Dit punt van verwachting en hoop maakt elke zelf-vergeving die ik toepas compleet waardeloos omdat ik niet zelf-eerlijk ben in mijn zelf-vergeving, omdat ik in mijn achterhoofd nog steeds een deur/opening toesta te bestaan waar ik ooit zal kunnen wegglippen, en mijn verantwoordelijkheid zal kunnen ontglippen.
Maar elke keer dat ik mezelf toesta te vallen in die energie, moet ik weer, wanneer de energie weg is en de deur weer voor even gesloten is, beseffen dat ik alleen besta in mezelf en alleen verantwoordelijk ben voor alles dat ik doe, alles waarin ik mezelf heb toegestaan te participeren. Waardoor het des te moeilijker wordt om mezelf nog in de ogen te kijken en om weer te keren naar zelf-eerlijkheid, omdat ik in elke val eigenlijk de statement maak voor mezelf dat ik nu eenmaal niet zelf-eerlijk ben en dat ik duidelijk niet echt de intentie heb om verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf, want zodra de kans zich voordoet, laat ik mij weer volledig gaan in energie/opwinding/gevoelens waarin het even lijkt alsof ik niet echt alleen besta, alsof er een redder is, een Jezus, een God die voor mij zal zorgen -- terwijl het maar energie was.
Hoop is dus opzettelijke zelf-sabotage die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf als het punt van zelf-oneerlijkheid -- door te hopen dat ik een bepaald verlangen in mezelf ooit nog zal kunnen bevredigen -- waarin mijn zelf-vergeving tijdens de momenten dat het weer even minder met me gaat, maar een lapmiddeltje is dat ik enkel toepas om mij even beter te kunnen voelen, maar niet echt zal 'werken', omdat ik keer op keer, opnieuw en opnieuw blijf vallen in hetzelfde punt, door mezelf te saboteren met HOOP en verwachting en dus zelf-vergeving te gebruiken om mijn eigenbelang en verlangens verder te laten bestaan, maar niet om werkelijk volledig onvoorwaardelijk los te laten - want enkel dan is ware zelf-verandering mogelijk.
Wordt vervolgd in Dag 163
No comments:
Post a Comment