Nadat ik in mijn voorgaande blogs mijn ervaring van Zelf-Medelijden heb onderzocht, vergeven en gecorrigeerd - zag ik dat ik 'lichter' was in mezelf, in de zin van dat ik ervaarde dat er een zwaarte van mijn schouders was getild - en dat er een Mist voor mijn ogen wegtrok die er al een tijdje had gezeten. Maar, doorheen mijn dag merkte ik dat er nog momenten waren waarin de emotie van zelf-medelijden naar boven kwam, en dat er zich nog altijd dat wrange gevoel in mijn maag bevindt, een gevoel van 'zwaarte', als een lichte vorm van Depressie - hetgeen dus impliceert dat ik, in mijn schrijven, niet tot de kern van de energie van zelf-medelijden in mezelf ben geraakt. Ik heb het oppervlak weggekrabt, maar wat er werkelijk aan het startpunt en de oorsprong van de Emotie van Zelf-medelijden ligt heb ik niet aangesproken.
In het laatste interview van de Atlanteans over Zelf-Medelijden, "Self Pity: Nature & Self Forgiveness - Atlanteans - Part 144" - werd dit onderwerp besproken, van hoe je, om zelf-medelijden te stoppen, naar de oorsprong moet gaan, naar wat eigenlijk achter de emotionele ervaring van zelf-medelijden ligt -- omdat anders, zelf-medelijden gewoon zal blijven opkomen.
En, wat eigenaardig was: wat de Atlanteans besproken in hun interview was dat, wat er achter de emotionele ervaring van zelf-medelijden ligt, is een gevoel/ervaring van 'je slecht voelen' -- ik bedoel, dit is fascinerend, omdat ik dat ook zag in mezelf, dat, wanneer zelf-medelijden opkomt in mezelf, dan is dat altijd omdat ik mij 'slecht voelde' - ik kon echter die ervaring van 'mij slecht voelen' nooit echt verder definieren, met andere woorden: ik kon er nooit echt een specifieke emotie op plakken. En dus wist ik niet goed hoe ik ermee verder moest - en dus, dit punt dat de Atlanteans in hun interview opentrokken was voor mij een referentiepunt dat ik het goed zag. Dat, de ervaring die gepaard gaat met zelf-medelijden, is gewoon een algemeen ongedefinieerd gevoel van 'me slecht voelen'. En, het feit dat dit 'slechte gevoel' zo algemeen en ongedefinieerd is, is wat de Geest gebruikt om ervoor te zorgen dat ik het aanvaard als en in mezelf - omdat het gewoon een algemene ervaring is in mezelf die ik niet kan specifieren, begrijpen of verduidelijken en dus ook niet kan Oplossen.
De vraag waar ik dan mee verder kan werken, is uiteraard: Waarom is het dat ik mij 'Slecht voel'? Wat zijn met andere woorden de specifieke 'codes', 'sleutels' die deze energetische ervaring van 'me slecht voelen' Ontsluiten/Activeren? Codes, met name de specifieke 'Woorden' en zinstructuren als Gedachten in mijn Geest. En wat ik daarin vindt, is dat, de specifieke gedachten die de emotionele ervaring van 'mij slecht voelen' activeren, gedachten zijn waarin ik mezelf 'aanval' - waarin ik bijvoorbeeld in mijn geest kijk naar mijn verleden, naar dingen die ik al dan niet gedaan heb, en ik neem elk klein detail van mezelf in mijn herinneringen, en met een vergrootglas kijk ik naar al de momenten waarin ik dingen gedaan of gezegd heb, of zelfs hoe ik mij in momenten heb gevoeld en ervaren tegenover bepaalde mensen en situaties - en dan zeg ik tegen mezelf van 'kijk eens naar wat je toen gedaan/gezegd/gevoeld/gedacht hebt, wat ben je toch een slecht persoon!'. Of ik kijk bijvoorbeeld naar al de keren dat ik in mijn Proces gevallen ben in een bepaald patroon, een bepaald verlangen - en ik haal al die herinneringen naar boven in mijn geest, en zeg tegen mezelf van 'kijk eens naar al de keren dat het je niet gelukt is om op te staan en te blijven staan in het Oog van de minste uitdaging - Het zal je Nooit lukken, want je bent nu eenmaal een Mislukkeling!'
En, vanaf die ene gedachte, die ene zelf-beoordeling waar ik op reageer in mezelf met een 'Slecht Gevoel' - vanaf die ene reactie, volgt er een domino reactie waarin ik mezelf langzaam maar zeker in een vicieuze cyclus van zelf-medelijden zuig. Want, wanneer ik mij slecht voel in die zelf-beoordeling over mijn herinneringen/verleden, dan ga ik in de emotionele ervaring van zelf-medelijden -- omdat, ik bedoel, die zelf-beoordeling, is als een aanval op mezelf, en heel vaak voel ik ook een heel scherpe pijn, specifiek zo rond mijn solar plexus, alsof ik een mes in mezelf heb gestoken door mezelf op die specifieke/harde wijze te beoordelen - waardoor ik dan mezelf ga proberen 'troosten' door middel van Zelf-Medelijden, waarin ik dan zeg tegen mezelf van 'ocharme ik'.
Maar, ik bedoel, het is zo absurd omdat - ik ben degene die mezelf heeft pijn gedaan - en door daar nu op te reageren met zelf-medelijden ga ik doen alsof ik het niet was, alsof ik het slachtoffer ben in deze situatie -- terwijl ik net de Creator ben van deze hele toestand.
En wat eigenaardig is, wanneer ik mezelf laat meevoeren in die ervaring van Zelf-medelijden als reactie op dat 'slechte gevoel', gepaard met de zelf-beoordeling - dan is het letterlijk alsof ik in mezelf naar beneden getrokken wordt, of althans, ik kruip naar beneden in mezelf, ik krimp ineen. En, hoe meer ik ineen krimp - hoe intenser de zelf-beoordelingen worden en hoe meer zelf-beoordelingen er naar boven komen. En uiteindelijk is het werkelijk alsof ik mezelf aan het aanvallen ben met een stortvloed aan messteken tot er niets meer van mezelf overblijft -- waarin ik dus in een cyclus zit in mijn Geest van absolute zelf-vernietiging - alsof ik er in mezelf op gebrand ben om mezelf compleet te Vernietigen. En, ik bedoel, dat gaat heel snel, dit proces - vanaf het moment dat ik mezelf naar beneden laat bewegen in mezelf, meegevoerd door de energie van zelf-medelijden, dan neemt die overspoelende drang tot zelf-vernietiging het over en dan ben ik verloren.
En dus daardoor: zolang ik dit startpunt dat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, van het aanvallen van mezelf omwille van fouten die ik begaan heb in het verleden, niet verander - zal de emotionele ervaring van zelf-medelijden en dus ook die hele vicieuze cyclus van zelf-vernietiging blijven bestaan in mezelf. En dus, ik bedoel, het fascinerende in dit punt van zelf-beoordeling en zelf-vernietiging - is dat het zo 'natuurlijk' aanvoelt --- in de zin van dat die ervaring van 'mij slecht voelen' over mijn verleden, lijkt zo vanzelfsprekend. Het lijkt voordehandliggend en vanzelfsprekend dat ik mij zou slecht voelen over wat ik gedaan heb - dat is de Menselijke Conditie. Dat is hoe wij als mensheid bestaan, in schuld en spijt in relatie tot ons collectief verleden. Ons verleden dat ons, in alles van waar we dagelijks mee in contact komen, in het gezicht staart, en ons eraan herinnert wat voor een verschrikkelijke wezens we zijn - omdat: Onze steden zijn gebouwd met Bloedgeld, door middel van slavernij, oorlog, corruptie en hebzucht. Elke keer we naar de supermarkt gaan en een product kopen, is dat goedkope product een product van economische slavernij en ongelijkheid in het economisch wereldsysteem. Op het nieuws is elke dag wel te zien hoe onze planeet en samenleving erop achteruit gaat, op elk vlak, dankzij de aanwezigheid van de mens hier op aarde.
En, ik bedoel, die hele houding van 'kijk naar wat je gedaan hebt, en voel je nu maar heel slecht!' is wat door ouders en leerkrachten gebruikt en aangewend wordt in de opvoeding van Kinderen, van onszelf. Het lijkt wel alsof ons hele bestaan als Menswezens bestaat in en als absolute consistente zelf-vermindering en zelf-vernietiging. Hetgeen dus maar aantoont hoe diep deze zelf-beoordeling, en tegelijkertijd ook de beoordeling van elkaar, geworteld zit in ons 'systeem'.
Wordt Vervolgd in Dag 402
Dag 400: Zijn Gevoelens en Emoties een Representatie van mijn Gebrek aan Zelf-Verantwoordelijkheid?
- See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-400-zijn-gevoelens-en-emoties-een.html#sthash.uUdQsGCv.dpuf
Dag 400: Zijn Gevoelens en Emoties een Representatie van mijn Gebrek aan Zelf-Verantwoordelijkheid?
- See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/2013/11/dag-400-zijn-gevoelens-en-emoties-een.html#sthash.uUdQsGCv.dpuf
No comments:
Post a Comment