Dag 583: De Kracht van de Overtuiging in het Proces van Zelf-Verandering
Het proces van zelf-verandering
Het hele probleem van waarom de mensheid doorheen de
geschiedenis nooit veranderd is en nooit werkelijk geëvolueerd is tot iets
eerbaars, is net omdat onze 'verandering' en onze 'eerbaarheid' steeds enkel
heeft plaatsgevonden in onze geest, in onze ideëen die we vormen in onze geest
over onszelf. We kunnen ons er bijvoorbeeld van overtuigen dat we religieus
zijn en liefdevol en het leven eren, maar tegelijkertijd zullen we onszelf in
ons fysieke gedrag wel vaak toestaan bepaalde verlangens te volgen en geheime
goestingen en neigingen bevredigen. En het gaat ons zo makkelijk af om te
negeren wie we zijn en hoe we bestaan op fysiek vlak, door onze gedachten meer
waarde te geven - hetgeen wil zeggen dat als wij van onszelf geloven dat we een
'verlicht', veranderd en zelf-gewaar wezen zijn, dat we niet zullen opmerken of
zien dat ons gedrag en onze fysieke relatie met onze fysieke omgeving ons
eigenlijk een ander verhaal verteld.
Bijvoorbeeld
wat ik gemerkt heb dat een trend is in mijn proces van zelf-verandering, is de
neiging om mijn leven en mezelf in de handen te leggen van de toepassing van
het schrijven en zelf-vergeving en zelf-correctie. Met andere woorden, ik
geloof en veronderstel dat als en
wanneer ik specifieke stappen gezet heb, zoals het uitschrijven van een punt,
zoals mijn gevoelens- en verlangensrelatie met voedsel, en het toepassen van
zelf-vergevings en zelf-correctieve stellingen, dat dat punt dan 'opgelost' is
en dat het 'veranderd' is en dat ik plots een veranderd wezen ben. Ook al besef
ik ergens in mijn achterhoofd wel dat de zelf-vergeving en de zelf-correctieve
stellingen die ik heb toegepast bijlange niet specifiek genoeg waren en mij
niet de basis geven die ik eigenlijk nodig heb om mijn eetverslaving op
praktische en waarachtige manier te kunnen stoppen en veranderen.
Ik
bedoel, ik geloof en 'hoop' in feite dat mijn toepassingen van schrijven,
zelf-vergeving en zelf-correctie het werk voor mij zullen doen en het werk voor
mij gedaan hebben. En wat ik zelfs daarbij gemerkt en beseft heb, is dat ik in
een dimensie in mijn geest zelfs opzettelijk het besef onderdruk dat ik
eigenlijk mezelf nog niet voldoende ondersteund heb om echt van verandering te
kunnen getuigen en om echte verandering teweeg te hebben gebracht in mezelf. Ik
bedoel, hoe vreemd is dat - dat ik in mijn eigen proces van zelf-verandering,
iets dat ik louter voor mezelf doe, lieg tegen mezelf over mijn
zelf-verandering, gewoon zodat ik iets zou kunnen geloven over wie ik ben dat
niet waar is. Waardoor ik uiteindelijk uiteraard zal moeten botsen op het feit
dat ik tegen mezelf gelogen heb omdat de punten waar ik mezelf over heb
voorgelogen opnieuw naar boven zullen komen in mezelf en mijn wereld.
Die
punten heb ik immers niet werkelijk veranderd, ik had mezelf enkel doen geloven
dat ik mezelf had veranderd in en als die specifieke punten, omdat ik 'een
proces van zelf-verandering bewandeld heb', zogezegd, maar ik heb dan ervoor
gekozen om, in de plaats van mezelf in zelf-eerlijkheid te onderzoeken en in de
plaats van waarachtig en integer te zijn met mezelf en eerlijk te zijn met
mezelf over waar ik sta in relatie tot het punt in mezelf dat ik wil
veranderen, eerder te doen alsof ik veranderd ben door het punt waaromtrend ik
mijn proces van zelf-verandering aan het bewandelen ben te gaan onderdrukken in
mezelf en aldus de illusie te creëren dat dat punt niet meer bestaat in mezelf.
Terwijl ik in een ervaring van hoop en angst besta - als dus het hopen dat het
punt niet meer opkomt in mezelf en de angst dat het punt weer zal opkomen.
Maar wat
ik daarbij heb ingezien en beseft is dat het net in feite die
polariteits-ervaring in mezelf van hoop en angst in relatie tot het bestaan van
een punt in mezelf de aanwijzing is dat het punt net wel nog bestaat in mezelf
en dat ik eigenlijk in onderdrukking en ontkenning ervan besta.
Wordt
Vervolgd in Dag 584
No comments:
Post a Comment