Dag 599: Is Onzekerheid Eigenlijk Angst om Betrapt te worden op Leugenachtigheid?

Dag 599: Is Onzekerheid Eigenlijk Angst om Betrapt te worden op Leugenachtigheid?

Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

...En om er dus voor te zorgen dat ik niet zal veranderen in en als die gewoontes, heb ik de emotionele ervaring van onzekerheid in mezelf gecreëerd waar ik mezelf achter verberg en waarin ik mijn aandacht afleid zodat ik niet direct zal zien wie ik ben vanbinnen en zodat ik niet daadwerkelijk eerlijk zal zijn met mezelf over wat ik doe in mezelf en wat ik toesta en accepteer te bestaan in mezelf en macht en authoriteit te hebben over mijn interne en externe bestaan.

Dag 598: Waarom Verkiezen we om te Bestaan als een Verminderde Vorm van Onszelf?

Wat er dus gebeurt in mezelf wanneer ik in de emotionele reactie van onzekerheid ga wanneer ik bij iemand ben, is dat ik de beoordelingen die in mezelf bestaan in relatie tot specifieke dingen die ik doe of gedaan heb en hoe ik besta en wie ik ben in mezelf, ga projecteren in de persoon waar ik in dat moment bij ben. En dan creëer ik dus de illusie dat die persoon al die dingen ziet van en in mij die ik van mezelf beoordeel en waar ik mij dus 'slecht' over voel in mezelf -- als al de aspecten van mezelf die ik zie als 'minderwaardige/inferieure eigenschappen' -- en dat die persoon mij bijgevolg ook beoordeelt en ziet als hoe ik mezelf eigenlijk beoordeel en zie in mijn eigen geest.

De ervaring van onzekerheid komt dan op omdat ik helemaal niet wil dat mensen zien dat ik inferieur of minderwaardig ben - of dat mensen mij althans op die manier gaan beoordelen - waardoor ik ga proberen om de delen van mezelf te verbergen die ik in mezelf beoordeel zodat de mensen om mij heen die delen niet zouden zien en zodat mensen mij dus ook niet zullen beoordelen als hoe ik mezelf beoordeel in relatie tot specifieke dingen die in mezelf bestaan, zoals bepaalde gewoonten die ik uitleef of gedachten die ik denk of manieren waarop ik reageer.

En die daad van het proberen verbergen van delen van mezelf ervaar ik dan als de emotie van 'onzekerheid' --- onzekerheid zijnde de angst dat de dingen die ik probeer te verbergen gezien zullen worden door mensen en dat ik met andere woorden gezien zal worden als hoe ik mezelf eigenlijk zie binnenin mezelf, namelijk op een negatieve manier.

Want, de realiteit is dat ik in feite binnenin mezelf mezelf aan het beoordelen ben, en dat ik eigenlijk vanbinnen in mezelf geloof dat ik minderwaardig en inferieur en negatief ben omwille van specifieke dingen die in mezelf bestaan zoals gewoonten, gedachten, reacties, enzovoort. Maar het probleem ontstaat wanneer ik die 'negatiefheid' die ik ervaar vanbinnen probeer te verbergen achter een 'positief' beeld en 'imago'.

Omdat, wanneer ik dan in feite de zogezegde 'waarheid' van mezelf, als de negatiefheid die ik ervaar en waarneem binnenin mezelf in relatie tot mezelf, wil verborgen houden van mensen - dan zal ik uiteraard in constante angst bestaan in mezelf dat mensen die 'waarheid' zien. Ik zal bestaan in angst om 'gevat' te worden en om 'gezien' en als het ware 'betrapt' te worden op het doen en participeren in al de dingen die ik beoordeel in en van mezelf -- al de dingen waarvan ik denk en geloof dat het negatief of slecht of minderwaardig is om zo te bestaan, al de zogezegde 'slechte eigenschappen' in en van mezelf.

Dus, in de plaats van die 'slechte eigenschappen' te veranderen en dus ervoor te zorgen dat ik besta op een manier waarin ik mezelf absoluut en volledig en compleet kan respecteren en waarderen, ga ik die delen van mezelf eerder proberen verstoppen achter een leugen, namelijk een 'positief beeld' van 'wie ik ben' - en verkies ik dus als het ware om de hele tijd rond te lopen in en als onzekerheid en angst dat ik 'gevat' en 'betrapt' zal worden op mijn leugens --- dat mensen met andere woorden zullen zien dat ik niet dat 'positieve' beeld ben dat ik probeer rond te dragen als 'wie ik ben'.

Dag 598: Waarom Verkiezen we om te Bestaan als een Verminderde Vorm van Onszelf?

Dag 598: Waarom Verkiezen we om te Bestaan als een Verminderde Vorm van Onszelf?

Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

De oplossing voor de ervaring van onzekerheid is dus het onderzoeken van dat punt dat ik in mezelf verborgen probeer te houden - datgene waar ik mezelf voor beoordeel of waarvan ik in mijn achterhoofd weet en besef dat het niet getuigt van eerbaarheid en integriteit. Zodat ik dat punt onder ogen kan komen en kan vergeven en mezelf erin kan corrigeren zodat ik mij niet meer onzeker hoef te voelen tegenover mensen en zodat ik ook mezelf in de ogen kan kijken zonder dat er verborgen spijt, schaamte of schuld verborgen ligt in mezelf. Dag 597: De Relatie met Mezelf is de Sleutel voor de Ervaring van Onzekerheid?

Het probleem in en van onzekerheid en het bestaan van de ervaring van onzekerheid in mezelf is dus dat er een gebrek aan ZELF-eerlijkheid is in mezelf in relatie tot specifieke aspecten en delen van mezelf als dingen waarin ik participeer in mijn geest.  Met andere woorden er zijn dingen die ik van mezelf verborgen houdt -- en ik ervaar de emotie van onzekerheid in reactie en relatie tot mensen in mijn wereld en omgeving om mijn blik en gewaarzijn af te wenden van mezelf en te richten naar andere mensen --- door zogezegd die specifieke delen van mezelf verborgen te houden van 'andere mensen' zodat ik geen verantwoordelijkheid zou nemen voor mijn relatie met mezelf en voor het feit dat wie ik ben in mijn relatie tot 'andere mensen' en hoe ik mijn relatie met de mensen in mijn omgeving heb gedefinieerd, namelijk in en als onzekerheid als het verborgen houden en onderdrukken van de realiteit van wie ik ben, is een representatie van hoe ik in relatie sta tot mezelf.

Dus, ik gebruik de emotie van onzekerheid  om ervoor te zorgen dat ik niet zie of besef dat ik niet eerlijk en integer ben met mezelf - zodat ik een oogje kan dichtknijpen in relatie tot bepaalde dingen die ik doe in mijn dagelijkse leven die ik eigenlijk niet wil veranderen van mezelf maar waarvan ik eigenlijk in mijn achterhoofd wel weet en besef dat het niet het beste is voor mezelf omdat het een 'mindere' vorm van bestaan is waarin ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan.

Dingen zoals bijvoorbeeld uitstelgedrag of het afdwalen in mijn geest en in dagdromen in de plaats van mezelf fysiek te bewegen en toe te passen in het actief bouwen aan mijn leven in en als de fysieke werkelijkheid. Of het ervoor kiezen om een film te kijken om 'de tijd te verdoen' en mijn aandacht af te leiden van andere zaken die eigenlijk gedaan moeten worden maar waar ik niet al te veel 'zin' in heb. Dat zijn allemaal dingen die in mezelf bestaan die niet het beste zijn voor mezelf en die niet in lijn staan met mijn beste en hoogste potentieel. Dingen waarin ik mezelf toesta en accepteer te bestaan op een manier die niet getuigt van hoe het eigenlijk is dat ik wil bestaan, als wezen.

En het zijn die dingen die ik tegelijkertijd ook niet meteen wil veranderen omdat ik mezelf er zodanig mee geïdentificeerd heb dat ik geloof dat het is 'wie ik ben' en dat ik bijgevolg mezelf niet zal kunnen zijn als ik niet meer kan participeren in die interne ervaringen en gewoontes. En om er dus voor te zorgen dat ik niet zal veranderen in en als die gewoontes, heb ik de emotionele ervaring van onzekerheid in mezelf gecreëerd waar ik mezelf achter verberg en waarin ik mijn aandacht afleid zodat ik niet direct zal zien wie ik ben vanbinnen en zodat ik niet daadwerkelijk eerlijk zal zijn met mezelf over wat ik doe in mezelf en wat ik toesta en accepteer te bestaan in mezelf en macht en authoriteit te hebben over mijn interne en externe bestaan.

Het is dus in feite vrij vreemd dat ik opzettelijk aan die inferieure en 'mindere'/'verminderde' vorm van mezelf blijf vastklampen en zelfs manieren ga bedenken om mezelf op die manier in stand te houden in de plaats van te veranderen opdat ik mijn hoogste en meest optimale potentieel kan bereiken - en dat ik er met andere woorden voor kies om te bestaan in en als een verminderde vorm van mezelf, een vorm van bestaan waarin ik met andere woorden weet en besef dat het beter kan en dat het niet hoeft te zijn wie ik ben.

Dit proces van het veranderen van de emotionele ervaring van onzekerheid zal dus uiterst interessant zijn omdat ik mezelf erin de kans geef om ten eerste de delen van mezelf waarin ik mezelf verminderd heb in hoe ik besta en wie ik ben als wezen onder ogen te komen -- zodat ik die delen en aspecten van hoe ik besta bijgevolg kan veranderen en corrigeren en daadwerkelijk kan veranderen en zodoende mijn hoogste potentieel kan verwezenlijken.

Dag 597: De Relatie met Mezelf is de Sleutel voor de Ervaring van Onzekerheid?

 Day 597: De Relatie met Mezelf is de Sleutel voor de Ervaring van Onzekerheid?

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

En met de emotionele ervaring van onzekerheid in relatie tot sociale situaties is het net zo. Er was wel degelijk een periode in mijn leven dat die onzekerheid nog niet bestond en dat mijn interacties met de mensen in mijn wereld en omgeving heel 'natuurlijk' verliep  en dat zo'n emotionele reacties niet in mij bestonden. Dat wil dus zeggen dat er een specifiek punt in mijn leven was waarop ik die emotionele ervaring zelf ben gaan opzoeken en ben beginnen voeden omdat ik merkte dat het een bepaald nut had. Dag 596: Van Droefheid tot Depressie - Hoe we Onze Emoties doen Groeien

Als ik dus vanuit dat opzicht de emotionele ervaring van onzekerheid onderzoek  en kijk naar wat het is dat die emotie doet in mezelf, of beter gezegd wat ik doe in en als de emotie van onzekerheid in mezelf, en wat dus met andere woorden het 'nut' zou zijn van mijn participatie in en ervaring van onzekerheid - dan zie ik dat wanneer ik in die ervaring stap wanneer ik bijvoorbeeld in het bijzijn ben van mensen, dat de ervaring van onzekerheid die in dat moment opkomt in mezelf als een soort 'schild' is waar ik mezelf achter probeer te beschermen en verschuilen.

Omdat, wat ik eigenlijk doe door mij onzeker te voelen, is dat ik niet meer stabiel besta als een wezen en dat ik niet gewoon mezelf ben en mezelf ook niet uitdruk op een natuurlijke, stabiele manier - maar ik creëer 'verschuivingen' in mezelf door bepaalde delen van mezelf te onderdrukken en door die 'verschuivingen' en 'onderdrukkingen' geef ik vorm aan de emotionele ervaring van 'onzekerheid'.

Ik bedoel, die 'verschuivingen' is als het ware het bewegen van mezelf binnenin mezelf zodanig dat de mensen waar ik in dat moment bij ben mij niet zullen zien, of anders gezegt niet door mij heen kunnen zien naar de waarheid van mezelf, omdat er ergens iets bestaat in mezelf dat ik verborgen probeer te houden en waarvan ik niet wil dat mensen het zien in mij - dus speel ik verstoppertje in mezelf door de ervaring van onzekerheid te genereren waarin ik het gevoel creëer in mezelf dat die ervaring mij beschermt en mij verschuilt.

De oplossing voor de ervaring van onzekerheid is dus het onderzoeken van dat punt dat ik in mezelf verborgen probeer te houden - datgene waar ik mezelf voor beoordeel of waarvan ik in mijn achterhoofd weet en besef dat het niet getuigt van eerbaarheid en integriteit. Zodat ik dat punt onder ogen kan komen en kan vergeven en mezelf erin kan corrigeren zodat ik mij niet meer onzeker hoef te voelen tegenover mensen en zodat ik ook mezelf in de ogen kan kijken zonder dat er verborgen spijt, schaamte of schuld verborgen ligt in mezelf.

Het is dus door een relatie van eerlijkheid, oprechtheid en integriteit te vormen met mezelf - waarin ik mezelf recht in de ogen kan kijken en mezelf volledig kan omarmen zonder dat er delen van mezelf zijn die ik verwerp of niet wil zien -- dat ik ook zulk 'n relatie kan creëren met mensen in mijn wereld en realiteit. Relaties waarin er geen enkele 'verschuivingen' of onderdrukkingen plaatsvinden in mezelf, waarin ik niet het gevoel heb dat ik delen van mezelf moet gaan verbergen en waarin ik mij met andere woorden niet onzeker voel. De sleutel ligt in de relatie die ik vorm met mezelf die het platform wordt voor al mijn relaties met de wezens om mij heen.

Dag 596: Van Droefheid tot Depressie - Hoe we Onze Emoties doen Groeien

 Dag 596: Van Droefheid tot Depressie - Hoe we Onze Emoties doen Groeien

Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/#sthash.XQmCtCCH.dpuf

...Omdat, ik bedoel, het is in feite maar vreemd dat er dingen bestaan in mezelf die ik zelf niet aangenaam vind en die ik verwerp. Het feit dat die dingen in mezelf bestaan wil zeggen dat ik er op een bepaald niveau in mezelf wel het nut van inzie, maar dat ik de specifieke achterliggende redenen voor mezelf verborgen houdt omdat het een realiteit van mezelf zou blootleggen die ik eigenlijk liever niet onder ogen kom. Dag 595: Hoe we Demonen maken van onze Emoties

Dat is het punt waarvan ik gemerkt heb dat ik mezelf erin afscheid van mijn eigen geest en dat eigen lijkt te zijn in en aan de menselijke geest en aan de oorsprong lijkt te liggen van veel zogezegde 'aandoeningen' of emotionele en mentale 'stoornissen' - dat er dingen in onszelf bestaan waar we onszelf tegen verzetten en waar we onze verantwoordelijkheid voor verwerpen. Dingen die we aanzien en ervaren als een soort van 'demonische entiteiten' die in onze eigen geest dwalen.

En met demonische entiteiten bedoel Ik de emotionele ervaringen die in onszelf naar boven komen en waarop we reageren met weerstand en met gedachten zoals 'oh neen niet dit weer' of 'zo wil ik mij niet voelen' en 'waarom voel ik mij steeds zo?!'. Emotionele ervaringen en reacties in onszelf waarmee we een relatie van 'onschuld' hebben gevormd. Onschuld in de zin van dat we een positie en standpunt innemen in onszelf van het 'slachtoffer' in relatie tot die emoties en waarin we ons soms overspoeld of overgenomen voelen door zulk 'n ervaringen en het gevoel hebben dat we geen keuze hebben en dat die ervaring macht heeft over ons.

Emoties die dan uiteindelijk zogehete 'aandoeningen' en 'stoornissen' worden waar we dan medicatie voor gaan nemen of op therapie voor gaan of spirituele ervaringen door gaan opzoeken, enzovoort. En dat allemaal gewoon omdat we ons in feite niet meer herinneren waar, wanneer en hoe die emotionele toestand begonnen is. We herinneren ons met andere woorden de tijd niet meer toen die emoties nog niet zo intens waren en toen we zelf aanzet gaven om de emoties in onszelf op te wekken omdat we er een specifiek doel en nut voor hadden.

Ik herinner mij bijvoorbeeld de eerste keer dat ik de emotie van droefheid ervoer in mezelf in relatie tot sociale situaties, en dat was specifiek omdat ik merkte dat wanneer ik mezelf ging afzonderen van de groep en wat beteuterd in een hoekje ging zitten, dat er dan mensen naar mij toe kwamen om mij te vragen hoe het met mij ging en ik dus bijgevolg de aandacht kreeg waar ik naar verlangde. Dat was dus mijn motivatie om zelf opzettelijk de emotionele ervaring van droefheid in mezelf te gaan genereren en activeren - hetgeen dan uiteindelijk op latere leeftijd uitgroeide tot een ervaring van depressie. En tegen die tijd herinnerde ik mij allang niet meer hoe het begonnen was en aanzag ik de ervaring van depressie als iets dat mij overkwam en iets dat greep heeft op mij.

En met de emotionele ervaring van onzekerheid in relatie tot sociale situaties is het net zo. Er was wel degelijk een periode in mijn leven dat die onzekerheid nog niet bestond en dat mijn interacties met de mensen in mijn wereld en omgeving heel 'natuurlijk' verliep  en dat zo'n emotionele reacties niet in mij bestonden. Dat wil dus zeggen dat er een specifiek punt in mijn leven was waarop ik die emotionele ervaring zelf ben gaan opzoeken en ben beginnen voeden omdat ik merkte dat het een bepaald nut had.

Dag 595: Hoe we Demonen maken van onze Emoties

 Dag 595: Hoe we Demonen maken van onze Emoties

 Het Veranderingsproces van de Emotie van Onzekerheid

...Wat ik daarmee wil zeggen is dat het eigenlijk absurd is om te gaan reageren op je emoties, en dus op je 'emotionele lichaam', en je emoties 'niet te willen' - zoals ik mij bijvoorbeeld niet meer onzeker wilde voelen in sociale situaties. Ik reageerde op de emotionele reactie en ervaring van onzekerheid in mezelf met weerstand en beoordeling en verwerping omdat, ik wilde mij zelfzeker voelen - ik had een specifiek idee in mijn geest van hoe ik mij wilde uitdrukken. Wanneer ik immers naar de mensen om mij heen keek, en dan met name welbepaalde mensen in mijn omgeving, dan zag ik een expressie in hen die ik niet in mezelf herkende, een vloeiendheid en spontaniteit die prijsgaf dat zij zich comfortabel voelde in hun lichaam en lichamelijke uitdrukking. Dag 594: Hoe en Wanneer Ontstaan Emotionele Patronen in Onszelf?

Wat ik echter heb ontdekt door het bewandelen van mijn proces van het begrijpen en veranderen van wie ik ben in relatie tot mijn bestaan in lichaam en geest, is dat als en wanneer ik bepaalde delen van mezelf niet aanvaard als een deel van mezelf, zoals ik bijvoorbeeld niet wilde aanvaarden dat ik mij onzeker voel in relatie tot andere mensen, dan geef ik dat deel als het ware meer 'macht' over mij. Wat ik namelijk doe door bijvoorbeeld de emotionele reactie van onzekerheid in mezelf te beoordelen en mezelf ervan proberen weg te duwen, is dat ik in feite zeg tegen mezelf dat die onzekerheid een soort monster is, een demon die mijn geest binnendringt en die mij dingen doet ervaren die ik helemaal niet wil ervaren. En uiteraard, wanneer ik de onzekerheid dan zie als een 'demon', zal ik steeds reageren met angst op het moment dat ik de onzekerheid naar boven zie komen in mezelf - en wanneer ik reageer met angst, geef ik mijn macht weg aan datgene waar ik op reageer met angst omdat ik mezelf in en als die angst in de slachtofferrol plaats.

En dit op zich is dus vrij absurd omdat de emotionele ervaring simpelweg op zich een emotie is die ik zelf ben gaan creëren en opwekken in mezelf - maar nu, omdat ik erop ben gaan reageren met weerstand en beoordeling en angst, heb ik er iets 'meer' van gemaakt dan het eigenlijk is -- en ben ik mezelf onderhevig gaan plaatsen aan deze emotionele reactie. Waardoor dus, elke keer onzekerheid in mezelf naar boven kwam wanneer ik bij mensen was, voelde ik mij niet enkel onzeker maar ging ik mij ook nog eens angstig voelen in relatie tot de onzekerheid waardoor de hele ervaring in mezelf een grotere proportie aannam dan wat het eigenlijk aanvankelijk was. En uiteindelijk kreeg ik zelfs het gevoel dat ik zo gevangen zit in deze schijnbare monsterachtig intense ervaring van onzekerheid dat ik mij amper nog kon bewegen of uitdrukken in dat moment.
 

Het is dus door mezelf te vergelijken met de mensen die ik zie in mijn wereld en realiteit en te verlangen om te zijn zoals hen en mezelf te kunnen uitdrukken zoals hen, vanuit het startpunt van het verwerpen van de emotionele ervaring van onzekerheid die ik voelde in mezelf -- dat ik die stelling maak in mezelf dat ik mezelf niet aanvaard zoals ik ben omdat ik ga denken en geloven dat de uitdrukking en het bestaan van een ander beter is dan mijn uitdrukking en bestaan. En het is net in dat punt van het niet aanvaarden van mezelf dat ik mezelf een slachtoffer maak van mezelf als de delen van mezelf die ik niet aanvaard.

Omdat, in de plaats van die delen die mij 'parten spelen' in mezelf aan te pakken en te corrigeren, vanuit het startpunt dat die specifieke ervaringen niet het beste is voor mezelf, ben ik er in feite enkel van aan het wegkijken en probeer ik het als het ware zelfs te verbergen en onderdrukken voor mezelf omdat ik mezelf zo niet wil zien of aanvaarden. Ik bedoel, om bepaalde delen van mezelf daadwerkelijk te kunnen veranderen, moet ik er eerst één en gelijk mee staan, hetgeen wil zeggen dat ik eerst mezelf in de ogen kijk en zeg van 'ok, ik zie en besef dat dit is wie ik ben op dit moment', in en als het besef dat er niets 'negatief' of 'slecht' of 'fout' is aan de eigenschap van onzeker worden en mij onzeker voelen in relatie tot mensen, het is gewoon wat het is.

En dan vanuit dat startpunt kan ik beginnen met het onderzoeken van hoe en waarom het is dat die specifieke emotionele reactie van onzekerheid bestaat in mezelf in de eerste plaats. Omdat, ik bedoel, het is in feite maar vreemd dat er dingen bestaan in mezelf die ik zelf niet aangenaam vind en die ik verwerp. Het feit dat die dingen in mezelf bestaan wil zeggen dat ik er op een bepaald niveau in mezelf wel het nut van inzie, maar dat ik de specifieke achterliggende redenen voor mezelf verborgen houdt omdat het een realiteit van mezelf zou blootleggen die ik eigenlijk liever niet onder ogen kom.

Dag 594: Hoe en Wanneer Ontstaan Emotionele Patronen in Onszelf?

 Dag 594: Hoe en Wanneer Ontstaan Emotionele Patronen in Onszelf?

 Het Veranderen van de Emotie van Onzekerheid

 Het Veranderen van de Emotie van OnzelfzekerheidHet

Het is zelfs zo dat, terwijl ik alles angstvallig probeerde om de onzekerheid in mezelf niet meer te hoeven ervaren, begon ik mij diep vanbinnen eigenlijk enorm afgescheiden te voelen van de mensen om mij heen en begon ik mij zelfs 'vreemd' te voelen. 'vreemd' in de zin van dat ik uiteindelijk het gevoel had dat ik een soort buitenaards wezen ben en dat ik totaal geen connectie kan vinden of ervaren met de mensen die ik zag in mijn wereld en omgeving. Dus, ik bedoel, ook al ervoer ik in mijn bewuste geest dan wel dat ik niet meer zelf-onzeker ben in relatie tot andere mensen - in wezen had ik de ervaring van onzekerheid zodanig onderdrukt dat het op onbewust en onderbewust niveau in mezelf een ervaring van absolute afscheiding werd -- hetgeen dus in feite de manifestatie van mijn oneerlijkheid was tegenover mezelf in relatie tot het feit dat ik mij onzeker voel in mezelf in mijn relaties met de mensen om mij heen. Dag 593: Hoe Onzelfzekerheid een Ervaring van Absolute Afscheiding kan Worden in Onze Geest

Ik bedoel, het ding is dat je gedurende je leven, vanaf een zeer jonge leeftijd, een specifieke relatie begint op te bouwen met specifieke emoties. Die emotionele ervaringen zoals onzekerheid die naar boven komen in jezelf in bepaalde situaties zijn niet zomaar emoties, het zijn als het ware delen van jezelf geworden die je gevoed en ontwikkeld hebt doorheen je leven - net zoals je lichaam is opgegroeid en ontwikkeld, zo ook is je geest zich gaan ontwikkelen in je lichaam, en is je geest haast een soort 'tweede lichaam' geworden dat in eenheid en verbinding bestaat met je fysieke lichaam.

Wat ik daarmee wil zeggen is dat het eigenlijk absurd is om te gaan reageren op je emoties, en dus op je 'emotionele lichaam', en je emoties 'niet te willen' - zoals ik mij bijvoorbeeld niet meer onzeker wilde voelen in sociale situaties. Ik reageerde op de emotionele reactie en ervaring van onzekerheid in mezelf met weerstand en beoordeling en verwerping omdat, ik wilde mij zelfzeker voelen - ik had een specifiek idee in mijn geest van hoe ik mij wilde uitdrukken. Wanneer ik immers naar de mensen om mij heen keek, en dan met name welbepaalde mensen in mijn omgeving, dan zag ik een expressie in hen die ik niet in mezelf herkende, een vloeiendheid en spontaniteit die prijsgaf dat zij zich comfortabel voelde in hun lichaam en lichamelijke uitdrukking.

Zo wilde ik ook zijn in relatie tot de mensen in mijn wereld en omgeving. Ik wilde mezelf ook zo kunnen uitdrukken, en dus reageerde ik op mezelf en op de emotionele ervaring van onzekerheid die ik steeds ervoer in relatie tot mensen in mijn wereld en realiteit - omdat die ervaring van onzekerheid een gespannenheid teweegbracht in mijn lichaam die mijn beweging en fysieke uitdrukking leek te saboteren. Ik voelde me niet comfortabel in mijn lichaam omwille van de ervaring van onzekerheid die door mijn lichaam ging en een spanning creëerde in mijn bewegingen - ten gevolge van bepaalde gedachten die door mijn geest gingen en die geactiveerd werden wanneer ik in het bijzijn van mensen was.

Maar wat ik In die reactie van weerstand tegen mijn eigen emotionele reactie van onzekerheid en het verlangen om de zekerheid die ik zag in een ander te belichamen, niet zag of overwoog - is dat de onzekerheid in mezelf als een deel van mijn lichaam was dat ik over tijd doorheen mijn leven had ontwikkeld en dat nu een 'volwaardig' deel vormde van mezelf dat ik met andere woorden niet zomaar kan negeren of onderdrukken of laten vallen gewoon omdat ik het persoonlijk niet meer wil ervaren. En, wat ik ook niet zag of besefte is dat ik misschien nu de ervaring van onzekerheid ongemakkelijk en onaangenaam en ongewenst vind, maar dat dat zeker niet altijd zo was.

Ik bedoel, op een bepaald punt in mijn leven ben ik zelf bewust  beginnen participeren in die ervaring van onzekerheid, die toen nog een vrij subtiele ervaring was in mezelf, omdat ik er een specifiek doel voor had - het had een bepaald nut voor mij. Het is pas door er jarenlang in te blijven participeren en het steeds opnieuw op te wekken en te voeden in mezelf door het steeds weer te blijven activeren - dat de ervaring meer en meer intens werd tot het nu uiteindelijk op een punt is dat ik mij al lang niet meer herinner waarom ik die ervaring wilde genereren in mezelf in de eerste plaats en wat het precieze doel ervan was, waardoor ik het nu begin te ervaren en definieren als een hindernis binnenin mezelf -- terwijl, wat het dus eigenlijk werkelijk is, is een soort van stoornis in mijn emotionele en fysieke lichaam die ik zelf gecreëerd heb door middel van mijn voortdurende en consistente participatie in het opwekken en genereren van specifieke energie.

Dag 593: Hoe Onzelfzekerheid een Ervaring van Absolute Afscheiding kan Worden in Onze Geest

 Dag 593: Hoe Onzelfzekerheid een Ervaring van Absolute Afscheiding kan Worden in Onze Geest

 Het Veranderen van de Emotie van Onzelfzekerheid

 Ik bedoel, is dat niet vreemd - dat je zo'n ervaringen gaat aanvaarden en aannemen als de realiteit van wie je bent, ondanks dat je weet dat het eigenlijk ook anders kan. In de zin van dat ik bijvoorbeeld andere mensen zie en ik zie hoe ze zichzelf uitdrukken in sociale situaties -- ik zie hoe anderen die onzelfzekerheid niet lijken te ervaren, of althans niet in de mate waarin ik het ervaar in mezelf -- maar dat je je erbij neerlegt dat je niet kan veranderen omdat je simpelweg niet weet hoe. Want, je hebt nooit anders gekent dus heb je ook niet meteen een voorbeeld of een richtlijn voor hoe je kan worden wie en hoe je eigenlijk wil zijn in je leven. Dag 592: Zijn onze Emoties een Straf die we Onszelf doen Uitzitten?

De ervaring van onzekerheid in sociale situaties is dus een patroon dat ik heb uitgeleeft op mentaal en emotioneel niveau, en ook op fysiek vlak in de zin van dat mijn emoties en gedachten in die situaties mijn volledige expressie gingen beïnvloeden en sturen. En, wat ik dus in de voorgaande blog al had vastgesteld, is dat ik die ervaring van onzekerheid ben gaan aanvaarden als de realiteit van mezelf waar ik 'niets aan kan doen', ook al is het een vrij onaangename ervaring die ik mijn hele leven al heb proberen te veranderen - door bijvoorbeeld mijn gedachten te veranderen, of door alcohol te consumeren of andere chemische middelen die mij assisteerden om de onzekerheid niet meer zodanig te ervaren dat ik soms het gevoel had verlamd te zijn wanneer ik mij in sociale situaties bevond en dat ik niet wist hoe ik mezelf moest plaatsen, houden of bewegen.

Maar wat ik door mijn proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-correctie te hebben bewandeld tot zover heb ontdekt en begrepen is dat hoe meer ik in feite 'probeer' om mij te verzetten tegen de ervaring van onzekerheid, en dus die ervaring niet omarm en aanvaard in mezelf -- door bijvoorbeeld chemische middelen te gebruiken of opzettelijk mentale staten trachten op te wekken - des te meer ik het gevoel krijg dat ik onderhevig ben aan de ervaring van onzekerheid en dat die emotie als een demon is die in de achtergrond van mijn geest ligt te loeren. En dus, ook al kon ik in sommige momenten die ervaring naar de achtergrond drukken en het gevoel creëren in mezelf dat ik mij niet meer onzeker voel - in wezen bestond ik in constante angst dat ik mij binnen de kortste keren weer onzeker zal gaan voelen. Hetgeen dus indiceert dat ik de emotionele ervaring van onzekerheid in mezelf nooit werkelijk heb losgelaten of veranderd - ik heb er enkel van proberen te vluchten omdat ik er angst van had.

Het is zelfs zo dat, terwijl ik alles angstvallig probeerde om de onzekerheid in mezelf niet meer te hoeven ervaren, begon ik mij diep vanbinnen eigenlijk enorm afgescheiden te voelen van de mensen om mij heen en begon ik mij zelfs 'vreemd' te voelen. 'vreemd' in de zin van dat ik uiteindelijk het gevoel had dat ik een soort buitenaards wezen ben en dat ik totaal geen connectie kan vinden of ervaren met de mensen die ik zag in mijn wereld en omgeving. Dus, ik bedoel, ook al ervoer ik in mijn bewuste geest dan wel dat ik niet meer zelf-onzeker ben in relatie tot andere mensen - in wezen had ik de ervaring van onzekerheid zodanig onderdrukt dat het op onbewust en onderbewust niveau in mezelf een ervaring van absolute afscheiding werd -- hetgeen dus in feite de manifestatie van mijn oneerlijkheid was tegenover mezelf in relatie tot het feit dat ik mij onzeker voelde in mezelf in mijn relaties met de mensen om mij heen.

Dag 592: Zijn onze Emoties een Straf die we Onszelf doen Uitzitten?

Dag 592: Zijn onze Emoties een Straf die we Onszelf doen Uitzitten? 

Het Veranderen van de Emotie van Onzelfzekerheid in Groepen

Een ervaring die voor mij een patroon en een gewoonte geworden is doorheen mijn leven is een ervaring van onzekerheid in groepen van mensen en ook in relatie tot individuen in mijn omgeving. En het is deze ervaring die ik zal aanpakken in deze blog en volgende blogs, door middel van het Desteni Gereedschap van Schrijven, zelf-vergeving en zelf-Correctie.

Ik zal hierin vertrekken vanuit een praktisch voorbeeld  en met name een specifieke situatie die ik in mijn dagelijkse leven en realiteit ben tegengekomen - omdat die situatie de 'blauwdruk' representeert van het patroon van onzekerheid dat zich doorheen mijn leven steeds heeft herhaald.

De situatie zijnde dat ik een aantal weken geleden naar een bijeenkomst was gegaan van een sportclub waar ik mij onlangs bij heb aangesloten. Het was een sociale bedoening waarop prijzen werden uitgereikt en gegeten, gedronken en gepraat werd. Aangezien ik mij pas heb aangesloten kende ik de meeste mensen daar nog niet goed en moest ik dus het initiatief nemen om een gesprek aan te knopen, om onderwerpen te vinden om over te praten, om mensen te benaderen en om punten te vinden waar mensen over zouden willen praten - en om dus met andere woorden een zekere vorm van 'connecties' en 'relaties' te vormen met mensen.

Al is het enkel om die specifieke vaardigheid in mezelf te ontwikkelen omdat ik doorheen mijn leven een persoonlijkheid heb ontwikkeld waarin ik mezelf steeds heb ervaren als 'sociaal onbekwaam' en mezelf zelfs heb beoordeeld en gedefinieerd als 'vreemd' omwille van de onzekerheid en de angsten die ik steeds ervoer in mezelf wanneer ik mij in sociale situaties bevond.

Ik ben dan doorheen de jaren naarmate ik opgroeide tot volwassene in deze wereld gaan geloven dat die specifieke persoonlijkheid van onzelfzekerheid in sociale situaties is 'wie ik ben', alsof dat mijn 'straf' is die ik moet uitzitten gedurende de rest van mijn leven in deze wereld en alsof er geen enkele andere keuze is voor mij omdat die onzekerheid als het ware het enige 'programma' is dat ik gekend heb.

Ik bedoel, is dat niet vreemd - dat je zo'n ervaringen gaat aanvaarden en aannemen als de realiteit van wie je bent, ondanks dat je weet dat het eigenlijk ook anders kan. In de zin van dat ik bijvoorbeeld andere mensen zie en ik zie hoe ze zichzelf uitdrukken in sociale situaties -- ik zie hoe anderen die onzelfzekerheid niet lijken te ervaren, of althans niet in de mate waarin ik het ervaar in mezelf -- maar dat je je erbij neerlegt dat je niet kan veranderen omdat je simpelweg niet weet hoe. Want, je hebt nooit anders gekent dus heb je ook niet meteen een voorbeeld of een richtlijn voor hoe je kan worden wie en hoe je eigenlijk wil zijn in je leven.

Dus, vanuit dat opzicht lijken dit soort emotionele ervaringen zoals onzelfzekerheid een 'straf' die je uitzit omdat je weet dat het niet is wie je wil zijn en hoe je jezelf wil ervaren maar je hebt tegelijkertijd het gevoel dat je er niets aan kan doen en dat je dus 'gedoemd' bent om zo door het leven te gaan. En onzekerheid is maar één voorbeeld van zo'n ervaringen, er zijn verschillende emotionele ervaringen die mensen steeds herleven in hun bestaan op aarde die het leven soms kunnen doen aanvoelen als een Hel - hetgeen dus impliceert dat we onszelf om de één of andere reden aan het straffen zijn anders zouden we al lang hebben losgelaten van zulk 'n patronen uit het verleden die zich blijven herhalen in ons leven.

Dag 591: Het Veranderen van Eetpatronen - Besluit

 Dag 591: Het Veranderen van Eetpatronen - Besluit

 Het Zelf-Transformatieproces en het Gereedschap van Zelf-Verandering

Deze blog is in afsluiting in deze reis die ik heb afgelegd in het onderzoeken en veranderen van mijn 'eetverslaving', als de schadelijke relatie die ik met eten had gevormd in mezelf - een reis die begonnen was wanneer ik ziek geworden was en gedwongen werd om specifiek voedsel te eten omdat mijn lichaam hevig reageerde op veel voedingsstoffen en mijn lichaam zeer gevoelig was geworden voor wat ik erin stak.

Door die gebeurtenis  moest ik binnenin mezelf vertragen in mijn relatie met mijn eetpatronen, omdat, wat ik op dat moment ook besefte, is dat ik de neiging heb en de gewoonte heb gecreëerd in mezelf doorheen mijn leven om heel gehaast te zijn in hoe ik eet en daarin niet eens te luisteren naar de signalen van mijn lichaam in relatie tot of mijn lichaam het eten eigenlijk wel aangenaam en voedzaam vindt.

Sinds toen ben ik mijn relatie met voedsel en met eten gaan veranderen om mijn lichaam niet meer te misbruiken maar eerder te ondersteunen en mezelf af te leren om te eten vanuit mijn geest als verlangens en gevoelens maar eerder te eten op basis van fysieke tekenen en ervaringen.

En wat ik al gemerkt heb is dat ik aanzienlijk minder eet en dat mijn lichaam veel sneller genoeg heeft dan ik vroeger ooit heb opgemerkt. Ik bedoel maar, dat was de mate waarin ik mij absoluut niet gewaar was van wat mijn lichaam doorstond - dat ik namelijk gewoon kon blijven eten ook al had mijn lichaam meer dan genoeg en begon ik mij zelfs fysiek onaangenaam te voelen.

Het is pas nu in het toepassen van het veranderen van die eetpatronen, dat ik ervaar hoe mijn lichaam eigenlijk reageert wanneer ik teveel eet - en hoe ik mij in feite enorm slecht voel in mijn vel wanneer ik meer eet dan wat mijn lichaam in het moment nodig heeft.

Het is nog steeds een leerproces en ik moet mezelf vaak nog opzettelijk vertragen wanneer ik mezelf in de gehaastheid zie gaan in mijn geest waarin ik eten wil blijven scheppen op mijn bord of waarin ik iets wil eten gewoon omdat het voor mij ligt ook al heeft mijn lichaam er in dat moment geen nood aan om dat te eten - maar dat is normaal als je een diepgeworteld patroon in jezelf wil veranderen, dat je je er eerst van gewaarwordt dat het patroon niet het beste is voor jezelf en dan langzaam maar zeker een oplossing begint toe te passen, hetgeen dan tijd zal vragen om volledig geintegreerd te geraken.

Dag 590: Hoe Leiden Gedachten tot het Verwaarlozen van Onze Beslissingen?

Dag 590: Hoe Leiden Gedachten tot het Verwaarlozen van Onze Beslissingen?

 Het Zelf-Transformatieproces en het Gereedschap van Zelf-Verandering

Het Zelf-Veranderingsproces en het Stoppen van een Eetverslaving - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/#sthash.wA3uc4kd.dpuf

En dus, hoeveel ik mijn schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie ook heb bewandeld en toegepast - het zal in wezen allemaal voor niets zijn en niet effectief zijn in mijn proces van zelf-verandering, zolang ik die stap niet zet van het daadwerkelijk Veranderen van mezelf door een nieuw programma/script voor mezelf vorm te geven. Enkel dan zal ik weten dat ik absoluut veranderd ben en dat het verleden de kans niet meer heeft om zichzelf te herhalen, omdat ik sterk en krachtig sta in mezelf in en als een levend besef van wie ik ben als wat ik voor mezelf in gewaarzijn 'gescript', geschreven en geprogrammeerd heb.  Dag 589: Herprogrammeren van een Verslaving - Hoe Kan Dat?

Hoe vaak is het immers niet dat ik mijn zelf-correctieve stellingen heb geschreven en toegepast vanuit een achterliggende verwachting en veronderstelling dat ik uiteindelijk wel zal veranderen - dat die 'zelf-verandering' uiteindelijk wel zal gebeuren gewoon omdat ik ooit eens zelf-vergeving en zelf-correctieve stellingen geschreven heb en omdat ik daarin een aantal realisaties had.

En dat toont gewoon maar aan hoe gewend ik het ben geworden doorheen mijn leven omwille van de manier waarop ik geleeft heb vanbinnen en vanbuiten, om niets te doen met en vanuit gewaarzijn - om nooit werkelijk beslissingen te maken waar ik zelf 100 percent achter sta en waarin ik absoluut weet wie ik ben en waarom ik die beslissing maak en dus ook weet dat ik die beslissing zal doorzetten en zal manifesteren in en als fysieke daden koste wat kost.

Ik ben het gewoon om mezelf te laten meevoeren door de stroom, om mijn beslissingen uit handen te geven en dus nooit werkelijk rekenschap te geven aan wat ik doe of niet doe omdat ik leef alsof ik niet echt besta. Dus, ik bedoel maar, waarom is het dat ik bijvoorbeeld zal zeggen dat ik mezelf wil veranderen en dat ik een proces van zelf-verandering aan het bewandelen ben, maar dat ik tegelijkertijd dat proces zodanig bewandel dat de 'verandering' die ik creëer en manifesteer ondermaats is omdat mijn toepassing van mezelf in mijn proces ondermaats is aangezien ik mezelf niet volledig inzet om mijn zelf-verandering absoluut te maken. Absoluut zijnde als een levende statement van wie ik ben in elk moment van ademhaling en niet iets dat ik zomaar af en toe toepas wanneer ik er zin in heb -- met andere woorden, wanneer mijn gedachten, gevoelens en emoties mij zeggen dat het ok is om mij even toe te passen.

Waarom is het dat ik niet absoluut ben in alles wat ik doe in elk moment? Ik bedoel, het feit dat er in de achtergrond in mijn geest andere zaken aan het spelen zijn dan wat ik in een gegeven moment van ademhaling op fysiek vlak aan het doen ben, toont aan dat ik de dingen die ik doe niet doe met en vanuit mijn hele wezen en gewaarzijn -- omdat mijn gewaarzijn gesplitst is in verschillende dimensies. Een deel van mijn gewaarzijn is aan het nadenken aan de toekomst, een ander deel is bezig met het verleden, nog een ander deel vraagt zich af hoe ik eruit zie, enzovoort,  en het is in feite maar een heel klein deeltje van mezelf dat werkelijk Hier aanwezig is in en zich gewaar is van mijn onmiddellijke fysieke werkelijkheid en mijn beweging en participate in die fysieke werkelijkheid.

Dus, als ik merk dat mijn zelf-verandering in momenten waarin er emotionele reacties in mezelf opkomen en/of in relatie tot specifieke gewoonten en patronen in mijn interne en externe realiteit nog niet werkelijk doorkomt en aanwezig is - of althans niet in de mate die ik in mijn toepassing van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie doe uitschijnen -- dan wil dat zeggen dat ik dus ergens in dat veranderingsproces niet eerlijk ben met mezelf over waar ik eigenlijk mee bezig ben omdat ik duidelijk niet absoluut ben in wat ik doe. Als ik echt absoluut zou zijn in het bewandelen van mijn proces van zelf-verandering, dan zou mijn daadwerkelijke verandering in gedachte, woord en daad gelijk lopen met mijn toepassing in het gereedschap van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie.

Dag 589: Herprogrammeren van een Verslaving - Hoe Kan Dat?

Dag 589: Herprogrammeren van een Verslaving - Hoe Kan Dat? 

Het Zelf-Veranderingsproces en het Stoppen van een Eetverslaving

 Het Zelf-Veranderingsprocess en het Stoppen van een Eetverslaving - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/#sthash.yNszsX7e.dpuf

Ik merk dat ik vanuit gewoonte mezelf overeet en dat ik mezelf zoals gewoonlijk heel makkelijk laat verleiden om eerder zoete dingen op te zoeken dan te eten of zelfs maar te onderzoeken wat het beste zou zijn voor mijn lichaam. En dat simpelweg omdat er binnenin mezelf nog geen stabiel 'platform' of 'script' bestaat om in die momenten het anders te kunnen aanpakken. Het enige script en platform dat aanwezig is in mezelf, is het patroon dat ik doorheen mijn leven geintegreerd heb in mezelf op mentaal, emotioneel en fysiek vlak en dat is hetgene waar ik niet eens over moet nadenken, het komt volledig automatisch. Dag 588: De Theorie Vs de Realiteit van het Stoppen van een Verslaving

In de voorgaande blog ben ik dus het punt beginnen bekijken en onderzoeken van hoe ik mezelf in en als mijn verslavend gedrag van mij overeten en de verslavende relatie die ik gevormd heb met eten en specifiek voedsel kan veranderen door middel van het vormgeven van een 'script'. Dit 'script' is dus in wezen een 'programma' dat ik voor mezelf 'schrijf' en formuleer dat ter vervanging dient te bestaan van het 'programma' dat ik zonder gewaarzijn ontwikkeld heb doorheen mijn leven, als zijnde het programma van de verslavende relatie die ik met voedsel gevormd heb.

Ik bedoel, het proces dat ik bewandel waarin ik onderzoek hoe ik die specifieke zelf-verminderende en schadelijke relatie met voedsel gevormd heb in mezelf en waarin ik zelf-vergeving en zelf-correctie toepas in schrijven, is het proces van het bekijken van en loslaten van het verleden, dus eigenlijk het proces van het handelen en omgaan met de consequenties van de foutieve programmatie die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf. Maar dat is niet genoeg om werkelijk te veranderen.

Het daadwerkelijke veranderingsproces is wat ik in feite over het algemeen in mijn proces van zelf-verandering verwaarloosd had omdat dat net het punt is waarin ik mezelf moet bewijzen aan mezelf. Ik bedoel, zolang ik mezelf blijf bezighouden met mijn verleden in mijn schrijven en mijn zelf-vergeving en zelf-correctie - blijf ik in zekere zin in feite vasthouden aan het verleden omdat ik er niet absoluut voor zorg dat ik niet enkel loslaat van het verleden maar dat ik tegelijkertijd ook verander.

Want, als ik niet verander en mezelf transformeer tot een andere uitdrukking en expressie voor mezelf, dan laat ik als het ware een lege ruimte achter in mezelf - en die lege ruimte zal dan opgevuld worden met wat de geest voorhanden heeft - namelijk voorgeprogrammeerde gewoonten, zoals de verslavende relatie die ik doorheen mijn leven met voedsel heb opgebouwd in mezelf. En dus, hoeveel ik mijn schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie ook heb bewandeld en toegepast - het zal in wezen allemaal voor niets zijn en niet effectief zijn in mijn proces van zelf-verandering, zolang ik die stap niet zet van het daadwerkelijk Veranderen van mezelf door een nieuw programma/script voor mezelf vorm te geven. Enkel dan zal ik weten dat ik absoluut veranderd ben en dat het verleden de kans niet meer heeft om zichzelf te herhalen, omdat ik sterk en krachtig sta in mezelf in en als een levend besef van wie ik ben als wat ik voor mezelf in gewaarzijn 'gescript', geschreven en geprogrammeerd heb.

Dag 588: De Theorie Vs de Realiteit van het Stoppen van een Verslaving

 Dag 588: De Theorie Vs de Realiteit van het Stoppen van een Verslaving

 Het Zelf-Veranderingsprocess en het Stoppen van een Eetverslaving

Het Zelf-Veranderingsprocess en het Stoppen van een Eetverslaving - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/#sthash.3A8zGes2.dpuf

Het Zelf-Veranderingsprocess en het Stoppen van een Eetverslaving - See more at: http://kim-reisnaarleven.blogspot.com/#sthash.3A8zGes2.dpuf

Ik bedoel, het stoppen van een eetverslaving is net zoals het stoppen van elke verslaving, op fysiek vlak heel moeilijk - vanuit het oogpunt dat een verslaving een specifiek geconditioneerd fysiek gedrag is waarin verschillende dimensies van hoe ik mezelf gedurende geruime tijd geconditioneerd heb samenkomen -- een mentale dimensie van gedachten waarin ik bijvoorbeeld denk aan het eten dat ik wil en waar ik specifieke gevoelens en waarde aan geassocieerd heb, de gevoelens/emotie dimensie als de ervaring en het gevoel van verlangen om specifieke dingen te eten op specifieke tijdstippen en op een specifieke manier en dan de fysieke dimensie als het sturen en besturen van mijn lichaam door middel van die gedachten en gevoelens/emoties en dus daadwerkelijk te doen wat mijn gedachten mijn lichaam opdragen. Dag 587: Ik wil mijn Verslaving stoppen, maar ook weer Niet

In het stoppen van een verslaving, vooral één die zo fysiek uitgedrukt wordt zoals een eetverslaving, waarin gedachten, gevoelens, emoties en fysiek gedrag samenkomen in één patroon en gewoonte, moet ik dus allereerst gewaar zijn van wat het in feite werkelijk inhoud om die verslaving daadwerkelijk te stoppen. Namelijk dat het moeilijk zal zijn, op fysiek, mentaal en emotioneel vlak, omdat, elke keer wanneer ik in dat moment ben waarin het patroon opkomt, met de specifieke gedachten en emoties en gevoelens - dan moet ik mezelf op fysiek vlak stoppen zodat het mentale en emotionele/energetische patroon niet fysiek uitgeleeft wordt.

En, aangezien die specifieke verslaving een handeling is die ik doorheen het grootste deel van mijn leven tot dusver op fysiek vlak geïntegreerd heb in en als mijn dagelijkse leven en bestaan, zal ik heel wat weerstand gaan ondervinden vanaf het moment dat ik die handeling ga proberen te veranderen. En zoals ik in de voorgaande blogs heb vastgesteld en  gerealiseerd, is dat er de neiging bestaat om een beslissing te maken zoals 'ik ga mijn eetverslaving veranderen en corrigeren', en in dat moment wanneer ik die beslissing maak, heb ik  een beeld en idee in mijn geest van wat het is dat ik wil. Met andere woorden, ik zie in mijn geest al een vrij duidelijke projectie van hoe ik eigenlijk wil leven en bestaan in mijn relatie met voedsel - althans, het voelt duidelijk aan. Het voelt zelfs zo duidelijk aan dat ik het gevoel heb dat ik mijn proces van zelf-verandering en zelf-correctie in relatie tot mijn eetverslaving al bewandeld heb en dat ik, door die ene beslissing te hebben genomen om de eetverslaving te veranderen, dat ik als het ware het patroon al veranderd heb in mezelf in dat eigenste moment.

Maar dan komt de realiteit aanzetten en dan begin ik te merken dat er nog veel dimensies en facetten bestaan in verband met hoe de eetverslaving bestaat in mezelf die ik nog niet werkelijk begrijp en waar ik nog niet echt een oplossing voor gevonden heb. Ik merk dat ik vanuit gewoonte mezelf overeet en dat ik mezelf zoals gewoonlijk heel makkelijk laat verleiden om eerder zoete dingen op te zoeken dan te eten of zelfs maar te onderzoeken wat het beste zou zijn voor mijn lichaam. En dat simpelweg omdat er binnenin mezelf nog geen stabiel 'platform' of 'script' bestaat om in die momenten het anders te kunnen aanpakken. Het enige script en platform dat aanwezig is in mezelf, is het patroon dat ik doorheen mijn leven geintegreerd heb in mezelf op mentaal, emotioneel en fysiek vlak en dat is hetgene waar ik niet eens over moet nadenken, het komt volledig automatisch.

In het veranderen van dat patroon zal ik dus elke keer wanneer dat geautomatiseerd gedrag komt aanzetten, moeten stoppen en even stilstaan in mezelf en mezelf opzettelijk nieuwe richtlijnen geven. En die nieuwe richtlijnen zullen niet zo makkelijk en vloeiend verlopen aanvankelijk omdat ik als het ware tegen mijn 'natuur' moet inwerken --- ook al is die 'natuur' in feite in wat het beste is voor mezelf en als het ware dus op zichzelf 'tegennatuurlijk'.

Dag 587: Ik wil Mijn Verslaving Stoppen, Maar toch ook Weer Niet

 Dag 587: Ik wil Mijn Verslaving Stoppen, Maar toch ook Weer Niet

Het Zelf-Veranderingsprocess en het Stoppen van een Eetverslaving

In deze blog zal ik voorbeelden van zelf-vergeving delen die toe te passen zijn in relatie tot het zelf-saboterende patroon dat ik in de voorgaande blog heb omschreven, als zijnde het patroon van het afscheiden van mijn proces van zelf-verandering van mezelf. Dit wil praktisch gezien zeggen, dat ik bijvoorbeeld in mijn proces van het veranderen van een eetverslaving gemerkt had dat ik geen moeite ondervond om mijn proces in schrijven te bewandelen, op papier. Ik had geen moeite om mijn zelf-vergeving en zelf-correctie toe te passen 'in theorie', maar dat de praktische toepassing een heel ander paar mouwen was.

Ik bedoel, het stoppen van een eetverslaving is net zoals het stoppen van elke verslaving, op fysiek vlak heel moeilijk - vanuit het oogpunt dat een verslaving een specifiek geconditioneerd fysiek gedrag is waarin verschillende dimensies van hoe ik mezelf gedurende geruime tijd geconditioneerd heb samenkomen -- een mentale dimensie van gedachten waarin ik bijvoorbeeld denk aan het eten dat ik wil en waar ik specifieke gevoelens en waarde aan geassocieerd heb, de gevoelens/emotie dimensie als de ervaring en het gevoel van verlangen om specifieke dingen te eten op specifieke tijdstippen en op een specifieke manier en dan de fysieke dimensie als het sturen en besturen van mijn lichaam door middel van die gedachten en gevoelens/emoties en dus daadwerkelijk te doen wat mijn gedachten mijn lichaam opdragen.

Veronderstellen dat als ik mijn zelf-vergeving en zelf-correctie op papier, in schrijven toepas, dat ik daardoor zal veranderen, is dus opzettelijke goedgelovigheid omdat ik de eigenlijke geconditioneerde mentale, emotionele en fysiek patronen nog niet werkelijk op fysiek vlak in mijn dagelijkse bestaan gecorrigeerd heb. En in feite getuigd deze veronderstelling ook van een onwil om daadwerkelijk te veranderen op realistisch vlak, omdat ik de realiteit van de situatie niet zie of overweeg, ik geloof en plaats mijn vertrouwen eerder in 'theorie' en geloofsystemen -- zoals de theorie en het geloofsysteem dat als ik mijn 'proces van verandering' in schrijven bewandel, dat ik dan zal veranderen.

Wat ik ontdekt had wanneer ik begon te onderzoeken hoe dit patroon in mijn geest bestaat - van het ontkennen en onderdrukken van de realiteit van wat het werkelijk inhoudt om een verslaving te stoppen en te veranderen en het vertrouwen en geloven van 'theorie' - en dus het opzettelijk saboteren van mijn eigenlijke proces van zelf-verandering - is dat dat soort relatie met mezelf, namelijk een relatie van zelf-oneerlijkheid, een gevolg en resultaat is van hoe ik mezelf heb laten programmeren en hoe ik mezelf geprogrammeerd/geconditioneerd heb doorheen mijn leven in en als het geloof dat mijn waarde bepaald wordt door 'wat andere mensen over mij denken', waarin het dus uiteraard zeer makkelijk wordt om te liegen over wie ik ben en te liegen tegen mezelf, zolang ik er maar voor zorg dat 'andere mensen' een positief beeld van mij hebben --- en dat dit gedrag bijvoorbeeld door mij geleefd wordt in mijn proces in en als mijn 'Reis naar Leven', als mijn 'internet-persoonlijkheid'.

Zelf-Vergeving in de volgende blog.

Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

 Dag 586: Jezelf Waarderen dat moet je Leren

Wat is het Proces van Zelf-Verandering?

Dus, ik ben in feite opgegroeid met die veronderstelling en aanvaarding dat het ok is om te liegen tegen mezelf, zolang ik maar 'goede punten' krijg en, zolang mensen mij maar leuk vinden en aanvaarden. Dus, die neiging heb ik ook doorgetrokken in mijn proces in dat ik vaak de realiteit van mezelf onderdrukte - als namelijk het feit dat ik het gereedschap van zelf-verandering vaak maar half-half toepaste en in mijn achterhoofd wel wist dat mijn toepassing niet voldoende was om daadwerkelijk mezelf veranderd te kunnen hebben, maar toch voelde ik mij positief over mijn toepassing, omdat ik kon bewijzen dat ik het gereedschap heb toegepast. Iedereen kan het zien - ik bewandel mijn proces van zelf-verandering, dus ben ik mezelf aan het veranderen.  Dag 585: Het Zelf-Veranderings Gereedschap is maar zoveel Waard als de Zelf-Eerlijkheid die ik Toepas

Dat is het gevaar dat ontstaat wanneer je kinderen opvoed  en aanleert om zichzelf aan te passen aan wat 'een ander over hen denkt', en niet enkel dat, maar meteen ook datgene wat een ander over hen denkt meer waarde te geven dan wat ze over zichzelf denken. Ik bedoel, wanneer je een kind opvoed om z'n aandacht te plaatsen in 'andere mensen', dan is dat hoe dat kind en later die volwassene in zichzelf zal bestaan - want, dingen zoals zelf-respect en zelf-aanvaarding en luisteren naar jezelf en zorg dragen voor jezelf, dat is iets dat je moet leren --- vooral in deze wereld waarin je tegelijkertijd ook nog moet rekening gaan houden met 'andere mensen'.

Het is immers zo snel gebeurt dat je een kind conditioneert om zichzelf te verwaarlozen en zelf-respect en zelf-aanvaarding te verplaatsen met een slaafse volgelings-ingesteldheid en een blindelings vertrouwen van 'andere mensen' --- het is maar waar je aandacht in plaatst en waar je de nadruk op legt en wat je herhaalt tegen je kind tijdens hun opvoeding. En als jij als ouder je aandacht plaatst in 'wat andere mensen denken', maar tegelijkertijd je kind niet het verschil aanleert tussen 'wat andere mensen over je denken' en 'wat jij van jezelf denkt' en de waarde van het hebben van respect voor jezelf en het vertrouwen op jezelf - dan zal je kind die specifieke 'kwaliteiten' ook ontbreken - omdat al wat het in z'n leven geleerd heeft, is waar de ouder de nadruk op gelegd heeft en steeds herhaald heeft, namelijk 'wat denken andere mensen over je'.

Ik wil maar zeggen dat ik bijvoorbeeld nooit de waarde geleerd heb van zelf-respect en zelf-aanvaarding en zelf-waardering - laat staan dat ik er in feite zelfs een referentie punt voor heb in mezelf. Omdat, mijn geest zit vol met uitdrukkingen zoals 'wat zullen de mensen denken' en 'je moet een goede indruk maken' en 'je moet er goed uitzien' - uitspraken die verwijzen naar 'andere mensen' en die de relatie vormen in mijn geest tussen 'wie ik ben' en 'wat andere mensen van mij denken' --- maar nergens in mezelf was er ooit iets te bespeuren dat betrekking had tot het waarderen van mijn integriteit en eerlijkheid tegenover mezelf en mijn aanvaarding van mezelf.

Dus, al wat ik was en wat ik leefde was steeds in relatie tot de stellingen en gedachten in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' - aangezien het niet eens in mezelf opkwam dat er ook werkelijk een 'ik' in mezelf bestaat die gelijk staat aan die 'andere mensen', en dat die 'ik' in mezelf evenveel waard is als de 'andere mensen'. Ik had met andere woorden mijn eigen bestaan volledig weggecijferd door mezelf enkel te definieren in en als de voorgeprogrammeerde gedachten en stellingen in mijn geest in relatie tot 'wat andere mensen van mij denken' --- stellingen en gedachten die ik als mantra's van mijn omgeving blindelings had gekopieerd tijdens mijn opgroeiingsproces in deze wereld.

Wat ik hier wil aantonen is dus in feite dat je nooit meer kan verwachten van een kind dan wat je erin steekt - de output is gelijk aan de input.  Als je graag wil dat je kind opgroeid tot een wezen dat respect en waardering heeft voor zichzelf en zichzelf vertrouwt en integriteit heeft - dan moet je dat ook benadrukken, dan moet je dat voeden en niet zomaar verwachten dat het vanzelf zal ontwikkelen, vooral niet wanneer en als dat kind tegelijkertijd beïnvloedt wordt van alle kanten om zichzelf te gaan vormen en definieren op een specifieke manier teneinde in z'n omgeving te passen.

In mijn proces van zelf-verandering is dit punt bijvoorbeeld een groot obstakel gebleken voor mij - omdat ik bijvoorbeeld mijn proces aanvankelijk bewandelde vanuit dat startpunt dat in mezelf bestond waarin ik geloofde dat ik maar zoveel ben als wat een ander over mij denkt. Dus, geloofde ik dat als ik andere mensen ervan kan overtuigen dat ik 'veranderd ben', dan is dat wie ik ben --- waarin ik dus niet eens zag of begreep dat waarachtige zelf-verandering is niet een uiterlijke vertoning, maar is een levende stelling van wie ik ben binnenin en als mezelf, die compleet los staat en absoluut niets te maken heeft met het concept van 'wat andere mensen over mij denken'.

Dag 585: Het Zelf-Veranderings Gereedschap is maar zoveel Waard als de Zelf-Eerlijkheid die ik Toepas

Dag 585: Het Zelf-Veranderings Gereedschap is maar zoveel Waard als de Zelf-Eerlijkheid die ik Toepas

 Het Veranderen van een Eetverslaving

Het Veranderen van een Eetverslaving

Het Veranderen van een Eetverslaving

Wat ik dus heb beseft is dat ik opzettelijk die idee in mijn gedachten ga inprenten dat ik nu 'veranderd' ben en dat ik als het ware geen moeite meer moet doen om mijn eetverslaving aan te pakken - is omdat een deel van mezelf de eetverslaving niet wil loslaten. In mijn achterhoofd, in een geheime kamer van mijn geest geloof ik eigenlijk dat ik niet meer mezelf zal kunnen zijn als ik die eetverslaving verander en als ik mijn gedrag tegenover en relatie met eten zou veranderen. Ik geloof dat ik die specifieke gevoelens en ervaringen die ik verbonden heb met eten en voedsel nodig heb om het gevoel te hebben dat ik 'leef' en 'besta'  - en dus eigenlijk wil ik mezelf niet werkelijk veranderen en corrigeren in en als mijn eetverslaving.

 In dit soort gevallen gebruik ik dus vreemd genoeg het gereedschap en mijn proces dat eigenlijk bedoeld is om mezelf te ondersteunen in mijn proces van zelf-verandering, om mezelf net te gaan onderdrukken en dingen in mezelf die ik niet werkelijk wil veranderen of loslaten van mezelf te verbergen --- door de illusie te produceren in mijn geest dat ik die specifieke dingen veranderd heb.

 Dag 584: Hoe werken we Verandering Tegen met het Gereedschap van Zelf-Verandering?

Ik vind het dus eigenaardig wat ik al heb opgemerkt in relatie tot de 'geniepigheid' waarin de geest bestaat en opereert -- in dat het bijvoorbeeld het proces en het gereedschap in het proces van zelf-verandering zal gebruiken om net het tegenovergestelde te manifesteren, namelijk onderdrukking. En, ik bedoel, wanneer ik zeg dat 'de geest' dat doet, dan bedoel ik uiteraard Mezelf in en als de geest -- de geest is een voorspelbaar systeem van specifieke mechanismen die bestaan in en als gedachten, gevoelens en emoties, maar tegelijkertijd is dat systeem en zijn die mechanismen in en als dat systeem een directe representatie van mezelf, dus in essentie ben ik het zelf die gebruik maak van al de vernuftigde mechanismen van en in de geest om specifieke aspecten van mezelf opzettelijk te onderdrukken omdat ik die aspecten van mezelf in het geheim niet wil loslaten.

Ik gebruik bijvoorbeeld het mechanisme en systeem van een 'bewuste', 'onderbewuste' en 'onbewuste' geest, als zijnde drie afgescheiden en afgezonderde lagen in mezelf, om mezelf te kunnen afscheiden van mezelf en dus verstoppertje te kunnen spelen met mezelf - zodat ik kan liegen tegen mezelf over wie ik ben en die leugen zal gaan geloven, omdat ik de realiteit en de waarheid van mezelf verstopt heb in de dieperliggende lagen van mijn bewustzijn, dus kan ik dat als excuus gebruiken - dat ik mij simpelweg niet gewaar ben van wie ik werkelijk ben en wat ik werkelijk doe in mezelf - om bijvoorbeeld mezelf ervan te overtuigen dat ik werkelijk mijn best aan het doen ben om mijn eetverslaving te veranderen en te corrigeren, want 'kijk, ik pas mijn schrijven toe, en ik doe mijn zelf-vergeving en zelf-correctie - en iedereen kan het zien dat ik mijn proces bewandel'. Maar, tegelijkertijd is er een onderbewuste en onbewuste persoonlijkheid in mezelf die in relatie bestaat met mijn eetverslaving en die ik wil beschermen - en dus onderdruk en verberg ik die persoonlijkheid en mijn verlangen om mezelf in en als die persoonlijkheid te beschermen, achter mijn bewuste gedachten van 'kijk, ik ben mezelf aan het veranderen en mijn eetverslaving aan het stoppen'.

En dit is dan het punt waarop ik mezelf bewijs in mijn proces - waarop ik bewijs aan mezelf dat ik oftewel zelf-eerlijk ben oftewel zelf-oneerlijk. Want, het fascinerende aan dit proces van zelf-verandering is dat ik niet alsof kan doen, ik kan niet alsof doen - in tegenstelling tot bijvoorbeeld alles wat ik tot op dit punt in mijn leven ervaren en bewandeld heb, zoals school en werk en mijn relaties met mijn omgeving. Ik bedoel, in alles kon ik alsof doen en kon ik liegen en toch nog 'goede punten' krijgen en dus, terwijl ik aan het liegen ben en terwijl ik dingen geheim houdt van mijn omgeving en mezelf, kan ik geloven van mezelf dat ik bijvoorbeeld een 'goed persoon ben', omdat ik goede punten krijg van de leerkracht en mijn vrienden houden van mij, enzovoort.

Dus, ik ben in feite opgegroeid met die veronderstelling en aanvaarding dat het ok is om te liegen tegen mezelf, zolang ik maar 'goede punten' krijg en, zolang mensen mij maar leuk vinden en aanvaarden. Dus, die neiging heb ik ook doorgetrokken in mijn proces in dat ik vaak de realiteit van mezelf onderdrukte - als namelijk het feit dat ik het gereedschap van zelf-verandering vaak maar half-half toepaste en in mijn achterhoofd wel wist dat mijn toepassing niet voldoende was om daadwerkelijk mezelf veranderd te kunnen hebben, maar toch voelde ik mij positief over mijn toepassing, omdat ik kon bewijzen dat ik het gereedschap heb toegepast. Iedereen kan het zien - ik bewandel mijn proces van zelf-verandering, dus ben ik mezelf aan het veranderen.

Dat is echter niet hoe dit proces werkt -- omwille van het punt van ZELF-eerlijkheid. Het punt van zelf-eerlijkheid, waarin ik ten eerste binnenin mezelf kijk - en NIET naar andere mensen - om te weten wie ik ben, is de beslissende factor in termen van of mijn proces van zelf-verandering successvol zal zijn. Het proces van zelf-verandering is daarin uniek - omdat ik het louter voor mezelf doe, ik doe het niet voor 'goede punten' of voor 'erkenning' - ik doe het voor mezelf. Dus als ik mezelf dan toesta om dingen in mezelf opzettelijk te gaan verbergen en onderdrukken gewoon zodat ik mij positief kan voelen over mijn toepassing en kan geloven dat ik veranderd ben en dat ik mezelf aan het veranderen ben zonder dat ook daadwerkelijk absoluut toe te passen - dan ben ik de dupe, omdat ik uiteindelijk met mezelf alleen achterblijf en besta binnenin mezelf. Ik zal maar zoveel zijn en worden als de moeite die ik daadwerkelijk doe voor mezelf om zo eerlijk mogelijk te zijn met mezelf in mijn proces van zelf-verandering. En ik zal maar veranderen wanneer ik in de eerste plaats mezelf ervan weerhoudt om te geloven in mijn zelf-verandering zonder naar de feiten te kijken.

Dag 584: Hoe werken we Verandering Tegen met het Gereedschap van Zelf-Verandering?

Dag 584: Hoe werken we Verandering Tegen met het Gereedschap van Zelf-Verandering?

Het Veranderen van een Eetverslaving

Ik bedoel, ik geloof en 'hoop' in feite dat mijn toepassingen van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie het werk voor mij zullen doen en het werk voor mij gedaan hebben. En wat ik daarbij gemerkt en beseft heb, is dat ik in een dimensie in mijn geest zelfs opzettelijk het besef onderdruk dat ik eigenlijk mezelf nog niet voldoende ondersteund heb om echt van verandering te kunnen getuigen en om echte verandering teweeg te hebben gebracht in mezelf. Ik bedoel, hoe vreemd is dat - dat ik in mijn eigen proces van zelf-verandering, iets dat ik louter voor mezelf doe, lieg tegen mezelf over mijn zelf-verandering, gewoon zodat ik iets zou kunnen geloven over wie ik ben dat niet waar is. Waardoor ik uiteindelijk uiteraard zal moeten botsen op het feit dat ik tegen mezelf gelogen heb omdat de punten waar ik mezelf over heb voorgelogen opnieuw naar boven zullen komen in mezelf en mijn wereld. Dag 583: De Kracht van de Overtuiging in het Proces van Zelf-Verandering

Er is dus een onderdrukking die ik uitvoer in mezelf van het punt dat ik niet wil zien in en van mezelf omdat ik ervan overtuigd wil zijn en wil kunnen geloven dat ik mezelf veranderd heb omdat ik immers specifieke stappen gezet heb in mijn proces van 'zelf-verandering'. En door die onderdrukking creëer ik een ervaring van spanning in mezelf omdat ik in feite angst heb om dat punt in mezelf te zien, aangezien ik wil kunnen denken en geloven dat ik het 'veranderd' heb.

En wat ik heb beseft in relatie tot waarom het is dat ik dit doe - waarom ik bijvoorbeeld, in het bewandelen van het veranderen van mijn eetverslaving, de neiging heb om te geloven dat ik mezelf veranderd heb omdat ik het gereedschap van schrijven, zelf-vergeving en zelf-correctie heb uitgevoerd, maar de eigenlijke realiteit onderdruk, als zijnde het FEIT dat ik pas werkelijk van 'verandering' van deze verslaving kan getuigen als en wanneer ik voor mezelf heb aangetoont dat ik mezelf kan stoppen in mijn fysieke gedrag en wanneer ik dus mijn eetverslaving in en als mijn fysieke handelingen en bestaan kan veranderen en corrigeren.

Wat ik dus heb beseft is dat ik opzettelijk die idee in mijn gedachten ga inprenten dat ik nu 'veranderd' ben en dat ik als het ware geen moeite meer moet doen om mijn eetverslaving aan te pakken - is omdat een deel van mezelf de eetverslaving niet wil loslaten. In mijn achterhoofd, in een geheime kamer van mijn geest geloof ik eigenlijk dat ik niet meer mezelf zal kunnen zijn als ik die eetverslaving verander en als ik mijn gedrag tegenover en relatie met eten zou veranderen. Ik geloof dat ik die specifieke gevoelens en ervaringen die ik verbonden heb met eten en voedsel nodig heb om het gevoel te hebben dat ik 'leef' en 'besta'  - en dus eigenlijk wil ik mezelf niet werkelijk veranderen en corrigeren in en als mijn eetverslaving.

En daardoor zal ik dan wel mijn proces van zelf-verandering 'zogezegd' bewandelen door te schrijven en zelf-vergeving en zelf-correctie toe te passen in mijn schrijven, om mezelf ervan te kunnen overtuigen dat, 'omdat ik die dingen gedaan heb, ben ik nu veranderd' -- maar daarin zal ik tegelijkertijd de werkelijkheid van mezelf onderdrukken en verbergen onder die overtuiging. In dit soort gevallen gebruik ik dus vreemd genoeg het gereedschap en mijn proces dat eigenlijk bedoeld is om mezelf te ondersteunen in mijn proces van zelf-verandering, om mezelf net te gaan onderdrukken en dingen in mezelf die ik niet werkelijk wil veranderen of loslaten van mezelf te verbergen --- door de illusie te produceren in mijn geest dat ik die specifieke dingen veranderd heb.