf-vergeving toepaste, draaide het punt uit op het 'relatie-construct' in en als het vrouwelijk ego --- als een voorgeprogrammeerd 'overlevings-construct' waarin ik als vrouw 'automatisch' mijn leven/wezen in functie en in het teken van mijn relatie en mijn partner zal plaatsen - waarin ik het 'vrouwelijke monster' wordt, compleet obsessief, dwangmatig, controlerend en manipulatief in het ervoor willen zorgen dat mijn partner in mijn wereld blijft en dat ik krijg wat ik wil.

Dus, bij deze zet ik de zelf-vergeving statements verder voor het 'relatie construct' in en als het vrouwelijk ego.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te leven voor seks en relaties, als het enige waar ik de hele tijd aan denk in mijn geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de beelden van 'romantiek', 'liefde' en 'genegenheid' die ik had gezien in films op televisie, af te spelen in mijn geest, en mij in te beelden dat dit keer ik het hoofdpersonage ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als fantasiëen over 'romantiek', 'liefde' en 'sex'/'relaties en de energetische opwinding die ik daarmee geassocieerd heb -- in de plaats van te beseffen dat AL de beelden in mijn verBEELDing afkomstig zijn van de televisie en dus niet wie ik werkelijk ben en dus ook niet te vertrouwen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn relatie met mijn partner/man te 'romantiseren' door erover na te denken in en als beelden in mijn geest, waarin ik waarde en betekenis hecht aan onze relatie, ons samenzijn, zijn blik naar mij, zijn aanraking, zijn woorden en seks -- en waarin ik mezelf compleet afluit en opsluit in mijn persoonlijke geest-realiteit van positieve gevoelens en 'betekenissen', waardoor ik uiteindelijk de consequentie creëer van teleurstelling, omdat ik uiteindelijk op een punt zal moeten komen waarin ik zal inzien dat die 'speciale' realiteit in mijn geest van gedachten en gevoelens nooit echt was

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf op te sluiten en af te sluiten van mijn partner in en als een verborgen, persoonlijke geest-realiteit in mezelf van persoonlijke verlangens in verband met hoe onze relatie/samenzijn/interactie/communicatie moet en zal verlopen, volgend de 'voor'beelden die ik gezien heb op televisie

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor de betekenis en waarde die ik hecht aan mijn relatie met mijn partner in mijn geest -- door te geloven dat die beelden in mijn gedachten echt zijn, en dus te verwachten dat mijn partner zich volgens die beelden zal gedragen --- waardoor ik mij uiteindelijk enkel teleurgesteld voel wanneer blijkt dat de realiteit niet overeenkomt met die 'ideaalwereld' in mijn geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een persoonlijke innerlijke wereld te creëren en onderhouden van fantasiëen, verbeelding en gedachten waarin ik mijn persoonlijke betekenis en waarde hecht aan mijn relatie en mijn partner -- en niet te beseffen deze manier mezelf en mijn relatie saboteer, omdat ik mijn partner niet aanvaard of zie als wie/hoe hij is, omdat ik enkel zie wat ik wil zien, volgens de verwachtingen en verlangens die ik gecreëerd heb  in mijn geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd vanalles te willen en te verwachten van mijn relatie met mijn partner, volgens wat ik heb gezien op televisie, namelijk 'romantiek', 'liefde', 'genegenheid', 'speciale aandacht', enzovoort -- omdat ik mezelf heb toegestaan in en als het vrouwelijk ego, te verlangen om te zijn zoals andere vrouwen zodat ik het gevoel kan hebben dat ik 'erbij hoor en 'normaal' ben, als een voorgeprogrammeerde overlevingstechniek

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'mijn klauwen te zetten' in mijn partner, door verwachtingen en verlangens te creëren in mezelf tegenover mijn partner, verwachtingen in verband met wie hij is en hoe hij zich moet gedragen, zodat ik mij goed kan voelen over mezelf en mijn leven --- omdat ik het leven van de vrouwen die ik zag op televisie wil uitleven in mijn eigen leven, in de plaats van hem te respecteren en aanvaarden als wie hij is, en dus niet bezitterig, hebberig of controlerend en dwangmatig te zijn in de relatie, maar gewoon te ZIJN, als wie ik ben, in en als elk moment, zonder iets te verwachten of verlangen van hem of de relatie, in het besef dat al die verlangens en verwachtingen ALTIJD enkel in MIJN persoonlijke geest bestaan, en niets te maken hebben met de realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat de verbeelding, fantasiëen en gedachten als verwachtingen en verlangens in mijn geest in verband met 'mijn relatie' en 'mijn partner', waarin ik steeds verwachtte dat ik zou krijgen wat ik wilde, een leugen/illusie is/was  - en dat mijn partner een levend wezen is dat niet 'onder mijn controle' bestaat, waar ik ook geen 'recht' op heb

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik in mijn fantasiëen en verbeelding in mijn geest, geen rekening houdt met mijn partner, en dat ik controlerend en dwangmatig bezig ben, opgeslorpt door mijn eigen-belang en ego-centrisme, waarin MIJN verlangens centraal staan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een relatie te creëren op basis van MIJN verlangens, in en als het geloof dat mijn verlangens centraal staan, en dat ik MOET krijgen wat IK WIL, en geen rekening te houden met wie mijn partner is als een levend wezen


ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet nederig te zijn in mijn relatie -- door enkel te bestaan in een relatie in mijn geest, als beelden, en niet in en als de eigenlijke, werkelijke fysieke relatie als het fysieke samenzijn met mijn partner in het moment --- en dus niet te beseffen dat ik hierin werkelijk nooit echt samengeweest ben met mijn partner, omdat ik continu enkel in mijn geest zit, waarin ik mijn partner gebruik om mijn persoonlijke verlangens uit te spelen, die gebaseerd zijn op beelden die ik heb gezien op televisie die ik wilde uitspelen in mijn eigen leven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat mijn partner, net als ik, een fysiek wezen is, en dat de beelden die ik van hem creëer in mijn geest enkel mijn eigen persoonlijke hersenspinsels zijn die enkel draaien rond mijn persoonlijke verlangens en dus niet echt zijn -- en dus nooit werkelijk te hebben genoten van mijn samenzijn met mijn partner, als twee fysieke wezens in en als het moment, in eenheid en gelijkheid -- door vast te zitten in mijn geest in het relatie-construct als mijn eigen creatie van gedachten, gevoelens en emoties waarin ik 'meer' creëer van de realiteit dan wat eigenlijk gewoon HIER is --- omdat ik op zoek ben naar een positief gevoel/ervaring van 'meer'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten 'wegdrijven' in mijn gedachten en verbeelding/fantasie, waarin ik automatisch 'meer' begin te creëren van mijn relatie met mijn partner dan wat het eigenlijk is, door 'speciale betekenis' te geven aan bepaalde momenten door die momenten opnieuw af te spelen in mijn geest, zodat ik mij 'speciaal'/opgewonden kan voelen in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten bewegen en besturen door de energetische opwinding in mezelf als reactie op de fantasiëen in mijn geest, in relatie/interactie met mijn partner, en dus niet gewoon mezelf te zijn, zelf-eerlijk en met beide voeten op de grond --- waarin ik dus omga met mijn partner vanuit zelf-oneerlijkheid als persoonlijke verwachtingen en verlangens en gedachten en dus niet werkelijk met mijn partner omga in eenheid en gelijkheid in het besef dat wij beiden simpelweg fysieke levende wezens zijn die HIER bestaan in en als de fysieke realiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een spanning op te bouwen in mezelf tegenover mijn partner, en niet te beseffen dat die spanning/angst afkomstig is van de fantasiëen die ik gecreëerd heb in mijn geest als een zelf-oneerlijke innerlijke realiteit die ik probeer verborgen te houden van hem -- en dat die spanning dus een teken is dat ik leugenachtig ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet eens op te merken hoe mijn partner zich voelt of wie mijn partner is, door geobsedeerd en geconsumeerd te zijn door mijn persoonlijke fantasiëen, verbeelding en gedachten als wat ik wil en verwacht van de relatie en van mijn partner -- waardoor ik ook continu zijn expressie enkel interpreteer vanuit die verlangens in mezelf, waarin het enige wat lijkt te tellen is hoe IK mij voel, en dat IK krijg wat ik wil --- in de plaats van mijn partner te erkennen als een leven wezen, evenwaardig aan mezelf, en dus met mijn partner om te gaan vanuit en als hoe ik zou willen dat hij met mij omgaat, in en als het besef dat ik enkel zal krijgen wat ik zelf geef

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd


Wordt vervolgd in Dag 142

Dag 140: Ik heb de totale controle over mijn Omgeving en ik zal altijd krijgen wat ik wil!

In deze blog pak ik het 'controle'-personage aan, het is een 'groot' persoonlijkheidsconstruct dat zich voornamelijk energetisch manifesteerd in mijn buik - in mijn buik manifesteert zich de stress/spanning als resultaat van het 'vasthouden' van en 'onder controle houden van' mijn omgeving in en als het verlangen om MIJN verlangens te bevredigen door middel van het manipuleren/bespelen van mijn omgeving in mijn geest/gedachten.

In mijn buik zitten de relatie-constructen die ik creëer met mijn omgeving, relaties die ik gebruik in en als manipulatie om te krijgen wat IK WIL - en ik merk dat mijn buik ook meer begint te hangen en meer opgeblazen wordt wanneer ik mezelf toesta te participeren in gedachten en gevoelens in verband met 'andere mensen' en wat ik verlang/wil/verwacht van hen als het 'controle'-personage.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd totale controle te willen over mijn omgeving om altijd te krijgen wat ik wil, aan de hand van gedachten en projecties en fantasiëen die ik in mijn geest heb gecreëerd

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd verlangens te creëren in mezelf tegenover mijn omgeving door te participeren in gedachten als toekomstprojecties waarin ik MIJN VERLANGENS projecteeer en mij inbeeld hoe een bepaalde situatie zich zal uitspelen, hoe de mensen in die situatie als 'personages' in mijn film zich zullen gedragen en zullen reageren op mij, wat ik zal zeggen, wat er zal gebeuren en hoe de hele situatie zich zal ontvouwen, waarin ik mij al voorbereid in wat ik zal zeggen en doen en hoe ik mij zal gedragen en uitdrukken om de situatie als de mensen in de situatie zodanig te sturen en manipuleren zodat ik uiteindelijk zal krijgen wat ik wil

ik vergeef mezelf dat ik het manipulatie personage heb toegestaan te bestaan in mezelf als mijn techniek om ervoor te zorgen dat ik krijg wat ik wil, door dus mijn omgeving te manipuleren en te bespelen -- en mij in dit personage de hele tijd zorgen te maken over 'wat mensen zullen denken over mij' en 'hoe mensen zullen reageren op mij' en zo stress te manifesteren in mijn lichaam

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij superieur te voelen tegenover mijn omgeving als 'andere mensen' door te denken dat ik hen kan voorspellen en dus bespelen en manipuleren -- en mij hierin machtig te voelen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het gevoel van macht in mezelf in het manipuleren van mijn omgeving als beelden in mijn geest, waarin ik geloof dat ik 'alles zie en weet' en dat ik menselijk gedrag kan voorspellen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik net mijn macht heb weggegeven door mijn leven te laten bepalen door de verlangens in mijn geest en mijn hele wezen in het teken te zetten van het bevredigen van die verlangens in en als het manipuleren en bespelen van mijn omgeving - waardoor ik nooit werkelijk mezelf uitdruk en mij heel gevangen voel in mezelf omdat ik in de constante angst besta dat ik niet zal krijgen wat ik wil en denk nodig te hebben om te bestaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het gevoel van spanning en stress in mijn buik als het vasthouden aan verlangens tegenover mijn omgeving als andere mensen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het relatie construct zich bevind in de buik, en dat de reden waarom zoveel vrouwen uiteindelijk een 'handende/slappe en opgezwollen buik' krijgen is omdat dit construct voornamelijk bestaat in en als het vrouwelijk ego -- waarin vrouwen vanalles verwachten en verlangen van hun partner en hun relatie, zoals 'romantiek', 'liefde', 'genegenheid', enzovoort, waarin ze een bepaald format in hun geest hebben van hoe hij zich zou moeten gedragen als wat zij willen ervaren, gebaseerd op hoe relaties via de media als magazines en televisie getoond en gepresenteerd worden, als beelden die zij hebben opgeslagen en gekopieerd in zichzelf en dus nu willen uitleven in hun wereld -- waarin ze dan het controle en manipulatie personage gebruiken om hun omgeving te sturen en bespelen om ervoor te zorgen dat zij hun specifieke relatie-constructen kunnen uitleven en werkelijk maken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het vrouwelijk ego als het relatie construct als een mechanisme van de geest waarin ik automatisch alle beelden die ik gezien heb in mijn omgeving en via de media waarin 'relaties' tussen mensen gepresenteerd werden, heb gekopieerd en geintegreerd in mezelf als 'wat ik wil' en 'hoe ik geloof dat ik ook moet leven/zijn in relatie met andere mensen' -- waarin ik dan verwacht van mijn omgeving dat zij zich aanpassen aan dat relatie-construct in mijn geest als een voorgeprogrammeerd, voorontworpen format van hoe partners, vrienden, collega's enzovoort zich moeten gedragen tegenover elkaar in en als 'sociaal gedrag', waardoor ik het controle en manipulatie personage gebruik om mijn omgeving te sturen en bespelen zodat ik die beelden van relaties in mijn geest werkelijk kan maken --- in de plaats van te beseffen dat die beelden niet het leven zijn, en niet wie ik werkelijk ben als een levend wezen, maar een voorgeprogrammeerd construct zijn van BEELDEN, waarin ik mezelf heb toegestaan mezelf als wie ik werkelijk ben als het leven in mezelf te onderdrukken en een systeem/programma uit te leven als geloofsystemen over 'wie ik ben'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat vrouwen vaak 'monsters' worden in hun relaties, tegenover hun partner, waarin ze controlerend, manipulatief, dramatisch en dwangmatig worden, omwille van dit voorgeprogrammeerde vrouwelijk ego construct van beelden van menselijke relaties die de vrouw automatisch vanaf de kindertijd in zichzelf heeft opgeslagen  --  als een voorgeprogrammeerd 'instinctief' overlevingsmechanisme waarin de vrouw geleerd heeft doorheen de generaties, om relaties te gebruiken om haar overleving in de samenleving/wereld te verzekeren -- waarvan het controle en manipulatie personage als het controllerende en dwangmatige 'monster' dat ze uiteindelijk wordt in de relatie, de consequentie is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd, wanneer ik een relatie aanga met een man, automatisch in het vrouwelijk ego te stappen als het controle en manipulatie personage -- door beelden in mijn geest te laten opkomen van relaties die ik gezien heb op televisie en in de media als mijn voorbeelden en formats van hoe ik denk en wil dat de relatie moet verlopen, hoe hij zich moet gedragen, wat er moet gebeuren, hoe de relatie moet evolueren, enzovoort --- waardoor ik tegelijkertijd de angst manifesteer in mezelf om de relatie, als het personage van beelden en gevoelens dat ik in mezelf heb geactiveerd, te verliezen, waardoor ik uiteindelijk heel controlerend, manipulatief en dwangmatig wordt in mijn interactie met mijn partner en vaak mijn angst op die manier manifesteer - omdat ik dan 'niet meer die leuke, ontspannen meid ben die ik was in het begin van de relatie'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren in en als het vrouwelijk ego als het geloof dat ik een relatie met een man nodig heb om te leven/bestaan/overleven -- en dat een relatie met een man mij zal vervullen in mijn leven --- in de plaats van te bestaan in en als zelf-vervulling door de afscheiding als het vrouwelijk ego te stoppen in mezelf in het besef dat het maar een voorgeprogrammeerd systeem is van gedachten, gevoelens en emoties dat niet is wie ik werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het dwangmatig vasthouden aan mijn relatie als een beeld in mijn geest, door te geloven dat ik die relatie als dat gedachten-construct nodig heb om te bestaan --- in de plaats van te beseffen dat het een maar een voorgeprogrammeerd construct is als het vrouwelijk ego dat ik in mezelf blindelings heb laten programmeren en dat niet is wie ik werkelijk ben als het leven zelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de angst om mijn relatie, als het gedachten construct in mijn geest, te verliezen -- in de plaats van te beseffen dat dat gedachten construct in wezen niets te maken heeft met de realiteit omdat het een beeld is dat enkel bestaat in en als de definities en waarden die ik heb toegestaan te bestaan in mijn geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf niet de kans te gunnen om mij te amuseren en om te genieten van het samenzijn met mijn partner, door bezeten te zijn in en als het controle en manipulatie personage in en als het vrouwelijk ego


wordt vervolgd in dag 141

Dag 139: Het Desteni Personage - Van Religie naar Leven

Dit zijn de Zelf-Correctieve Statements voor "Dag 138: Het Desteni Personage"


Ik stel mij tot doel om uit het Desteni Personage te stappen door, wanneer en als ik gedachten zie opdoemen in mijn geest waarin ik mezelf en mijn participatie in Desteni en het process van zelf-realisatie ophemel door mij in te beelden hoe de wereld zal veranderen en hoe ik erkenning, appreciatie en aandacht krijg van 'de mensheid' voor mijn contributie aan die verandering, te stoppen en te ademen -- en te beseffen dat die gedachten enkel afkomstig zijn uit mijn persoonlijke verlangen om mij speciaal te voelen, en geen rekening houden met de fysieke, praktische, echte stappen die ondernomen moeten worden in de fysieke realiteit om tot die verandering te komen, hetgeen heel wat minder 'glamoureus' en 'speciaal' is en hetgeen van mij vergt om van mijn troon in mijn geest te komen en in elk moment gewaar te zijn van mezelf HIER, met beide voeten op de grond, in volledig besef van het feit dat de fysieke realiteit zich niet vanzelf zal bewegen/veranderen, maar dat ik in elk moment mezelf moet bewegen in eenheid en gelijkheid met de fysieke realiteit om die verandering zelf teweeg te brengen

ik stel mij tot doel aan te tonen waarom activisme of religie of spirituele overtuigingen nooit 'gewerkt' heeft in het veranderen van deze wereld - omdat de activist, de gelovige of de spirituele zijn verantwoordelijkheid afschuift op zijn 'groep'/'organisatie'/'religie'/'god'/'guru'/'overtuiging'/'Heilige Scripten'/'dimensionele wezens'/'Engelen'/'Gidsen' en enkel staat als representatieve voor die 'groep'/'organisatie'/'religie'/'god'/'guru'/'overtuiging'/'Heilige Scripten'/'dimensionele wezens'/'Engelen'/'Gidsen' waar hij in GELOOFT, maar hij staat niet ALS zijn 'overtuiging'/'geloof', hij staat/bestaat niet als het levende voorbeeld van datgene wat hij predikt, hij gebruikt enkel zijn geloof/overtuiging om zich hoopvol te voelen over zijn/het leven op aarde en over zijn eigen toekomst en het 'hiernamaals', waarin hij in wezen op geen enkele manier WIL stilstaan bij wat er werkelijk nodig zou zijn om de wereld te veranderen, omdat dat nooit het startpunt was van zijn participatie in zijn 'organisatie'/'groep'/'spirituele beweging'/'religie'

 ik stel mij tot doel aan te tonen dat als men zelf-eerlijk genoeg zou zijn om het startpunt van de participate van de activist/gelovige/spiritualist in zijn groep/organisatie/spirituele beweging/religie te onderzoeken, men zou inzien/beseffen dat het startpunt NIET het 'veranderen van de wereld' is tot een betere wereld voor allen, ondanks het feit dat men deze stelling wel zou gebruiken om hun daden te rechtvaardigen en te doen uitschijnen dat ze iets 'Heiligs'/onzelfzuchtigs aan het doen zijn, maar dat het startpunt ALTIJD ANGST is, als een persoonlijke overweging die altijd te maken heeft met het 'redden van het eigen hachje', om de simpele reden dat ELK MENS een voorgeprogrammeerd SYSTEEM is van overleving als de 'menselijke geest' en dat, zolang dit systeem niet volledig begrepen en veranderd is door het proces te bewandelen van zelf-realisatie, elke handeling van de mens gebaseerd is op en afkomstig is vanuit de instinctieve overlevingsANGST waarin de mens ALTIJD zichzelf eerst plaatst in zijn geest, ondanks al de woorden die verspild worden in het verpakken van hun daden en beslissingen als 'onzelfzuchtigheid' en zogezegd 'hoger bewustzijn' -- waarin de activist, de gelovige en de spiritualist gewoon de grootste leugenaars zijn die hun ware natuur van ANGST als ego-centrisme zullen ontkennen om zichzelf beter te doen uitschijnen dan alle andere mensen, hetgeen van hen, ironisch genoeg, net het grootste deel van het probleem op aarde maakt

ik stel mij tot doel om, in de plaats van te bestaan in mijn persoonlijke wereldje van persoonlijke meningen, opvattingen en visies op de wereld, waarin ik er ALTIJD van overtuigd ben dat ik GELIJK heb en dat ik juist ben, één en gelijk te staan met elk levend wezen op deze wereld, ongeacht ras, geslacht, soort, religie, overtuiging, leeftijd, uiterlijk en cultuur door het proces te doorlopen van het stoppen van de Geest als innerlijke afscheiding in en als zelf-verheerlijking en zelf-preservatie en te staan als het levende voorbeeld van wat werkelijk gevergd is van de mens om een andere wereld te creëren, een wereld die het beste is voor al het leven op Aard

ik stel mij tot doel te leven in en als het besef dat 'de Hel' enkel bestaat hier op aarde als wat ik heb toegestaan te bestaan door mijn verantwoordelijkheid voor Creatie in de handen van God en 'andere mensen' te leggen, en dat ik enkel 'naar de Hemel zal gaan' wanneer en als ik die hemel zelf manifesteer als een fysieke realiteit -- en dat ik in het 'hiernamaals enkel zal ervaren wat ik heb toegestaan te bestaan op aarde als MIJN CREATIE als gemanifesteerde consequentie --- en dat er dus waarlijk geen ontsnappen is aan wat ik heb toegestaan te bestaan in en als CREATIE, en dat ik op elke manier zal oog in oog komen te staan met al wat ik heb toegestaan op aarde als de gemanifesteerde HEL, door mijn participatie in de schijnHemel van de Geest waarin ik altijd enkel oog had voor mijn verlangen om mij speciaal te voelen

Ik stel mij tot doel de Hemel op aarde te creëren door te STAAN als Desteni en GelijkheidsGeld, als de levende statement van wie ik werkelijk ben in elk moment van ademhaling als de absolute toewijding om een wereld te creëren die het beste is voor elk levend wezen in eenheid en gelijkheid met mezelf -- en om zo te staan als het levende voorbeeld dat de mens wel degelijk in staat is om te veranderen tot een waarachtig, integer levend wezen dat het leven waard is

Dag 138: Het Desteni Personage

In deze blog wil ik het 'Desteni Personage' bekijken - Het 'Desteni Personage' bestaat in en als een afscheiding in en van mezelf, zoals in een 'spiritueel pad/doel' of een religieuze ervaring/strekking/geloof waarin ik als 'Desteni participant' zogezegd één of ander 'groots doel' te vervullen heb hier op aarde, en ik rondloop in het geloof/gevoel dat ik 'heel belangrijk' ben, dat de wereld mij nodig heeft, dat ik 'vanalles moet doen', met gedachten/beelden in mijn geest waarin ik mezelf zie als een 'superheld' of 'Messias'.

De angst die hieronder ligt is de angst om 'het niet te halen', om 'verstoten te worden' door 'het leven/het universum/God', om 'het niet juist te doen' en daarom 'gestraft te worden' -- en dus de gedachte en het verlangen die/dat zich manifesteert in de bewuste geest is het compleet tegenovergestelde van die angst, namelijk volledig lichtgevend, 'goed', 'positief', waarin ik geprezen, opgehemeld, bevestigd en gevalideerd wordt door allen voor mijn 'goede daden'.

Dit is in wezen hetzelfde gedachten-construct/karakter dat aan de grondslag ligt van 'de gelovige', van de 'Jehova's Getuige' en de religieuze fanaticus, van de activist en de Missionaris, het is gezeteld in een diepe angst dat mijn 'ziel' naar de Hel zal gaan als ik niet 'Goed' ben in mijn tijd op aarde --- wat 'Goed' is wordt dan bepaald door de specifieke groep waar ik een relatie mee aanga, in dit geval 'Desteni'. Gelukkig is Desteni de groep die staat voor het Einde van alle Bullshit en heb ik hier dus nu de kans om mezelf te corrigeren en op te staan als een werkelijk Levend Wezen dat simpelweg HIER bestaat in en als zelf-vertrouwen en zelf-verantwoordelijkheid.



ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van Desteni door het 'Desteni Karakter/personage' te creëren in mezelf -- waarin ik mezelf identificeer met mijn participatie in Desteni, als zogezegd 'de groep die de wereld zal veranderen', waarin ik mij 'zeer belangrijk' voel/waan

ik vergeef mezelf dat ik gedachten heb toegestaan op te komen in mijn geest waarin ik mezelf als een lichtgevend beeld zie, als 'een belangrijk persoon' die 'belangrijke dingen doet' en daar veel aandacht, appreciatie en erkenning voor krijgt van de wereld, door mezelf te hebben toegestaan te geloven dat Desteni 'belangrijk' is, dat Desteni 'meer' is dan de rest van de wereld --- in de plaats van te beseffen dat ik mezelf hierin afscheid van mezelf als het bestaan en mezelf opsluit in mijn persoonlijke elite-wereldje als wat ik GELOOF dat belangrijk is, vanuit het startpunt om MIJ zelf belangrijk en speciaal te voelen en om te kunnen geloven dat mijn leven een heel speciaal/belangrijk doel heeft hier op aarde, niet beseffend dat dit precies de reden is waarom mensen op aarde elkaar niet verstaan, niet overeenkomen, oorlog voeren en niet efficient communiceren, omdat elk mens bij 'zijn groep' behoort die hij persoonlijk 'meer belangrijk' vindt dan alle andere groepen en wezens op aarde, omdat niemand ooit gewoon HIER wil zijn, als een levend wezen van de aarde, in eenheid en gelijkheid met al het leven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een 'speciale relatie' te vormen met Desteni in mijn geest, door Desteni in mijn geest te definieren als 'mijn groep', waar ik 'bij hoor', vanuit het ego-centrische startpunt om mij persoonlijke belangrijk en speciaal te voelen in mijn bestaan op aarde, gebaseerd op de angst om niet te overleven in deze wereld --- en niet te beseffen dat het veranderen van de wereld onmogelijk is zolang ik mezelf blijf afscheiden van het leven op aarde en weiger één en gelijk te staan met elk wezen op aarde, ongeacht religie, cultuur, leeftijd, geslacht, huidskleur of overtuiging, door mezelf te associeren met en definieren in één bepaalde groep, waarin ik enkel de wereld zie vanuit de overtuigingen, begrippen, meningen en geloofsystemen die ik geleerd en gekopieerd heb van die groep, waardoor ik de realiteit nooit zal zien als wat ze werkelijk is, en dus ook nooit in staat zal zijn om de wereld te veranderen tot een plek die het beste is voor allen, omdat ik dus nog steeds blijf vasthouden aan mijn 'elite-wereldje', hetgeen ook het probleem is met alle religies of groepen die beweren de wereld te willen veranderen en de reden waarom het hen nooit gelukt is, omdat ze niet willen loslaten van HUN visie, ze willen zich niet verplaatsen in de schoenen van een ander wezen, ze willen zich niet gelijk stellen aan andere wezens op aarde, want ze zijn enkel geïnteresseerd in zich speciaal voelen aan de hand van HUN leven, HUN groep en HUN overtuigingen, waardoor ze dus nooit werkelijk ZIEN wat het beste is voor al het leven op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten besturen, bepalen en dirigeren door de angst om een 'slechte ziel' te zijn en 'naar de hel te gaan' wanneer ik sterf, door het 'Desteni personage' te creëren in mezelf, waarin ik GELOOF dat ik 'goed bezig ben' omdat ik geloof dat Desteni 'goed' is en omdat ik Desteni volg in en als het 'Desteni Personage' als een 'gelovige' in en als 'goedgelovigheid' --- niet beseffend dat ik hierin mijn eigen hel op aarde aan het creëren ben door absoluut geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn daden, door mijn verantwoordelijkheid volledig in de handen van Desteni te hebben gelegd --- hetgeen mij al duidelijk geweest had moeten worden in het aanschouwen van de zovele religies die beweren 'goed' te zijn en het 'antwoord' te hebben, die de mensheid in hun greep hebben, die sinds hun bestaan nooit een aanvaardbare wereld voor al het leven op aarde hebben kunnen bewerkstelligen, ondanks al hun beloftes en 'Heilige' en 'diepzinnige' woorden, ondanks al hun volgelingen en fanatici

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te verliezen in beloftes over het 'hiernamaals' en in de angst om 'naar de Hel te gaan' na mijn dood, waardoor ik blindelings groepen en mensen heb gevolgd in mijn leven op aarde in en als de goedgelovigheid en de hoop dat zij 'goed' zijn en dat zij mij zullen leiden naar een 'goed bestaan', zodat ik naar de Hemel zal kunnen na mijn dood - in de plaats van te kijken naar wat werkelijk/wezenlijk is, namelijk het leven op Aarde, dat wat HIER bestaat, en dat mij overduidelijk laat zien dat het blindelings volgen van groepen en mensen in het goede geloof dat 'zij het wel zullen weten' NIET WERKT in het creëren van een Hemel op aarde

en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit de fysieke realiteit zelfs op te merken, ondanks het FEIT dat de fysieke realiteit het enige is dat tastbaar HIER aanwezig is, en dat elke gedachte, elk gevoel en elk geloof over 'het hiernamaals' ALTIJD maar giswerk en GELOOF is, en NIET realiteit -- en dat dus de enige 'Hemel' die echt is en kan zijn, is de Hemel die gecreëerd kan worden op Aarde, net zoals de enige Hel die echt is, de Hel is die zich momenteel afspeelt in de levens van zovele wezens op Aarde --- en dat zelfs elke angst in mezelf van wat 'de Hel' concreet is, gebaseerd is op wat ik heb gezien dat bestaat in de levens van sommige wezens op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat elk geloof over wat er zich mogelijk zou of zal afspelen in 'het hiernamaals', altijd kennis en informatie is die ik heb geleerd tijdens mijn leven op aarde, en dat dit duidelijk maakt dat 'het hiernamaals' niet echt bestaat, en dat al wat bestaat is het leven op aarde --- hetgeen betekent dat wie ik ben afgemeten zal worden op elke manier aan de hand van hoe ik mijn leven op aarde leidt, en dat het 'hiernamaals' compleet één en gelijk zal zijn met de wereld die ik creëer hier op aarde, en dat ik dus in deze zin 'God' ben, die 'hemel' en 'hel' voor mezelf als al het leven creëert en bepaalt

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als HOOP, in het Desteni Personage, waarin ik GELOOF en HOOP dat als ik Desteni 'volg' en mij aanpas aan de groep en 'mee doe', dat de wereld dan uiteindelijk zal veranderen, omdat ik zogezegd 'alles juist gedaan heb' --- in de plaats van te beseffen dat 'de wereld' niet vanzelf zal veranderen, hetgeen ook bewezen is doorheen de tijd door alle religieuze en spirituele groepen en geloof-systemen die altijd hebben bestaan en gehandeld in HOOP, en niet in ZEKERHEID en zelf-vertrouwen en absolute specificiteit in en als het bewegen van mezelf in elk moment in en als het mezelf verzekeren dat elke actie die ik onderneem in deze fysieke realiteit op elke manier de uitkomst zal hebben die zal resulteren in een wereld die het beste is voor al het leven op aarde

Ik vergeef mezelf dat ik religie heb toegestaan te bestaan in mezelf, als duidelijk een punt dat enkel bestaat omwille van ANGST, als een punt waarin mensen kunnen wegkijken van hun angst en zich keren naar 'het licht' -- in de plaats van net te kijken naar die ANGST, en te onderzoeken waar die angst vandaan komt in de eerste plaats, in het besef dat het licht enkel leugen en misleiding representeert omdat het de mens opzettelijk in domheid en blindheid houdt door de mens niet te wijzen op wat er eigenlijk bestaat in zichzelf als het startpunt van zijn verlangen om een 'religie' te hebben --- hetgeen bewijst dat geen enkele religieuze of spirituele strekking op aarde te vertrouwen is

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te hebben geleefd in elk moment van ademhaling hier op aarde in en als het fysieke lichaam, in het besef dat dit het enige echte leven is dat ik heb, de enige kans om werkelijk de hemel op aarde te manifesteren, mijn enige kans om te bewijzen wie ik werkelijk ben, in de plaats van constant te zoeken naar 'het licht' in en als hoop en ANGST in verband met wat mij zou kunnen overkomen in 'het hiernamaals'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten misleiden door het positieve gevoel dat ik ervaar in mezelf in en als het 'desteni personage', verbonden met de gedachten van mezelf als een 'goed' wezen, die erkenning, prijzing, bevestiging en validatie krijgt -- door die goede/positieve gevoelens niet te onderzoeken in termen van hun werkbaarheid in de fysieke realiteit, en door niet te beseffen dat gevoelens ALTIJD misleidend zijn, want gewoon omdat ik mij 'goed' voel over iets, betekent niet dat ik ook 'goed' ben, omdat het maar een GEVOEL is, dat gebaseerd is op een GELOOF en niet op de realiteit van de situatie, omdat de realiteit nooit zo simpel en gelimiteerd is als een gevoel


Wordt Vervolgd in Dag 139




Related articles

• Day 131: DESTENI Character - Self-Forgiveness / Commitments (Part1)
• Day 36: Desteni Character