ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn wereld door te geloven dat mijn relatie met mijn partner 'door de hand van God gestuurd wordt/werd' en door mij 'verleid', 'in zweem' en 'bedwemeld' te voelen door de gedachte en het geloof dat ik 'de ware jacob' gevonden heb - zonder ooit te hebben beseft dat dit 'magisch' en 'overweldigend' positief gevoel in mij geprogrammeerd geweest is door televisie door middel van Hollywood films waarin de idee en het concept van 'de ware jacob' en 'horen bij elkaar' en 'geboren zijn voor elkaar' geromantiseerd en opgehemeld werd
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten programmeren door Hollywood films en televisie om mijn relatie met mijn partner te romantiseren door te geloven dat wij 'voor elkaar gemaakt zijn', om een gevoel in mezelf op te wekken dat ik ervoer wanneer ik naar die films/sprookjes keek - waardoor ik mijn relatie met mijn partner ophemel als een beeld in mezelf/mijn geest als iets dat ik zogezegd nodig heb om een vervuld leven te leiden, volgens wat ik gezien heb op televisie --- zonder ooit te hebben beseft dat de televisie letterlijk maar vertelsels en verhaaltjes zijn die op zich niets te maken hebben met de realiteit maar die opzettelijk een verdraaid beeld geven van de realiteit en dat 'het leven' niet zomaar een 'programma'/'film'/'beeld' is, maar het leven dat ben ik als een levend wezen
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben beseft dat ik als een fysiek menselijk lichaam vanaf mijn kindertijd geprogrammeerd geweest ben door de sprookjes en verhaaltjes die mij voorgelezen of getoond werden in boeken en op televisie - en dat ik nu in mijn volwassen jaren enkel die sprookjes en verhaaltjes uitleef alsof het is wie ik ben --- omdat ik noch mijn omgeving nooit heb beseft hoe programmeerbaar en beinvloedbaar de menselijke geest is in de eerste levensjaren
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken in mijn geheime backchat in mijn geest, wanneer ik naar mijn partner kijk, dat wij 'bij elkaar horen', door in mezelf bepaalde uitdrukkingen als 'karaktertrekken' die ik zie in hem te vergelijken met de 'karaktertrekken' waarmee ik mezelf altijd bewust heb geidentificeerd en die ik ervaar als 'positief' - waarin ik mij dan goed voel over mijn relatie met mijn partner omdat ik mijn partner hierin kan gebruiken om die 'positieve' karaktertrekken van en in mezelf te voeden en te ondersteunen, zodat ik mij steeds positief en 'opgeladen' kan voelen in mijn 'identiteit' als 'wie ik denk dat ik ben'
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als het startpunt van hoe ik mijn partner zie, interpreteer en ervaar, door nooit de oorsprong van mijn gedachten te onderzoeken, en dus mijn gedachten te hebben aanvaard en gezien als 'God' zonder zelfs ooit te hebben opgemerkt dat mijn gedachten in mezelf bestaan en dus vanuit mezelf komen - en dat het feitelijk compleet onaanvaardbaar is om mij niet absoluut gewaar te zijn van het waarom en hoe en wat van mijn gedachten
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het geloof en de idee dat mijn partner en ik 'bij elkaar horen' zich enkel limiteert tot het uiterlijk als 'persoonlijkheidskenmerken' als definities en omschrijvingen - en dat ik, door mezelf te definieren in en als het geloof dat ik bij mijn partner hoor op basis van die gelimiteerde persoonlijkheidskenmerken, mezelf in een gevangenis plaats van afscheiding in mezelf, door 'wie ik ben' te definieren in en als een eendimensioneel gevoel dat überhaupt dan nog geprogrammeerd geweest is in mij via de films en sprookjes die ik heb gezien en gelezen en gehoord tijdens mijn kindertijd --- waarin ik in wezen zelfs niet eens echt besta omdat ik mijn hele wezen/leven heb laten bepalen door mijn omgeving
ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij nooit vragen te hebben gesteld bij de gedachten die ik steeds mijn leven heb laten inrichten en bepalen, en waardoor ik mezelf steeds heb laten bespelen door te reageren op die gedachten met gevoelens - en door dus ook nooit die gevoelens te hebben bevraagd of onderzocht en dus nooit te hebben beseft dat gedachten, gevoelens en emoties niet zijn wie ik werkelijk ben als het leven zelf
wordt vervolgd in Dag 147
No comments:
Post a Comment