Dag 543: Het Schoolsysteem en de Sabotage van Het Leerproces - Waarom worden de Misbruikten de Misbruikers?

 Dag 543: Het Schoolsysteem en de Sabotage van Het Leerproces 

Waarom worden de Misbruikten de Misbruikers?

De Zelf-Eerlijkheid Series

Om verder te zetten in dit project van het onderzoeken van hoe het is dat ons leerproces tijdens onze kindertijd gesaboteerd werd door hoe onze ouders en authoriteitsfiguren ons en ons leerproces benaderden -- ik was naar de film 'Basketball Diaries' aan het kijken en in het begin van de film is er een scene waarin één van de hoofdfiguren, een tienerjongen, een pak slaag krijgt van de meester terwijl de hele klas er naar zit te kijken met gruwel op hun gezicht. Wanneer ik die scene zag merkte ik op in mezelf hoe vreemd dat eigenlijk is dat die dynamiek tussen leerling en leerkracht en authoriteitsfiguur zo geintegreerd is in het menselijk bewustzijn - met andere woorden, als we kijken naar de voorgaande generaties en naar hoe zij op school in feite allemaal zo'n aanpak ervaren hebben, van het les krijgen en gestuurd/bestuurd worden 'met harde hand' -- er zijn veel mensen die nu zeggen dat ze spijt hebben dat deze aanpak ooit veranderd is geweest omdat de 'jeugd van tegenwoordig' geen discipline meer kent en omdat men is gaan geloven en aanvaarden dat het maar via angst is - angst van bestraffing - dat men 'leert' en dat men een 'volwassene' wordt, een mens dat zogezegd handelt met en vanuit moraliteit, en respect, en discipline --- hetgeen in wezen gewoon ANGST is.

Dus, ik bedoel, hoe vreemd is dit - dat die leerkrachten hetzelfde doen met de studenten als wat zij zelf hadden meegemaakt tijdens hun eigen schooltijd en waarvan zij toen ongetwijfeld, terwijl ze het ondergingen, zagen en begrepen dat deze vorm van 'lesgeven' in wezen misbruik is van macht. Je moet je maar in die schoenen verplaatsen en je ziet zo wat er daar gebeurt, je ziet zo dat je dat zelf niet zou willen meemaken. Dus waarom is het dat die cyclus van misbruik voortgezet wordt door degenen die zelf misbruikt geweest zijn? Waarom worden de misbruikten de misbruikers?

Ik bedoel, vanuit mijn perspectief is het antwoord op die vraag dat we in feite niet oplossingsgericht denken in onze geest. Onze geest is geconditioneerd geweest om ANGST te hebben van authoriteit en op basis van die Angst een mate van 'discipline' aan de dag te leggen in het bijvoorbeeld uitvoeren van specifieke taken en het leven als een zogezegd 'goed mens', volgens 'de regels' --- maar wanneer het aankomt op het werkelijk leiding nemen over en richting geven aan onze fysieke dagelijkse werkelijkheid vanuit een standpunt van het daadwerkelijk zoeken naar de beste manier om problemen op te lossen en dingen aan te pakken - lijken we volledig de mist in te gaan. We hebben immers nooit geleerd om dingen te zien als wat ze zijn, om problemen die zich voordoen in onze wereld en realiteit zowel als in onszelf, te bekijken op een holistische manier - met andere woorden, te bekijken in de context van het begrip en inzicht dat de realiteit zowel binnenin onszelf als om ons heen een 'systematische' natuur heeft. De realiteit van de geest binnenin onszelf zowel als de fysieke realiteit buiten onszelf heeft een specifieke 'code', een 'wet van de natuur' als het ware. Alles heeft een 'wet van de natuur' -- en als je een probleem tegenkomt, is het gewoon een kwestie van het onderzoeken van de 'wet van de natuur' van het organisme dat een probleem veroorzaakt en ondervindt, te onderzoeken welke 'code' niet bestaat op een manier die rekening houdt met wat het beste is voor dat organisme, en dan een manier te vinden om die code te veranderen en te transformeren tot wat het beste is voor dat organisme. Het is in wezen simpele wiskunde.

Maar deze aanpak is ons ontgaan tijdens onze schooltijd en kindertijd en leerproces - want hoe wij hebben leren omgaan met problemen is om problemen te benaderen vanuit ANGST -- en vanuit die angst, de problemen 'met harde hand' de kop proberen in te drukken. En, ondanks dat zovele mensen ervan overtuigd zijn dat die aanpak 'van vroeger' meer effectief en efficient is dan hoe ons schoolsysteem nu functioneert - als we eerlijk zouden zijn met onszelf, dan zouden we inzien dat geen van beide het beste is. De aanpak van vroeger lijkt enkel beter te zijn omdat we in wezen nu pas de consequenties aan het ondervinden zijn van die dysfunctionele aanpak en visie waarin we zo lang bestaan hebben. Men lijkt te vergeten of gewoonweg niet te zien dat alles dat nu in onze wereld bestaat een direct gevolg is van 'vroeger' en dat je dus niet zomaar de stelling kan maken dat 'het vroeger beter was' - omdat 'nu' IS 'vroeger' --- 'nu' is het gevolg van 'vroeger'. Die stelling is dus in wezen een uiting van het willen weggeven van zelf-verantwoordelijkheid in relatie tot ons bestaan - het geen verantwoordelijkheid willen nemen voor onze gebrekkige manier van bestaan - vroeger zowel als nu.

De enige manier die efficient is in het daadwerkelijk ondersteunen van een kind om op te groeien als een individu dat leeft op basis van principes en respect en integriteit - is om dat kind te laten zien hoe het oplossingsgericht kan beginnen kijken naar zijn realiteit, hetgeen wil zeggen dat men niet zomaar reageert op problemen, maar dat men problemen eerder gaat zien als een teken dat de 'code' van de 'matrix' ergens 'ontregeld' is. De 'matrix' zijnde de structuur van onze interne en externe realiteit dat werkt volgens een specifieke code, zoals DNA. En vanuit dat opzicht wordt het gemakkelijk en zelfs fijn om manieren te vinden om problemen op te lossen --- en via deze aanpak leert men ook veel meer en veel sneller over hoe onze wereld en realiteit in elkaar zit en functioneert, terwijl men de wetmatigdheden onderzoekt die deze realteit opmaken -- en is de kennis en informatie dat men opdoet, tevens van praktische aard.

Dag 541: Wat wil het Zeggen om te Leren? - Zelf-Ontwikkeling en het Sabotage-Mechanisme van ons Schoolsysteem

 Dag 541: Wat wil het Zeggen om te Leren?  

Zelf-Ontwikkeling en het Sabotage-Mechanisme van ons Schoolsysteem

De Zelf-Eerlijkheid Series

In deze blog zet ik dus verder in het proces van het benaderen en onderzoeken van de eigenaardige psychologische eigenschap van de mens in en als de menselijke geest om onze onzekerheden die gemanifesteerd zijn doorheen een proces van foutief leren in relatie tot onze omwereld te verbergen achter een masker van zelf-zekerheid waarin we meesters geworden zijn in het doen alsof we absolute zekerheid hebben in hoe we de wereld zien vanuit het standpunt van onze geest - en waarin we niet inzien of beseffen dat al wat we eigenlijk aan het doen zijn in en als het verkondigen of delen van onze meningen met andere mensen en het tentoonstellen van onze zogezegde zelf-zekerheid - is dat we in feite wanhopig op zoek zijn naar validatie van andere mensen in en als een interne staat van 'zeg me alsjeblieft wie ik ben en wat echt is! Geef me alsjeblief wat zekerheid!'

We zijn dan nu aanbeland bij het praktische proces van dit punt waarin we ten eerste onze persoonlijke interne en externe wereld onderzoeken om te zien hoe wij zelf precies in dit patroon participeren - opdat we kunnen begrijpen hoe dit patroon functioneert in onszelf en bijgevolg in staat zijn om oplossingen te bedenken om ervoor te zorgen dat volgende generaties behoedt worden van het uitleven van dit patroon en dus de kans krijgen om van deze wereld een betere plek te maken door hun interne standpunt te veranderen. Maar daarvoor moeten wij eerst als een levend voorbeeld staan en ons eigen interne standpunt veranderen. Hetgeen begint met zelf-onderzoek.

En, een fascinerende bemerking die opkwam bij mezelf wanneer ik dit punt onderzocht is dat wanneer ik kijk naar en onderzoek hoe het is dat ik doorheen mijn leven van specifieke mensen in mijn omgeving die instonden voor mijn opvoeding en leerprocess - dan kom ik tot de vaststelling dat ik vaak negatieve feedback gekregen heb in relatie tot dingen die ik deed. Ik bedoel, mijn ervaring was vaak dat ik eerder gereprimandeerd werd en aangewezen werd op mijn fouten op een belezende en beschuldigende manier dan dat ik aangespoord en gemotiveerd werd om beter te doen en beter te worden.

En het interessante hieraan is dat, ondanks het feit dat ik dit altijd had aangenomen als 'normaal' en dat ik zo ook de ervaring in mezelf van minderwaardigheid in relatie tot mijn eigen vaardigheden en capaciteiten en potentieel ben gaan aanvaarden als vanzelfsprekend - wanneer het aankomt op het ontwikkelen en voeden van een successvol leerproces is het nodig om eerst en vooral te aanvaarden en te beseffen dat het feit dat je iets moet 'leren', impliceert dat je geen voorkennis heb en geen vaardigheden of inzichten of eender welk punt van 'houvast' dat je zal ondersteunen of begeleiden terwijl je je leerproces bewandelt -- alles wat je tegenkomt en ziet en 'leert' is met andere woorden 'Nieuw'.

Dit is een belangrijk punt om te beseffen omdat, wanneer ik onderzocht waarom en hoe het was dat die specifieke mensen tijdens mijn kindertijd het feit dat ik fouten maakte benaderden met bestraffing, beschuldiging en vernedering - dan zie en besef ik dat zij dat inzicht leken te ontbraken -- het inzicht en besef dat een kind in en als zijn of haar leerproces uiteraard fouten zal maken omdat die fouten in wezen een inherent deel uitmaken van het leerproces zelf. En dat, fouten zijn niet iets 'negatief', in tegendeel, 'fouten maken' is een noodzakelijk iets waaruit je bijleert over hoe je het beste kan omgaan met je wereld en realiteit. Die 'fouten' zouden dus tegemoet getreden moeten worden met begrip, geduld en onvoorwaardelijke begeleiding - waarin de volwassene het leerproces van het kind met zachte hand in goede banen stuurt in de plaats van het met harde hand te begrenzen, af te bakenen en te limiteren door middel van bestraffing en vernedering.

Want, de gevolgen van die eigenaardige aanpak die trouwens zeer lange tijd door ons schoolsysteem gehandhaaft werd als zijnde hét stelsel ter opvoeding van het kind, is dat het kind niet meer durft bij te leren -- omdat het angst heeft om fouten te maken. En aangezien fouten maken een inherent deel uitmaakt van elk leerproces wil dit spijtig genoeg zeggen dat het kind zijn leerproces zal limiteren tot enkel het hoogstnodige, teneinde nooit meer fouten te maken in de ogen van de volwassene en als zodanig bestraffing en vernedering te kunnen vermijden.

Dit wordt dan de oorsprong en de voedingsbodem van de ontwikkeling van het patroon van het proberen te onderdrukken van onzekerheden met valse zekerheden. Met andere woorden, de onzekerheden in onszelf willen we niet onder ogen komen omdat dat impliceert dat we moeten bijleren hetgeen impliceert dat we fouten zullen maken. Hierdoor doen we dan liever alsof we niets meer moeten bijleren en alsof bijvoorbeeld al de kennis en informatie die we op school te verwerken krijgen, steek houdt, ook al is dat niet zo.

We kunnen dit patroon het beste herkennen in bijvoorbeeld - als ik naar mijn eigen kindertijd kijk - de neiging van kinderen om angst te hebben om vragen te stellen. Ik bedoel, een kind gaat zogezegd door een 'periode' waarin het alles wil weten en continu vragen stelt. Maar, kijk eens naar hoe snel die periode voorbij is. En waarom zou dat zijn? Omdat het uiteindelijk het 'vragen stellen' en dus zijn 'onzekerheid' in relatie tot zijn realiteit, begint te associeren met angst, met vernedering en bestraffing en ervaringen van minderwaardigheid. Dus gaat het uiteindelijk die onzekerheid, die vragen, beginnen onderdrukken in zichzelf - en al wat de leerkracht/volwassene zegt aanvaarden zonder die leerstof zelfs daadwerkelijk echt te willen of proberen begrijpen.

Dat is waar dan het 'onthouden' zijn intrede doet. Het 'onthouden' in en als hoe wij dingen 'bijleren' op school is door middel van als het ware het opslagen van allerhande kennis en informatie in onze geest, en het daar blijven vasthouden als in feite nutteloze, onpraktische kennis en informatie -- zodat we dan aan de leerkracht kunnen tonen dat we 'het weten', enkel en alleen om 'goede punten' te krijgen en dus bestraffing/vernedering te vermijden - maar we zijn al lang niet meer werkelijk geïnteresseert in het hoe of wat van al die kennis en informatie die we te verwerken krijgen omdat we angst hebben van onze eigen vragen, van onze eigen onzekerheid.

Dag 540: Wij Menswezens zijn maar zo Echt als Hoe Praktisch en Relevant onze Wetenschap is

 Dag 540: Wij Menswezens zijn maar zo Echt als Hoe Praktisch en Relevant onze Wetenschap is

Het Transformatieproces van de Onderdrukte Onzekerheid in de Geest naar Ware Zekerheid

De Zelf-Eerlijkheid Series

Nu dat ik in de voorgaande blogs het algemene patroon heb uiteengezet en onderzocht van hoe we de neiging hebben om onze onzekerheden te onderdrukken in onszelf en te verbergen achter een  uiterlijke vertoning van schijnbare zelf-zekerheid en wat de consequenties zijn van dit patroon op persoonlijk en ook globale schaal - ga ik in deze blog dieper in op het 'Hoe' van dit patroon. Met andere woorden, Hoe is het precies dat we dit patroon kunnen detecteren in ons eigen leven en onze eigen geest. Omdat, het is uiteraard goed en wel om in grote lijnen te omschrijven en uit te tekenen hoe die patroon functioneert en bestaat maar als we niet specifiek het verband kunnen leggen tussen ons eigen leven en bestaan en wat er aangetoont en gedeeld wordt, dan is al wat zo mooi uitgelegd werd in wezen waardeloos omdat het niet praktisch is. Het is dan enkel een soort van theoretisch, filosofisch en metafysisch hersenspinsel van informatie dat geen nut heeft omdat het niet praktisch gebruikt en toegepast kan worden door elk mens.

Kennis en informatie, wil het van waarde zijn in het leven op aarde en het bestaan van elk levend wezen, dan moet het praktisch kunnen worden toegepast. Ik heb me soms afgevraagd hoe en waarom het kan zijn dat ik zo makkelijk de dingen die ik op school geleerd heb kon vergeten en waarom het is dat zeer weinig van wat ik geleerd heb op school of gelezen heb in boeken eigenlijk werkelijk blijft plakken in mijn geest. Maar nu zie ik in dat dat is omdat ik nooit een persoonlijk verband heb ervaren of gezien in mezelf tussen wie ik ben en mijn leven en bestaan en de dingen die ik leerde op school. Ik bedoel, de meeste leerkrachten deden niet eens de moeite om uit te leggen hoe het grootste deel van de kennis en informatie die we moesten vanbuiten kennen eigenlijk werkelijk te maken heeft met onze dagelijkse realiteit en dagelijkse leven en met wie en wat wij eigenlijk zijn als levensvorm. Zij hadden immers in zichzelf dit punt al volledig omarmd - de idee dat wie wij zijn in en als onze wereld en realiteit niet werkelijk 'echt' is en dat dus de kennis en informatie en de dingen die wij leren ook niet 'echt' moet zijn.

Ik bedoel, we hadden evengoed kunnen leren op school dat het gras 's nachts groen gespoten wordt door onzichtbare magische boselfjes en dat het universum ontstaan is toen een magische gouden eenhoorn een enorme scheet liet - er zijn trouwens scholen genoeg die kinderen gelijkaardige verhaaltjes vertellen alsof het de realiteit is, genaamd 'Creationisme' - het had ook niet veel uitgemaakt in relatie tot onze eigenlijke praktische dagelijkse werkelijkheid, omdat die wetenschap, kennis en informatie even nutteloos zou zijn in het ondersteunen van mensen om te kunnen leven en bestaan in deze wereld op een manier die het beste is voor zichzelf en elk levend wezen in deze wereld en op een manier die in de eerste plaats steek houdt. Er is zoveel dat in onze huidige wereld en levensstijl immers geen steek houdt. Zoveel dingen die we zijn gaan aanvaarden als 'normaal' die in wezen vrij tot zeer bezorgenswaardig zijn. Neem pakweg oorlog, hongersnood, armoede, leerstoornissen, mentale stoornissen, ziekte, moord, kindermisbruik, dierenmishandeling, economische manipulatie, leugens, corruptie, geplande vergankelijkheid, vervuiling, en ga zo maar verder…

Allemaal symptomen van een onpraktische en onleefbare levenswijze die wij als mens in deze wereld vanzelfsprekend zijn gaan vinden - omdat het ons aangeleerd geweest is toen we kinderen waren en omdat wij binnenin onszelf nooit enig grijntje van zelf-gewaarzijn gehad hebben om even stil te staan en te zeggen van "wacht eens even…". En dat allemaal omdat we ons eigen bestaan in deze fysieke wereld en realiteit nooit werkelijk hebben erkend of gerealiseerd - waartoe ons schoolsysteem en de onpraktische wijze waarop kinderen geacht worden kennis en informatie te verwerken toe heeft bijgedragen. We zijn niet in staat om het verband te leggen tussen de kennis en informatie in onze geest als wat we geleerd hebben doorheen ons leven, en onze dagelijkse, praktische fysieke werkelijkheid -- omdat er zo weinig is van wat door mensen verteld wordt in deze wereld dat werkelijk van praktisch nut is in ons bestaan hier op aarde. Het grootste deel van de kennis en informatie die we dagelijks te verwerken krijgen via allerhande media is meer gewoon afleiding, 'entertainment', dat als doel heeft om ervoor te zorgen dat de mens zich net Niet gaat bezig houden met zijn eigenlijke fysieke bestaan in en als zijn eigenlijke fysieke wereld.

Wordt Vervolgd in Dag 541

 

Dag 266: Leert het Schoolsysteem Inferioriteit aan Woorden?

Dit is een verderzetting van "Dag 263: Waarom voel ik mij aangevallen door beoordelingen?",
"Dag 264: Leerkrachten - Profeten van Het Systeem?"
 en "Dag 265: Hoe is de 'Leerkracht' een profeet van het Systeem?"




Ik besef en realiseer mij dat ik mezelf door het schoolsysteem in deze wereld heb laten programmeren om kennis en informatie over de realiteit die ik zie om mij heen blindelings te aanvragen als superieur aan mezelf - en dat ik daarin mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan 'het systeem' van kennis en informatie door nooit te hebben ingezien dat 'het systeem' enkel bestaat in en als mijn geest en in wezen niet 'echt' is


ik besef en realiseer mij dat 'het systeem' waarin ik altijd heb geloofd en waar ik mij altijd inferieur heb tegenover gevoeld, niet werkelijk hier bestaat - maar in wezen GELOOFSYSTEMEN zijn die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf, als wat ik GELOOF over de 'realiteit'/'wereld' waar ik in besta door mezelf te hebben toegestaan mezelf te laten programmeren in en als afscheiding met de woorden die ik geleerd heb tijdens mijn kindertijd in het 'schoolsysteem'


ik besef en realiseer mij dat ik consequenties heb gecreëerd in en als het leven op aarde, omdat ik nooit besefte dat ik volledig verantwoordelijk ben voor al wat hier bestaat --- omdat ik mezelf had toegestaan mezelf te laten programmeren en mezelf te definieren in en als de ervaring van inferioriteit tegenover 'het systeem' van kennis en informatie als 'geloof-systemen' over 'de realiteit' die ik zie met mijn ogen

ik stel mezelf tot doel om het proces te wandelen van schrijven, zelf eerlijkheid, zelf vergeving en zelf correctie om mezelf HIER te brengen - in en als het besef dat ik verantwoordelijk ben voor al wat hier bestaat --- en te bestaan als het levende voorbeeld van het soort wezen dat het schoolsysteem werkelijk zou moeten produceren, een wezen dat verantwoordelijkheid kan nemen voor zichzelf en zijn omgeving

ik stel mezelf tot doel om mee te werken aan het herstructureren/herdefinieren/herformuleren van het schoolsysteem en van 'leerkrachten' --- om kinderen te assisteren in het leren van woorden in eenheid en gelijkheid met zichzelf, zodat ze inzien dat 'het systeem' niet 'boven' of superieur aan hen staat, maar HIER is, als hun realiteit, als zichzelf --- en dat de realiteit waar ze zich in bevinden dus altijd één en gelijk zal zijn aan wat ze toestaan te bestaan in zichzelf als de definities van de woorden die ze toestaan te bestaan in zichzelf

ik stel mezelf tot doel om mezelf te herdefinieren in en als de woorden die ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te leven - en om verantwoordelijkheid te nemen voor de woorden, en dus de realiteit en mijn begrip en ervaring van 'de realiteit' en mezelf in en als de realiteit --- omdat ik inzie en besef dat er geen 'god' of 'systeem' of 'hoger wezen' of 'hogere structuur' is die voor mij zal zorgen en die boven mij staat en waar ik op kan vertrouwen - ik besef dat ik hier alleen besta en dat de realiteit die hier bestaat op dit moment is wat ik heb toegestaan te bestaan in en als mezelf door nooit verantwoordelijkheid te hebben genomen voor mezelf als HIER en dat 'het systeem' als wat in wezen bestaat in en als mezelf als de woorden die ik heb afgescheiden van mezelf, niet op zichzelf zal veranderen --- ik moet mezelf daadwerkelijk bewegen om mezelf als de woorden te veranderen, om mezelf op elke manier te hercreëren tot wat het beste is voor het leven als mezelf

Dag 264: Leerkrachten - Profeten van Het Systeem?

Dit is een verderzetting van "Dag 263: Waarom voel ik mij aangevallen door beoordelingen?" -- waarin ik een 'persoonlijkheids-eigenschap' in mezelf heb bekeken, van hoe ik mezelf heb gedefinieerd in en als een angst van mensen en de gedachte en ervaring dat wanneer mensen een negatief geladen mening/beoordeling hebben over mijn expressie, dat ze mij dan 'aanvallen' -- en hoe ik daarin een 'gedrag' en 'persoonlijkheid' heb ontwikkeld van 'verlegenheid'en 'onzelfzekerheid', van mezelf isoleren en mijn expressie onderdrukken in 'sociale situaties' en mijn macht weggeven aan 'andere mensen' --- opgebouwd op een ervaring tijdens mijn kindertijd in relatie met mijn primaire omgeving, waarin ik mij 'aangevallen' voelde op mijn expressie en de indruk kreeg dat ik niet werd aanvaard door mijn omgeving en dat ik mezelf moest veranderen in mijn gedrag, uitdrukking en uiterlijk om 'goed genoeg' te zijn om hier te bestaan.

Bepaalde personen in mijn primaire omgeving die een grote invloed hadden op mij in de ontwikkeling van mijn persoonlijkheid/identiteit in deze wereld, waren leerkracht - en mijn ervaring is dat ze die 'rechtlijnigheid', 'normering', 'uniformiteit' en 'controle' van het schoolsysteem en hun positie/functie in en als het schoolsysteem, ook toepasten in hun gezinsleven -- en dus hun kinderen/kleinkinderen probeerden te vormen/disciplineren tot 'robots'/'systemen' die voldoen aan een bepaalde 'norm' en 'standaard', zoals hoe kinderen massaal door het schoolsysteem gevormd en gedisciplineerd worden om in een bepaald 'model' te passen - en waarin er in de klas en op de speelplaats wordt uitgemaakt wie 'de beste' is en wie 'de mindere'/'de verliezer' is in termen van hoe goed men zich kan passen en  schikken in dat 'model' dat algemeen aanvaard wordt door 'de samenleving'/'het systeem' als 'normaal' en 'goed' en 'het beste' en dat vooropgesteld wordt door het schoolsysteem --- in en als, en aan de hand van het kunnen naleven van en leven volgens al de verschillende GELOOF-SYSTEMEN die er bestaan of zouden kunnen bestaan in verband met wat 'goed' en 'slecht' en 'juist' en 'fout' en 'positief' en 'negatief' is.

Leerkrachten zijn dan, naar mijn ervaring, mensen die trachten die 'norm' te bepalen en definieren en dan opdringen aan kinderen en dus 'de samenleving', in en als het geloof dat zij absoluut weten wat 'goed' en 'slecht', 'juist' en 'fout' en 'positief' en 'negatief' is, want, zij zijn LEERKRACHT, en staan daarin in een positie, hen toegewezen en toegestaan door de samenleving, om de kinderen van de wereld, en dus de toekomstige volwassenen, vorm te geven. Ik bedoel, dit is een enorme verantwoordelijkheid - maar spijtig genoeg werd/wordt dit in de menselijke geest en de geest van leerkrachten in deze wereld vertaald naar een ego-ervaring van superioriteit en macht/controle, en wordt die verantwoordelijkheid niet werkelijk praktisch toegepast naar de kinderen toe.

Ik zie mezelf en de ervaring van mezelf in mijn leven, in en als mijn specifieke 'persoonlijkheid' die ik heb ontwikkeld in mijn leven, voor een groot deel bepaald door de relatie met de leerkracht in mijn primaire omgeving die ik had toegestaan te bestaan in mezelf, dan ook als een levende/gemanifesteerde consequentie van hoe de 'leerkrachten' in deze wereld, en hoe zij zichzelf hebben gedefinieerd in relatie tot kinderen, niet het beste zijn voor allen en niet werkelijk beseffen wat de impact van hun woorden en daden is op de kinderen die ze opvoeden.

Wat de leerkracht tracht te doen, is 'uniformiteit' creëeren, en daarin met andere woorden de 'natuurlijke' expressie van het individu/kind te onderdrukken en limiteren zodat het in een bepaalde 'norm'/'vorm' zal passen --- om op die manier hun eigen geloof in deze 'norm' en het geloof dat er werkelijk een 'norm' bestaat in en als de realiteit, te bevestigen voor zichzelf --- hetgeen betekent dat ze enorm veel angst hebben van al wat 'anders' is, en dus ook niet goed omkunnen met kinderen die zich niet zo makkelijk laten vormen/plooien/transformeren naar/tot die 'norm'/'vorm' -- en er dan ook, aan de hand van allerlei disciplinaire maatregelen, alles aan zullen doen om die kinderen te dwingen om zichzelf 'over te geven' en aan te passen aan wat het systeem als de leerkracht van hen verwacht.

De leerkracht drukt zich dus uit tegenover kinderen vanuit een persoonlijke ANGST van het 'onbekende', angst van wat ze niet kunnen definieren, angst van het LEVEN, angst van al wat natuurlijk en 'vrij' is --- en omwille van die ANGST, zal de leerkracht REAGEREN met onderdrukking en controle en machtsmisbruik, om zichzelf van die angst te kunnen beschermen - door bijvoorbeeld ervoor te zorgen dat alle kinderen zichzelf aanpassen en veranderen aan de 'norm', als het 'beeld' waar de leerkracht in GELOOFT, het zogezegde 'ideaalbeeld' van 'de mens' in en als 'het systeem' - waarin de leerkracht zich als het ware een 'gezant van God' voelt, een 'mediator', een 'tussenpersoon' die instaat voor het 'systematiseren' van de expressie van de mens om te passen in de 'structuur' van 'het systeem' dat hier bestaat --- ze zijn 'profeten van het systeem' als het ware en ze GELOVEN in 'het systeem' --- zonder echter spijtig genoeg zelf werkelijk inzicht te hebben in wat 'het systeem' precies is en hoe het eigenlijk werkt, waarin ze bijvoorbeeld niet beseffen dat 'het systeem' geen 'God-gegeven' is en dat het niet 'Heilig' is, het is iets dat gemaakt is door de mens, gebaseerd op individualistische, egoïstische menselijke verlangens -- terwijl de leerkracht dan bijvoorbeeld 'het systeem' en de werking van het systeem zal aanleren aan kinderen, in 'vakken' zoals 'aarderijkskunde', 'biologie', 'geschiedenis' en 'taal', alsof het een soort van 'vaste structuur' is die door God geschapen is, en leert kinderen dan impliciet om zichzelf te ervaren als 'inferieur' tegenover 'het systeem' en om dus nooit verantwoordelijkheid te nemen voor dit, in wezen 'mens-geschapen', systeem.

De leerkracht heeft 'het systeem' en het bestaan en leven van de mens hier op aarde in en als de menselijke samenleving, 'geintellectualiseerd' - hetgeen wil zeggen dat de leerkracht de 'vormen'/'contouren' en dus 'het beeld' van de 'menselijke samenleving', in een 'structuur' van kennis en informatie giet, overgenomen van specifieke boeken, geschreven door specifieke mensen die door andere specifieke mensen aangeduid zijn als 'de waarheid', en die structuur van kennis en informatie dan opdwingt aan de kinderen in de samenleving en verkoopt alsof het 'de waarheid' is, als 'hoe het leven op aarde nu eenmaal is', en dan verwachten en willen dat kinderen in die 'waarheid' als kennis en informatie GELOVEN en vertrouwen --- hetgeen op zich compleet achterwaards is, omdat 'het leven op aarde' in wezen dynamisch is en constant in verandering is - landen, overheden, instituties, wetenschappelijke bevindingen, culturen, taal, etc... veranderen continu --- waardoor er in wezen niet echt een 'vastgelegde structuur' is in en als 'de realiteit' als hoe die wordt aangeleerd in al de vakken op school.

Het probleem met onderwijs is dat het gebaseerd is op een gepolariseerde machts-relatie, waarin de leerkracht zichzelf, als de belichaming van 'het systeem', boven en superieur aan de kinderen plaatst, in en als 'kennis en informatie' over 'hoe het systeem werkt' en 'wat het systeem is' dat geprogrammeerd wordt in de kinderen - en daarin kinderen vormt tot slaven van het systeem die niet in staat zijn om verantwoordelijkheid te nemen voor het leven op aarde omdat ze niet inzien of beseffen dat zij zelf het leven op aarde zijn en uitmaken en beslissen in en als hoe zij leven en wie zij zijn als een levend wezen hier op aarde, en dat 'het systeem' op zich zelfs niet eens bestaat --- omdat 'het systeem' altijd maar een concept/geloof geweest is in en als kennis en informatie dat, door en via leerkrachten als mediators, boven het leven geplaatst is in en als de menselijke geest van de kinderen. En dat het enige 'systeem' dat eigenlijk echt 'bestaat' of heeft plaatsgevonden, is de menselijke geest als kennis en informatie, waarin mensen zichzelf hebben afgescheiden van het leven op aarde als het leven in zichzelf, door te GELOVEN dat er iets 'meer'/'groter' is dan zichzelf - dat de 'structuren'/'instituties' als 'overheid', 'school', 'land', 'unie', 'familie', 'cultuur', 'religie',etc... als al die woordjes die we geleerd hebben op school, 'echt' bestaan als bepaalde 'systemen' waar we in zitten --- zonder ooit in te zien dat de 'structuur' en 'het systeem' in wezen het woord zelf was/is en ons GELOOF in dat woord, en hoe we onszelf door het schoolsysteem hebben laten programmeren in en als afscheiding van en inferioriteit tegenover die woorden, en dus een inferioriteit tegenover de realiteit waarin we GELOVEN dat we ons bevinden omwille van hoe we die realiteit hebben gedefinieerd via de woorden die we denken en spreken, als dus de 'structuur' die we gegeven hebben aan de realiteit die we zien met onze ogen.

Het gevaar en probleem dat bestaat in hoe kinderen geprogrammeerd/opgevoed worden door leerkrachten, één dat ik zelf ontdekt heb in mezelf --- is de afwezigheid van een besef van zelf-verantwoordelijkheid, van betrokkenheid in en als het leven op aarde en een besef dat ik HIER besta ALS het leven op aarde, en dat het leven op aarde bijgevolg mijn creatie en verantwoordelijkheid is. Ik ben opgevoed als een perfecte 'robot', iemand die goed kan volgen, en na-apen, kopiëren, imiteren en ja-knikken, als al die eigenschappen die het schoolsysteem zo waardevol en belangrijk vindt - en voor mij heeft mijn ervaring van 'eigen-waarde' altijd bestaan in en als het krijgen van 'erkenning' voor mijn 'kunde' in het volgen van de regels en het na-apen en kopieren van de expressies die door 'het systeem' in en als de media wordt beoordeeld als 'superieur' en 'het beste' --- omdat dat mijn ervaring van 'beloning' was in mijn relatie met de leerkracht in mijn primaire omgeving/familie.

Het probleem in dit verlangen naar erkenning voor mijn 'kunde' is het feit dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn expressie in woorde en daad, compleet in de handen leg van 'andere mensen' door te denken dat 'zolang ik erkenning krijg, ben ik goed bezig' --- omdat ik heb geleerd om 'de samenleving' en dus 'de mensen om mij heen' altijd boven mezelf te plaatsen als 'het systeem' en mezelf te aanvaarden als 'inferieur' - waarin ik dus nooit heb ingezien dat 'het systeem' niet echt bestaat en dat 'andere mensen' gewoon levende wezens zijn, één en gelijk met mezelf - en dat ik, één en gelijk met hen, verantwoordelijk ben voor het leven op aarde. ik heb geleerd om mijn macht weg te geven en om dus absoluut geen verantwoordelijkheid te nemen voor mijn expressie hier in deze realiteit door 'kennis en informatie' in verband met wat 'goed' en 'slecht', 'juist' en 'fout' en 'positief' en 'negatief' als 'het systeem' boven mezelf te plaatsen - en daarin dus 'de realiteit' te hebben aanvaard als 'hoe het nu eenmaal is' als een schijnbaar rigide vaste structuur, en dus nooit die geloofsystemen van goed/slecht, juist/fout, positief/negatief te hebben bevraagd en getoetst aan hun praktische werkbaarheid en toepasbaarheid in en als de fysieke realiteit waarin ik mij bevind.

Het schoolsysteem, en leerkrachten, nemen dus het natuurlijke 'zelf-vertrouwen' van het kind/wezen weg, als de 'vaardigheid' om zichzelf te ontwikkelen en te ontplooien tot een verantwoordelijk wezen hier op aarde - en verplaatsen het met het geloof dat het kind als wezen op zich inferieur en minderwaardig is en tot niets in staat is, en dus moet 'geleid' en 'gevormd' worden door het schoolsysteem ---- en dat het in wezen absoluut niet in staat is om op welke manier dan ook echt verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf, Omwille van hoe het schoolsysteem gevormd en gedefinieerd is in en als een machts-relatie/verhouding tussen 'leerkracht'/'systeem' en 'kinderen', en dus niet staat/bestaat als een mechanisme van ondersteuning in en als eenheid en gelijkheid. En dus creëert het apathische, doelloze, zelfonzekere, karakterloze kinderen die constant op zoek zijn naar een hand om vast te houden en een 'leider' om te volgen en erkenning van te krijgen - hetgeen absoluut niet het beste is voor het leven op aarde.


Wordt vervolgd in Dag 265

Dag 247: Is Afzijdigheid werkelijk Zelf-Controle?

Dit is een verderzetting van "Dag 245: Pest of Wordt Gepest"
en "Dag 246: Hoe programmeert het Schoolsysteem 'Afzijdige' Kinderen"


ik besef en realiseer mij dat ik mijn macht heb weggegeven aan het systeem in en als de realiteit door mezelf te definieren in en als de ervaring en houding van afzijdigheid als de ervaring van 'zelf-controle' - en ik besef dat die 'zelf-controle' niet echt is omdat het in wezen een reactie is van ANGST om 'gepest' te worden

ik stel mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor de 'pesterijen' die ik heb toegestaan te bestaan in deze realiteit en waar ik mijn macht aan heb weggegeven door mij 'afzijdig' op te stellen - omdat ik inzie en besef dat zowel 'de pester' als 'de gepeste' bestaat in en als een energetische relatie/polariteit en enkel bestaat in en als de menselijke geest omdat het beide een ego-reactie is op de ervaring van angst/inferioriteit tegenover het systeem in en als de realiteit

ik besef en realiseer mij dat ik nooit verantwoordelijkheid heb genomen voor de ervaring van inferioriteit in mezelf -- door leerkrachten te beschuldigen en te beoordelen als 'de pesters'  --- en daarin de ervaring van 'afzijdigheid' in mezelf heb gerechtvaardigd

ik stel mezelf tot doel om mezelf te verplaatsen in de schoenen van leerkrachten en alle wezens die ik heb beschudigd en beoordeeld als 'pesters' in deze realiteit - om mezelf te ondersteunen in het ontwikkelen van inzicht in hoe de realiteit werkelijk functionneert in en als het besef dat niemand 'de schuldige' is --- omdat zowel 'pest-gedrag' als de houding van 'afzijdigheid' gelijkmatig bijdraagt tot hoe het systeem functioneert, en dat het daarin en daardoor ieders verantwoordelijkheid is om op te staan en betrokken te zijn bij het actief veranderen van het systeem tot een systeem dat het beste is voor allen

ik besef en realiseer mij dat de houding van 'afzijdigheid' een illusie is van 'zelf-controle' omdat het een beeld/imago is dat ik presenteer van mezelf, waar ik mijn angsten en onzekerheden achter verberg --- en dus geen ware zelf controle is

ik stel mezelf tot doel om zelf-controle te leven als het eerlijk zijn met mezelf over de angsten en onzekerheden die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf - en verantwoordelijkheid te nemen voor die angsten en onzekerheden door te stoppen met het beschuldigen van andere mensen als de zogezegde 'pestkoppen' -- en op te staan in en als deze realiteit en actief betrokken te zijn bij hoe het systeem werkt zodat ik het systeem kan veranderen tot wat het beste is voor allen

Dag 246: Hoe programmeert het Schoolsysteem 'Afzijdige' Kinderen

Dit is een verderzetting van "Dag 245: Pest of Wordt Gepest" waarin ik mij heb gebogen over de reactie van 'afzijdigheid' op de ervaring van 'gepest worden' en het heb uitgelegd en bekeken volgens het 'probleem-oplossing-beloning' model.


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de ervaring en 'statement' van 'afzijdigheid' uit te drukken in en als mezelf in deze realiteit, als een reactie op de 'pesterijen' die ik heb ervaren van mijn omgeving tijdens mijn kindertijd

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd de ervaring van 'afzijdigheid' uit te drukken en te ervaren in en als mezelf tegenover het schoolsysteem omdat ik mij gepest voelde door leerkrachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet in te zien dat 'afzijdigheid' een 'ego-reactie' was waarin ik mij machtig wilde voelen tegenover leerkrachten, als een reactie op de inferioriteit en machteloosheid die ik ervoer in mezelf tegenover leerkrachten

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik in en als de reactie van 'afzijdigheid' en door mezelf 'afzijdig' op te stellen tegenover het schoolsysteem vanuit een verlangen naar een persoonlijke ervaring van macht en controle, het schoolsysteem mijn toestemming heb gegeven om te bestaan als een mechanisme van onderdrukking en 'pest-gedrag' tegenover kinderen - door geen verantwoordelijkheid te nemen voor het schoolsysteem

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe de ego-reactie van 'afzijdigheid' op 'pesterijen' door leerkrachten in en als het schoolsysteem een voorgeprogrammeerde reactie is met als enige functie om ervoor te zorgen dat kinderen hun ware macht weggeven en daarin het huidige systeem toestaan te bestaan zoals het is --- door niet in te zien dat echte 'macht' en 'controle' geen persoonlijke energetische innerlijke ervaring/reactie is maar het besef is dat al wat hier bestaat mezelf is als het leven zelf en dus mijn verantwoordelijkheid

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd 'macht' te definieren in en als een persoonlijke energetische ervaring in mezelf van 'afzijdigheid' als reactie op de onderdrukking en pesterijen die ik ervoer van het schoolsysteem

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe ik net mijn persoonlijke macht heb weggegeven aan het schoolsysteem door 'afzijdig' te zijn en dus niet betrokken te zijn in hoe het schoolsysteem functioneert en dus mijn verantwoordelijkheid niet op te nemen tegenover deze realiteit waarin ik besta

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe de ego-reactie van 'afzijdigheid' als een energetische ervaring van superioriteit in wezen een reactie is op de inferioriteit die ik ervaar in mezelf tegenover leerkrachten en het schoolsysteem --- waarin ik mijn macht heb weggegeven aan het schoolsysteem door mezelf te definieren in een energetische RELATIE met het schoolsysteem, in en als een 'machts-strijd' waarin ik mezelf diep binnenin heb aanvaard als 'inferieur' en 'machteloos' in relatie tot het schoolsysteem en dan een vals concept en idee in verband met 'macht' en 'controle' heb gecreëerd in mijn geest in en als de ervaring van 'afzijdigheid' om de ervaring van inferioriteit en machteloosheid in mezelf te onderdrukken

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik mijn macht en controle heb weggegeven aan het schoolsysteem door de reactie van inferioriteit in mezelf tegenover het schoolsysteem macht te geven over mezelf, door in de andere kant van de polariteit te gaan in en als de ervaring van superioriteit in en als 'afzijdigheid' en daarin dus niet eerlijk te zijn met mezelf over wat ik heb toegestaan te bestaan in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het schoolsysteem en leerkrachten te beschuldigen van de ervaring van inferioriteit en machteloosheid als reactie op 'pesterijen' en 'onderdrukking' - in de plaats van in te zien hoe ik daarin mijn macht heb weggegeven aan het schoolsysteem door geen verantwoordelijkheid te nemen voor de reacties en ervaringen die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf af te scheiden van het schoolsysteem door te reageren met 'inferioriteit' op de onderdrukking en pesterijen die ik ervoer van leerkrachten --- in de plaats van één en gelijk te staan met het schoolsysteem en verantwoordelijkheid te nemen voor deze realiteit door te onderzoeken hoe het schoolsysteem werkt en door mezelf in de schoenen te plaatsen van de leerkrachten en te beseffen en in te zien dat de 'macht' en 'controle' die leerkrachten uitdrukken tegenover kinderen in de vorm van 'pesterijen' en 'onderdrukking' in wezen een ego-reactie is op de inferioriteit die zij ervaren in zichzelf tegenover het systeem --- en dat dus de polariteits-relatie tussen 'inferieur' en 'superieur' op zich niet echt is en enkel bestaat in en als de menselijke geest

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te identificeren met de reactie van inferioriteit en machteloosheid in mezelf tegenover leerkrachten en hoe ik mij gepest en onderdrukt voelde door leerkrachten - en daarin mezelf te hebben geidentificeerd met hoe het schoolsysteem werkt als een onderdrukkings-mechanisme voor kinderen -- en daarin het schoolsysteem op die manier te hebben toegestaan te bestaan als een manifestatie van de ervaring die ik heb toegestaan te bestaan in mezelf --- in de plaats van in te zien dat hoe het 'systeem' werkt in deze wereld een voorgeprogrammeerd systeem van ongelijkheid is dat niets met mij 'persoonlijk' te maken heeft en dat het mijn verantwoordelijkheid is als levend wezen hier in en als deze realiteit om op te staan in eenheid en gelijkheid met het systeem en het systeem als mezelf te veranderen tot de manifestatie van wie ik werkelijk ben als het leven zelf als eenheid en gelijkheid

ik vergeef mezelf  dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te verplaatsen in de schoenen van leerkrachten door op hen te reageren met de ervaring van inferioriteit en machteloosheid - en daardoor het systeem nooit te hebben leren kennen in eenheid en gelijkheid met mezelf, en daarin dus mezelf machteloos te hebben gemaakt in mijn mogelijkheid om verantwoordelijkheid te nemen voor het systeem en het systeem te sturen en vorm te geven tot een systeem dat het beste is voor iedereen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit  heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat de ervaring van 'afzijdigheid' in mezelf gebaseerd is op de ervaring van angst - en dat ik dus niet werkelijk 'machtig' of 'superieur' ben tegenover het systeem --- maar dat ik mezelf, in en als de ervaring van 'afzijdigheid', net heb aanvaard as 'inferieur' en 'machteloos' tegenover het systeem

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat mijn 'statement' en ervaring van 'afzijdigheid' mijn 'vrije keuze' was en daarin te geloven dat ik 'machtig' en 'superieur' ben - in de plaats van in te zien dat ik mezelf in wezen heb laten beinvloeden en sturen door het systeem door te reageren met inferioriteit en machteloosheid en op die inferioriteit en machteloosheid te reageren met 'afzijdigheid' - en dat de ervaring van 'afzijdigheid' dus de illusie was van 'vrije keuze' in en als het ego

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd te geloven dat de houding van 'afzijdigheid' mij zal beschermen tegen 'het systeem' als 'andere mensen' dat ik ervoer als 'bedreigend' en 'onderdrukkend' - in de plaats van in te zien hoe ik mezelf enkel het 'slachtoffer' gemaakt heb van het systeem in mijn geest door mezelf te laten sturen en beinvloeden door een ervaring van angst en inferioriteit in de plaats van verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf en mezelf te sturen om het systeem te onderzoeken zodat ik het systeem kan sturen in eenheid en gelijkheid met mezelf om het systeem te veranderen tot wat het beste is voor mezelf als allen als één als gelijk

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien hoe 'afzijdigheid' en 'pest-gedrag' twee zijden zijn van dezelfde polariteit en in wezen beide gebaseerd zijn op de ervaring van inferioriteit en machteloosheid tegenover het systeem - en dan ook de reden zijn voor waarom het systeem in deze wereld nooit verandert is tot wat het beste is voor het leven, omdat geen enkel mens ooit werkelijk is opgestaan en verantwoordelijkheid genomen heeft voor het systeem

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ik, door de ervaring en houding van 'afzijdigheid' en 'onbetrokkenheid' te hebben toegestaan te bestaan in de realiteit als mezelf - dat ik tegelijkertijd de houding en ervaring van 'pest-gedrag' heb toegestaan te bestaan als het 'balancerings-punt' van 'afzijdigheid'/'onbetrokkenheid' - en dat ik daarin een realiteit heb toegestaan te bestaan waarin sommige mensen beslissingen maken vanuit machtsmisbruik als 'pest-gedrag' en de rest van de mensheid staat erbij en kijkt ernaar in en als 'afzijdigheid' en 'onbetrokkenheid' en doet niets terwijl de wereld inclusief hun eigen leven wordt vernietigd

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mij afzijdig en onbetrokken uit te drukken uit angst dat mensen mijn 'zwakheid' als mijn angsten en onzekerheden zullen zien en mij daarvoor zullen pesten - en daarom in en als de uitdrukking van 'afzijdigheid' opzettelijk een beeld van 'zelf-controle' te willen uitdrukken naar andere mensen toe --- in de plaats van in te zien hoe die ervaring van 'zelf-controle' in en als de uitdrukking van 'afzijdigheid' in wezen een ervaring is van angst als een vorm van 'verstening' in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien dat ware controle bestaat in en als het mezelf onvoorwaardelijk uit te drukken en mezelf niet te laten intimideren en beinvloeden door de reactie van 'angst' op 'pesterijen' - maar eerder stabiel te blijven in mezelf en trouw te blijven aan mezelf


Wordt vervolgd in Dag 247