In de
voorgaande blog hebben we besproken en onderzocht hoe een specifiek
persoonlijkheidssysteem van 'luiheid' ontstaat door middel van de woorden en
emotionele lading verbonden met die woorden die we kopiëren en overnemen van
onze ouders. En het interessante en
fascinerende aspect hier was de realisatie dat 'luiheid' op zich in deze
context eerder een gevolg was van het woord 'luiheid' dat als beoordeling
gebruikt werd, samen met een specifieke emotionele ondertoon - en dat dus deze
persoonlijkheid van 'luiheid' een zichzelf creërend fenomeen is.
Ik
bedoel, als het gedrag dat beoordeeld en belabeld werd in dat moment als een
uitdrukking van 'luiheid' en waar emotioneel op gereageerd werd, in de plaats
daarvan eerder onderzocht werd, in de zin van dat men vragen stelt in verband
met wat het probleem in wezen is in het geobserveerde gedrag, waarom het is dat
de persoon zich in dat moment als zodanig uitdrukt - dan had men tot veel meer
conclusies en inzichten gekomen die zouden hebben aangetoond dat een
gedragspatroon niet zo simpel en oppervlakkig te definieren is als in één woord
zoals 'luiheid', dat in wezen als een bestempeling en een belabeling en dus als
een limitatie van het individu gebruikt wordt.
Als men
werkelijk zichzelf inzet om gedragspatronen te onderzoeken door ten eerste de
eigen persoonlijke aanvankelijke reacties op het geobserveerde gedrag aan de
kant te schuiven en dieper te kijken dan wat men op het eerste zicht denkt, dan
komt men echter op dieper liggende problemen uit.
In het
geval van de zogezegde 'luiheid' bijvoorbeeld, waarin ik in de situatie liever
mijn tijd spendeerde met het kijken van televisie dan pakweg in de tuin werken
of studeren, was het dieperliggende probleem het feit dat ik zelf niet inzag of
begreep waar ik eigenlijk mee bezig was. Het eigenlijke probleem was dat ik
niet besefte dat als ik zou studeren, dat ik daarin mijn vaardigheden zou
ontwikkelen, dat ik zelf-discipline zou ontwikkelen en dat ik mezelf daarin
mezelf zou helpen om een basis te leggen voor mijn eigen toekomst.
Ik
besefte niet dat de manier waarop ik televisie kijken benaderde en uitoefende
niet het beste was voor mezelf, in de zin van dat ik het deed om te ontsnappen
aan allerlei emotionele ervaringen die ik voelde binnenin mezelf waar ik niet
wist mee om te gaan. En daarin besefte ik niet dat hoe meer ik wie ik ben
vanbinnen probeer te ontvluchten, des te meer ik die emoties zich laat opbouwen
zonder mijn eigen vermogen te ontwikkelen om te kunnen omgaan met mijn interne
realiteit en macht en controle te ontwikkelen over mezelf, hetgeen op zich dan
ook weer een voedingsbodem vormt voor het gedragspatroon van luiheid.
Het is
die kernproblematiek die in dat moment niet werd onderzocht of aangepakt, door
mezelf noch mijn ouders, omdat niemand wist hoe een situatie te benaderen
vanuit gezond verstand en niet vanuit persoonlijke emoties. We worden in onze
wereld immers niet opgevoed of aangeleerd om naar binnen te kijken en te
onderzoeken hoe het is dat we zelf onze wereld en realiteit zien en begrijpen
en hoe we zelf het startpunt en
tegelijkertijd de sleutel zijn van al wat bestaat in onze wereld.
No comments:
Post a Comment