Monday, November 21, 2016

Dag 792: Wat onthult de gedachte 'Ik kan mezelf niet vergeven' over jezelf?




Een interessant patroon dat zeer prominent aanwezig is in de geest en ook zeer geniepig te werk gaat, is het patroon van angst hebben van verandering. In deze blog deel ik mijn recente ervaring met dit patroon en hoe het bij mij dingen op z'n kop zette gewoon omdat ik niet besefte en zag dat ik met dit patroon te maken had. Ik heb nu ondertussen immers al een jarenlang proces achter de rug waarin ik me ertoe aanzet om mezelf te veranderen, om mezelf onder ogen te komen en voorgeprogrammeerde patronen in mijn geest te onderzoeken en richting te geven en zodoende mijn potentieel te kunnen leven.

Ik zou dus niet meteen van mezelf denken dat ik angst heb van verandering en vooral ook omdat deze angst helemaal niet op de voorgrond in mezelf aanwezig was. Ik heb de laatste tijd echter wel meer te maken gehad met een bepaald emotioneel patroon van angst dat hardnekkig leek te zijn en steeds maar de kop opstak. Wanneer ik mezelf weer eens emotioneel zag worden omwille van bepaalde angsten (zoals de angst om mijn partner te verliezen), begon ik te kijken naar waarom het is dat ik ondanks al de moeite die ik gedaan heb om dit mezelf uit deze emotionele ervaring te halen het mij toch niet lijkt te lukken. Waarom al de zelf-vergeving en het schrijven dat ik gedaan heb de voorbije weken niet echt iets veranderd hebben.

En wat opkwam in mezelf toen ik mezelf deze vraag stelde is de gedachte dat 'ik mezelf niet kan vergeven'. Ik voelde een ervaring van spijt over mezelf komen wanneer ik keek naar al die momenten waarin ik mezelf zo liet overspoelen door emoties. Ik kwam tot de conclusie dat ik mezelf niet werkelijk kan vergeven omdat dat ik als het ware mezelf zodanig onteerd heb door mijn macht weg te geven aan emoties en door niet gewoon stabiel te blijven in mezelf en soms zelfs in een staat te verkeren waarin ik het gevoel heb dat ik absoluut geen controle heb over mezelf, mijn emoties en zelfs mijn daden wanneer ik mij zo overspoeld voel.

Wanneer ik dan echter zelf-vergeving begon toe te passen op hoe ik zelf-vergeving van mezelf heb afgescheiden door als het ware te hopen op vergeving maar tegelijkertijd te geloven dat ik mezelf niet kan vergeven en hoe ik mijn eigen zelf-vergeving hier al die tijd door heb gesaboteerd, kwam ik tot een interessant inzicht.

Ik zag plots hoe die hele ervaring waarin ik schijnbaar mezelf absoluut niet kan vergeven en ervan overtuigd ben dat ik als het ware geen verandering verdien of dat ik niet in staat ben om dit patroon te overstijgen in mezelf, omwille van mijn beoordelingen tegenover mezelf, in feite een leugen is die ik mezelf was aan het vertellen. Ik besefte dat de echte reden waarom ik zo hard ben voor mezelf en waarom ik mezelf die dingen vertel, dat ik mezelf zogezegd niet kan vergeven, is niet omdat dat werkelijk zo is maar eerder omdat ik eigenlijk gewoon angst heb van verandering.

Die zelf-beoordeling is een truc van de geest waarin ik mezelf ervan probeer te overtuigen dat ik niet kan veranderen, dat ik vast zit in een bepaald patroon of dat ik om de een of andere reden niet in staat ben om iets te veranderen aan mezelf. Het echte probleem ligt niet in het eigenlijke punt dat ik zogezegd niet kan veranderen, maar in het feit dat ik gewoon angst heb van verandering en angst van het onbekende.

Ik ben nooit werkelijk te zwak geweest of niet in staat geweest om mezelf te vergeven en mijn relatie met angst te veranderen, ik had gewoon angst van de verandering die plaats zou vinden als ik dat deel van mezelf zou veranderen. Want, ik wist immers dat ik zou veranderen, maar het feit dat ik niet kon zien hoe precies deed mij schrik aan. En die angst van verandering die zich afspeelde op de achtergrond van mijn geest creerde en fabriceerde dan allerlei 'redenen' die ik mezelf kon vertellen over waarom het was dat ik iets niet kan veranderen.


Het moraal van dit verhaal is dus dat het belangrijk is om steeds je eigen geest met een korreltje zout te nemen, ook al lijken sommige ervaringen nog zo echt of oprecht. De geest is immers een machien dat ontworpen is om ervoor te zorgen dat jij vast blijft zitten in bepaalde voorgeprogrammeerde patronen die jij aanvaard in en als jezelf en ervoor te zorgen dat jij als wezen nooit verandert.

No comments:

Post a Comment