Ik heb doorheen mijn leven me een persoonlijkheid aangemeten van 'het goede meisje', het altijd lieve, brave, mededogende, begripvolle, respectvolle, attente, goedhartige, beleefde en vriendelijke meisje... langs de buitenkant. Terwijl ik vanbinnen vaak mijn frustratie, beoordelingen, woede, haat, verachting, minachting en afkeer verbeet en verborg.
Is dit echter een manier van leven en 'omgang' die het beste is voor allen? Wanneer ik venijnig dacht 'het zal je leren' in mezelf wanneer ik mijn poes ongelukkig van de tafel zag schuiven, verplaatste ik mezelf dan in de schoenen/poten van mijn poes en was ik er werkelijk mee begaan dat ze iets moest 'leren' dat het beste zou zijn voor haar, of was mijn reactie er één van leedvermaak, waar ik al mijn opgekropte energie van woede en frustratie op kon kanaliseren, omdat ik eigenlijk geen verantwoordelijkheid wilde nemen voor de frustratie die ik had toegestaan te bestaan in mezelf op het moment dat ze over het toetsenbord wandelde?
Ik ging er gewoon van uit dat die frustratie echt was, dat mijn poes werkelijk 'frustrerend bezig was', ook al liet ik langs de buitenkant het tegenovergestelde gedrag zien, namelijk één van het liefhebbende, liefkozende en begripvolle baasje die zich nooooit gefrustreerd of kwaad zou voelen op haar dier - niet beseffend dat die energie van woede/frustratie daar zou blijven zitten om uiteindelijk noodgedwongen een uitlaatklep/kanaliseringspunt te vinden als ik er geen verantwoordelijkheid zou nemen door te onderzoeken via schrijven waarom ik mij gefrustreerd voel, waar die frustratie vandaan komt en of die frustratie eigenlijk wel te vertrouwen is in het bewerkstelligen van een wereld die het beste is voor alle wezens.
Wordt vervolgd in Dag 157
No comments:
Post a Comment