Dag 440: Hoe is de Reactie van Opgeven een Zelf-Beschermings Mechanisme van de Geest?

Dit is een verderzetting van "Dag 439: Hoe is de Reactie van Opgeven, een Consequentie van de Competitie die in Mezelf Bestaat?" - waarin ik, via mijn zelf-onderzoekend Schrijven een nieuwe Dimensie van het punt van 'Opgeven' als een Emotionele ervaring in mezelf heb vastgesteld, namelijk dat Opgeven een vernuftigd manoever van het Ego in/van de Geest is om macht en controle te behouden in een situatie waarin het Ego vaststelt dat het niet zal kunnen winnen (voor meer context en perspectief, lees Dag 439).

In Dag 436 ben ik dit proces van het Veranderen van een Reactie van Opgeven verstrokken vanuit het startpunt van mijn ervaring tijdens het Squashen, waarin ik opmerkte dat er momenten zijn dat ik zeer emotioneel wordt in mezelf tot op het punt dat ik wil 'opgeven' - dit in relatie tot niet enkel wedstrijden spelen maar ook tijdens de les met mijn medestudenten. En in de vorige blogs heb ik het proces van zelf-onderzoekend schrijven toegepast, teneinde zo goed mogelijk voor mezelf te kunnen begrijpen wat er precies in mijn geest omgaat en geactiveerd wordt in bepaalde momenten tijdens het squashen dat uiteindelijk leidt tot een emotionele ervaring van 'willen Opgeven' in mezelf.

Vandaag gingen Esteni en ik opnieuw naar de Squash Academie, waar we samen met verschillende jongens en meisjes les krijgen - en ik kreeg dus de kans om de reactie/ervaring van Opgeven te heronderzoeken en voor mezelf te evalueren of ik in mijn schrijven al de dimensies en aspecten/factoren van deze ervaring heb gevonden of punten op te merken die ik gemist heb.

En dan kwam er een moment, net zoals de vorige keren, dat ik een oefening doe en de leerkracht keert zich naar mij en zegt dat ik het fout doe, en dat ik de oefening opnieuw moest doen, en opnieuw, en opnieuw, omdat ik het maar niet juist leek te kunnen krijgen -- er was iets mis met mijn houding dat ik maar niet gecorrigeerd leek te krijgen. En daar kwam het systeem van 'Opgeven' aanzetten, van specifieke gedachten, backchat en emotionele reacties die opkwamen in mijn geest en die uiteindelijk een fysieke ervaring en een mentale/emotionele staat creëerden van 'Opgeven', waarin, wat ik ervoer in mijn lichaam was een 'zwakheid'/'machteloosheid', gepaard met een gedachte van 'ik kan dit toch niet, ik geef maar beter gewoon op'.

Wat ik nu echter zag wanneer ik dieper in de reactie/ervaring keek die omging in mijn geest, was een dimensie die ik in mijn schrijven niet had overwogen - ik zag dat, elke keer wanneer deze overweldigende emotionele ervaring van Opgeven opkomt in mezelf, is het in feite in een moment waarin ik de kans heb om iets bij te leren. Bijvoorbeeld wanneer ik een oefening uitvoer die ik niet vanaf het eerste moment correct kan uitvoeren en die ik zelfs na de tweede of derde keer niet correct krijg, dan is dat een teken dat wat ik in die oefening aan het leren ben, iets 'nieuw' is voor mijn 'systeem' - iets dat mijn lichaam met andere woorden tijdens mijn leven nog niet geïntegreerd heeft in zichzelf en dus nog niet 'kent'. Hierdoor is er in mezelf nog geen 'programma' of 'script' aanwezig dat ik kan volgen om de oefening correct uit te voeren - het 'programma'/'script' moet nog 'gecreëerd' worden, door middel van bijvoorbeeld herhaling --- net zoals al wat ik doorheen mijn leven heb geleerd zoals lezen, schrijven, lopen, praten, enzovoort, zich geïntegreerd heeft in mijn lichaam door middel van extensieve herhaling en het nu gemakkelijk is voor mij om die taken uit te voeren.

Wat is dan echter het verschil tussen mijn kindertijd en nu? Waarom is het dat ik tijdens mijn kindertijd geen moeite had om nieuwe dingen te leren kennen en te integreren in mezelf, en nu ga ik in een emotionele reactie van 'opgeven' vanaf het moment dat er iets nieuw mijn leven binnenstapt en ik de kans krijg om mezelf in mijn vaardigheden uit te breiden?

Om inzicht te kunnen krijgen in deze vraag, is het noodzakelijk om vooreerst te zien en begrijpen hoe de Geest werkt in relatie tot het Lichaam. De Geest op zich is een systeem van 'Identiteit' - deze 'identiteit' heb ik vanaf mijn kindertijd opgebouwd en is nu een specifieke 'structuur' van definities waarvan ik denk 'dat is wie IK ben'. Dus, teneinde een 'identiteit' te hebben, heb je een Structuur nodig - deze Structuur is opgebouwd uit al wat ik vanaf mijn kindertijd, en vooral tijdens de eerste pakweg zeven jaren van mijn leven heb geleerd door middel van mijn interactie met mijn omgeving, in verband met niet enkel fysieke vaardigheden, maar ook specifieke denk-beelden in mijn geest die ik heb aanvaard in mezelf als representatief staande voor 'wie ik ben' in mijn wereld en omgeving.

Omwille van deze 'structuur' waarin 'IK' besta - heeft de geest allerlei zelf-beschermings en overlevings- mechanismen gecreëerd om die structuur intact te houden, en om er met andere woorden voor te zorgen dat ik gedurende mijn leven hier op aarde min of meer dezelfde 'ik' zal blijven, dezelfde 'identiteit' als wie ik geloof dat ik ben in mijn geest.

Eén van deze zelf-beschermings mechanismen is bijvoorbeeld de emotionele reactie/ervaring van 'Opgeven' in het moment dat ik op het punt sta iets nieuw bij te leren en te integreren in mezelf - zoals bijvoorbeeld wanneer ik een nieuwe houding aan het leren ben in de squash-les.

En, in die emotionele reactie/ervaring van Opgeven, gebruikt mijn geest bijvoorbeeld het punt van 'de leerkracht is niet tevreden over mij' of 'ik ben niet zo goed als de andere studenten', verbonden met emotionele ervaringen zoals angst, minderwaardigheid, zelf-medelijden en kwaadheid als excuses en rechtvaardigingen voor waarom ik wil 'opgeven' --- en om mijn aandacht dus af te leiden van het feit dat het punt van 'opgeven' niet werkelijk mijn eigen beslissing is, het is een mechanisme dat ingebouwd is in de geest en dat enkel bestaat om mij gelimiteerd te houden in de 'identiteits-structuur' die ik heb aanvaard in en als mezelf, door ervoor te zorgen dat ik nooit zelfs zal overwegen om mezelf voldoende open te stellen om werkelijk iets nieuw bij te leren.

In Dag 441 zal ik verderzetten in dit proces van het Veranderen van een reactie/ervaring van Opgeven, door de Zelf-Vergeving Dimensie toe te passen, gebruik makend van wat ik nu zie en begrijp in verband met hoe de geest functioneert met betrekking tot de ervaring van Opgeven.