Dag 793: Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug

Dit is een gezegde dat we misschien allemaal wel op een bepaald punt gehoord hebben en het klinkt ook als een wijs gezegde waar we mee akkoord zouden gaan als we het horen zeggen. Maar ondanks dat we het inzichtvol en wijs vinden, is het tegelijkertijd niet zo voordehandliggend voor ons om dit gezegde om te zetten naar een praktisch en leefbaar principe.  Een wijsheid of gezegde is immers meestal ook enkel kennis, iets dat mooi in de oren klinkt en dat ons misschien voor een ogenblik doet nadenken of doet stilstaan bij onszelf en de realiteit, maar daarna gaan we gewoon verder met ons leven. We blijven omgaan met situaties die getuigen dat de gezegdes en wijsheden die we zo inzichtelijk vonden niet werkelijk zijn doorgesijpeld op fysiek/praktisch vlak in de zin van ons dagelijks denken en handelen.

Zo ook met dit gezegde. Ik bedoel, hebben we zelfs de moeite gedaan om werkelijk voor onszelf te begrijpen wat dit gezegde praktisch gezien inhoud en wil zeggen? Of is het dat we eerder even appreciatie opbrachten voor het creatief gebruik van het symbolische beeld dat we soms letterlijk en soms figuurlijk doen wanneer we een ander beschuldigen - de vinger wijzen - maar niet verder stilstaan bij wat het werkelijk wil zeggen dat er drie vingers terug wijzen naar onszelf en hoe we dit inzicht op praktische wijze kunnen toepassen in onzelf en ons dagelijkse leven? Hoe kunnen we dit gezegde dus omzetten naar een praktisch leefbaar principe, zodat het niet zomaar een leeg betekenisloos gezegde blijft maar een levende stelling van wie we zijn als wezen?

Hoe ik dit gezegde leef en toepas in mijn dagelijkse leven is aan de hand van het gereedschap van zelf-eerlijkheid en zelf-vergeving. Zelf-eerlijkheid is het naar binnen brengen van mijn gewaarzijn in momenten waarin ik mezelf een ander zie beschuldigen van iets. Wanneer ik een ander beschuldig en bijvoorbeeld denk dat 'zij dit of dat moeten veranderen' en 'zij hier of daar een fout begaan zijn' gepaard met een emotie van frustratie, boosheid en/of beschuldiging, dan is mijn gewaarzijn immers gekanaliseerd naar buiten toe, naar 'de ander' en 'wat zij al dan niet gedaan hebben'. Het naar binnen richten van mijn gewaarzijn in die momenten wil zeggen dat ik mezelf afvraag hoe en waar ik zelf in mijn eigen gedachten en/of handelingen eigenlijk precies hetzelfde doe als waar ik dit individu van beschuldig.

Dit mede omdat ik in het bewandelen van mijn proces zeer vaak tot dit inzicht ben gekomen, dat wat ik zag in een ander en waar ik hen van aan het beschuldigen was, eigenlijk ook in mezelf aanwezig was. Keer op keer heb ik in een punt van nederigheid moeten staan in mezelf wanneer ik besefte dat ik de ander enkel aan het beschuldigen was om hetzelfde patroon van denken, reageren of gedrag in mezelf te verhullen. Het is fascinerend hoe blind we zijn voor die drie vingers die naar ons terug wijzen wanneer we de vinger wijzen naar een ander.

Het is echter vaak die kleine stap die nodig is om je gewaarzijn even naar jezelf te richten en jezelf de vraag te stellen 'hoe/waar in mijn eigen leven/denken/handelen doe ik eigenlijk zelf waar ik deze persoon van beschuldig?' om in te zien dat het basisontwerp van beschuldiging is om onze eigen 'fouten' te verbergen van onszelf door die vinger naar een ander te richten. Hier is zelf-eerlijkheid van belang omdat het een zekere brutale eerlijkheid vergt om echt te kijken naar jezelf als wie je werkelijk bent en om je eigen fouten onder ogen te komen.

Zelf-vergeving is het gereedschap dat je zal assisteren om die omkering te maken in je gewaarzijn, om je focus te verleggen van buiten naar binnen en om de zelf-eerlijkheid te faciliteren. In de volgende blog deel ik hoe je zelf-vergeving kan toepassen in momenten van beschuldiging om jezelf te assisteren en te ondersteunen in het omkeren van je gewaarzijn en het praktisch leven en toepassen van het gezegde 'Wijs je vinger naar een ander en er wijzen drie vingers terug.'

Dag 792: Wat onthult de gedachte 'Ik kan mezelf niet vergeven' over jezelf?

Een interessant patroon dat zeer prominent aanwezig is in de geest en ook zeer geniepig te werk gaat, is het patroon van angst hebben van verandering. In deze blog deel ik mijn recente ervaring met dit patroon en hoe het bij mij dingen op z'n kop zette gewoon omdat ik niet besefte en zag dat ik met dit patroon te maken had. Ik heb nu ondertussen immers al een jarenlang proces achter de rug waarin ik me ertoe aanzet om mezelf te veranderen, om mezelf onder ogen te komen en voorgeprogrammeerde patronen in mijn geest te onderzoeken en richting te geven en zodoende mijn potentieel te kunnen leven.

Ik zou dus niet meteen van mezelf denken dat ik angst heb van verandering en vooral ook omdat deze angst helemaal niet op de voorgrond in mezelf aanwezig was. Ik heb de laatste tijd echter wel meer te maken gehad met een bepaald emotioneel patroon van angst dat hardnekkig leek te zijn en steeds maar de kop opstak. Wanneer ik mezelf weer eens emotioneel zag worden omwille van bepaalde angsten (zoals de angst om mijn partner te verliezen), begon ik te kijken naar waarom het is dat ik ondanks al de moeite die ik gedaan heb om dit mezelf uit deze emotionele ervaring te halen het mij toch niet lijkt te lukken. Waarom al de zelf-vergeving en het schrijven dat ik gedaan heb de voorbije weken niet echt iets veranderd hebben.

En wat opkwam in mezelf toen ik mezelf deze vraag stelde is de gedachte dat 'ik mezelf niet kan vergeven'. Ik voelde een ervaring van spijt over mezelf komen wanneer ik keek naar al die momenten waarin ik mezelf zo liet overspoelen door emoties. Ik kwam tot de conclusie dat ik mezelf niet werkelijk kan vergeven omdat dat ik als het ware mezelf zodanig onteerd heb door mijn macht weg te geven aan emoties en door niet gewoon stabiel te blijven in mezelf en soms zelfs in een staat te verkeren waarin ik het gevoel heb dat ik absoluut geen controle heb over mezelf, mijn emoties en zelfs mijn daden wanneer ik mij zo overspoeld voel.

Wanneer ik dan echter zelf-vergeving begon toe te passen op hoe ik zelf-vergeving van mezelf heb afgescheiden door als het ware te hopen op vergeving maar tegelijkertijd te geloven dat ik mezelf niet kan vergeven en hoe ik mijn eigen zelf-vergeving hier al die tijd door heb gesaboteerd, kwam ik tot een interessant inzicht.

Ik zag plots hoe die hele ervaring waarin ik schijnbaar mezelf absoluut niet kan vergeven en ervan overtuigd ben dat ik als het ware geen verandering verdien of dat ik niet in staat ben om dit patroon te overstijgen in mezelf, omwille van mijn beoordelingen tegenover mezelf, in feite een leugen is die ik mezelf was aan het vertellen. Ik besefte dat de echte reden waarom ik zo hard ben voor mezelf en waarom ik mezelf die dingen vertel, dat ik mezelf zogezegd niet kan vergeven, is niet omdat dat werkelijk zo is maar eerder omdat ik eigenlijk gewoon angst heb van verandering.

Die zelf-beoordeling is een truc van de geest waarin ik mezelf ervan probeer te overtuigen dat ik niet kan veranderen, dat ik vast zit in een bepaald patroon of dat ik om de een of andere reden niet in staat ben om iets te veranderen aan mezelf. Het echte probleem ligt niet in het eigenlijke punt dat ik zogezegd niet kan veranderen, maar in het feit dat ik gewoon angst heb van verandering en angst van het onbekende.

Ik ben nooit werkelijk te zwak geweest of niet in staat geweest om mezelf te vergeven en mijn relatie met angst te veranderen, ik had gewoon angst van de verandering die plaats zou vinden als ik dat deel van mezelf zou veranderen. Want, ik wist immers dat ik zou veranderen, maar het feit dat ik niet kon zien hoe precies deed mij schrik aan. En die angst van verandering die zich afspeelde op de achtergrond van mijn geest creerde en fabriceerde dan allerlei 'redenen' die ik mezelf kon vertellen over waarom het was dat ik iets niet kan veranderen.

Het moraal van dit verhaal is dus dat het belangrijk is om steeds je eigen geest met een korreltje zout te nemen, ook al lijken sommige ervaringen nog zo echt of oprecht. De geest is immers een machien dat ontworpen is om ervoor te zorgen dat jij vast blijft zitten in bepaalde voorgeprogrammeerde patronen die jij aanvaard in en als jezelf en ervoor te zorgen dat jij als wezen nooit verandert.

Dag 663: Is reageren met Irritatie op Iemand Eigenlijk een Verborgen Zoektocht naar Eigen-Waarde?

In navolging van de voorgaande blogs in relatie tot het stoppen en veranderen van een moment van reactie tegenover een persoon, deel ik in deze blog de zelf-correctieve stellingen. Deze zijn immers noodzakelijk om de reactie richting te geven in de zin van ervoor te zorgen dat als en wanneer de reactie in de toekomst opnieuw wil naar boven komen, ik weet wie ik ben en waar ik sta in relatie tot de reactie en ik op basis van dat besef richting kan geven aan de reactie en kan voorkomen dat ik door de reactie meegezwiept zal worden.

Zelf-correctieve stellingen

Wanneer en als ik zie dat ik in een reactie van irritatie ga in mezelf jegens X en wanneer ik bijvoorbeeld reageer op haar gedrag of iets wat ze zegt - dan stop ik en ik adem - en ik zie, besef en begrijp dat deze reactie van irritatie aanduid dat ik binnenin mezelf mijn macht heb weggegeven en ben aan het weggeven aan een idee of definitie of perceptie die ik van X gevormd heb in mijn geest en dat ik in en als dat idee, definitie of perceptie mijn aandacht en dus een deel van mezelf in en als die aandacht heb weggegeven aan dat idee/definitie/perceptie van X en daarin de ervaring en perceptie heb gecreëerd in mezelf dat ik inferieur en minder ben dan X

Dus hier zie, besef en begrijp ik dat hoe ik X zie, niet is wie ze werkelijk is omdat waar ik op aan het reageren ben, aanvankelijk met inferioriteit en daarna met irritatie, is de idee, definitie en perceptie die ik zelf van haar gevormd heb in mijn geest, waarin ik X van mezelf heb afgescheiden door haar niet te zien en te erkennen als één en gelijk met mezelf, als HIER net als ik HIER ben waarin zij niet meer is en ik niet minder, maar we beiden één en gelijk zijn met en aan elkaar als twee levende wezens

En dus stel ik mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor de perceptie, idee en definitie die ik van X gevormd heb in mijn geest, als wat eigenlijk aan het startpunt ligt van de irritatie die ik in dat moment aan het ervaren ben in relatie tot haar -- omdat ik zie, besef en begrijp dat ik die irritatie niet werkelijk ervaar tegenover wie zij is, maar ik ervaar de irritatie in relatie tot het beeld en de perceptie die ik gevormd heb in mijn geest en gedefinieerd heb als X, hetgeen in feite mijn eigen fantasie is als een fictief personage in mijn verbeelding hetgeen niets te maken heeft met wie  X is als wezen

Dus, in de plaats van mijn irritatie dan te gaan uiten en projecteren naar X toe, stel ik mezelf tot doel om verantwoordelijkheid te nemen voor het feit dat ik in de eerste plaats binnenin mezelf mijn aandacht heb weggegeven en dat ik mezelf heb afgescheiden van mezelf en van X als mezelf door een idee en perceptie te gaan vormen in mijn geest en dat beeld en perceptie dan aandacht en daarin waarde te gaan geven

Hierin zie, besef en begrijp ik dat het feit dat ik een beeld en idee en perceptie van X gevormd heb en dat ik X gedefinieerd heb in mijn geest in en als dat idee/definitie/perceptie, eigenlijk laat zien dat ik zelf mezelf gedefinieerd heb als een beeld, idee en perceptie in mijn geest en dat ik zelf verlang om een bepaalde aandacht en waarde te ervaren op basis van het beeld, idee en perceptie dat ik van mezelf in mijn geest gevormd heb

Hier stel ik mezelf tot doel om los te laten van het idee en de perceptie die ik van mezelf in mijn geest gevormd heb omdat ik zie, begrijp en besef dat ik als wie ik werkelijk ben niet besta in en als een idee of perceptie in de geest. Ik ben het fysieke lichaam, ik ben de simpliciteit van ademhaling, van het moment waarin ik besta als het lichaam - en de waarde van wie ik ben is niet bepaald door de aandacht die ik krijg in relatie tot het idee, de definitie of de perceptie die ik van mezelf gevormd heb in mijn geest, maar de waarde van wie ik ben staat één en gelijk met mijn bestaan als levend fysiek wezen en is onvoorwaardelijk HIER binnenin en als mezelf aanwezig als een inherent deel van wie ik ben

Dag 620: Wat Staat in de Weg van onze Natuurlijke Uitdrukking?

Dag 620: Wat Staat in de Weg van onze Natuurlijke Uitdrukking?

Het Veranderen van de 'Ik Ben Niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid

Sinds ik ben begonnen in mijn proces van het onderzoeken en veranderen van de persoolijkheid die ik heb aanvaard in en als mezelf als zijnde zogezegd 'niet goed met kinderen' te zijn, waarin ik al de eerste stap heb bewandeld van het schrijven over wat ik kan zien op het eerste zicht in verband met de gedachten, gevoelens en emoties in mezelf bestaan en opkomen wanneer ik in het bijzijn ben van kinderen en de tweede stap waarin ik zelf-vergeving heb toegepast om die eerste laag  in mezelf los te laten in en als het verantwoordelijkheid nemen voor mijn reactie in gedachten, emoties en gedrag in relatie tot die situatie  - heb ik al verandering gemerkt in de zin van dat ik mij meer comfortabel voelde om mezelf uit te drukken wanneer ik een kind in mijn omgeving tegenkwam.

De gedachte van 'wat zullen zijn ouders denken' kwam niet meer zo prominent in mezelf naar boven en mijn uitdrukking was meer 'natuurlijk'. Hij was een hond aan het aaien en terwijl ik voordien hen voorbijgewandeld zou hebben, stopte ik dit keer om samen met hem de hond te aaien en hem te becomplimentariseren op hoe hij de hond aaide. Omdat ik mij dit keer niet meer in mijn geest bezig hield met gedachten zoals 'wat zullen zijn ouders denken', merkte ik zo'n dingen bijvoorbeeld op. dit is wat ik ook heb beseft en ontdekt naar aanleiding van deze situatie, is dat wanneer ik besta in angsten en onzekerheden en allerlei achterliggende gedachten in mijn geest in relatie tot bepaalde mensen en situaties, dan ben ik zo gepreoccupeerd door die interne dialogen en fixaties en reacties, dat ik kleine details in mijn fysieke werkelijkheid niet opmerk en ook niet apprecieer.

Wanneer ik bijvoorbeeld opmerkte dat dit kindje de hond aan het aaien was in de plaats van ernaar te zwaaien of te slagen, kwam er een oprechte bemerking in mezelf naar boven van 'wauw, wat fijn!' en ik drukte het ook spontaan uit, zonder na te denken of zonder mij op welke manier ook bezig te houden met 'zijn ouders' of met wat zijn moeder  die er ook bijstond zou denken van mijn expressie. In dat moment was het hij en ik en er was niets dat in de weg stond van mijn expressie - er waren geen twijfels of voorontworpen ideëen in verband met 'hoe ik mezelf zou moeten uitdrukken' naar voorbeeld van hoe ik andere mensen zich doorgaans zie uitdrukken tegenover kinderen  - het was gewoon 'mezelf' die in dat moment zichzelf uitdrukte, simpel en natuurlijk.

Dit wil echter niet zeggen dat ik nu, omwille van deze ene ervaring en dit ene moment dat zich afspeelde in mijn realiteit, 'veranderd' ben en dat mijn proces van het veranderen van deze persoonlijkheid nu compleet is, helemaal niet. Ik heb enkel een 'glimps' gekregen van wie ik kan zijn, van wat mijn potentieel is. Een glimps van een bestaan zonder angst en van wat er mogelijk is. Het is nu aan mij om mijn proces verder te bewandelen in het afpellen van de lagen waaruit deze 'ik ben niet goed met kinderen' persoonlijkheid bestaat - als ik dat niet doe dan keert deze persoonlijkheid als het ware terug naar zijn 'natuurlijke staat'.

Zolang ik immers niet absoluut sta als de sturende kracht en het verantwoordelijke principe in relatie tot deze persoonlijkheid - met andere woorden, zolang ik niet onderzoek hoe deze persoonlijkheid in mezelf bestaat op alle vlakken en dimensies in mijn bewuste, onderbewuste en onbewuste geest - zal ik het ook nooit werkelijk kunnen veranderen op een blijvende, echte manier -- dat spreekt voor zich. Hoe kan ik iets veranderen als ik het niet volledig begrijp en als ik niet volledig besef en zie hoe ik het zelf gecreëerd heb?

Dag 618: De 'Ik Ben Niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid - Zelf-Vergeving

 Dag 618: De 'Ik Ben Niet Goed met Kinderen' Persoonlijkheid - Zelf-Vergeving

 Het Veranderen van Limiterende Persoonlijkheids Structuren in de Geest

 Zelf-Vergeving Statements

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd in het moment dat ik in de buurt van kinderen ben, in een persoonlijkheid construct in mijn geest te gaan waarin ik mezelf afscheid van het kind zelf, door te denken aan de ouders van het kind en wat zij van mij zullen denken gebaseerd op en vanuit het startpunt van het verlangen in mezelf om een goede indruk te maken op mensen en aanvaard te worden door volwassenen specifiek

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd emotioneel te reageren in mezelf met een ervaring van ongemakkelijkheid wanneer ik in het bijzijn van een kind of kinderen ben door een persoonlijkheidssysteem te laten activeren door het zien van kinderen waarin ik geloof dat ik mij op een specifieke manier moet gedragen en uitdrukken om een goede en positieve indruk te maken op de ouders van die kinderen, gebaseerd op een verlangen In mezelf om aanvaard te worden door andere mensen en het positieve gevoel te ervaren dat ik verbonden heb met die zelf-definitie van 'mensen aanvaarden mij' en 'mensen vinden mij leuk/goed'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd kinderen die ik zie in mijn omgeving te verbinden met een voorgeprogrammeerde persoonlijkheid in mezelf  van een goede indruk te willen maken op mensen - en mijn expressie en wie ik ben in relatie tot kinderen te laten beinvloeden en besturen door die persoonlijkheid -- waarin ik in een ervaring van onzekerheid en ongemakkelijkheid ga waarachter ik mijn verlangen verberg om een 'goed met kinderen'-persoonlijkheid uit te stralen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien, te beseffen en te begrijpen dat de idee en definitie die ik van mezelf gevormd heb in mijn geest in en als de gedachte dat ik 'niet goed ben met kinderen' en 'ik kinderen niet leuk vindt' in wezen een verlangen verbergd om wel 'goed met kinderen' te zijn en om een specifieke indruk te maken op volwassenen als zijnde iemand die 'goed overweg kan met kinderen' --- en dat ik in wezen de idee en gedachte gevormd heb in mijn geest dat 'ik kinderen niet leuk vindt' om mijn angst te onderdrukken dat kinderen mij eigenlijk niet leuk zouden vinden - om mezelf zogezegd trachten te beschermen van mijn angsten

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd eerlijk te zijn met mezelf  over het verlangen om gezien te worden als iemand die 'goed overweg kan met kinderen' door volwassenen door dat verlangen in mezelf te verbergen achter de zelf-definitie en persoonlijkheid van 'niet goed te zijn met kinderen' en 'kinderen niet leuk te vinden'

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd kinderen niet te zien als wezens die één en gelijk zijn in waarde als mezelf door kinderen in mijn geest te definieren in en als mijn persoonlijke verlangen en angst in relatie tot wie ik wil zijn en hoe ik gezien wil worden door de volwassenen in mijn wereld en realiteit --- en door dat verlangen op de eerste plaats te zetten in mezelf, in de plaats van het leven op de eerste plaats te zetten --- het leven dat bestaat in eenheid en gelijkheid in mezelf zowel als in een kind en een volwassene

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten beinvloeden  in hoe ik de wereld zie en hoe ik kinderen zie met mijn ogen door de voorgeprogrammeerde beoordelingen, percepties en interpretaties van en in de geest waarin ik enkel waarde zie en erken in datgene wat persoonlijk waarde heeft in relatie tot mijn persoonlijke verlangens, zoals mijn verlangen om gezien en gedefinieerd te worden als een bepaalde persoonlijkheid en personage door andere volwassenen van mijn leeftijd

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mezelf te laten definieren en beinvloeden en sturen in mijn expressie en gedrag en wezen door een ervaring van angst die opkomt in mezelf wanneer ik in het bijzijn ben van een kind, verbonden met een gedachte van 'wat zullen de ouders van mij denken' - gebaseerd op een onderbewust verlangen om  een goede indruk te maken op de ouders van het kind -- in de plaats van het kind te benaderen als een levend wezen dat één en gelijk is met mezelf, vanuit en in en als een erkenning van het kind als zijnde een volwaardig levend wezen dat HIER bestaat als een expressie in en van deze wereld en realiteit

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd kinderen in mijn geest te definieren als inferieure wezens omdat ik mij persoonlijk niet aangesproken of verbonden voel met kinderen omdat ik mezelf heb gedefinieerd in en als mijn geest als 'volwassene', in en als specifieke persoonlijkheden die in relatie staan tot en met andere 'volwassen' mensen in mijn wereld en realiteit, waarin ik het gevoel heb en geloof dat enkel volwassenen mij 'begrijpen' en 'verstaan' en dat ik enkel met volwassenen overweg kan --- in de plaats van in te zien, te beseffen en te begrijpen dat ik mezelf heb toegestaan de systematische natuur en uitdrukking en manier van bestaan te hebben gekopieerd van de volwassenen in deze wereld vanaf mijn kindertijd en dat ik daarin mijn individualiteit en 'echtheid' als levend wezen verloren heb, waardoor ik ook niet in staat ben deze echtheid en individualiteit en wezenlijkheid te herkennen en erkennen in andere wezens zoals kinderen en waardoor ik mij enkel verbonden voel met andere 'systemen' en 'systematische uitdrukkingen' die ik zie en herken in volwassenen

Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn individuele expressie te onderdrukken en daardoor de individuele expressie van individuele wezens zoals kinderen niet te zien of erkennen en kinderen enkel te zien op een 'systematische' manier waarin ik individualiteit gedefinieerd heb in en als persoonlijkheid en daardoor enkel volwassenen erken en herken als 'individuen' omwille van de voorgeprogrammeerde persoonlijkheden die ik in hen zie en herken, één en gelijk met wat ik ook heb toegestaan te bestaan in en als mezelf

Wordt Vervolgd in de Volgende Blog

Dag 521: Beginnen in het Proces van Zelf-Zuivering -- Het Vierde Principe

Mijn Toewijding aan Principe

Dag 521:  Beginnen in het Proces van Zelf-Zuivering -- Het Vierde Principe

Dit is een verderzetting in het definiëren en omlijnen van het Vierde Principe:

4      Zelfzuivering door schrijven, zelfvergeving en mijzelf toewijden - de handeling om mijzelf te realiseren dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen gedachten, woorden en daden en mijzelf te vergeven voor misstappen en daarom verander ik mijzelf zodat ik er zeker van ben dat ik verantwoordelijkheid neem voor wie, wat en hoe ik ben waardoor ik weet dat ik mijzelf kan vertrouwen zodat ik altijd eerlijk met mijzelf en anderen ben. 

Hoe ik begonnen ben in mijn proces van zelf-zuivering zo'n zestal jaar geleden, is dat ik ben beginnen schrijven. In de zin van dat ik een notitieboek had waarin ik gewoon schreef, schreef, schreef zonder meteen te weten waarom precies of tot welk doel. Al wat ik wist was dat ik de beslissing gemaakt had voor mezelf om een proces te bewandelen van het leren kennen van mezelf en het zuiveren van wie ik ben binnenin mezelf door middel van specifiek gereedschap zoals het neerpennen van wat er in en als mezelf bestaat als mijn herinneringen en gedachten en gevoelens en emoties, het toepassen van zelf-vergeving en zelf-correctieve statements.

Dus, dat is wat ik deed ook al wist ik niet precies waar het mij zou brengen. Ik had wel ideëen in mijn geest over wat het wil zeggen en wat het betekent om 'mezelf te zuiveren' en 'mezelf te leren kennen' en 'mezelf te realiseren als het leven zelf' - ideëen die zich stuk voor stuk illusies hebben bewezen te zijn - maar mijn echte motivatie en reden waarom ik mezelf zo hartstochtelijk ben gaan toepassen in het schrijven, was nieuwsgierigheid. Omdat, ik kende 'mezelf' in 'mijn leven'. Ik bedoel, in zekere zin was mijn leven 'saai' beginnen worden omdat er een gevoel in mezelf bestond dat het eigenlijk een continue herhaling is van hetzelfde. De uiterlijke omstandigheden zien er misschien anders uit, maar in termen van mijn interne ervaring, was alles een soort van 'gewoonte' geworden, een machine die op zichzelf aan het draaien is.

En dus was mijn motivatie om mijn proces te beginnen wandelen, een nieuwsgierigheid --- en tegelijkertijd een weten en besef dat als ik dit gereedschap toepas, deze specifieke stappen die op zich enorm simpel en goedkoop en gemakkelijk toe te passen zijn, dat ik uiteindelijk zal veranderen. Hoe kon het in feite anders - omdat, waar dit proces op gebaseerd was, was iets waar ik nog nooit werkelijk aandacht aan besteed had doorheen mijn leven hier op aarde, hoe vreemd dat ook mag klinken. En dat was mijn interne realiteit. In de zin van dat ik nog nooit werkelijk mijn interne realiteit had bevraagd of onderzocht, ik aanvaarde altijd wat er binnenin mezelf bestond, als mijn gedachten, gevoelens en emotionele ervaringen en reacties en ik stond er nooit bij stil dat wat er binnenin mezelf bestond als wie ik geloof dat ik ben, misschien een specifiek systeem is, een machine, een 'iets' dat ontleedt kan worden en dat onderzocht en veranderd en gecorrigeerd kan worden. Ik ging er altijd van uit dat 'dit is nu eenmaal wie ik ben'.

Ik bedoel, ik was zeer passioneel en verwachtingsvol in relatie tot het toepassen van dit gereedschap omdat ik wist dat er iets zal veranderen, maar wat dat 'iets' zou zijn, dat was nog een 'verrassing'. En dus aanvankelijk - dit was ook voordat er gespecifieerde structuren bestonden zoals het DIP en DIP Lite Programma - schreef ik zoveel ik kon, schriften en schriften vol, over al wat er bestond in mezelf. Ik daagde mezelf uit in het eerlijk zijn met mezelf over wat er in mijn geest bestaat, omdat ik wist dat als ik dingen van mezelf probeer te verbergen of verbloemen omdat ik die dingen niet zo 'fijn' vindt of omdat ik die dingen niet wil inzien van mezelf - dat ik dan niet zal kunnen veranderen, omdat ik mezelf hetzelfde houdt. Omdat, door dingen te verbergen van mezelf, houdt ik het in mezelf en kan het onmogelijk veranderen. Verandering kan pas plaatsvinden wanneer er een zelf-eerlijkheid is - wanneer ik eerlijk durf te zijn over wat er eigenlijk aanwezig is in mezelf, over wie ik eigenlijk ben in en als mezelf. En dus daagde ik mezelf uit om zo eerlijk te zijn in mijn schrijven - hetgeen iets is waar ik mezelf enorm dankbaar voor ben, omdat het mij enorm geassisteerd heeft om daadwerkelijk te kunnen veranderen als wezen en om dingen te ontdekken van mezelf en het leven die ik nooit voor mogelijk had geacht.

Wordt vervolgd in Dag 522

Dag 484: Wat Wil het Zeggen om de Woorden die je Spreekt ook te Leven?

In mijn vorige blog, "Dag 483: Verbergen mijn Gewoontes Wie ik Werkelijk Ben Vanbinnen" heb ik geschreven over het punt van hoe ik van mijn reis naar leven schrijven een gewoonte gemaakt had en hoe ik die gewoonte begon te gebruiken om niet werkelijk zelf-eerlijk te zijn met mezelf. En dus ben ik tot de conclusie gekomen dat ik voor mezelf opnieuw moet kijken naar wat zelf-eerlijkheid wil zeggen en wat het wil zeggen om een reis naar leven te wandelen.

Omdat, het wandelen van de Reis naar Leven is een tweezijdig proces, waarin ik langs de ene kant mijn reis naar leven enkel voor mezelf wandel, omdat het een persoonlijk proces is - het is immers MIJN reis naar leven - maar langs de andere kant bewandel ik die reis op een openbare en publieke manier, door mijn schrijfsels op het internet te posten en te delen en bewandel ik het dus voor alles en iedereen zowel als voor mezelf.

Dus, wat ik had gemerkt is dat ik de twee had afgescheiden van en in mezelf omdat ik mijn reis naar leven meer aan het schrijven was vanuit het perspectief van 'wat zullen andere mensen denken over mij en over wat ik schrijf?', waardoor het moeilijk werd voor mij om vloeiend te schrijven omdat ik mezelf continu angst aanjoeg in de zin van 'wat als mensen  dit denken of dat denken' en 'wat als ze dit niet boeiend genoeg vinden' of 'wat als ze mijn schrijfsels niet meer interessant vinden'. En dus was ik aan het schrijven vanuit het ego in de geest, als een idee dat ik van mezelf gemaakt heb in mijn geest, en dat gebaseerd is op wie ik wil zijn in de ogen van andere mensen en mijn verlangen om mij speciaal  en belangrijk te voelen. Maar hierin lette ik totaal niet meer op wie ik eigenlijk ben vanbinnen omdat ik mezelf compleet definieerde in en als hoe ik eruit zie langs buiten, gezien vanuit oppervlakkige beoordelingen waarvan ik veronderstel dat ze bestaan in de geest van andere mensen zoals ze ook in mijn geest bestaan.

Ik bedoel, door op deze manier mijn reis naar leven te bewandelen, creëer ik een valse representatie van mezelf in deze wereld en realiteit en zijn mijn woorden met andere woorden niet te vertrouwen omdat ze niet één en gelijk staan met wie ik ben vanbinnen aangezien ik niet werkelijk wil kijken naar wie ik ben vanbinnen, ik leg mijn focus liever op 'andere mensen' en 'hoe andere mensen mij zien', en 'wie ik ben vanbuiten, naar de buitenwereld toe'.

Dit is dus het punt dat ik moet transformeren en veranderen voor mezelf - het feit dat ik een afscheiding heb toegestaan te bestaan in mezelf tussen 'wie ik ben vanbinnen' en 'wie ik ben vanbuiten' --- hetgeen een afscheiding is tussen 'mezelf' en 'andere mensen', waarin 'andere mensen' in feite bestaan als de 'spiegels' voor mijn 'ego' als 'wie ik ben vanbuiten', of althans, 'wie ik denk en geloof dat ik ben vanbuiten' als de leugen die ik van mezelf probeer te verkopen.

Ik bedoel, dit is immers het punt waar al de 'wereldverbeteraars', activisten, politici en al de mensen die beweren dat ze een verschil willen maken in deze realiteit en dat ze het beste voorhebben met deze wereld en dat ze hun daden in het teken willen zetten van het veranderen van deze wereld, de mist ingaan - is dat ze in afscheiding leven van wie ze zijn vanbinnen, omdat ze zich focusen op hoe ze eruitzien langs buiten als het beeld dat ze representeren van zichzelf naar andere mensen toe. In de woorden die ze spreken is er steeds dat stemmetje in hun hoofd dat zich afvraagt wat andere mensen van hen zullen denken en hoe ze ervoor kunnen zorgen dat andere mensen een specifiek beeld/idee van hen geloven. Het punt dat ze missen is wie ze zijn vanbinnen en het punt van realisatie dat als je werkelijk een verschil wil maken in de wereld, als je werkelijk de wereld wil veranderen en als je werkelijk het beste voorhebt met deze wereld, dan moet je dat verschil leven langs binnen --- en dan kan er geen afscheiding bestaan tussen wie je bent 'langs binnen' en 'langs buiten' -- het is één en gelijk.

En zo leef je het voorbeeld , zo leef je de woorden die je spreekt en ben je de levende statement van de woorden die je spreekt. En dat is waar de reis naar leven om gaat - het leven van de woorden die je spreekt. Dat is wat Zelf-Eerlijkheid is, en Zelf-Verantwoordelijkheid. Je neemt verantwoordelijkheid voor elk woord dat je spreekt door te staan ALS de woorden, één en gelijk langs binnen en langs buiten.

Wordt Vervolgd in Dag 485

Dag 163: De Hel van Hoop en Verwachting

Dit is een verderzetting van "Dag 162: Misschien op een Dag"


Ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd een achterdeurtje van hoop en verwachting te creëren in mezelf om mezelf in mijn proces van zelf-verandering te ondermijnen

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn proces van zelf-verandering en het nemen van zelf-verantwoordelijkheid te ondermijnen door hoop en verwachting toe te staan in mezelf in en als toekomstbeelden en -projecties in mijn geest/gedachten waarin ik de mogelijkheid toesta te bestaan dat ik ooit nog bepaalde verlangens zal kunnen uitvoeren

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet te beseffen dat het proces van zelf-verandering door middel van zelf-vergeving inhoud dat ik ALLES stop in mezelf, dat ik mezelf als het automatische voorgeprogrammeerde systeem van de geest als gedachten, gevoelens en emoties dat ik mezelf heb toegestaan blindelings te aanvaarden als 'wie ik ben' en als 'de realiteit' volledig stop om dan op te staan in en als mezelf als een zelf-verantwoordelijk wezen, om mezelf te herprogrammeren tot wat het beste is voor het bestaan op aarde - en dat daarom elke toekomstprojectie waarin ik verlangens projecteer in en als hoop en verwachting een opzettelijke zelf-sabotage is waarin ik ervoor zorg dat ik niet werkelijk zal veranderen, door niet werkelijk te willen volledig los te laten van bepaalde verlangens en dus het voorgeprogrammeerde systeem niet werkelijk volledig te willen stoppen

ik vergeef mezelf dat ik openingen heb toegestaan te bestaan in mijn leven/mezelf, bvb wanneer ik mijn ex-partner zie, waarin ik besta in hoop en verwachting om nog een verlangen te kunnen bevredigen/uitvoeren, zoals het ooit nog misschien kunnen samenkomen met hem in een relatie, en zo niet volledig zelf-eerlijk te staan in mijn proces van het nemen van complete zelf-verantwoordelijkheid - door in die momenten mijn macht weg te geven aan de ervaring van hoop en verwachting in mezelf

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd mijn macht weg te geven aan de ervaring van hoop en verwachting als reactie op de gedachte aan een bepaald verlangen dat ik maar niet wil loslaten - en aan de backchat in mijn geest waarin ik denk dat ik 'misschien ooit nog' zal kunnen krijgen wat ik wil, en dat ik misschien ooit nog die ervaring zal kunnen beleven waar ik naar op zoek ben -- in de plaats van duidelijk te zijn met mezelf in en als wie ik ben als de beslissing die ik heb gemaakt voor mezelf om ALLE voorgeprogrammeerde systemen van de geest als gedachten, gevoelens en emoties te stoppen en verantwoordelijkheid te nemen voor mezelf als het leven zelf en mezelf te herprogrammeren vanuit de nietsheid van mezelf tot een wezen dat staat en bestaat als de levende statement van wat het beste is voor al het leven op aarde

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd niet onvoorwaardelijk ALLES los te laten zodat enkel de nietsheid, de leegte overblijft in mezelf, vanwaar ik mezelf dan kan herprogrammeren tot wat het beste is voor allen -- om er op die manier zeker van te zijn dat er geen enkel punt van eigenbelang of persoonlijke verlangens bestaat in mezelf dat zou kunnen in de weg staan van het absoluut staan en bestaan als het leven zelf als wie ik werkelijk ben

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd het verleden te projecteren in de toekomst door te bestaan in en als hoop en verwachting - en mezelf daarin in een gevangenis te zetten van het eindeloos blijven herhalen van patronen uit het verleden, en er zo voor te zorgen dat ik nooit werkelijk zal veranderen -- in de plaats van onvoorwaardelijk los te laten van het verleden en dus van hoop en dus van de toekomst en mezelf te realiseren als HIER, volledig ongedefinieerd in en als het moment van ademhaling

ik vergeef mezelf dat ik mezelf heb toegestaan en geaccepteerd nooit te hebben ingezien, beseft en begrepen dat het is door te bestaan in HOOP dat de mensheid nooit in staat geweest is om de patronen van misbruik van het verleden onvoorwaardelijk los te laten en werkelijk te veranderen tot een mensheid van levende wezens die staan als de Hoeders voor/van het leven op aarde in de plaats van de misbruikers -- omdat de mens telkens blijft bestaan in de HOOP dat hij bepaalde verlangens/gevoelens/ervaringen uit het verleden nog zal kunnen beleven/uitvoeren/ervaren in de toekomst, zonder ooit in te zien of stil te staan bij de zelf-destructieve consequenties die daarmee gepaard gaan

ik vergeef mezelf dat ik mezelf nooit heb toegestaan en geaccepteerd in te zien en te beseffen dat de weigering van de mensheid om het economisch systeem voor eens en voor altijd te veranderen tot een systeem dat het beste werkt voor allen gebaseerd is op de HOOP van elk individu, waarin het individu hoopt dat zijn persoonlijke leven nog goed/positief/successvol zal zijn en blijven in de toekomst - en waarin niemand ooit werkelijk stilstaat bij de desastreuse consequenties van het huidige systeem in de levens van anderen

ik vergeef mezelf dat ik hoop als eigenbelang en persoonlijke verlangens als individualisme heb toegestaan te bestaan in mezelf - waarin ik geconsumeerd ben door het vasthouden aan persoonlijke verlangens en gevoelens als MIJN verleden en toekomst en geen rekening houdt met mijn omgeving en hoe mijn daden consequenties/gevolgen hebben op het leven op aarde van alle wezens -- waardoor ik een wereld heb toegestaan te bestaan die niet het beste is voor allen


Wordt vervolgd in Dag 164