Dag 541: Wat wil het Zeggen om te Leren? - Zelf-Ontwikkeling en het Sabotage-Mechanisme van ons Schoolsysteem

 Dag 541: Wat wil het Zeggen om te Leren?  

Zelf-Ontwikkeling en het Sabotage-Mechanisme van ons Schoolsysteem

De Zelf-Eerlijkheid Series

In deze blog zet ik dus verder in het proces van het benaderen en onderzoeken van de eigenaardige psychologische eigenschap van de mens in en als de menselijke geest om onze onzekerheden die gemanifesteerd zijn doorheen een proces van foutief leren in relatie tot onze omwereld te verbergen achter een masker van zelf-zekerheid waarin we meesters geworden zijn in het doen alsof we absolute zekerheid hebben in hoe we de wereld zien vanuit het standpunt van onze geest - en waarin we niet inzien of beseffen dat al wat we eigenlijk aan het doen zijn in en als het verkondigen of delen van onze meningen met andere mensen en het tentoonstellen van onze zogezegde zelf-zekerheid - is dat we in feite wanhopig op zoek zijn naar validatie van andere mensen in en als een interne staat van 'zeg me alsjeblieft wie ik ben en wat echt is! Geef me alsjeblief wat zekerheid!'

We zijn dan nu aanbeland bij het praktische proces van dit punt waarin we ten eerste onze persoonlijke interne en externe wereld onderzoeken om te zien hoe wij zelf precies in dit patroon participeren - opdat we kunnen begrijpen hoe dit patroon functioneert in onszelf en bijgevolg in staat zijn om oplossingen te bedenken om ervoor te zorgen dat volgende generaties behoedt worden van het uitleven van dit patroon en dus de kans krijgen om van deze wereld een betere plek te maken door hun interne standpunt te veranderen. Maar daarvoor moeten wij eerst als een levend voorbeeld staan en ons eigen interne standpunt veranderen. Hetgeen begint met zelf-onderzoek.

En, een fascinerende bemerking die opkwam bij mezelf wanneer ik dit punt onderzocht is dat wanneer ik kijk naar en onderzoek hoe het is dat ik doorheen mijn leven van specifieke mensen in mijn omgeving die instonden voor mijn opvoeding en leerprocess - dan kom ik tot de vaststelling dat ik vaak negatieve feedback gekregen heb in relatie tot dingen die ik deed. Ik bedoel, mijn ervaring was vaak dat ik eerder gereprimandeerd werd en aangewezen werd op mijn fouten op een belezende en beschuldigende manier dan dat ik aangespoord en gemotiveerd werd om beter te doen en beter te worden.

En het interessante hieraan is dat, ondanks het feit dat ik dit altijd had aangenomen als 'normaal' en dat ik zo ook de ervaring in mezelf van minderwaardigheid in relatie tot mijn eigen vaardigheden en capaciteiten en potentieel ben gaan aanvaarden als vanzelfsprekend - wanneer het aankomt op het ontwikkelen en voeden van een successvol leerproces is het nodig om eerst en vooral te aanvaarden en te beseffen dat het feit dat je iets moet 'leren', impliceert dat je geen voorkennis heb en geen vaardigheden of inzichten of eender welk punt van 'houvast' dat je zal ondersteunen of begeleiden terwijl je je leerproces bewandelt -- alles wat je tegenkomt en ziet en 'leert' is met andere woorden 'Nieuw'.

Dit is een belangrijk punt om te beseffen omdat, wanneer ik onderzocht waarom en hoe het was dat die specifieke mensen tijdens mijn kindertijd het feit dat ik fouten maakte benaderden met bestraffing, beschuldiging en vernedering - dan zie en besef ik dat zij dat inzicht leken te ontbraken -- het inzicht en besef dat een kind in en als zijn of haar leerproces uiteraard fouten zal maken omdat die fouten in wezen een inherent deel uitmaken van het leerproces zelf. En dat, fouten zijn niet iets 'negatief', in tegendeel, 'fouten maken' is een noodzakelijk iets waaruit je bijleert over hoe je het beste kan omgaan met je wereld en realiteit. Die 'fouten' zouden dus tegemoet getreden moeten worden met begrip, geduld en onvoorwaardelijke begeleiding - waarin de volwassene het leerproces van het kind met zachte hand in goede banen stuurt in de plaats van het met harde hand te begrenzen, af te bakenen en te limiteren door middel van bestraffing en vernedering.

Want, de gevolgen van die eigenaardige aanpak die trouwens zeer lange tijd door ons schoolsysteem gehandhaaft werd als zijnde hét stelsel ter opvoeding van het kind, is dat het kind niet meer durft bij te leren -- omdat het angst heeft om fouten te maken. En aangezien fouten maken een inherent deel uitmaakt van elk leerproces wil dit spijtig genoeg zeggen dat het kind zijn leerproces zal limiteren tot enkel het hoogstnodige, teneinde nooit meer fouten te maken in de ogen van de volwassene en als zodanig bestraffing en vernedering te kunnen vermijden.

Dit wordt dan de oorsprong en de voedingsbodem van de ontwikkeling van het patroon van het proberen te onderdrukken van onzekerheden met valse zekerheden. Met andere woorden, de onzekerheden in onszelf willen we niet onder ogen komen omdat dat impliceert dat we moeten bijleren hetgeen impliceert dat we fouten zullen maken. Hierdoor doen we dan liever alsof we niets meer moeten bijleren en alsof bijvoorbeeld al de kennis en informatie die we op school te verwerken krijgen, steek houdt, ook al is dat niet zo.

We kunnen dit patroon het beste herkennen in bijvoorbeeld - als ik naar mijn eigen kindertijd kijk - de neiging van kinderen om angst te hebben om vragen te stellen. Ik bedoel, een kind gaat zogezegd door een 'periode' waarin het alles wil weten en continu vragen stelt. Maar, kijk eens naar hoe snel die periode voorbij is. En waarom zou dat zijn? Omdat het uiteindelijk het 'vragen stellen' en dus zijn 'onzekerheid' in relatie tot zijn realiteit, begint te associeren met angst, met vernedering en bestraffing en ervaringen van minderwaardigheid. Dus gaat het uiteindelijk die onzekerheid, die vragen, beginnen onderdrukken in zichzelf - en al wat de leerkracht/volwassene zegt aanvaarden zonder die leerstof zelfs daadwerkelijk echt te willen of proberen begrijpen.

Dat is waar dan het 'onthouden' zijn intrede doet. Het 'onthouden' in en als hoe wij dingen 'bijleren' op school is door middel van als het ware het opslagen van allerhande kennis en informatie in onze geest, en het daar blijven vasthouden als in feite nutteloze, onpraktische kennis en informatie -- zodat we dan aan de leerkracht kunnen tonen dat we 'het weten', enkel en alleen om 'goede punten' te krijgen en dus bestraffing/vernedering te vermijden - maar we zijn al lang niet meer werkelijk geïnteresseert in het hoe of wat van al die kennis en informatie die we te verwerken krijgen omdat we angst hebben van onze eigen vragen, van onze eigen onzekerheid.