Dag 145: Wat Passen we zo goed Samen!

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn relatie met mijn partner te definieren in en te baseren op het geloof dat we 'zo goed samen passen' en dus blijkbaar 'samen horen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij nooit af te vragen waar de 'eigenschappen' die wij 'gemeen' hebben, waardoor wij 'zo goed bij elkaar passen' en elkaar blijkbaar 'aanvullen', vadaan komen, hetgeen betekent dat ik blindelings een programma aan het uitleven ben en zelf niet echt besta omdat ik nooit verantwoordelijkheid genomen heb voor het programma dat ik uitleef door gelukzalig onwetend te blijven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat wanneer en als ik denk en geloof dat mijn partner bij mij past en vice versa, dat dat betekent dat ik in afscheiding besta van mijn partner en dus van mezelf als het leven zelf, en dat ik in en als een systeem besta, als een radartje dat in een ander radartje past - zonder ooit zelfs te beseffen wat de machine is waarin ik maar een radartje ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verlangen dat ik bij mijn partner pas en daarom opzettelijk eigenschappen te ontwikkelen in mezelf waarin ik lijk op mijn partner, zodat ik kan denken dat we bijeenhoren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de overeenkomstige eigenschappen die ik in mijn partner van mezelf herken, aan te klampen als schijnbaar 'het bewijs' dat wij samenhoren omdat we 'hetzelfde zijn' - zonder ooit naar mezelf te kijken en te beseffen dat ik enkel zie in mijn partner wat ik wil zien, en dat ik de 'overeenkomstigheden' gebruik om mijn verlangens te valideren, waardoor ik het totaalbeeld van wie mijn partner is als wezen compleet mis en mijn partner dus nooit werkelijk leer kennen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd naar mijn partner te kijken in vergelijking met mezelf en opzettelijk op zoek te gaan naar aspecten van zijn expressie waarin ik mezelf kan herkennen zodat ik kan denken en geloven in mezelf dat wij 'samen horen' en 'hetzelfde zijn' , om op die manier mijn verlangen naar een relatie te valdideren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat ik het startpunt ben van mijn ervaring in mijn relatie met mijn partner en dat ik enkel zie en ervaar en geloof dat ik 'bij mijn partner pas' en 'dat mijn partner is zoals ik' omdat ik dat WIL zien, zodat ik een excuus en rechtvaardiging heb om mijn verantwoordelijkheid weg te geven

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat vanaf het moment dat ik mijn partner heb leren kennen, ik automatisch mezelf heb geprojecteerd op hem, en gezocht naar 'aanknopingspunten' van 'gelijkvormigheid' als 'overeenkomsten' waar ik mezelf mee kon vergelijken, zodat ik het gevoel kon creëren in mezelf dat wij 'samen horen' omdat wij 'hetzelfde zijn', om de relatie die ik met hem gecreëerd heb te valdideren voor mezelf - in de plaats van te beseffen dat ik altijd alleen maar zijn expressie/gedrag heb GEINTERPRETEERD vanuit mijn geest/gedachten als herinneringen en persoonlijke ervaringen en dat ik hem dus nooit werkelijk heb gezien als hoe en wie hij is als levend wezen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat liefde het resultaat is van mijn zoektocht naar mezelf in een ander waarin ik mij enkel aangetrokken voel tot eigenschappen die ik herken van mezelf in een ander en die ik beoordeel als 'positief' - en dat liefde daarom de grootste zelf-oneerlijkheid is omdat ik letterlijk enkel een relatie heb met mezelf


wordt vervolgd in Dag 146