Dag 409: Hoe het Verleden het Heden bepaald

 

Dit is een vervolg van "Dag 408: Wanneer Verwachtingen in/van de Geest in Strijd staan met de Realiteit" - waarin ik een fascinerende reactie aankaartte - waarin ik in een moment begon te huilen vanuit/door een ervaring van machteloosheid, hulpeloosheid en wanhoop ... omdat ik een gordijn niet opgehangen kreeg.

In de vorige blog heb ik gezien/beseft hoe deze reactie een directe herafspeling was van mijn kindertijd - dezelfde emotionele reactie in een moment dat specifieke gedachten oprakelde in mijn bewustzijn en onderbewustzijn - die dan op hun beurt specifieke emoties activeerden. Ik bedoel, hoe is het mogelijk dat iets zo simpel als gordijnen ophangen zo een intense emotionele ervaring/reactie kan oproepen in mezelf - als niet omdat ik ergens in mijn geest een relatie/verbinding heb gemaakt tussen dat specifieke moment en een emotioneel geladen herinnering in mijn geest.

In termen van wat er precies omging in mijn geest dat die reactie activeerde van de emotionele toestand van wanhoop, machteloosheid en hulpeloosheid en frustratie - heb ik in de vorige blog al kunnen omschrijven en inzien dat het een gevolg is van hoe ik mezelf als kind ervoer tegenover specifieke volwassenen in mijn omgeving. Waarin, het punt van 'iets niet kunnen', zoals bvb gordijnen ophangen, een rol speelde in verschillende momenten waarin ik geconfronteerd werd met reacties van die volwassenen in mijn omgeving. En die reacties ervoer ik als zeer intens, als een vorm van frustratie en kwaadheid, dat een gevolg was van het feit dat ik iets niet 'kon' of dat iets me niet 'lukte' - waarin ik dan reageerde met angst in mezelf omdat ik niet wist waar die kwaadheid/frustratie in die volwassenen vandaan kwam --- 'waarom reageerden ze zo intens op mij? Wat heb ik gedaan? Ik zal wel iets verschrikkelijk gedaan hebben om zo een reactie te krijgen' - waren de gedachten die dan door mijn hoofd gingen.

En dus bijgevolg, elke keer wanneer ik nu geconfronteerd wordt met 'iets niet kunnen' of iets dat ik wil en probeer te doen, maar dat mij niet 'lukt' - komt diezelfde ervaring van angst op en diezelfde ervaring van wanhoop, machteloosheid en hulpeloosheid waarin ik me net een klein kind voel, compleet verloren, net zoals toen --- zo klein en machteloos en verloren tegenover de 'toorn' van de volwassenen om mij heen die zal opkomen en naar mij gericht zal worden wanneer/omdat ik iets niet kan en omdat mij iets niet lukt, omdat dat immers zo was in die paar specifieke herinneringen die in mijn onderbewuste geheugen gebrand zijn - dat al wat ik in dat moment wil of kan doen, is huilen. Omdat, in dat moment voelt het alsof ik geen stabiliteit meer onder mijn voeten heb, en dat ik niet weet wat er met mij zal gebeuren --- net zoals in die momenten in mijn herinneringen, dat ik niet wist wat er met mij ging gebeuren als en wanneer die volwassenen kwaad werden op mij zonder dat ik precies wist waarom of hoe ik het kon goedmaken -- ik deed immers mijn best in de taak die ik moest uitvoeren

En dus, het is in de ervaring van angst dat de 'volwassenen' zouden kwaad worden omdat ik niet snel genoeg werk of niet slim of vaardig of efficient genoeg ben -- dat ik mezelf ga beginnen 'opjagen' in mijn geest, dat ik mezelf probeer te 'pushen' in wat ik doe, dat ik het 'nu' gedaan wil krijgen, zo snel en zo goed mogelijk, in dit moment - en dat ik dus geen geduld heb met mezelf.

In het geval met de gordijnen was het namelijk zo dat ik mezelf tijd moest gunnen om de techniek onder de knie te krijgen waardoor ik uiteindelijk wel sneller zou gaan. Maar, door die voorgeprogrammeerde ervaringn van angst in mezelf, verbonden met de gedachte dat  mensen kwaad zullen worden op mij en zullen reageren op mij als en wanneer ik het niet 'kan' - kon ik mezelf het geduld niet gunnen om die vaardigheid te ontwikkelen -- waardoor ik dus uiteindelijk onvermijdelijk op de realiteit van mezelf aanbotste, als de fysieke beperkingen van mijn vaardigheden en het feit dat ik nu eenmaal niet zo snel kan gaan - waar dan de ervaring van frustratie naar boven kwam --- frustratie met mezelf omdat ik eigenlijk angst heb dat, als ik niet kan wat ik aan het doen ben, dat mensen dan zullen kwaad worden op mij en zullen reageren op mij.

En dan, de ervaring van 'instorten' en 'huilen' in en als de emotionele ervaring van wanhoop, machteloosheid, hulpeloosheid en verlorenheid - is in feite een moment van manipulatie - omdat ik op dat moment inzie dat het mij niet zal lukken, en dat dus 'de volwassenen' kwaad zullen worden op mij omdat het mij niet lukt. En, omdat ik angst heb van die kwaadheid en die kwaadheid wil vermijden - ga ik beginnen huilen en 'ineenstorten' om medelijden te krijgen van 'de volwassenen' -- zodat ze, in de plaats van kwaad te zijn op mij omdat ik iets niet kan, eerder lief zullen zijn voor mij uit medelijden.

ik bedoel, dat was immers een techniek die leek te werken tijdens mijn kindertijd. Die reactie en uitdrukking van hulpeloosheid, machteloosheid en verlorenheid in/van mezelf, in de vorm van 'huilen' - leek volwassenen altijd milder en zachter te maken in hun uitdrukking tegenover mij - waardoor ik mij dan uiteindelijk veiliger voelde, zogezegd 'beschermd' tegen hun kwaadheid.

Maar - was ik wel werkelijk 'beschermd' tegen kwaadheid --- of is het dat ik kwaadheid in feite net macht gegeven heb over mij door mezelf in mijn expressie te compromitteren teneinde kwaadheid te kunnen ontvluchten? Want, uiteindelijk, wat ik mezelf nooit heb toegestaan te beseffen en begrijpen is dat 'kwaadheid' op zich niet werkelijk zo 'erg' of zelfs 'echt' is - 'kwaadheid' is maar een emotionele ervaring/reactie die op zich niet zo erg is. Maar het is omdat ik op een welbepaald punt gereageerd heb met een intense ervaring van angst in mezelf, op die kwaadheid die ik zag in bepaalde mensen in mijn omgeving - dat ik die 'kwaadheid' een bepaalde aandacht en betekenis gegeven heb. En dus, heb ik steeds die angst vertrouwd in mezelf - en niet de eigenlijke fysieke realiteit, waarin 'kwaadheid' een emotionele ervaring is in de mens, die komt en gaat, en die dus niet werkelijk zo impactvol is als hoe ik het interpreteerde, vanuit mijn reactie en ervaring van angst. Want, gezien en ervaringen vanuit angst, leek de reactie van kwaadheid in 'de volwassenen' als het einde van de wereld --- omdat het die ervaring van angst was waarin ik mij verloren voelde, die als het ware de grond van onder mijn voeten leek te halen. Het was de ervaring van angst die de illusie schiep dat dat moment waar ik op reageerde met angst, werkelijk het eind van de wereld was, het ergste dat mij kon overkomen --- hetgeen in de werkelijkheid eignelijk niet echt zo was.

En dus, in de volgende blog zal ik overgaan naar de toepassing van zelf-vergeving --- om mezelf te ondersteunen en assisteren om mezelf te corrigeren in hoe ik mezelf ervaar in relatie tot mijn omgeving en mijn werkelijkheid --- zodat ik niet meer kijk vanuit de ogen van angst en emotionele reacties, maar eerder de realiteit zie als wat ze eigenlijk werkelijk is.

Dag 408:Wanneer de Verwachtingen in/van de Geest in Strijd staan met de Realiteit

Vandaag kwamen Joao en Joana op bezoek op de Desteni Farm - en dus gingen Maite en ik de gordijnen weer ophangen die we net gewassen hadden. De gordijnen hadden een specifiek systeem waarbij je verschillende staafjes in verscheidene lussen moet schuiven om een speciaal effect te creëren wanneer ze ophangen.

Ik had dat systeem nog nooit gezien, toegepast of geprobeerd - en toen ik eraan begon merkte ik dat ik heel veel moeite had om de staafjes in de lussen te schuiven -- het proces ging heel traag en gedachten die door mijn geest gingen waren van: 'wat voor een snertsysteem is dat nu', 'wie ontwerpt er nu zoiets?!', 'wie koopt er nu zoiets?!', 'waarom moet ik mijn tijd hieraan spenderen?!', 'ik begrijp niet waarom ik al mijn tijd moet spenderen aan het ophangen van gordijnen terwijl ik andere taken te doen heb!'.

Ik had aanvankelijk verwacht dat het ophangen van gordijnen een heel snel proces zou zijn, en dat ze in één twee drie zouden ophangen zoals dat altijd het geval geweest is met gordijnen - het is normaal gezien een heel simpel systeem van één haakje dat je door één lus moet schuiven. Ik begon mij gefrustreerd te voelen omdat het zo traag ging - en die frustratie was duidelijk een reactie op de machteloosheid die ik eigenlijk ervoer in mezelf tegenover dit hele proces dat niet verliep zoals ik had verwacht/verlangd dat het zou verlopen. En ik bleef maar denken van 'waarom ziet Maite niet dat dit systeem niet werkt?!', 'waarom nemen we niet gewoon andere gordijnen die niet zoveel tijd consumeren om op te hangen?!', 'dit is toch gewoon niet redelijk!' -- en hoe meer ik rondjes bleef draaien in die 'waarom'-vragen in mijn geest die een uiting waren van de machteloosheid die ik ervoer in mezelf --- alsof ik mezelf tot God aan het keren was in mijn onbegrip over waarom de situatie niet verliep volgens het plan dat ik aanvankelijk in mijn gedachten had - 'waarom heeft U mij verlaten God, waarom toch?!' lol. Met andere woorden: 'waarom krijg ik niet wat ik wil God?' --- des te meer voelde ik mij 'gevangen' in/door de situatie, en voelde ik mij meer en meer machteloos tegenover de taak die ik aan het uitvoeren was en mijn onkunde om die staafjes op snelle en efficiente wijze door die lussen te krijgen.

Hierdoor ontstond er een conflict in mezelf - waarin er langs de ene kant in mezelf een 'stem'/'personage' was die de situatie wil controleren en die een bepaalde verwachting/plan had in verband met wat ik aan het doen was en die zei van 'dit moet hier sneller gaan!', 'komaan, gordijnen ophangen, dat zou niet zoveel tijd in beslag moeten nemen!' - en dan langs de andere kant was er ik in het fysieke lichaam en de fysieke realiteit van mezelf waarin ik nu eenmaal niet sneller leek te kunnen gaan, waarin ik mij constant geblokkeerd voelde door mijn eigen fysieke beperkingen en vaardigheden in relatie tot het 'staafjes-in-lusjes-schuiven'-proces. En dus, doordat ik in en als dat 'controllerende' personage in mijn geest verwachtingen/verlangens/plannen had die niet overeenkwamen met de eigenlijke fysieke realiteit/situatie, en die dus in conflict/frictie/wrijving stonden met de realiteit, bouwde er zich een energie op in mezelf, een ervaring van kwaadheid - die dus in werkelijkheid een reactie was van hulpeloosheid/machteloosheid -- waarin het best eigenaardig is hoe die ervaring van kwaadheid net het omgekeerde lijkt te zijn van 'machteloosheid'/'hulpeloosheid' en een gevoel van macht/superioriteit geeft, maar dus in wezen is het eigenlijk gewoon een gevolg van de wrijving/frictie die ontstaat wanneer de realiteit van mezelf in mijn geest in de vorm van verlangens, verwachtingen en plannen, niet overeenkomt met de fysieke realiteit van mezelf.

En, zodra Maite wegging om andere taken te verzorgen, en ik alleen bleef met de gordijnen, en de staafjes en de lussen, begon ik te huilen, lol. Ik huilde uit frustratie/machteloosheid - frustratie/machteloosheid omdat ik niet leek te kunnen doen wat ik geloofde en dacht dat ik zou moeten doen/kunnen -- namelijk die staafjes snel en efficient in die lusjes schuiven en de gordijnen ophangen. En, die toestand waarin ik me op dat moment in bevond was exact hetzelfde als hoe ik me zo vaak ervaren had tijdens mijn kindertijd. Toen was die stem/dat personage van 'controle' dat zegt van 'zo moet het zijn' en 'dit is wat ik van jou verwacht' - een volwassene -- en ik was het kind, namelijk de fysieke realiteit die niet kon voldoen aan die verwachtingen omdat het de specifieke noodzakelijke vaardigheden of kennis niet had en die dan begon te huilen uit angst van de kwaadheid van de volwassene als ik de specifieke taak niet op hun manier zou kunnen uitvoeren - uit angst om gestraft te worden.

En dus is het fascinerend hoe die 'kwaadheid' zich nu gemanifesteerd heeft in mijn eigen geest - waarin ik zowel het kind als de volwassene ben. Ik ben langs de ene kant in mijn geest de volwassene die controle wil uitoefenen over de fysieke realiteit door allerlei verwachtingen te hebben in verband met 'hoe het moet zijn' --- en langs de andere kant ben ik het kind als de fysieke realiteit van mezelf die niet kan voldoen aan die verwachtingen. Dat hele proces van hoe ik vroeger in relatie stond met en reageerde op de volwassene in mijn omgeving, heeft zich dus, nu dat ik zelf 'volwassen' ben, geinternaliseerd in mezelf. Hoe eigenaardig - dat die momenten in mijn herinneringen zich volledig hebben geïntegreerd in en als mezelf, waarin ik dus zelf elk personage ben in de herinneringen - ik ben zelf de 'controlerende' volwassene waarop ik reageer met angst en machteloosheid/hulpeloosheid --- ik ben de polariteit van langs de ene kant de volwassene die zich gefrustreerd en kwaad voelt omdat 'het kind'/het fysieke lichaam niet snel genoeg gaat, en denkt van 'je moet het zus en zo doen' en 'waarom kan je dat niet fatsoenlijk doen', en langs de andere kant ben ik het kind dat zegt van 'ik probeer maar het lukt me niet', 'ik weet niet waarom ik niet sneller/beter kan zijn'.

Want, dit keer was er helemaal geen 'volwassene' in mijn omgeving die zei van 'kim je moet sneller gaan' of 'waarom kan je dat niet fatsoenlijk doen', maar toch interpreteerde mijn geest de situatie vanuit mijn herinneringen, waar ik dan emotioneel op reageerde alsof het echt is - ook al was er geen enkele werkelijke referentie tot die herinnering in mijn eigenlijke fysieke realiteit. En dus, dit is een mooi voorbeeld van hoe ik werkelijk een 'organische robot' ben, een geprogrammeerd systeem dat dag in en dag uit het verleden blijft herbeleven, ook al is dat verleden totaal niet meer HIER - want, de realiteit die HIER is, heeft niets te maken met al die emotionele herinneringen in mijn geest. En dus, daarom is het proces van zelf vergeving en zelf-correctie zo essentieel - om als het ware mezelf 'op te ruimen' in mijn geest, en ervoor te zorgen dat ik in mijn participatie met/in mijn dagelijkse werkelijkheid niet gestuurd of beïnvloed wordt door herinneringen als geintegreerde momenten en emotionele ervaringen uit het verleden - maar zodat ik voor de eerste keer in mijn bestaan werkelijk kan Leven, in het moment, als het zelf-directieve principe van mezelf en mijn leven/bestaan.

Wordt Vervolgd in Dag 409

Dag 407: Zijn we het Slachtoffer van het Gevecht dat we Zelf Creëren?

Dit is een verderzetting van "Dag 406: Het Interne Gevecht van het Imago vs de Realiteit"

Zelf-Correctie Dimensie

 Wanneer en als ik de ervaring van conflict zie opkomen in mezelf waarin ik weerstand biedt tegen specifieke gedachten en ervaringen van angst, onzekerheid, spanning en minderwaardigheid die opkomen wanneer ik rond mensen ben in een sociale context - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat deze reactie van weerstand en angst in relatie tot de negatieve emotionele ervaringen die opkomen in mezelf, een deel is van hoe ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een positieve energetische ervaring in mijn geest, verbonden met een 'imago'/'ideaalbeeld' dat ik van mezelf heb gecreëerd in mijn geest --- waarin, de angst van de emotionele ervaringen die eigenlijk bestaan in mezelf, is in wezen de angst dat ik niet kan bestaan/overleven als dat ideaal/imago en de positieve energie in mijn geest - omdat dat beeld van mezelf in mijn geest gebaseerd is op het manipuleren van andere mensen in mijn omgeving door mezelf te presenteren op een specifieke 'aanvaardbare' manier, en dus als andere mensen zouden zien die ik werkelijk ben vanbinnen als al die emotionele ervaringen die in tegenstrijdigheid bestaan met het positieve beeld dat ik van mezelf wil projecteren, dan zou ik meer kunnen bestaan in en als die positieve ervaring waarin ik mezelf had gedefinieerd

ik zie en besef dat intern conflict in mezelf altijd een teken is dat ik niet eerlijk ben met mezelf over wie ik ben - en dat ik aan het vechten ben tegen een deel van mezelf --- omdat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als een beeld/idee in mijn geest dat niet is wie ik werkelijk ben HIER -- en dat dus, als en wanneer ik mezelf toesta te reageren met de emotionele ervaring van zelf-medelijden op dat intern conflict, waarin ik zeg tegen mezelf van 'ocharme ik', 'ik ben het slachtoffer', dan keer ik mezelf in wezen de rug toe door geen verantwoordelijkheid te nemen voor wat ik heb gecreëerd in mezelf als de ervaring van weerstand en conflict, omdat ik mezelf had toegestaan mezelf af te scheiden van de negatieve emotionele ervaringen in mezelf

wanneer en als ik de emotionele ervaring van zelf-medelijden zie opkomen als een reactie op de ervaring van conflict in mezelf - dan stop ik en ik adem --- en ik zie, besef en realiseer mij dat deze ervaring van zelf-medelijden een teken is dat ik mezelf heb toegestaan te vechten tegen mezelf en daarin mezelf pijn te doen 

hierin stel ik mezelf tot doel om mezelf niet te laten meevoeren in de emotionele ervaring van zelf medelijden - maar deze ervaring eerder te gebruiken als een kans om even stil te staan bij wat ik mezelf heb toegestaan te doen in mezelf, om mezelf in de ogen te kijken, mezelf te vergeven van/voor het conflict/gevecht dat ik heb laten bestaan in mezelf tegen mezelf - en een manier te vinden om mezelf te aanvaarden en daarin dus het conflict/gevecht stop te zetten --- en om daarin op te staan als wie ik werkelijk ben in en als zelf-eerlijkheid, als het eerlijk zijn over wie ik ben vanbinnen en vanbuiten, in eenheid en gelijkheid - en te staan/bestaan als het levende voorbeeld van zelf-aanvaarding, in en als het besef dat wie ik ben vanbinnen bepaalt en stuurt hoe mijn wereld/realiteit bestaat buiten mezelf omdat, als ik niet eerlijk kan zijn tegenover mezelf over wie ik ben, kan ik ook niet eerlijk zijn tegen andere wezens over wie ik ben

ik stel mezelf tot doel om de voorgeprogrammeerde ervaring van  angst van overleving niet te laten bepalen wie ik ben in relatie tot mezelf en in relatie tot anderen als mezelf --- omdat ik inzie, besef en begrijp dat deze angst om niet te overleven/bestaan enkel in mezelf kan bestaan wanneer en als ik niet volledig, absoluut HIER besta als wie ik ben, constant en stabiel, in en als de eeuwigheid van mezelf als het leven in en als mezelf 

en dus stel ik mezelf tot doel om de angst om niet te bestaan/overleven, die opkomt in mezelf als reactie op de negatieve emotionele ervaringen die opkomen in mezelf, te gebruiken voor mezelf als een indicator dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet eerlijk te zijn met mezelf over wie ik werkelijk ben en dus ook niet met andere mensen over wie ik werkelijk ben omdat ik mezelf heb toegestaan mezelf te definieren in en als een idee/beeld/imago in mijn geest als een voorgeprogrammeerd systeem van kennis en informatie dat ik heb gekopieerd van mijn ouders en voorouders

ik stel mezelf tot doel om het proces te bewandelen van het opstaan in deze wereld en realiteit als het levende bewijs dat het mogelijk is om als mens mezelf volledig te veranderen, van een zelf-oneerlijk wezen dat bestaat in en als eigenbelang en overlevings angst - tot een zelf-eerlijk en zelf-verantwoordelijk levend wezen dat bestaat en staat als absolute en onvoorwaardelijke zelf-eerlijkheid als een levende statement van wie ik ben als het leven zelf --- omdat ik besef, zie en begrijp dat, als ik besta in en als 'Overleving' van een beeld/idee in mijn geest, dan is het niet werkelijk 'ik' die 'overleeft', maar een systeem waar ik mijn macht/leven aan heb weggegeven

en dus stel ik mezelf tot doel om te onderzoeken en ontdekken wat het betekent om werkelijk te Overleven als wie ik werkelijk ben als het leven zelf - en dus het concept van 'overleving' één en gelijk te stellen met het Leven in en als mezelf - zodat ik in mijn 'overleving' mezelf niet moet compromitteren, veranderen, aanpassen of manipuleren in functie van die 'overleving'

en dus hierin zie, begrijp en besef ik dat echte 'overleving' HIER is/bestaat, ALS wie ik ben in elk moment van ademhaling - en dat wanneer ik angst ervaar voor/van 'mijn overleving', dat dat wil zeggen dat ik 'overleving' van mezelf heb afgescheiden en dus mezelf als overleving heb afgescheiden van mezelf en dat ik dus niet eens echt aan het leven/bestaan ben, en dus ook niet werkelijk kan 'overleven' als mezelf

Dag 406: Het Interne Gevecht van Het Imago vs de Realiteit

Dit is een verderzetting van "Dag 405: Hoe is Zelf-Medelijden een Gevolg van Zelf-Verwerping?"

Die 'strijd' komt voornamelijk op in mijn geest in relatie tot 'andere mensen', en is een soort van stress en spanning en onzekerheid en angst allemaal in één grote energetische bal gewikkeld in mezelf --- en tegelijkertijd denk ik in mezelf van 'neen - ik wil mij niet angstig voelen, ik wil mij zelf zeker voelen'. Dus, wat er in essentie gebeurt in mijn geest is dat, het gevecht is waarin ik langs de ene kant een bepaald 'beeld' in mijn geest heb geprojecteerd/gecreëerd, als een soort van ideaalbeeld dat ik wil zijn, en dat ik wil presenteren van mezelf tegenover andere mensen -- mijn 'imago. En dan langs de andere kant komen al die ervaringen van angst en spanning en onzekerheid op in mezelf die in tegenstrijdigheid bestaan met het beeld dat ik van mezelf heb geprojecteerd in mijn geest. En wat ik dan doe is dat ik ga 'vechten' tegen die emotionele ervaringen en zeg van 'neen, ik wil jullie niet, jullie zijn niet wie ik ben, ga weg' --- en dus, wil ik die ervaring niet aanvaarden in mezelf omdat ze niet overeenkomen met wie ik wil zijn of wie ik denk dat ik ben in mijn bewuste geest als dat 'imago'/ideaalbeeld dat ik van/voor mezelf gecreëerd heb. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-405-hoe-is-zelf-medelijden-een.html#sthash.J7LUftJi.dpuf

Die 'strijd' komt voornamelijk op in mijn geest in relatie tot 'andere mensen', en is een soort van stress en spanning en onzekerheid en angst allemaal in één grote energetische bal gewikkeld in mezelf --- en tegelijkertijd denk ik in mezelf van 'neen - ik wil mij niet angstig voelen, ik wil mij zelf zeker voelen'. Dus, wat er in essentie gebeurt in mijn geest is dat, het gevecht is waarin ik langs de ene kant een bepaald 'beeld' in mijn geest heb geprojecteerd/gecreëerd, als een soort van ideaalbeeld dat ik wil zijn, en dat ik wil presenteren van mezelf tegenover andere mensen -- mijn 'imago. En dan langs de andere kant komen al die ervaringen van angst en spanning en onzekerheid op in mezelf die in tegenstrijdigheid bestaan met het beeld dat ik van mezelf heb geprojecteerd in mijn geest. En wat ik dan doe is dat ik ga 'vechten' tegen die emotionele ervaringen en zeg van 'neen, ik wil jullie niet, jullie zijn niet wie ik ben, ga weg' --- en dus, wil ik die ervaring niet aanvaarden in mezelf omdat ze niet overeenkomen met wie ik wil zijn of wie ik denk dat ik ben in mijn bewuste geest als dat 'imago'/ideaalbeeld dat ik van/voor mezelf gecreëerd heb. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-405-hoe-is-zelf-medelijden-een.html#sthash.J7LUftJi.dp

Die 'strijd' komt voornamelijk op in mijn geest in relatie tot 'andere mensen', en is een soort van stress en spanning en onzekerheid en angst allemaal in één grote energetische bal gewikkeld in mezelf --- en tegelijkertijd denk ik in mezelf van 'neen - ik wil mij niet angstig voelen, ik wil mij zelf zeker voelen'. Dus, wat er in essentie gebeurt in mijn geest is dat, het gevecht is waarin ik langs de ene kant een bepaald 'beeld' in mijn geest heb geprojecteerd/gecreëerd, als een soort van ideaalbeeld dat ik wil zijn, en dat ik wil presenteren van mezelf tegenover andere mensen -- mijn 'imago. En dan langs de andere kant komen al die ervaringen van angst en spanning en onzekerheid op in mezelf die in tegenstrijdigheid bestaan met het beeld dat ik van mezelf heb geprojecteerd in mijn geest. En wat ik dan doe is dat ik ga 'vechten' tegen die emotionele ervaringen en zeg van 'neen, ik wil jullie niet, jullie zijn niet wie ik ben, ga weg' --- en dus, wil ik die ervaring niet aanvaarden in mezelf omdat ze niet overeenkomen met wie ik wil zijn of wie ik denk dat ik ben in mijn bewuste geest als dat 'imago'/ideaalbeeld dat ik van/voor mezelf gecreëerd heb. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-405-hoe-is-zelf-medelijden-een.html#sthash.J7LUftJi.dpuf

Die 'strijd' komt voornamelijk op in mijn geest in relatie tot 'andere mensen', en is een soort van stress en spanning en onzekerheid en angst allemaal in één grote energetische bal gewikkeld in mezelf --- en tegelijkertijd denk ik in mezelf van 'neen - ik wil mij niet angstig voelen, ik wil mij zelf zeker voelen'. Dus, wat er in essentie gebeurt in mijn geest is dat, het gevecht is waarin ik langs de ene kant een bepaald 'beeld' in mijn geest heb geprojecteerd/gecreëerd, als een soort van ideaalbeeld dat ik wil zijn, en dat ik wil presenteren van mezelf tegenover andere mensen -- mijn 'imago. En dan langs de andere kant komen al die ervaringen van angst en spanning en onzekerheid op in mezelf die in tegenstrijdigheid bestaan met het beeld dat ik van mezelf heb geprojecteerd in mijn geest. En wat ik dan doe is dat ik ga 'vechten' tegen die emotionele ervaringen en zeg van 'neen, ik wil jullie niet, jullie zijn niet wie ik ben, ga weg' --- en dus, wil ik die ervaring niet aanvaarden in mezelf omdat ze niet overeenkomen met wie ik wil zijn of wie ik denk dat ik ben in mijn bewuste geest als dat 'imago'/ideaalbeeld dat ik van/voor mezelf gecreëerd heb. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-405-hoe-is-zelf-medelijden-een.html#sthash.J7LUftJi.dpuf

Die 'strijd' komt voornamelijk op in mijn geest in relatie tot 'andere mensen', en is een soort van stress en spanning en onzekerheid en angst allemaal in één grote energetische bal gewikkeld in mezelf --- en tegelijkertijd denk ik in mezelf van 'neen - ik wil mij niet angstig voelen, ik wil mij zelf zeker voelen'. Dus, wat er in essentie gebeurt in mijn geest is dat, het gevecht is waarin ik langs de ene kant een bepaald 'beeld' in mijn geest heb geprojecteerd/gecreëerd, als een soort van ideaalbeeld dat ik wil zijn, en dat ik wil presenteren van mezelf tegenover andere mensen -- mijn 'imago. En dan langs de andere kant komen al die ervaringen van angst en spanning en onzekerheid op in mezelf die in tegenstrijdigheid bestaan met het beeld dat ik van mezelf heb geprojecteerd in mijn geest. En wat ik dan doe is dat ik ga 'vechten' tegen die emotionele ervaringen en zeg van 'neen, ik wil jullie niet, jullie zijn niet wie ik ben, ga weg' --- en dus, wil ik die ervaring niet aanvaarden in mezelf omdat ze niet overeenkomen met wie ik wil zijn of wie ik denk dat ik ben in mijn bewuste geest als dat 'imago'/ideaalbeeld dat ik van/voor mezelf gecreëerd heb. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-405-hoe-is-zelf-medelijden-een.html#sthash.J7LUftJi.dpuf

Die 'strijd' komt voornamelijk op in mijn geest in relatie tot 'andere mensen', en is een soort van stress en spanning en onzekerheid en angst allemaal in één grote energetische bal gewikkeld in mezelf --- en tegelijkertijd denk ik in mezelf van 'neen - ik wil mij niet angstig voelen, ik wil mij zelf zeker voelen'. Dus, wat er in essentie gebeurt in mijn geest is dat, het gevecht is waarin ik langs de ene kant een bepaald 'beeld' in mijn geest heb geprojecteerd/gecreëerd, als een soort van ideaalbeeld dat ik wil zijn, en dat ik wil presenteren van mezelf tegenover andere mensen -- mijn 'imago. En dan langs de andere kant komen al die ervaringen van angst en spanning en onzekerheid op in mezelf die in tegenstrijdigheid bestaan met het beeld dat ik van mezelf heb geprojecteerd in mijn geest. En wat ik dan doe is dat ik ga 'vechten' tegen die emotionele ervaringen en zeg van 'neen, ik wil jullie niet, jullie zijn niet wie ik ben, ga weg' --- en dus, wil ik die ervaring niet aanvaarden in mezelf omdat ze niet overeenkomen met wie ik wil zijn of wie ik denk dat ik ben in mijn bewuste geest als dat 'imago'/ideaalbeeld dat ik van/voor mezelf gecreëerd heb. - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-405-hoe-is-zelf-medelijden-een.html#sthash.J7LUftJi.dp

Zelf Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een conflict/gevecht te creëren in mezelf door een deel van mezelf, als emotionele ervaring van angst, minderwaardigheid en spanning die opkomen in mezelf wanneer ik bij mensen ben, niet te willen aanvaarden en omarmen in en als mezelf - en door mezelf te definieren in en als een specifiek 'beeld' en 'idee'/'ideaal' in mijn geest/gedachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als het verlangen dat andere mensen mij beoordelen als een stabiel, sterk, zelf verzekerd persoon en daarin/daardoor de realiteit die zich afspeelt in/van mezelf te onderdrukken en ontkennen - en daardoor elke keer wanneer er emotionele ervaringen opkomen die in tegenstrijdigheid staan met het beeld dat ik in mijn geest heb van mezelf, in weerstand en onderdrukking te gaan in mezelf door te denken van 'dit is niet wie ik ben!' -- en daarin een gevecht/conflict te creëren in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de emotionele ervaringen van angst, onzekerheid, spanning en minderwaardigheid die opkomen in mezelf in relatie tot andere mensen niet te willen aanvaarden/omarmen als één en gelijk met mezelf, als een deel van mezelf - door mezelf te hebben toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren met het 'imago' dat ik van mezelf heb gecreëerd in mijn geest, als persoonlijkheidskenmerken en karakteristieken die ik heb beoordeeld als Positief en die in functie staan van mijn overleving in relatie tot andere mensen --- als het voorgeschreven, voorgeprogrammeerde 'gedragsmodel' dat ik heb gekopieerd van mensen in mijn omgeving

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd andere mensen die ik zie in mijn omgeving te observeren in hoe ze zich gedragen - en dat in mezelf te hebben gedefinieerd en gekopieerd als 'het voorgeschreven model van gedrag/expressie in functie van Overleven in de Menselijke Samenleving' --- en dan al wat bestaat in mijn interne realiteit dat niet overeenkomt met dat 'model' dat ik in mijn geest geprojecteerd heb van 'wie ik zou moeten zijn', compleet te onderdrukken en ontkennen en verwerpen, zoals allerlei ervaringen van angst, onzekerheid, minderwaardigheid en spanning, die het tegenovergestelde zijn van de eigenschappen van 'zelf-zekerheid', 'zelf-vertrouwen' en assertiviteit waarin ik het ideaalbeeld in mijn geest heb gedefinieerd

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een energetische polariteit in mezelf te manifesteren - waarin ik langs de ene kant Verlang om al die 'positieve' persoonlijkheidseigenschappen die ik in mijn geest heb geprojecteerd te zijn en te projecteren naar andere mensen toe - en langs de andere kant angst heb van de emotionele ervaringen die opkomen in mezelf die het tegenovergestelde representeren van de 'positieve' eigenschappen --- en daarin niet in te zien dat ik, in deze tweestrijd van angst en verlangen in mezelf, eigenlijk niet werkelijk besta omdat ik niet het één noch het ander ben - ik besta enkel in reactie op beide kanten van de polariteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik niet werkelijk dat beeld ben dat ik in mijn geest heb geprojecteerd als hoe ik wil en denk en geloof dat andere mensen mij zien, als het imago dat ik van mezelf presenteer/projecteer - noch ben ik de emotionele ervaringen van minderwaardigheid, angst, spanning en onzekerheid --- omdat beide twee kanten zijn van één polariteit/muntstuk die bestaan in en als een energetische relatie in mezelf van angst en verlangen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te reageren op het conflict dat ik creëer in mezelf door mezelf te definieren in en als het 'positieve' imago in mijn geest en van daaruit te vechten tegen de emotionele ervaringen van angst, onzekerheid en minderwaardigheid die opkomen in mezelf wanneer ik bij andere mensen ben - met de ervaring van zelf-medelijden --- in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor dit conflict/gevecht dat ik zelf gemanifesteerd heb in mezelf door niet eerlijk te zijn met wie ik ben en door niet te bestaan in en als zelf-eerlijkheid - maar door mezelf te hebben toegestaan mezelf te definieren in en als een voorgeprogrammeerd beeld/idee van wie/hoe ik denk en geloof dat ik moet zijn en bestaan teneinde te 'overleven'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'overleving' af te scheiden van mezelf door een idee te creëren in mijn geest dat ik bepaalde persoonlijkheidseigenschappen moet zijn, uitdrukken en bezitten om aanvaard te worden door andere mensen en uiteindelijk te kunnen overleven in de menselijke samenleving - en door daarin angst te hebben van de emotionele ervaringen die opkomen in mezelf als de 'realiteit' van wat er omgaat binnenin mezelf, als het tegenovergestelde van die persoonlijkheidseigenschappen --- in de plaats van in te zien en te beseffen dat 'overleving' is wie ik werkelijk ben als het leven zelf, als het feit dat ik HIER besta, als de fysieke werkelijkheid van het fysieke lichaam, als Ademhaling -- en daarin mezelf uit te drukken als wie ik werkelijk ben als niet angst noch verlangen, niet positief noch negatief, maar HIER, ADEMHALING

Dag 405: Hoe is Zelf-Medelijden een Gevolg van Zelf-Verwerping?

In deze blog post zet ik verder in mijn Reis in het Onderzoeken van de Emotionele ervaring van Zelf-Medelijden. In de voorgaande blogs heb ik de lagen onderzocht die zich bevinden in en aan het startpunt van de ervaring van zelf-medelijden - en dan die lagen 'afgepeld' en losgelaten door middel van zelf-vergeving en zelf-correctieve statements.

Ik merkte echter dat er nog steeds een soort van 'resonante' aanwezigheid van zelf-medelijden in mezelf bestaat --- waarin bijvoorbeeld, bepaalde gedachten en een bepaalde 'staat van zijn' en ervaring in mezelf naar boven komt in een bepaald moment, zonder dat ik precies kan definieren waar deze ervaring vandaan komt --- en dan, wanneer die ervaring van conflict op haar hoogtepunt zit in mezelf, komt daar de emotionele ervaring van zelf-medelijden aanzetten.

Wat ik merkte was dat ik mezelf niet toestond mezelf er volledig door/in te laten meeslepen -- maar er was wel nog beweging in mezelf, waarin ik dus mezelf niet volledig stopte in het mezelf laten meeslepen in die ervaring, en met andere woorden nog voor een deel geloofde dat die ervaring 'echt' is en dat het is 'wie ik ben'.

En dus het punt waarin ik mijn macht weggeef aan de ervaring van zelf-medelijden is dat punt waarin een ervaring van 'gevecht', van 'conflict' mij 'teveel' wordt in mezelf --- en ik uiteindelijk denk van 'ik probeer alles maar die ervaring wil niet weggaan - ik weet niet meer wat ik moet doen!!' --- en daar komt dan de 'ocharme ik' aanzetten en die troostende ervaring van zelf-medelijden waarin ik tegen mezelf zeg van 'het is goed, stort maar in, huil maar, wees maar verdrietig, kruip maar in een bolletje - jij mag dat, want wat heb je toch zoveel doorstaan'.

Meestal zou ik mezelf volledig laten meevoeren door die gedachten en die overweldigende ervaring van zelf medelijden - maar dit keer kwam het gewaarzijn waarin ik mezelf in de vorige blogs gecorrigeerd had naar boven en besefte ik van 'maar wacht eens - ik heb deze ervaring van pijn en conflict in mezelf zelf gecreëerd --- ik heb mezelf pijn gedaan in mezelf door in bepaalde gedachten en reacties te participeren --- dus als ik mezelf nu toesta te reageren met zelf-medelijden doe ik alsof ik niet verantwoordelijk ben voor hoe ik mezelf ervaar in mezelf'. En in dat besef is het waar ik de ervaring van zelf-medelijden kon 'loskoppelen' en mezelf stabiliseren.

Het trigger punt van die emotionele ervaring bestaat echter nog wel in mezelf - waarin ik mezelf opwerk in een staat van conflict in mijn geest en gedachten, waarin het uiteindelijk heel oncomfortabel en zelfs pijnlijk is in mijn geest en in mezelf omwille van een bepaalde Strijd die zich afspeelt in mijn geest.

Die 'strijd' komt voornamelijk op in mijn geest in relatie tot 'andere mensen', en is een soort van stress en spanning en onzekerheid en angst allemaal in één grote energetische bal gewikkeld in mezelf --- en tegelijkertijd denk ik in mezelf van 'neen - ik wil mij niet angstig voelen, ik wil mij zelf zeker voelen'. Dus, wat er in essentie gebeurt in mijn geest is dat, het gevecht is waarin ik langs de ene kant een bepaald 'beeld' in mijn geest heb geprojecteerd/gecreëerd, als een soort van ideaalbeeld dat ik wil zijn, en dat ik wil presenteren van mezelf tegenover andere mensen -- mijn 'imago. En dan langs de andere kant komen al die ervaringen van angst en spanning en onzekerheid op in mezelf die in tegenstrijdigheid bestaan met het beeld dat ik van mezelf heb geprojecteerd in mijn geest. En wat ik dan doe is dat ik ga 'vechten' tegen die emotionele ervaringen en zeg van 'neen, ik wil jullie niet, jullie zijn niet wie ik ben, ga weg' --- en dus, wil ik die ervaring niet aanvaarden in mezelf omdat ze niet overeenkomen met wie ik wil zijn of wie ik denk dat ik ben in mijn bewuste geest als dat 'imago'/ideaalbeeld dat ik van/voor mezelf gecreëerd heb.

Door dat niet willen aanvaarden van een deel van mezelf, als al die emoties die opkomen, en het conflict/gevecht dat ik daarin creëer - ben ik dus in feite mezelf aan het 'verwerpen', hetgeen pijn doet binnenin mezelf --- en omwille van die pijn die zich opbouwt, komt dan die ervaring van zelf-medelijden op waarin ik mezelf wil troosten. In de plaats van eerlijk te zijn met mezelf en de emotionele ervaringen van angst, onzekerheid, spanning en stress te aanvaarden en omarmen als een deel van mezelf in eenheid en gelijkheid met mezelf en daarin het gevecht te stoppen.

Dag 404: Een LeefInkomen Gegarandeerd: Het Detecteren van de Problemen en het Formuleren van een Oplossing

Wat is een LeefInkomen Gegarandeerd en Waarom is het de Volgende, meest logische stap in de Evolutie en Ontwikkeling van Onze Samenleving in termen van het bewerkstelligen van een stabiel Politiek en Socio-Economisch Systeem/Structuur dat het beste is voor Elk Levend Wezen/Organisme in dat Systeem?

Laten we eerst kijken naar de volgende vraagstellingen: Waarom zouden we een verandering in ons Politiek en Socio-Economisch Landschap nodig hebben? Welke zijn de Problemen in de huidige aanwezige structuur? Waar bevinden die problemen zich? Hoe hebben die problemen te maken met hoe onze politieke en economische instellingen gestructureerd zijn? En hoe is het dat een LeefInkomen Gegarandeerd een werkbare Oplossing kan bieden voor deze Problemen?

Problemen? Welke Problemen?

Ten eerste is het noodzakelijk om te begrijpen wat we verstaan onder de term 'Problemen'. Een 'probleem' kan je zien als een bepaalde hoedanigheid, toestand en conditie waar een levend organisme zich in bevindt dat niet de beste hoedanigheid, toestand en conditie is voor dat organisme - en wat al dan niet het beste is voor een specifiek levend organisme, zij het plant, dier of mens, kunnen we afmeten en 'berekenen' door onszelf in de schoenen te verplaatsen van dit organisme en voor onszelf af te wegen of deze hoedanigheid/toestand/conditie waar we onszelf als dat organisme in bevinden in lijn staat met wat we een 'waardig' en bevredigend Leven zouden noemen -- in lijn met wat we met andere woorden zouden willen voor onszelf als wij dat organisme/wezen zouden zijn.

In het detecteren en opsporen van Problemen die bestaan in onze Samenleving - kijken we dus naar waar er zich hoedanigheden, toestanden en condities bevinden in het bestaan/leven van Wezens/organismen die niet het beste zijn voor die wezens/organismen.

De Wereld is in de Woorden

 Een andere manier om te zien welke hoedanigheden/toestanden/condities niet het beste zijn voor onszelf en voor een ander als onszelf - is het onderzoeken van onze woordenschat. Onze woordenschat laat ons zien wat er bestaat in onze wereld en in de levens van levende wezens/organismen en is dus een referentiepunt in het detecteren en opsporen van 'Problemen'. Een 'probleem' bevindt zich daar waar wij, in onze relatie tot een specifiek woord, beseffen en begrijpen dat de realiteit van dit woord in deze wereld niet een realiteit is waar wij onszelf in zouden willen bevinden.

Voorbeelden van zulk 'n woorden zijn: Armoede, Oorlog, Hongersnood, Verkrachting, Pijn, Ziekte, Uitsluiting, Uitbuiting, Misbruik, Slavernij, Misleiding, Schuld, enzoverder enzovoort. Dit zijn woorden die, op inherent en primitief niveau en op collectief vlak, ervaren worden als 'onaangenaam', 'ongewenst' en 'aversief'. En, het feit dat deze woorden deel uitmaken van de woordenschat van elk volwassen mens, toont aan dat ze verwijzen naar een gemanifesteerde realiteit in ons Fysieke Bestaan als het Leven op Aarde.

Uit de aanwezigheid van dit soort woorden die verwijzen naar een aversieve, onaangename en ongewenste fysieke hoedanigheid/toestand/conditie - kunnen we afleiden dat er zich wel degelijk Problemen bevinden in onze Wereld en Realiteit, en dus in onze Samenleving en bijgevolg potentieel in ons eigen leven --- en dat er dus een Nood is aan Oplossingen.

Het Formuleren van een Oplossing

Om Oplossingen te kunnen formuleren voor de Problemen is het essentieel om te begrijpen en inzicht te hebben in de causale relaties van 'oorzaak en gevolg' die de problemen constitueren - gebaseerd op een inzicht en besef dat veel problemen bestaan als het product van een Ketting-/Domino-reactie - gelijkaardig aan hoe problemen in de vorm van ziektes, stoornissen en gebreken zich manifesteren in het fysieke lichaam, ten gevolge van een gecompromitteerd immuunsysteem, dat op zich vaak een gevolg is van slechte eetpatronen of leefgewoontes, en dit is dan weer een consequentie van een ontoereikend begrip van en inzicht in hoe het lichaam functioneert en wat het lichaam nodig heeft om optimaal te functioneren, hetgeen dan wijst in de richting van een probleem in het onderwijssysteem en de opvoedings-structuur, enzovoort.

Om deze tendens dus door te trekken naar de problemen die zich manifesteren in onze samenleving en wereld als geheel kunnen we haast elk van die problemen terugbrengen tot het economische systeem waarin we bestaan en hoe wij in relatie staan tot het geld dat we ter beschikking hebben om onszelf op efficiente wijze te bewegen en manoevreren in onze omgeving teneinde onze overleving in die omgeving te verzekeren.

Problemen die zich manifesteren in de vorm van 'MisDrijven' zijn meestal een resultaat van hoe het Economische Stelsel mensen Drijft om 'Mis-Stappen' te begaan - waarin het dan niet zozeer de zogeheten 'Mis-Dadiger', maar eerder het Economische Systeem is dat 'Mis' is. En in die context kunnen we stellen dat manifestaties zoals Armoede en Hongersnood ook 'Mis-Drijven' zijn, omdat het toestanden zijn die (aan)Gedreven worden door een Mis-Vormd Economisch Stelsel dat niet functioneel is in termen van het voorzien van een Waardig Leven voor elk Levend Wezen/Organisme.Vanuit die observatie - is de meest logische stap in het oplossen van de problemen, het Veranderen van het Economische Stelsel.

Een LeefInkomen Gegarandeerd 

 De Equal Life Foundation is een non-profit organisatie die zich inzet om een grondig onderzoek te verrichten naar de verschillende dimensies die in de huidige problematische stand van zaken in het economische en politieke landschap een rol spelen - teneinde zo zorgvuldig mogelijk een aanwendbaar model te kunnen uittekenen dat de Misvormingen in onze politieke en economische systemen corrigeert. Een model dat de Waarden van Vrijheid, Democratie en Eerlijke Competie in ere houdt en dat tegelijkertijd de schadelijke consequenties van het Neo-Liberale Kapitalistische Systeem minimaliseert.

Hierin is het vertrokken vanuit het concept van een Onvoorwaardelijk Basisinkomen voor elk individu. Wat echter al snel duidelijk werd, in het onderzoeken van de werkbaarheid en praktische realiteit van zulk 'n systeem is dat het Onvoorwaardelijk Basisinkomen een leuk idee is, maar op verschillende vlakken niet in lijn staat met de realiteit van hoe wij als Mens op dit moment bestaan en dus gedoemd is om een leuk idee te blijven. Dat is ook waarom het Basisinkomen als hoe het wordt voorgesteld door bijvoorbeeld het Basisinkomen België en de Basisinkomen Partij in Nederland niet werkelijk geïmplementeerd zal worden omdat het wordt voorgesteld als een Idee, en niet als een specifieke, praktische en werkbare realiteit die in lijn staat en rekening houdt met hoe het systeem en de Mens in het Systeem op dit moment functioneert en welke correcties er specifiek nodig zijn in ons Systeem om van een Basisinkomen een realiteit te maken.

Het is het zoveelste idee, het zoveelste theoretische ideaalbeeld dat wordt voorgeschoteld aan de 'Kiezer', en dat hetzelfde lot zal vergaan van hoe politieke idealen en manifesto's van partijen zoals Groen nooit volledig au serieux genomen of geintegreerd werden in en door de sturende machten in de samenleving, omdat er in die idealen en manifesto's nooit rekening gehouden werd met de realiteit van het huidige economische systeem en hoe we zouden kunnen 'roeien met de riemen die we hebben', bij wijze van spreken.

Het Leefinkomen Gegarandeerd Voorstel als voorgelegd door de Equal Life Foundation, is gebaseerd op het beantwoorden van de vraag: 'Hoe kunnen we de Mensenrechten op een praktische manier realiseren en incorporeren in onze Dagelijkse Werkelijkheid, als inherent deel van onze Samenleving, door middel van bijvoorbeeld een Basisinkomen, en tegelijkertijd een leefbare en functionele Economische Structuur behouden waarin ieder individu de Mogelijkheid en de vrijheid heeft om persoonlijke Ontplooiing, Geluk en Welvaart na te streven, in lijn met de Idealen van het Neo-Liberale Kapitalistische Model dat we gewoon zijn?

Onderzoek Het Voorstel en Steun een LeefInkomen Gegarandeerd voor een Samenleving, Wereld en Realiteit die Representatief Staat voor het Menselijk Vermogen en Potentieel om Werkelijk te Evolueren.

Dag 403: Waarom gebruiken we het Verleden als een Excuus om onszelf te Beoordelen?

Dit is een verderzetting van "Dag 402: Hoe is Zelf-Beoordeling eigenlijk Gewillige Zelf-Vernietiging?"


Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik zie dat ik mij 'slecht voel' - en de neiging heb om mezelf te laten meevoeren door/in de ervaring van zelf-medelijden, als het willen troosten van mezelf omdat ik mij slecht voel, dan stop ik en ik adem, en ik zie, besef en begrijp dat ik in de ervaring van zelf-medelijden een statement maak dat ik mijn verantwoordelijkheid tegenover de ervaring van mij slecht voelen volledig abdiceer omdat ik, door medelijden te hebben met mezelf, mezelf niet daadwerkelijk stop in de creatie van het 'slechte gevoel' maar eerder het slechte gevoel in mezelf verder laat bestaan en valideer en dus doe alsof ik het niet geweest ben die mezelf slecht doet voelen in de eerste plaats

waarin ik zie, begrijp en besef dat als ik werkelijk het slechte gevoel in mezelf zou willen stoppen, dat ik dan ten minste zou moeten onderzoeken waar die ervaring in mezelf vandaan komt en hoe het bestaat, zodat ik in staat ben om het te sturen en verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf in relatie tot dat slechte gevoel - en dat dus het feit dat ik mezelf laat meevoeren in een energie van zelf-medelijden aantoont dat ik eerder van plan ben om geen verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en tegen mezelf te liegen en mezelf te manipuleren door mezelf in een slachtofferspositie te plaatsen tegenover mijn eigen geest

ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor de ervaring van 'mij slecht voelen', door in de eerste plaats mezelf niet te laten meevoeren in een emotionele ervaring van zelf-medelijden -- maar eerder te staan in mezelf en de negatieve ervaring in mezelf van 'mij slecht voelen over mezelf' te onderzoeken in het besef dat ik deze ervaring gecreëerd heb door middel van mijn participatie en reactie op gedachten in mijn geest - waarin ik dus mezelf tot doel stel om, in de plaats van mezelf in een slachtofferspositie te plaatsen tegenover die gedachten door er emotioneel op te reageren, mezelf eerder te ondersteunen in het onderzoeken wat die gedachten specifiek zijn, wat de context is van die gedachten in mezelf en wie ik ben in relatie tot die gedachten in mijn geest --- en mezelf daarin de macht en de kracht te geven om verantwoordelijkheid te nemen voor de aanwezigheid van die specifieke gedachten in mijn geest en te staan als het sturende principe in en van mezelf waarin ik richting geef aan wat er bestaat in mezelf teneinde mezelf te creëren en verwezenlijken als het beste dat ik kan zijn als het leven Zelf in Eénheid en Gelijkheid met al wat bestaat

wanneer en als ik mezelf in een opzettelijke aanval tegen mezelf zie gaan, en dus mezelf zie participeren in zelf-beoordeling, waarin ik kijk naar wat ik in het verleden heb gezegd of gedaan en dat gebruik 'tegen mezelf' om mezelf neer te halen en mezelf een Steek te geven - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat zelf-beoordeling deel uitmaken van het voorgeprogrammeerde persoonlijkheidsprogramma dat aan de basis ligt van de menselijke geest, als een programma/systeem van zelf-vernietiging -- en dat zelf-beoordelingen ontworpen zijn om een vicieuze cyclus te creëren in mezelf waarin ik langzaam maar zeker mezelf afbreek en afbrokkel tot ik elk klein beetje zelf-verantwoordelijkheid heb weggegeven - omdat het daarin is dat de geest macht kan hebben over mij, wanneer ik niet werkelijk aanwezig ben in mezelf, wanneer ik mijn macht en verantwoordelijkheid voor mezelf niet opneem

waarin ik zie, besef en begrijp dat, als ik mezelf toesta te reageren op zelf-beoordeling die opkomt in mijn geest, met een ervaring van 'mij slecht voelen over mezelf' - dat ik daarin mezelf in een domino/ketting-reactie duw van uiteindelijke zelf-vernietiging, door mezelf te laten meezuigen door een negatieve ervaring van zelf-medelijden en uiteindelijke depressie - hetgeen in wezen een voorgeprogrammeerd mechanisme is in/van de menselijke geest die bestaat in functie van het verzekeren dat ik elk klein beetje macht, gewaarzijn en verantwoordelijkheid in mezelf volledig opgeef aan de Geest als Energie --- door mezelf te laten vastzetten in een neerwaartse spiraal van negatieve ervaringen in relatie tot mijn verleden

waarin ik zie, begrijp en besef hoe dit systeem van negatieve ervaringen in relatie tot het verleden specifiek in mij geprogrammeerd geweest is tijdens mijn kindertijd - waarin het platform en de basis gelegd werd van wie en wat ik zou worden en hoe ik zou bestaan in en als mezelf doorheen de rest van mijn bestaan als mens hier op aarde --- en waarin dus dat platform en die basis gelegd werd in de vorm van beoordelingen en beschuldigingen van mezelf over dingen die ik al dan niet gedaan of gezegd had --- en dat dit platform en deze basis het specifieke doel heeft om ervoor te zorgen dat ik mijn macht volledig weggeef aan mijn omgeving en dus aan gedachten, gevoelens en emoties als een voorgeprogrammeerd systeem en Manier van Leven dat ik heb gekopieerd van mijn omgeving - en dat ik dus nooit zal opstaan en bestaan als wie ik werkelijk ben als God en Creator in en als de fysieke werkelijkheid - omdat ik volledig gewenteld zit in allerlei zelf-beoordelingen en zelf-beschuldigingen en negatieve ervaringen van schuld en schaamte en spijt in verband met het verleden, als een interne gevangenis van absolute zelf-vermindering, zelf-onderdrukking, zelf-limitatie en uiteindelijk zelf-vernietiging

ik stel mezelf tot doel om mezelf te leren kennen als wie ik werkelijk ben - verder dan de zelf-beoordelingen en zelf-beschuldigingen en de slechte/negatieve gevoelens in verband met mijn verleden --- omdat ik besef dat gedachten en emotionele ervaringen in mezelf in werkelijkheid een voorgeprogrammeerd systeem zijn van zelf-limitatie, zelf-vermindering en zelf-onderdrukking --- en dat in de realiteit is het helemaal niet nodig en houdt het zelfs helemaal geen steek om mij slecht te voelen over het verleden - omdat, het verleden eerder bestaat als een voorbeeld van hoe het niet moet, een kans om te leren over mezelf, om mezelf uit te breiden en mezelf beter te leren kennen en ontwikkelen --- en dat dus de idee dat ik mij slecht moet voelen over specifieken dingen die ik gedaan heb eerder een afleidingsmechanisme is dat enkel bestaat tot het doel om mij klein en gelimiteerd te houden en ervoor te zorgen dat ik nooit zal leren uit mijn fouten en dus ook nooit meer of beter zal worden dan wie ik ben op dit moment en dan wie ik altijd geweest ben

ik stel mezelf tot doel om eerder het verleden als de herinneringen in mijn geest te zien als een kans en een mogelijkheid voor mezelf om de realiteit van wie ik ben als het leven in en als mezelf, te onderzoeken en te leren kennen - een kans om te begrijpen hoe het bestaan als mezelf, vanbinnen en vanbuiten, functioneert --- omdat ik zie, besef en begrijp dat ik enkel op die manier mezelf in staat kan stellen om mijn interne en externe realiteit te sturen en vorm te geven op een manier die absoluut het beste is -- namelijk wanneer ik stop met beoordelen en veroordelen en reageren, maar mezelf de ruimte en de kans geef om te groeien, te leren en te ontwikkelen en dus het verleden op een praktische manier aan te wenden - in mijn proces van mezelf te leren kennen, zodat ik voor mezelf kan beslissen en uitmaken wie ik werkelijk ben

omdat ik zie, besef en begrijp dat de 'fouten' die ik zogezegd begaan heb in mijn verleden, als al die dingen in mijn herinneringen waar ik mij slecht over voel - in wezen enkel een consequentiele uitvloeiing zijn van het feit dat ik nooit veratwoordelijkheid genomen heb voor mezelf in elk moment van ademhaling -- en dat ik daardoor dus een systeem van energie mijn gedrag en expressie heb laten bepalen - hetgeen uiteindelijk een vicieuze cyclus produceert van consequentieel gedrag, waarin ik constant en continu zit terug te kijken op momenten uit het verleden, met schaamte, schuldgevoel en spijt over hoe ik mij heb gedragen - zonder ooit werkelijk praktische stappen te ondernemen om die vicieuze cyclus van zelf-compromitterend gedrag te stoppen of te veranderen

Dag 402: Hoe is Zelf-Beoordeling eigenlijk Gewillige Zelf-Vernietiging?

Dit is een verderzetting van "Dag 401: Wat ligt er verborgen achter de Emotie van Zelf-Medelijden?"


Zelf-Vergeving Dimensie

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien wat er achter de emotionele ervaring van zelf medelijden ligt, als een gevoel/ervaring van 'mij slecht voelen' als reactie op zelf-beoordeling, en daardoor mezelf te laten meevoeren door de energie van zelf-medelijden die opkomt in mezelf --- en dus geen verantwoordelijkheid te nemen voor het startpunt van de creatie en het bestaan van zelf-medelijden, als de zelf-beoordeling en de ervaring van 'mij slecht voelen' dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat de ervaring van zelf-medelijden in wezen een ervaring waarin ik 'ocharme ik' zeg tegen mezelf, nadat ik mezelf opzettelijk heb pijn gedaan in mijn geest door mezelf te beoordelen --en dat dus de ervaring van zelf-medelijden, wanneer en als ik mezelf erin laat meevoeren, een vorm van zelf-manipulatie is door mezelf in het standpunt te plaatsen van het slachtoffer in mezelf en dus te doen alsof ik het niet geweest ben die verantwoordelijk was voor de ervaring van het 'slechte gevoel' in mezelf, verbonden met zelf-beoordelingen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd geen verantwoordelijkheid te nemen voor de zelf-beoordelingen die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, en de ervaring van 'mij slecht voelen' - door daarop te reageren met de energie van zelf-medelijden -- en dus mezelf te 'troosten' alsof ik het niet geweest ben die mezelf heeft pijn gedaan door mezelf te beoordelen --- en daarin dus mezelf te saboteren in wie ik ben door niet te staan/bestaan in absolute zelf-eerlijkheid en zelf-verantwoordelijkheid in relatie tot wat ik toesta te bestaan in mezelf zoals gedachten van zelf-beoordeling en de energetische ervaring van mij slecht voelen'

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd verantwoordelijkheid te nemen voor de zelf-beoordelingen in mijn geest, waarin ik kijk naar momenten uit het verleden, en die momenten gebruik als schijnbaar 'bewijs' voor mijn 'incompetentie' of 'inferioriteit/minderwaardigheid', door mezelf te identificeren met zelf-beoordelingen die opkomen in mijn gedachten en de ervaring van 'mij slecht voelen over mijn verleden' --- door te denken dat het 'normaal' en 'vanzelfsprekend' is om mij slecht te voelen over mijn verleden en dus te bestaan in en als constante zelf-beoordeling en negativiteit

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het concept en de conditie/toestand van het 'mij slecht voelen over het verleden', verbonden met beoordelingen over mezelf in relatie tot mijn verleden - een inherent patroon/programma is in/van de Menselijke Conditie --- en dat dat is wat ouders hun kinderen aanleren, en hoe de hele mensheid aldus bestaat in een viceuze cyclus van constante, consistente opzettelijke zelf-vermindering, zelf-onderdrukking en zelf-limitatie -- waarin het zelfs zo is dat mensen andere mensen zullen aanvallen door middel van beoordelingen, spot en uitsluiting, enkel en alleen omdat die mensen zichzelf niet toestaan zichzelf te laten verminderen, onderdrukken of limiteren door hun eigen geest in wie ze zijn als levende wezens op aarde - en omdat mensen dat over het algemeen niet kunnen uitstaan omdat het ons confronteert met wie wij onszelf hebben toegestaan te zijn en worden in onszelf en met het feit dus dat wij ons leven hebben opgegeven voor/aan het systeem van zelf-vermindering in/als de geest en dat we dus helemaal niet zo speciaal, belangrijk of superieur zijn als wat we van onszelf denken in onze geest

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te definieren in en als de voorgeprogrammeerde aard/natuur/conditie van de Mens - als zelf-vermindering, zelf-onderdrukking en zelf-limitatie en zelfs zelf-vernietiging --- door mezelf te identificeren met de zelf-beoordelende gedachten die opkomen in mijn geest en daarin dus mezelf te definieren in en als zelf-vernietiging -- ook al houdt het geen steek dat ik als het leven in en als mezelf zou bestaan in en als zelf-vernietiging

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de neiging tot zelf-vernietiging, in de vorm van zelf-beoordelende gedachten en de emotionele ervaring van mij slecht voelen en van zelf-medelijden -- enkel in mezelf kan bestaan als en wanneer ik mijn verantwoordelijkheid voor mezelf heb geabdiceerd en daarin dus geloof dat het geoorloofd en gerechtvaardigd is om mezelf te vernietigen, aan te vallen en te kwetsen, omdat ik geloof dat ik niet insta voor de gevolgen en consequenties van mijn daden tegenover mezelf --- in de plaats van te realiseren, in te zien en te beseffen dat ik alleen besta in en als mezelf als het leven zelf en dat ik insta voor mezelf en dus altijd de gevolgen en consequenties zal dragen van al wat ik doe in mijn leven/bestaan  - en dat dus, het geloof en het gevoel dat ik op de één of andere manier 'gedragen' of 'geleid' wordt door iets of iemand anders en dat ik dus niet werkelijk compleet verantwoordelijk ben voor mezelf en mijn daden, in wezen bestaan in en als een voorgeprogrammeerd systeem van energie als de menselijke geest, dat ik heb laten programmeren in en als mezelf, waarin ik mezelf als het leven zelf heb opgegeven en heb laten gebruiken als niets meer of minder dan een generator en aandrijvingspunt voor die machine/systeem van/als de menselijke geest, als gedachten, gevoelens en emoties

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te begrijpen en te beseffen dat de menselijke geest bestaat als de manifestatie van zelf-vernietiging - omdat het de representatie is van hoe ik de verantwoordelijkheid voor de gevolgen en consequenties van mijn daden heb geabdiceerd - en daarin  onvermijdelijke zelf-vernietiging en zelf-sabotage heb gecreëerd en gemanifesteerd in de vorm van de menselijke geest en het wereld-systeem in de fysieke werkelijkheid - omdat, als ik zelf niet in elk moment oplet en doe wat het beste is en mezelf stuur en beweeg om te handelen op basis van inzicht in wat het beste is, dan sta ik een realiteit toe te bestaan, zowel binnen als buiten, die zal afwijken van wie ik ben binnenin mezelf en dus uiteindelijk tot een compromittatie en vernietiging zal leiden van mezelf


Wordt vervolgd in Dag 403

Dag 401: Wat ligt er Verborgen achter de Emotie van Zelf-Medelijden? - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-401-wat-ligt-er-verborgen-achter-de.html#sthash.3aaGDPwi.dpuf

Dag 401: Wat ligt er Verborgen achter de Emotie van Zelf-Medelijden? - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-401-wat-ligt-er-verborgen-achter-de.html#sthash.3aaGDPwi.dpuf

Dag 401: Wat ligt er Verborgen achter de Emotie van Zelf-Medelijden?

Dit is een verderzetting van "Dag 400: Zijn Gevoelens en Emoties een Representatie van mijn Gebrek aan Zelf-Verantwoordelijkheid?".


Nadat ik in mijn voorgaande blogs mijn ervaring van Zelf-Medelijden heb onderzocht, vergeven en gecorrigeerd - zag ik dat ik 'lichter' was in mezelf, in de zin van dat ik ervaarde dat er een zwaarte van mijn schouders was getild - en dat er een Mist voor mijn ogen wegtrok die er al een tijdje had gezeten. Maar, doorheen mijn dag merkte ik dat er nog momenten waren waarin de emotie van zelf-medelijden naar boven kwam, en dat er zich nog altijd dat wrange gevoel in mijn maag bevindt, een gevoel van 'zwaarte', als een lichte vorm van Depressie - hetgeen dus impliceert dat ik, in mijn schrijven, niet tot de kern van de energie van zelf-medelijden in mezelf ben geraakt. Ik heb het oppervlak weggekrabt, maar wat er werkelijk aan het startpunt en de oorsprong van de Emotie van Zelf-medelijden ligt heb ik niet aangesproken.

In het laatste interview van de Atlanteans over Zelf-Medelijden, "Self Pity: Nature & Self Forgiveness - Atlanteans - Part 144" - werd dit onderwerp besproken, van hoe je, om zelf-medelijden te stoppen, naar de oorsprong moet gaan, naar wat eigenlijk achter de emotionele ervaring van zelf-medelijden ligt -- omdat anders, zelf-medelijden gewoon zal blijven opkomen.

En, wat eigenaardig was: wat de Atlanteans besproken in hun interview was dat, wat er achter de emotionele ervaring van zelf-medelijden ligt, is een gevoel/ervaring van 'je slecht voelen' -- ik bedoel, dit is fascinerend, omdat ik dat ook zag in mezelf, dat, wanneer zelf-medelijden opkomt in mezelf, dan is dat altijd omdat ik mij 'slecht voelde' - ik kon echter die ervaring van 'mij slecht voelen' nooit echt verder definieren, met andere woorden: ik kon er nooit echt een specifieke emotie op plakken. En dus wist ik niet goed hoe ik ermee verder moest - en dus, dit punt dat de Atlanteans in hun interview opentrokken was voor mij een referentiepunt dat ik het goed zag. Dat, de ervaring die gepaard gaat met zelf-medelijden, is gewoon een algemeen ongedefinieerd gevoel van 'me slecht voelen'. En, het feit dat dit 'slechte gevoel' zo algemeen en ongedefinieerd is, is wat de Geest gebruikt om ervoor te zorgen dat ik het aanvaard als en in mezelf - omdat het gewoon een algemene ervaring is in mezelf die ik niet kan specifieren, begrijpen of verduidelijken en dus ook niet kan Oplossen.

De vraag waar ik dan mee verder kan werken, is uiteraard: Waarom is het dat ik mij 'Slecht voel'? Wat zijn met andere woorden de specifieke 'codes', 'sleutels' die deze energetische ervaring van 'me slecht voelen' Ontsluiten/Activeren? Codes, met name de specifieke 'Woorden' en zinstructuren als Gedachten in mijn Geest. En wat ik daarin vindt, is dat, de specifieke gedachten die de emotionele ervaring van 'mij slecht voelen' activeren, gedachten zijn waarin ik mezelf 'aanval' - waarin ik bijvoorbeeld in mijn geest kijk naar mijn verleden, naar dingen die ik al dan niet gedaan heb, en ik neem elk klein detail van mezelf in mijn herinneringen, en met een vergrootglas kijk ik naar al de momenten waarin ik dingen gedaan of gezegd heb, of zelfs hoe ik mij in momenten heb gevoeld en ervaren tegenover bepaalde mensen en situaties - en dan zeg ik tegen mezelf van 'kijk eens naar wat je toen gedaan/gezegd/gevoeld/gedacht hebt, wat ben je toch een slecht persoon!'. Of ik kijk bijvoorbeeld naar al de keren dat ik in mijn Proces gevallen ben in een bepaald patroon, een bepaald verlangen - en ik haal al die herinneringen naar boven in mijn geest, en zeg tegen mezelf van 'kijk eens naar al de keren dat het je niet gelukt is om op te staan en te blijven staan in het Oog van de minste uitdaging - Het zal je Nooit lukken, want je bent nu eenmaal een Mislukkeling!'

En, vanaf die ene gedachte, die ene zelf-beoordeling waar ik op reageer in mezelf met een 'Slecht Gevoel' - vanaf die ene reactie, volgt er een domino reactie waarin ik mezelf langzaam maar zeker in een vicieuze cyclus van zelf-medelijden zuig. Want, wanneer ik mij slecht voel in die zelf-beoordeling over mijn herinneringen/verleden, dan ga ik in de emotionele ervaring van zelf-medelijden -- omdat, ik bedoel, die zelf-beoordeling, is als een aanval op mezelf, en heel vaak voel ik ook een heel scherpe pijn, specifiek zo rond mijn solar plexus, alsof ik een mes in mezelf heb gestoken door mezelf op die specifieke/harde wijze te beoordelen - waardoor ik dan mezelf ga proberen 'troosten' door middel van Zelf-Medelijden, waarin ik dan zeg tegen mezelf van 'ocharme ik'.

Maar, ik bedoel, het is zo absurd omdat - ik ben degene die mezelf heeft pijn gedaan - en door daar nu op te reageren met zelf-medelijden ga ik doen alsof ik het niet was, alsof ik het slachtoffer ben in deze situatie -- terwijl ik net de Creator ben van deze hele toestand.

En wat eigenaardig is, wanneer ik mezelf laat meevoeren in die ervaring van Zelf-medelijden als reactie op dat 'slechte gevoel', gepaard met de zelf-beoordeling - dan is het letterlijk alsof ik in mezelf naar beneden getrokken wordt, of althans, ik kruip naar beneden in mezelf, ik krimp ineen. En, hoe meer ik ineen krimp - hoe intenser de zelf-beoordelingen worden en hoe meer zelf-beoordelingen er naar boven komen. En uiteindelijk is het werkelijk alsof ik mezelf aan het aanvallen ben met een stortvloed aan messteken tot er niets meer van mezelf overblijft -- waarin ik dus in een cyclus zit in mijn Geest van absolute zelf-vernietiging - alsof ik er in mezelf op gebrand ben om mezelf compleet te Vernietigen. En, ik bedoel, dat gaat heel snel, dit proces - vanaf het moment dat ik mezelf naar beneden laat bewegen in mezelf, meegevoerd door de energie van zelf-medelijden, dan neemt die overspoelende drang tot zelf-vernietiging het over en dan ben ik verloren.

En dus daardoor: zolang ik dit startpunt dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, van het aanvallen van mezelf omwille van fouten die ik begaan heb in het verleden, niet verander - zal de emotionele ervaring van zelf-medelijden en dus ook die hele vicieuze cyclus van zelf-vernietiging blijven bestaan in mezelf. En dus, ik bedoel, het fascinerende in dit punt van zelf-beoordeling en zelf-vernietiging - is dat het zo 'natuurlijk' aanvoelt --- in de zin van dat die ervaring van 'mij slecht voelen' over mijn verleden, lijkt zo vanzelfsprekend. Het lijkt voordehandliggend en vanzelfsprekend dat ik mij zou slecht voelen over wat ik gedaan heb - dat is de Menselijke Conditie. Dat is hoe wij als mensheid bestaan, in schuld en spijt in relatie tot ons collectief verleden. Ons verleden dat ons, in alles van waar we dagelijks mee in contact komen, in het gezicht staart, en ons eraan herinnert wat voor een verschrikkelijke wezens we zijn - omdat: Onze steden zijn gebouwd met Bloedgeld, door middel van slavernij, oorlog, corruptie en hebzucht. Elke keer we naar de supermarkt gaan en een product kopen, is dat goedkope product een product van economische slavernij en ongelijkheid in het economisch wereldsysteem. Op het nieuws is elke dag wel te zien hoe onze planeet en samenleving erop achteruit gaat, op elk vlak, dankzij de aanwezigheid van de mens hier op aarde.

En, ik bedoel, die hele houding van 'kijk naar wat je gedaan hebt, en voel je nu maar heel slecht!' is wat door ouders en leerkrachten gebruikt en aangewend wordt  in de opvoeding van Kinderen, van onszelf. Het lijkt wel alsof ons hele bestaan als Menswezens bestaat in en als absolute consistente zelf-vermindering en zelf-vernietiging. Hetgeen dus maar aantoont hoe diep deze zelf-beoordeling, en tegelijkertijd ook de beoordeling van elkaar, geworteld zit in ons 'systeem'.


Wordt Vervolgd in Dag 402

Dag 400: Zijn Gevoelens en Emoties een Representatie van mijn Gebrek aan Zelf-Verantwoordelijkheid? - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-400-zijn-gevoelens-en-emoties-een.html#sthash.uUdQsGCv.dpuf

Dag 400: Zijn Gevoelens en Emoties een Representatie van mijn Gebrek aan Zelf-Verantwoordelijkheid? - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-400-zijn-gevoelens-en-emoties-een.html#sthash.uUdQsGCv.dpuf

Dag 400: Zijn Gevoelens en Emoties een Representatie van mijn Gebrek aan Zelf-Verantwoordelijkheid?

Dit is een verderzetting van "Dag 399: Hoe Schept de Energie van Zelf-Medelijden de Illusie van Comfort, Veiligheid en Bescherming?"

Zelf-Correctie Dimensie

Wanneer en als ik de energie van zelf-medelijden zie en ervaar opkomen in mezelf - als een energie die mijn gewaarzijn naar beneden trekt, weg van wat zich afspeelt in mijn onmiddellijke fysieke omgeving - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat de emotionele ervaring van zelf-medelijden bestaat in mezelf als een opzettelijk mechanisme in de geest dat mijn gewaarzijn bevangt en onttrekt van de realiteit en altijd specifiek is aan het moment waarin het opkomt

hierin zie, besef en realiseer ik mij dat wanneer en als ik mezelf toesta en accepteer de energie van zelf-medelijden te volgen, dat ik mezelf opzettelijk laat wegvoeren van een moment dat een substantiele mogelijkheid tot zelf-verandering belichaamt, door geen verantwoordelijkheid te nemen voor de aard van de ervaringen die bestaan in mezelf en daardoor niet in te zien hoe ik mezelf aan het saboteren ben in het bestaan van en als wie ik werkelijk ben als het leven in en als mezelf door mezelf zo makkelijk te laten meevoeren door een energie die opkomt in mezelf waarvan ik niet eens weet, zie of besef waar die energie, en de gedachten die ermee gepaard gaan, vandaan komen, hoe ze precies bestaan of hoe ze functioneren

ik zie, besef en realiseer mij hierin dat als ik zou begrijpen en inzicht hebben in mezelf en als ik mij gewaar zou zijn van hoe gedachten, gevoelens en emoties als energetische ervaringen die opkomen in mezelf, in werkelijkheid bestaan en functioneren in mezelf - en wie ik ben in relatie tot die gedachten, gevoelens en emoties --- dat ik mezelf dan niet zo makkelijk zou laten meevoeren door die ervaringen omdat ik zou beseffen en inzien dat deze ervaringen niet zo 'onschuldig' zijn als ze lijken, en dat ze ook niet 'zomaar' opkomen of bestaan in mezelf -- ik zou beseffen dat ze deel uitmaken van mezelf omdat ze in mezelf bestaan  en dat dat systeem van gedachten, gevoelens en emoties als energie in mezelf, in wezen een gevolg en consequentie is van de mate waarin ik nooit verantwoordelijkheid heb genomen voor mezelf als de God van mijn Bestaan, vanbinnen en vanbuiten -- en dat ik, door die extensieve abdicatie en ontkenning van mijn macht en verantwoordelijkheid in en voor mezelf, een systeem van energetische ervaringen heb laten opbouwen in mezelf waarin ik zelfs geloof en ervaar dat dat systeem van energie macht heeft over mij

waarin ik zie, besef en begrijp dat het systeem van energie in mezelf als de gedachten, gevoelens en emoties die opkomen en bestaan in mezelf, niets meer of minder is dan de manifestatie en representatie van mijn laksheid en passiviteit tegenover het staan/bestaan als een zelf-verantwoordelijk wezen - en dat, het feit dat ik dat systeem laat bepalen en beïnvloeden wie ik ben in elk moment, representatief staat voor de tijdlijn van mijn bestaan, waarin ik, vanaf het begin van mijn bestaan, in elk moment, keer op keer, mijn verantwoordelijkheid uit handen heb gegeven -- waarin al die beslissingen, al die momenten waarin ik telkens opnieuw mezelf liet vallen en wegvoeren/meevoeren, zich hebben opgestapeld en geaccumuleerd tot waar ik mij nu bevindt, als een absolute slaaf van mijn eigen zelf-verminderende, zelf-onderdrukkende en zelf-abdicerende beslissingen als gemanifesteerd in en als het Energetische Systeem van Gedachten, Gevoelens en Emoties

ik stel mezelf tot doel om energetische ervaringen zoals de emotie van zelf-medelijden, wanneer en als en in de hoedanigheid dat ze opkomen en dat ik ze ervaar in mezelf, niet zomaar voor lief aan te nemen - maar eerder te begrijpen en te beseffen dat het vrij onnozel en absurd is om mezelf te identificeren met een ervaring, een gedachte, gevoel of emotie, en om te gaan geloven dat die ervaring is 'wie ik ben', wanneer ik niet eens inzicht heb in hoe deze ervaring bestaat, waar ze vandaan komt, wie ik ben in relatie tot deze ervaring of wat deze ervaring in mezelf eigenlijk zegt over wie ik ben als levend wezen

en daarin dus stel ik mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor de energetische ervaringen die opkomen en bestaan in mezelf zoals de emotie van zelf-medelijden --- door deze ervaring ten eerste nauwkeurig en gedetailleerd te onderzoeken en dus mezelf te onderzoeken in relatie tot deze ervaring die zo plots in een moment naar boven komt in mezelf --- in en als het besef en de realisatie dat geen enkele ervaring in mezelf 'zomaar' opkomt, net zoals er niets is van mezelf in wat ik doe of zeg of wie ik ben, dat 'zomaar' is, er ligt altijd een bepaalde motivatie, reden en startpunt/beginpunt achter dat op zich best makkelijk te vinden is, als ik maar de tijd neem om even stil te staan en op verkenning te gaan

Ik stel mezelf dan dus tot doel om, wanneer en als de emotie van zelf-medelijden in mezelf naar boven komt, als een reactie op een bewuste al dan niet onbewuste gedachte, waarin ik de neiging heb om in mijn Gewaarzijn plots naar beneden te zakken in mezelf, en mezelf te wentelen in een gevoel van comfort, veiligheid en bescherming dat in het diepst van mezelf ligt, volledig onttrokken aan mijn onmiddellijke fysieke omgeving -- om dan, in de plaats van mezelf in en als mijn Gewaarzijn te laten meevoeren door die Energie, eerder te blijven staan in mezelf in en als de levende statement dat ik HIER ben, ik ben Zelf-Verantwoordelijkheid, ik ben Stabiliteit -- ik neem verantwoordelijkheid voor mezelf in relatie tot energie en ik sta mezelf niet toe mezelf te laten bewegen door een energetische ervaring als een gevoel of emotie, ik ben Zelf-Beweging