Dag 594: Hoe en Wanneer Ontstaan Emotionele Patronen in Onszelf?

 Dag 594: Hoe en Wanneer Ontstaan Emotionele Patronen in Onszelf?

 Het Veranderen van de Emotie van Onzekerheid

 Het Veranderen van de Emotie van OnzelfzekerheidHet

Het is zelfs zo dat, terwijl ik alles angstvallig probeerde om de onzekerheid in mezelf niet meer te hoeven ervaren, begon ik mij diep vanbinnen eigenlijk enorm afgescheiden te voelen van de mensen om mij heen en begon ik mij zelfs 'vreemd' te voelen. 'vreemd' in de zin van dat ik uiteindelijk het gevoel had dat ik een soort buitenaards wezen ben en dat ik totaal geen connectie kan vinden of ervaren met de mensen die ik zag in mijn wereld en omgeving. Dus, ik bedoel, ook al ervoer ik in mijn bewuste geest dan wel dat ik niet meer zelf-onzeker ben in relatie tot andere mensen - in wezen had ik de ervaring van onzekerheid zodanig onderdrukt dat het op onbewust en onderbewust niveau in mezelf een ervaring van absolute afscheiding werd -- hetgeen dus in feite de manifestatie van mijn oneerlijkheid was tegenover mezelf in relatie tot het feit dat ik mij onzeker voel in mezelf in mijn relaties met de mensen om mij heen. Dag 593: Hoe Onzelfzekerheid een Ervaring van Absolute Afscheiding kan Worden in Onze Geest

Ik bedoel, het ding is dat je gedurende je leven, vanaf een zeer jonge leeftijd, een specifieke relatie begint op te bouwen met specifieke emoties. Die emotionele ervaringen zoals onzekerheid die naar boven komen in jezelf in bepaalde situaties zijn niet zomaar emoties, het zijn als het ware delen van jezelf geworden die je gevoed en ontwikkeld hebt doorheen je leven - net zoals je lichaam is opgegroeid en ontwikkeld, zo ook is je geest zich gaan ontwikkelen in je lichaam, en is je geest haast een soort 'tweede lichaam' geworden dat in eenheid en verbinding bestaat met je fysieke lichaam.

Wat ik daarmee wil zeggen is dat het eigenlijk absurd is om te gaan reageren op je emoties, en dus op je 'emotionele lichaam', en je emoties 'niet te willen' - zoals ik mij bijvoorbeeld niet meer onzeker wilde voelen in sociale situaties. Ik reageerde op de emotionele reactie en ervaring van onzekerheid in mezelf met weerstand en beoordeling en verwerping omdat, ik wilde mij zelfzeker voelen - ik had een specifiek idee in mijn geest van hoe ik mij wilde uitdrukken. Wanneer ik immers naar de mensen om mij heen keek, en dan met name welbepaalde mensen in mijn omgeving, dan zag ik een expressie in hen die ik niet in mezelf herkende, een vloeiendheid en spontaniteit die prijsgaf dat zij zich comfortabel voelde in hun lichaam en lichamelijke uitdrukking.

Zo wilde ik ook zijn in relatie tot de mensen in mijn wereld en omgeving. Ik wilde mezelf ook zo kunnen uitdrukken, en dus reageerde ik op mezelf en op de emotionele ervaring van onzekerheid die ik steeds ervoer in relatie tot mensen in mijn wereld en realiteit - omdat die ervaring van onzekerheid een gespannenheid teweegbracht in mijn lichaam die mijn beweging en fysieke uitdrukking leek te saboteren. Ik voelde me niet comfortabel in mijn lichaam omwille van de ervaring van onzekerheid die door mijn lichaam ging en een spanning creëerde in mijn bewegingen - ten gevolge van bepaalde gedachten die door mijn geest gingen en die geactiveerd werden wanneer ik in het bijzijn van mensen was.

Maar wat ik In die reactie van weerstand tegen mijn eigen emotionele reactie van onzekerheid en het verlangen om de zekerheid die ik zag in een ander te belichamen, niet zag of overwoog - is dat de onzekerheid in mezelf als een deel van mijn lichaam was dat ik over tijd doorheen mijn leven had ontwikkeld en dat nu een 'volwaardig' deel vormde van mezelf dat ik met andere woorden niet zomaar kan negeren of onderdrukken of laten vallen gewoon omdat ik het persoonlijk niet meer wil ervaren. En, wat ik ook niet zag of besefte is dat ik misschien nu de ervaring van onzekerheid ongemakkelijk en onaangenaam en ongewenst vind, maar dat dat zeker niet altijd zo was.

Ik bedoel, op een bepaald punt in mijn leven ben ik zelf bewust  beginnen participeren in die ervaring van onzekerheid, die toen nog een vrij subtiele ervaring was in mezelf, omdat ik er een specifiek doel voor had - het had een bepaald nut voor mij. Het is pas door er jarenlang in te blijven participeren en het steeds opnieuw op te wekken en te voeden in mezelf door het steeds weer te blijven activeren - dat de ervaring meer en meer intens werd tot het nu uiteindelijk op een punt is dat ik mij al lang niet meer herinner waarom ik die ervaring wilde genereren in mezelf in de eerste plaats en wat het precieze doel ervan was, waardoor ik het nu begin te ervaren en definieren als een hindernis binnenin mezelf -- terwijl, wat het dus eigenlijk werkelijk is, is een soort van stoornis in mijn emotionele en fysieke lichaam die ik zelf gecreëerd heb door middel van mijn voortdurende en consistente participatie in het opwekken en genereren van specifieke energie.