Da 547: De Interne Onzekerheid en de Volgers-Mentaliteit

Dag 547: De Interne Onzekerheid en de Volgers-Mentaliteit

De Sabotage van Ons Leerproces -- Het Proces van Praktische Zelf-Verandering 

 

In deze blog zal ik dus verderzetten in het uitschrijven van mijn praktische 'plan' en proces van het onderzoeken, veranderen en corrigeren van het zelf-saboterende patroon dat ik ontdekt heb toen ik onderzocht voor mezelf waarom het is dat ik in sommige situaties  een ervaring van onzekerheid voel opkomen in mezelf, wanneer ik bijvoorbeeld in het bijzijn van andere mensen ben en er wordt gepraat over dingen waar ik in mijn geest bij denk van 'ik weet hiet niet veel van' of wanneer -- en waarom ik die ervaring van onzekerheid dan ga proberen te bevechten in mezelf. Waarom het met andere woorden is dat ik geloof dat onzekerheid iets slecht of negatief is. Want, wat ik gemerkt heb in mijn proces van het onderzoeken van hoe ik besta in mijn dagelijkse leven, is dat het die ervaring van onzekerheid in mezelf niet is dat het probleem is - het probleem is dat ik niet eerlijk wil zijn met mezelf over het feit dat ik mij onzeker voel en dat er onzekerheid bestaat in mezelf in relatie tot mijn wereld en realiteit en omgeving en dat ik die interne realiteit als het feit dat ik mij onzeker voel probeer te verbergen.

Omdat, als ik terugkijk op mijn leven en de zogezegde kennis en informatie en ervaring die ik vergaard heb doorheen mijn leven dat ik gebruik als mijn referentiepunt om mezelf te definieren als 'volwassene' - in wezen is het allemaal niets waard omdat ik in mijn kern mij in wezen altijd onzeker gevoelt heb in relatie tot de dingen die ik deed in deze wereld, in relatie tot de structuren waarin ik mij bewoog en participeerde, zoals het schoolsysteem, het economische en politieke systeem. Dus, ik bedoel, omdat mijn hele bestaan in feite gebaseerd was op een kern van onzekerheid - was alles van wat ik deed en al wat ik was in wezen  niets meer of minder dan een zoektocht naar een vorm van zekerheid buiten mezelf, hetgeen leidde tot een volgers-mentaliteit waarin ik in wezen maar een beetje meedreef met de stroom en de voorbeelden die ik zag om mij heen als 'andere mensen' probeerde te volgen en nadoen - uiteraard vanuit de veronderstelling en het geloof dat 'zij het wel weten' en dat de mensen om mij heen in feite weten hoe en waarom we bestaan zoals we bestaan en waarom we doen wat we doen en zijn wie we zijn --- er natuurlijk niet bij stilstaand dat die mensen misschien dezelfde mentaliteit als mij handhaven en ook maar gewoon de voorgestipuleerde richtlijnen van het verleden volgen in de veronderstelling dat de voorgaande generaties wisten waar ze mee bezig waren en ons een correct 'plan van actie' hebben nagelaten waarin wij maar dezelfde levenswijze moeten toepassen.

Dus, teneinde een individu te worden dat niet bestaat in een vorm van schijnbare zekerheid maar dat bestaat als ware zekerheid waarin ik bijvoorbeeld handel op basis van wat ik zelf kan zien dat het beste is en waarin ik mij niet zo makkelijk zal laten beïnvloeden gewoon door te kijken naar andere mensen en wat zij doen en hoe zij het doen - maar waarin ik binnenin mezelf in staat ben om dingen te bekijken en te onderzoeken vanuit een zelf-vertrouwen in mezelf  en een besef dat ik mezelf kan vertrouwen in het kunnen afmeten en zien wat het beste zou zijn in termen van hoe het beste om te gaan met mijn wereld en omgeving en wat er nodig is om ervoor te zorgen dat hoe ik besta in en als deze fysieke wereld geen schadelijke gevolgen zal creëren in de levens van anderen - en hier heb ik het niet enkel over de wezens in mijn direct omgeving maar ook al de wezens die op ondirect vlak de gevolgen van mijn daden zullen ondervinden.

Om deze interne stabiliteit en platform van zelf-vertrouwen te ontwikkelen - zoals ik al in de voorgaande  blogs had vastgesteld - is er eerst en vooral een eerlijkheid nodig die ik toepas in relatie met mezelf waarin ik ten eerste durf oog in oog te staan met die interne onzekerheid die in feite mijn hele leven tot nu toe geregeerd heeft --- zodat ik in de volgende stap kan beginnen onderzoeken hoe ik die inherente onzekerheid kan transformeren tot een zekerheid en zodat ik mezelf kan ontwikkelen tot een mens dat absoluut staat en bestaat in deze wereld -- en mens dat absolute verantwoordelijkheid neemt voor deze wereld en niet zomaar aan de zijlijn staat toe te kijken naar wat er gebeurt in en met deze wereld maar die daadwerkelijk actie onderneemt en zichzelf uitdrukt vanuit een intern besef dat ik weet wie ik ben in hoe ik mezelf uitdruk, ik weet wat ik doe en waarom ik het doe --- omdat deze wereld enkel een leefbare plek kan worden voor elk levend wezen als en wanneer elk mens dit punt van interne integriteit, zelf-eerlijkheid en zelf-verantwoordelijkheid ontwikkelt.

Wordt Vervolgd in Dag 547

Dag 546: Hoe Saboteer Ik Mijn Zelf-Ontwikkeling - Het Proces van Praktische Zelf-Verandering -- Deel 1

Dag 546: Hoe Saboteer Ik Mijn Zelf-Ontwikkeling 

Het Proces van Praktische Zelf-Verandering -- Deel 1

 waar is het dus in mijn wereld en dagelijkse bestaan waar ik kan zien dat ik in het patroon stap van zelf-sabotage in verband met het leren van nieuwe dingen of het uitbreiden van mijn vaardigheden of het ontwikkelen van nieuwe talenten?  Het onderzoeken van deze praktische dagelijkse voorbeelden van hoe ik dit patroon zelf leef in en als mijn dagelijkse fysieke werkelijkheid, is de eerste stap in mijn proces van het veranderen van dit patroon op praktische en realistische wijze - en op een manier waarin ik zal bewijzen aan mezelf dat ik in staat ben om mezelf te veranderen in en als wie ik ben vanbinnen via zelf-onderzoek en zelf-vergeving, zowel als wie ik ben vanbuiten door middel van zelf-correctieve acties  -- en dat ik dus het creatieve en sturende principe ben van mijn eigen leven en de mogelijkheid heb om te bepalen wie ik ben en zal zijn in en als deze fysieke realiteit.

Ik kijk hier dus dan specifiek naar drie situaties die ik kan detecteren waarin ik in mijn dagelijkse realiteit in dat patroon stap van het emotioneel reageren op en dus het saboteren van mezelf in en als een leerproces en daarin dus het saboteren van mijn eigen toekomst en bestaan in relatie tot mijn wereld en realiteit door het gelimiteerd houden van mezelf in en als mijn capaciteiten, vermogen en vaardigheden. Deze drie situaties zal ik dan gebruiken als mijn praktisch platform waarin ik het proces van praktische zelf-verandering zal toepassen en die ik kan gebruiken als mijn referentiepunt en maatstaf om te meten hoe efficient mijn toepassing van zelf-verandering is en ook te onderzoeken welke oplossingen er bestaan voor en in die drie situaties om dit specifieke patroon van zelf-sabotage daadwerkelijk te kunnen veranderen voor eens en voor altijd.

1. Wanneer ik denk aan mijn toekomst en specifiek aan wat ik wil doen in en met mijn leven en het specifieke 'beroep' dat ik wil uitvoeren en uitbouwen - dan komt er een angst op in mezelf verbonden met de gedachten in mijn geest in relatie tot het niet weten hoe ik het zal moeten aanpakken, wat ik zal moeten doen om dat plan uit te werken in de fysieke realiteit - en tesamen met die ervaring van angst komt er zelfs een soort van 'opgeven' ervaring naar boven waarin ik als het ware in mijn achterhoofd de overtuiging heb gecreëerd dat 'het mij niet zal lukken' en 'dat ik er niet toe in staat ben' en dat 'ik zal falen', etcetera.

2. Wanneer iemand mij voorstelt om iets te doen dat ik nog nooit eerder heb gedaan, waar ik een specifieke fysieke of mentale vaardigheid voor zal moeten gebruiken, zoals bijvoorbeeld vorige maand stelde iemand mij voor om te gaan go-carten en in een andere situatie stelde iemand mij voor om uit eten te gaan met een groep mensen die ik niet kende, dan reageer ik met een angst en onzekerheid in mezelf en gedachten in de zin van 'zal ik kunnen go-carten', 'zal ik kunnen socialiseren met die mensen', 'zal ik de mentale en fysiek capaciteit hebben om te begrijpen hoe ik met die go-cart moet rondrijden zonder ongevallen te maken en om te begrijpen hoe ik met die mensen moet praten en omgaan zonder over te komen als een wereldvreemd individu' -- en op de achtergrond speelt er dan ook die subtiele ervaring van opgeven waarin ik in feite al van mening ben dat ik niet in staat ben om die specifieke situaties te kunnen aanpakken op een 'correcte' manier en om mezelf te kunnen manoevreren en bewegen in die situaties op een manier die alles 'goed' doet verlopen

3. Wanneer iemand iets aan het uitleggen is aan mij in verband met hoe ik iets moet doen dan lijk ik vaak moeite te hebben met het volgen van wat die persoon aan het zeggen is en het werkelijk begrijpen en in mij opnemen van wat er aan mij gezegd wordt omdat, terwijl deze persoon de zaak in kwestie aan het uitleggen is, speelt er een angst in mijn achterhoofd in relatie tot het niet begrijpen van wat die persoon aan het zeggen is en een angst om 'dom' te zijn als ik het niet zou begrijpen wat er mij gezegd geweest is --- en die angst zorgt er vaak voor dat ik mij net niet fatsoenlijk kan concentreren op wat er in dat moment aan mij gezegd wordt en dat mijn aandacht snel afgeleid wordt door ongerelateerde gedachten die door mijn geest drijven

In de volgende blog zal ik verderzetten in dit proces door deze drie situaties verder te onderzoeken vanuit het startpunt van het zoeken naar oplossingen voor hoe ik mezelf kan veranderen opdat het patroon van emotionele zelf-sabotage in relatie tot het uitbreiden van mijn vaardigheden en het ontwikkelen van mezelf in en als het leren van nieuwe dingen niet meer in de weg staat van mijn uitdrukking en ervaring als mens in deze wereld.

Dag 545: Het fysieke lichaam verraad altijd wie je werkelijk bent in en als jezelf

Dag 545: Het fysieke lichaam verraad altijd wie je werkelijk bent in en als jezelf

Hoe kan je Zelf-Verandering zo tastbaar mogelijk maken?

het transformatieproces van zelf-sabotage

 om dit proces nu praktisch aan te pakken en te zien met andere woorden waar en hoe het is dat ik als mens zelf participeer in dat patroon van het saboteren van mijn leerproces, ten gevolge van hoe ik opgevoed en geconditioneerd geweest ben, of althans hoe ik mezelf heb laten indoctrineren en opvoeden door specifieke externe invloeden zoals het schoolsysteem en andere figuren die ik in mezelf ben gaan definieren als mijn 'authoriteit' - moet ik voor mezelf onderzoeken hoe en waar het is in mijn dagelijkse bestaan dat ik reageer op nieuwe dingen of verandering of het bewandelen en uitvoeren van een nieuw project met angst in mezelf.

En hiervoor is het belangrijk - teneinde daadwerkelijk de realiteit van mezelf te kunnen zien in relatie tot dit patroon in en van de Geest - om eerlijk te zijn met mezelf en, wanneer ik mezelf onderzoek in de patronen die ik uitleef in mijn geest en in de fysieke werkelijkheid, de realiteit van mezelf niet proberen te verbloemen of verbergen maar eerder direct te kijken en te zien wie ik werkelijk ben in en als de fysieke realiteit van mezelf --- en dat doe ik dus door mijn dagelijkse leven te bewandelen door middel van bijvoorbeeld schrijven, en zo te onderzoeken wat het is dat schuilt achter al de kleine handelingen en daden die ik doorgaans zo vanzelfsprekend vindt.

Dit proces van het ten eerste onderzoeken, ten tweede loslaten en vergeven en ten derde corrigeren en veranderen van het patroon van zelf-sabotage in relatie tot mijn leerproces gebeurt door middel van deze drie specifieke stappen en het toepassen van deze stappen op een praktische en realistische wijze --- met andere woorden, waarin het proces van zelf-onderzoek, zelf-vergeving en zelf-verandering geen idee of geloof of ervaring wordt als een soort van spirituele queeste of openbaring, maar waarin dit proces zich ontvouwt in en als de fysieke dimensie waarin 'ik' besta als de totaliteit van mijn wezen: mentaal, emotioneel, spiritueel, wat je maar wil, elke mogelijke dimensie van mezelf als hoe ik besta in en als mezelf bestaat in en als het fysieke lichaam, de fysieke werkelijkheid.

Het is immers de fysieke werkelijkheid die alles van mezelf omvat, die mijn 'kanaal' is en mijn 'schip' waarin ik vaar doorheen de wateren van mijn bestaan, waarin ik huis en waar ik altijd naar terugkeer wanneer ik weer eens in mijn geest ben gaan vertoeven in een fantasie of verbeelding of herinnering of ervaring --- het fascinerende is dat ik steeds naar mijn lichaam terugkeer, ik besef steeds weer dat ik 'Hier' ben, in en als dit fysieke bestaan. En zodus is dit fysieke bestaan en mijn dagelijkse fysieke leven een ankerpunt voor mezelf om uit te kunnen aflezen wie ik werkelijk ben en om ervoor te kunnen zorgen dat ik mezelf niet verlies in een idee, beeld of geloof over mezelf in en als mijn geest - het is de fysieke realiteit die zal tonen wie ik werkelijk ben en of de ideëen die ik heb gevormd over mezelf in mijn geest al dan niet echt zijn.

In de volgende blog zal ik dus verderzetten in dit proces van het onderzoeken van wie ik ben in en als de fysieke werkelijkheid en specifiek in verband met dit patroon van zelf-sabotage dat ik in de voorgaande blogs was beginnen omschrijven --- om dus het proces van zelf-verandering zo tastbaar en praktisch en echt mogelijk te maken voor mezelf en aldoende ook een blauwdruk en leidraad te kunnen creëren voor al degenen die hun eerste stappen zetten in dit proces van zelf-verandering en die zich afvragen hoe dit precies in z'n werk gaat.

Dag 544: Van Angst-Gericht Denken naar Oplossings-Gericht Denken

Dag 544: Van Angst-Gericht Denken naar Oplossings-Gericht Denken

De Transformatie van het Schoolsysteem

Dus, in verderzetting van de voorgaande blog - waarom is het dat de problematische patronen uit het verleden worden herhaald doorheen de generaties, zoals bijvoorbeeld in hoe ouders hun kinderen opvoeden, of hoe mensen omgaan met de natuur of hoe het schoolsysteem het leerproces van het kind (niet) ondersteunt - in de plaats van dat die patronen veranderd worden? In de vorige blog had ik al vastgesteld dat we door middel van onze voorbeelden zoals ouders en leerkrachten, en hoe zij omgaan met ons tijdens onze kindertijd, hebben geleerd om niet probleemoplossend te denken maar eerder om te reageren op problemen die zich voordoen met ANGST, door bijvoorbeeld fouten of problemen of degene die zogezegd fouten maakt of problemen veroorzaakt te beoordelen als slecht/fout/negatief/minderwaardig.

Uiteindelijk hebben we dus angst van problemen of van fouten - en leven en bestaan we op een zeer gelimiteerde manier waarin we in feite niets doen dan het uitleven en het verderzetten van wat de voorgaande generaties deden en hoe ze het deden ook al kan het bewezen worden dat die manieren niet optimaal waren of zijn voor ons voortbestaan als mens en het voortbestaan van onze planeet -- omdat, dat is immers de manier die het minste kans op fouten zal verzekeren aangezien die manier al getest en geleeft is geweest door zovele generaties die ons zijn voorgegaan. Er zullen hier en daar wel zogezegde 'wetenschappelijke vooruitgang' zich voordoen, maar als je onderzoekt waar wij mensen eigenlijk werkelijk toe in staat zouden zijn dan besef je snel hoe minuscuul die zogezegde vooruitgang eigenlijk is.

We vermijden om nieuwe dingen uit te proberen zoveel mogelijk en we haten verandering omdat dat voor ons in onze geest geassocieerd wordt met 'fouten' en 'problemen' -- want, nieuwe dingen vergen een leerproces om te doorwandelen, en een leerproces impliceert 'fouten' en 'problemen' --- fouten en problemen vanuit het perspectief van het concept van 'vallen en opstaan', je probeert en experimenteert en onderzoekt en ontdekt, tot je een manier vindt die werkt. Dat is hoe een leerproces werkt, dat is wat er nodig is om nieuwe dingen en manieren en aanpakken te ontwikkelen --- en dat is precies waar wij angst van hebben, volgens hoe we geconditioneerd geweest zijn tijdens onze kindertijd.

Ik bedoel, kinderen zouden net moeten leren en inzien dat fouten maken en problemen die zich voordoen in wezen iets 'positief' is en 'constructief' is omdat het je helpt in je leerproces en ontwikkelingsproces om op zoek te gaan naar nieuwe manieren - het daagt je uit om dingen anders te doen en daarin je wereld en realiteit te verkennen en uit te breiden, terwijl je op zoek gaat naar de oplossingen voor de 'problemen' en de correcties van de 'fouten'. Een leerproces zou iets fijn en leuk en opwindend moeten zijn. Naar school gaan zou opwindend en leuk en interessant moeten zijn voor kinderen. Maar kijk eens naar hoe het nu zit in de realiteit. De meeste kinderen haten school en leren enkel dat het leven en het leren over het bestaan iets vervelend en saai is.

Hoe schoolgaan op dit moment bestaat, als hoe het bestaan heeft doorheen onze geschiedenis is als een instituut dat het leven in het kind onderdrukt - met andere woorden, dat die natuurlijke nieuwsgierigheid naar het leren over het leven, en de drang om te ontdekken en verkennen, onderdrukt en wegwist. En tegen de tijd dat we volwassen zijn - is die interne 'vonk' van leven volledig verdwenen en zijn we al helemaal niet meer geinteresseerd in het ontdekken van het leven, het leren kennen van onszelf en onze werkelijkheid --- we zijn al tevreden genoeg om gewoon beschermd te zijn en ons afgeschermd te voelen van al de angsten die we hebben leren kennen en geintegreerd hebben in onszelf tijdens onze kindertijd --- de angsten die  als muren om ons heen een limitatie gecreëerd hebben in wie wij zijn en hoe wij onze wereld zien. Een limitatie die ervoor zal zorgen dat wij de schadelijke en consequentiele patronen van onze voorgaande generaties zullen uitleven, net zoals onze ouders en hun ouders voor hen --- en dat wij zo ook onze kinderen zullen aanleren op dezelfde voorgeprogrammeerde, gelimiteerde manier.

Dag 543: Het Schoolsysteem en de Sabotage van Het Leerproces - Waarom worden de Misbruikten de Misbruikers?

 Dag 543: Het Schoolsysteem en de Sabotage van Het Leerproces 

Waarom worden de Misbruikten de Misbruikers?

De Zelf-Eerlijkheid Series

Om verder te zetten in dit project van het onderzoeken van hoe het is dat ons leerproces tijdens onze kindertijd gesaboteerd werd door hoe onze ouders en authoriteitsfiguren ons en ons leerproces benaderden -- ik was naar de film 'Basketball Diaries' aan het kijken en in het begin van de film is er een scene waarin één van de hoofdfiguren, een tienerjongen, een pak slaag krijgt van de meester terwijl de hele klas er naar zit te kijken met gruwel op hun gezicht. Wanneer ik die scene zag merkte ik op in mezelf hoe vreemd dat eigenlijk is dat die dynamiek tussen leerling en leerkracht en authoriteitsfiguur zo geintegreerd is in het menselijk bewustzijn - met andere woorden, als we kijken naar de voorgaande generaties en naar hoe zij op school in feite allemaal zo'n aanpak ervaren hebben, van het les krijgen en gestuurd/bestuurd worden 'met harde hand' -- er zijn veel mensen die nu zeggen dat ze spijt hebben dat deze aanpak ooit veranderd is geweest omdat de 'jeugd van tegenwoordig' geen discipline meer kent en omdat men is gaan geloven en aanvaarden dat het maar via angst is - angst van bestraffing - dat men 'leert' en dat men een 'volwassene' wordt, een mens dat zogezegd handelt met en vanuit moraliteit, en respect, en discipline --- hetgeen in wezen gewoon ANGST is.

Dus, ik bedoel, hoe vreemd is dit - dat die leerkrachten hetzelfde doen met de studenten als wat zij zelf hadden meegemaakt tijdens hun eigen schooltijd en waarvan zij toen ongetwijfeld, terwijl ze het ondergingen, zagen en begrepen dat deze vorm van 'lesgeven' in wezen misbruik is van macht. Je moet je maar in die schoenen verplaatsen en je ziet zo wat er daar gebeurt, je ziet zo dat je dat zelf niet zou willen meemaken. Dus waarom is het dat die cyclus van misbruik voortgezet wordt door degenen die zelf misbruikt geweest zijn? Waarom worden de misbruikten de misbruikers?

Ik bedoel, vanuit mijn perspectief is het antwoord op die vraag dat we in feite niet oplossingsgericht denken in onze geest. Onze geest is geconditioneerd geweest om ANGST te hebben van authoriteit en op basis van die Angst een mate van 'discipline' aan de dag te leggen in het bijvoorbeeld uitvoeren van specifieke taken en het leven als een zogezegd 'goed mens', volgens 'de regels' --- maar wanneer het aankomt op het werkelijk leiding nemen over en richting geven aan onze fysieke dagelijkse werkelijkheid vanuit een standpunt van het daadwerkelijk zoeken naar de beste manier om problemen op te lossen en dingen aan te pakken - lijken we volledig de mist in te gaan. We hebben immers nooit geleerd om dingen te zien als wat ze zijn, om problemen die zich voordoen in onze wereld en realiteit zowel als in onszelf, te bekijken op een holistische manier - met andere woorden, te bekijken in de context van het begrip en inzicht dat de realiteit zowel binnenin onszelf als om ons heen een 'systematische' natuur heeft. De realiteit van de geest binnenin onszelf zowel als de fysieke realiteit buiten onszelf heeft een specifieke 'code', een 'wet van de natuur' als het ware. Alles heeft een 'wet van de natuur' -- en als je een probleem tegenkomt, is het gewoon een kwestie van het onderzoeken van de 'wet van de natuur' van het organisme dat een probleem veroorzaakt en ondervindt, te onderzoeken welke 'code' niet bestaat op een manier die rekening houdt met wat het beste is voor dat organisme, en dan een manier te vinden om die code te veranderen en te transformeren tot wat het beste is voor dat organisme. Het is in wezen simpele wiskunde.

Maar deze aanpak is ons ontgaan tijdens onze schooltijd en kindertijd en leerproces - want hoe wij hebben leren omgaan met problemen is om problemen te benaderen vanuit ANGST -- en vanuit die angst, de problemen 'met harde hand' de kop proberen in te drukken. En, ondanks dat zovele mensen ervan overtuigd zijn dat die aanpak 'van vroeger' meer effectief en efficient is dan hoe ons schoolsysteem nu functioneert - als we eerlijk zouden zijn met onszelf, dan zouden we inzien dat geen van beide het beste is. De aanpak van vroeger lijkt enkel beter te zijn omdat we in wezen nu pas de consequenties aan het ondervinden zijn van die dysfunctionele aanpak en visie waarin we zo lang bestaan hebben. Men lijkt te vergeten of gewoonweg niet te zien dat alles dat nu in onze wereld bestaat een direct gevolg is van 'vroeger' en dat je dus niet zomaar de stelling kan maken dat 'het vroeger beter was' - omdat 'nu' IS 'vroeger' --- 'nu' is het gevolg van 'vroeger'. Die stelling is dus in wezen een uiting van het willen weggeven van zelf-verantwoordelijkheid in relatie tot ons bestaan - het geen verantwoordelijkheid willen nemen voor onze gebrekkige manier van bestaan - vroeger zowel als nu.

De enige manier die efficient is in het daadwerkelijk ondersteunen van een kind om op te groeien als een individu dat leeft op basis van principes en respect en integriteit - is om dat kind te laten zien hoe het oplossingsgericht kan beginnen kijken naar zijn realiteit, hetgeen wil zeggen dat men niet zomaar reageert op problemen, maar dat men problemen eerder gaat zien als een teken dat de 'code' van de 'matrix' ergens 'ontregeld' is. De 'matrix' zijnde de structuur van onze interne en externe realiteit dat werkt volgens een specifieke code, zoals DNA. En vanuit dat opzicht wordt het gemakkelijk en zelfs fijn om manieren te vinden om problemen op te lossen --- en via deze aanpak leert men ook veel meer en veel sneller over hoe onze wereld en realiteit in elkaar zit en functioneert, terwijl men de wetmatigdheden onderzoekt die deze realteit opmaken -- en is de kennis en informatie dat men opdoet, tevens van praktische aard.

Dag 542: Het Virus van Angst doorgegeven Doorheen de Generaties

 

 Dag 542: Het Virus van Angst doorgegeven Doorheen de Generaties

Het Schoolsysteem als Sabotage-Mechanisme van het Leerproces

De Zelf-Eerlijkheid Series

In de vorige blog had ik onderzocht en omschreven hoe ik mijn eigen 'leerproces' doorheen mijn kindertijd heb ervaren - met name de eigenaardige manier waarop sommige volwassenen dat leerproces benaderden en de gevolgen en consequenties van die specifieke benadering. In dit onderzoek en proces van introspectie ben ik vertrokken vanuit de vraagstelling van waarom en hoe het is dat ik in mijn geest angst lijk te hebben  om eerlijk te zijn met mezelf en anderen over het feit dat ik mij eigenlijk vaak onzeker en verloren voel in relatie tot deze wereld en realiteit en waarom het is dat ik, teneinde die onzekerheid te verbergen van mezelf en anderen, manieren en technieken ben gaan vinden om te doen alsof ik wel zekerheid ervaar in relatie tot mijn wereld en omgeving en alsof al wat ik hier zie wel steek houdt -- manieren zoals bijvoorbeeld het na-apen, kopiëren en imiteren van andere mensen, dingen nazeggen die ik ergens gehoord heb met een houding van schijnbare zelf-zekerheid  --- en dat allemaal om andere mensen maar ook mezelf ervan te overtuigen dat die onzekerheid in mezelf niet werkelijk bestaat.

Wat ik dus ondertussen al ontdekt heb in verband met waarom het is dat dit patroon bestaat in mezelf en ongetwijfeld ook in andere mensen - is dat het bijvoorbeeld tijdens de kindertijd geconditioneerd wordt telkens je als kind oog in oog komt te staan met een volwassene die bijvoorbeeld reageerd met frustratie omdat jij iets niet weet of omdat jij een fout gemaakt hebt. In die momenten reageer je als kind automatisch met een emotionele ervaring van minderwaardigheid en angst en dus ga je die angst associeren met 'fouten maken' en 'iets niet weten' - omdat, wat jij zelf uiteraard niet weet of inziet is waarom die volwassene op die manier op jou gereageerd heeft in de eerste plaats, en waar die reactie van bijvoorbeeld frustratie vandaan komt.

Frustratie is in wezen een uiting van machteloosheid, omdat je via die reactie van frustratie als het ware je realiteit onder controle wil houden en je gebruikt dat soort 'harde' uitdrukkingen zoals kwaadheid en frustratie om je realiteit als het ware te intimideren zodat die realiteit zich gedraagt zoals jij het wil. Dat verlangen naar controle over bijvoorbeeld het kind, waarin je wil dat het kind geen fouten maakt, is afkomstig vanuit een specifieke angst waarmee je geconfronteerd wordt. Ik wil hiermee maar aantonen dat je als kind niet ziet of beseft dat 'volwassene' in feite ook kinderen zijn in een andere vorm. Kinderen die dezelfde angsten hebben meegekregen uit hun kindertijd en die nu reageren op hun eigen kinderen vanuit die angsten. Met andere woorden - wanneer ze het kind een fout zien maken, worden ze geconfronteerd met hun eigen angst om fouten te maken en dus hun eigen interne onzekerheden -- en dan reageren ze met bijvoorbeeld frustratie op het kind in een poging om ervoor te zorgen dat het kind nooit meer fouten zal maken uit schrik en dat de volwassene dus niet meer geconfronteerd zal worden met zijn eigen angst om fouten te maken.

Dit is hoe er een cyclus wordt doorgegeven en in stand gehouden wordt doorheen de generaties waarin van ouder op kind deze angst doorgegeven wordt. Een innerlijke ervaring van angst waarmee we onze realiteit benaderen --- een angst om 'fouten te maken' en 'iets niet te weten'. Ik bedoel, hoe absurd eigenlijk als je de werkelijkheid begint te onderzoeken en je begint in te zien welk een enorm sabotage-mechanisme dit eigenlijk is in het leven en het leerproces van kinderen. Angst maakt immers blind, angst verlamt. Hoe kunnen wij als ouders en leerkrachten in feite verwachten dat door angst onze kinderen op de één of andere manier beter zullen leren? Wat is het dat kinderen eigenlijk beginnen te doen om 'geen fouten meer te maken'?

We gaan onszelf in het systeem passen. We houden ons koest, we doen onze naaste na, we kopiëren onze ouders, we volgen de mensen om ons heen en we vertrouwen vooral onszelf niet. Want, die 'onszelf' zit vol onzekerheden. 'onzekerheden', niet als iets negatief, maar in de context van een drang om te verkennen, een nieuwsgierigheid om het leven te ontdekken, een onschuld, openheid en leergierigheid -- die spijtig genoeg foutief aangenomen en geïnterpreteerd wordt door mensen als 'onzekerheid' en automatisch geassocieerd wordt met Angst.

En dus uiteindelijk worden we 'systemen', we worden een kopie van 'de mensheid', levensloos vanbinnen omdat we te angstig zijn om nog werkelijk onszelf uit te drukken, om 'anders' te zijn, niet zomaar om 'anders' te zijn, maar omdat we weten dat er meer is aan het leven en aan onszelf dan wat ons aangeleerd en getoond werd door andere mensen in tekstboeken en in het klaslokaal.

Dag 541: Wat wil het Zeggen om te Leren? - Zelf-Ontwikkeling en het Sabotage-Mechanisme van ons Schoolsysteem

 Dag 541: Wat wil het Zeggen om te Leren?  

Zelf-Ontwikkeling en het Sabotage-Mechanisme van ons Schoolsysteem

De Zelf-Eerlijkheid Series

In deze blog zet ik dus verder in het proces van het benaderen en onderzoeken van de eigenaardige psychologische eigenschap van de mens in en als de menselijke geest om onze onzekerheden die gemanifesteerd zijn doorheen een proces van foutief leren in relatie tot onze omwereld te verbergen achter een masker van zelf-zekerheid waarin we meesters geworden zijn in het doen alsof we absolute zekerheid hebben in hoe we de wereld zien vanuit het standpunt van onze geest - en waarin we niet inzien of beseffen dat al wat we eigenlijk aan het doen zijn in en als het verkondigen of delen van onze meningen met andere mensen en het tentoonstellen van onze zogezegde zelf-zekerheid - is dat we in feite wanhopig op zoek zijn naar validatie van andere mensen in en als een interne staat van 'zeg me alsjeblieft wie ik ben en wat echt is! Geef me alsjeblief wat zekerheid!'

We zijn dan nu aanbeland bij het praktische proces van dit punt waarin we ten eerste onze persoonlijke interne en externe wereld onderzoeken om te zien hoe wij zelf precies in dit patroon participeren - opdat we kunnen begrijpen hoe dit patroon functioneert in onszelf en bijgevolg in staat zijn om oplossingen te bedenken om ervoor te zorgen dat volgende generaties behoedt worden van het uitleven van dit patroon en dus de kans krijgen om van deze wereld een betere plek te maken door hun interne standpunt te veranderen. Maar daarvoor moeten wij eerst als een levend voorbeeld staan en ons eigen interne standpunt veranderen. Hetgeen begint met zelf-onderzoek.

En, een fascinerende bemerking die opkwam bij mezelf wanneer ik dit punt onderzocht is dat wanneer ik kijk naar en onderzoek hoe het is dat ik doorheen mijn leven van specifieke mensen in mijn omgeving die instonden voor mijn opvoeding en leerprocess - dan kom ik tot de vaststelling dat ik vaak negatieve feedback gekregen heb in relatie tot dingen die ik deed. Ik bedoel, mijn ervaring was vaak dat ik eerder gereprimandeerd werd en aangewezen werd op mijn fouten op een belezende en beschuldigende manier dan dat ik aangespoord en gemotiveerd werd om beter te doen en beter te worden.

En het interessante hieraan is dat, ondanks het feit dat ik dit altijd had aangenomen als 'normaal' en dat ik zo ook de ervaring in mezelf van minderwaardigheid in relatie tot mijn eigen vaardigheden en capaciteiten en potentieel ben gaan aanvaarden als vanzelfsprekend - wanneer het aankomt op het ontwikkelen en voeden van een successvol leerproces is het nodig om eerst en vooral te aanvaarden en te beseffen dat het feit dat je iets moet 'leren', impliceert dat je geen voorkennis heb en geen vaardigheden of inzichten of eender welk punt van 'houvast' dat je zal ondersteunen of begeleiden terwijl je je leerproces bewandelt -- alles wat je tegenkomt en ziet en 'leert' is met andere woorden 'Nieuw'.

Dit is een belangrijk punt om te beseffen omdat, wanneer ik onderzocht waarom en hoe het was dat die specifieke mensen tijdens mijn kindertijd het feit dat ik fouten maakte benaderden met bestraffing, beschuldiging en vernedering - dan zie en besef ik dat zij dat inzicht leken te ontbraken -- het inzicht en besef dat een kind in en als zijn of haar leerproces uiteraard fouten zal maken omdat die fouten in wezen een inherent deel uitmaken van het leerproces zelf. En dat, fouten zijn niet iets 'negatief', in tegendeel, 'fouten maken' is een noodzakelijk iets waaruit je bijleert over hoe je het beste kan omgaan met je wereld en realiteit. Die 'fouten' zouden dus tegemoet getreden moeten worden met begrip, geduld en onvoorwaardelijke begeleiding - waarin de volwassene het leerproces van het kind met zachte hand in goede banen stuurt in de plaats van het met harde hand te begrenzen, af te bakenen en te limiteren door middel van bestraffing en vernedering.

Want, de gevolgen van die eigenaardige aanpak die trouwens zeer lange tijd door ons schoolsysteem gehandhaaft werd als zijnde hét stelsel ter opvoeding van het kind, is dat het kind niet meer durft bij te leren -- omdat het angst heeft om fouten te maken. En aangezien fouten maken een inherent deel uitmaakt van elk leerproces wil dit spijtig genoeg zeggen dat het kind zijn leerproces zal limiteren tot enkel het hoogstnodige, teneinde nooit meer fouten te maken in de ogen van de volwassene en als zodanig bestraffing en vernedering te kunnen vermijden.

Dit wordt dan de oorsprong en de voedingsbodem van de ontwikkeling van het patroon van het proberen te onderdrukken van onzekerheden met valse zekerheden. Met andere woorden, de onzekerheden in onszelf willen we niet onder ogen komen omdat dat impliceert dat we moeten bijleren hetgeen impliceert dat we fouten zullen maken. Hierdoor doen we dan liever alsof we niets meer moeten bijleren en alsof bijvoorbeeld al de kennis en informatie die we op school te verwerken krijgen, steek houdt, ook al is dat niet zo.

We kunnen dit patroon het beste herkennen in bijvoorbeeld - als ik naar mijn eigen kindertijd kijk - de neiging van kinderen om angst te hebben om vragen te stellen. Ik bedoel, een kind gaat zogezegd door een 'periode' waarin het alles wil weten en continu vragen stelt. Maar, kijk eens naar hoe snel die periode voorbij is. En waarom zou dat zijn? Omdat het uiteindelijk het 'vragen stellen' en dus zijn 'onzekerheid' in relatie tot zijn realiteit, begint te associeren met angst, met vernedering en bestraffing en ervaringen van minderwaardigheid. Dus gaat het uiteindelijk die onzekerheid, die vragen, beginnen onderdrukken in zichzelf - en al wat de leerkracht/volwassene zegt aanvaarden zonder die leerstof zelfs daadwerkelijk echt te willen of proberen begrijpen.

Dat is waar dan het 'onthouden' zijn intrede doet. Het 'onthouden' in en als hoe wij dingen 'bijleren' op school is door middel van als het ware het opslagen van allerhande kennis en informatie in onze geest, en het daar blijven vasthouden als in feite nutteloze, onpraktische kennis en informatie -- zodat we dan aan de leerkracht kunnen tonen dat we 'het weten', enkel en alleen om 'goede punten' te krijgen en dus bestraffing/vernedering te vermijden - maar we zijn al lang niet meer werkelijk geïnteresseert in het hoe of wat van al die kennis en informatie die we te verwerken krijgen omdat we angst hebben van onze eigen vragen, van onze eigen onzekerheid.

Dag 540: Wij Menswezens zijn maar zo Echt als Hoe Praktisch en Relevant onze Wetenschap is

 Dag 540: Wij Menswezens zijn maar zo Echt als Hoe Praktisch en Relevant onze Wetenschap is

Het Transformatieproces van de Onderdrukte Onzekerheid in de Geest naar Ware Zekerheid

De Zelf-Eerlijkheid Series

Nu dat ik in de voorgaande blogs het algemene patroon heb uiteengezet en onderzocht van hoe we de neiging hebben om onze onzekerheden te onderdrukken in onszelf en te verbergen achter een  uiterlijke vertoning van schijnbare zelf-zekerheid en wat de consequenties zijn van dit patroon op persoonlijk en ook globale schaal - ga ik in deze blog dieper in op het 'Hoe' van dit patroon. Met andere woorden, Hoe is het precies dat we dit patroon kunnen detecteren in ons eigen leven en onze eigen geest. Omdat, het is uiteraard goed en wel om in grote lijnen te omschrijven en uit te tekenen hoe die patroon functioneert en bestaat maar als we niet specifiek het verband kunnen leggen tussen ons eigen leven en bestaan en wat er aangetoont en gedeeld wordt, dan is al wat zo mooi uitgelegd werd in wezen waardeloos omdat het niet praktisch is. Het is dan enkel een soort van theoretisch, filosofisch en metafysisch hersenspinsel van informatie dat geen nut heeft omdat het niet praktisch gebruikt en toegepast kan worden door elk mens.

Kennis en informatie, wil het van waarde zijn in het leven op aarde en het bestaan van elk levend wezen, dan moet het praktisch kunnen worden toegepast. Ik heb me soms afgevraagd hoe en waarom het kan zijn dat ik zo makkelijk de dingen die ik op school geleerd heb kon vergeten en waarom het is dat zeer weinig van wat ik geleerd heb op school of gelezen heb in boeken eigenlijk werkelijk blijft plakken in mijn geest. Maar nu zie ik in dat dat is omdat ik nooit een persoonlijk verband heb ervaren of gezien in mezelf tussen wie ik ben en mijn leven en bestaan en de dingen die ik leerde op school. Ik bedoel, de meeste leerkrachten deden niet eens de moeite om uit te leggen hoe het grootste deel van de kennis en informatie die we moesten vanbuiten kennen eigenlijk werkelijk te maken heeft met onze dagelijkse realiteit en dagelijkse leven en met wie en wat wij eigenlijk zijn als levensvorm. Zij hadden immers in zichzelf dit punt al volledig omarmd - de idee dat wie wij zijn in en als onze wereld en realiteit niet werkelijk 'echt' is en dat dus de kennis en informatie en de dingen die wij leren ook niet 'echt' moet zijn.

Ik bedoel, we hadden evengoed kunnen leren op school dat het gras 's nachts groen gespoten wordt door onzichtbare magische boselfjes en dat het universum ontstaan is toen een magische gouden eenhoorn een enorme scheet liet - er zijn trouwens scholen genoeg die kinderen gelijkaardige verhaaltjes vertellen alsof het de realiteit is, genaamd 'Creationisme' - het had ook niet veel uitgemaakt in relatie tot onze eigenlijke praktische dagelijkse werkelijkheid, omdat die wetenschap, kennis en informatie even nutteloos zou zijn in het ondersteunen van mensen om te kunnen leven en bestaan in deze wereld op een manier die het beste is voor zichzelf en elk levend wezen in deze wereld en op een manier die in de eerste plaats steek houdt. Er is zoveel dat in onze huidige wereld en levensstijl immers geen steek houdt. Zoveel dingen die we zijn gaan aanvaarden als 'normaal' die in wezen vrij tot zeer bezorgenswaardig zijn. Neem pakweg oorlog, hongersnood, armoede, leerstoornissen, mentale stoornissen, ziekte, moord, kindermisbruik, dierenmishandeling, economische manipulatie, leugens, corruptie, geplande vergankelijkheid, vervuiling, en ga zo maar verder…

Allemaal symptomen van een onpraktische en onleefbare levenswijze die wij als mens in deze wereld vanzelfsprekend zijn gaan vinden - omdat het ons aangeleerd geweest is toen we kinderen waren en omdat wij binnenin onszelf nooit enig grijntje van zelf-gewaarzijn gehad hebben om even stil te staan en te zeggen van "wacht eens even…". En dat allemaal omdat we ons eigen bestaan in deze fysieke wereld en realiteit nooit werkelijk hebben erkend of gerealiseerd - waartoe ons schoolsysteem en de onpraktische wijze waarop kinderen geacht worden kennis en informatie te verwerken toe heeft bijgedragen. We zijn niet in staat om het verband te leggen tussen de kennis en informatie in onze geest als wat we geleerd hebben doorheen ons leven, en onze dagelijkse, praktische fysieke werkelijkheid -- omdat er zo weinig is van wat door mensen verteld wordt in deze wereld dat werkelijk van praktisch nut is in ons bestaan hier op aarde. Het grootste deel van de kennis en informatie die we dagelijks te verwerken krijgen via allerhande media is meer gewoon afleiding, 'entertainment', dat als doel heeft om ervoor te zorgen dat de mens zich net Niet gaat bezig houden met zijn eigenlijke fysieke bestaan in en als zijn eigenlijke fysieke wereld.

Wordt Vervolgd in Dag 541

 

Dag 539: Hoe een Blind Vertrouwen in de Wetenschap de Wetenschapper in Onszelf heeft Onderdrukt

Dag 539: Hoe een Blind Vertrouwen in de Wetenschap de Wetenschapper in Onszelf heeft Onderdrukt

Hoeveel van wat we denken te 'Weten' over onze Werkelijkheid is Eigenlijk 'Echt'? 

De zelf-Eerlijkheid Series

Ik ben nu al een tijdje aan het kijken naar en aan het onderzoeken hoe en waarom er een mechanisme bestaat in en als de menselijke geest die de illusie creëert dat wij, mensen, 'alles' weten, dat we niets meer moeten bijleren - hetgeen resulteert in het constant gewoon vertellen en verklaren en delen van onze meningen en opinies, en in wezen het constant herkauwen van steeds dezelfde kennis en informatie omdat - als we kijken in zelf-eerlijkheid naar onszelf en onze samenleving, dan kunnen we misschien zien dat er niemand is die eigenlijk werkelijk aan Zelf-Onderzoek doet.

Ik bedoel, we hebben immers onze wetenschappers die dat zogezegd voor ons doen, het onderzoek naar onze geschiedenis, en biologie, en anatomie, en fysiologie en filosofie en god-weet-wat-nog -- terwijl het grootste deel van ons mensen gewoon  bestaat in en als een onzichtbare bubbel waarin we ons aan onze gewoonten en levensstijl en routines houden alsof dat is wat het leven opmaakt -- alsof hoe wij persoonlijk leven en bestaan en functioneren in relatie tot onze dagelijkse realiteit, het absolute antwoord is op de vraag 'wat is Leven?' en 'Wat is Het Leven?' -- omdat we er op een bepaald punt precies zomaar zijn vanuit gegaan dat, omdat we dingen hebben zoals wetenschappers, en leerkrachten en ouders en allerhande autoriteitsfiguren en -structuren, dat wij daarom zelf die moeite niet moeten doen om onszelf en onze wereld en realiteit en bestaan te onderzoeken. En dat, omdat we dingen lezen over wat al die wetenschappers zogezegd ontdekt hebben over de realiteit, als kennis en informatie over 'onze wereld' waar we ons in bevinden die  we dan opslagen in onze geest en transformeren tot 'onze mening' en 'ons gedacht', denken en geloven we om de één of andere reden dat wij nu een helder inzicht hebben in hoe alles bestaat. Terwijl, als we eerlijk zouden zijn met onszelf dan zouden we inzien en beseffen dat we zelf eigenlijk nooit werkelijk iets ontdekt of gezien of gerealiseerd hebben - we hebben het enkel gehoord en gelezen van een ander en gekopieerd in onze geest.

Waarom is het dus dat we zelf niet die wetenschappers zijn? Waarom en hoe is het dat we niet eens nieuwsgierig of benieuwd lijken te zijn naar wat we zelf zouden kunnen ontdekken als we het proces zouden ondernemen van het onderzoeken van hoe onze realiteit werkelijk bestaat --- en dat wil niet enkel zeggen, de realiteit buiten onszelf als de fysieke wereld, maar ook en in wezen vooral de realiteit binnenin onszelf. Dit is immers waar het is dat zelfs onze zogezegde voorname 'wetenschappers' in onze wereld die we vertrouwen om ons te laten weten hoe alles werkt de mist zijn ingegaan - in dat er namelijk nooit de link gelegd geweest is, het is zelfs nooit overwogen geweest dat er een link zou kunnen zijn, tussen onze interne realiteit en onze externe realiteit - en dat, om de externe realiteit te begrijpen zouden we misschien wel eens naar binnen moeten kijken.

Terwijl, het eerste punt dat overduidelijk zou moeten zijn voor elk wezen dat zichzelf 'wetenschapper' durft te noemen of dat durft te exclameren een waarachtige interesse te hebben in het leren kennen van de eigenlijke werkelijkheid, is dat dé grootste bepalende factor van hoe we onze waarnemingen interpreteren en ervaren en zien IS net die link en het verband tussen onze interne en externe realiteit. Het feit dat er een 'Ik' en een 'gewaarzijn' of 'bewustzijn' bestaat binnenin onszelf is het eerste punt dat het in de eerste plaats mogelijk maakt dat we überhaupt het bestaan van 'een realiteit' kunnen erkennen - dus, hoe is het mogelijk dat die link het meest genegeerde en verwaarloosde punt is doorheen de geschiedenis van de zogezegde 'wetenschap'?

Hebben we ooit als kind van onze omwereld, van het schoolsysteem, van onze ouders, van de media en de wetenschappelijke gemeenschap geleerd om, teneinde onze externe realiteit volledig te kunnen begrijpen, dat we eerst en vooral naar binnen moeten kijken en onze interne realiteit moeten leren kennen en begrijpen? Neen! En dit ondanks het voordehandliggende feit dat het onze interne wereld is die in de eerste plaats bepaald hoe we onze externe wereld zullen zien en ervaren en begrijpen. Het is de werking van onze interne structuren, niet enkel de Geest maar ook het Lichaam, dat specifieke limitaties kan leggen op ons perceptievermogen en dat bijvoorbeeld iets creëert dat 'selectieve perceptie' heet - namelijk de neiging om enkel specifieke informatie op te nemen uit wat we zien in onze omwereld, op basis van persoonlijke voorbepaalde ideëen, geloofsystemen en meningen die we in onszelf geïntegreerd hebben in relatie tot die omwereld.

Men moet dus de vraag stellen waarom het is dat dit proces van het leren kennen en onderzoeken van de interne realiteit zo angstvallig vermeden werd en wordt door al de structuren en instituties die instaan voor het opvoeden en vormgeven van de kinderen in deze wereld. Waarom is het dat kinderen niet leren om een interne stabiliteit en zelf-vertrouwen te ontwikkelen dat garant kan staan voor een welgevormd vermogen van het kind om zijn realiteit te zien als wat het is - en dat ze in de plaats daarvan leren om net niet te vertrouwen op zichzelf en vooral geen zelf-vertrouwen te ontwikkelen in relatie tot wat zij eigenlijk zien in hun wereld en omgeving, maar al hun vertrouwen te plaatsen in 'andere mensen', in de leerkracht, de ouder, het schoolsysteem, de media, enzovoort? Dit zijn pertinente vraagstukken die zouden moeten spelen in de geest van elk mens die beweert het beste voor te hebben met deze wereld en de kinderen in deze wereld en hun toekomst.

Dag 538: Waarom Hebben we Angst van Onzekerheid?

Dag 538: Waarom Hebben we Angst van Onzekerheid?

De Zelf-Eerlijkheid Series

Naar aanleiding van "Dag 537: Hoe Zelf-Zekerheid een Slaafse Verhouding tot onze Eigen Geest Verraad", deel ik in deze blog de Zelf-Correctieve statements die ik uit het Zelf-Vergevings proces van de vorige blog kan afleiden ter correctie van dit patroon van het onderdrukken van zelf-onzekerheid achter een uiterlijke vertoning van zelf-zekerheid en de consequenties van hoe we ondoordachte en ongegronde beslissingen maken die onze omwereld en onszelf bijgevolg op verschillende vlakken zullen beïnvloeden vandien.

Wanneer en als ik mezelf in een patroon zie stappen in mijn geest van het reageren met angst op een interne ervaring van onzekerheid in relatie tot mijn externe realiteit en de neiging om deze ervaring van onzekerheid te onderdrukken en verstoppen in mezelf, in en als het geloof dat als mensen mijn onzekerheid zouden zien dat ze mij dan zullen verwerpen - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat ik met angst reageer op mijn eigen projecties in mijn geest  waarin ik het in feite zelf ben die mezelf verwerpt als en wanneer ik onzekerheid zie in mezelf, net zoals ik ook andere mensen verwerp in mezelf wanneer ik onzekerheid zie in hen

En dus hierin stel ik mezelf tot doel om, in de plaats van andere mensen te beschuldigen van die angst die ik ervaar in mezelf om eerlijk te zijn over en één en gelijk te staan met de ervaring van onzekerheid in mezelf door te denken dat 'zij' mij zullen verwerpen, eerlijk te zijn met mezelf en verantwoordelijkheid te nemen voor de angst om verworpen te worden in mezelf en in te zien dat ik in wezen angst heb van de beoordelingen en reacties die ik heb toegestaan en geaccepteerd te bestaan in en als mijn eigen geest in relatie tot en tegenover  de ervaring van onzekerheid

En dus als en wanneer ik mezelf een ander zie verwerpen in mijn geest omdat ik een ervaring van onzekerheid zie in hen, door in mijn geest te denken dat zij inferieur of minderwaardig zijn omdat ze zich onzeker voelen of omdat ze zich onzelfzeker opstellen, en wanneer ik mezelf in een reactie en ervaring van superioriteit zie gaan in mezelf  in relatie tot hoe ik die mensen beoordeel - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en realiseer mij dat ik in feite bezig ben met het creëren van een angst in mezelf om zelf zo beoordeeld te worden omdat ik niet zie, besef en begrijp dat ik, in en als mijn reactie op iets dat ik zie in een ander, in wezen enkel op mezelf aan het reageren ben als dat deel dat bestaat in mezelf en dat ik in die persoon geprojecteerd zie

En dus stel ik mezelf tot doel om een zelf-aanvaarding te ontwikkelen in en als mezelf  waarin ik de ervaring van onzekerheid die diep binnenin mezelf ligt in relatie tot de kennis en informatie die ik geleerd  heb op school en van mijn omgeving doorheen mijn leven hier op aarde aanvaard en omarm en, in de plaats van erop te reageren met angst en de neiging om het te onderdrukken en te verbergen in mezelf, eerlijk te zijn over wie ik eigenlijk werkelijk ben vanbinnen en over het feit dat hoe ik in feite altijd bestaan heb in en als de schijnbare 'zekerheid' in en van het Ego van de geest, is steeds een illusie geweest omdat mijn Ego en zogezegde 'identiteit' in feite een mentaal construct is dat in functie bestaat van het proberen te verbergen van de ervaring van onzekerheid in mezelf

En dus stel ik mezelf tot doel om één en gelijk te staan met de ervaring van onzekerheid binnenin mezelf en om vanaf dat startpunt in relatie te staan tot mijn omgeving en omwereld omdat ik zie, begrijp en besef dat ik pas wanneer en als ik eerlijk ben met mezelf over wie ik ben vanbinnen, werkelijk kan zien wat er bestaat in en als mijn wereld en realiteit vanbuiten --- enkel wanneer ik eerlijk ben met mezelf over het feit dat hoe ik mijn wereld steeds heb verstaan en ervaren in mijn geest gebaseerd was op dingen die ik geleerd en gekopieerd heb van mijn omgeving doorheen mijn leven en die ik zonder vragen te stellen automatisch in mezelf geïntegreerd heb als zijnde 'mijn visie van/op de wereld' waarachter ik de ervaring van onzekerheid kon verbergen en verstoppen die ik eigenlijk in werkelijkheid ervoer in relatie tot mijn wereld en realiteit aangezien ik mezelf nooit de kans gegeven heb om mijn wereld en realiteit te onderzoeken en ontdekken vanuit het startpunt van wie ik werkelijk ben vanbinnen - omdat ik de kennis en informatie die ik leerde van mijn omgeving steeds heb gebruikt als een 'fundatie' voor mijn Ego als mijn schijnbare zelf-zekerheid en daarin dus nooit werkelijk mijn realiteit of de kennis en informatie die mij gepresenteerd werd heb onderzocht of bevraagd

Dag 537: Hoe Zelf-Zekerheid een Slaafse Verhouding tot onze Eigen Geest Verraad

Dag 537: Hoe Zelf-Zekerheid een Slaafse Verhouding tot onze Eigen Geest Verraad

 

Naar aanleiding van "Dag 536: Onzekerheden Moeten Onderdrukt Worden! - Hoe we Onszelf Saboteren met de Illusie van Zekerheid" - deel ik in deze blog de Zelf-Vergeving die ter ondersteuning dienen van het Zelf om uit dit Geest-programma te stappen van het willen onderdrukken van de ervaring van onzekerheid in relatie tot onze omwereld en een uiterlijke vertoning van zelf-zekerheid op te bouwen waarachter we die onzekerheden verbergen -- en onszelf te assisteren om in te zien hoe we niet enkel onszelf maar ook ons eigen leven en de levens van de wezens in deze wereld schade berokkenen door in essentie de moeite niet te doen om onze wereld en realiteit te leren kennen en te onderzoeken omdat we niet geconfronteerd willen worden met onze onzekerheden in relatie tot die realiteit, hetgeen er uiteraard voor zorgt dat hoe we omgaan met die realiteit en dat de dingen die we doen in en met die realiteit niet het absolute beste kan zijn voor die realiteit noch voor onszelf.

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd angst te hebben om toe te geven aan mezelf en anderen dat ik mij onzeker voel in relatie tot de wereld en realiteit die ik zie om mij heen door te denken dat als mensen mijn onzekerheid zouden zien, dat ze mij dan zullen beoordelen en definieren in hun geest als inferieur en minderwaardig en dat ik dan er niet bij zal kunnen horen - in de zin van dat mensen mij zullen zien als onwaardig om een deel uit te maken van hun 'groep', 'netwerk' en 'relaties', en dat ik dan uiteindelijk alleen achter zal blijven

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de interne ervaring van onzekerheid in mezelf in relatie tot de wereld om mij heen, te verbinden met de idee en het geloof dat ik alleen achter zal blijven en achtergelaten zal worden door de mensen om mij heen, en een ervaring van angst - en als reactie op die angst, in het ego van de geest te gaan waarin ik de onzekerheid die ik ervaar binnenin mezelf opzettelijk probeer te onderdrukken in mezelf en te verbergen achter een uiterlijk gedrag en vertoning van mezelf als zijnde een schijnbaar zelf-zeker individu, iemand die zeker is van wie ik ben en wat ik doe en al van hoe ik mijn wereld en realiteit ervaar en versta --- teneinde te trachten de afwijzing en verwerping te vermijden die ik in mijn geest en gedachten geassocieerd heb met het eerlijk zijn over de onzekerheid die bestaat binnenin mezelf

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de angst van wat andere mensen zouden denken van mij als ze mijn interne onzekerheden zouden zien in wezen een afleiding is in mijn geest dat ervoor zorgt dat ik nooit eerlijk zal zijn met mezelf over wie ik werkelijk ben vanbinnen en dat ik mijn macht zal blijven weggeven aan het ego van de geest als de illusie van zekerheid - omdat, als ik eerlijk zou zijn met mezelf over de onzekerheden en de angsten die bestaan binnenin mezelf, dan zou ik ware zekerheid creëeren in mezelf als de zekerheid van wie ik ben, en dan zou ik de realiteit beginnen zien zoals ze werkelijk is --- terwijl, als ik mijn onzekerheden blijf onderdrukken achter een leugen en een illusie van zelf-zekerheid, dan ben ik zeer makkelijk manipuleerbaar door het wereld-systeem omdat ik alle kennis en informatie dat mij gevoed wordt door het wereld-systeem zal aanvaarden als De Waarheid en De Realiteit en ik zal nooit dingen bevragen omdat ik zelf niet geconfronteerd wil worden met het feit dat er zelfs vragen in mezelf bestaan en dat ik binnenin mezelf in wezen helemaal niet zo zeker ben van de dingen die ik geleerd heb in relatie tot hoe ik mijn wereld en realiteit moet zien en begrijpen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat het ego in en van de geest altijd het omgekeerde en tegenovergestelde is van hoe het zich voordoet en wat ik denk en geloof dat het is - waarin ik bijvoorbeeld het gevoel heb dat ik mezelf aan het beschermen ben door mij voor te doen alsof ik zeker ben en alsof er zekerheid bestaat in mezelf in relatie tot wat ik weet en ken over de wereld en realiteit en mijn onzekerheden te verbergen achter die uiterlijke presentatie - maar in werkelijkheid maak ik mezelf net zwakker en meer inferieur in relatie tot mijn omgeving als de wereld en realiteit om mij heen omdat ik mezelf saboteer en limiteer en tegenhoudt in het bijleren over hoe deze wereld eigenlijk werkelijk functioneert aangezien ik verbeten ben in mijn geloof dat hoe ik de dingen zie in mijn geest de enige werkelijkheid is en dat de kans dus absoluut niet kan bestaan dat die kennis en informatie in mijn geest misschien vals is en niet te vertrouwen is --- en dus zal ik ook niet in staat zijn om mezelf richting te geven in deze wereld en realiteit op een manier waarin ik de macht heb in relatie tot mijn omgeving om die omgeving  vorm te geven opdat ze bestaat als wat het beste is voor mezelf en elk ander wezen, omdat ik vastzit en een slachtoffer ben van de gelimiteerde kennis en informatie in mijn geest over mijn omgeving

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een slaaf en slachtoffer te zijn van de kennis en informatie in mijn geest als wat ik geleerd heb van andere mensen doorheen mijn leven hier op aarde door een standpunt van zelf-zekerheid in te nemen in relatie tot die kennis en informatie uit angst dat mensen mijn onzekerheid zullen zien die ik eigenlijk werkelijk voel binnenin mezelf in relatie tot al die kennis en informatie die ik doorheen mijn leven blindelings aanvaard heb in mezelf en gekopieerd heb van mijn omgeving - in de plaats van één en gelijk te staan met die kennis en informatie door eerlijk te zijn met mezelf over de relatie die ik werkelijk heb met kennis en informatie, namelijk een relatie van onzekerheid, minderwaardigheid en inferioriteit -- zodat ik in en als dat standpunt kan beginnen met het onderzoeken van die kennis en informatie en van mijn wereld en omgeving --- door stabiel te staan binnenin mezelf in en als absolute zelf-eerlijkheid

Wordt Vervolgd in Dag 538

Dag 536: Ik Weet Waar Ik het Over Heb! - Hoe en Waarom Verbergen we Onze Onzekerheden?

Dag 536: Ik Weet Waar Ik het Over Heb! 

Hoe en Waarom Verbergen we Onze Onzekerheden?

Wat is het dan dus dat ervoor nodig zou zijn opdat wij één en gelijk kunnen staan met onze interne onzekerheden en onszelf niet toestaan in een reactie gaan van het onderdrukken van deze onzekerheden en in het ego van de geest te gaan en daarin een rigide standpunt in te nemen van schijnbare zelf-zekerheid teneinde zowel onszelf als andere mensen ervan te overtuigen dat de onzekerheid en minderwaardigheid die wij ervaren in onszelf tegenover onze omwereld niet bestaat in onszelf?

Ten eerste moeten we ons ervan gewaar worden dat we bestaan in een angst van deze ervaring van onzekerheid in onszelf en dat we daardoor in het ego willen vluchten waar de illusie bestaat van zelf-bescherming in en als en door middel van het alsof doen dat er wel zekerheid bestaat in onszelf. Maar, uiteraard door alsof te doen, negeren we de realiteit, waardoor we in feite consequenties aan het creëren zijn voor onszelf omdat we immers ons vertrouwen gaan plaatsen op een illusie van zekerheid in relatie tot wat we weten en begrijpen over de realiteit waarin we ons bevinden, die in functie bestaat van het genereren van een Gevoel in onszelf -- in de plaats van dat we de eigenlijke realiteit zien zoals die werkelijk bestaat.

De gevolgen daarvan zijn dan bijvoorbeeld dat we zowel in ons individuele leven als in en als het collectieve bestaan als mensheid beslissingen gaan nemen die niet gebaseerd zijn op gezond verstand en die op langere termijn niet het beste zijn -- omdat we eerder ons vertrouwen plaatsen op geloofsystemen en meningen over hoe de realiteit in elkaar zit, dan dat we onze ogen gebruiken om te zien wat hier gaande is. Ik bedoel, als we werkelijk zouden zien wat er aan de hand is in onze wereld, zouden we dan niet al lang oplossingen gevonden hebben voor de problemen die hier duidelijk aanwezig zijn? In de plaats daarvan leven we in een persoonlijke bubbel, volledig afgeschermd van onze omwereld en de levens van andere wezens, mens, plant en dier --- omdat we hebben leren vertrouwen op ons ego als een reactie op de ervaring van onzekerheid in onszelf, dan eerlijk te zijn met onszelf en te vertrouwen op wat onze ogen eigenlijk werkelijk zien en wat hier werkelijk aanwezig is in onze wereld en realiteit.

En, zelfs al zouden we ons op dit punt belanden van het zien en beseffen dat er misschien een korrel van waarheid zit in deze bemerkingen - dat dit is wat we daadwerkelijk doen in en als onze geest als we eerlijk zouden zijn met mezelf en als we de moed zouden hebben en de moeite zouden doen om onszelf te onderzoeken in en als wie we zijn en hoe we hebben bestaan binnenin onszelf in relatie tot onze omwereld - dan nog zouden de meesten onder ons ervoor kiezen om niet de weg te nemen van zelf-eerlijkheid en zelf-integriteit maar om terug te glijden in de gemakzucht van de geest en de ervaring van comfort die we ervaren in het niet bevragen van onszelf en in het aanvaarden van de patronen uit het verleden ook al kunnen we duidelijk zien dat die patronen aan verandering toe zijn omdat ze niet overeen komen met de idee die we van onszelf hebben in onze geest als zijnde een 'goed persoon'.

In de volgende blog zal ik zelf-vergeving delen - als een gereedschap waarmee we onszelf assisteren en ondersteunen om uit deze ego-gewoonten te breken en onszelf de kans te geven om te kunnen veranderen - en in de eerste plaats verandering te kunnen overwegen --- zodat we kunnen bestaan als een zelf-eerlijk en integer wezen dat niet enkel beweert te geven om het leven maar dat ook daadwerkelijk genoeg geeft om het leven om op te staan en zichzelf in te zetten voor ware verandering van dit bestaan op aarde ten dienste van het verbeteren van het leven voor ieder wezen.

Wordt Vervolgd in Dag 537

Dag 535: Wanneer je Meningen Waardeloos Zijn is Wanneer je ze niet Leeft - Wat wil het Zeggen om een Mening te Leven?

Dag 535: Wanneer je Meningen Waardeloos Zijn is Wanneer je ze niet Leeft 

Wat wil het Zeggen om een Mening te Leven?

Om terug te komen op waarom het is dat we in die specifieke neiging gaan in onszelf van het onderdrukken van onze onzekerheden in relatie tot hoe onze wereld en realiteit eigenlijk in elkaar zit - onzekerheden die afkomstig zijn van onze kindertijd waarin we zoveel vragen hadden die onbeantwoord bleven in verband met het waarom van de dingen die we moesten doen en leren en uitvoeren en worden - en dan een schijnbare 'zelfzekerheid' aannemen in onze houding en uitdrukking tegenover onze omwereld en zodoende een illusie proberen te scheppen van 'zekerheid' --- terwijl we diep binnenin onszelf ons eigenlijk niet eens gewaar zijn van wie we eigenlijk zijn en waarom het is dat we doen wat we doen en bestaan zoals we bestaan.

Ik bedoel, waarom is het dat we niet eerlijk zijn met onszelf over het feit dat we eigenlijk niet weten waar we in godsnaam mee bezig zijn? Waarom is het dat we aanvaarden dat elk mens zijn eigen persoonlijke mening heeft over de stand van zaken in en van onze wereld en elk klein onderdeel van onze samenleving - terwijl geen enkel mens eigenlijk werkelijk enig echt inzicht heeft in hoe de dingen echt in z'n werk gaan, hoe de dingen echt zitten? Hoe kan het ook anders - we houden ons immers veel te veel bezig met het praten en vertellen over dingen, dan met het vragen stellen. En, het is door middel van het proces van vragen stellen dat we net bijleren. Dus, stel ik mij de vraag - als we geen vragen stellen, hoe kunnen we dan bijleren? En, als we niets meer bijleren, hoe is het dan dat we durven pretenderen ook maar enig waarachtig inzicht te hebben in ons bestaan hier op aarde?

En, waarom is het dat niemand dit probleem durft of wil aankaarten? Vanuit mijn perspectief is dat omdat we onze eigen meningen willen beschermen. Omdat we zelf niet graag hebben dat iemand ons komt aanwijzen op het feit dat we zelf niet weten waar we het over hebben - en dus zullen we zelf ook "respect" hebben voor de meningen van een ander - terwijl we achter hun rug zullen denken en zeggen hoe fout ze wel niet zijn en hoe ze van niets weten. Maar naar die persoon daadwerkelijk toegaan en in hun gezicht zeggen wat we werkelijk van hun denken - neen hoor!

Het gevolg van deze aanpak zijnde dat niemand uiteindelijk ergens voor staat. Kijk maar eens naar hoe we leven in hoe we bijvoorbeeld oh-zo-veel meningen en opinies zullen hebben over duizend-en-één zaken en we hebben zoveel te vertellen over dit en dat en die en deze persoon - en we weten zogezegd wat goed en slecht is in deze wereld, en wat er zou moeten veranderen, en wat er niet kan, en wat niet zou mogen, en wie wat zou moeten doen --- maar als het erop aankomt, doen we er eigenlijk iets aan? Voor de meesten van ons is het antwoord Neen. Want, ondanks al die meningen en opinies en 'intelligentie' en kennis en informatie in onszelf, hebben we geen principes - we staan nergens voor. En daardoor is al die kennis en informatie, al die intelligentie, meningen en opinies uitermate waardeloos. Omdat het niet functioneel is in termen van wie wij zijn in deze wereld.

We hechten niet eens genoeg waarde aan onze meningen, opinies en vertelsels om daadwerkelijk een standpunt in te nemen in deze wereld - om, wanneer we misbruik zien, en we beseffen en weten en zeggen dat iets niet kan, daadwerkelijk op te staan en te blijven staan in dat besef van "Dit Kan Niet". Want, als iets 'niet kan', en als je beseft in jezelf dat iets niet kan, zeg maar kindermisbruik bijvoorbeeld, dan moet je ook beseffen dat je nu de verantwoordelijkheid hebt om op te staan en ervoor te zorgen dat er oplossingen gevormd worden om datgene dat onaanvaardbaar is in deze wereld te veranderen en corrigeren. Omdat, als je dat niet doet - wat wil dat dan zeggen over jezelf en over je meningen en je zogezegde 'standpunten'? Dat ze compleet waardeloos zijn, dat ze niets betekenen -- en dat, het feit dat jij die meningen en opinies oh-zo-graag met een air van zelf-zekerheid verkondigd aan andere mensen in feite enkel aantoont dat je op zoek bent naar validatie, erkenning en waarde van een ander omdat je diep vanbinnen weet en beseft dat je meningen, opinies, gedachten en standpunten op zich waardeloos zijn.

Wordt Vervolgd in Dag 536

Dag 534: Volwassen Zijn wil zeggen Alles Weten en Niets Bijleren

Dus, ik bedoel, wanneer ik terugkijk op mijn proces, en zelfs nu zie ik die specifieke neiging nog opkomen in mezelf in hoe ik mezelf uitdruk in relatie tot mijn omgeving - van in een rigide standpunt te gaan in mezelf in relatie tot dingen in mijn wereld en realiteit, waarin ik een 'mening'  in mezelf creëer die ik dan met absolute zekerheid verkondig aan andere mensen, in feite enkel vanuit het startpunt van het willen laten zien aan mensen dat ik 'iets weet', dat ik ergens zeker van ben. Bijvoorbeeld in het voorbeeld dat ik in mijn vorige blog aanhaalde van het begin van mijn proces waarin ik amper werkelijk wist waar ik aan begonnen was en wat zelf-vergeving en 'proces' en 'zelf-eerlijkheid' eigenlijk werkelijk is - toch, wanneer mensen mij er vragen over stelde, verkondigde ik allerlei stellingen in relatie tot wat al die dingen zogezegd zijn alsof ik wel absolute duidelijkheid had in mezelf in relatie tot wat het allemaal werkelijk is.

En, ik bedoel, ik deed dat niet enkel met mijn 'proces', het was in feite met alles zo - ik wilde gewoon mijn mening verkondigen. Wanneer mensen mij een vraag stelden over iets, ook al wist ik het niet zeker, vertelde ik de kennis die in mijn geest bestond over het onderwerp gewoon zodat ik mijn zegje kon hebben en zodat ik de idee kon planten in mensen hun geest dat ik weet waar ik het over heb. Dat ik dingen 'weet'.

En dat is een neiging die ik ontwikkeld heb in mijn relaties met de mensen om mij heen doorheen mijn leven in het observeren van mensen om mij heen --- waarin ik telkens de schijnbare zelf-zekerheid observeerde wanneer ik bijvoorbeeld mijn ouders zag praten met andere mensen, dan vertelden ze dingen met zo'n zekerheid dat het was alsof zij de absolute waarheid en realiteit in hun handen hadden, en precies wisten hoe dingen in elkaar zitten en werken in deze wereld en realiteit.

En dus werd dat mijn beeld en idee in mijn geest in relatie tot wat het wil zeggen om een volwassene te zijn in deze wereld - dan moet ik dingen kunnen zeggen aan andere mensen met absolute zekerheid. Dan moet ik absoluut weten hoe dingen werken en bestaan. En, als ik dat niet weet, dan moet ik gewoon alsof doen. Althans dat was de oplossing die ik ervoor gevonden heb: als ik niet zeker ben van mijn antwoord op vragen, dan doe ik gewoon alsof - dan gebruik ik het beetje kennis en informatie dat wel in mijn geest zit en dat vertel ik dan op een manier waarop het lijkt alsof wat ik zeg de absolute realiteit is.

Dit is een eigenaardige eigenschap wanneer ik het zo bekijk omdat - ik bedoel, op zichzelf is het enorm zelf-limiterend omdat wat ik eigenlijk aan het doen ben is dat ik mezelf aan het saboteren ben in mijn leerproces in deze wereld - in de zin van dat ik niet eens besef dat van al de dingen die ik denk en meen te weten en al de kennis en informatie die ik vertel aan andere mensen in en als schijnbare zekerheid, is er eigenlijk weinig tot niets waar ik werkelijk absoluut zeker ben, in de zin van dat ik bijvoorbeeld niet eens weet of besef waar mijn kennis en informatie zelfs vandaan komt.

Dus, terwijl ik zit te doen alsof ik oh-zo-veel weet en alsof ik oh-zo-zeker ben van wat ik zeg - mis ik de eigenlijke realiteit waar ik in elk moment iets van kan bijleren omdat ik niet eens wil toegeven aan mezelf, laat staan een ander, dat er misschien iets ontbreekt in hoe ik de wereld en realiteit versta. Dus, terwijl ik geloof en denk dat ik het allemaal weet, weet ik eigenlijk niets, omdat ik elke kans tot leren voorbij laat gaan door al mijn aandacht te kanaliseren in en naar mijn eigen geest als waanbeelden van mijn eigen grootsheid.

Wordt vervolgd in Dag 535