In deze
blog heb ik het over een interessant fenomeen dat ik heb ervaren nu dat ik ben
verhuisd naar een volledig nieuwe omgeving en samenwoon met mijn partner.
Gedurende lange tijd hadden we een lange afstands relatie en spraken we enkel
via telefoon en text, terwijl we nu elkaar fysiek kunnen zien en aanraken.
Aanvankelijk hadden we beiden verwacht dat dit gewoon een verderzetting zou
zijn van de relatie die we al hadden gecreëerd en dat het fysiek samenzijn
enkel een mooie 'bonus' zou zijn die we nu kunnen ervaren.
Wat we
ervoeren haast van zodra het eerste moment dat we elkaar zagen, was echter dat
er heel wat meer bij komt kijken en dat het toch andere dimensies met zich
meebrengt dan wanneer je niet fysiek samen bent. Aanvankelijk kwamen er
ervaringen in mij naar boven van onzekerheid en ongemakkelijkheid, waarvan ik
niet meteen wist wat ik ermee moest aanvangen omdat het compleet van de pot
gerukt leek te zijn aangezien ons samenzijn net een vreugdevolle beleving zou
moeten zijn.
Dus,
waarom ervoer ik mij niet zoals ik had verwacht dat ik mij zou ervaren en zoals
ik mij in feite zou moeten ervaren, in de context van het feit dat we eindelijk
samen kunnen zijn na zo lang wachten en na al die maanden geduld te oefenen?
Dit was een vraag die ik bij mezelf en bij hem opwierp en die we samen
onderzochten. Het was namelijk niet zomaar een korststondige ervaring. Elke
keer wanneer ik dacht de ervaring te hebben gedefiniëerd en heb kunnen
loslaten, kwam het na een tijdje gewoon terug naar boven en voelde ik mij weer
ongemakkelijk, onzeker en soms angstig en over het algemeen zoveel meer
onstabiel dan toen we gescheiden leefden.
Uiteindelijk
keek ik naar wat het eigenlijk was aan het alleen en gescheiden leven, en enkel
'samen' te zijn via gesproken communicatie dat tegelijkertijd toch het gevoel
gaf dat we net meer 'samen' en 'verbonden' waren dan wanneer we daadwerkelijk
op fysiek vlak samen waren. En wat ik besefte was dat ik mij veel meer op mijn
gemak voelde wanneer ik alleen was met mezelf. Ik ervoer mij als het ware alsof
ik meer 'mezelf' kon zijn en mezelf beter kon uitdrukken omdat ik mij minder
'bekeken' en 'beoordeeld' voelde.
Ook omdat
ik hem niet fysiek kon zien terwijl ik met hem praatte - behalve dan tijdens
videogesprekken die we nu en dan hielden - kwamen er ook veel minder
beoordelingen naar boven in mijn geest in relatie tot en over hem. Hier is het
echter wel belangrijk om te begrijpen dat deze beoordelingen die wel naar boven
komen als je fysiek samen bent met iemand, totaal automatisch en op onderbewust
en onbewust vlak gebeuren. Het is gewoonweg hoe je geest automatisch reageert
op wat je ziet met je ogen en het was iets waar ik me klaarblijkelijk niet
volledig van bewust was, van de mate waarin dit automatische proces van
beoordelingen gebeurt.
Wordt
vervolgd in Dag 770
No comments:
Post a Comment