Dag 813: Wat is Koopverslaafd zijn werkelijk?

Een patroon dat de laatste tijd de kop heeft opgestoken bij mij - en dat ik niet noodzakelijk aan mezelf heb willen toegeven - is een neiging en een verlangen om te browsen op online handelszaken en te "kopen met mijn ogen". Ik kan wel uren doorbrengen met enkel te scrollen door foto's van kleding, make-up en andere zaken en te flirten met de idee om het al dan niet te kopen.

Het begon heel "onschuldig" wanneer ik iets waar ik al lang naar op zoek was aan een heel lage prijs vond op een website. Dan ging het over naar "onschuldig" en "uit nieuwsgierigheid" kijken naar wat ik misschien nog kan vinden en eventueel kan kopen op die website. Nu bevind ik mezelf in elk vrij moment op mijn smartphone, door lange lijsten van producten scrollend en compleet verzwolgen door het verlangen om dingen te kopen en nieuwe spullen te hebben.

Wat ik echter besef in verband met hoe de geest functioneert, is dat een goed gevoel - zoals het gevoel dat je krijgt wanneer je iets nieuws koopt of krijgt, en vooral dan wanneer de zoektocht naar dat gevoel een compulsief kantje begint te krijgen - eerder negatieve ervaringen dient te verbergen die je dan onderdrukt en waar je jezelf van afleidt door dat positieve gevoel achterna te gaan en jezelf als het ware te verliezen in het gevoel.

Ik realiseerde me hier dus ook dat dit gedragspatroon van het willen verliezen van mezelf in een bepaald gevoel dat ik verbonden heb met dingen kopen mij in feite laat weten dat ik een kijkje moet nemen binnenin mezelf  naar welke negatieve/emotionele ervaring ik van mezelf probeer te verbergen en waarvan ik mezelf probeer af te leiden. Waarom wil ik met andere woorden mezelf "troosten" middels het positieve gevoel dat ik ervaar wanneer ik dingen koop?

Dit was echter niet een vraag die ik mezelf wilde stellen. Ik bedoel, wanneer je in dat gevoel zit is het gemakkelijk om het "goed te praten" aan jezelf zodat je gewoon verder kan blijven doen. Je hebt immers iets van "als het goed voelt, waarom zou het dan slecht zijn?". Iets dat ik echter ook al geleerd heb over hoe de geest werkt, is dat als je niet aan preventie doet -- door bijvoorbeeld stil te gaan staan bij waar je werkelijk mee bezig bent terwijl je nog volop in het positieve zit -- het positieve gevoel uiteindelijk vanzelf zal overgaan naar een negatieve ervaring, zoals spijt, schuld, schaamte, wroeging, enzovoort. Energie is immers iets dat maar een bepaalde levensloop heeft. Het gaat van positief en opgewonden, naar negatief en afgelaten en wisselt zo steeds af over een bepaalde tijdsperiode om die "balans" te creeren die het nodig heeft om voort te blijven bestaan.

Wanneer je echter op dat punt zit waarin de positieve opgewonden gevoelens uitgeblust beginnen te geraken en eerder naar het negatieve neigen, dan is het als het ware al te laat. De energie heeft z'n cyclus bewandeld van positief naar negatief en jij hebt jezelf er gewoon door laten meevoeren in de plaats van dat jij verantwoordelijkheid nam voor jezelf, voor wie je bent in je gedachten, gevoelens/emoties en handelingen. Verantwoordelijkheid nemen wil immers zeggen dat je aan preventie doet, door aan introspectie te doen wanneer je nog in de positieve ervaring zit en dus niet een oogje dichtknijpen zolang het nog allemaal "goed voelt" en dan enkel pas vragen beginnen te stellen of naar oplossingen beginnen te zoeken wanneer het hele patroon z'n koers belopen heeft en je in het diepe dal zit waar de positieve gevoelens uiteindelijk onvermijdelijk naar leiden.

In Dag 814 deel ik wat ik ontdekte in verband met wat er schuilde onder die positieve ervaringen verbonden met het patroon van koopverslaafdheid en wat het dus is dat ik eronder aan het verbergen was.

Een aan te raden interview dat met dit patroon van koopverslaving - alsook verslaving in het algemeen - ondersteunt is het onderstaande:

 

Dag 812: Zelf-limiterende gedachtenpatronen - Van Zelf-Sabotage naar Zelf-Ondersteuning

Een gedachten- en energetisch patroon dat ik vaker heb opgemerkt in mezelf alsook de laatste dagen specifiek gezien, is een patroon van twijfelen aan mezelf en twijfelen of ik al dan niet mijn leven "goed" of "correct" leef. Hiermee gepaard gaat op onderbewust niveau emoties van schuldgevoel, schaamte, angst, wroeging, spijt en zelf-beoordeling.

Dit gaat dan soms bijvoorbeeld over hoe ik mijn proces van zelf-verandering bewandel en over mijn inzet en zelf-beweging in verband met het process van niet enkel zelf-verandering maar vooral van het maken van een afdruk in deze wereld en mijn uiterste potentieel neerzetten in dit ene leven dat ik heb in deze wereld.

Wat ik mezelf al gerealiseerd heb in verband met dit patroon en een toepassing die ik al heb ontwikkeld om dit patroon richting te geven in mezelf en dus niet in de emoties en gedachten te blijven steken of ze erger maken, is dat ik heb beseft dat als dit patroon opkomt in mijn geest het mij misschien in zekere zin wel een "waarheid" laat zien over mezelf.

Deze "waarheid" zijnde dat ik op bepaalde vlakken in mezelf beter kan doen en zijn en dat mezelf toesta om gelimiteerd te blijven in bepaalde dimensies van mijn bestaan, in de plaats van mezelf te motiveren en vooruit te duwen om in elk moment van elke dag te zoeken en te kijken naar hoe ik mezelf kan uitbreiden, hoe ik beter kan worden als persoon en hoe ik zelf-limiterende patronen kan aanpakken en veranderen om te leren, te groeien en mezelf te ontwikkelen.

Het heeft dus geen nut en geen zin om "bij de pakken neer te zitten" en mezelf toe te staan die emoties van schuld, schaamte, spijt en wroeging te belichamen, denkend in mezelf dat dat is "wie ik ben", om dan in een staat van opgeven en zelfs depressie te zinken. Het is gewoon een kwestie om te leren uit de "boodschap" en de "waarheid" die mijn geest mij aan het tonen en aan het vertellen is middels die gedachten en emoties.

De oplossing is dus om, in de plaats van weg te zinken in de emoties en gedachten, eerder te luisteren naar de boodschap en dus te kijken naar waar en hoe het is dat ik mezelf nog aan het limiteren ben. Het gaat er dus om dat ik kijk binnenin mezelf naar wat ik kan leren, hoe ik mezelf kan uitdagen om te groeien en op welke manieren ik ervoor kan zorgen dat ik in elk moment blijf groeien, leren en in beweging blijf.

Het is zeker eigenaardig hoe er echter de neiging bestaat om eerder in die emoties te blijven zitten en om die emotionele apatische staat te gaan aanvaarden als onze realiteit, in de plaats van dat we onze eigen emoties en gedachten gebruiken om te leren en te groeien en om een dieper begrip te ontwikkelen van onszelf. Het is dus zeker een uitdaging om die dingen die we aanvankelijk ervaren als problematisch en waarin we onszelf saboteren, zoals bijvoorbeeld dit soort zelf-beoordelende en -limiterende patronen, te gebruiken als ondersteuning in ons proces van zelf-ontwikkeling.

In de volgende blog, Dag 813, deel ik wat ik verder nog heb ingezien in verband met dit patroon, waar het vandaan kom en waarom en hoe het bestaat en naar boven komt in de geest.

Dag 810: Hoe definieer jij jezelf? Aan de hand van je fouten of je vermogen om eruit te leren?

Een diepgeworteld patroon waar ik me meer en meer van gewaar wordt, is een haast automatische reflex om in reacties zoals beoordeling, onderdrukking, ontkenning en frustratie te gaan in relatie tot "fouten" die ik mezelf zie maken of gemaakt heb. "Fouten" in de zin van dingen die ik deed en uitdrukte op extern zowel als intern niveau waarvan ik diep vanbinnen wist dat het niet mijn "potentieel" was en niet overeen kwam met wie en hoe ik weet dat ik zou kunnen zijn, met de beste versie van mezelf.

Bijvoorbeeld momenten waarin ik reageer met kwaadheid op iemand, waarin ik meedoe aan roddel, manipulatie, onoprechtheid, jaloezie, haatvolheid maar ook onzekerheid, angst, minderwaardigheid -- allemaal uitdrukkingen en ervaringen waarin ik mijn potentieel als het ware verminder en onderdruk. Mijn potentieel zijnde mijn vermogen om stabiel, kalm, zelfzeker, oprecht, authentiek, medelievend en begripvol - in de plaats van emotioneel en reactief - te zijn.

Het is voor mij steeds een "natuurlijke" reactie en gewoonte geweest om angst te hebben om fouten te maken en om mezelf te beoordelen wanneer ik dacht dat ik een fout gemaakt had. Vooral wanneer die "fout" in relatie tot andere mensen was, was ik ook steeds zeer hard tegen mezelf en wikkelde ik mezelf in ervaringen van schaamte en schuldgevoel om mezelf als het ware te "straffen" voor de "fout" die ik gemaakt had.

Het is in feite pas recentelijk dat ik ben gaan inzien dat het zo helemaal niet hoeft te zijn en dat het zelfs steeds zo is dat als en wanneer ik een "fout" maak, het eigenlijk een teken is dat er iets was dat ik nog niet wist, dat ik nog iets moest leren en dat ik als het ware mijn gewaarzijn van mezelf en mijn realiteit moest uitbreiden.

Jezelf beoordelen voor de fouten die je begaat duidt er immers op dat je ergens van jezelf verwacht dat je "perfect" bent en dat je als het ware alwetend bent. De realiteit is echter dat het leven een leerproces is in de zin van dat perfectie iets is dat je maar bereikt door te leren uit "fouten". En wat ik tot dusver geleerd en begrepen heb is dat jezelf beoordelen voor je fouten zelf-sabotage is omdat je meer tijd spendeert aan je schuldig voelen dan onderzoeken wat je kan leren uit de "fout" en hoe je jezelf kan veranderen.

Zelf-beoordeling is zelfs op bepaald vlak een teken dat je niet wil leren uit je fouten - een teken dat je angst hebt van verandering. Diep vanbinnen weet je immers dat als je je fouten gaat aanzien als een leerproces, dat je dan zal veranderen, terwijl als je jezelf voor je fouten beoordeelt zet je jezelf vast in emotionele reacties en sta je jezelf niet toe om te leren, om inzicht te ontwikkelen en te veranderen.

Wat ik dus nu doe als eerste stap in het veranderen van dit patroon van het definieren van mezelf aan de hand van mijn fouten is zelf-vergeving toepassen wanneer ik merk dat ik diep vanbinnen hard ben tegen mezelf omwille van een of andere "fout" die ik denk gemaakt te hebben. Zo assisteer ik mezelf om in dat moment mijn benadering en bijgevolg ook ervaring te veranderen in relatie tot die "fout" en geef ik mezelf de ruimte om te ademen, om te leren en te groeien.

In de volgende blog deel ik de zelf-vergeving statements die ik toepas om dit patroon voor mezelf te veranderen.

Dag 809: Een Decennia met Desteni

Wanneer ik terugkijk op de voorbije tien jaar en het proces van verandering dat ik bewandeld heb, een process waarin ik geleerd heb op een meer constructieve manier om te gaan met mijn emoties, mezelf en mijn omgeving, dan besef ik maar al te goed dat ik het zonder Desteni nooit had kunnen doen.

En dit dan wel specifiek omwille van het platform van ondersteuning dat Desteni steeds geboden heeft, een platform waar ik steeds mezelf kon toetsen aan het proces van anderen en waarin ik kon leren van en putten uit hoe anderen zichzelf veranderd hebben.

Als je dit proces alleen probeert te bewandelen of tracht te beweren dat je alleen op jezelf werkelijk kan veranderen dan is dat in feite het ego dat spreekt - het ego dat steeds individualistisch wil zijn en zich steeds wil afscheiden van anderen. Het ego dat niet wil en niet kan leren van anderen maar steeds denkt van "ik weet wat ik doe".

Als je immers jezelf niet openstelt om te leren van anderen en om uit te proberen wat anderen ook uitgetest hebben, zal je nooit iets nieuws kunnen inzien. Het is pas door jezelf te delen met anderen dat je buiten je eigen persoonlijke grenzen kan stappen en nieuwe perspectieven kan krijgen op wat jij steeds als waar hebt aangenomen.

Dit is steeds ook een maatstaf geweest in het proces van zelf-verandering. Als je denkt en gelooft dat het je 'alleen' zal lukken en dat je geen ondersteuning van anderen nodig hebt, dan zou je moeten weten dat je in wezen je ego aan het beschermen bent. Hoe kan je immers werkelijk jezelf en de wereld om je heen leren kennen als je niet in communicatie, openheid en gelijkheid wil stappen met andere mensen? Hoe kan je verwachten dat je je eigen geest zal overstijgen wanneer al wat je ziet en kent je eigen geest is?

Je hebt anderen nodig als klankbord om jezelf aan te toetsen en dit in de zin van het uitdagen van je ego. Dit was ook steeds wat Desteni een unieke groep maakte. Je bent nog steeds alleen in je eigen proces en het is nog steeds aan jezelf om jezelf uit te dagen, jezelf te onderzoeken en de nodige stappen te ondernemen om jezelf te veranderen, maar tegelijkertijd heb je een groep mensen die hetzelfde proces bewandelen, elk voor zichzelf, en die elk hun eigen perspectief kunnen bieden. Zo leer je niet enkel van jezelf maar ook van elkaar  en zo ontstaat er een platform van ondersteuning voor elk individu dat zich aangaat dit proces te bewandelen

Dag 807: Hoe Faalangst je Zelf en Lichaam kan Verzieken

Een van mijn grootste valkuilen, in de zin van patronen die ik doorheen mijn leven op al dan niet bewuste wijze geleeft heb, is steeds een angst om te falen geweest. Dit is steeds een grote 'valkuil' geweest voor mij omdat het een programma is in mijn geest dat opgebouwd is uit specifieke gedachten en ervaringen die geactiveerd worden in situaties waarin ik iets nieuws ga uitproberen of wanneer ik een bepaald plan in gedachten heb dat ik wil uitvoeren en waar ik tijd en moeite wil gaan insteken om het uit te voeren.

Deze gedachten en ervaringen komen dan, wanneer ik begin aan de uitvoering van dit plan, langzaam maar zeker naar boven en voor ik het weet begin ik zin te krijgen om te stoppen waar ik aan begonnen was en dus toch maar niet dit nieuwe project aan te vangen. Het is altijd zo geweest dat ik ook steeds daadwerkelijk stopte en als het ware mezelf opgaf door mijn plannen, dromen, wensen, verlangens en visies op te geven als datgene wat ik wilde verwezenlijken. Dit patroon noem ik de 'angst om te falen' omdat de ervaring ervan grotendeels bestaat uit een angst om uiteindelijk mijn plan toch niet te kunnen verwezenlijken en dan door al de emoties te moeten gaan die gepaard gaan met 'falen' en 'mislukken'.

Sinds een tijd ben ik ook bezig geweest met het voorbereiden van een onderneming waarin ik als zelfstandige zou kunnen beginnen - iets dat ik als het ware van de grond heb opgebouwd op basis van een visie dat ik voor ogen had en wilde manifesteren. Mezelf en dit patroon van 'angst om te falen' in mezelf kennende, trad ik zeer voorzichtig en langzaam en bouwde ik zeer langzaam maar zeker aan het manifesteren van mijn visie. Hoe meer ik zo verderging en consistent bleef in dit opbouwen, des te meer ik me ook zelf-verzekerd begon te voelen in wat ik aan het doen was en in mijn vaardigheden om deze visie te verwezenlijken.

Het was pas recentelijk, wanneer ik een meer definitieve beslissing moest gaan maken om van al wat ik tot nu toe heb opgebouwd mijn 'onderneming' en 'beroep' te maken, dat de angst om te falen weer in volle glorie naar voren trad. Aanvankelijk leek het kleine gedachten en reacties te zijn die zich op de achtergrond in mijn geest afspeelden. Subtiele ervaringen van onzekerheid over de toekomst en korstondige reacties van angst  op de gedachte of ik wel de vaardigheden bezit om hiervan mijn beroep te maken en een onderneming in stand te houden.

Na een aantal dagen voelde ik me ziek worden. Ik voelde me moe, mijn lichaam voelde zwak aan en ik ervoer die pijn achterin mijn keel dat steeds voor mij het voorteken is van ziekte. Het was dan dat ik besefte welke de mate is waarin deze angst om te falen eigenlijk invloed aan het hebben was op mezelf en bijgevolg mijn lichaam. Ik zag hoe ik me op verschillende vlakken in mezelf gelimiteerd en beperkt voelde en hoe ik me aan het laten onderdrukken was door deze angst, op vlak van mijn zelf-ervaring en -uitdrukking maar duidelijk ook op fysiek vlak.

 Ik besefte dat ik erover moest gaan schrijven teneinde mezelf te ondersteunen om tot een oplossing te komen en eens en voor altijd richting te geven aan dit patroon. Ik weet immers maar al te goed dat als ik de angst om te falen zomaar op de achtergrond in mijn geest laat verderdoen, dat ik dan langzaam maar zeker meer en meer twijfel en onzekerheid over mezelf en mijn beslissing zal gaan opbouwen en mezelf er zo uiteindelijk van zal overtuigen dat het beter is om op te geven, en dus te luisteren naar wat de angst me aan het influisteren is.

In de Dag 808 deel ik wat ik middels mijn schrijven heb gerealiseerd met betrekking tot welke oplossing ik kan toepassen om de angst om te falen te overstijgen en hoe ik mezelf heb kunnen versterken in mezelf en mijn lichaam en zodoende de op de loer liggende ziekte heb kunnen ontwijken.

Dag 806: Omarm je Emoties

Dit interview Embrace your Mind op Eqafe gaat over hoe je jezelf kan ondersteunen om beter te kunnen omgaan met de negatieve ervaringen die opkomen in jezelf. Wanneer het aankomt op positieve ervaringen - op gevoelens - lijken we zonder weerstand onszelf volledig over te geven aan deze gevoelens. We laten ons meevoeren door de stroom en omarmen de ervaringen, gedachten, verbeeldingen en al wat eraan gekoppeld is volhartig.

Wanneer het echter aankomt op de negatieve ervaringen in onze geest - onze emoties - dan is onze ervaring heel anders. We vechten ertegen, we willen dat het weggaat en stopt en we ervaren onze emoties meer als een last en als iets dat we niet willen in onszelf. Terwijl positieve zowel als negatieve ervaringen eigenlijk hetzelfde zijn in de zin van dat het maar energetische ervaringen zijn binnenin onszelf, gekoppeld aan gedachten in onze geest. Waarom is het dus dat we de voorkeursbehandeling geven aan gevoelens terwijl we onszelf dissocieren van emoties? Waarom erkennen we emoties niet als evenveel deel van onszelf als gevoelens en hebben we niet dezelfde houding tegenover emoties?

Dit interview en het erop volgende interview, Embrace your Mind(Part 2), heeft mij ondersteund om een kijkje te nemen in mezelf naar die emotionele ervaringen die ik verwerp en naar hoe ik reageer binnenin mezelf op de emotionele ervaringen die ik zie in mezelf. In Deel 2 wordt een oefening gedeeld die je kan toepassen om deze relatie met gevoelens en emoties beginnen te zien.

Ik zag en besefte dat het mijn houding was tegenover emotionele ervaringen die opkomen in mijn geest, zoals kwaadheid, onzekerheid of angst, dat er voor een groot deel voor zorgde dat ik de ervaringen als het ware erger maakte dan het op zich eigenlijk is. Het is doordat ik me verzet en reageer met weerstand, beoordelingen en angst wanneer ik die emoties zie in mezelf, dat ik bovenop de emoties nog een extra laag van innerlijk conflict creeer.

Als je probeert te vechten tegen je emoties alsof ze een soort slechte entiteit zijn, dan worden je emoties de boeman in jezelf waar je van probeert weg te vluchten, maar hoe meer je probeert te vluchten des te groter en enger ze lijken te worden. Het is wanneer je even stilstaat in jezelf en de negatieve ervaringen die in jezelf bestaan omarmt, dat je pas beseft dat ze nooit werkelijk zo erg waren als je dacht.

Dag 805: De Ingebouwde Ontevredenheid met onze Realiteit

Een fascinerend patroon dat zich steeds in mijn onderbewustzijn bevonden heeft en waarvan ik ervan uitga dat het zich bevind in het onderbewuste van elk mens heeft zich onlangs voor me geopenbaard. Ik werd me er plots bewust van dat er in hoe ik mijn realiteit zie - als een soort film die zich in of achter mijn fysieke ogen bevindt - een haast constante ervaring van ontevredenheid en ongenoegen aanwezig is.

Ongenoegen verbonden met beelden in mijn geest van beroemdheden en hun luxueuze levensstijlen en allerlei beelden die ik ooit gezien heb in magazines of televisie waarin je soms een kijkje krijgt in de levens van de rijken in deze wereld. Dit vormt deel van een systeem in mijn geest dat verbonden is met mijn ogen en met mijn perceptie van de realiteit die ik zie met mijn ogen. Langs de bovenkant in mijn geest bevinden zich die beelden hetgeen zich 'boven' mijn ogen bevindt omdat het gedefinieerd is in mijn geest als 'meer', als meerwaardig en superieur.

De fysieke realiteit die ik gadeslaag met mijn ogen lijkt daardoor dan 'minder' in vergelijking met die beelden daar bovenin mijn geest. Dit is in feite altijd aanwezig geweest als een systeem in mijn geest, maar ik heb het nooit werkelijk gezien zoals nu. Die ervaring dat de realiteit die ik zie met mijn ogen 'minder' is dan wat het zou kunnen of moeten zijn ervoer en zag ik steeds als het ware als een deel van mezelf - ik stelde het nooit in vraag.

Wat ik nu deed wanneer ik dit systeem opmerkte was onmiddellijk zelf-vergeving toepassen, omdat ik tegelijkertijd ook zag wat ik eigenlijk aan het doen was in en als dat systeem. Ik besefte dat ik mezelf en mijn realiteit aan het verminderen was door te geloven dat die beelden in mijn geest 'echt' zijn.

Ik besefte dat het niet zozeer is dat de levens van beroemdheden en mensen met veel geld 'beter' of 'meer' zijn en dat mijn leven in vergelijking 'minder' is, maar dat het meer gaat om de idee die erachter zit. En dit idee is dat van 'zekerheid' en 'veiligheid'. Hoe meer geld je hebt, hoe meer die idee immers bevestigd lijkt te zijn dat je ook meer zekerheid en veiligheid hebt in je leven, terwijl de idee aan minder geld hebben ook meer onzekerheid, angst en onveiligheid opwekt.

Wat ik hierbij echter inzag is dat het verlangen naar 'meer' als in meer geld, meer rijkdom, beroemdheid, luxe, enzovoort, eigenlijk niet te maken heeft met de roem en glorie en geld op zich maar meer een gevolg is van hoe ik wie ik ben vanbinnen als wezen gedefinieerd heb in het gelimiteerde construct van 'overleving', van angst, zorgen en stress in relatie tot geld, de toekomst en overleving. Het verlangen naar 'meer' is dus eigenlijk een verlangen naar mezelf, naar het 'meer' aan wie ik ben dat ik heb onderdrukt onder dat overlevingscontruct in de geest. Het is een verlangen naar het realizeren van mezelf als zijnde zoveel meer dan overleving, zoveel meer dan de geest -- het realizeren van mezelf als het ongedefinieerde potentieel en uitdrukking van het leven zelf.

Dag 804: Van Externe naar Interne Zelf-Beweging

Wat ik geleerd heb doorheen mijn leven in verband met zelf-beweging, is dat zelf-beweging draait rond dingen 'doen' in de zin van fysieke handelingen. Wat ik echter gemerkt heb is dat dit perspectief op zelf-beweging kan leiden tot het creeren van en participeren in een polariteit in de geest.

Een polariteit die welbepaalde nefaste gedragspatronen met zich meebrengt. Als je immers gelooft dat zelf-beweging louter wil zeggen dat je of fysiek vlak allerlei dingen doet en je 'voortbeweegt' in je leven, in de vorm van success creeren, dan hecht je een negatieve connotatie aan de idee van 'niets doen', 'geen success hebben' of 'geen meetbare resultaten behalen'. Hieruit komt dan een angst voort in verband met dit 'niets doen', of althans een angst van hoe je je zal voelen wanneer je de indruk krijgt dat je niet aan het voortbewegen bent in je leven, dat je niets aan het bereiken of behalen bent.

De polariteit hier bestaat er dan uit dat je je oftewel negatief gaat voelen wanneer je de indruk hebt dat je op fysiek vlak niet echt veel doelen bereikt, mijlpalen behaalt of ondernemingen neerzet, hetgeen dan kan resulteren in een neerwaardse spiraal van teleurstelling in jezelf, depressie en apathie omwille van je beoordelingen over dit schijnbare 'niets doen'. Oftewel ga je in een gedragspatroon van je net zoveel mogelijk bezig te willen houden, tenijnde die negatieve ervaringen van teleurstelling en zelf-beoordeling te vermijden. Je gebruikt de bezigheid om je angst van die emotionele ervaringen te onderdrukken.

Beide gedragspatronen zijn een gevolg van het externaliseren van zelf-beweging en geen van beide is zelf-ondersteunend. In het ene geval saboteer je jezelf door jezelf als het ware de grond in te boren via je emoties en gedachten van zelf-beoordeling en in het andere geval werk je jezelf naar een burn-out en/of een uiteindelijke zenuwinzinking toe door niet te durven vertragen en werkelijk tot jezelf te komen.

De oplossing is hier om zelf-beweging eerder te zien als interne beweging in de plaats van externe beweging. Dit wil zeggen dat zelf-beweging eerst en vooral uit bestaat uit zelf-verandering. Het gaat om het onder ogen komen en het veranderen van wie je bent vanbinnen - van je emotionele reacties en je gedachtenpatronen. Dat zijn immers net die dingen die deze polariteit in stand houden waarin je niet gewoon jezelf kan zijn en waarin je steeds dat gevoel hebt dat je niet werkelijk kan ontspannen en loslaten - dat je steeds vanalles moet 'doen' in je externe realiteit.

Interne beweging is gebaseerd op zelf-ondersteuning, op het creeren van een realiteit die het beste is voor jezelf -- een realiteit waarin jouw handelingen niet gebaseerd zijn op het onderdrukken van of je ten prooi voelen van emoties en gedachtenpatronen, maar op natuurlijke wijze voortvloeien van wij jij bent vanbinnen.

Dag 803: Daag jezelf uit om te Veranderen

Ik werd samen met mijn echtgenoot uitgenodigd op een familiereunie, een twee dagen lang durende kampeertocht. Mijn eerste reactie die in mezelf opkwam wannneer ik erover werd aangesproken was er een van weerstand. Gedachten die in mijn geest naar boven kwamen waren er van 'ik zal er niet van genieten', 'ik zal me ongemakkelijk voelen', 'ik voel me altijd ongemakkelijk rond mensen die ik niet goed ken'.

Mijn partner heeft dezelfde soort persoonlijkheid, hij doet meestal niet graag dingen die betrekking hebben tot socialiseren en uitgaan enzo. Ik heb dan de neiging om zijn houding van 'ik heb geen zin om te gaan' te gebruiken om mijn eigen houding te rechtvaardigen en om me als het ware goed en comfortabel te voelen bij mijn beslissing om niet te gaan en mijn persoonlijkheid van 'niet graag te socialiseren'.

Dit keer echter had ik door waar ik mee bezig was in mijn geest, dat ik in een bepaalde persoonlijkheid aan het stappen was. Een persoonlijkheid waarin ik mezelf aan het limiteren was tot die eigenschappen van 'me ongemakkelijk/onzeker voelen rond mensen' en 'niet genieten van socialiseren met mensen'. Ik besefte ook dat ik tegelijkertijd mijn partner zijn gebrek aan 'zin' om naar de reunie te gaan aan het gebruiken was om mezelf te ondersteunen in mijn eigen ervaring van 'geen zin te hebben'.

Ik zag tevens dat als ik mezelf zou toestaan om de beslissing te maken om niet naar de reunie te gaan op basis van die gedachten en de ervaring van weerstand, dan zou ik mezelf meer verankeren in die persoonlijkheid en zou ik met andere woorden enkel mijn eigen zwakheden ondersteunen. In dat moment maakte ik de beslissing dat ik mezelf niet zou laten bepalen door die projectie en voorspelling in mijn geest en in die persoonlijkheid die er dus vanuit ging dat ik 'me toch niet zou amuseren' en dat ik 'me toch maar ongemakkelijk zou voelen'.

Ik maakte de beslissing dat ik ondanks de weerstand en de gedachten in mijn geest toch zou gaan naar de reunie en dit ter ondersteuning van mezelf, van mijn potentieel om te veranderen en om specifiek die 'zwakheden' in mezelf zoals zelf-onzekerheid te veranderen. Ik zou naar de reunie gaan om mezelf uit te dagen om niet die voorspellingen in mijn geest uit te leven, maar eerder een manier te vinden om me wel te amuseren en om wel te genieten van het socialiseren met familie en met 'mensen die ik niet goed ken'. Dat is immers waar het proces van zelf-creatie om draait, het bewijzen aan mezelf dat ik niet bepaald ben door die voorspelbare gedachten en emotionele patronen in mijn geest en dat ik de macht heb om zelf te bepalen wie ik ben in bepaalde situaties.

Dag 802: "Ik heb niets te zeggen..."

In het lezen van de blog Day 513: Nothing to Say alsook de daarop volgende blogs realiseerde ik me dat hetzelfde patroon als waar de auteur over schrijft ook in mezelf bestaat. Namelijk het patroon van vaak het gevoel te hebben in conversaties dat ik 'niets te zeggen heb' en over het algemeen de neiging te hebben om stilzwijgend te zijn en eerder te observeren of te wachten op wat anderen te vertellen hebben dan me zelf uit te drukken.

En de dimensie die voor mij specifiek naar voren kwam in dit patroon is de gewoonte om, in een conversatie met iemand terwijl de ander aan het praten is, in mijn geest te gedachten te entertainen in verband met wat ik zal zeggen als antwoord op de persoon. Dit is meestal wat ik doe binnenin mezelf wanneer ik in een gesprek ben met een ander, is namelijk dat ik mij zorgen ga maken over wat ik zal zeggen, vanuit een angst dat het gesprek zal stilvallen, angst dat ik niets te zeggen zal hebben en angst dat het 'vreemd' zal aanvoelen als/wanneer ik niets te vertellen heb.

Wat ik echter beseft heb is dat ik zo in een vicieuze cyclus terecht geraak aangezien ik door mij zorgen te maken over wat ik zelf zal zeggen, vergeet te luisteren naar wat de persoon in feite aan het vertellen is hetgeen dan op zich weer die angst voedt van zelf niet te weten hoe ik zal antwoorden eenmaal hij/zij gestopt is met praten.

Wat ik in dit patroon ook zie is dat het een enorm oppervlakkige manier is om conversatie te hebben met mensen. Ik bekommer me immers enkel om die oppervlakkige 'sociale manieren' en gebruiken en denk enkel aan mezelf, aan wat de ander over mij zal denken, hoe ik mij zal uitdrukken en gedragen en wie/hoe ik ben in het gesprek. Zo leer ik de ander echter niet kennen, noch sta ik hen toe mij te leren kennen aangezien ik mezelf alsook het gesprek zelf en de ander persoon verschuil achter dat 'sociale gedrag' en die 'sociale codes' die ik belangrijker schijn te vinden dan de eigenlijke inhoud van het gesprek zelf.

Wat het beste zou zijn voor mezelf alsook de ander is om onvoorwaardelijk te luisteren, zonder dat er gedachten op de achtergrond van mijn geest bewegen en zonder dat ik door allerlei zorgen en angsten in mezelf gepreoccupeerd ben. Het gaat erom dat ik luister en aanwezig ben in en als een oprecht geven om de ander, zodat ik niet enkel luister maar vooral ook HOOR wie de persoon eigenlijk is vanbinnen. Willen we immers niet allemaal een luisterend oor. Niet enkel in de zin van iemand waar we onze problemen aan kunnen vertellen maar vooral iemand die werkelijk om ons geeft. Iemand die ons ziet voor wie we zijn. Dit is wat ik voor mezelf wil dus is het vanzelfsprekend dat het dan ook mijn verantwoordelijkheid is om te geven aan anderen wat ik wil voor mezelf.

Dag 801: "De een z'n dood..."

"..is de ander z'n brood." Zo gaat het gezegde. En dit gezegde is niet ver af van hoe onze geest doorgaans werkt, op manieren die we niet eens opmerken. Hier heb ik het over het patroon van je beter voelen over jezelf wanneer een ander ongelukkig is of ongeluk ervaart in hun leven, of je jaloers voelen wanneer een ander geluk ervaart of bepaalde dingen heeft die je zelf ook wil hebben.

Dit is een gedachtenpatroon dat als het ware een bouwsteen is van de geest zelf, maar het is tevens een van de meest onderdrukte, verborgen en ontkende patronen. Wie wil er immers toegeven zo te denken? We denken echter allemaal zo, het gebeurt enkel op de achtergrond van onze geest, in die verborgen krochten die nooit het dachtlicht zien, zelfs niet voor onze eigen ogen.

Wat ik echter bij mezelf gemerkt heb is dat de neiging om dat soort gedachten en reacties te beoordelen of onderdrukken me niet assisteert om het te veranderen en om ervoor te zorgen dat ik zo niet denk in de eerste plaats. Het zorgt er enkel voor dat ik uiteindelijk in ontkenning ga bestaan van wat er werkelijk in mijn geest allemaal bestaat in verband met hoe ik eigenlijk werkelijk reageer op mijn omgeving in mijn gedachten, gevoelens en emoties.

Hoe kan ik mezelf ooit echt leren kennen als ik in ontkenning besta van bepaalde gedachten en reactiepatronen in mijn eigen geest? Het proces van zelf-verandering gaat niet om het onderdrukken van dit soort patronen in de geest, het gaat net om het onderzoeken van hoe het bestaat en wie ik eigenlijk ben in relatie tot de patronen.

Dit soort patronen laat ons immers een deel van onszelf zien -- een deel dat we misschien niet willen zien of onder ogen komen - maar een deel van onszelf niettemin. En het proces van zelf-realisatie gaat om het leren kennen van vooral die delen die we over het algemeen proberen te verbergen in de achterkamers van onze geest.

Het gaat in de eerste plaats om het erkennen van dat soort gedachten en ervaringen die soms in onze geest naar boven komen, zoals jaloezie en venijnigheid wanneer we zien dat iemand gelukkiger is dan onszelf of een soort van tevredenheid wanneer een ander slechter af is dan onszelf. Dan pas kunnen we kijken naar hoe we het kunnen veranderen. We zijn immers pas in staat om oplossingen te vinden wanneer we de problemen ten eerste verstaan.

Dag 800: Wat je Zegt ben je Zelf: Hoe Oprecht ben je Werkelijk?

Onlangs heb ik tot het besef moeten komen dat een bepaald beeld en idee dat ik had van mezelf eigenlijk niet overeenkomt met de realiteit van wie ik over het algemeen ben. En tot dit besef kwam ik maar door het toepassen van het gereedschap van zelf-vergeving en zelf-eerlijkheid.

Ik heb mezelf altijd gezien als een zeer eerlijk en oprecht iemand. Op diep niveau was dit hoe ik mezelf zag, als iemand die steeds open, oprecht en eerlijk is. Dit was een idee dat ik ook steeds hoog hield in mijn relatie. Ik zag mezelf als eerlijk en oprecht omdat ik nooit aarzelde om alles te delen met mijn partner, in verband met hoe ik me voelde vanbinnen, welke gedachten er door mijn geest gingen, welke mijn angsten zijn, enzovoort.

Ik droeg het ideaal en principe van 'eerlijkheid' steeds hoog in het vaandel en was er dan ook van overtuigd dat ik die eerlijkheid belichaamde omdat ik doelbewust ervoor zorgde dat ik geen geheimen droeg en dat ik onvoorwaardelijk alles van mezelf deelde met mijn partner.

Wanneer dan soms bleek dat mijn partner niet alles van zichzelf deelde met mij op dezelfde manier, kwam een reactie van mij gekwetst en zelfs bedrogen voelen naar boven. Ik voelde me kwaad worden omdat ik mezelf met hem vergeleek en in de vergelijking de conclusie trok dat ik steeds eerlijk en oprecht geweest ben en hij niet - en dat ik daarin als het ware het slachtoffer was van de situatie.

Onlangs kwam deze reactie nog eens in mij naar boven, maar in de plaats van automatisch de reactie te vertrouwen en me erin te laten meevoeren en in beschuldiging te gaan tegenover mijn partner, keerde ik mijn blik eerder naar binnen toe. In de plaats van in dat moment die idee in mijn geest die zegde dat "ik altijd zo eerlijk en oprecht ben" en waarin ik de vinger wees naar mijn partner en hem beschuldigde van "onoprecht te zijn" te geloven, stelde ik die idee in vraag en vroeg ik me tegelijkertijd af of ik eigenlijk werkelijk zo compleet en absoluut 'eerlijk en oprecht' ben als hoe ik mezelf doe uitschijnen in mijn geest. Wat ik immers ondertussen al geleerd heb in verband met de geest is dat de ideeen die ik heb over mezelf in mijn geest vaak als doel hebben om de realiteit van mezelf te verbergen.

En het was maar omdat ik merkte dat de stelling in mezelf van "ik ben zo eerlijk en oprecht" geladen was met reacties - waarin ik mezelf zag als positief en mijn partner als negatief - dat ik besefte dat ik eigenlijk te maken had met een IDEE in mijn geest en dus niet noodzakelijk met een realistische representatie van wie ik in werkelijkheid ben.

In het onderzoeken van dit idee en door mezelf de vraag te stellen of ik wel daadwerkelijk de belichaming ben van eerlijkheid en oprechtheid realiseerde ik me dat de eerlijkheid die ik steeds toepaste nooit echte eerlijkheid was, maar in feite een schijn-eerlijkheid en valse eerlijkheid was. Mijn idee van eerlijkheid was het ongefilterd en automatisch delen van wat er allemaal omging in mijn geest met mijn partner en vaak was ik eigenlijk in een reactie terwijl ik mezelf aan het delen was.

Ik was bijvoorbeeld 'eerlijk' met mijn partner over bepaalde angsten die ik had, terwijl ik tegelijkertijd nog steeds die angst ervoer en het delen een vorm van manipulatie was waarin ik eigenlijk stiekem hoopte op een bepaald antwoord van mijn partner dat mij op mijn gemak zou stellen. Echte eerlijkheid zou niet bestaan in het zomaar delen van mijn reacties met mijn partner, maar eerder in het kijken naar en onderzoeken van wie ik eigenlijk ben in en als die reacties. Echte eerlijkheid bestaat met andere woorden op de eerste plaats in relatie tot mezelf.

Echte eerlijkheid wil zeggen dat ik een gewaarzijn ontwikkel in verband met hoe mijn reacties, mijn angsten, mijn gedachten en al wat er in mijn geest omgaat bestaan en wat er werkelijk gaande is 'achter de schermen in mijn geest'. En dit kan enkel wanneer ik niet automatisch mijn reacties volg en vertrouw en deel met mijn partner alsof het is 'wie ik ben', maar wanneer ik eerder een stap terug neem en vertraag in mezelf om voor mezelf eerst te onderzoeken wie ik eigenlijk werkelijk ben in en als de reacties die in mijn geest naar boven komen.

In deze situatie besefte ik dus dat de oneerlijkheid en onoprechtheid waar ik mijn partner van aan het beschuldigen was in feite in mezelf bestond, gewoon op een andere manier die ik niet zag of besefte tot ik mezelf ging onderzoeken.

Dag 799: Wat is het Verruimen van je Zelf?

We kennen waarschijnlijk allen wel de uitdrukking "Verruim je geest", hetgeen duidt op het 'outside the box' denken en bepaalde vastgeroeste denkpatronen overstijgen zodat je tot nieuwe en verhelderende inzichten en realizaties kan komen. Wat wil het echter zeggen om je Zelf te verruimen? En wat is het verschil tussen het verruimen van je geest en het verruimen van je zelf?

Het primaire verschil ligt erin dat je in het verruimen van je geest louter je perceptie op je realiteit verandert. Je gaat een ander zicht hebben op dingen, maar het gebeurt nog steeds in JOUW geest. Zelf-verruiming gaat om het overstijgen van de afscheidingen en limitaties die we onszelf middels onze geest hebben opgelegd. Afscheidingen en limitaties die voornamelijk bestaan in hoe we ons Zelf in en als onze geest hebben gedefinieerd als een bepaalde 'identiteit' in deze wereld.

Zelf-verruiming houdt niet in dat we onze perceptie op de realiteit veranderen, maar dat we het concept 'perceptie' op zich overstijgen en onszelf realiseren ALS de realiteit, vanuit het inzicht en begrip dat we enkel werkelijk kunnen leren en dus onszelf kunnen verruimen als en wanneer we werkelijk in de schoenen van een ander kunnen zijn. En we kunnen pas werkelijk onvoorwaardelijk in de schoenen van een ander staan wanneer we onze 'zelf-definities' loslaten. Wanneer we onze persoonlijke gedachten, opinies, oordelen en percepties loslaten, namelijk die dingen die ons 'ik-bewustzijn' opmaken.

Het lijkt een beetje paradoxaal dat het verruimen van je Zelf in zekere zin wil zeggen dat je je 'Zelf' opgeeft. Het is echter niet zozeer een 'opgeven' als eerder een beseffen en begrijpen dat het 'ik' in en als je bewustzijn zeer gelimiteerd is aangezien het een geheel is aan gedachten en ervaringen die zich beperken tot jouw persoonlijke interne en externe omgeving en beleving.

Wat ik voor mezelf tot zover heb ontdekt in het leven en verkennen van het woord zelf-verruiming, is dat ik pas werkelijk kan veranderen en verruimen als en wanneer ik bereid ben om mijn bewustzijn, als mijn persoonlijke Zelf-beleving, op te geven. Het is immers mijn bewustzijn - mijn gedachten, gevoelens en emoties - die mij zo vaak belemmeren in mijn zelf-ontwikkeling. Het zijn mijn gedachten en reacties die middels beoordelingen, vergelijking, competitie, etc voor een afscheiding zorgen tussen 'anderen' en 'mezelf' waardoor ik nooit echt uitbreid en verruim in mijn zelf-expressie en -ervaring. Het is in het één worden met de wezens en de realiteit om mij heen, dat ik me kan realizeren dat ik zoveel meer en zoveel uitgebreider ben dan het 'ik' in mijn geest.

Dag 793: Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug

Dit is een gezegde dat we misschien allemaal wel op een bepaald punt gehoord hebben en het klinkt ook als een wijs gezegde waar we mee akkoord zouden gaan als we het horen zeggen. Maar ondanks dat we het inzichtvol en wijs vinden, is het tegelijkertijd niet zo voordehandliggend voor ons om dit gezegde om te zetten naar een praktisch en leefbaar principe.  Een wijsheid of gezegde is immers meestal ook enkel kennis, iets dat mooi in de oren klinkt en dat ons misschien voor een ogenblik doet nadenken of doet stilstaan bij onszelf en de realiteit, maar daarna gaan we gewoon verder met ons leven. We blijven omgaan met situaties die getuigen dat de gezegdes en wijsheden die we zo inzichtelijk vonden niet werkelijk zijn doorgesijpeld op fysiek/praktisch vlak in de zin van ons dagelijks denken en handelen.

Zo ook met dit gezegde. Ik bedoel, hebben we zelfs de moeite gedaan om werkelijk voor onszelf te begrijpen wat dit gezegde praktisch gezien inhoud en wil zeggen? Of is het dat we eerder even appreciatie opbrachten voor het creatief gebruik van het symbolische beeld dat we soms letterlijk en soms figuurlijk doen wanneer we een ander beschuldigen - de vinger wijzen - maar niet verder stilstaan bij wat het werkelijk wil zeggen dat er drie vingers terug wijzen naar onszelf en hoe we dit inzicht op praktische wijze kunnen toepassen in onzelf en ons dagelijkse leven? Hoe kunnen we dit gezegde dus omzetten naar een praktisch leefbaar principe, zodat het niet zomaar een leeg betekenisloos gezegde blijft maar een levende stelling van wie we zijn als wezen?

Hoe ik dit gezegde leef en toepas in mijn dagelijkse leven is aan de hand van het gereedschap van zelf-eerlijkheid en zelf-vergeving. Zelf-eerlijkheid is het naar binnen brengen van mijn gewaarzijn in momenten waarin ik mezelf een ander zie beschuldigen van iets. Wanneer ik een ander beschuldig en bijvoorbeeld denk dat 'zij dit of dat moeten veranderen' en 'zij hier of daar een fout begaan zijn' gepaard met een emotie van frustratie, boosheid en/of beschuldiging, dan is mijn gewaarzijn immers gekanaliseerd naar buiten toe, naar 'de ander' en 'wat zij al dan niet gedaan hebben'. Het naar binnen richten van mijn gewaarzijn in die momenten wil zeggen dat ik mezelf afvraag hoe en waar ik zelf in mijn eigen gedachten en/of handelingen eigenlijk precies hetzelfde doe als waar ik dit individu van beschuldig.

Dit mede omdat ik in het bewandelen van mijn proces zeer vaak tot dit inzicht ben gekomen, dat wat ik zag in een ander en waar ik hen van aan het beschuldigen was, eigenlijk ook in mezelf aanwezig was. Keer op keer heb ik in een punt van nederigheid moeten staan in mezelf wanneer ik besefte dat ik de ander enkel aan het beschuldigen was om hetzelfde patroon van denken, reageren of gedrag in mezelf te verhullen. Het is fascinerend hoe blind we zijn voor die drie vingers die naar ons terug wijzen wanneer we de vinger wijzen naar een ander.

Het is echter vaak die kleine stap die nodig is om je gewaarzijn even naar jezelf te richten en jezelf de vraag te stellen 'hoe/waar in mijn eigen leven/denken/handelen doe ik eigenlijk zelf waar ik deze persoon van beschuldig?' om in te zien dat het basisontwerp van beschuldiging is om onze eigen 'fouten' te verbergen van onszelf door die vinger naar een ander te richten. Hier is zelf-eerlijkheid van belang omdat het een zekere brutale eerlijkheid vergt om echt te kijken naar jezelf als wie je werkelijk bent en om je eigen fouten onder ogen te komen.

Zelf-vergeving is het gereedschap dat je zal assisteren om die omkering te maken in je gewaarzijn, om je focus te verleggen van buiten naar binnen en om de zelf-eerlijkheid te faciliteren. In de volgende blog deel ik hoe je zelf-vergeving kan toepassen in momenten van beschuldiging om jezelf te assisteren en te ondersteunen in het omkeren van je gewaarzijn en het praktisch leven en toepassen van het gezegde 'Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug.'

Dag 792: Wat onthult de gedachte 'Ik kan mezelf niet vergeven' over jezelf?

Een interessant patroon dat zeer prominent aanwezig is in de geest en ook zeer geniepig te werk gaat, is het patroon van angst hebben van verandering. In deze blog deel ik mijn recente ervaring met dit patroon en hoe het bij mij dingen op z'n kop zette gewoon omdat ik niet besefte en zag dat ik met dit patroon te maken had. Ik heb nu ondertussen immers al een jarenlang proces achter de rug waarin ik me ertoe aanzet om mezelf te veranderen, om mezelf onder ogen te komen en voorgeprogrammeerde patronen in mijn geest te onderzoeken en richting te geven en zodoende mijn potentieel te kunnen leven.

Ik zou dus niet meteen van mezelf denken dat ik angst heb van verandering en vooral ook omdat deze angst helemaal niet op de voorgrond in mezelf aanwezig was. Ik heb de laatste tijd echter wel meer te maken gehad met een bepaald emotioneel patroon van angst dat hardnekkig leek te zijn en steeds maar de kop opstak. Wanneer ik mezelf weer eens emotioneel zag worden omwille van bepaalde angsten (zoals de angst om mijn partner te verliezen), begon ik te kijken naar waarom het is dat ik ondanks al de moeite die ik gedaan heb om dit mezelf uit deze emotionele ervaring te halen het mij toch niet lijkt te lukken. Waarom al de zelf-vergeving en het schrijven dat ik gedaan heb de voorbije weken niet echt iets veranderd hebben.

En wat opkwam in mezelf toen ik mezelf deze vraag stelde is de gedachte dat 'ik mezelf niet kan vergeven'. Ik voelde een ervaring van spijt over mezelf komen wanneer ik keek naar al die momenten waarin ik mezelf zo liet overspoelen door emoties. Ik kwam tot de conclusie dat ik mezelf niet werkelijk kan vergeven omdat dat ik als het ware mezelf zodanig onteerd heb door mijn macht weg te geven aan emoties en door niet gewoon stabiel te blijven in mezelf en soms zelfs in een staat te verkeren waarin ik het gevoel heb dat ik absoluut geen controle heb over mezelf, mijn emoties en zelfs mijn daden wanneer ik mij zo overspoeld voel.

Wanneer ik dan echter zelf-vergeving begon toe te passen op hoe ik zelf-vergeving van mezelf heb afgescheiden door als het ware te hopen op vergeving maar tegelijkertijd te geloven dat ik mezelf niet kan vergeven en hoe ik mijn eigen zelf-vergeving hier al die tijd door heb gesaboteerd, kwam ik tot een interessant inzicht.

Ik zag plots hoe die hele ervaring waarin ik schijnbaar mezelf absoluut niet kan vergeven en ervan overtuigd ben dat ik als het ware geen verandering verdien of dat ik niet in staat ben om dit patroon te overstijgen in mezelf, omwille van mijn beoordelingen tegenover mezelf, in feite een leugen is die ik mezelf was aan het vertellen. Ik besefte dat de echte reden waarom ik zo hard ben voor mezelf en waarom ik mezelf die dingen vertel, dat ik mezelf zogezegd niet kan vergeven, is niet omdat dat werkelijk zo is maar eerder omdat ik eigenlijk gewoon angst heb van verandering.

Die zelf-beoordeling is een truc van de geest waarin ik mezelf ervan probeer te overtuigen dat ik niet kan veranderen, dat ik vast zit in een bepaald patroon of dat ik om de een of andere reden niet in staat ben om iets te veranderen aan mezelf. Het echte probleem ligt niet in het eigenlijke punt dat ik zogezegd niet kan veranderen, maar in het feit dat ik gewoon angst heb van verandering en angst van het onbekende.

Ik ben nooit werkelijk te zwak geweest of niet in staat geweest om mezelf te vergeven en mijn relatie met angst te veranderen, ik had gewoon angst van de verandering die plaats zou vinden als ik dat deel van mezelf zou veranderen. Want, ik wist immers dat ik zou veranderen, maar het feit dat ik niet kon zien hoe precies deed mij schrik aan. En die angst van verandering die zich afspeelde op de achtergrond van mijn geest creerde en fabriceerde dan allerlei 'redenen' die ik mezelf kon vertellen over waarom het was dat ik iets niet kan veranderen.

Het moraal van dit verhaal is dus dat het belangrijk is om steeds je eigen geest met een korreltje zout te nemen, ook al lijken sommige ervaringen nog zo echt of oprecht. De geest is immers een machien dat ontworpen is om ervoor te zorgen dat jij vast blijft zitten in bepaalde voorgeprogrammeerde patronen die jij aanvaard in en als jezelf en ervoor te zorgen dat jij als wezen nooit verandert.

Dag 790: De geest als afleider - Weet je wel waar je echt kwaad om bent?

In deze blog ga ik verder in op Dag 789: Stress als gevolg van de Extreme natuur van de GeesT waarin ik tot zover al had in gezien in verband met waarom en hoe het is dat ik overspoeld kan worden door emotionele reacties zoals wanhoop, frustratie en woede wanneer er bepaalde zaken mislopen wanneer ik te maken heb met bureacratie. Sinds toen heb ik echter ondervonden dat dit patroon zich niet enkel voordoet in verband met bureaucratie, maar in verschillende situaties waarin de algemene deler is dat iets probeer klaar te spelen maar er allerlei factoren in de weg komen te staan die het veel moeilijker maken voor mij om te bereiken wat ik aanvankelijk voor ogen had.

Dit patroon komt echter wel vaker naar boven wanneer ik te maken heb met bureaucratie en bedrijven omdat het vooral daar is dat ik dingen niet in de hand heb. Je krijgt namelijk te maken met een doolhof van regeltjes en processen die je moet bewandelen om iets gedaan te krijgen, hetgeen wil zeggen dat je dingen nog moet uitcijferen en dat er vaak dingen zullen voorkomen die je niet had kunnen voorspellen. Het zal dus niet allemaal van een leien dakje verlopen, in tegenstelling tot wat je had gewild wanneer je eraan begon.

Vandaag kwam de ervaring van frustratie, hetgeen bijna overliep in wanhoop, wanneer ik een nieuwe sim kaart probeerde te activeren via de website van een telecommunicatiebedrijf, waarbij dan uiteindelijk bleek dat de dame in de winkel mij de foute richtlijnen gegeven had en dit dus wil zeggen dat ik vaak de ervaring had dat het allemaal niet wil meewerken en dat alles mij tegenzit.

Toen ik dan echter een kijkje nam naar de intensiteit van de emoties die opkwamen in mezelf bedacht ik me dat al die frustratie hoogstwaarschijnlijk niet enkel en alleen afkomstig was van of te maken had met wat ik in dat moment probeerde te doen. Energie is immers iets dat zich opbouwt en dat niet zomaar 'uit het niets' opkomt in jezelf. Als je dus te maken hebt met een enorme uitbarsting of ervaring van energie zoals de emotionele ervaring en reactie van kwaadheid, die zelfs tot het ziedende af naar boven komt, dan heb je te maken met onderdrukte energie die zich heeft opgebouwd in jezelf, waar je eigenlijk gefrustreerd bent over iets anders maar hetgeen je onderdrukt hebt in jezelf en waar je niet noodzakelijk eerlijk over bent met jezelf.

Daar is het dan een kwestie van diep in jezelf kijken naar wat het is dat je aan het onderdrukken bent en waarover je je werkelijk gefrustreerd voelt. Is er iets in je leven waarin je je gevangen of geconflicteerd voelt en dat nu een uitlaatklep heeft gevonden waarin jij je woede en wanhoop richt naar 'bureaucratie'  of wat het ook is dat je in de weg staat.

Wordt vervolgd.

Dag 789: Stress als gevolg van de Extreme natuur van de Geest

Deze blog is een verderzetting op Dag 788: De emotionele cyclus van Stress, en een continuatie in mijn process van het leven van het woord berustend en daarin het veranderen van hoe ik mezelf ervaar in relatie tot bureaucratie. Wat ik mij immers gerealiseerd heb is dat ik heel snel in ervaringen van stress en zelfs wanhoop en ziedende woede en een uiteindelijke staat van compleet opgeven ga wanneer ik te maken heb met het systeem, met papperassen in order maken, bureaucratie navigeren en dan vooral wanneer dingen niet makkelijk verlopen.

In het afleggen van mijn visaprocess heb ik deze ervaringen dikwijls gemerkt in mezelf en sinds het beginnen van mijn blogs en het process van het veranderen van deze ervaringen is het een zeer langzaam pad geweest om beginnen te werken aan een mogelijke verandering. Gisteren was weer zo een dag waarin er dingen niet verliepen naar plan, terwijl bepaalde stress factoren in mezelf aan het opbouwen waren.

De reden waarom dit hele bureucratie gebeuren namelijk wo emotioneel destabiliserend kan zijn is dat er verschillende stress punten samen komen en dan culmineren tot een soort van overkoken en uitbarsten. Er is bijvoorbeeld de stress in verband met tijd en de gedachte dat 'als ik dit niet op tijd allemaal gedaan krijg, dan vallen al mijn toekomstplannen in duigen. Het brengt met andere woorden allerhande diepe angsten naar boven die voornamelijk te maken hebben met overleving en specifiek het kunnen uitleven van de plannen of doelstellingen die ik mezelf voorgenomen en afgebeeld heb in mijn geest.

Bij elke stap die ik afleg om bepaalde dingen in orde te krijgen met het oog op het verzekeren van 'mijn toekomst', komt er dus ook een ervaring van prestatie bij kijken aangezien ik 'een stap dichter ben bij het voltooiien van mijn doel en het verzekeren van mijn toekomstplan'. Maar van het moment dat er iets misloopt - hetgeen zo klein kan zijn als bijvoorbeeld een website of telefoonnummer die even niet werkt of het niet vinden van bepaalde documenten - dan is daar onmiddellijk een ervaring van falen en verlies die naar boven komt.

Het is dus haast alsof ik in een polariteit besta waarin ik mij oftewel hoopvol en verzekerd voel in verband met mijn toekomst oftewel compleet verloren en wanhopig, alsof alles in duigen ligt. En wat daarin vreemd is, is het schijnbare gebrek aan een middeweg. Een middeweg zijnde het besef dat er altijd wel iets kan veranderen of 'mislopen', hetgeen echter niet wil zeggen dat alles verloren is in dat ene moment. De geest heeft de neiging om te werken met extremen en polariteiten. Je bent bijvoorbeeld in een moment oftewel goed op weg en aan het slagen oftewel ben je hopeloos verloren en gefaald. De geest kijkt niet naar de eigenlijke realistische gang van zaken, zoals het feit dat:

1. De fysieke werkelijkheid niet verloopt volgens het plan dat jij in je geest hebt. Het plan dat deze planeet volgt is veel complexer en houdt veel meer in dan wat je geest je doorgaans laat zien. Je kan dus niet verwachten dat dingen absoluut zullen gaan volgens wat jij zou willen. Je kan wel een algemeen doel hebben, maar in het stappen naar dat doel toe moet je ruimte laten voor wat zich van moment tot moment in de realiteit ontvouwt
2. De fysieke werkelijkheid is niet zo absoluut of extreem als de geest. Het is niet zo zwart wit en werkt niet volgens 'goed' en 'slecht', 'juist' en 'fout' of  'geslaagd' en 'gefaald'. Er is niet een 'juiste' manier waarop dingen zouden moeten lopen. Er zijn altijd verschillende, vaak onontdekte en onverkende, manieren om tot een doel te geraken. Je moet dus in feite kunnen loslaten van de idee dat de manier die jij in je geest hebt de enige 'juiste' is en de enige echte manier is. Zo geef je jezelf ook meer ademruimte om oplossingen te vinden of andere wegen te ontdekken wanneer iets niet loopt naar je verwachtingen.

Wordt vervolgd.

Dat 786: De Onderdrukkende Effecten van het Handhaven van "Eerlijkheid"

Iets dat ik vaak hoor van verschillende mensen in mijn omgeving is dat er zich in hun werkomgeving bepaalde scenarios afspelen waarin er afbreuk gedaan wordt aan de privileges die men soms geniet omwille van het concept 'eerlijkheid' en hoe het benaderd en toegepast wordt. En dit concept is iets dat we allemaal zullen herkennen - het is zelfs iets dat zich duidelijk heeft afgespeeld doorheen mijn leven in relatie tot autoriteitsfiguren.

We zullen allemaal wel het scenario herkennen - vooral wanneer we als kind broers en/of zussen hadden - waarin we iets ontzegt worden ten gevolge van een fout die een ander gemaakt had of omdat 'als jij dit of dat krijgt dan zal je broer of zus het ook willen en moeten we het hen ook geven'. Het is het fenomeen van over dezelfde kam geschoren worden in het principe van 'eerlijkheid', als het geloof dat elk individu gelijk behandeld moet worden in de zin van hetzelfde moet krijgen of ontkent worden. Dit houdt dan ook in dat iedereen zal lijden onder de fout van één enkel individu omdat die ene individu en de fout die zij begaan hadden gezien wordt als maatstaf voor iedereen en hoe iedereen behandeld zal worden.

Dit kan uiteindelijk leiden tot het opgeven en weglaten van dingen die het leven aangenamer maken in bepaalde situaties, aangezien er allerhande regels en regulaties worden opgesteld die dan opgelegd worden aan iedereen gewoon om situaties te vermijden die in feite gecreëerd waren door één individu of een klein aantal individuen. Deze aanpak wordt over het algemeen gehandhaafd in situaties waarin je groepen van mensen hebt die werken in een hierarchische structuur en door die structuur gecontroleerd trachten te worden, zoals school, werk en familie.

Deze definitie en toepassing van 'eerlijkheid' is echter niet wat best is aangezien het deze situaties duidelijk eerder limiteert en beperkt in de plaats van dat het individuen de ondersteuning en vrijheid geeft om zichzelf te kunnen ontplooien en om te groeien. Het is bijvoorbeeld gebaseerd op een principe van bestraffing, namelijk in het wegnemen of beperken van bepaalde omstandigheden teneinde te voorkomen dat bepaalde problemen opnieuw de kop zouden opsteken. Dit principe zorgt echter niet voor oplossingen. Het is de reden waarom veel criminelen die door het strafsysteem gaan, steeds in dezelfde cyclus van criminaliteit blijven steken in de plaats van dat ze groeien, veranderen, leren uit hun fouten en zichzelf ontplooiien.

Het systeem van bestraffing zorgt voor een beperking, limitatie en inkrimping van het menselijk potentieel om te groeien en te veranderen. Het zoekt niet naar oplossingen voor de problemen, noch naar het ontwikkelen van inzicht in hoe de problemen ontstaan in de eerste plaats, maar wil de problemen enkel onderdrukken of vermijden via regulering en beperking van vrijheid.

Daarnaast is deze toepassing van 'eerlijkheid' als in het 'over dezelfde kam scheren' van iedereen nog gebrekkig omdat het niet berust op gezond verstand. Het gaat ervan uit dat 'eerlijkheid' een eendimensioneel concept is - namelijk de idee dat iedereen hetzelfde krijgt en behandeld wordt - zonder dat daarin gezond verstand wordt toegepast in de zin van het erkennen van de nuances die elke situatie en elk individu onderscheiden en daardoor steeds een unieke toepassing vereisen. Het concept van 'eerlijkheid' is in deze zin als het ware een vorm van luiheid aangezien men in wezen de moeite niet wil doen om te onderzoeken zowel als aan te tonen hoe en waarom de één anders behandeld wordt dan de ander. Het is immers gemakkelijker om iedereen over dezelfde kam te scheren of elk persoon dezelfde schoen aan te passen, dan om de uniekheid van elkeen te zien en te erkennen en elk individu te ondersteunen en te benaderen op basis van die uniekheid en wat het beste zou zijn voor elk individu.

Dag 784: Hoe de meest Simpele woorden zoals "Ik" gekaapt worden door de geest

In het herdefinieren van het woord "Ik" kijk je dus eerst naar hoe het woord in en door je geest tot zover doorheen je leven gedefinieerd is. Als ik bijvoorbeeld kijk naar het woord, dan zie ik dat het voornamelijk gedefinieerd is door het bewustzijn systeem. En dit wil zeggen dat het woord "ik" voornamelijk verwijst naar mijn 'identeit' en mijn 'persoonlijkheid' en de aspecten van mezelf die hoofdzakelijk in mijn geest bestaan in termen van 'wie ik ben' en hoe ik mezelf met andere woorden definieer in mijn geest.

"Ik" is dus verbonden met dingen zoals vergelijking, als in het vergelijken van mezelf met andere mensen teneinde mezelf te kunnen beoordelen en afmeten en daarin mezelf te kunnen afscheiden van andere mensen.  Het is verbonden met gedachten, gevoelens en emoties  als hoe ik mezelf gedefineerd heb in mijn geest. Het 'ik' van de geest draagt steeds al mijn herinneringen met zich mee, want mijn herinneringen is wat ik in mezelf meedraag als referentie voor wie ik ben in het huidige moment.

Het 'ik' in de geest is in feite al de dingen die ik in mezelf aanvaard en toegestaan heb in termen van de beoordelingen in mijn geest, de gedachten, de reacties, de herinneringen, de geloofsystemen, enzovoort. Dus je zou kunnen zeggen dat elke keer je 'ik' zegt, dat je dan in feite jezelf even eraan herinnert dat 'wie je bent' een bewustzijnssysteem is. Het houdt je vast in hetzelfde patroon en zorgt er op subtiele wijze voor dat jij niet van je 'pad' afwijkt en dat jij jezelf blijft definieren in en als je geest.

Eenmaal je dan hebt uiteengezet hoe het woord 'ik' op voorgeprogrammeerde wijze gedefinieerd is in je geest, is het een kwestie van te kijken naar wat de eigenlijke definitie van het woord is, in de zin van wat het woord op zich eigenlijk wil zeggen in z'n puurste staat, zonder al de persoonlijke associaties en verbindingen in onze geest.

Dit is hoe het woordenboek dit woord definieert:

• De uitdrukking waarmee de denkende mens de eenheid van lichaam, denken en voelen aanduidt en die aldus scheidt van zijn omgeving en andere subjecten

Hierin zien we duidelijk hoe het woord 'ik' verwijst naar de 'denkende mens', de geest en wie we denken dat we zijn en hoe we onszelf ervaren vanbinnen. Een andere definitie in het woordenboek is:

• noemt de persoon die aan het woord is, eerste persoon enkelvoud, subject

Deze definitie is al wat meer subjectief en praktisch, en gebaseerd op de fysieke werkelijkheid. Hier zie je dat op vlak van de fysieke werkelijkheid dingen niet zo complex moeten zijn. 'Ik' is in feite dus simpelweg een term die gebruikt wordt om te verwijzen naar de persoon die aan het woord is, kwestie van verwarring te vermijden in communicatie. Het is als het ware dus een 'werkend woord', een woord dat een praktische functie heeft.

Het woord 'ik' hoeft helemaal niet te impliceren dat je een geest hebt met gedachten en interne ervaringen, omdat dan het woord ik in feite een andere invulling zal krijgen voor elk individu. We spreken dan dezelfde taal niet werkelijk omdat 'ik' voor de ene persoon een heel andere lading zal hebben dan voor de ander - afhankelijk van hoe beiden zichzelf definieren in hun geest.

In de eerste definitie wordt dus in feite de realiteit van de geest, van het bewustzijn bekrachtigd en wordt onze werkelijkheid met andere woorden onnodig meer complex gemaakt omdat we nu elke keer we het woord 'ik' uitspreken in feite de hele lading van ons complete bewustzijn naar boven halen. Terwijl, de tweede definitie is al heel wat luchtiger, simplistischer en absoluut ongecompliceerd - om niet te zeggen duidelijker en rechttoe rechtaan. Deze definitie is zelfs toepasbaar voor elk levend wezen, het staat ons toe om te realizeren dat je niet een 'denkend wezen' hoeft te zijn om een 'ik' te zijn. Elk wezen is 'ik', een individu. En elk wezen heeft een stem die telt, of het nu een denkend wezen is of niet.