Vandaag kwamen Joao en Joana op bezoek op de Desteni Farm - en dus gingen Maite en ik de gordijnen weer ophangen die we net gewassen hadden. De gordijnen hadden een specifiek systeem waarbij je verschillende staafjes in verscheidene lussen moet schuiven om een speciaal effect te creëren wanneer ze ophangen.
Ik had dat systeem nog nooit gezien, toegepast of geprobeerd - en toen ik eraan begon merkte ik dat ik heel veel moeite had om de staafjes in de lussen te schuiven -- het proces ging heel traag en gedachten die door mijn geest gingen waren van: 'wat voor een snertsysteem is dat nu', 'wie ontwerpt er nu zoiets?!', 'wie koopt er nu zoiets?!', 'waarom moet ik mijn tijd hieraan spenderen?!', 'ik begrijp niet waarom ik al mijn tijd moet spenderen aan het ophangen van gordijnen terwijl ik andere taken te doen heb!'.
Ik had aanvankelijk verwacht dat het ophangen van gordijnen een heel snel proces zou zijn, en dat ze in één twee drie zouden ophangen zoals dat altijd het geval geweest is met gordijnen - het is normaal gezien een heel simpel systeem van één haakje dat je door één lus moet schuiven. Ik begon mij gefrustreerd te voelen omdat het zo traag ging - en die frustratie was duidelijk een reactie op de machteloosheid die ik eigenlijk ervoer in mezelf tegenover dit hele proces dat niet verliep zoals ik had verwacht/verlangd dat het zou verlopen. En ik bleef maar denken van 'waarom ziet Maite niet dat dit systeem niet werkt?!', 'waarom nemen we niet gewoon andere gordijnen die niet zoveel tijd consumeren om op te hangen?!', 'dit is toch gewoon niet redelijk!' -- en hoe meer ik rondjes bleef draaien in die 'waarom'-vragen in mijn geest die een uiting waren van de machteloosheid die ik ervoer in mezelf --- alsof ik mezelf tot God aan het keren was in mijn onbegrip over waarom de situatie niet verliep volgens het plan dat ik aanvankelijk in mijn gedachten had - 'waarom heeft U mij verlaten God, waarom toch?!' lol. Met andere woorden: 'waarom krijg ik niet wat ik wil God?' --- des te meer voelde ik mij 'gevangen' in/door de situatie, en voelde ik mij meer en meer machteloos tegenover de taak die ik aan het uitvoeren was en mijn onkunde om die staafjes op snelle en efficiente wijze door die lussen te krijgen.
Hierdoor ontstond er een conflict in mezelf - waarin er langs de ene kant in mezelf een 'stem'/'personage' was die de situatie wil controleren en die een bepaalde verwachting/plan had in verband met wat ik aan het doen was en die zei van 'dit moet hier sneller gaan!', 'komaan, gordijnen ophangen, dat zou niet zoveel tijd in beslag moeten nemen!' - en dan langs de andere kant was er ik in het fysieke lichaam en de fysieke realiteit van mezelf waarin ik nu eenmaal niet sneller leek te kunnen gaan, waarin ik mij constant geblokkeerd voelde door mijn eigen fysieke beperkingen en vaardigheden in relatie tot het 'staafjes-in-lusjes-schuiven'-proces. En dus, doordat ik in en als dat 'controllerende' personage in mijn geest verwachtingen/verlangens/plannen had die niet overeenkwamen met de eigenlijke fysieke realiteit/situatie, en die dus in conflict/frictie/wrijving stonden met de realiteit, bouwde er zich een energie op in mezelf, een ervaring van kwaadheid - die dus in werkelijkheid een reactie was van hulpeloosheid/machteloosheid -- waarin het best eigenaardig is hoe die ervaring van kwaadheid net het omgekeerde lijkt te zijn van 'machteloosheid'/'hulpeloosheid' en een gevoel van macht/superioriteit geeft, maar dus in wezen is het eigenlijk gewoon een gevolg van de wrijving/frictie die ontstaat wanneer de realiteit van mezelf in mijn geest in de vorm van verlangens, verwachtingen en plannen, niet overeenkomt met de fysieke realiteit van mezelf.
En, zodra Maite wegging om andere taken te verzorgen, en ik alleen bleef met de gordijnen, en de staafjes en de lussen, begon ik te huilen, lol. Ik huilde uit frustratie/machteloosheid - frustratie/machteloosheid omdat ik niet leek te kunnen doen wat ik geloofde en dacht dat ik zou moeten doen/kunnen -- namelijk die staafjes snel en efficient in die lusjes schuiven en de gordijnen ophangen. En, die toestand waarin ik me op dat moment in bevond was exact hetzelfde als hoe ik me zo vaak ervaren had tijdens mijn kindertijd. Toen was die stem/dat personage van 'controle' dat zegt van 'zo moet het zijn' en 'dit is wat ik van jou verwacht' - een volwassene -- en ik was het kind, namelijk de fysieke realiteit die niet kon voldoen aan die verwachtingen omdat het de specifieke noodzakelijke vaardigheden of kennis niet had en die dan begon te huilen uit angst van de kwaadheid van de volwassene als ik de specifieke taak niet op hun manier zou kunnen uitvoeren - uit angst om gestraft te worden.
En dus is het fascinerend hoe die 'kwaadheid' zich nu gemanifesteerd heeft in mijn eigen geest - waarin ik zowel het kind als de volwassene ben. Ik ben langs de ene kant in mijn geest de volwassene die controle wil uitoefenen over de fysieke realiteit door allerlei verwachtingen te hebben in verband met 'hoe het moet zijn' --- en langs de andere kant ben ik het kind als de fysieke realiteit van mezelf die niet kan voldoen aan die verwachtingen. Dat hele proces van hoe ik vroeger in relatie stond met en reageerde op de volwassene in mijn omgeving, heeft zich dus, nu dat ik zelf 'volwassen' ben, geinternaliseerd in mezelf. Hoe eigenaardig - dat die momenten in mijn herinneringen zich volledig hebben geïntegreerd in en als mezelf, waarin ik dus zelf elk personage ben in de herinneringen - ik ben zelf de 'controlerende' volwassene waarop ik reageer met angst en machteloosheid/hulpeloosheid --- ik ben de polariteit van langs de ene kant de volwassene die zich gefrustreerd en kwaad voelt omdat 'het kind'/het fysieke lichaam niet snel genoeg gaat, en denkt van 'je moet het zus en zo doen' en 'waarom kan je dat niet fatsoenlijk doen', en langs de andere kant ben ik het kind dat zegt van 'ik probeer maar het lukt me niet', 'ik weet niet waarom ik niet sneller/beter kan zijn'.
Want, dit keer was er helemaal geen 'volwassene' in mijn omgeving die zei van 'kim je moet sneller gaan' of 'waarom kan je dat niet fatsoenlijk doen', maar toch interpreteerde mijn geest de situatie vanuit mijn herinneringen, waar ik dan emotioneel op reageerde alsof het echt is - ook al was er geen enkele werkelijke referentie tot die herinnering in mijn eigenlijke fysieke realiteit. En dus, dit is een mooi voorbeeld van hoe ik werkelijk een 'organische robot' ben, een geprogrammeerd systeem dat dag in en dag uit het verleden blijft herbeleven, ook al is dat verleden totaal niet meer HIER - want, de realiteit die HIER is, heeft niets te maken met al die emotionele herinneringen in mijn geest. En dus, daarom is het proces van zelf vergeving en zelf-correctie zo essentieel - om als het ware mezelf 'op te ruimen' in mijn geest, en ervoor te zorgen dat ik in mijn participatie met/in mijn dagelijkse werkelijkheid niet gestuurd of beïnvloed wordt door herinneringen als geintegreerde momenten en emotionele ervaringen uit het verleden - maar zodat ik voor de eerste keer in mijn bestaan werkelijk kan Leven, in het moment, als het zelf-directieve principe van mezelf en mijn leven/bestaan.
Wordt Vervolgd in Dag 409
Cool Kim!
ReplyDelete