Dag 166: Zoeken naar Hulp in een Relatie

Deze post is in lijn met "Dag 165: Wat is een relatie?" - als één dimensie die ik onderzoek van het aanvaardde construct/programma van 'een relatie' dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf.

In dat programma had ik mezelf toegestaan een relatie te zien en ervaren als een 'hulp', als iets waarin ik mezelf kan verliezen, waarin ik mezelf in de armen van mijn partner kan laten vallen en mijn verantwoordelijkheid voor mezelf kan weggeven. Iets waarin ik mij 'niet alleen op de wereld' voel, waarin ik verwacht van mijn partner dat hij mij zal helpen om te overleven in 'de wereld' en waarin ik met andere woorden enkel mijn aanvaardde angsten verder voedt, ondersteun en bevestig in de plaats van die angsten te confronteren, te vergeven en los te laten en op te staan als het leven zelf in en als zelf-verantwoordelijkheid.

In de relatie voel ik mij dan zwak, gespannen en afhankelijk en ontwikkel ik een persoonlijkheid waarin ik het gevoel heb dat ik niet zonder mijn partner kan leven en dat ik hem nodig heb om te staan/bestaan, alsof hij de grond is onder mijn voeten. Ik denk de hele tijd aan hem en de tijd die we samen spendeerden, ik denk aan hoe hij zich voelt tegenover mij, wat hij over mij denkt, hoe hij mij beoordeelt, hoe hij mij ziet, of hij mij nog aantrekkelijk vindt, of ik nog mooi genoeg ben voor hem, etcetera - waarin ik mezelf compleet weggeef aan het construct van de relatie en erop vertrouw en verwacht dat wij 'voor eeuwig' samen zullen zijn, dat hij me niet zal verlaten. Hetgeen uiteraard uiteindelijk resulteert in manipulatief gedrag waarin ik wanhopig probeer om hem in mijn leven te houden, om aan hem vast te houden.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te verwachten van mijn partner dat hij mij helpt om te overleven in het wereld-systeem

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een relatie te definieren in en als 'overleven in het wereld-systeem'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd relaties te creëren met mensen op basis van de angsten die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf tegenover het wereld-systeem, waarin ik in en als de relatie op zoek ben naar het gevoel van veiligheid en zekerheid in een poging om weg te vluchten van de angsten die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf - in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik mezelf heb toegestaan te bestaan in mezelf en mezelf te vergeven en op te staan als het leven zelf in het besef dat 'overleving' en 'overlevingsangst' een voorgeprogrammeerd geloofsysteem is en niet is wie ik werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik, door een relatie te creëren als een vlucht van de angst die bestaat in mezelf, die angst enkel voedt, bevestig en ondersteun als 'wie ik ben', door een energetische persoonlijkheid te creëren in en als mezelf die bestaat in functie van 'mijn partner' en het vasthouden aan mijn partner als 'wie ik ben' - in de plaats van in en als mezelf te staan/bestaan in en als het besef dat die ervaring van angst een construct is van kennis en informatie als 'overleving' dat ik heb laten programmeren in mezelf door mijn interactie met mijn familie/omgeving tijdens mijn kindertijd en niet is wie ik werkelijk ben als het zelf-directieve principe van mezelf als het leven zelf

ik vergeef mezelf dat ik relaties heb toegestaan te bestaan als de ondersteuning van de menselijke overlevings-angst, waarin mensen elkaar ondersteunen om vast te blijven steken in de blinde en kortzichtige ervaring van angst en aldus ervoor zorgen dat niemand ooit werkelijk zal opstaan in deze wereld als wat het beste is voor allen en verantwoordelijkheid zal nemen voor het leven op aarde - omdat 'overleven' niet 'leven' is -- in de plaats van 'relaties' te creëren en sturen in en als en volgens het principe van wat het beste is voor allen en dus ter ondersteuning van zelf-realisatie als het leven zelf en niet van angst

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn vertrouwen en hoop te plaatsen in een relatie, waarin ik mijn macht en verantwoordelijkheid compleet weggeef aan mijn partner en verwacht dat hij mij zal helpen om weg te vluchten van de angsten die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf - in de plaats van in te zien dat ik hierin mijn vertrouwen heb weggegeven aan het systeem van kennis en informatie over 'de realiteit' in en als overlevings-angst dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf door niet in te zien dat 'de realiteit' niet buiten mezelf ligt maar in mezelf bestaat als kennis en informatie die ik mezelf heb toegestaan blindelings te kopiëren van mijn familie/ouders/omgeving en door hierin niet één en gelijk te staan met deze 'realiteit' in mezelf in het besef dat het niet eens echt bestaat maar dat het is wat IK heb toegestaan te bestaan door nooit verantwoordelijkheid te hebben genomen voor mezelf in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik een polariteit van de ervaring/het gevoel van veiligheid en zekerheid en de ervaring/de emotie van onzekerheid en hulpeloosheid in mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als de relaties die ik mezelf heb toegestaan te creëren en nooit te hebben ingezien dat het gevoel van veiligheid en zekerheid waar ik naar op zoek ben in de relatie, enkel de ervaring van onveiligheid en hulpeloosheid in mezelf voedt en ondersteund, als een energetische polariteit --- in de plaats van te staan in en als ware veiligheid en zekerheid in en als de stabiliteit en constantheid van wie ik ben als het leven zelf in en als zelf-verantwoordelijkheid

ik vergeef mezelf dat  ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de ervaring van hulpeloosheid en onveiligheid als ANGST tegenover 'de wereld'/'het wereld-systeem'/'de realiteit' die ik zie met mijn ogen - in de plaats van in te zien dat die angst niets te maken heeft met wat eigenlijk echt HIER bestaat, maar enkel gebaseerd is op kennis en informatie in mijn geest die ik heb geleerd en gekopieerd van mijn familie/ouders/omgeving tijdens mijn kindertijd, en dus in wezen niet ECHT is

ik vergeef mezelf dat ik het verlangen naar een relatie heb toegestaan te bestaan in mezelf in het geloof dat een relatie mij zal 'redden' van mijn angst, waarin ik mezelf heb afgescheiden van de angst die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf door niet in te zien en te beseffen dat ik niet 'gered' kan worden van wat eigenlijk in werkelijkheid bestaat in mezelf en dat elke zogezegde 'hulp' van buitenaf dus een illusie is waarin ik mezelf alleen maar zal verliezen in de energie van hoop, om later teleurgesteld te worden en te moeten inzien dat ik altijd alleen geweest ben in mezelf met al de angsten die altijd alleen maar in mezelf bestonden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te willen vluchten van de realiteit in de plaats van met mijn beiden voeten op de grond te staan en verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in en als het besef dat ik HIER besta - en mezelf daarin te verliezen in illusies zoals 'liefde' als energetische ervaringen, waarin ik veiligheid en zekerheid heb vertaald naar een energetische ervaring/gevoel in de plaats van een echte fysieke realiteit van veiligheid en zekerheid waar ik werkelijk op kan vertrouwen



Wordt Vervolgd in Dag 167

Dag 165: Wat is een relatie?

Ik merkte dat ik de laatste tijd veel terugdacht aan mijn vorige relatie in de hoop en het verlangen om hem weer te zien (zie "Dag 162: Misschien op een Dag"). Bij nader onderzoek ontdekte ik dat er een obsessie in mezelf bestaat met 'relaties', een heel construct van jewelste.

Een construct waarin ik mezelf zie als een beeld in mijn geest, samen met het beeld van mijn 'partner' of 'andere mensen' zoals familie/vrienden/omgeving - waarrond ik allerlei 'regels' en codes en geloofsystemen heb gecreëerd in verband met hoe ik mij zou moeten gedragen in die relaties, wat 'correct gedrag' is, wat 'juist' en 'fout' en 'goed' en 'slecht' is en hoe ik beoordeeld wordt op mijn gedrag in relatie met die specifieke persoon/personen. Hierin besefte ik dat ik nog nooit werkelijk alleen bestaan heb in mezelf, en nog nooit werkelijk mezelf geweest ben, maar enkel een beoordeling/definitie van mezelf dat volledig bepaald was door hoe ik veronderstelde dat 'andere mensen' over mij denken.

Wat ik nooit heb beseft hierin was dat al die beoordelingen die ik geprojecteerd zag in 'de geest van een ander', in werkelijk altijd alleen maar in mezelf bestonden en dat ik mezelf compleet had afgescheiden van die immense wereld van beoordelingen in mezelf door ze te projecteren 'buiten mezelf' in wat ik zag met mijn ogen.

Ik had een hele wereld van geloofsystemen gecreëerd rondom 'hoe een relatie zou moeten zijn en er zou moeten uitzien' volgens wat ik voornamelijk op televisie gezien had en wat ik had geobserveerd van mijn omgeving, als een construct van beelden in mijn geest, waarin ik ook maar een beeld was dat in dat construct moest passen.

Ik zag hoe ik hierin mijn vertrouwen, mijn zelf-respect, mijn zekerheid, mezelf compleet had weggegeven aan die 'relaties' die ik had toegestaan te bestaan in mezelf als de fundatie van mijn wezen - en dat dit ook de reden was dat ik mij altijd zo gespannen heb gevoeld, dat ik mij nooit werkelijk heb kunnen ontspannen omdat ik die constante stroom van gedachten aan 'andere mensen' en 'mijn omgeving' die opkwam in mezelf heb aanvaard als 'echt' en 'de realiteit' en mezelf heb aanvaard en toegestaan te bestaan in een constante angst om 'niet normaal te zijn', volgens wie ik geloofde dat ik moest zijn als een kopie van mijn omgeving als wat ik zag met mijn ogen.

Dus, stelde ik mezelf de vraag 'wat is een 'relatie' eigenlijk?' - Is een relatie het weggeven van mijn macht, kracht, zekerheid en vertrouwen en mezelf volledig aanpassen aan hoe ik denk dat de ander persoon wil dat ik ben uit angst om hem/haar te verliezen? Is een relatie iets dat ik moet 'hebben', als een 'bezit', om een volledig, compleet en heel wezen te zijn - waar ik dan mijn hele wezen voor moet veranderen en wie ik werkelijk ben moet onderdrukken - waarin ik niet enkel mezelf vastzet in dit construct als een gevangenis maar ook de ander door van hem/haar te verwachten dat hij/zij zich ook in die vorm/dat construct past om mij te geven wat ik wil?.... want dat is wat ik altijd had aanvaard in mezelf als mijn definitie van 'een relatie'.

Hierin kwam ik dan tot de conclusie en de realisatie dat het nodig is om die definitie van 'een relatie' te onderzoeken en aan te pakken zodat het niet een voorgeprogrammeerd construct van zelf-misbruik is dat ik zomaar volg en aanvaard als 'de realiteit', maar zodat het één en gelijk staat met wie ik werkelijk ben als het leven zelf, ter ondersteuning van mezelf als zelf-respect, zelf-vertrouwen, zelf-zekerheid, zelf-liefde en zelf-aanvaarding



Wordt vervolgd in Dag 166

Dag 164: Ik Stop het Reiken naar de Hemel

Dit is een verderzetting van "Dag 162: Misschien op een Dag" en "Dag 163: De Hel van Hoop en Verwachting"


Wanneer en als ik de gedachte van hoop waarin ik het verleden in een toekomstbeeld in mijn geest projecteer zie opkomen in mezelf, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat ik hierin mezelf in een gevangenis zet van de gelimiteerde ervaringen in en als de herinneringen als 'mijn verleden' dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf

hierin stel ik mezelf tot doel om het verleden als herinneringen in mijn geest onvoorwaardelijk en volledig los te laten en HIER in en als het moment van ademhaling te bestaan in het besef dat ik geen voorgeprogrammeerd systeem ben van gelimiteerde gedachten, gevoelens en emoties als een vicieuze, zichzelf steeds herhalende en verterende cirkel als de slang die haar eigen staart eet -- ik ben het leven zelf als eenheid en gelijkheid

wanneer en als ik de backchat van 'misschien op een dag' en backchat waarin ik manieren uitzoek om ervoor te zorgen dat ik die toekomstprojecties kan verwezenlijken zie opkomen in mezelf als reactie op de gedachte van hoop als toekomstprojecties, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat mijn bestaan hierin weggeef en onderdruk door niet onvoorwaardelijk te leven in en als dit moment van ademhaling door constant uit te kijken naar 'de toekomst' in en als het beloof dat het dan 'beter' zal zijn

hierin besef ik dat ik mezelf enkel verminder door mij blind te staren op toekomstprojecties in mijn geest waarin 'alles zogezegd beter is', en ik besef dat de geest altijd het omgekeerde is van zichzelf - meer is minder, en dat ik, door 'meer' en 'beter' te projecteren in mijn geest, in en als de ervaring van hoop en verwachting en verlangen, mezelf net verminder en onderdruk en mezelf het leven ontken door niet in te zien en te beseffen dat het leven geen beeld of projectie is, het leven is HIER, in en als mezelf als het fysieke lichaam in elk moment van ademhaling

ik stel mezelf tot doel om de zichzelf steeds herhalende en herkauwende cyclus van de geest als toekomstprojecties en backchat/gedachten van hoop en verwachting/verlangen te stoppen en mezelf de kans te geven om uit de gevangenis van de geest als zichzelf herhalende patronen en programma's te stappen om mezelf als het leven zelf als onvoorwaardelijkheid  en eenheid en gelijkheid in en als de fysieke realiteit volledig te leren kennen -- in het besef dat de geest een enorm gelimiteerd systeem is dat enkel bestaat uit persoonlijke herinneringen en ervaringen die ik blijf herhalen alsof het al is wat ik ben en kan zijn

ik besef hierin dat ik niet het gelimiteerde programma van de geest ben als een gelimiteerd gamma van verlangens en angsten - maar dat de geest een programma is dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf en dat ik blindelings heb aanvaard als 'wie ik ben' en als 'de realiteit' - hierin sta ik op in en als het besef dat ik het zelf-directieve en zelf-bepalende principe ben van mezelf als het leven/bestaan en maak ik de beslissing om het proces van absolute zelf-verandering als het stoppen en loslaten van de geest te bewandelen en om vanuit de nietsheid mezelf te her-ontwerpen en her-programmeren tot wat het beste is voor allen

wanneer en als ik de ervaring van hoop als opwinding zie opkomen in mezelf als reactie op toekomstprojecties waarin ik momenten uit het verleden die ik ervoer als 'positief' neem en projecteer in de 'toekomst', en de backchat van 'misschien op een dag' en backchat waarin ik manieren uitzoek om ervoor te zorgen dat ik die toekomstprojectie kan verwezenlijken, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat ik mezelf, door mezelf te identificeren met die ervaring van opwinding als hoop, enkel vastzet in een polariteit van opwinding/verwachting/verlangen als positief en teleurstelling en depressie als negatief, waarin ik volledig geconsumeerd ben door de gelimiteerde ervaringen van voorgeprogrammeerde persoonlijke verlangens en angsten en nooit werkelijk inzie of besef wie ik werkelijk ben als een levend wezen op aarde, één en gelijk met al het leven dat hier bestaat

hierin stel ik mij tot doel om de energetische polariteit van opwinding/hoop/verwachting/verlangen en teleurstelling/verdriet/depressie/angst te stoppen in mezelf in het besef en de beslissing dat dit niet is wie ik werkelijk ben

ik stel mezelf tot doel om mezelf te stoppen als het gelimiteerde systeem van het herhalen van het verleden in de toekomst omdat ik besef dat dit niet het beste is voor allen - en om in de plaats, het verleden te onderzoeken en mezelf te onderzoeken in het besef dat zowel mijn persoonlijk verleden als het collectief verleden van het leven op aarde een voorgeprogrammeerd construct is dat ik mezelf had toegestaan blindelings te aanvaarden als 'wie ik ben' en daarom steeds te herhalen en te herkauwen vanuit het geloof dat dat noodzakelijk is om 'mezelf te zijn' - hierin besef ik echter dat dit ook maar een aanvaard geloof is dat ik had toegestaan te bestaan in mezelf en ik besef dat al wat ik kan verliezen, zowieso nooit echt geweest is

en dus stel ik mezelf hierin tot doel om alles onvoorwaardelijk los te laten tot enkel ik overblijf als wie ik werkelijk ben als het leven zelf - en om dan het proces te bewandelen van her-ontwerping en her-programmering om op te staan in en als absoluut zelf-gewaarzijn in en als wat het beste is voor allen als mezelf --- omdat ik inzie, begrijp en besef dat de 'identiteit' van de geest als de persoonlijke, eendimensionale ervaring en visie van de geest als het 'ik-bewustzijn' een illusie is en dat ik in de realiteit deel uitmaak van het groter ontwerp als het leven op aarde, waar ik dus ook voor verantwoordelijk ben omdat ik HIER besta in en als het leven op aarde

Dag 163: De Hel van Hoop en Verwachting

Dit is een verderzetting van "Dag 162: Misschien op een Dag"


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een achterdeurtje van hoop en verwachting te creëren in mezelf om mezelf in mijn proces van zelf-verandering te ondermijnen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn proces van zelf-verandering en het nemen van zelf-verantwoordelijkheid te ondermijnen door hoop en verwachting toe te staan in mezelf in en als toekomstbeelden en -projecties in mijn geest/gedachten waarin ik de mogelijkheid toesta te bestaan dat ik ooit nog bepaalde verlangens zal kunnen uitvoeren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het proces van zelf-verandering door middel van zelf-vergeving inhoud dat ik ALLES stop in mezelf, dat ik mezelf als het automatische voorgeprogrammeerde systeem van de geest als gedachten, gevoelens en emoties dat ik mezelf heb toegestaan blindelings te aanvaarden als 'wie ik ben' en als 'de realiteit' volledig stop om dan op te staan in en als mezelf als een zelf-verantwoordelijk wezen, om mezelf te herprogrammeren tot wat het beste is voor het bestaan op aarde - en dat daarom elke toekomstprojectie waarin ik verlangens projecteer in en als hoop en verwachting een opzettelijke zelf-sabotage is waarin ik ervoor zorg dat ik niet werkelijk zal veranderen, door niet werkelijk te willen volledig los te laten van bepaalde verlangens en dus het voorgeprogrammeerde systeem niet werkelijk volledig te willen stoppen

ik vergeef mezelf dat ik openingen heb toegestaan te bestaan in mijn leven/mezelf, bvb wanneer ik mijn ex-partner zie, waarin ik besta in hoop en verwachting om nog een verlangen te kunnen bevredigen/uitvoeren, zoals het ooit nog misschien kunnen samenkomen met hem in een relatie, en zo niet volledig zelf-eerlijk te staan in mijn proces van het nemen van complete zelf-verantwoordelijkheid - door in die momenten mijn macht weg te geven aan de ervaring van hoop en verwachting in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan de ervaring van hoop en verwachting als reactie op de gedachte aan een bepaald verlangen dat ik maar niet wil loslaten - en aan de backchat in mijn geest waarin ik denk dat ik 'misschien ooit nog' zal kunnen krijgen wat ik wil, en dat ik misschien ooit nog die ervaring zal kunnen beleven waar ik naar op zoek ben -- in de plaats van duidelijk te zijn met mezelf in en als wie ik ben als de beslissing die ik heb gemaakt voor mezelf om ALLE voorgeprogrammeerde systemen van de geest als gedachten, gevoelens en emoties te stoppen en verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als het leven zelf en mezelf te herprogrammeren vanuit de nietsheid van mezelf tot een wezen dat staat en bestaat als de levende statement van wat het beste is voor al het leven op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet onvoorwaardelijk ALLES los te laten zodat enkel de nietsheid, de leegte overblijft in mezelf, vanwaar ik mezelf dan kan herprogrammeren tot wat het beste is voor allen -- om er op die manier zeker van te zijn dat er geen enkel punt van eigenbelang of persoonlijke verlangens bestaat in mezelf dat zou kunnen in de weg staan van het absoluut staan en bestaan als het leven zelf als wie ik werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het verleden te projecteren in de toekomst door te bestaan in en als hoop en verwachting - en mezelf daarin in een gevangenis te zetten van het eindeloos blijven herhalen van patronen uit het verleden, en er zo voor te zorgen dat ik nooit werkelijk zal veranderen -- in de plaats van onvoorwaardelijk los te laten van het verleden en dus van hoop en dus van de toekomst en mezelf te realiseren als HIER, volledig ongedefinieerd in en als het moment van ademhaling

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben ingezien, beseft en begrepen dat het is door te bestaan in HOOP dat de mensheid nooit in staat geweest is om de patronen van misbruik van het verleden onvoorwaardelijk los te laten en werkelijk te veranderen tot een mensheid van levende wezens die staan als de Hoeders voor/van het leven op aarde in de plaats van de misbruikers -- omdat de mens telkens blijft bestaan in de HOOP dat hij bepaalde verlangens/gevoelens/ervaringen uit het verleden nog zal kunnen beleven/uitvoeren/ervaren in de toekomst, zonder ooit in te zien of stil te staan bij de zelf-destructieve consequenties die daarmee gepaard gaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat de weigering van de mensheid om het economisch systeem voor eens en voor altijd te veranderen tot een systeem dat het beste werkt voor allen gebaseerd is op de HOOP van elk individu, waarin het individu hoopt dat zijn persoonlijke leven nog goed/positief/successvol zal zijn en blijven in de toekomst - en waarin niemand ooit werkelijk stilstaat bij de desastreuse consequenties van het huidige systeem in de levens van anderen

ik vergeef mezelf dat ik hoop als eigenbelang en persoonlijke verlangens als individualisme heb toegestaan te bestaan in mezelf - waarin ik geconsumeerd ben door het vasthouden aan persoonlijke verlangens en gevoelens als MIJN verleden en toekomst en geen rekening houdt met mijn omgeving en hoe mijn daden consequenties/gevolgen hebben op het leven op aarde van alle wezens -- waardoor ik een wereld heb toegestaan te bestaan die niet het beste is voor allen


Wordt vervolgd in Dag 164

Dag 162: Misschien op een dag

Een punt van zelf-oneerlijkheid dat ik ontdekt heb in mezelf is HOOP, de hoop dat ik misschien op een dag mij nog speciaal zal kunnen voelen, dat ik misschien ooit nog zal samenkomen met mijn partner en dat ik dan weer die positieve energie zal kunnen ervaren, of dat er ooit iets zal gebeuren waarin ik weer de kans krijg om mezelf volop te verliezen in positieve energie/opwinding/hoop.

Dit punt van verwachting en hoop maakt elke zelf-vergeving die ik toepas compleet waardeloos omdat ik niet zelf-eerlijk ben in mijn zelf-vergeving, omdat ik in mijn achterhoofd nog steeds een deur/opening toesta te bestaan waar ik ooit zal kunnen wegglippen, en mijn verantwoordelijkheid zal kunnen ontglippen.

Maar elke keer dat ik mezelf toesta te vallen in die energie, moet ik weer, wanneer de energie weg is en de deur weer voor even gesloten is, beseffen dat ik alleen besta in mezelf en alleen verantwoordelijk ben voor alles dat ik doe, alles waarin ik mezelf heb toegestaan te participeren. Waardoor het des te moeilijker wordt om mezelf nog in de ogen te kijken en om weer te keren naar zelf-eerlijkheid, omdat ik in elke val eigenlijk de statement maak voor mezelf dat ik nu eenmaal niet zelf-eerlijk ben en dat ik duidelijk niet echt de intentie heb om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, want zodra de kans zich voordoet, laat ik mij weer volledig gaan in energie/opwinding/gevoelens waarin het even lijkt alsof ik niet echt alleen besta, alsof er een redder is, een Jezus, een God die voor mij zal zorgen -- terwijl het maar energie was.

Hoop is dus opzettelijke zelf-sabotage die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als het punt van zelf-oneerlijkheid -- door te hopen dat ik een bepaald verlangen in mezelf ooit nog zal kunnen bevredigen -- waarin mijn zelf-vergeving tijdens de momenten dat het weer even minder met me gaat, maar een lapmiddeltje is dat ik enkel toepas om mij even beter te kunnen voelen, maar niet echt zal 'werken', omdat ik keer op keer, opnieuw en opnieuw blijf vallen in hetzelfde punt, door mezelf te saboteren met HOOP en verwachting en dus zelf-vergeving te gebruiken om mijn eigenbelang en verlangens verder te laten bestaan, maar niet om werkelijk volledig onvoorwaardelijk los te laten - want enkel dan is ware zelf-verandering mogelijk.


Wordt vervolgd in Dag 163

Dag 161: De Spiegel is niet Echt

Dit is een verderzetting van "Dag 159: Wie is daar in de spiegel?"
en van "Dag 160: Wees mijn Spiegel"


wanneer en als ik het verlangen om in de spiegel te kijken zie opkomen in mezelf, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat ik enkel het beeld van mezelf als de illusie van energie wil bevestigen en versterken en voeden - in de plaats daarvan breng ik mezelf terug bij mezelf als ademhaling en sta ik mezelf niet toe energie op te zoeken door in de spiegel te kijken

 wanneer en als ik in de spiegel kijk, dan sta ik mezelf niet toe energie te genereren door mezelf te beoordelen, omdat ik inzie en besef dat ik in en als die beoordelingen mezelf enkel afscheid van mezelf als het leven, door mezelf te definieren als een beeld in en als vergelijking m-et 'andere mensen' als beelden -- in de plaats daarvan breng ik mezelf terug bij mezelf als ademhaling in en als het besef dat ik één en gelijk sta met alle levende wezens, met al wat bestaat, in en als mezelf als wie ik werkelijk ben als het lichaam - en ik besef dat beelden altijd het ego is en niet is wie ik werkelijk ben

wanneer en als ik de opwinding zie opkomen in mezelf die ik ervaar wanneer ik in de spiegel kijk en wanneer ik denk aan het in de spiegel kijken, dan stop ik en ik adem, en ik besef dat ik mezelf niet zal zien wanneer ik in de spiegel kijk vanuit opwinding, ik zal enkel een voorgeprogrammeerd programma van beoordelingen zien als kennis en informatie over 'wie ik ben' als een beeld -- in de plaats daarvan stel ik mij tot doel om steeds mezelf tot mezelf als ademhaling te brengen en in te zien dat al wat hier bestaat, mens, dier of plant, dat al wat ik zie met mijn ogen niet zomaar een beeld is, maar werkelijk bestaat als een levend wezen, één en gelijk mezelf

hierin stel ik mij tot doel om te bestaan in en als eenheid en gelijkheid met en als het lichaam, in het besef dat beelden enkel bestaan in en als gedachten, als een voorgeprogrammeerd programma van afscheiding in en als eigenbelang als het ego -- ik besef dat ik niet afgescheiden besta van wat ik zie met mijn ogen, en dat al wat bestaat, bestaat in en als mezelf als het leven zelf, en dat alle beelden daarom een illusie zijn

Dag 160: Wees mijn spiegel

Dit is een verderzetting van "Dag 159: Wie is daar in de Spiegel?"


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in de spiegel te willen kijken om 'mezelf' te zien als het beeld dat 'de samenleving' en 'mijn omgeving' van mij zal zien

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te beoordelen wanneer ik in de spiegel kijk op basis van wat ik denk dat 'de samenleving' en 'mijn omgeving' van mij zal denken door te verlangen om 'erbij te horen' en aanvaard te worden door mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'in de spiegel kijken' te associeren met de emotionele ervaring van angst om afgekeurd te worden en het verlangen om goedgekeurd te worden volgens de standaarden en waarde-oordelen die ik geleerd en gekopieerd heb van mijn omgeving en die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van mijn spiegelbeeld door het te definieren in en als de energetische polariteit van angst van afkeuring/afwijzing en verlangen  naar goedkeuring, aanvaarding en erkenning - in de plaats van één en gelijk te staan met het beeld dat ik zie van mezelf in de spiegel in het besef dat het simpelweg mezelf is, niet goed noch slecht, juist noch fout, gewoon mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de waarde-oordelen die ik in mezelf heb toegestaan te bestaan waarmee ik mezelf als het beeld dat ik zie in de spiegel beoordeel en waarmee ik mezelf afscheid van het beeld dat ik zie in de spiegel -- door die waarde-oordelen te associeren met energetische ervaringen van positief als opwinding en verlangen en negatief als angst en depressie - en daardoor de ervaring te creëren in mezelf dat die oordelen zijn 'wie ik ben', als het ene moment positief en het andere negatief --- in de plaats van één en gelijk te staan met die waarde-oordelen en te beseffen dat het een voogeprogrammeerd systeem is dat in elke generatie vanaf de  geboorte ingeprent wordt in het kinderbrein

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn spiegelbeeld te gebruiken in mijn zoektocht naar een positieve energetisch opwinding/oplading en aldoende de energetische polariteit van angst en opwinding te creëren rond het 'kijken in de spiegel' - in de plaats van simpelweg te bestaan als wie ik ben in het besef dat dat dit nu eenmaal de fysieke realiteit is die stabiel en constant is en dat elke energetische fluctuatie die ik ervaar in het kijken naar die realiteit altijd alleen maar gebaseerd is op beoordelingen in de geest die enkel in functie bestaan van het opwekken van positieve/negatieve energie en op zich niets te maken hebben met de realiteit, omdat de realiteit niet 'positief'/'goed' noch negatief/slecht is, maar gewoon is/bestaat in haar huidige vorm

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf niet te aanvaarden als wie ik ben als de fysieke vorm, in eenheid en gelijkheid met de fysieke realiteit, in en als het inzicht in hoe de realiteit werkelijk functionneert en werkt als hoe ze op dit moment IS, in het besef dat beoordelingen altijd maar een oppervlakkige visie zijn op de realiteit die ik zie met mijn ogen die altijd voorgeprogrammeerd is en in wezen een ontkenning en negatie zijn van wat eigenlijk echt is

en hierin vergeef ik mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan de realiteit te onderzoeken naar de oorsprong van al wat bestaat in dit moment door mezelf op te sluiten in de oppervlakkigheid van beoordelingen en de energetische polariteiten van positieve en negatieve energie als het voorgeprogrammeerde systeem/construct van gedachten die ik gekopieëerd heb van mijn omgeving - waarin ik altijd enkel heb gezien wat mij aangeleerd geweest is om te zien, als kennis en informatie van 'goed' en 'slecht', maar waarin ik nooit zelf inzicht heb gehad in hoe de realiteit werkelijk functionneert

Dag 159: Wie is daar in de Spiegel?

Wat zie ik eigenlijk wanneer ik in de spiegel kijk?
Zie ik 'mezelf'?
En wat zie ik eigenlijk echt?

Mijn partner zei dat hij vanavond nog zou langs komen en ik betrapte me erop dat ik in de spiegel keek om te checken of ik er wel 'sexy', 'vrouwelijk' en 'aantrekkelijk' uitzag, met in mijn achterhoofd 'hoe hij me zou zien en beoordelen', alsof dat volledig noodzakelijk is in een relatie, alsof ik er op een bepaalde manier 'moet' uitzien, volgens mijn geslacht, om 'normaal' en 'goed' te zijn voor het andere geslacht en volgens wat 'de samenleving' van mij zou denken.

Wat ook interessant is, is dat ik het woord/de term 'vrouwelijk' automatisch associeer met de woorden 'sexy' en 'aantrekkelijk', waarin het duidelijk is dat ik al een voorgevormd ontwerp/model in mijn gedachten heb van 'hoe een vrouw er zou moeten uitzien' of 'wat een vrouw eigenlijk is' als een beeld waar ik dan blijkbaar aan moet voldoen.

Het is makkelijk om 'de samenleving' of 'mijn partner' en 'mannen' de schuld te geven van hoe ik mij voel in deze kwestie en van de schijnbare noodzaak om mezelf naar 'mijn vrouwelijkheid' te 'checken' in de spiegel, maar in zelf-eerlijkheid moet ik eerst eens in mezelf kijken en mezelf de vraag stellen 'waarom kijk ik in de spiegel in de eerste plaats?', omdat het wel degelijk ik ben die mij gemotiveerd voel om in die spiegel te kijken. Wat zijn de achterliggende verlangens, angsten, gedachten, herinneringen, backchat en innerlijke ervaringen bij het 'in de spiegel kijken'?

Wat duidelijk wordt, is dat ik in de eerste plaats verlang dat mijn partner me op een bepaalde manier ziet, zodat IK mij goed kan voelen over mezelf, en dat ik hierin met andere woorden zijn gedachten/beoordelingen/gevoelens probeer te manipuleren om mijn zin te krijgen. Ik wil mij energetisch opgeladen voelen, ik wil mij waardevol en speciaal voelen, aan de hand van en op basis van het waardesysteem dat ik heb geleerd/gekopieerd uit en van het wereldsysteem, als al wat ik doorheen mijn leven gehoord, gezien en gelezen heb van mijn omgeving in verband met 'relaties' - waarin ik in feite mijn partner gebruik als mijn spiegel, waar ik al die waarde-oordelen op projecteer en terugkaats naar mezelf.



Zelf-Vergeving volgt in Dag 160

Dag 158: Het Zal je Leren - Zelf Correctie

Dit is een verderzetting van "Dag 156: Het Zal je Leren" en "Dag 157: Het Zal je Leren - Zelf Vergeving"

ik besef dat het zelf-beeld/identiteit van 'het goede lieve meisje' dat ik heb opgebouwd in mezelf gebouwd is op de angst om 'gemeen' en 'slecht' te zijn en de negatieve energie te ervaren die ik mezelf heb toegestaan met die woorden te verbinden


ik besef dat ik deze angst als een GELOOF heb geleerd in mijn interactie met mijn primaire relaties tijdens mijn kindertijd -- waar ik leerde dat ik 'niet goed' was wanneer en als ik woede en frustratie uitte

ik besef dat ik mijn macht volledig had weggegeven aan mijn omgeving door mezelf te laten sturen en bepalen door de energetische/emotionele reactie van wrok en rancune in de plaats van mezelf te verplaatsen in de schoenen van mijn omgeving en mij te realiseren dat zij zichzelf aan het uitdrukken zijn vanuit zichzelf als het systeem van gedachten, gevoelens en emoties dat zij hebben toegestaan te bestaan in zichzelf, hetgeen op geen enkele manier iets te maken heeft met mij persoonlijk, en aldus stabiel te blijven in en als mezelf

hierin stel ik mij tot doel om, wanneer en als ik de energetische reactie van wrok en rancune zie opkomen in mezelf, te stoppen en te ademen, en te beseffen dat ik hierin enkel mezelf aan het saboteren ben door mijn macht weg te geven aan mijn omgeving in en als emotionele reacties - en ik sta op in en als zelf-verantwoordelijkheid, stabiel en constant

 dat deze emotionele reactie van wrok en rancune in mezelf een voorgeprogrammeerde reactie is van de geest als het 'ik-bewustzijn' als het systeem van overleving waarin ik mezelf heb laten programmeren in en als het menselijke lichaam en dat dit systeem van overleving werkt volgens een blind programma van eigenbelang en niet volgens gezond verstand als wat het beste is voor al het leven op aarde in en als eenheid en gelijkheid met mezelf als het fysieke lichaam

ik stel mezelf tot doel om, wanneer en als ik de emotionele reactie van frustratie en woede zie opkomen in mezelf als reactie op mijn omgeving die mij verhindert om mijn wil en verlangen uit te voeren, in de eerste plaats te onderzoeken of mijn 'wil' en 'verlangen' dat ik probeerde uit te voeren werkelijk zo belangrijk en speciaal was en wel het beste was voor alle wezens, in het besef dat de reactie van woede en frustratie altijd een blinde, voorgeprogrammeerde en automatische reactie is van het systeem van eigenbelang als de geest, die niet gefundeerd is door inzicht  in hoe de realiteit werkt en wie ik werkelijk ben als een levend wezen hier op aarde en/of door gezond verstand

ik stel mij tot doel om, wanneer en als ik de emotionele ervaring van frustratie zie opkomen in mezelf, één en gelijk te staan met frustratie en verantwoordelijkheid te nemen voor de ervaring van frustratie in mezelf en niet zomaar mijn vertrouwen weg te geven aan een voorgeprogrammeerde, automatische energetische reactie

ik besef dat de ervaring van frustratie altijd uit eigenbelang komt als persoonlijke verlangens en dus niet het beste is voor allen

Dag 157: Het Zal je Leren - Zelf Vergeving

Dit is een verderzetting van Dag 156: Het Zal je Leren


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij gefrustreerd te voelen wanneer mijn plannen verstoord worden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de frustratie die opkomt in mezelf als een automatische voorgeprogrammeerde energetische reactie in mezelf wanneer iemand/iets mijn plannen/doel/wil/verlangen verstoort te onderdrukken en bewust willen verbergen in mezelf door het personage/de persoonlijkheid van 'het goede liefde meisje' te willen spelen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het personage van 'het goede lieve meisje' te willen zijn in mijn geest als mijn 'zelf-definitie'/identiteit/zelf-beeld zodat ik mij goed/positief kan voelen over mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met het personage van 'het goede lieve meisje' als een 'bewust' zelf-beeld dat ik van mezelf gecreëerd heb in mijn geest en dit personage te aanvaarden als 'wie ik ben' zonder te beseffen dat dit zelf-beeld/identiteit gebouwd is op de angst om 'gemeen' en 'slecht' te zijn en de negatieve energie te ervaren die ik mezelf heb toegestaan met die woorden te verbinden

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat mensen die kwaad en gefrustreerd worden 'slecht' en 'gemeen' zijn en daarom mijn innerlijke automatische reacties van woede en frustratie op/in situaties te onderdrukken en verbergen zodat andere mensen niet zien dat ik kwaad ben, zodat ze mij niet zouden beoordelen als 'slecht' en 'gemeen', zodat ze mij niet zouden afwijzen en afkeuren in hun gedachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn innerlijke energetische ervaringen en reacties van woede en frustratie te verbergen en onderdrukken om 'andere mensen' hun gedachten/beoordelingen en gevoelens over mij te manipuleren als een overlevingstechniek waarin ik mezelf veilig wil stellen in mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben dat andere mensen mij zouden beoordelen als 'gemeen' en 'slecht' als ik mijn woede en frustratie zou uitdrukken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om afgewezen en verworpen te worden door mijn omgeving als ik mijn woede en frustratie zou uitdrukken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat ik deze angst als een GELOOF heb geleerd in mijn interactie met mijn primaire relaties tijdens mijn kindertijd -- waar ik leerde dat ik 'niet goed' was wanneer en als ik woede en frustratie uitte

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd uit wrok en rancune tijdens mijn kindertijd de beslissing te maken om al mijn innerlijke ervaringen en reacties te onderdrukken en verborgen te houden als reactie op de inperking en beoordeling die ik ervoer van mijn omgeving, zodat ik mij machtig en superieur kon voelen tegenover mijn omgeving -- in de plaats van te beseffen dat ik hierin mijn macht net volledig had weggegeven aan mijn omgeving door mezelf te laten sturen en bepalen door een energetische/emotionele reactie in de plaats van mezelf te verplaatsen in de schoenen van mijn omgeving en mij te realiseren dat zij zichzelf aan het uitdrukken zijn vanuit zichzelf als het systeem van gedachten, gevoelens en emoties dat zij hebben toegestaan te bestaan in zichzelf, hetgeen op geen enkele manier iets te maken heeft met mij persoonlijk, en aldus stabiel te blijven in en als mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de emotionele reactie van wrok en rancune op de beoordelingen en inperking die ik ervoer van mijn omgeving tegenover mijn expressie in de plaats van te beseffen dat deze emotionele reactie in mezelf een voorgeprogrammeerde reactie is van de geest als het 'ik-bewustzijn' als het systeem van overleving waarin ik mezelf heb laten programmeren in en als het menselijke lichaam en dat dit systeem van overleving werkt volgens een blind programma van eigenbelang en niet volgens gezond verstand als wat het beste is voor al het leven op aarde in en als eenheid en gelijkheid met mezelf als het fysieke lichaam

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de ervaring en reactie van woede en frustratie wanneer mijn wil/verlangen verstoord wordt, als een ego-reactie waarin ik mij machtig voel over mijn omgeving als tegenreactie op de machteloosheid die ik ervoer wanneer mijn omgeving mijn verlangens/wil verstoorde -- in de plaats van in de eerste plaats te onderzoeken of mijn 'wil' en 'verlangen' dat ik probeerde uit te voeren werkelijk zo belangrijk en speciaal was en wel het beste was voor alle wezens, in het besef dat de reactie van woede en frustratie altijd een blinde, voorgeprogrammeerde en automatische reactie is van het systeem van eigenbelang als de geest, die niet gefundeerd is door inzicht  in hoe de realiteit werkt en wie ik werkelijk ben als een levend wezen hier op aarde en/of door gezond verstand

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van de emotionele ervaring van frustratie door deze te beoordelen als 'slecht' en 'negatief' in de plaats van één en gelijk te staan met frustratie en verantwoordelijkheid te nemen voor de ervaring van frustratie in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor de ervaring van frustratie in mezelf door mezelf erdoor te laten bepalen en definieren in mijn expressie en gedrag


Wordt vervolgd in Dag 158

Dag 156: Het zal je leren

Terwijl ik voor de computer zat mijn werk te doen, geconcentreerd op het 'juist doen' van mijn werk, kwam mijn poes over het toetsenbord wandelen, waarop ik haar dan zachtjes ervan af duwde, terwijl ik de frustratie die in mezelf borrelde verborg. Dan sprong ze van de tafel om er even later weer op te springen, maar hierbij miste ze haar doel en schoof samen met de papieren van de tafel. 'Het zal je leren' dacht ik dan venijnig in mezelf, waarin al mijn opgekropte frustratie even een kanaliseringspunt leek te krijgen in de schock die mijn poes te verwerken had gekregen.

Ik heb doorheen mijn leven me een persoonlijkheid aangemeten van 'het goede meisje', het altijd lieve, brave, mededogende, begripvolle, respectvolle, attente, goedhartige, beleefde en vriendelijke meisje... langs de buitenkant. Terwijl ik vanbinnen vaak mijn frustratie, beoordelingen, woede, haat, verachting, minachting en afkeer verbeet en verborg.

Is dit echter een manier van leven en 'omgang' die het beste is voor allen? Wanneer ik venijnig dacht 'het zal je leren' in mezelf wanneer ik mijn poes ongelukkig van de tafel zag schuiven, verplaatste ik mezelf dan in de schoenen/poten van mijn poes en was ik er werkelijk mee begaan dat ze iets moest 'leren' dat het beste zou zijn voor haar, of was mijn reactie er één van leedvermaak, waar ik al mijn opgekropte energie van woede en frustratie op kon kanaliseren, omdat ik eigenlijk geen verantwoordelijkheid wilde nemen voor de frustratie die ik had toegestaan te bestaan in mezelf op het moment dat ze over het toetsenbord wandelde?

Ik ging er gewoon van uit dat die frustratie echt was, dat mijn poes werkelijk 'frustrerend bezig was', ook al liet ik langs de buitenkant het tegenovergestelde gedrag zien, namelijk één van het liefhebbende, liefkozende en begripvolle baasje die zich nooooit gefrustreerd of kwaad zou voelen op haar dier - niet beseffend dat die energie van woede/frustratie daar zou blijven zitten om uiteindelijk noodgedwongen een uitlaatklep/kanaliseringspunt te vinden als ik er geen verantwoordelijkheid zou nemen door te onderzoeken via schrijven waarom ik mij gefrustreerd voel, waar die frustratie vandaan komt en of die frustratie eigenlijk wel te vertrouwen is in het bewerkstelligen van een wereld die het beste is voor alle wezens.



Wordt vervolgd in Dag 157

Dag 155: Uitstelgedrag Zelf-Correctie

Dit is een verderzetting van Dag 154: Uitstelgedrag

Wanneer en als de gedachte opkomt in mezelf dat ik ‘geen zin heb’ om iets te doen dat in mijn geest opkomt, als een ‘opdracht’/’taak’ waarvan ik eigenlijk wel weet dat ik het zou moeten doen, dan stop ik en ik adem en ik besef dat deze gedachte afkomstig is uit de energetische polariteit van ‘zin hebben in’ en ‘geen zin hebben in’ als kortstondige energetische bevliegingen die niet het beste zijn voor mezelf op langere termijn

Dus stel ik mezelf tot doel om, in de plaats van mezelf te identificeren met gedachten van ‘ik heb zin’ en ‘ik heb geen zin’, door erop te reageren met gevoelens en emoties van verlangen/opwinding en weerstand, te kijken naar wat nu eigenlijk werkelijk het beste is voor mezelf, en dus steeds die gevoelens enemoties op hun ‘waarde’ af te meten door ze te vergelijken en te toetsen met de realiteit, waarin ik mezelf de vraag stel of de goede/positieve gevoelens wel werkelijk ‘goed’ zijn voor mij en de negatieve/slechte gevoelens/emoties echt wel ‘slecht’ zijn voor mij

Ik stel mezelf dus tot doel om gevoelens en emoties als de energetische ervaringen waardoor ik steeds mijn beweging heb laten motiveren, niet aan te nemen als ‘Heilig’, als ‘wie ik ben’, als ‘de waarheid van mezelf’, maar om te bestaan/staan in en als het besef dat ik Hier besta als het leven zelf en dat het feitelijk absurd is dat ik niet ALLES zou onderzoeken, ontdekken en verkennen dat bestaat in mezelf, omdat het uiteindelijk toch MIJN creatie is, het is MEZELF ALS creatie, en dat gevoelens en emoties als de energetische ervaringen in mezelf als het lichaam dus niet noodzakelijkerwijs ‘nu eenmaal zijn wie ik ben’ en mij niet definieren/bepalen, maar eenvoudigweg een deel zijn van mezelf dat bestaat in mezelf als Creatie en het is dus mijn verantwoordelijkheid tegenover mezelf als ‘God’/’Creator’ om dat deel één en gelijk te stellen aan mezelf, waarin ik meester noch slaaf ben van de gevoelens/emoties/energetische ervaringen

Ik stel mij tot doel mezelf te stoppen als de bio-machine/organische robot die ik mezelf heb toegestaan te worden, in en als het blindelings volgen van energetische ervaringen van positief of negatief zonder enig gewaarzijn van wie ik eigenlijk ben in en als die gewaarwordingen

ik besef en realiseer mij in al wat ik doe, dat ik het doe voor mezelf en ik stel mij tot doel om wanneer en als ik weerstand voel opkomen in mezelf bij de gedachte aan 'iets dat ik nog moet doen', te stoppen en te ademen, en te beseffen dat ik leef voor en als mezelf, ik en ik alleen ben HIER, en ik alleen en dus ben ik zelf verantwoordelijk voor wat ik doe in mijn leven - hierin besef ik dat het ervaren van weerstand tegenover iets dat ik zogezegd 'moet doen' in wezen zelf-oneerlijkheid is omdat ik daarin de verantwoordelijkheid voor mijn leven weggeef aan 'andere mensen' door te geloven dat ik allerlei 'taken' en 'opdrachten' moet uitvoeren in mijn leven om 'goed' te zijn voor andere mensen, in de plaats van te beseffen dat ik zelf alleen verantwoordelijk ben voor mijn leven en dus voor elke daad die ik verricht en elke beweging die ik maak, omdat ik uiteindelijk zowieso enkel de consequenties van mijn daden zal ervaren in MIJN leven, ik krijg wat ik zelf creëer

hierin stel ik mij tot doel om één en gelijk te staan met en als mezelf, om niet zomaar dingen half half te doen, maar al wat ik doe in elk moment te doen met mijn volledige wezen, helemaal in het moment, in het besef dat elk moment van ademhaling een moment is waarin ik besta en waarin ik mijn leven beslis en creëer en manifesteer door middel van de daden die ik verricht - en dat als ik dingen maar half half doe, dan leef ik ook maar half half

Dag 154: Uitstelgedrag

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te denken dat ik ‘geen zin heb’ in het schrijven van mijn blog

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de gedachte dat ik geen zin heb om mijn blog te schrijven en daarom het schrijven van mijn blog uit te stellen en dingen te doen die in mijn gedachten opkomen waar ik een positief gevoel bij krijg en dus wel ‘zin in heb’, ook al besef ik dat het schrijven van mijn blog op langere termijn het beste zou zijn voor mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te doen wat het beste is voor mezelf op langere termijn voor een kortstondige energetische opwinding, waar ik nadien uiteindelijk zelfs spijt van zou hebben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te leven/bestaan op basis van kortstondige energetische bevliegingen zonder mij zelfs volledig gewaar te zijn van waar die bevliegingen precies vandaan komen of waarom ik ze ervaar in de plaats van te leven/bestaan op basis van wat het beste is voor mezelf op langere termijn

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een energetische polariteit te creëren in mezelf van ‘wat ik leuk vindt’ en ‘waar ik zin in heb’ en ‘wat ik niet leuk vindt’ en ‘waar ik geen zin in heb’

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van die energetische polariteit van ‘waar ik zin in heb’/’wat ik leuk vindt’ en ‘waar ik geen zin in heb’/’waar ik geen zin in heb’ door mezelf ermee te identificeren en daarin een slaaf te zijn van energetische ervaringen en uiteindelijk nooit te doen wat ik eigenlijk weet dat ik zou moeten doen als wat het beste is voor mezelf op langere termijn omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan een voorgeprogrammeerd reactief systeem dat duidelijk niet het beste met mij voor heeft omdat ik bijna altijd spijt heb van wat ik gedaan heb wanneer ik de energetische opwinding/verlangen heb gevolgd

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat elk energetisch systeem van gedachten, gevoelens en emoties waarvan ik de oorsprong niet ken en waarin ik niet weet waarom ik doe wat ik doe, een voorgeprogrammeerd systeem is dat niet is wie ik werkelijk ben en dat het verleden als het energetische programma dat ik mezelf heb toegestaan uit te leven mezelf als het leven zelf niet bepaalt of definieerd – ik besta HIER, in en als het moment, zonder verleden of toekomst, en HIER, heb ik de kans, de kracht en de macht om op te staan als de levende statement/beslissing van wie ik werkelijk ben

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het energetische voorbepaalde pad te volgen uit angst van verlies in de toekomst als ik in één moment de energie niet zou volgen – in de plaats van te beseffen dat zelf-verandering enkel mogelijk is als een hernieuwde statement in elk nieuw moment HIER, waarin geen verleden of toekomst kan of mag bestaan – omdat verleden en toekomst mij ALTIJD op/naar het voorbepaalde pad van energie als winst en verlies, verlangen en angst, positief en negatief, zal leiden